ေရျခားေျမျခား တိုင္းတပါးေရာက္ ျမန္မာျပည္သားမ်ားက “ဒါက ကိုယ့္ျမန္မာျပည္က…” စသည္ျဖင့္ အားရ၀မ္းသာ ေျပာေလ့ရွိေသာအသံမ်ားကို ၾကားရတတ္ပါသည္။
ယင္းအသံမ်ားသည္ မည္သည့္တိုင္းျပည္ ေနေန၊ မည္သည့္အရပ္ကိုေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္ဇာတိေမြးရပ္ေျမကို ခ်စ္ခင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနျခင္းျဖစ္သည္။
“ဦးခ်ိန္တီ ထည့္ေပးပါဦး”ဟု ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံေရာက္ ေရႊ႕ေျပာင္း အေျခခ်ေနထိုင္သူ ျမန္မာမ်ားက မွာတတ္သည္ကို ၾကားရသကဲ့သို႔ ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္းမွ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားၾကားတြင္လည္း “ဒါက ကိုယ့္ျမန္မာျပည္က လာတဲ့ ဆီးေဖ်ာ္ရည္ေလး ေသာက္ၾကည့္ပါဦး။ အလုပ္ကျပန္လာလို႔ ေသာက္လိုက္ရရင္ ရင္ထဲေအးသြားတာပဲ”ဟု ျမန္မာအလုပ္သမေလးတစ္ဦး၏ ေျပာဆိုသံမ်ိဳးကို ၾကားရမည္ျဖစ္သည္။
ျမန္မာျပည္တြင္း ေနထိုင္သူမ်ားက ‘ေဖာရိန္း’ဆိုလွ်င္ အကုန္ေကာင္းသည္။ “မိတ္အင္ ဘားမားဆို နား” “မိတ္အင္ ျမန္မာဆို အာပလာ” ဟု ေျပာေလ့ရွိၾကသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က က်ေနာ္တို တိုင္းျပည္မွ လူအမ်ားသည္ ‘ေဖာရိန္း’ ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရကို နတ္ေဒ၀တာတို ေနေသာ ဘံုဌာနကဲ့သို႔ ထင္ေနခဲ့ၾကသည္လားမသိ။ ရွပ္အက်ႌ၀တ္ရာတြင္ ‘ေဖာရိန္းရွပ္’မွ၊ ကားစီးရာတြင္လည္း ‘သေဘၤာသားကား’မွ။ “ေဖာရိန္းမိတ္ဆို ေကာင္းၿပီးသား” ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အေၾကာင္းမွာ ႏိုင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတပါးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ကင္းမဲ့လြန္းေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ တစ္ပါတီအာဏာရွင္ မဆလ အစိုးရကလည္း တံခါးပိတ္၀ါဒ က်င့္သံုးေသာေၾကာင့္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအဖို ့ႏိုင္ငံရပ္ျခားဆိုသည္မွာ သီးျခားကမၻာသဖြယ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ 
ယင္းသို ့ပိတ္ေလွာင္ထားျခင္းမ်ားကို ၁၉၈၈ ခုႏွစ္က ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ လူထုအုံႂကြမႈ ‘ရွစ္ေလးလံုး’ အေရးေတာ္ပုံက တစစီ ၿဖိဳခ်လိုက္သည္။ အကာအရံမ်ား ပြင့္ထြက္သြားသည္။ တစ္ပါတီအာဏာရွင္၏ မာေက်ာေသာ အာဏာသံႀကိဳးမ်ားလည္း အပိုင္းပိုင္းျပတ္ထြက္သြားသည္။ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရး အတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ရဲေသာ မ်ိဳးဆက္သစ္တို႔ အၿပိဳင္းအရိုင္း ေပၚထြက္လာသကဲ့သို႔ ေနာက္ထပ္ အထင္အရွားေပၚလာသည္ကား ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားက လူအမ်ားသည္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ‘Migration’ (ေ႐ႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္ အလုပ္လုပ္သူမ်ား) ျဖစ္လာၾကသည္။ ေရႊ႕ေျပာင္းျမန္မာအလုပ္သမား ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရသည္ ေခတ္သစ္ျမန္မာ့သမိုင္းထဲက ထင္ရွားသည့္စကားလုံး အသုံးတစ္ခုျဖစ္လာေပၿပီ။
ယခု ၂၀၀၉ ခု ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔သည္ ‘ရွစ္ေလးလံုး’ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ ၂၁ ႏွစ္ျပည့္ျဖစ္သည္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း အဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသူမ်ားကသာ ‘ရွစ္ေလးလံုး’ သမိုင္းကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာခဲ့ၾကသည္။ နားေထာင္ခဲ့ၾကရသည္။ အလားတူ ျပည္သူထဲက ျပည္သူမ်ားျဖစ္ေသာ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားကလည္း ေျပာခ်င္ၾကလိမ့္မည္ဟု ယူဆသည္။ သူတို႔ႀကံဳေတြ႕ရတာေတြလည္း ရွိမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဧရာ၀တီက ထိုင္းႏိုင္ငံ တနံတလ်ားမွ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား ျမန္မာမ်ား၏ ရင္ဘတ္ကို တီးေခါက္ၾကည့္ကာ သူတို႔၏ ‘ရွစ္ေလးလံုး’ ခံစားခ်က္ အျမင္ကို တင္ျပလုိက္ပါသည္။
“ရွစ္ေလးလံုးဆိုတာဟာ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရက လူေတြရဲ႕အခြင့္အေရးေတြ၊ ရပိုင္ခြင့္ေတြကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္လြန္းမက ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခဲ့လို ့ျပည္သူေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ အစိုင္အခဲျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ဆံုး မခံမရပ္ႏိုင္လို႔ ေပါက္ကြဲသြားတဲ့ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုလို႔ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တယ္”ဟု ဆိုသူကေတာ့ ကိုသန္းလြင္ ဆိုသည့္ ဖူးကက္ၿမိဳ႕ ပါေတာင္ကမ္းေျခက ဂ်န္စီ လံု ကုန္တိုက္ႀကီးမွ အလုပ္သမားတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။
သူသည္ ရွစ္ေလးလံုး ျပည္သူ ့အေရးေတာ္ပံုု ကာလတုန္းက ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕နယ္မွ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရွစ္ေလးလံုးေန႔က လူတစ္သိန္းခန္႔ ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕ထဲတြင္ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ကာ ဆႏၵျပခဲ့ၾကၿပီး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ကုန္သည္မ်ားက စင္ျမင့္ေပၚတြင္ တက္ေရာက္ကာ ရင္ဖြင့္ခဲ့ၾကသည္ကို နားေထာင္ရင္း ေက်ာင္းျပ႒ာန္းခ်က္ သမိုင္းစာအုပ္ထဲတြင္မပါေသာ ၀ါက်မ်ားကို အသံျဖင့္နားေထာင္ခဲ့ရသည္ဟု ဆိုသည္။
သူက “တကယ္လို႔ ရွစ္ေလးလံုးသာ မျဖစ္ခဲ့ရင္ တကယ့္သမိုင္းကို က်ေနာ္သိခဲ့ရမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေန႔က ေဟာေျပာခ်က္ေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ဟာ ဖံုးကြယ္ထားတဲ့အရာကို ျမင္ခဲ့ရတယ္၊ သိလာရတယ္။ ရွစ္ေလးလံုးဟာ အာဏာရွင္ ဦးေန၀င္းရဲ႕ယုတ္မာေကာက္က်စ္မႈကို ရိုက္ခ်ိဳးတဲ့ ေန႔တစ္ေန ့ျဖစ္သလို ဒီမိုကေရစီအတြက္ ေျခလွမ္းသစ္လွမ္းလိုက္တဲ့ မုခ္ဦးလည္းျဖစ္တယ္”ဟု ဧရာ၀တီကို ေျပာသည္။
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ဘန္ေဘာ္ရပ္ စက္ခ်ဳပ္ရံုတစ္ခုတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူ မသိမ့္သိမ့္ကလည္း “က်မ ဘန္ေကာက္မွာ အလုပ္လုပ္တာ ၄ ႏွစ္ရွိၿပီ။ ကိုယ့္ျပည္ကို မျပန္ခ်င္ဘူးေလ။ မျပန္ခ်င္ဘူးဆိုတာက သူတပါးတိုင္းျပည္ကို အထင္ႀကီးလို႔မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က အရာရာအဆင္မေျပတာ သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မက က်မတို႔တိုင္းျပည္ကို သူမ်ားတိုင္းျပည္လို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ေရွ႕က အစ္ကိုႀကီး အစ္မႀကီးေတြ တိုင္းျပည္အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့သလို က်မတို႔ မေပးဆပ္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ က်မတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ေကာင္းတဲ့အေနအထားကို တုိင္းျပည္မွာ ျမင္ခ်င္ပါတယ္”ဟု ေျပာသည္။
မသိမ့္သိမ့္သည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္က ၃ ႏွစ္သမီးသာ ရွိေသးေသာေၾကာင့္ ရွစ္ေလးလံုးအေၾကာင္းကို ဘာမွမသိပါ ဟုဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ ၉ တန္းေရာက္ေသာအခါ သူမ တက္ခဲ့ေသာ ပဲခူးတိုင္း ပဲႏြယ္ကုန္း အထက ေက်ာင္း၌ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္အတြင္း ဆႏၵျပမႈျဖစ္ပြားခဲ့ရာ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ထို႔့ေနာက္ အထက္အာဏာပိုင္မ်ားက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားထံသို ့လာ၍ ‘ခေမာက္’ တံဆိပ္ႏွင့္ ‘စပါးႏွံ’ တံဆိပ္ႏွစ္ခုထဲမွ တစ္ခုကိုေရြးခ်ယ္ရန္ ေစခိုင္းေသာအခါ သူမအပါအ၀င္ အမ်ားစုက ‘ခေမာက္’ကို ေရြးခဲ့ၾက၍ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို အလုပ္ေျပာင္းပစ္ခဲ့သလို သူမတို ့ေက်ာင္းတြင္လည္း စည္းကမ္းတင္းက်ပ္မႈမ်ား ပိုမိုျပဳလုပ္္ခဲ့သည္ဟု ျပန္လည္ေျပာျပသည္။
“ရွစ္ေလးလံုးဆိုတာကို က်မတို ့မမီလိုက္ေပမယ့္ က်မတို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ သမိုင္း၀င္ ေန႔တစ္ေန႔ဆိုတာကို နားလည္တယ္”ဟု မသိမ့္သိမ့္က မွတ္မွတ္ရရ ေျပာျပခဲ့သည္။
အလားတူ ထိုင္းေတာင္ပိုင္း ပင္လယ္ျပင္၌ အစုန္အဆန္ေမ်ာေနေသာ ငါးဖမ္းေလွတြင္ ေရသွ်ဴး(ေလွဦးစီး) လုပ္ေနသူ ကိုေအာင္ေဇာ္ဦးက“ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ လုပ္ခဲ့တာေတြထဲမွာ ေကာင္းတာလည္းရွိၾကတယ္၊ ဆိုးတာလည္း ရွိၾကတယ္။ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာေျပာရရင္ ျမန္မာျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ထိပ္ပိုင္းလူေတြကို အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဗ်ာ”ဟု ဆိုသည္။
သူသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံသို ့မလာမီက တပ္မေတာ္(ၾကည္း)တြင္ တပ္ၾကပ္ႀကီးတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးသည္။ ရွစ္ေလးလံုးကာလက ၄ ႏွစ္သားအရြယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ကို အေသအခ်ာမမွတ္မိပါဟု ေျပာသည္။ သူ နားလည္စအရြယ္တြင္ ‘အမိေျမမွ သားေကာင္းမ်ား’ ရုပ္ရွင္ကားကို ၾကည့္ရင္း တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးကာကြယ္လိုေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။
ထို ့ေနာက္ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ စစ္တပ္ထဲသို႔ ၀င္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူအမွန္တကယ္ စစ္သားျဖစ္လာေသာအခါ သူငယ္ငယ္က အားက်ခဲ့ေသာ ‘အမိေျမမွသားေကာင္းမ်ား’ ျဖစ္မလာဘဲ အမိေျမကို အမွန္တကယ္ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ေအာင္ လုပ္ေနသူမ်ားမွာ ယင္းတပ္မေတာ္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားပင္ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၍ စစ္တပ္မွထြက္ကာ သူတပါးတိုင္းျပည္တြင္ ႀကံဳရာက်ပန္းလုပ္ရင္း ေရလုပ္သားျဖစ္ခဲ့ရသည္ဟု ရွင္းျပသည္။
သထံုၿမိဳ႔သူ မသီသီသည္ ယခုအခါ ထိုင္းႏုိင္ငံ ဖလမ္ေစာင္တြင္ စက္ခ်ဳပ္သမ လုပ္ေနသည္။ ဘန္ေကာက္ကို ေရာက္ခါစက ‘အိမ္ေဖာ္’ အလုပ္ကို ၂ ႏွစ္ခန္ ့လုပ္ခဲ့ရသည္။ သူမ၏ ဖခင္မွာ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မွစ၍ ႏိုင္ငံေရးအလုပ္ကို စိတ္၀င္တစား လုပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ မိသားစုစီးပြားေရးကို လွည့္မၾကည့္သျဖင့္ စား၀တ္ေနေရး က်ပ္တည္းခဲ့ရသည္။ မိခင္ႏွင့္ဖခင္ စကားမ်ားကာ အိမ္ေထာင္ကြဲသျဖင့္ မိသားစုၿပိဳကြဲခဲ့ရသည္ဟု ဆိုသည္။ သူမ ၄ တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္တြင္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုကို ႀကံဳခဲ့ရျခင္းျဖစ္ရာ ကေလးငယ္တစ္ဦးအေနျဖင့္ ‘ဒို ့အေရး’ ေအာ္ေနသည္ကို မ်ားစြာသေဘာက်သည္။ ေပ်ာ္သည္ဟု ဆိုသည္။ သို ့ေသာ္ အေမျဖစ္သူက မသြားရဟု ဆုိသျဖင့္ သူမ်ားခ်ီတက္သြားသည္ကို ေငးေနခဲ့ရသည္ဟု ျပန္ေျပာျပသည္။
အခုအခ်ိန္မွာ သူမရင္ထဲက ဆႏၵတခ်ိဳ႕ကို ေျပာျပတာကေတာ့ “က်မ အျဖစ္ခ်င္ဆံုးကေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ မိသားစု စံုစံုလင္လင္နဲ ့ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေနခြင့္ရတဲ့ ဘ၀ေတြကို လိုခ်င္တယ္။ ဒီတိုင္းျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကာေအာင္ေနေန၊ ဘယ္လိုပဲ ေကာင္းတာေတြ စားရစားရ၊ ျမင္ရျမင္ရ ၀တ္ရ၀တ္ရ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ေလာက္ စိတ္မေပ်ာ္ဘူးေလ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ဒီတိုင္းျပည္လိုမ်ိဳး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း သာသာယာယာရွိတဲ့ဘ၀ကို က်မလိုခ်င္တယ္”ဟု ဆိုသည္။
ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားထဲတြင္ လူသိနည္းေသာသူမ်ားမွာ လက္မႈပညာသည္မ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ တပိုင္တႏိုင္ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ၾကသည္က မ်ားသည္။ ယင္းတို႔အထဲမွ ဖေယာင္း ပန္းထိမ္လုပ္ငန္းကို လုပ္ေနသူ ကိုစိုင္းေမာင္ေဌး ကလည္း သူ ့အျမင္ကိုေျပာသည္မွာ “လူျဖစ္လာၿပီး လူလိုအဆင့္အတန္းမ်ိဳး မေနရတဲ့ ဘ၀ကို စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္ဆႏၵကေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္း သူမ်ားတိုင္းျပည္ကလူေတြလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လူေတြရတဲ့အခြင့္အေရးမ်ိဳး ရခ်င္တယ္။ အခုေတာ့ သူတပါးတိုင္းျပည္မွာ ကၽြန္နဲ႔မျခားတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးနဲ ့ေနေနရတယ္”ဟု ေျပာသည္။
ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုကာလက အတက္ၾကြဆံုးစာရင္း၀င္ ၿမိဳ႔တစ္ၿမိဳ ့ျဖစ္ေသာ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သည္ သူ၏ ေမြးရာဇာတိျဖစ္သည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သည္ ေက်ာက္တူးျခင္းလုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးေသာၿမိဳ႕ျဖစ္ရာ မဆလ လက္ပါးေစ ရဲမ်ား စစ္သားမ်ားက နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးျခင္း၊ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ျခင္း၊ လက္လြတ္စပယ္ ပစ္သတ္ျခင္းမ်ားကို မၾကာခဏ ျပဳလုပ္သျဖင့္ မိုးကုတ္သူ မုိးကုတ္သားမ်ားက စစ္ႏွင့္ရဲကို အထူး နာၾကည္း မုန္းတီးၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုကာလတြင္ တၿမိဳ႕လံုး ‘လွည္းေန ေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္’ ဟုဆိုရေလာက္ေအာင္ ပါ၀င္ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ မေမ့ႏိုင္ဆံုးအရာကေတာ့ အာဏာသိမ္းေသာေန ့ညေနပိုင္းက သူ ့မ်က္စိေရွ႕တြင္ မိုးကုတ္မွ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ သန္း၀င္း ေသနတ္မွန္ က်ဆံုးသြားရပံုျဖစ္သည္။ သူ၏ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သလို မိုးကုတ္ၿမိဳ႕၏ ရွစ္ေလးလံုး သူရဲေကာင္းလည္း ျဖစ္သည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ၂၁ ႏွစ္က ဤအခ်ိန္ဤကာလတြင္ မဆလ အစိုးရအား တတိုင္းျပည္လံုး အံုးအံုးႂကြက္ႂကြက္ ဆန္႔က်င္ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္။ တိုင္းသူျပည္သား ရဟန္းရွင္လူမ်ားကလည္း ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ကုိ တထစ္ခ် ေအာင္ပြဲဆင္ေတာ့မည္ဟု မမွိတ္မသုန္ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အ႐ြယ္မေ႐ြး ရဟန္းရွင္လူအားလုံး တတိုင္းတျပည္လံုး ပါ၀င္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကမၻာတြင္ပင္ ထင္ေပၚခဲ့ေသာ ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းဆိုပြဲတရပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္တို႔မွာ ယေန႔တိုင္ ပန္းတိုင္သို ့မေရာက္ႏိုင္ေသးသည္ကို အားလံုးအသိပင္ျဖစ္ပါသည္။ ။
| < Prev | Next > |
|---|
