ေတာင္ႀကီးတြင္ လြတ္လပ္ေရးအထိမ္းအမွတ္ ရပ္ကြက္အလိုက္ ေဘာ္လီေဘာပဲြေတြ က်င္းပေလ့ရွိသည္။ ၄ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ဗိုလ္လုပဲြစဥ္မ်ားေပါ့။
ရန္ကုန္မွာေတာ့ တခ်ိဳ႕ရပ္ကြက္မ်ားတြင္သာ ေဘာလံုးပဲြႏွင့္ ထုပ္ဆီးတိုးပဲြမ်ားကို ေျခစစ္ပဲြအျဖစ္ ႀကိဳတင္ျပဳလုပ္ေနၾကသည္။ လိုင္းကားမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံငယ္ကေလးမ်ား ခ်ိတ္ထားျခင္းသာ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ေတြ႔ရသည္။ အရင္ကလို ပဲြလမ္းေတြ အႀကီးအက်ယ္ စည္ကားစြာလုပ္ၾကတာ သိပ္မျမင္ရေတာ့။ တီဗီမွာ ဖ်တ္ခနဲ ျမင္ရသေလာက္ေတာ့ တိုင္းရင္းသား၀တ္စံုမ်ား ၀တ္ဆင္ထားေသာ လူငယ္မ်ားႏွင့္ အလံေတာ္ကို အေလးျပဳ တာေတာ့ လုပ္ေသးသည္ ထင္သည္။ ဒါေတာင္မွ ခမ္းခမ္းနားနား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မဟုတ္။ ရုပ္သံလိုင္းေတြမွာလည္း အရင္လုိ ကိုရီးယားကား၊ တရုတ္ကားေတြ ထုတ္လႊင့္မႈမပ်က္။
“ဒါက ထုပ္ဆီးတိုးေနၾကတာ။ သား မမႀကီးလည္း ကစားတယ္။ သားတို႔ကေတာ့ မနက္ျဖန္ မနက္မွ ၿပိဳင္ရမယ္လို႔ေျပာတယ္။ မႏွစ္ကလည္း သား မုန္႔စားၿပိဳင္တယ္၊ ဆုမရပါဘူး။ သားစားတာေႏွးတယ္လို႔ ေမေမကေျပာတယ္။ ဘီစကြတ္ကို ခ်ိတ္ထားတာ သားလက္နဲ႔လည္း ကိုင္လုိ႔မရဘူး။ သား သူငယ္ခ်င္းက လက္နဲ႔ယူၿပီးစားပစ္ေတာ့ ဆုမရဘူး။ ဒီႏွစ္ေတာ့ အေျပးလည္း ၿပိဳင္မယ္၊ ႏိုင္ရင္အရုပ္ေတြရမယ္” ဟု ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ လမ္းမတခုတြင္ က်င္းပေနသည့္ ထုပ္ဆီးတိုး ၿပိဳင္ပဲြကို ရပ္ၾကည့္ေနေသာ ၅ ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးတေယာက္က ေျပာသည္။
သူက လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆိုသည္မွာ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ဂ်ပန္မ်ား အပိုင္သိမ္းထားသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ျမန္မာမ်ား ျပန္ပိုင္လာသည့္ ေန႔ျဖစ္သည္ဟု သူ႔ဖခင္ သင္ထားသည့္အတိုင္း နားလည္သလို ျပန္ေျပာျပသည္။
“သားကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ၿပီး ၿပိဳင္ပဲြေတြမွာ ဝင္ကစားရလို႔ေပ်ာ္တယ္” ဟု သူက ဆက္ေျပာသည္။
တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသူတဦးကေတာ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆိုသည္မွာ သာမန္ စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္၊ ရံုးပိတ္ရက္မ်ားကဲ့သို႔ေသာ ရံုးပိတ္ရက္တရက္ အျဖစ္သာ နားလည္ထားေၾကာင္း၊ ၿပိဳင္ပြဲႏွင့္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ားတြင္ ပါဝင္ခဲ့ဖူး ျခင္းလည္း မရွိေၾကာင္း ေျပာျပသည္။“ဘယ္ႏွတန္းရဲ႕ သမိုင္းမွာ စသင္ရတာလဲေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ၁၉၄၈ ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ေန႔ မနက္ႀကီးမွာ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့တယ္၊ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့အခ်ိန္မွာ လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာေတြေတာ့ သိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ လြတ္လပ္ေရး အေၾကာင္း၊ အာဇာနည္ေန႔ အေၾကာင္း သိတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ တခ်ိဳ႕ကက်ေတာ့လည္း လံုး၀စိတ္မ၀င္စားဘူး” ဟု သူက ဆိုသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေန ဘေလာ့ဂါတဦးကလည္း လိုင္းကားမ်ားတြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ အလံမ်ား တပ္ဆင္ထားသည္ကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ပံုမွန္ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းတြင္ တခုခု ပိုလာသည္သကဲ့သို႔ ထင္ရေၾကာင္း၊ ေမ့ေလ်ာ့ေနသည့္ လူငယ္တခ်ိဳ႕အတြက္ ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ျပန္လည္သတိရေစႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
“မဟုတ္ရင္ တုိ႔ႏုိင္ငံဟာ ဘယ္တုန္းက လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တာလဲ လြတ္လပ္ေရးရတာ ဘယ္ႏွႏွစ္ရွိၿပီလဲ ဆုိတာ သတိေတာင္ ရၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ သမုိင္းကုိ ေဖ်ာက္ခ်င္သူေတြက ရွိေနတာကုိး။ ဒီထက္ပုိတာက တျခား ကုိလုိနီႏုိင္ငံေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး သက္တမ္းက ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ၊ သူတုိ႔ေတြ ဘာေတြျဖစ္လုိ႔ ငါတုိ႔ေတြ ဘာမျဖစ္ေသးဘူးလဲ ဆိုတာမ်ိဳးေတြပါ စဥ္းစားျဖစ္တဲ့ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းလုိ႔ မွတ္ပါတယ္” ဟု သူက ဆက္ေျပာသည္။
၎ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝက လြတ္လပ္ေရးေန႔ ၿပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္ ဝင္ေရာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ခ်မ္းေအးသည့္ နံနက္ခင္းတြင္ ေခၽြးတလံုးလံုးျဖင့္ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ေနသည့္ လူႀကီးမ်ားကို ၾကည့္ကာ အားက်ခဲ့ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ ယွဥ္ၿပိဳင္ ကစားခဲ့ေၾကာင္းလည္း ေျပာျပသည္။
“ငယ္ငယ္တုန္းက လြတ္လပ္ေရးဆုိ ေပ်ာ္တာေပါ့။ မနက္ေစာႀကီး ရြာေနာက္ေဖးလမ္းမမွာ အေျပးၿပိဳင္ပြဲက်င္းပတဲ့ လူေတြနဲ႔ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိးေနတာ။ အေျပး၊ လမ္းေလွ်ာက္၊ စက္ဘီးစီးၿပိဳင္ပြဲ အစံုပါပဲ။ အေမက ထ ထ သြားၾကည့္ရေအာင္ဆုိမွ အတင္းလူးလဲထၿပီး ေျပးသြားၾကည့္ရတာ။ အာလူးေကာက္ၿပိဳင္ပြဲ၊ ဂဏန္းသခ်ၤာေပါင္း ၿပိဳင္ပြဲေတြဆုိ က်ေနာ္က ထိပ္ဆံုးက။ခုေနခါေတာ့ အဲဒါေတြနဲ႔ ေ၀းလြန္းသြားခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ ဒီလုိအစဥ္အလာေလးေတြလည္ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ” ဟု အဆိုပါ ဘေလာ့ဂါက ဆိုသည္။က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္က အမ်ိဳးသား ကဇာတ္ရံုေဘးဘက္ အားကစားကြင္းႀကီးထဲမွာ လြတ္လပ္ေရး အထိမ္းအမွတ္ပဲြကို အႀကီးအက်ယ္က်င္းပၾကတာ မွတ္မိေနေသးသည္။
အၿငိမ့္မ်ား၊ ဇာတ္စင္မ်ား၊ ခ်ားရဟတ္ႀကီးမ်ား၊ မုန္႔ဆိုင္တန္းမ်ားႏွင့္ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္လွသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ လူတိုင္း၏ စိတ္ထဲမွာ တကယ္ပင္ လြတ္လပ္ေရး၏ သေဘာတရားကို ေတြးေတာဆင္ျခင္ ေနမိၾကပံုရွိ၏။
ယခုေခတ္မွာေတာ့ လူႀကီးမ်ားကလည္း လြတ္လပ္ေရးပဲြေတြ လုပ္ဖုိ႔ စိတ္မပါေတာ့။ ရပ္ကြက္ေတြမွာ ကေလးမ်ားအတြက္ ၿပိဳင္ပဲြလုပ္ေပးရသည္ကိုပင္ တက္ႂကြျခင္းမရွိေတာ့တာ သတိထားမိသည္။
ရပ္ကြက္လူႀကီးက လုပ္ဆို၍သာ ျဖစ္ေျမာက္ၿပီးစီးရန္ လုပ္လိုက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္းဆိုလွ်င္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ဟူ၍ က်င္းပၾကပါေတာ့မလားဟု ေတြးေနမိေတာ့သည္။
| < Prev | Next > |
|---|
