ၿခံ၀န္းေရွ႕တြင္ ရပ္လုိက္ၿပီး ၿခံထဲသုိ႔ လွမ္းအၾကည့္တြင္ အဘုိးအိုတဦး ဒရင္းမ္ဘတ္ (ပက္လက္ကုလားထိုင္) ေပၚတြင္ ေစာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ စာဖတ္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းက ဖမ္းစားလိုက္သည္။
စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ႏွင့္ ကြက္စိတ္ပုဆိုး အစိမ္းေရာင္ ၀တ္ထားၿပီး စာအုပ္တအုပ္ကို သဲႀကီး မဲႀကီး ဖတ္ေနသည့္ အဘုိးအို၏ ေရွ႕တြင္ ေရးဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ ရွိေန၏။ ဒရင္းမ္ဘတ္ေဘး ေျမႀကီးေပၚတြင္ ခံုကေလးျဖင့္ တင္ထားေသာ စုတ္တံတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေဆးဘူးမ်ား ရွိေနသည္ကိုလည္း ၿခံအျပင္ဘက္မွ လွမ္းျမင္ေနရသည္။အသားညိဳညိဳ မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္းႏွင့္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္အရြယ္ ခပ္၀၀ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတဦးက တံခါး လာဖြင့္ေပးသည္။ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ရာဟုလာ၏ဇနီး ေဒၚျမ၀င္းျဖစ္သည္။
ဆရာႀကီး၏ ဇနီးသည္က အိမ္ေရွ႕ရွိ ပန္းခ်ီျပခန္း တံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ႀကိဳဆိုလုိက္ေသာေၾကာင့္ ခပ္ေသးေသး ပန္းခ်ီျပခန္းကေလးကို စိတ္၀င္စား မိသြားသည္။
ေဆးအျဖဴေရာင္သုတ္ ၀ါးထရံမ်ားျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ပန္းခ်ီျပခန္းတြင္း၀ယ္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ခပ္က်ဲက်ဲ အဆင္ေျပစြာ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ အခန္းေထာင့္ တေနရာတြင္ေတာ့ ၁၄ လက္မ အရြယ္အစား ရုပ္ျမင္သံၾကား စက္တလံုးႏွင့္ ပန္ကာ တလံုး ရွိေနေသာ္လည္း က်န္ပစၥည္းမ်ားကေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာတေယာက္၏ ပံုမွန္ အသံုးအေဆာင္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။
ပန္းခ်ီျပခန္းကေလး၏ ေနာက္တြင္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးရာဟုလာ၏ ပံုတူႀကီးတကား ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ပန္းခ်ီဆရာေနထိုင္သည့္ ခပ္ေသးေသး ေျခတံရွည္ အိမ္ကေလး ရွိသည္။ ထုိအိမ္ကေလးကိုလည္း ေဆးအျဖဴေရာင္ သုတ္ထားေသာ ၀ါးထရံျဖင့္သာ ေဆာက္လုပ္ထားေသာေၾကာင့္ အျမင္ရွင္းသန္႔သည္။ ေဆးရနံ႔ ကေတာ့ အနည္းငယ္ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။
ထိုပန္းခ်ီျပခန္း၏ေဘး အိမ္ကေလး၏ မ်က္ေစာင္းထိုးတြင္ အရိပ္ရ အပင္ႀကီးတပင္ရွိသည္။ ထိုအပင္ေအာက္တြင္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးက ဒရင္းမ္ဘတ္ခင္းကာ ေနေလ့ရွိေၾကာင္း ဇနီးျဖစ္သူက ေျပာျပသည္။
လည္ေခ်ာင္း ကင္ဆာေရာဂါေၾကာင့္ လည္ပင္းတြင္ အေပါက္ေဖာက္ၿပီး ခဲရာခဲဆစ္ အသက္ရွဴ ေနရသည့္ အရိုးအၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ အသက္ ၆၉ ႏွစ္အရြယ္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ရာဟုလာေရွ႕သို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာက ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို
ေဘးသို႔ခ်ကာ ေႏြးေထြး သန္႔စင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ၾကည့္ရင္း ၿပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္သည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ၁ ႏွစ္ႏွင့္ ၄ လ ၀န္းက်င္ကတည္းက လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာ ေရာဂါကို သိရွိၿပီး ေ၀ဒနာ ခံစားေနရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၎ ေသဆံုးရမည္ကို သိၿပီး ခ်ိန္ကတည္းက ပိုတည္ၿငိမ္လာၿပီး ပန္းခ်ီကားမ်ား ဆက္တုိက္ ေရးဆြဲေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ပန္းခ်ီဆရာ၏ ဇနီးသည္ ေဒၚျမ၀င္းက ေျပာျပသည္။
မၾကာေသးမီက လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ သတင္းၾကားခ်ိန္တြင္ မခံစားႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ ေရးျဖစ္ခဲ့သည္ဟု ေျပာျပၿပီး ျပခန္းထဲရွိ သူ႔ပန္းခ်ီကားကို ဇနီးအား ယူခိုင္း၍ ျပသည္။
ပန္းခ်ီကားက အက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ ေျခခ်င္းခတ္ အက်ဥ္းသား ႏွစ္ဦးႏွင့္ တျခားအက်ဥ္းသားမ်ားတို႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ လဲေနေသာ ပံုျဖစ္သည္။ အနီေရာင္၊ အျပာရင့္၊ အျပာႏု၊ မရမ္းေစ့ေရာင္တို႔ကို ေရာစပ္ ေရးခ်ယ္ထားေသာေၾကာင့္ ပန္းခ်ီကားက အားေကာင္းစြာ ဖမ္းစားသည္။
“လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ သတင္းၾကားရေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လြန္းလို႔ မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေထာင္ထဲက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ျမင္လာၿပီး ကားေရးပါတယ္” ဟု ပန္းခ်ီဆရာၾကီးက ခဲရာခဲဆစ္ အသက္ရွႈလိုက္၊ နားလိုက္ တလံုးခ်င္း ေျပာျပသည္။
စကားေျပာလုိက္တိုင္း လည္ပင္းတြင္ ေဖာက္ထားေသာ အေပါက္မွ ေလတရွဲရွဲ ထြက္ေနေသာ္လည္း ပန္းခ်ီဆရာႀကီးမွာ အားယူၿပီး စိတ္ပါလက္ပါႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ သူေထာင္က်ခဲ့ရေသာ ၇ ႏွစ္တာ ကာလအေၾကာင္းကို ေျပာျပသည္။
သူ႔ အမည္ရင္းမွာ ဦးေအာင္ျမင့္ ျဖစ္ၿပီး ေရႊဘို ဇာတိျဖစ္သည္။ သူသည္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ၅ တန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀ကတည္းက ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ပါ၀င္စားခဲ့ၿပီး ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို သက္၀င္ယံုၾကည္သူ သခင္စိုး၏ တပည့္ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ႏိုင္ငံေရးမႈျဖင့္ အင္းစိန္ေထာင္တြင္ ၄ ႏွစ္၊ ကိုကိုးကၽြန္းတြင္ ၃ ႏွစ္ႏွင့္ ၂ လ အၾကာ ေနထိုင္ ခဲ့ရသည္ဟု ဆိုသည္။
သူသည္ ပန္းခ်ီဆရာအျဖစ္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲႀကီးလွစြာ ရပ္တည္ခဲ့ရသူလည္း ျဖစ္သည္။ ေရႊဘိုၿမိဳ႕တြင္ ဘယ္ပန္းခ်ီ ဆရာမွ မလုပ္ခဲ့ဘူးေသာ အလုပ္ေပါင္းစံုကို လုပ္ခဲ့ရသူျဖစ္ၿပီး ပန္းခ်ီကား မ်ားကို စိတ္ရွိတိုင္း ေလွ်ာက္ေရးခဲ့သူ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
“လူေတြကေတာ့ ရူးတယ္ေျပာၾကတယ္။ ေရာင္းရမယ့္ ကားေတြ မေရးဘူး၊ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေရးမွန္း မသိဘူးလုိ႔ အၿမဲေျပာတယ္။ က်ေနာ္က အခုအခ်ိန္ထိ စိတ္ထဲ ရွိတာပဲ ေရးတယ္။ လူေတြက က်ေနာ့္ကို ပန္းခ်ီဆရာ အျဖစ္ေတာင္ အသိအမွတ္မျပဳပါဘူး။ အရူးပဲ လို႔ေတာင္ေျပာၾကတယ္” ဟုေျပာရင္း ရယ္သည္။သူက ပန္းခ်ီကို ၀ါသနာပါေသာေၾကာင့္ ပန္းခ်ီဆရာအျဖစ္ ရပ္တည္ႏိုင္ေရးအတြက္ ကားနံပါတ္ကအစ၊ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားအဆံုး ေရးရင္း အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ခဲ့ရသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူက ၿခံ၀ယ္ေပးကာ စိုက္ပ်ိဳးေရး လုပ္ခိုင္းေသာ္လည္း သူက ဆိုက္ကားနင္း၍ ပန္းခ်ီေရးခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
“ဒီၾကားထဲမွာ ဆုိက္ကားနင္းရင္း၊ ေစ်းေရာင္းရင္း ပင္ပန္းပါတယ္ဗ်ာ။ ကုန္ကုန္ေျပာရင္ အရက္ေတာင္ ခ်က္ေရာင္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝေတြ။ အဲဒါက ဒီဘက္က ဘဝေပးတဲ့ ဝမ္းစာလုိ႔သတ္မွတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔မွာ စားစရာမရွိလို႔ ေက်ာင္းေတြ၊ ဘုရားပြဲေတြက အိမ္သာ ေတြမွာ က်ား၊ မ လို႔လည္း လိုက္ေရးရပါတယ္” ဟု သူက ဆုိသည္။
ပန္းခ်ီရာဟုလာ ေရးေသာ ကားတိုင္းတြင္ သူ႔ဘ၀ အစိတ္အပိုင္းမ်ားႏွင့္ သူ႔ခံစားခ်က္မ်ား ပါ၀င္ေနသည္။ ခံစားရတိုင္း ပန္းခ်ီကားေရးေသာ သူသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၇ ႏွစ္ ေက်ာ္ခန္႔က ရန္ကုန္တြင္ ျပပြဲတပြဲ လုပ္ျဖစ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ထိုက္သင့္ေသာ ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
ရန္ကုန္ ဆီဒိုနားဟိုတယ္တြင္ တကိုယ္ေတာ္ျပပြဲ က်င္းပျဖစ္ခဲ့ျခင္းမွာ အဆိုေတာ္ ေဇာ္၀င္းထြဋ္ေၾကာင့္ဟု သိရသည္။ ေဇာ္၀င္းထြဋ္ မင္းကြန္းတြင္ ေက်ာင္းလာေဆာက္ရင္း ခင္မင္သြားခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၂၀၀၄ ခုႏွစ္က ဆီဒိုနား ဟိုတယ္ မင္းတုန္းခန္းမတြင္ တႏွစ္တာလံုး သူ႔ပန္းခ်ီကားမ်ား ျပခဲ့ရေၾကာင္း၊ ဆီဒိုးနားတြင္ ျပရေသာေၾကာင့္ ၀မ္းသာၿပီး အဆိုေတာ္ကို ေက်းဇူး တင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ စာေပစိစစ္ေရးက ပန္းခ်ီကားတခ်ိဳ႕ကို ျဖဳတ္ခိုင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ လြတ္လပ္မႈ မရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ ဆီဒိုးနား ဟိုတယ္က ျပပြဲကို ဆင္းရဲသား ျပည္သူမ်ား လာေရာက္ မၾကည့္ရႈႏိုင္ေသာေၾကာင့္ သေဘာမက်ေၾကာင္း သူက ဆိုသည္။
သူက ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ျပပြဲမ်ားတင္ကာ တကားလွ်င္ ေငြက်ပ္သိန္းႏွင့္ခ်ီ ေရာင္းခ်ခ်င္ေသာ ပန္းခ်ီဆရာမ်ိဳး မဟုတ္ေပ။ သူ႔ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို မ၀ယ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ၾကည့္ခ်င္ေသာ ဆင္းရဲသား ျပည္သူမ်ားကို ျပခ်င္သူ၊ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းတြင္ ခ်ျပခ်င္သူ၊ ပိုက္ဆံမရွိ ေသာ္လည္း နယ္ျပပြဲမ်ား လုပ္ၿပီး ပန္းခ်ီကားမ်ားကို တကယ္လိုခ်င္သူအား အခမဲ့ေပးခ်င္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
“ရန္ကုန္မွာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကို ေငြက်ပ္ ၂ သိန္း၊ ၃သိန္း၊ ေလးငါးသိန္းနဲ႔ ေရာင္းေနၾကေတာ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္သြားတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာေတြ အတြက္လည္း စိတ္ပူမိပါတယ္” ဟု ပန္းခ်ီဆရာႀကီးက ေတြးေတြးဆဆ ဆိုသည္။
အႏုပညာ မပါေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားေရးျခင္းျဖင့္ ျပည္သူကို မညာခ်င္ေၾကာင္းလည္း သူက ရွင္းျပသည္။
“ေျပာခ်င္တာက အႏုပညာမွာ နည္းပညာေတြ၊ လိုင္းေတြ၊ မာနေတြ၊ ပညာျပခ်င္တာေတြ လႊမ္းသြားရင္ အႏုပညာ ဆိုတဲ့ဟာ မရႏိုင္ဘူး။ စုတ္တံနဲ႔ပဲေရးေရး၊ ဒီ့ျပင္ ပစၥည္းေတြ၊ ေဆးေတြနဲ႔ေရးေရး ခံစားရတာေတြနဲ႔ ေပါင္းေရးမွသာ အႏုပညာ တခုကို ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒီကိစၥမွာ လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ေျပာရတာ ေတာ္ေတာ္ ခြက်တယ္ဗ်ာ။ ပန္းခ်ီေရးတာ၊ အရုပ္ေရးရတာ မခက္ဘူးဗ်။
ကေလးေတြ သင္ရင္ေတာင္ တတ္တယ္။ တကယ္ေရးရင္ ေတာ္ေတာ္ခက္တာ။ ေရးတိုင္းလည္း မရႏိုင္ပါဘူး။ ပန္းခ်ီေရးတာ ရိုးသားမွ ရတယ္၊ အက်ိဳး ေမွ်ာ္ကိုးလို႔လည္း မရဘူး” ဟု သူက ေျပာသည္။
ပင္ပန္း ခက္ခဲစြာျဖင့္ စကားေျပာေနရသည့္ သူ႔ကို ျမင္ရသူတိုင္းအတြက္ စိတ္မသက္သာဖြယ္၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဖြယ္ ခံစားၾကရ ေသာ္လည္း သူကေတာ့ ေ၀ဒနာၾကားကပင္ တက္ႂကြစြာျဖင့္ ဆက္ေျပာခ်င္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။
“ဒီဘက္ ေနာက္ပိုင္းကေတာ့ ေ၀ဒနာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒီပဲယင္း အေရးအခင္းျဖစ္တယ္၊ က်ေနာ္က မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ၾကားရေတာ့ မ်က္စိထဲမွာ ပံုရိပ္ေတြ ထင္လာၿပီး ေရးေတာ့တာပဲ။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ျပႆနာ တက္တယ္ ၾကားရတယ္၊ ဘုန္းႀကီးေတြ လမ္းေပၚတက္ၿပီး ေမတၱာပို႔ၾကတာ ၾကားရတယ္။ က်ေနာ္ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ ကားေတြ နည္းတာ မဟုတ္ဘူး ေရးျဖစ္ပါတယ္” ဟု ပန္းခ်ီဆရာက ေျပာရင္း ေခ်ာင္းဆိုးလာေသာေၾကာင့္ အနီးရွိ ယပ္ခတ္ေပးေနေသာ ဇနီးသည္က ေရခြက္ ကမ္းေပးကာ ေရတိုက္သည္။
|
|
“ေရႊဘိုကေန မင္းကြန္း ဒီမွာ အေျခခ်ၿပီးေတာ့ ပန္းခ်ီေရးတာနဲ႔ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကတာ။ သားအႀကီးကလည္း သူ႔အေဖလို ပန္းခ်ီဆြဲတာပဲ။ သားအလတ္က ၿမိဳ႕မွာ စႏၵရားတီးတာ၊ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့။ သမီးငယ္ကေတာ့ သူနာျပဳဆရာမ။ သူတို႔ လုပ္စာနဲ႔ သူတို႔ပဲ။ အခုေတာ့ သူက လည္ေခ်ာင္း ကင္ဆာျဖစ္ၿပီးကတည္းက ေဆးရံုတက္ရ၊ လည္ေခ်ာင္းခြဲရနဲ႔ က်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ့ ၾကားက ၀ါသနာတအားပါရွာတာ။ အိပ္ရင္ေတာင္မွပဲ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မအိပ္ဘူး။ ကားေရးမပ်က္ဘူး” ဟု ေဒၚျမ၀င္းက ခင္ပြန္းသည္၏ ေက်ာဘက္မွ ယပ္ေတာင္ ျဖည္းျဖည္း ခတ္ေပးရင္း ဆုိသည္။
ေဒၚျမ၀င္းသည္လည္း သီခ်င္းအဆိုေကာင္းသူ၊ အနုပညာ ဝါသနာႀကီးသူ ျဖစ္ၿပီး ပန္းခ်ီဆရာ၏ ပါရမီ ျဖည့္ဖက္ေကာင္း တဦး ျဖစ္သည္။
“အန္တီကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ပါရမီကို ျဖည့္ရတာပဲ။ သူ ပန္းခ်ီေရးရင္ ပန္းခ်ီေဆးခြက္ ခ်ေပးတယ္၊ ေရသြန္ေပးတယ္၊ စုတ္တံ ေဆးေပးတယ္၊ အဲဒီလိုေပါ့” ဟု ေဒၚျမဝင္းက ေျပာသည္။
လသာေသာ ညမ်ားတြင္ မင္းကြန္းပုထိုးေတာ္ႀကီးေပၚသို႔ တက္ၿပီး ပန္းခ်ီဆရာက တေယာထိုးကာ ဇနီးသည္က သီခ်င္းဆိုေၾကာင္း၊ သားႀကီးက ပန္းခ်ီပညာအေမြ ယူ၍ ပန္းခ်ီေရးသကဲ့သို႔ သားလတ္ကလည္း အႏုပညာ အေမြအျဖစ္ စႏၵရားဆရာ ျဖစ္လာသည့္ အတြက္ ေက်နပ္ေၾကာင္း ၎က ဆက္ေျပာသည္။
ပန္းခ်ီဆရာက ယခုအခါ မင္းကြန္းရြာကေလးတြင္ပင္ ပ်ိဳးခင္္းအိမ္ အမည္ရွိ အခမဲ့ စာဖတ္၀ိုင္းကို ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ခန္႔က စတင္ ထူေထာင္ေပး ထားသည္။ ထုိ႔အျပင္ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးမ်ားကိုလည္း ႏွစ္စဥ္ လြယ္အိတ္၊ စာအုပ္၊ ခဲတံ စသျဖင့္ စာေရးကိရိယာမ်ား အခမဲ့လႉဒါန္းေပးေလ့ရွိေၾကာင္း သိရသည္။
ပ်ိဳးခင္းအိမ္ အခမဲ့ စာဖတ္၀ိုင္းကို စတင္ တည္ေထာင္စဥ္က မိသားစုပိုင္ စာအုပ္ ၃၁၂ အုပ္ျဖင့္ စတင္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ စာအုပ္ေပါင္း ၂၀၀၀ ၀န္းက်င္ အထိ ရွိၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဒၚျမဝင္းက ေျပာျပသည္။
ေ၀ဒနာခံစားရင္း ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကို ပန္းခ်ီဆြဲျခင္းျဖင့္သာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည္ဆိုသည့္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးက လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရး ကာလကို ႀကိဳးစားေနဆဲကာလဟု အမည္တပ္သည္။
“လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရးကေတာ့ ၾကိဳးစားေနဆဲ ကာလပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အားေပး ေထာက္ခံပါတယ္။ အခုလိုပဲ ဇြဲနဲ႔ ႀကိဳစားေပးပါလို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။ အမ်ိဳးသား ရင္ၾကားေစ့ေရး ေအာင္ျမင္ပါေစဗ်ာ” ဟု သူက ေျပာရင္း ေရးလက္စ ပန္းခ်ီကားကို ဆက္ေရးေနသည္။
ကင္းဘတ္စ္ အျဖဴေပၚတြင္ သေဘၤာႀကီးတစင္းႏွင့္ ကၽြန္းကေလး တကၽြန္းပံု ေရးလက္စ ပန္းခ်ီကားမွာ ကိုကိုးကၽြန္းကို သတိရ လာေသာေၾကာင့္ ေရးမိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
ပန္းခ်ီဆရာႀကီးသည္ ဘ၀ပါေသာ၊ အႏုပညာပါေသာ၊ ႏိုင္ငံေရးပါေသာ၊ ခံစားခ်က္မ်ားျဖင့္ ခ်ယ္မႈန္းေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားအား ဆက္တိုက္ ေရးသားရင္း သူ၏ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္ကို တည္ၿငိမ္စြာ ေစာင့္ဆုိင္းေနသူဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။
| < Prev | Next > |
|---|
