ဧရာဝတီ

စစ္အစိုးရအုပ္ခ်ဳပ္ရာျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အနိဌာ႐ုံေတြကိုႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ ဒီစိတ္ကူးယဥ္ခရီးကို ဆန္းၾကယ္ကမၻာထဲက အယ္လစ္ (Alice in Wonderland) ၀တၳဳသြားမ်ဳိး လႊမ္းမိုးေနပါတယ္။

The Joy Love Club န႔ဲ The Bonesetter's Daughter ၀တၳဳေတြေရးသားသူ ေအမီတန္ဟာ ေလးနက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္းအရာေတြကိုသံုးၿပီး ရယ္ရႊင္စရာ၀တၳဳရွည္တပုဒ္ကို ေရးထားတာျဖစ္ပါတယ္။ “ငါးမ်ား ေရနစ္မွာစိုး၍ ကယ္လိုက္ျခင္း” ဆိုတဲ့ နာမည္ (ဗုဒၶဘာသာ၀င္တေယာက္ ငါးစားတဲ့အခါ ေပးတဲ့ဆင္ေျခ) နဲ႔ ေရးထားတဲ့ ဒီ၀တၳဳကို လူတိုင္းႀကိဳက္ခ်င္မွ ႀကိဳက္မွာပါ။ ႀကိဳက္တ႔ဲသူေတြအဖို႔ေတာ့ ဒီ၀တၳဳထဲမွာ စာေရးသူရဲ႕ ေစတနာေကာင္းေတြ ေနရာအႏွံ႔လင္းလက္ေနတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

ခရီးသြားအုပ္စုကို ဗဟုိျပဳၿပီး ဇာတ္လမ္းဖြဲ႔တာမ်ဳိးဟာ ဥေရာပအလယ္ေခတ္စာအုပ္ ကင္တာဘာရီပံုျပင္မ်ား (Canterbury Tales) န႔ဲ တ႐ုတ္ဂႏၳ၀င္စာအုပ္ အေနာက္ ဘက္သို႔ခရီး (Journey to the West) တို႔ ကတည္းက စခဲ့တာပါ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ တကယ့္လူမႈဒုကၡေတြကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔အတြက္ စာေရးသူ ေအမီတန္ဟာ စိတ္ကူး ဖန္တီးထားတဲ့ ခရီးသြားတစုရဲ႕ ကေမာက္ကမျဖစ္ပံုေတြကို ၀တၳဳေက်ာ႐ိုးအျဖစ္ ယူထားပါတယ္။

၀တၳဳတပုဒ္လံုးကို ဝိညာဥ္တေစၧလို ေျပာျပသူတဦးနဲ႔ စထားတယ္။ တေစၧသရဲ မ်ဳိးစံု႐ိွတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံန႔ဲ လိုက္ဖက္ လွပါတယ္။ ၀ိညာဥ္က မၾကာခင္ကမွ ပူပူေႏြးေႏြးေသဆံုးသြားခဲ့သူ ဘီဘီခ်န္းျဖစ္ပါတယ္။ ဆန္ဖရန္စစၥကိုမွာေနၿပီး ပန္းခ်ီကား အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက သူဦးေဆာင္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ ထားခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္ျမန္မာ ခရီးစဥ္က ျဖစ္ပ်က္ပံုေတြကို စူးရွထက္ျမက္တဲ့ ဟာသ ဥာဏ္နဲ႔ ေျပာျပပါတယ္။

ခရီးသည္ေတြဟာ “ဘယ္မဆိုေရာက္ဖူး ဘာမဆိုလုပ္ဖူး”တဲ့ နယ္ပယ္စံုက လူခ်မ္းသာ အေမရိကန္ေတြပါ။ အႏုပညာကို အဓိကထားၿပီး ျပတိုက္ေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ကမၻာပတ္ေနသူေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းနားမလည္၊ ေကာင္းေကာင္းအရသာမခံတတ္ဘဲ စားသံုးေနတဲ့ သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံယူနန္ျပည္နယ္က စၿပီးထြက္လာၾကတယ္။ အမွတ္တမဲ့န႔ဲ အဲဒီေဒသက နတ္စင္ တခုကို မေလးမစားျပဳမိရာကေန ျမန္မာျပည္နယ္စပ္ကိုျဖတ္တ႔ဲအခါ က်ိန္စာသင့္ၿပီး ထူးဆန္းတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြန႔ဲ ႀကံဳေတြ႔ ၾကရတယ္။

ခရီးသည္ေတြရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္န႔ဲ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းအေပၚ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ျပဳမူမိတာေတြက “ငါးမ်ား ေရနစ္မွာစိုး၍ ကယ္လိုက္ျခင္း” ၀တၳဳရဲ႕ အဓိကဇာတ္ေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ “လူေတြဟာ အေတာ္ဆိုးဝါးၿပီး ေအာက္တန္းက်ႏိုင္တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေနတာကိုလည္း မသိႏိုင္ၾကဘူး”လို႔ ခရီးသြားအဖြဲ႔ဝင္ အငယ္ဆံုးအမ်ဳိးသမီးေလးက ျမင္သြားတယ္။ သူ႔နာမည္က  “အက္စ္မီ” ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ အတၱဘယ္ေလာက္ႀကီးသလဲ ဆိုတာကို ေဖာ္ျပေနတာပဲ။ သူတို႔အထဲမွာ အေတြအႀကံဳ မ႐ိွတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးလႈပ္႐ွားသူေတာင္ ပါလိုက္ေသးတယ္။သူတို႔ဟာ ျမန္မာ့ခရီးသြားလုပ္ငန္းအေပၚ သပိတ္ေမွာက္ ထားတာကို မသဲမကြဲေတာ့ သိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ သပိတ္ ေမွာက္မႈဟာ သူတို႔လို လူေတြန႔ဲ အက်ဳိးးမ၀င္ဘူးလို႔ ယူဆထားတယ္။

“စိတ္မခ်မ္းေျမ႕စရာသတင္းေတြ ရိွေနေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံက အႏုပညာလက္ရာေတြ၊ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြန႔ဲ တိုင္းရင္းမ်ဳိးႏြယ္ စုေတြရဲ႕ အ၀တ္အထည္ေတြ၊ ေစတီပုထိုးေတြအေပၚမတက္မီ ဖိနပ္ခၽြတ္ရတဲ့ ခ်စ္စရာ ဘာသာေရးကိုင္း႐ိႈင္းပံုေတြ စတဲ့ ကိုယ့္လက္တကမ္းမွာ ရိွတ႔ဲအရာေတြကိုလည္း ၾကည္ႏူးခံစား ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒါေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ခရီးသြားေတြ ျမတ္ႏိုးတဲ့ အရာေတြျဖစ္ၿပီး အ႐ိုးခံခ်စ္စရာ သဘာ၀န႔ဲ ေရွးေဟာင္း အေမြအႏွစ္ အလွအပေတြပဲေပါ့” လို႔ ဘီဘီခ်မ္းက ရွင္းျပတယ္။

မိုင္းရွင္းကရိယာအျဖစ္ အသံုးခ်ခံခဲ့ရတဲ့ ေျခလက္အဂၤါျပတ္ေတာက္ေနသူေတြကို သူတို႔ေရွ႕မွာ ႐ုတ္တရက္ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ထိ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အနိဌာ႐ံုေတြကို ဒီခရီးသည္ေတြ မသိၾကဘူး။ သူတို႔ကို ကရင္မ်ဳိးႏြယ္စုတစုက ဖမ္းဆီးလိုက္တဲ့ အခိ်န္မွာ ဒီအနိဌာ႐ံုေတြကို စတင္ေတြ႔တာပါပဲ။ ဖဲခ်ပ္န႔ဲ မ်က္လွည့္ကစားေနတဲ့ လူငယ္ဟာ သူတို႔ကို ျမန္မာစစ္တပ္ရဲ႕ ႏွိပ္စက္ညႇင္းပမ္းမႈကလြတ္ေအာင္ ကယ္တင္ဖို႔လာတဲ့ “လူျဖဴညီငယ္” ပဲလို႔ အဲ့ဒီ ကရင္လူမ်ဳိးေတြက ယံုၾကည္ေနၾကတယ္။

၀တၳဳထဲက ကရင္ဇာတ္ေကာင္ေတြမွာ လက္ေတြ႔မက်တာေတြ ရိွေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး အေမရိကန္ဖြား တ႐ုတ္လူမ်ဳိး ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္သူ၀ိညာဥ္ကပဲ အားလံုးသိ အားလံုးေျပာႏိုင္သူ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲက ေအမီတန္ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ ေတြဟာ ႐ုပ္ေျပာင္ဆန္လွတယ္။ (ကာမလိုက္စားလြန္တဲ့ ၿဗိတိသွ်ေခြးသင္တန္းဆရာ၊ ေဆးေပါ့လိပ္ေသာက္တတ္တဲ့ လု(တ္) န႔ဲ ဘူတီ အမႊာကေလး နတ္သမီးႏွစ္ပါး၊ အရက္ဘီဒိုထဲက နတ္ကို ပူေဇာ္ပသေနတဲ့ ဟိုတယ္ပိုင္ရွင္) Beyond Rangoon န႔ဲ အေမရိကန္႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းတြဲေဟာင္း Gilligan's Island ဇာတ္ကားႏွစ္ကားေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ခံစားမႈရသမ်ဳိး မၾကာခဏရတယ္။

အမွန္တကယ္ရိွေနတဲ့ တိုင္းျပည္တျပည္န႔ဲ အဲ့ဒီတိုင္းျပည္မွာတကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာေတြအေၾကာင္း အခုလို ခပ္ေပါ့ေပါ့ ဟန္မ်ဳိးန႔ဲ ခ်ယ္မႈန္းျပထားတာကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သူ တခ်ဳိ႕ ရိွေကာင္း ရိွပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀တၳဳရဲ႕အလယ္ ေလာက္မွာ ကရင္လူမ်ဳိးေတြက ဓားစာခံအျဖစ္ဖမ္းတဲ့အခန္းကိုေရာက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအျမင္ကို လက္ခံနားလည္ လာေအာင္ စာေရးသူက တင္ျပပါတယ္။

ကရင္အဖြားအိုတေယာက္ ျပန္ေျပာျပတဲ့ ေတာထဲေတာင္ထဲက သူတို႔ကရင္မ်ဳိးႏြယ္စုေတြ ႏွိပ္စက္ညႇင္းပမ္းခံခဲ့ရပံု ျဖစ္ရပ္ ေတြဟာ လူ႔အခြင္႔အေရးအဖြဲ႔အမ်ဳိးမ်ဳိးရဲ႕ အစီရင္ခံစာေတြကို ေပါင္းစပ္ဖတ္႐ႈေနရသလိုပါပဲ။ စစ္အစိုးရက အေမရိကန္လူထု ဆက္ဆံေရးကုမၸဏီႀကီးတခုကို ငွားရမ္းခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ ကုမၸဏီရဲ႕ အႀကံေပးပုဂၢိဳလ္တဦးက စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအက်ဳိးအတြက္ ခရီးသြားလုပ္ငန္းကို တိုးျမႇင့္ဖို႔ “ဗမာႏိုင္ငံသစ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံပါ” ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို ဖန္တီးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လက္ေတြ႔ ြ႔ျဖစ္ရပ္ေတြက ခရီးသည္ေတြရဲ႕ အဆင္ေျပေနတဲ့ ခရီးစဥ္ထဲကို ထိုးေဖာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ၀တၳဳထဲကိုလည္း လက္ေတြ႔ ျဖစ္ရပ္ေတြ ဝင္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။

ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဒုကၡဆင္းရဲေတြကို ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေခတ္ေပၚယဥ္ေက်းမႈဟန္န႔ဲ ေရးဖြဲ႔လိုက္တဲ့အတြက္ စာေရးသူ ေအမီတန္အေပၚ မေက်မနပ္ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခရီးသြားဇာတ္လမ္းအတြက္ စိတ္ကူးယဥ္ႏိုင္ငံတခုကို ဖန္တီးခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ေအမီတန္ရဲ႕ဝတၳဳကိုဖတ္သူ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကေတာ့ “ဗမာႏိုင္ငံသစ္”မွာ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကိုသိသြားၾက မွာပါ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အျဖစ္မွန္ေတြကို အလြန္ႀကီးမားတဲ့ စာဖတ္ ပရိသတ္ထုႀကီးသိေအာင္ ေဆာင္က်ဥ္းေပးတဲ့အတြက္ ေအမီတန္ကို ခ်ီးက်ဴးထိုက္ပါတယ္။ ဘီဘီခ်မ္းရဲ႕ စကားန႔ဲေျပာရရင္ “၀ိတိုရိယေခတ္က ထီး၊ ခပ္မာမာကၽြဲေကာသီးပံု ခေမာက္၊ ေဒသခံေတြန႔ဲ လိင္ဆက္ဆံ ေပ်ာ္ပါးမႈ” စတဲ့ ကိုလုိနီေခတ္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ျမင္တဲ့အတြက္လည္း ေအမီတန္ကို  ခ်ီးက်ဴးထိုက္ပါတယ္။

အနည္းဆံုးေတာ႔ “ငါးမ်ားေရနစ္မွာစိုး၍ ကယ္လိုက္ျခင္း”ဝတၳဳဟာ ျမန္မာ့ အႏုပညာနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို အေပၚစီးနဲ႔ လာေရာက္ေလ့လာမယ့္ ခရီးသြားေတြကို ျမန္မာျပည္လာသင့္ မလာသင့္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျပန္စဥ္းစားစရာျဖစ္ေအာင္ေတာ့ လုပ္ေပးပါလိမ့္မယ္။     ။

(၂၀၀၆ ေမလထုတ္ ဧရာဝတီမဂၢဇင္းမွ Edith Mirante ၏ Fictional Travel in Real Burma ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါသည္)

 

< Prev		Next >