မဒမ္ေတက ပြစိပြစိ ေရရြတ္ေနသည္။ ဒီေန႔ ကမၻာ့ အၾကမ္းဖက္မႈ ဆန္႔က်င္ေရးေန႔ ဆိုေတာ့ သူ႔ ပြစိပြစိကို လႊတ္ေပး ထားလိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာ ျပန္ေျပာမိတာကို စကားလံုးျဖင့္ အၾကမ္းဖက္သည္ဟု စြပ္စြဲေနမွျဖင့္။မဒမ္ေတ။ ။ အဲဒီဆိုက္ကားေခြျပင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္မွာလဲ။
ၾဆာေတ။ ။ ၅ ေထာင္၊ ၁ ေသာင္းေလာက္ေတာ့ ကုန္မွာေပါ့ကြာ။
တကယ္ေတာ့ ပိုပိုသာသာေလး ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါမွ ဘတ္ေငြေလး နည္းနည္းပါးပါး ထြက္လာမည္ မဟုတ္လား။
မဒမ္ေတ။ ။ ဒုကၡပါပဲ … ကိုတာေတရယ္။ ရွင္ကလည္း ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ ခ်ိဳင့္ႀကီးေတာင္ မျမင္ဘူးလား။
ၾဆာေတ။ ။ ေၾသာ္ … လမ္းမီး ပ်က္ေနတာေလ။ လကလည္း မသာေတာ့ ဘယ္ျမင္ပါ့မလဲ။
မဒမ္ေတ။ ။ လမ္းမီးပ်က္တာ သတင္းမွမဟုတ္ဘဲ၊ လကေတာ့ တိမ္ဖုံးရင္ ဘယ္ျမင္ရမလဲရွင့္ ...။ ေတာ့္ဘာသာ သြားေန လာေနက်လမ္း … ဒီနားမွာ ခ်ိဳင့္ရွိတယ္ … ဟိုနားမွာ ခ်ိဳင့္ရွိတယ္ မွတ္ထားမွေပါ့။
ၾဆာေတ။ ။ သြားေနလာေနက်လမ္း ဘယ္နားမွာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာ မ်က္စိမွိတ္ၿပီးေတာင္ သိေသးတယ္။ အဲဒီခ်ိဳင့္က မနက္ပိုင္းမွာ မရွိေသးဘူးဟ။ ညက်မွ ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္လာလဲ မသိဘူး။
မဒမ္ေတ။ ။ ကဲပါ … ထားလိုက္ပါေတာ့။ ၅ ေထာင္၊ ၁ ေသာင္းအကုန္ခံၿပီးေတာ့ ရွင့္ေခြကို မျပင္ႏုိင္ ေသးဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ ဆုိက္ကား နားလိုက္ေတာ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရွင္က ဘာလုပ္မွာလဲ။
ၾဆာေတ။ ။ ငါက … ေဒဝါလီမဂၢဇင္းအတြက္ စာမူ ေႂကြးေလး ေပးစရာရွိတာ ေရးမလားလို႔ ...။
တကယ္ေတာ့ “စာေရးမလို႔ စဥ္းစားေနတာ” ဆိုၿပီး ငုတ္တုတ္ ငိုက္မည့္ အႀကံႏွင့္ ျဖစ္သည္။ မဒမ္ေတ ကလည္း ကၽြႏု္ပ္၏ ဇနီးပီပီ အႀကံကို သိပံုရသည္။ “ရွင္ စာေရးမလို႔ စဥ္းစား ေနတာဆိုၿပီး ငိုက္မလို႔ မဟုတ္လား … သိတယ္၊ မရဘူး … ဆုိက္ကား မထြက္ရင္ အိမ္အလုပ္ကူလုပ္၊ ေလာေလာဆယ္ ထမင္း တအိုးတည္” ဟူ၍ အမိန္႔တရပ္ ခ်မွတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။
ထိုစဥ္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ေရွ႕၌ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါ ၿပိဳးျပက္ေတာက္ပေနသူတဦး ရုတ္တရက္ ကိုယ္ထင္ျပေလသည္။ တျခားသူမဟုတ္ … ကၽြႏ္ုပ္၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ဦးရုကၡစိုးပင္ ျဖစ္သည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဘယ္လိုလဲ ကိုတာေတ၊ ဆိုက္ကားထြက္မရလို႔ အနားယူမယ္ထင္တယ္ … ဟုတ္လား။
ၾဆာေတ။ ။ ဆိုက္ကားမထြက္တာေတာ့ ဟုတ္တယ္။ အနားယူတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဦးရုကၡစိုးရယ္။ ခုပဲ ထမင္းအိုးတည္ဖို႔ ဆန္ေဆးေနရၿပီ မေတြ႕ဘူးလား။
႐ုကၡစိုး။ ။ ထမင္းတည္တာမ်ား … ေပါင္းအိုးေလးနဲ႔ … ခလုပ္ကေလး ေထာက္ဆို ႏွိပ္ … ၿပီးသြားတဲ့ဥစၥာ။
ဦးရုကၡစိုး၏ အေျပာကို မဒမ္ေတက မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္ရင္း .. “ၾကည့္ေသးတာေပါ့” ဟု ဆိုသည္။ မီးက သေဘာေကာင္းစြာ လာေနသည္။ ကၽြႏ္ုပ္က ဆန္ေဆးၿပီးသားအိုးကို ေပါင္းအိုးထဲ ထည့္ကာ ခလုပ္ႏွိပ္လိုက္ သည္။
ၾဆာေတ။ ။ ထမင္းအိုး တည္တာကေတာ့ ခလုပ္ကေလး ႏွိပ္ရံုဆိုေတာ့ လြယ္ပါတယ္ ဦးရုကၡစိုးရယ္။ မလြယ္တာက စာေရးတာပါ။ ကုန္ၾကမ္းက တျဖည္းျဖည္းရွားလာၿပီ။ ဦးေႏွာက္ဘယ္လို သံုးရတယ္ဆိုတာ ဒီမိန္းမ နားလည္တာ မဟုတ္ဘူး။
ဦးရုကၡစိုးကို ေျပာသလိုလိုႏွင့္ မဒမ္ေတကို လွမ္းတြယ္လိုက္စဥ္ မီးက ပ်က္သြားသည္။ “ကဲ … မီးက ပ်က္သြားၿပီ … ရွင္ ဘယ္လိုဆက္လုပ္မလဲ” ဆုိသည့္ အဓိပၸာယ္မ်က္ေစာင္းကို မဒမ္ေတက ထိုးသည္။
ၾဆာေတ။ ။ မီးက ခဏေလး ပ်က္တာ ေနမွာပါကြာ … ေစာင့္ၾကည့္လိုက္မယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္ ၾဆာေတ … အီးပီစီမွာ အမ်ိဳးရွိရင္ေတာင္ သိဖို႔ မလြယ္ေလာက္တဲ့ ကိစၥ။
ၾဆာေတ။ ။ ဟာ … သိၿပီ … ဦးရုကၡစိုးက တန္ခိုးရွင္ပဲ။ မီး ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္လာမလဲ မသိဘူးလား။
ရုကၡစိုး။ ။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ … ။ တျခားကိစၥေတြမွာသာ တန္ခိုးရွင္ … ဒီလွ်ပ္စစ္မီးက်ေတာ့ မသိဘူးဗ်။
ထိုစဥ္ မီးက ဖ်ပ္ခနဲ ျပန္လာသည္။
ၾဆာေတ။ ။ ကဲ … မီးလာၿပီ ဆိုေတာ့ … ကုန္ၾကမ္းအေၾကာင္း ဆက္ေဆြးေႏြးရင္ ေကာင္းမယ္ … ။
႐ုကၡစိုး။ ။ တခုေတာ့ရွိတယ္ … မိုးေလဝသ ဌာနအေၾကာင္း ေရးပါလား။ ႏုိင္ငံတကာမွာ မိုးေလဝသ သတင္း အခ်က္အလက္ေတြကို အခမဲ့ ျဖန္႔ေဝေနတဲ့အခ်ိန္မွာ … ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ ပိုက္ဆံေပးမွ သတင္း ရမယ္တဲ့။
ၾဆာေတ။ ။ ဒါကေတာ့ ဦးရုကၡစိုးရယ္ … ။ သူတို႔လည္း ဖားေကာင္ေရ တိုးခ်ဲ႕ေမြးျမဴဖို႔ ေငြလိုလို႔ ေနမွာေပါ့။ အဲဒီအေၾကာင္းကေတာ့ မေရးေတာ့ပါဘူး။
ရုကၡစိုး။ ။ ဖားက ဘာကိစၥ ေမြးရျပန္တာတဲ့တုန္း။
ၾဆာေတ။ ။ ဦးရုကၡစိုးကလည္း ေဝးရန္ေကာ … မိုးေလဝသနဲ႔ ဇလေဗဒဦးစီးဌာနမွာ ေခတ္မီစက္ ကိရိယာေတြ ဝယ္မတပ္ႏိုင္လို႔ ဖားေတြပဲေမြးၿပီး မိုးေလဝသအေျခအေန ခန္႔မွန္းရမယ္ေလ ...။
ဧည့္သည္လာတိုင္း မဒမ္ေတ့ ဆူေအာင့္ျခင္းမွ ေခတၱလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ရေလ့ရွိသည့္ ကၽြႏု္ပ္၏ ဘဝေပး ကုသိုလ္ေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးႀကီး ျပန္မသြားေစရန္ စကားကို အမွ်င္မျပတ္ေအာင္ ေျပာေနရ ေလသည္။ ထိုစဥ္ လွ်ပ္စစ္မီးက ပ်က္သြားျပန္သည္။ ဒီတခ်ီမွာေတာ့ ထမင္းအိုးက ဆူပြက္သည့္ အဆင့္ စတင္ ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မဒမ္ေတက ကၽြႏု္ပ္ကို “ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ” ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ၾကည့္သည္။
ၾဆာေတ။ ။ ခုန ေတာင္ ျပန္လာေသးတာပဲ … ခဏပဲပ်က္တာေနမွာပါ … ေစာင့္ၾကည့္တာေပါ့။
ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အနားတြင္ေတာ့ ထမင္းအက်က္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဘု စု ခရု ငါးေကာင္က ဝန္းရန္ေနသည္။ သူတို႔၏ ႂကြက္စီ၊ ႂကြက္စီ အသံမ်ားေၾကာင့္ ေလေပးမေျဖာင့္ႏုိင္သည့္အတြက္ …
ၾဆာေတ။ ။ ထမင္းလည္း မက်က္ေသးဘူး ဆိုေတာ့ … မိန္းမ … ကေလးေတြကို ေရခ်ိဳးေပး လိုက္ပါလား။
မဒမ္ေတ။ ။ မီးမလာလို႔ ေရလည္း မလာဘူးေလ။ ရွင္ပဲ ေရတြင္းက သြားထမ္းရမွာ ...။
မဒမ္ေတ့ လက္နက္ႀကီးက ျပင္းေလစြ။ ကၽြႏ္ုပ္ဘက္ကို ျပန္လွည့္လာေသာေၾကာင့္ အသာၿငိမ္ေန လိုက္ရသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ က်ဳပ္အႀကံေပးရရင္ေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးကို အားမကိုးဘဲ မီးေသြးမီးပဲ ေမႊးလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္။
ကၽြႏ္ုပ္ၾဆာေတ မီးစေမႊးေလၿပီ။ မီးေသြး မီးဖို တလံုးႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနစဥ္ … လူတဦး ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေဂဟာထဲ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ဝင္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဦးရုကၡစိုးက ဧည့္ေထာက္ ခံလိုက္သည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟာ … ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး … ဘယ္က လွည့္လာတာလဲ။ က်ဳပ္က ေလးလပတ္စည္းေဝးထဲ ေရာက္ေနတယ္ ေအာက္ေမ့လို႔။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ … ပ်င္းစရာႀကီးပါဗ်ာ ...။ ေျပာၿပီးသားေတြပဲ ျပန္ေျပာၾကမွာ။ အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္ညစ္လို႔ထြက္လာတာ။
ကၽြႏ္ုပ္ၾဆာေတကေတာ့ မီးကို အားက်ိဳးမာန္တက္ ေမႊးဆဲျဖစ္သည္။ တည္လက္စ ထမင္းအိုးက ေအးေနၿပီ။ ထိုစဥ္ လွ်ပ္စစ္မီးက ျပန္လာျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထမင္းအိုးကို လွ်ပ္စစ္ႏွင့္သာဆက္တည္ထားလိုက္သည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ကိုတာေတ … ဘယ္လိုလဲ။ လွ်ပ္စစ္နဲ႔ပဲ ဆက္ခ်က္မလို႔လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ … မီးပ်က္တာလား။ မီးပ်က္တာေလာက္ေတာ့ မဆန္းဘူး ထင္တယ္ဗ် ..။ က်ဳပ္တိုင္းျပည္မွာ အကုန္ပ်က္ေနတာပဲဟာ။ မပ်က္ဘူးဆိုရင္သာ ဆန္းတာ ...။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေန႔က ကိုတာေတ ထမင္းခ်က္ တာဝန္က်လို႔ မီးမလာတဲ့ကိစၥ အသံထြက္ ေနတာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ လွ်ပ္စစ္မီး မလာရင္ မီးေမႊးခ်က္ေပါ့ဗ်ာ။ ဆန္းတာမွတ္လို႔။ ေရအားလွ်ပ္စစ္က ေစ်းေကာင္း တယ္ .. ဘာလုပ္ဖို႔ ျပည္သူလူထု သံုးမလဲ။ သူမ်ားႏိုင္ငံ ေရာင္းစားမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။ လမ္းေတြ ပ်က္ေတာ့လည္း ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ခင္းလိုက္။ က်ဳပ္က ျပည္သူလူထုကို ထုသားေပသား က်ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးေနတာ။ ဒါမွ လာမယ့္ အနာဂတ္ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္တဲ့အခါ ခံႏုိင္ရည္ရွိမွာ ...။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒါဆို … ဝန္ထမ္းေတြ၊ တပ္မေတာ္သားေတြ၊ ရဲေတြ အက်င့္ပ်က္တာက်ေတာ့ေကာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါလည္း … အသစ္မဟုတ္ပါဘူး။ တေယာက္တေလ ပ်က္တာမွ မဟုတ္တာ။ အကုန္လံုး ပ်က္တာပဲဟာ။ မပူနဲ႔ … သူလည္းပ်က္၊ ကုိယ္လည္းပ်က္ ဆိုေတာ့ ပ်က္တယ္လို႔ကို ထင္စရာ မရွိေတာ့ဘူး။
ၾဆာေတ။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး လက္ထက္မွာ ေကာင္းတာ တခုမွ မရွိေတာ့ဘူး ထင္တယ္ေနာ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘာမွမရွိဘူး။ တမ်ိဳးေတာ့မထင္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ေနာက္တက္မယ့္ အစိုးရ … အလုပ္မလုပ္မွာစိုးလို႔ … ျပႆနာေလးေတြ ခ်န္ခဲ့တာပါ။
ထိုစဥ္ လွ်ပ္စစ္မီးက ျပန္ပ်က္သြားျပန္သည္။ ဒီတခါ ထမင္းအိုးအဖုံး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆန္ေစ့တဝက္ ထမင္းျဖစ္ခါစ တဝက္ အေနအထား၊ ဖိုေပၚေျပာင္းတင္ ငွဲ႔ခ်က္ဖို႔လည္း အဆင္မေျပေတာ့၊ ခုေတာ့ ထမင္းအိုး တကယ္ ပ်က္ၿပီ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ကေတာ့ အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ျဖင့္ ဆက္ေဆြးေႏြးေနဆဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ လူေတြကလည္းေတာ္ေတာ္ ဆိုးတယ္ဗ်ာ၊ ဟိုဟာပ်က္ … ပ်က္ျပန္ၿပီ၊ ဒီဟာပ်က္ … ပ်က္ျပန္ၿပီနဲ႔ ...။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ သူတို႔ကို မထုိက္တန္ေသးဘူးလို႔ ေျပာေနရတာ။
ထိုစဥ္ ၿငိမ္ေနေသာ မဒမ္ေတက ဝင္ေျပာသည္။ ကၽြႏ္ုပ္လွမ္းတားဖို႔ အလ်င္မမီေတာ့ ...။
မဒမ္ေတ။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးတို႔ ပ်က္ခ်င္သလိုပ်က္ပါ။ ပ်က္ခ်င္တာေတြ ပ်က္ပါ …။ ပ်က္တယ္ဆိုတာ က်မတို႔အတြက္ လံုး ….. ဝ မဆန္းတဲ့အတြက္ ျပႆနာ … လံုး ….... ဝ မရွိပါဘူး။ မီးပဲ ပ်က္ပ်က္၊ ေရပဲ ပ်က္ပ်က္၊ လမ္းပဲ ပ်က္ပ်က္၊ အက်င့္ေတြပဲ ပ်က္ပ်က္ … ပ်က္လို႔ရပါတယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အင္း … ကိုတာေတ … ခင္ဗ်ားမိန္းမကမွ သေဘာထား ျပည့္ဝေသးတယ္၊ ေတြ႕လား။
မဒမ္ေတ ဝင္ေျပာသည္ကို ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး သေဘာေခြ႕သြားသည္။
မဒမ္ေတ။ ။ တခုေတာ့ရွိတယ္ … ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးတို႔ ပ်က္တာေတြက နည္းနည္း ပရမ္းပတာ ႏုိင္လြန္းတယ္။ ပ်က္ခ်င္ရာ … ပ်က္ေနေပမယ့္ … စနစ္တက် ပ်က္တယ္ဆိုရင္ နည္းနည္း ခံႏုိင္ေသးတာေပါ့။ ခုဟာက ဘယ္အခ်ိန္မွာ … ဘယ္ဟာက ဘယ္လို ပ်က္မယ္ဆိုတာ မသိရေတာ့ က်မတို႔လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး ...။ ခုပဲၾကည့္ … လွ်ပ္စစ္မီးက ဘယ္လို ပ်က္ေနမွန္းမသိေတာ့ က်မတို႔ မိသားစု ဒီေန႔ ထမင္း ငတ္ၿပီရွင့္ သိရဲ႕လား။
ဗိုက္ဆာေသာေၾကာင့္ ေအာ္ငိုေနေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဘုစုခရုတို႔ အသံႏွင့္ မဒမ္ေတ့ ေဒါသက ကၽြႏ္ုပ္ေဂဟာကို လႊမ္းမိုးလ်က္ရွိရာ ဆက္ေနလွ်င္ ေဒါသစက္ကြင္း သင့္မည္ကို သိေသာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ထုိင္ရာက ထသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ ဒါ မွတ္သားရမယ့္ အခ်က္ပဲ၊ က်ဳပ္ အခုလုပ္ေနတဲ့ ေလးလပတ္ အစည္းအေဝးမွာ တင္ျပေပးပါ့မယ္။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ကမန္းကတန္း ထလစ္သြားသည္။ ဦးရုကၡစိုးကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ကိုယ္ေရာင္ ေဖ်ာက္သြားလိုက္သည္ မသိ။ ကၽြႏ္ုပ္မွာေတာ့ မဒမ္ေတ့ ေဒါသစက္ကြင္း ဗဟိုခ်က္တြင္ တဦးတည္း အားငယ္စြာ က်န္ခဲ့ေလေတာ့သတည္း။
ေထြရာေလးပါး က႑သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းအခ်က္အလက္ အမွန္မ်ား အေပၚ အေျခခံ ေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။ အားေပး ေဝဖန္ၾကေသာ ပရိသတ္ကို ေလးစားလ်က္ … ။
| < Prev | Next > |
|---|
