“ဘုရား ...”
“မင္းေလးမ်ား”
“.....”
“သိုက္နန္းရွင္ … ဘိုးေတာ္ … ကိုႀကီးေက်ာ္၊ မႏွဲေလး၊ ဗ်တ္ဝိ၊ ဗ်တၱ … ရွိရွိသမွ်ကို ငါကိုယ္ ေတာ္ျမတ္ ေမးေတာ္မူမယ္”
“ဟိုဒင္း … အရွင္မင္းျမတ္ … မွားေတာ္မူမယ္ေလ … ဒီမွာ ထိုင္ေနၾကတာ နတ္မပါဘူး။ လူေတြ ခ်ည္းပဲဘုရာ့”
“လွ်ာမရွည္နဲ႔ … ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေယာင္သြားလို႔။ ေမာင္မင္း သိန္းဂိန္ … ေျဖေတာ္မူစမ္းကြဲ႕”
“မွန္လွပါ ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ ဘာေျဖရမွန္း မသိေၾကာင္းပါ”
စစ္ဝတ္စစ္စား အျပည့္အစံုႏွင့္ ေခါင္းတြင္ စကၠဴႏွင့္ လုပ္ထားေသာ ဘုရင့္ မကိုဋ္ကို ေဆာင္းထားသည့္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးမွာ ေဆာက္လက္စ လႊတ္ေတာ္ႀကီးကို ေနာက္ခံထား၍ ေျမႀကီးေပၚတြင္ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ထိုင္ေနေလသည္။ သူ႔အနားတြင္ ဦးသိန္းဂိန္ အမႉးျပဳေသာ ဝန္ႀကီးမ်ား၊ စစ္အကႌ်ႏွင့္ စစ္ေဘာင္းဘီကိုမွ အဝတ္အစားဟု ထင္ေသာ ခ်ိဳကုပ္ႀကီး ေမာင္ေကြး အမႉးျပဳသည့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ ဝိုင္းထိုင္ေနၾကသည္။ မလွမ္းမကမ္းတြင္ေတာ့ စိတ္သြားတုိင္း ကိုယ္ပါသည့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ဇာတ္လိုက္ႀကီး ဦးရုကၡစိုးမွာ မတ္တတ္ရပ္ရင္း အကဲခပ္လ်က္ရွိသည္။သူတို႔နားတြင္ ကားႀကိတ္ခံထားရသည့္ ႂကြက္ေသ အမ်ားအျပား ပိုးလိုးပက္လက္ လန္လွ်က္ရွိၿပီး ႂကြက္ရွင္ အမ်ားအျပားလည္း အုပ္လိုက္ ျဖတ္ေျပးေနသည္။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ဦးသိန္းဂိန္၏ အေျဖစကားကို ခပ္တည္တည္ႏွင့္ “ေအး … ဒီလိုမွေပါ့ကြယ္” ဟု ျပန္ေျပာရင္း
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ကိုင္း ေမာင္ေကြးကေကာ ေျဖစမ္း။
ေမာင္ေကြး။ ။ ဘာေမးေသးလို႔ ဘာေျဖရမွာလဲ ဘုရား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အဲဒါခက္တာေပါ့။ ေရဘူးေပါက္တာမလိုခ်င္ဘူး ေရပါတာပဲ လိုခ်င္တယ္ဆိုတာ သိေတာ္မမူဘူးလား။
ေမာင္ေကြး။ ။ သိေတာ္မူပါတယ္။ ေမးေတာ္မူပါ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ငါ့ရဲ႕ တိုင္းျပည္ႀကီး သာယာဝေျပာရဲ႕လား ေမာင္မင္းတို႔။
ေမာင္ေကြး။ ။ ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ မီးမလာ ေရမရတာကလြဲရင္၊ မိုးနည္းနည္းက်တာနဲ႔ ေရညစ္ပတ္ေတြ လႊမ္းကုန္တာက လြဲရင္၊ တခ်ိဳ႕လူေတြ ဆင္းရဲလို႔ ထမင္း နပ္မမွန္တာကလြဲရင္၊ ေရာဂါဘယေလး ထူေျပာတာကလြဲရင္ သာယာဝေျပာပါတယ္ အရွင္ မင္းၾတားႀကီး ဘုရား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အိမ္း … ၾကားရတာ နားဝမွာ ဖရဏာပီတိ ဂြမ္းဆီထိသလိုပါပဲလား ကြယ္တို႔ေရ ...။ ေမာင္မင္း သိန္းဂိန္ကေကာ ဘာမ်ား ေလွ်ာက္တင္ခ်င္ေသးလဲ။
သိန္းဂိန္။ ။ တကယ္ဆို ပါရာေဂြးက အသံုးမက်တာ ဘုရား။ မိနစ္ ၉၀ မွာ ဂ်ပန္ကို တလံုးေလာက္ရႈးလိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္မွာတဲ့တုန္း။ အခုေတာ့ က်ေနာ္မ်ိဳးႀကီး ရံႈးၿပီဘုရာ့ ရႈံုးၿပီ … အဟင့္ … အဟင့္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေဟ … ဘာမ်ား ဆုိင္ေတာ္မူလို႔တုန္း။
သိန္းဂိန္။ ။ မသိဘူးေလ။ ေလွ်ာက္တင္ ဆိုေတာ့ ညက ဂ်ပန္နဲ႔ ပါရာေဂြး ရႈံးထြက္ပြဲမွာ ေလာင္းထားတာေလး သတိရၿပီး ေလွ်ာက္မိတာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အိမ္း အိမ္း … အမိုက္အမဲေလးမို႔ ခြင့္လႊတ္လိုက္မယ္။ ေနာက္တခါ ရႈံးတယ္ဆိုတဲ့ အသံ မၾကားခ်င္ဘူး သိလား ေမာင္မင္း …။ ဒါနဲ႔ ဟိုနားက စိမ္းစိမ္း စိမ္းစိမ္းနဲ႔က ဘယ္သူတုန္းကြဲ႕။
ေမာင္ေကြး။ ။ စိမ္းတာကေတာ့ အကုန္လံုးပဲေလ ဘုရား။ ဒီပုဆိုးကၽြတ္ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႕ကလြဲရင္ က်ေနာ္မ်ိဳးႀကီးတို႔ အားလံုး စိမ္းေနတာ မေတြ႕ဘူးလား ဘုရား။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ဦးရုကၡစိုးမွန္း သိလ်က္ႏွင့္ ဟန္လုပ္ေမးသည္ကို ခ်ိဳကုပ္ႀကီး ေမာင္ေကြးက မသိဘဲ ဝင္ရမ္းျခင္း ျဖစ္သည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးရယ္။ ဇာတ္တုိက္ ေနတာလား။ ပြဲကမယ္ဆိုရင္လည္း ပြင့္လင္းရာသီ က်မွ ကေရာေပါ့။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ပြဲကမလို႔ မဟုတ္ဘူး ဦးရုကၡစိုးရဲ႕ … ဘုရင္ မင္းၾတားႀကီး အေနနဲ႔ ဘယ္လို ေနသင့္ထုိင္သင့္တယ္၊ သူ႔ရဲ႕ မူးမတ္ေတြကို ဘယ္လို ဆက္ဆံသင့္တယ္ ဆိုတာ သိရေအာင္ ေလ့က်င့္ေနတာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ဘယ္တုန္းက ဘုရင္မင္းၾတားႀကီး ျဖစ္သြားတာလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ရက္ပိုင္းပဲ ရွိေသးတယ္။ ဆင္ျဖဴရွင္မင္းၾတားႀကီးေလ … ဟဲဟဲ။
သိန္းဂိန္။ ။ ဆင္ျဖဴက အမ ဆိုေတာ့ ဆင္ျဖဴမရွင္လို႔ ေခၚရမယ္ဘုရား။
ဦးရုကၡစ္ိုးက “ေၾသာ္ … ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ။ ဆင္က သူ႔ဘာသာသူ ေတာထဲမွာ ေနေနတာအေကာင္း၊ ရခိုင္ျပည္လည္း ေရလႊမ္းေရာ သူ႔ခမ်ာ စေတးေရွာင္ရင္း ဒီအရူးေတြ ဖမ္းတာ ခံလိုက္ရတယ္ ထင္တယ္၊ ကံဆိုးရွာတယ္” ဟု စဥ္းစားရင္း “ဒါနဲ႔ ခ်ိဳကုပ္ ဖင္တြန္႔ လက္ထက္က ဆင္ျဖဴေတာ္ ဆိုတာေတြကေကာ” ဟု ေမးလိုက္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေတာ္တန္တိတ္ … အဲဒီ ဆင္ေတြက အခု မည္းကုန္ၿပီ။ က်ဳပ္လက္ထက္မွာ ရတဲ့ ဆင္ကမွ တကယ့္ကို ခရုသင္း စြဲ … အဲေလ ေယာင္လို႔ … ျဖဴတာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ႂကြက္ေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာ။ ဒါလည္း ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ ရွာေတြ႕ထားတာပဲလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါကေတာ့ သူတို႔ လိုဏ္ေခါင္းေတြကို က်ဳပ္က သိမ္းပိုက္ေတာ္ မူလိုက္ေတာ့ သူတို႔လည္း ေရႊ႕ေျပာင္းႂကြက္ေတြ ျဖစ္ကုန္တာ ေနမွာပါ။ ေမာင္မင္းတို႔ ဒီႂကြက္ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ဘယ္လိုမ်ား စီစဥ္ထားေတာ္မူသလဲကြဲ႕။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ဦးရုကၡစိုးကို ရွင္းျပရင္း ဝန္ႀကီးမ်ားကို လွည့္ေမးလိုက္သည္။
သိန္းဂိန္။ ။ ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ မစီစဥ္ရေသးေၾကာင္းပါ ဘုရား။
ေမာင္ေကြး။ ။ ဒီလို ရွိပါတယ္ဘုရား … အရွင္မင္းႀကီးဟာ ဘုန္းတန္ခိုးေတာ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထြန္းေတာက္ပ ေနသလဲဆိုရင္ ဆင္ျဖဴမရွင္ အျဖစ္သာမကဘဲ … အခုဆိုရင္ ႂကြက္မ်ားရွင္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးဆိုတဲ့ ဘြဲ႕အမည္ပါ ရေနပါၿပီ။
“ဘုန္းႀကီးရူးနဲ႔ ေလွလူးေတြေတာ့ လိုက္ပါ့” ဟု ဦးရုကၡစိုးက ေတြးသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေတာ္လိုက္တဲ့ ေမာင္ေကြး … ေမာင္မင္းကို ကၽြႏု္ပ္ပိုင္ဆိုင္သမွ် ယူနီေဖာင္းမ်ားထဲက အစုတ္ဆံုးတစံု ခ်ီးျမႇင့္ေတာ္မူမယ္။ ကိုင္း ကိုင္း … ဒီႂကြက္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေနရာေပးလိုက္။ ရာဇဝင္မွာ ႂကြက္မ်ားရွင္ ဆိုတဲ့ဘြဲ႕ ၾကားဖူးၾကလား ေမာင္မင္းတို႔။
ဦးသိန္းဂိန္နဲ႔ ဝန္ႀကီးမ်ားက “မၾကားဘူးေၾကာင္းပါ … အရွင္မင္းႀကီးက ပထမဆံုးပါ ဘုရား” ဟု တၿပိဳင္နက္တည္း ေအာ္လိုက္ၾကသည္။
သိန္းဂိန္။ ။ မွန္လွပါ။ အရွင္မင္းႀကီးရဲ႕ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးနဲ႔တကြ အရွင္မင္းႀကီးကိုပါ ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ ဘြဲ႕မည္မ်ား ေျပာင္းလဲ ေခၚေဝၚသမုတ္ခိ်န္ တန္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ … ဘုရာ့။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘယ္လိုကြဲ႕ … အဟိ … ေကာင္းလိုက္တာ၊ ေကာင္းလိုက္တာ။ ဘယ္လိုမ်ား စီစဥ္ထားသလဲ ေမာင္မင္း ...။
ဦးသိန္းဂိန္က ဖားမိဖားရာ လွမ္းဖားလိုက္သည္ကို ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး မေနာေခြ႕သြားသည္။
သိန္းဂိန္။ ။ အရွင္မင္းႀကီးကိုေတာ့ ကြန္ကရိနန္းတည္ ႂကြက္မ်ားႏွင့္ဆင္ျဖဴမရွင္ မင္းၾတားႀကီး ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕မည္ မွည့္ေခၚမွာ ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္မ်ိဳးတို႔ရဲ႕ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးကိုေတာ့ ဝ ဆြဲ တလံုးတိုးလို႔ ႂကြက္ေျပးေနျပည္ေတာ္ႀကီးလို႔ ေခၚေဝၚ သမုတ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေကာင္းေလစြ … ေကာင္းေလစြ ေမာင္မင္း … သိန္းဂိန္ … ေမာင္မင္း အလိုရွိရာ ေလွ်ာက္တင္ေစ။
သိန္းဂိန္။ ။ ပုဆိုး ခဏခဏ ကၽြတ္ကၽြတ္က်လို႔ ခါးပတ္ကေလးနဲ႔ ဆီးခြင့္ျပဳပါ ဘုရား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ သယ္ ….။
ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ အိပ္ငိုက္ေနသူတဦးက ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး စိတ္ဆိုး မာန္ဆိုး ထေအာ္လိုက္သည္ကို ၾကားသည္ႏွင့္ ေျပးလာကာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ကိုင္ထားေသာ သံလ်က္၊ ေဆာင္းထားေသာ မကိုဋ္ႏွင့္တကြ ဦးသိန္းဂိန္တို႔ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႕ ဝတ္ထားေသာ ပုဆိုးမ်ားကို အတင္းဆြဲခၽြတ္ကာ သယ္ဖို႔ ျပင္ေလေတာ့သည္။ ထိုသူမွာ မိုးတြင္း ဇာတ္ေခါင္းကြဲေနေသာ ဇာတ္ဆရာ တဦးျဖစ္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟဲ့ … ဟဲ့ လုပ္ၾကပါဦး။ ဘာလုပ္တာလဲ ေမာင္မင္းရဲ႕။
ဇာတ္ဆရာ။ ။ မသိဘူးေလ … သယ္ ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ပစၥည္းေတြ ငွားထားတာ အခ်ိန္ေစ့လို႔ ျပန္သယ္ခိုင္းတယ္ ေအာက္ေမ့လို႔။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေနဦးပါဦး ေမာင္မင္းရယ္။ မၿပီးေသးဘူး။ ေတာ္ရာမွာ သြားငိုက္ခ်ည္။
ဇာတ္ဆရာက ဇိမ္ပ်က္သြားသျဖင့္ ပြစိပြစိ ေရရြတ္ခါ ထြက္သြားစဥ္ စစ္ဝတ္စစ္စား အျပည့္အစံုဝတ္ထားေသာ ခ်ိဳကုပ္တဦး အေျပးအလႊား ေရာက္လာသည္။ ခ်ိဳကုပ္ ေရႊပန္းျဖစ္သည္။
ေရႊပန္း။ ။ ကိုယ္က်ိဳးေတာ့ နည္းေတာ့မယ္ ဘုရား … လုပ္ပါဦးဘုရား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟဲ့ ေရႊပန္း … ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ။ ငါ့ကို သံေတာ္ဦး အျမန္တင္စမ္း။
ေရႊပန္း။ ။ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို ရခိုင္ျပည္ကေန ေခၚလာတာ အေကာင္းဘုရား၊ အခု ေနျပည္ေတာ္နား ေရာက္ခါမွ ဘာျဖစ္တယ္ မသိဘူး … အရမ္းကို ထိတ္လန္႔တၾကား ျဖစ္ေနတယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေဟ … ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ကြယ့္။
ေရႊပန္း။ ။ ေနျပည္ေတာ္နား ေရာက္လို႔ ႂကြက္ေတြ အုပ္လိုက္ျဖတ္ေျပးတာလည္း ေတြ႕ေရာ … ဆင္ျဖဴေတာ္က ေၾကာက္လန္႔ တၾကား ေသးေတြ ေခ်းေတြ ပါခ်ၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲ ေခၚမရျဖစ္ေနေၾကာင္းပါ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေဟ … မျဖစ္ေခ်ဘူး၊ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ဆင္ျဖဴရွိမွ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္လို႔ရမယ္လို႔ ေဗဒင္က ေဟာထားတယ္။ ကဲ ေရႊပန္းေရ … ငါကိုယ္ေတာ္တုိင္ ႂကြခ်ီၿပီး ဆင္ျဖဴေတာ္ကို ေခၚေတာ္မူမယ္။
ကြမ္းတရာညက္ခန္႔ အၾကာတြင္ နားအတြင္း ဂြမ္းမ်ားဆို႔၍ ေနကာမ်က္မွန္အနက္တလက္ တပ္ေပးထားေသာ ခရုသင္းစြဲေနသည့္ ဆင္တေကာင္ကို ဆြဲေခၚလာသည့္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးအား စပ္ၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာႀကီးျဖင့္ ႂကြက္ေျပးေနျပည္ေတာ္ႀကီးအတြင္း ျမင္ေတြ႕ၾကရ ေလေတာ့သည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ခ်င္းမိုင္ရုကၡစိုး၏ ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပခ်က္ကို ရန္ကုန္သားတာေတက အရင္းအတုိင္း ေဖာက္သည္ခ်သည္။
“ေထြရာေလးပါး” သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းမွန္မ်ားအေပၚ အေျခခံ ေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။
| < Prev | Next > |
|---|
