ဧရာဝတီ

ယခုလို ေအးခ်မ္းသည့္ ေဆာင္းကာလ နံနက္ေစာေစာ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ တရား ဘာဝနာ စီးျဖန္းရသည္ကို ႐ုကၡစိုး အလြန္ ႏွစ္သက္သည္။ ပူအိုက္ စပ္ေလာင္သည့္ ရာသီမ်ိဳး၌ တရား အားထုတ္ရာဝယ္ ေမတၱာပို႔ရသည္ကိုက အဆင္မေျပ။ ပို႔လိုက္သည့္ေမတၱာက အေငြ႔ပ်ံသြား သလိုလို၊ အရည္ေပ်ာ္သြားသလိုလို ျဖစ္ရသည္။

ယခုလို ရာသီေအးခ်ိန္ တရားအားထုတ္ရာ၌ ႐ုကၡစိုး အႏွစ္သက္ဆံုးက ျခင္မကိုက္ ျခင္းပင္။ ျခင္မကိုက္ေသာ္ လူတို႔သည္ ငါးပါးသီလကို ခါးဝတ္ပုဆိုးကဲ့သို႔ ၿမဲႏိုင္သည္ဟု ၎က ယံုၾကည္ထားသူ ျဖစ္သည္။

ေလာကႀကီး၏ ၿငိမ္းခ်မ္း တိတ္ဆိတ္မႈကို ၿဖိဳခြင္းသူကား ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်ေနေသာ သတင္းေထာက္ ဖိုး႐ႈပ္၏ စီးေတာ္ယာဥ္ပင္ …၊ ဆိုင္ကယ္သည္ ဟြန္းမွအပ တျခား အရာအားလံုး အသံျမည္သည္။

သူေကာင္းသား ႏွစ္ဦးသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အသံႏွင့္သာ ႏွိပ္စက္သည္မဟုတ္ … အမူအရာျဖင့္လည္း ႏွိပ္စက္ပါသည္။ ကုန္တိုက္မွ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလွ်ာ့ျဖင့္ ရထားသည့္ အေရာင္စံုပါ ဂ်ာကင္မ်ားက ၿပိဳးၿပိဳးေျပာင္ေျပာင္ … ဒီၾကားထဲ ကင္မရာ တကားကားျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္လာသည့္ ဖိုး႐ႈပ္ဟန္က ေခြးဆြဲခ်င္စရာဟန္။ ႂကြက္စုတ္ကလည္း ဂ်ာကင္အသစ္ကိုတံဆိပ္မျဖဳတ္ေသးဘဲလမ္းေလွ်ာက္လာသည္မွာ ရာဇာေနဝင္း ကိႏၵရာနာေပါက္ေနသည့္ဟန္မ်ိဳး။

ႂကြက္စုတ္။     ။ ဟဲလိုး … ဂြတ္တေမာနင္း ႐ုကၡစိုးမင္း။

႐ုကၡစိုး ။     ။ ေစာေစာစီးစီး မလာစဖူးအလာထူးပါလား။

ဖိုး႐ႈပ္ ။     ။ ဒီေကာင္ ႂကြက္အစုတ္အျပတ္ေပါ့ဗ်ာ … ခ်မ္းခ်မ္းဆီးဆီး အိပ္ေကာင္းျခင္းမအိပ္ရ က်ေနာ့္ကို လာႏွိပ္စက္ၿပီးအားမရလို႔ ဦး႐ုကၡစိုးကိုလာၿပီး ဒုကၡေပးတာေပါ့။

အအိပ္ႀကီးသည့္ဖိုး႐ႈပ္တေယာက္ အေစာႀကီးထလိုက္ရသျဖင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္ေန၏။

ဦး႐ုကၡစိုး ။     ။ မနက္ေစာေစာထတယ္ဆိုတာ မဂၤလာတပါးပါေမာင္ဖိုး႐ႈပ္ရဲ႕။ အခုလို ခ်မ္းဆီးတဲ့ရာသီမွာ လတ္ဆတ္တဲ့ေလကို႐ႉလိုက္ရတာကိုက စိတ္ကိုလန္းဆန္းေစတယ္ကြ။

ဖိုး႐ႈပ္ ။     ။ ဒီေလာက္ခ်မ္းဆီးေနတဲ့ၾကားထဲ အဲဒီေလေအးေအးႀကီး႐ႉလိုက္ရတာကိုက ႏွာေခါင္းထဲ ေရခဲေခ်ာင္းႀကီး ထိုးထည့္တာခံလိုက္ရသလိုပါဗ်ာ … မနိပ္ပါဘူး။ အယ္လ္ဂိုးတို႔လို သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္သမားေတြကလည္း သူ႔ဟာသူ ေႏြးေထြးေနတဲ့ကမာၻႀကီးကို ရွာရွည္ၿပီး ဟိုဟာလုပ္ ဒီဟာလုပ္နဲ႔ အလုပ္ကို႐ႈပ္တယ္ဗ်ာ။

ႂကြက္စုတ္ ။     ။ ေဟ့ေကာင္ … မင္းဟာမင္း အေအးေၾကာက္တာနဲ႔ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေနတဲ့လူေတြကို လိုက္ၿပီးမတိုက္ခိုက္နဲ႔ေလကြာ။ ျပႆနာကို မီးခြက္ထြန္းမရွာခ်င္စမ္းပါနဲ႔ကြာ။

႐ုကၡစိုး ။     ။ မင္းတို႔ေကာင္ေတြစကားေျပာရင္ ေဘာင္မေက်ာ္ေစနဲ႔ေလကြာ။ ေဘးလူေတြၾကားကုန္မွ ဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေနမယ္။

ဖိုး႐ႈပ္ ။     ။ ဦး႐ုကၡစိုးကဘာသိလို႔လဲ ေခတ္ႀကီးက ေျပာင္းျပန္စီးတဲ့ေခတ္ကိုေရာက္ေနၿပီ။

႐ုကၡစိုး ။     ။ ဘာေတြေျပာင္းျပန္စီးတာလဲကြ …. မင္းကိုယ္တိုင္ေကာ ေျပာင္းျပန္စီးေနၿပီလား။

ဖိုး႐ႈပ္ ။     ။ မဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ … ကမာၻေပၚမွာထိပ္ဆံုးကဆိုတဲ့ အေမရိကန္ကိုၾကည့္ေလ၊ လူမည္းသမၼတေခတ္။ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာႏုိင္ငံမွာဆိုရင္ၾကည့္ ေရွ႕ေနလိုက္ရာကေန ေထာင္လံုးလံုးက်တဲ့ေခတ္။

႐ုကၡစိုး ။     ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ကမာၻႀကီးတခုလံုးေျပာင္းျပန္စီးေရာလားကြ။

ႂကြက္စုတ္ ။     ။ စီးပါၿပီေကာဗ်ာ … ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းေခတ္မွာ ဘယ္သူမွသီးျခားရပ္တည္လို႔ မရဘူးေလ။

႐ုကၡစိုး ။     ။ ဒါဆိုလဲ ငါ့ေညာင္ပင္ကိုမွီၿပီးေတာ့ ရပ္ေပါ့ကြာ။

ဖိုး႐ႈပ္ ။     ။ ႐ုကၡစိုးႀကီးက လည္မလိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ထံုတာပဲ။ အခုေခတ္က က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်။

႐ုကၡစိုး ။     ။ ဟုတ္တယ္ေလ … မင္းတို႔ငယ္ငယ္က ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာထားလိုက္ဦး၊ တီဗီေတာင္ ရွိလို႔လား၊ ဒီေခတ္က်ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကလြဲရင္ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း ကြန္ပ်ဴတာ၊ အင္တာနက္နဲ႔။

ဖိုး႐ႈပ္ ။     ။ လက္စသတ္ေတာ့ ႐ုကၡစိုးႀကီးက ႐ုပ္ဝါဒသမားပဲ။ ႐ုပ္ဝတၳဳေတြကိုသိပ္ၿပီး ေရွ႕တန္းမတင္ပါနဲ႔ဗ်ာ … ေဟာဟိုမွာက်ေနာ့္ဆိုင္ကယ္ကိုၾကည့္စမ္း … ဘယ္ေလာက္စုတ္လိုက္လဲလို႔၊ ဒါေပမယ့္ ေန႔စဥ္ ဒိြဳင္ဆူေထ့ေတာင္ကိုေတာ့ တက္ႏိုင္တာပဲမလား။ ႐ုပ္ဝတၳဳေတြေနာက္ကိုလိုက္ရင္ ဒုကၡေတြ႔မယ္ေနာ္။

႐ုကၡစိုး ။     ။ အပိုေတြေျပာမေနနဲ႔ ေဟ့ေကာင္။ မင္းဟာမင္း အသစ္မဝယ္ႏိုင္လို႔ အစုတ္သံုးေနတာကိုမ်ား ငါ့လာၿပီး ႐ုပ္ဝါဒသမားေလး၊ ဘာေလးနဲ႔ … မင္းေျပာခ်င္တာအဲဒါလား။

ဖိုး႐ႈပ္ ။     ။ ေဒါသမႀကီးပါနဲ႔ ႐ုပ္ဝါဒ … အဲအဲ … ႐ုကၡစိုးႀကီးရယ္။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တဲ့ ေခတ္ႀကီးက ေျပာင္းျပန္စီးတဲ့ေခတ္ဆိုတာ သားသမီးက မိဘကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေခတ္ေရာက္ၿပီလို႔ ေျပာတာဗ်။

႐ုကၡစိုး ။     ။ မင္းစကားအဆန္းပါလား။ အခု မိဘေတြကေက်ာင္းတက္ၿပီး သားသမီးက စီးပြားရွာ၊ ထမင္းခ်က္ အလုပ္ေတြ လုပ္ကုန္ၾကလို႔လား။

ႂကြက္စုတ္ ။     ။ ကေလးကစားကြင္းတို႔ ဂိမ္းဆိုင္တို႔မွာ မိဘေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတာေနမွာေပါ့။

ဖိုး႐ႈပ္ ။     ။ ေဟ့ေကာင္ … စကားေကာင္းေျပာေနတယ္၊ ဝင္မ႐ႈပ္နဲ႔။ ဒီလိုဗ် … ဒီဘက္ေခတ္ပညာေရးကိုက အဆင့္ျမင့္လာတာလား၊ ကေလးေတြရဲ႕ ဉာဏ္ရည္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအားေကာင္းလာသလားေတာ့မသိဘူး။ အခုဆို ကေလးေတြက မိသားစုတြင္း စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈပိုင္းေတြမွာ တာဝန္ယူလာၾကတာကို ေတြ႔ေနရၿပီဗ်။

႐ုကၡစိုး ။     ။ ဒါဆိုရင္ ေကာင္းတဲ့အလားအလာေပါ့ကြာ။ ဒီဘက္ေခတ္မိဘျဖစ္ရတဲ့ဒုကၡက ေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ရွာရ၊ ေဖြရ၊ သားသမီးကိစၥေတြကမ်ားပါဘိနဲ႔ အခုေတာ့ အိမ္ရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္မႈကိုပါ သားသမီးက ဝင္လုပ္ေပးတယ္ဆိုေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ကြာ။ ဘာသာေရးအရၾကည့္မယ္ဆိုလဲ မိဘေတြ အိုမင္းမစြမ္းခ်ိန္မ်ိဳးမွ ျပဳစုတာမဟုတ္ဘဲ အခုကတည္းကလုပ္တာဆိုေတာ့ တသက္စာကုသိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရမွာေပါ့ကြ။

ႂကြက္စုတ္ ။     ။ ဟာ … ဒီ႐ုကၡစိုး မသိဘဲနဲ႔ စကားကိုရမ္းေျပာျပန္ၿပီ။ အိမ္တြင္းစီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈမွာ ဝင္ကူတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ မိဘေတြကို ဟိုဟာမလုပ္ရဘူး၊ ဒီဟာမလုပ္ရဘူး၊ ဟိုမသြားနဲ႔၊ ဒီမသြားနဲ႔လို႔ အမိန္႔ထုတ္တာဗ်။ ဟိုလူအိမ္မေခၚရဘူး၊ ဒီလူအိမ္မေခၚရဘူးဆိုတာ တခါတေလ ရွိေသးတယ္။

႐ုကၡစိုး။     ။ ေဟးေဟး … အေဖေနာ္ ေနာက္တခါအိမ္ျပန္ေနာက္က်တာတို႔၊ ယိုင္ထိုးၿပီးျပန္လာတာတို႔ဆိုရင္ တုတ္ပါတခါတည္းေကာက္ခဲ့ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေပါ့ကြာ။

ဖိုး႐ႈပ္။     ။ အခုဆို ကေလးမိဘေတြစုၿပီး မိဘအခြင့္အေရးေတာင္းဆိုဖို႔ အဖြဲ႔ဖြဲ႔ၾကေတာ့မလို႔တဲ့ဗ်။

႐ုကၡစိုး။     ။ ၾကည့္လဲလုပ္ၾကပါကြာ။ မိသားစုပံုစံေတြပ်က္စီးကုန္ပါဦးမယ္။ မင္းတို႔လဲသြားမပါလဲ … ေတာ္ၾကာ ကေလးမရွိဘဲ တရားခံစာရင္းဝင္ေနမယ္။ မဝင္သင့္တဲ့ၾကားကိုဝင္ရင္ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနတတ္တယ္။

နဂိုကတည္းက ရည္းစားေတာင္မရွိ၊ ေဂၚမစြံလူပ်ိဳႀကီးမ်ားကို ႐ုကၡစိုးႀကီးက အထင္တႀကီးျဖင့္ မိဘအခြင့္အေရးအေဆြးေႏြးရန္ နားခ်ေန၏။

ႂကြက္စုတ္။     ။ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ေခ်ာင္ပိတ္တဲ့ကိစၥကေတာ့ ဝင္သင့္၊ မဝင္သင့္နဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ဘူးဗ်။ အခုဆို ဘန္ေကာက္က ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္ကေန ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျပန္ဝင္မလာေအာင္ ဆႏၵျပသမားေတြကဝိုင္းထားၾကလို႔ အထဲမွာ တိုးရစ္ေတြပိတ္မိေနၿပီတဲ့။

႐ုကၡစိုး။     ။ ဘာဆိုင္လို႔လဲကြ။ ငါတို႔ေျပာေနတဲ့မိသားစုကိစၥနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံေရး တျခားစီပါကြာ။

ႂကြက္သုတ္။     ။ ဟဲဟဲ …. ဆိုင္တာ မဆိုင္တာအသာထားေလ။ ေခ်ာင္ပိတ္တာခ်င္းေတာ့တူတယ္မလား။

႐ုကၡစိုး။     ။ ေလယာဥ္ကြင္းပိတ္တာေတာ့ ဒြန္ေမာင္းတင္ဘယ္ကမလဲ၊ အသစ္ဖြင့္ထားတဲ့ သုဝ႑ဘူမိ (စုဝနာဘြန္) ေလယာဥ္ကြင္းလဲ ပိတ္ထားတယ္ေလ။ ခရီးသည္ေတြ အခုိက္အတန္႔ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ၾကမွာေပါ့။

ဖိုး႐ႈပ္။     ။ ဟုတ္ပီဗ်ိဳ႕ … ဘန္ေကာက္က ေလယာဥ္ကြင္း ၂ ကြင္းလံုးမွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဆင္းမရေအာင္ ဆႏၵျပသူေတြဝိုင္းထားလို႔ပိတ္ထားတယ္ဆိုရင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကိုေထာက္ခံသူေတြေပါတဲ့ ခ်င္းမိုင္က ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ဆင္းဖို႔မ်ားသြားၿပီဗ်။ သတင္းေလးဘာေလးရလိုရျငား သြားေစာင့္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ိဳ႕။ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ မိသားစုျပႆနာထက္ သတင္းျပႆနာက ပိုအေရးႀကီးသဗ်။

ဖိုး႐ႈပ္သည္ ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ၎၏ေနာက္ဆံုးေပၚဆိုင္ကယ္အစုတ္ကေလးကိုစက္ႏႈိးကာ ခ်င္းမိုင္ေလဆိပ္သို႔ ေျပးေလေတာ့သည္။ သာယာလွပသည့္ ဒိြဳင္ဆူေထ့ေတာင္လမ္းကေလးလည္း ဆိုင္ကယ္အိပ္ေဇာမွထြက္သည့္ မီးခိုးလံုးႀကီးေၾကာင့္ မည္းေမွာင္သြားေလေတာ့သည္။

< Prev		Next >