“အရင္က ဖီဖာအဖြဲ႕က ပလာတာ လာတုန္းကေတာ့ သိပ္အလုပ္ မရႈပ္ဘူးေပါ့ေနာ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္က ႏုိင္ငံျခားေရး ဝန္ႀကီး မျဖစ္ေသးတာ တေၾကာင္း၊ ပလာတာက ေပၚေပၚတို႔ ေတဂြတို႔နဲ႔ ကဖို႔ေလာက္ပဲ စိတ္ဝင္စား ေနတာက တေၾကာင္း ဆိုေတာ့ ေပါ့ေနာ္ ...။ အခုေတာ့ နံျပားကို က်ေနာ္က ေတြ႕ရေတာ့မွာပါ” ဟု ဦးဝံနေဖာင္ျပင္က အမိႈက္မ်ားကို ဖ်ာေအာက္သို႔ ထိုးသြင္းရင္း ဦးရုကၡစိုးကို ေျပာသည္။
ျမန္မာျပည္တြင္ အစိုးရသစ္ တက္ခါစ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အားလံုး ကိုယ္စီ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ သမၼတ ဦးသိန္းဂိန္က “သန္႔ရွင္းေရး အစိုးရ” ဟု မိန္႔ခြန္းတြင္ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ ေႂကြးေၾကာ္သြားသျဖင့္ အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္ ဝန္ႀကီးမ်ား၊ဝန္ကေလးမ်ားမွာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္မ်ား၊ အမႈိက္မ်ားကို ေတာ္ရာ ဖ်ာေအာက္၊ စားပြဲႀကိဳစားပြဲၾကား၊ ဘီရိုထဲ စသည္ျဖင့္ ဝွက္ရသည့္ ကိစၥျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနရသည့္ ၾကားထဲ အာဆီယံအစည္းအေဝး က်င္းပရာ အင္ဒိုနီးရွားႏုိင္ငံ ဂ်ကာတာသို႔သြား၍ ရန္ေတြ႕ျခင္း၊ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးျခင္း၊ အိပ္ငိုက္ျခင္း စသည္ျဖင့္ လုပ္ၾကရျပန္သည္။ ယခုတဖန္ နံျပားက လာဦးမည္။ဖုိးရႈပ္ေႏွာင့္ေသာေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးလည္း ဂ်ကာတာမွသည္ ေနျပည္ေတာ္၊ ေနျပည္ေတာ္မွသည္ ရန္ကုန္၊ ရန္ကုန္မွသည္ ခ်င္းမုိင္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ ေရာေယာင္ အလုပ္မ်ားေန၏။
ရုကၡစိုး။ ။ မင္းလုပ္တာနဲ႔ ငါလည္း မူးေနာက္ေနၿပီ ဖိုးရႈပ္ရာ။ ငါ့ကို နည္းနည္းမ်ား အနားေပးပါဦးေတာ့လား။
ဖိုးရႈပ္။ ။ သတင္းေရးတဲ့ ေနရာမွာ ဆို႔စ္က သိပ္အေရးႀကီးတယ္ ဦးရုကၡစိုးရဲ႕။ က်ေနာ္တို႔ အေနာနမတ္စ္ ဆို႔စ္ေတြ သံုးလာတာ မ်ားၿပီဆုိေတာ့ကာ … ဘစ္ပစ္ခ်ာျဖစ္ဖုိ႔ရယ္၊ ကုတ္ ေကာင္းေကာင္းေတြနဲ႔ သတင္းကို ခိုင္ခိုင္မာမာ တည္ေဆာက္ဖို႔ အရမ္းအရမ္းကို အေရး ႀကီးလာၿပီ။ အဲဒီလို ကုတ္ေကာင္းေတြရဖို႔ က်ေနာ့္ကို ကူညီႏုိင္တာ ဦးရုကၡစိုးပဲရွိတယ္ေလ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ လုပ္မေနစမ္းပါနဲ႔ကြာ … မင္းတို႔ ေဒဝါလီ မဂၢဇင္းရဲ႕ ေသာၾကာ ပြားဝိုင္းမွာေတာင္ ရံုးမွာတင္ထိုင္ၿပီး အာဆီယံအေၾကာင္း ပြားလိုက္၊ ရန္ကုန္နဲ႔ ေနျပည္္ေတာ္အေၾကာင္း ရႊီးလိုက္ လုပ္ေနတာပဲဟာ … အခုလည္း အဲဒီလိုပဲ ေရာခ်လိုက္ေပါ့။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ခက္ပါလား ေမာင္ႂကြက္စုတ္ရယ္ … မင္းက သတင္းအေၾကာင္း မသိလို႔ ဒီလိုမ်ိဳး ေပါက္ပန္းေစ်း ေလွ်ာက္ေျပာ ေနတာပါ။ သတင္းတပုဒ္မွာ မရွင္းလင္းတာေတြ ရွိလာရင္ မေကာင္းဘူးေလ။ ထင္ျမင္ခ်က္လို … အိုပီနီယံေပါ့ေနာ္ … အဲလို ေရးတာနဲ႔ေတာ့ မတူဘူးေလ။
ရုကၡစိုး။ ။ ကဲကဲ … မင္းေျပာတာေတြ ငါလည္း တခုမွ နားမလည္ဘူး ဖိုးရႈပ္ေရ ...။ မင္းရဲ႕ ေလဒဏ္မိုးဒဏ္ကို ခံမယ့္အစား … ရန္ကုန္နဲ႔ ေနျပည္ေတာ္၊ ေနျပည္ေတာ္နဲ႔ ဂ်ကာတာ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ရတာက ပို သက္သာတယ္။ အခု ငါ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ … တုိတုိနဲ႔ လိုရင္းကိုေျပာ။
ဖုိးရႈပ္။ ။ ဒါကေတာ့ ေဆြးေႏြးၾကည့္တဲ့ သေဘာပါ။ တိုတိုနဲ႔ လုိရင္းေျပာရရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ သိခ်င္တာေလးေတြ ရွိတယ္ေပါ့ေနာ္။ ဂ်ကာတာမွာ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ လိုခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္တုိင္း ဝန္ႀကီးေတြက သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ ေတြ႕တယ္လို႔ ၾကားတယ္၊ နံျပားလာမယ့္ကိစၥ သိခ်င္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ဘယ္ေရာက္ေနလဲ … အဲ … အဲဒီေလာက္ပဲ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟုတ္ၿပီ … ငါ သေဘာေပါက္ၿပီ။
ထိုမွစ၍ ဦးရုကၡစိုးလည္း ဖိုးရႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔အပါးမွ ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ဦးဝံနေဖာင္ျပင္ နားသို႔ တမဟုတ္ျခင္း ေရာက္ရွိသြားကာ ဤေထြရာေလးပါး အစပိုင္းရွိ စကားစုမ်ားကို ၾကားနာေနရျခင္း ျဖစ္သည္။
ေဖာင္ျပင္။ ။ နံျပားကို သမၼတႀကီးက မေတြ႕ပါဘူးခင္ဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ သူက ထိပ္ေျပာင္တယ္ေလ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟင္ … ဘာဆိုင္လို႔လဲ။
ေဖာင္ျပင္။ ။ ဆုိင္ပါေသာ္ေကာ ဦးရုကၡစိုးရယ္။ မစၥတာနံျပားက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ သမၼတႀကီးကို ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ ျဖစ္မယ့္ ေမးခြန္းေတြ ေမးေတာ့မွာ အေသအခ်ာပဲ မဟုတ္လား။ ဥပမာ - ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ဘယ္ေတာ့လႊတ္မွာလဲ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီအခါက် သမၼတႀကီးက မေျဖႏုိင္ရင္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ က်ေတာ့မယ္။ နဖူးကို ခဏခဏ ေခၽြးသုတ္ရေတာ့မယ္။ အဲဒီအခါက် သူ႔ရဲ႕ ေျပာင္ေနတဲ့ ထိပ္က တဝင္းဝင္း တလက္လက္နဲ႔ ၾကည့္မေကာင္းရႈမေကာင္း ျဖစ္ေတာ့မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို … ေဖာင္ျပင္ … နံျပားကို မင္းပဲေတြ႕လို႔ ညႊန္ၾကားလိုက္တာပါ။
မစၥတာ နံျပားကို သမၼတႀကီး မေတြ႕ခ်င္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းအား ဦးရုကၡစိုး တထုိင္တည္းႏွင့္ သိသြားေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးဝံနေဖာင္ျပင္ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ဂ်ကာတာေရာက္ေနသည့္ ျမန္မာျပည္ ကိုယ္စားျပဳေသာ လူထု အေျချပဳ အဖြဲ႕မွ တဦးျဖစ္သည့္ ရဲအရာရွိေဟာင္း ဦးစစ္ေဟာင္ နားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ေတာ့သည္။
စစ္ေဟာင္။ ။ က်ေနာ္တို႔က လူထုအေျချပဳ အဖြဲ႕ ဆိုေပမယ့္ေပါ့ေနာ္ … လူထု အေၾကာင္းကို သိပ္ေတာ့ မသိပါဘူး။
ရုကၡစိုး။ ။ လူထုအေၾကာင္းမသိဘဲ လူထုအေျချပဳအဖြဲ႕ဆုိၿပီး အာဆီယံ စည္းေဝးကို ဘာျဖစ္လို႔လာတက္တာလဲဗ်။
စစ္ေဟာင္။ ။ ဒါကေတာ့ သမၼတႀကီးက သင့္ေတာ္တယ္ထင္လို႔လႊတ္တာပဲ။ လူထုအေၾကာင္း သိဖုိ႔ထက္ အစည္းအေဝးမွာ အိပ္ငိုက္တတ္ဖို႔ ...၊ အတုိက္အခံဘက္က လူေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ႏႈတ္သီးေကာင္းလွ်ာပါး ရန္ေတြ႕တတ္ဖို႔ အေရးႀကီးတာပါ။
ရုကၡစိုး။ ။ ျမန္မာျပည္က စစ္ေျမျပင္မွာ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြ ရွိေနတယ္လို႔ ေျပာေနၾကတယ္။ ဦးစစ္ေဟာင္ ဘယ္လို ထင္ပါသလဲ။
စစ္ေဟာင္။ ။ ဒီကိစၥကို က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ။ လံုးဝ မေက်နပ္ဘူးဗ်ာ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ ျမန္မာ တျပည္တည္း လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ေနတာမွ မဟုတ္တာ။ စစ္ေျမျပင္တုိင္း ဒီလိုပဲ ခ်ိဳးေဖာက္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါ ဆန္းသလား။ အာဖဂန္တို႔၊ အီရက္တို႔လည္း ဒီလိုပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ မဆန္းတဲ့ကိစၥကို အဆန္းလုပ္ၿပီး ေျပာတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ကို အံ့ၾသတယ္ဗ်ာ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးလည္း ဂ်ကာတာမွ နတ္တို႔၏ အလ်င္ျဖင့္ အျမန္ဆံုးခြာလာကာ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ခဲ့ရ ျပန္ေတာ့၏။ ရန္ကုန္တြင္ အစိုးရသစ္၏ ရန္ကုန္တုိင္းေဒသႀကီး ဝန္ႀကီးမ်ားက သတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲ ျပဳလုပ္ ေနသည္။
ပထမဦးစြာ ဝန္ႀကီး ဦးဉာဏ္ထြန္းျပဴးက “ဝန္ႀကီးေတြ ေျဖရခက္တဲ့၊ ကသိကေအာက္ ျဖစ္မယ့္ ေမးခြန္းမ်ိဳး ေမးရဲေမးၾကည့္ … အသိပဲ …” ဟု စေျပာသည္။
ဝန္ႀကီး ဦးခင္ေျပာင္ထြန္းကလည္း အားက်မခံ “ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက က်ယ္တဲ့အတြက္ … သိတဲ့အတိုင္း ဆီကလည္း ထုတ္ေရာင္းစားလိုက္တာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ သာေကတ တၿမိဳ႕နယ္တည္းကို သြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ မိုးရြာၿပီးခါစဆိုေတာ့ သန္႔ၿပီးေတာက္ေျပာင္ ေနတာေတြ႕ရတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ေနာက္တခါ ဆီထုတ္ၿပီးရင္ လမ္းျပင္ၿပီးခါစ၊ အမိႈက္သိမ္းထားခါစ ၿမိဳ႕နယ္ေတြကို သြားၾကည့္ပါဦးမယ္” ဟု ဆက္ေျပာသည္။
သတင္းေထာက္ တဦးက ေမးခြန္းေမးရန္ ထုိင္ရာမွ ထလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္တည္း အစည္းအေဝးၿပီးဆံုးေၾကာင္း ေၾကညာသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ က်ေနာ္ တခုေလာက္ ေမးလို႔ရမလား ဝန္ႀကီး။
ဉာဏ္ထြန္းျပဴး။ ။ ေမးခ်င္ရင္ ေမးပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုမဟုတ္ဘူး။ ဝန္ႀကီးေတြကို ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ရွိရင္ ေနာက္တပတ္ ရာဟုမတုိင္ခင္ စေပါ့ ႀကိဳေပးၾကပါ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒဂုန္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က ဘာလို႔ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ မလာတာလဲ ခင္ဗ်။
ခင္ေျပာင္ထြန္း။ ။ ဒီေမးခြန္းကို ေနာက္တပတ္ ေျဖရမယ့္စာရင္းထဲ ထည့္လိုက္ပါမယ္။ အားလံုး ျပန္ႏုိင္ပါၿပီ။
သို႔ႏွင့္ ဦးရုကၡစိုးလည္း ထိုေနရာမွ ခြာခဲ့ရျပန္သည္။ ေနျပည္ေတာ္သို႔ သြားရဦးမည္။ ဖိုးရႈပ္မွာလိုက္သည့္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ ဆိုသည့္ ကိစၥအတြက္ ျဖစ္သည္။ ထုိကိစၥကို အားလံုးလည္း သိခ်င္ေနၾကသည္။ ဦးရုကၡစိုးမွာ နတ္တို႔ တတ္အပ္ေသာ အဌာရသ ေပါင္းစံု၊ နတ္မ်က္စိ၊ နတ္ GPS တို႔ကို အစြမ္းကုန္ထုတ္သံုးကာ ရွာသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်ိဳကုပ္ဒူး ႀကီးအား အစအနပင္ ရွာမေတြ႕ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ ဦးသိန္းဂိန္၊ ဦး ၈ လံုးစသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲမ်ားအား ေမးရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သမၼတႀကီး ထံ အရင္ေရာက္သြားသည္။ သမၼတႀကီးမွာ ႏိုင္ငံမသန္႔ရွင္းခင္ တကိုယ္ေရ သန္႔ရွင္းရမည္ဆိုေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကို ေရရြတ္၍ တေန႔လွ်င္ ေခါင္း ၇ ခါ ေလွ်ာ္ေသာေၾကာင့္ အေအးမိ၊ ႏွာေစးေခ်ာင္းဆိုး ျဖစ္ကာ ေစာင္ၿခံဳ၍ ေကြးေနသည္။
သိန္းဂိန္။ ။ ဟတ္ … ဟတ္ … ဟတ္ … ခ်ိဳး … ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ဂူေအာင္းၿပီး သိုင္းဝတၳဳေတြ ဖတ္ေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဟတ္ ….......... ခ်ိဳး။
ဦး ၈ လံုးကေတာ့ “စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔တာ တို႔မမႈပါ” ဆိုသည့္သီခ်င္းကို ကာရာအိုေက ဖြင့္၍ အသံေသးအသံေၾကာင္ ဟစ္ေနသည္။
၈ လံုး။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ခ်ာလီစ္ အိန္ဂ်ယ္ အရမ္းႀကိဳက္တာဗ်။ အဲဒါေၾကာင့္ သူက အဲဒီကားထဲက ခ်ာလီလို ရုပ္မျပဘဲ အသံနဲ႔ပဲ ညႊန္ၾကားခ်က္ေပးတယ္။ သူ ဘယ္မွာလဲဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေသခ်ာမသိဘူး။ ကိုယ္ေပ်ာက္ေဆး ရထားတယ္ လို႔လည္း ၾကားတယ္။ ကိုယ္ေဖ်ာက္ၿပီး ေန႔တုိင္း ရံုးတက္ရံုးဆင္း လုပ္တယ္ ထင္တာပဲ ...။
ဦးရုကၡစိုးသည္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ဘယ္ေရာက္ေနသည္ကို အစအန ရွာမရေပ။ ေမးၾကည့္မိသူတုိင္းကလည္း ဟိုလိုလို၊ ဒီလိုလို ေျပာေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး အဝီစိတြင္ ေခတၱအနားသြားယူေနသည္ဟု ေျပာသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မေသမရွင္ထြက္ ထြက္သြားသည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္သတင္းမွ မေသခ်ာ၊ အားလံုး ထင္တယ္ခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးလည္း သူၾကားခဲ့သည့္ အမ်ားထင္ျမင္ခ်က္မ်ားကို သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ကာ ဖိုးရႈပ္ထံ အီးေမးလ္
တေစာင္ပို႔လိုက္သည္။
ဖုိးရႈပ္ကလည္း ဦးရုကၡစိုး၏ ထင္ျမင္ခ်က္အပါအဝင္ ထင္ျမင္ခ်က္ေပါင္းစံုကို စုကာ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ပါ ထပ္ေပါင္း၍ “ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ” ဆိုသည့္ မေရမရာ ထင္ျမင္ခ်က္ တပုဒ္ကို အက်အန ေရးသားလိုက္ ေလေတာ့၏။ ။
ေထြရာေလးပါး က႑သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္း အခ်က္အလက္ အမွန္မ်ားအေပၚ အေျခခံေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။
| < Prev | Next > |
|---|
