ဥေရာပ ႏုိင္ငံတခုတြင္ ျပဳလုပ္ေသာ ျမန္မာ့ ႏုိင္ငံေရး သမားတုိ႔၏ ညီလာခံမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံမ်ားျဖစ္သည္။ ညီလာခံတက္သူ တခ်ဳိ႕ ေဆြးေႏြး ျငင္းခုန္စဥ္ ရုတ္တရက္ အၿငိဳးတႀကီး လုံးေထြး သတ္ပုတ္ၾကေလသည္။
ကြမ္းတရာညက္ခန္႔ အၾကာတြင္ ရန္ပဲြ ရပ္စဲသြားသည္။ ေဆးရုံကား ေရာက္လာၿပီး ဒဏ္ရာရသူမ်ားကုိ ေခၚထုတ္သြားသည္။ အေျခအေနမ်ား ပုံမွန္ ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ ႐ုကၡစိုးလည္း ထုိအခါမွ သက္ျပင္း ခ်ႏုိင္ေလသည္။ ေလ့လာသူအျဖစ္ ညီလာခံတက္ေနသူ ႐ုကၡစိုးက “ငါ ဒီကုိလာမိတာ မွားၿပီထင္တယ္” ဟု ေတြးမိသည္။
ေဘးတြင္ ထုိင္ေနသူ ေဒါက္တာဝိန္စင္းက အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေနသည့္ ႐ုကၡစိုးႀကီးကုိ ႏွစ္သိမ့္စကား ေျပာသည္။
ေဒါက္တာဝိန္စင္း။ ။ မေၾကာက္ပါနဲ႔ ဦး႐ုကၡစိုးႀကီးရယ္ … ။ ဒီလုိပဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ လန္႔သြားသလား။
႐ုကၡစိုး။ ။ လန္႔တာေပါ့။ ညီလာခံလုပ္တယ္ ဆုိေတာ့ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ ျပဳမူ ဆက္ဆံ ေျပာဆိုၾကမယ္ ထင္ထားတာ။
ေဒါက္တာဝိန္စင္း။ ။ လူႀကီးလူေကာင္းေတြပါဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔ လူႀကီးလူေကာင္းေတြလည္း ေဒါသထြက္ခြင့္ ရိွတာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ … ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူေတြ တကယ့္ လႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္ရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ အင္း … ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးက အေျမာ္အျမင္ ႀကီးပါေပတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။
႐ုကၡစိုး၏စကားေၾကာင့္ ေဒါက္တာဝိန္စင္း မ်က္ႏွာ မ့ဲသြားသည္။
ေဒါက္တာဝိန္စင္း။ ။ ဦး႐ုကၡစိုး ဘာကုိ ဆုိလုိတာလဲ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးရဲ႕ အေျခခံဥပေဒထဲမွာ ေရးထားတယ္ေလဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေျပာေျပာေနတ့ဲ စစ္ဗုိလ္တမတ္သား ဆုိတ့ဲကိစၥ။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ စစ္သား ေလးပုံ တပုံ ဝင္ထုိင္ရမယ္ ဆုိၿပီး သတ္မွတ္ထားတယ္ေလ၊ မွတ္မိၿပီလား။
ေဒါက္တာဝိန္စင္း။ ။ မွတ္မိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ နားမလည္ေသးဘူး၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးက ဘာေတြ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးတာလဲ။
႐ုကၡစိုး။ ။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ေစာေစာက ျဖစ္သလုိမ်ဳိး ရုိက္ၾက ႏွက္ၾကမယ္ဆုိရင္ စစ္သားေတြက ဝင္ၿပီး ထိန္းသိမ္းလုိ႔ ရမယ္ေလဗ်ာ။ ဒါကုိ ေျပာတာပါ။
ေဒါက္တာဝိန္စင္း ရွက္ၿပဳံး ၿပဳံးလုိက္သည္။ ထုိအခုိက္ ေဒါက္တာဝိန္စင္းအနားသုိ႔ လူတေယာက္ ေရာက္လာသည္။ သူ၏အမည္မွာ ကုိဘင္လွဒုိ႔ျဖစ္သည္။
ကုိဘင္လွဒုိ႔။ ။ အျပင္ဘက္မွာ လူတေယာက္ ေရာက္ေနတယ္ တ့ဲ။ အထဲ ဝင္ခ်င္လုိ႔ တ့ဲ။ ေပးဝင္လုိက္ရမလား။
ထုိသုိ႔ ေျပာေနစဥ္ တံခါးကုိ တဒုန္းဒုန္းျဖင့္ ေဆာင့္တြန္းသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ မၾကာမီ တံခါးပြင့္သြားၿပီး မည္းမည္း … မည္းမည္းႏွင့္ လူႀကီးတဦး အခန္းထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္လာသည္။
ေဘးမွ ကုိဘင္လွဒုိ႔ဆီမွ “ဟုိက္” ဆုိေသာ အာေမဋိတ္သံႀကီး ထြက္လာသည္။
ေဒါက္တာဝိန္စင္း။ ။ (အေဝးမွ လွမ္းၾကည့္ၿပီး) ဟာ … ဘယ္သူလဲ၊ မည္းလုိက္တ့ဲအသား။ ရုိဟင္ဂ်ာေတြ ဝင္လာၿပီထင္တယ္၊ ေပးမဝင္နဲ႔၊ ေပးမဝင္နဲ႔ … ။ ဝါးလုံးနဲ႔ ထုိးလႊတ္လုိက္။ မည္းမည္းျမင္ရာ အကုန္ရုိက္ … ရုိက္။
ကုိဘင္လွဒုိ႔။ ။ ရုိဟင္ဂ်ာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဝါးလုံးနဲ႔ ထုိးလုိ႔လည္း မျဖစ္ဘူး ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေရ … ။ ဒါ … မစၥတာ ဂန္ဘာရီ ဗ်။
အခန္းအတြင္း ၀င္လာသည့္ မစၥတာ ဂန္ဘာရီက ၾကမ္းျပင္ေပၚသုိ႔ ဒူးေထာက္လုိက္ၿပီး “ကူပါဦး၊ ကယ္ပါဦး၊ က်ေနာ့္ကုိ ေနျပည္ေတာ္က ေပးမဝင္ဘူး”ဟု ေအာ္ဟစ္ၿပီး ငုိေၾကြးေလသည္။ “အႀကံေလး ဘာေလး ေပးပါဦး၊ ယၾတာရိွရင္လည္း ေပးၾကပါဦး၊ ရတနာဒီပံ ေဆးဖေယာင္းတုိင္ေတြ ထြန္းတာလည္း မ်ားလွၿပီ၊ အလုပ္မျဖစ္ဘူး” ဟု ဆုိသည္။ “Voo Doo ေတြ လုပ္တာလည္း မရဘူး၊ ငွက္ေပ်ာသီး ေကြ်းတာလည္း မစားၾကဘူး” ဟုလည္း ဆုိ၏။
ေဒါက္တာဝိန္စင္း။ ။ ကုိဘင္လွဒုိ႔ေရ … က်ေနာ္ေတာ့ သူ႔ကုိ မေတြ႔ခ်င္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားပဲ ၾကည့္ရွင္းလုိက္ပါ။ လူႀကီးေတြ မရိွဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္ဗ်ာ။
ကုိဘင္လွဒုိ႔ ဆုိသူက မစၥတာ ဂန္ဘာရီကုိ အေဆြေတာ္၊ အေဆြေတာ္ ဟု လက္ဆဲြေခၚၿပီး ဖေယာင္းတုိင္ တထုပ္ ႏွင့္ ပရိတ္ေရ ေပးလုိက္ၿပီး အျပင္ဘက္သုိ႔ ထြက္ခုိင္းလုိက္သည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ မစၥတာ ဂန္ဘာရီက အေရးႀကီးတာပဲ၊ သူ႔ကုိ ဘာေၾကာင့္ မေတြ႔ခ်င္ရတာလဲ။ Funding မရလုိ႔ စိတ္ေကာက္ေနတာလား။ သူက ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ လႊတ္ေပးဖုိ႔ ေျပာေပးမယ္လုိ႔ အသံ ထြက္ေနတယ္ေနာ္။ ေဒၚစုနဲ႔လည္း သူ တခါတေလ ေတြ႔ေနတာပဲမဟုတ္လား။
ေဒါက္တာဝိန္စင္း။ ။ ထားလုိက္ပါဗ်ာ အဲဒါေတြက အေရးမႀကီးပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီကေန႔ ညီလာခံ က်င္းပတာကုိ အာရုံစုိက္ရမယ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ညီလာခံက ဘာအေရးႀကီးလုိ႔လဲ။
ေဒါက္တာဝိန္စင္း။ ။ ဘယ္လုိေမးလိုက္ပါလိမ့္ ဦး႐ုကၡစိုးရယ္၊ အင္မတန္ အေရးႀကီးတာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စု ႏွစ္ခုလုံး ဒီညီလာခံႀကီးကေန ဝန္ႀကီးေတြအျဖစ္ အေရြးခံရဖုိ႔ ေန႔မအား ညမနား စည္းရုံးလႈံ႕ေဆာ္ေနရတာ။
႐ုကၡစိုး။ ။ (အ့ံၾသသြားဟန္ျဖင့္) ဟာ … ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒီကလူေတြ အားလုံး တဖဲြ႔ထဲ မဟုတ္ဘူးလား။
ေဒါက္တာဝိန္စင္း။ ။ ဒီလုိရိွတယ္ ဦး႐ုကၡစိုးရဲ႕ … ။ ေဟာ … ဟုိမွာ ေတြ႔လား … မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႔ ထုိင္ေနတ့ဲ ဆရာသမားကုိၾကည့္။ သူ႔နာမည္က ကုိသိန္းယူ တ့ဲ။ သူက က်ေနာ့္ေနရာကုိ လုဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာ။ သူ႔ကုိယ္သူ အုပ္စုေတာင့္တယ္လုိ႔ ထင္ေနတာ။ အဲဒါ က်ဳပ္တုိ႔ဆီက ကုိဘင္လွဒုိ႔ကလည္း ေခသူမွ မဟုတ္တာ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ကုိဘင္လွဒုိ႔ဆုိတာ ေစာေစာက ဂန္ဘာရီကုိ ေမာင္းထုတ္လုိက္တ့ဲလူလား။
ေဒါက္တာဝိန္စင္း။ ။ ဟုတ္တယ္ … ဟုတ္တယ္၊ သူပဲ။ သူက ဘယ္လုိလုပ္လုိက္တယ္ မသိပါဘူးဗ်ာ၊ ၃ ရက္အတြင္း စည္းရုံးလုိက္တာ ကုိသိန္းယူတုိ႔ဆီကလူေတြ က်ဳပ္တုိ႔ဘက္ ပါလာတယ္၊ အဲဒီမွာ ဒီဆရာ ကဲြေတာ့တာပဲ။
ျမန္မာ့အေရးကုိ အခ်ိန္ျပည့္ ေလ့လာထားသျဖင့္ ကြ်မ္းက်င္အဆင့္ ေရာက္ေနၿပီဟု ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ထင္မွတ္ထားေသာ ဦး႐ုကၡစိုး မ်က္စိလည္သြားသည္။ ေဒါက္တာဝိန္စင္း၏ စကားမ်ားကုိ နားမလည္ႏုိင္ေတာ့ေပ။
ေဒါက္တာဝိန္စင္း။ ။ ကဲဗ်ာ … ေနာက္မွ အေသးစိတ္ ရွင္းျပေတာ့မယ္။ ေဟာ … ဟုိမွာ က်ေနာ့္ကုိ ဘုၾကည့္ ၾကည့္ေနတ့ဲ တေယာက္ ေတြ႔တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါ … ကမ္းေျခၿမိဳ႕နယ္က လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ဗ်။ ေဒၚကမ္းကမ္း ဆုိပါေတာ့။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ညီလာခံ ျပန္လည္ စတင္လုိက္သျဖင့္ ေဒါက္တာဝိန္စင္းႏွင့္ ႐ုကၡစိုးႀကီးတုိ႔ စကားစ ျပတ္သြားသည္။
ညီလာခံက အႀကိတ္အနယ္ ညီလာခံျဖစ္ေၾကာင္း ႐ုကၡစိုးႀကီး သတိျပဳမိသည္။
ကုိသိန္းယူ ဆုိေသာ ရုပ္တည္ႏွင့္ ပုဂၢဳိလ္က စားပဲြခုံကုိ တဒုန္းဒုန္းထုၿပီး ေအာ္ဟစ္ ေဆြးေႏြးသည္။
ကုိဘင္လွဒုိ႔က လက္ညိဳးတေထာင္ေထာင္ျဖင့္ ျပန္လည္ ေခ်ပသည္။ တံေတြးမ်ားပင္ စင္ထြက္ကုန္သည္။
ေဒါက္တာဝိန္စင္းက ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ေသြးပ်က္လာပုံရသည္။
ေဒၚကမ္းကမ္းကလည္း တက္တက္ၾကြၾကြ ဝင္ေရာက္ ေျပာဆုိသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႔စကားကုိ မည္သူကမွ် ဂရုစုိက္ဟန္မရိွ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဒၚကမ္းကမ္း ေဒါသ ထြက္သြားသည္။ ေရွ႕တြင္ရိွေသာ ဖန္ခြက္ျဖင့္ ေဒါက္တာဝိန္စင္းဆီသုိ႔ လွမ္းေပါက္လုိက္သည္။ ဖန္ခြက္က ေဒါက္တာဝိန္စင္းကုိ မထိဘဲ ေဘးတြင္ထုိင္ေနေသာ ႐ုကၡစိုးထံသုိ႔ ေရာက္သြားရာ ႐ုကၡစိုးႀကီးက ကမန္းကတန္း ငုံ႔ေရွာင္လုိက္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္ ဖန္ခြက္ႏွင့္ ေရပုလင္းမ်ား အေတာင္ေပါက္ကာ ညီလာခံ ခန္းမထဲတြင္ ဝဲပ်ံသြားေတာ့သည္။
အခ်ဳိ႕ေသာ ညီလာခံကုိယ္စားလွယ္မ်ားက ရွဴးဖိနပ္မ်ားခြ်တ္ၿပီး ပစ္ေပါက္ၾကရာ ႐ုကၡစိုးႀကီးက ညီလာခံ ခန္းမအတြင္းမွ ထြက္ေျပးရေလသည္။
အရက္ အၿမဲ မူးေနေသာ အမတ္တဦးက “First Aid, First Aid”ဟု လွမ္းေအာ္သည္။
ေဒါက္တာဝိန္စင္းတုိ႔၏ အရိွန္အဝါကား ႀကီးမားလွသည္။ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ထုတ္လႊင့္သည့္ အသံလႊင့္ဌာနမ်ားက အဆုိပါ ညီလာခံႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အီးေယာင္ဝါး သတင္းမ်ားကုိ ထုတ္လႊင့္ ေၾကညာၾကေလ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း အတြင္းက်က်သတင္းမ်ားကုိ မထုတ္လႊင့္ဘဲ ႏွာေစးေနၾကသည္။
ညီလာခံကုိ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ေရွာင္လင္သုိင္းသမား လုပ္ခ့ဲရသူ ႐ုကၡစိုးႀကီးက ေရဒီယုိသတင္း ေစာင့္နားေထာင္ၿပီး မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနသည္။
ညီလာခံအၿပီး တပတ္အၾကာတြင္ ထုိင္းႏုိင္ငံအေျခစုိက္ ျမန္မာသတင္းဌာနတခု၏ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာတြင္ ေဒၚကမ္းကမ္းႏွင့္ ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းထားခ်က္မ်ား ေပၚလာသည္။
အင္တာဗ်ဴးတြင္ ေဒၚကမ္းကမ္းက “ရန္ပဲြ ျဖစ္သလား မျဖစ္သလားေတာ့ မသိဘူး၊ နဖူးေတြဘာေတြ ကဲြၿပီးေတာ့ ခ်ဳပ္လုိက္ရတာပဲ။ က်မတုိ႔ အခ်င္းခ်င္းေတာ့ သိတယ္ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္ ဆုိတာ” ဟု ရွင္းျပသည္။
အဆုိပါ အင္တာဗ်ဴးႏွင့္အတူ ထုတ္လႊင့္လုိက္သည့္ သီခ်င္းမွာ “xxx ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဒီလုိပဲ ရိွတယ္ xxx က်ေနာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဒီလုိပဲ xxx” ဟူေသာ သီခ်င္း ျဖစ္ေလသတည္း။ ။
< Prev | Next > |
---|