ဆိုမာလီမွ အီရန္ … ထိုမွတဆင့္ ဇင္ဘာေဘြ၊ အခ်ိန္ရလွ်င္ ေျမာက္ကိုရီးယားသို႔ ဝင္ၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ ငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ ေဟတီသမၼတ၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ သြားေရာက္ရမည္ ျဖစ္သည္။ျမန္မာျပည္ကလြဲ၍ ဘယ္မွမေရာက္ဘူးေသာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ ခရီးစဥ္မ်ားမွာ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ျပႆနာမရွိ၊ သားမက္ကဲ့သို႔ ခ်စ္ခင္အားကိုး ယံုၾကည္ရေသာ ေတဂြပိုင္ အဲဇလံု ေလယာဥ္က သူသြားလိုရာ ပို႔ေဆာင္ေပးလိမ့္မည္။ ျပႆနာရွိေနသူက ဖိုးရႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔ ျဖစ္သည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒါ အခြင့္အေရးပဲ ဖိုးရႈပ္ရဲ႕။ ျပည္တြင္းက အသံတိတ္ဂ်ာနယ္တို႔ တြမ္တီတူး ဂ်ာနယ္တို႔ေတာင္ လိုက္လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါလည္း လုိက္လာမွာပဲဟာ၊ လိုက္သာသြား။
ဖိုးရႈပ္။ ။ လိုက္သြားတာက ဟုတ္တယ္ ဦးရုကၡစိုးရဲ႕။ သြားမွာက အဲဇလံုနဲ႔။ ေတာ္ၾကာ တခုခုျဖစ္မွျဖင့္ … ေၾကာက္တယ္ဗ်။
ႂကြက္စုတ္။ ။ မင္းေတာင္ သတင္းသမားျဖစ္ရဲ႕သားနဲ႔ ဒီေလာက္ သတၱိရွိေနရင္ ငါက ပိုဆိုးတာေပါ့ဟ။ မလုိက္ရဲဘူး။
ရုကၡစိုး။ ။ မင္းတုိ႔ေတာ့ ခက္တာပဲ။ သတင္းသမားဆိုတာ တိုက္မွာထုိင္ၿပီး ဖုန္းေလးဆက္ရံုနဲ႔ ရမလား။ သူမ်ား ေရးထားတာေလး ေကာ္ပီေပ့စ္လုပ္ၿပီး ကိုယ္ေရးသလို လုပ္ရံုနဲ႔ေတာ့ သတင္းသမား လာမေျပာနဲ႔ကြာ။ ကိုယ္တိုင္ ကြင္းထဲဆင္း ဖီးလ္ ရပို႔တင္း မလုပ္သေရြ႕ အထင္မႀကီးဘူး။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဦးရုကၡစိုးက တန္ခိုးနဲ႔ ႂကြရမွာေလ၊ က်ေနာ္တို႔က အဲဇလံုနဲ႔ေရြ႕ရမွာ။ ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးနဲ႔ အတူသြားရမွာ။ သူကလည္း စိတ္ေရာဂါကု ေဆးရံုက ဆင္းလာတာမၾကာေသးဘူး။ ေအာင္မေလး ေက်ာခ်မ္းလိုက္တာ။
ဖိုးရႈပ္က ႂကြက္စုတ္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္သည္။ ဦးရုကၡစိုးက သူ႔ကို ေကာ္ပီေပ့စ္လုပ္သည္ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္လည္း နည္းနည္းႏွာတင္းသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတာ သြားမယ္ဗ်ာ။ အဲဇလံုမကလို႔၊ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးနဲ႔ အတူတူ မကလို႔ ယမမင္းႀကီးနဲ႔လည္း သြားမယ္၊ ႂကြက္စုတ္၊ မင္းေတာ့လိုက္ခဲ့ရမယ္” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ႂကြက္စုတ္ မ်က္ႏွာ ရႈံ႕မဲ့ သြားသည္။
စာမ်က္ႏွာအခက္အခဲေၾကာင့္ ေလယာဥ္ေပၚက အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္ တျခား ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး စီစဥ္ညႊန္ၾကား အႀကံေပးခဲ့သည္မ်ားကို မေဖာ္ျပေတာ့ပါ။ ျမန္မာအၿငိမ့္ေခြမ်ားတြင္ မင္းသမီး ကသည္ကို ေက်ာ္ၾကည့္သလို ေက်ာ္လိုက္ေစခ်င္ ပါသည္။
ေဟတီႏိုင္ငံတြင္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက သမၼတ ရီနီဘလာဘလာ ကို အႀကံဉာဏ္ေကာင္းမ်ား ေပးေနသည္။ ဖိုးရႈပ္က သတင္းယူကာ ႂကြက္စုတ္က ပညာယူေနသည္။ ဦးရုကၡစိုးႀကီးလည္း ေရာက္ေနသည္။
သမၼတရီနီ။ ။ ငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေသတာက ၃ သိန္းျဖစ္ေနၿပီဗ်ာ၊ အဲဒါကို UN က ၂ သိန္းတဲ့။ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ မ်ားမ်ားေသတာလဲဗ်။
ရီနီဘလာ။ ။ မ်ားမ်ားေသေတာ့ မ်ားမ်ား အကူအညီရ … အဲ … ေယာင္လို႔ … ဒါ အမွန္တရားပဲေလ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မ်ားမ်ားေသတယ္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ား အသံုးမက်ရာ ေရာက္တာေပါ့။ ေလွ်ာ့ေျပာရတယ္၊ ခက္တာပဲ။
ရီနီဘလာ။ ။ လုပ္ပါဦးဗ်ာ။ အခုဆို ၿမိဳ႕ကလည္း ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီ၊ လူေသေတြကလည္း တိုက္ႀကိဳ တိုက္ၾကားမွာ မရွင္းႏိုင္ေသးဘူး၊ အိပ္ေျခရာမဲ့ေတြလည္း သန္းနဲ႔ခ်ီေနတယ္၊ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားဆီမွာ နာဂစ္ျဖစ္တုန္းက ဘယ္လို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေျဖရွင္းလိုက္တယ္ဆိုတာ ေျပာပါဦး။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက မိန္႔မိန္႔ႀကီး ၿပံဳးလိုက္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ခင္ဗ်ား မွတ္မိမလားမသိဘူး။ က်ဳပ္ဆီမွာ နာဂစ္ျဖစ္တုန္းက ၁၀ ရက္ေလာက္ ပစ္ထားလိုက္တာေလ။
ရီနီဘလာ။ ။ က်ဳပ္က ျပည္သူေတြဆီ ခ်က္ခ်င္းသြားတာဗ်။ ဒါနဲ႔ေတာင္ မေျဖရွင္းႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အဲဒါကြာတာေပါ့။ အျမန္ပဲသြားသြား၊ ေနာက္က်ၿပီးပဲသြားသြား အေနာက္က ေမ်ာက္ျဖဴေတြက အျပစ္တင္တာပဲ မဟုတ္လား။ သူတို႔က က်ဳပ္ေတာင္းသေလာက္လည္း ေပးတာမဟုတ္ဘူး။ အျပစ္တင္ဖို႔ပဲ တတ္တာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒါကေတာ့ ၁၁ ဘီလ်ံေဒၚလာဆိုတာ နည္းတာမွမဟုတ္ဘဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မနည္းဘူး မလုပ္နဲ႔ေလ။ က်ဳပ္တို႔ အိတ္ေတြထဲ ခြဲထည့္မွာဆို နည္းေတာင္ ေနေသးတယ္။ အဲ ေယာင္လို႔ လုပ္စရာေတြက အမ်ားႀကီးေလ။ ေနာက္က်မွသြားေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားေျဖရွင္းခ်ိန္ရတယ္။ ျပႆနာတခု ဆိုတာ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ ေျဖရွင္းေတာ့ အေျဖမွန္ရဖို႔ ပိုလြယ္တယ္ မဟုတ္လား။
ရုကၡစိုး။ ။ ေခါင္းေအးေအးေျဖရွင္းတယ္ ဆိုတာ လူေတြကို ငါးရွာ၊ ဖားရွာ စားလုိက္ပါလို႔ ေျပာတာလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ (ဦးရုကၡစိုးကို ဘုၾကည့္ၾကည့္ရင္း) ဒါက စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းေနတဲ့ ျပည္သူလူထုကို ႏွစ္သိမ့္တာဗ်။
ရီနီဘလာ။ ။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ၊ ပံုေနတဲ့ အေလာင္းေတြကို ဘာလုပ္ရမလဲ။ ခင္ဗ်ားတုန္းက ဘာလုပ္လိုက္လဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ပူစရာလားဗ်။ ငါးပူတင္းေတြ တြတ္လိုက္ရင္ သူ႔ဘာသာ ရွင္းသြားမွာပဲ … အဲ … ခင္ဗ်ားဆီမွာ ငါးပူတင္း မရွိေပမယ့္ လင္းတေတြဘာေတြေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ စားခုိင္းလိုက္ဗ်ာ။ သတၱဝါေတြကို ကုသိုလ္လုပ္တဲ့သေဘာေတာင္ ျဖစ္ေသးတယ္။
ရီနီဘလာ။ ။ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးက်ေတာ့ေကာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ က်ဳပ္လိုအေျမာ္အျမင္ မရွိေတာ့ ခံရၿပီ၊ … သနားစရာပဲ ... ကၽြတ္ကၽြတ္၊ က်ဳပ္ဆို အေစာႀကီးကတည္းက ေနျပည္ေတာ္ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ တည္ထားေတာ့ … ရန္ကုန္က ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးျဖစ္သြားလည္း ေအးေဆးပဲ။ မပူနဲ႔ ခင္ဗ်ား ေနာက္မက် ေသးဘူး။ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္တခု သြားတည္လိုက္။
ရီနီဘလာ။ ။ အဲဒီေလာက္ လြယ္ပါ့မလားဗ်ာ။ ပိုက္ဆံ ...။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ လူေတြကို ေပးတဲ့ပိုက္ဆံေတြကို တနည္းနည္းနဲ႔ ျဖတ္ခုတ္ေပါ့ဗ်။ ဥပမာ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ယာယီတဲေတြ ေဆာက္ေပးဖို႔၊ စိုက္ပ်ိဳးေရး လုပ္ငန္းေတြ ျပန္စဖို႔ဆိုၿပီး ေတာင္း။
ရီနီဘလာ။ ။ ဟာ … ေတာင္းၿပီးရင္ တကယ္လုပ္မွ ျဖစ္မွာေပါ့။ ေတာ္ၾကာ UN အႀကီးအကဲက လာစစ္ရင္ ...။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ လြယ္လြယ္ေလး ...။ ယာယီတဲ အသစ္ သံုး၊ ေလးလံုး ေဆာက္ …၊ စစ္သားမယားေတြ၊ စြမ္းအားရွင္ေတြကို ဒုကၡသည္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေနခိုင္း။ လယ္ထြန္စက္ တလံုးေလာက္ အသစ္ဝယ္ၿပီး … လယ္ထဲမွာ ဟိုေမာင္း ဒီေမာင္း ေမာင္းခိုင္း … ဒါ ဥပမာ ေျပာတာေနာ္။ တျခား လုပ္စရာ နည္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။
ရီနီဘလာ။ ။ ၿမိဳ႕သစ္တည္ဖို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးနဲ႔ တူတယ္ဗ်ာ … ဟို … လူေတြက မေက်မနပ္နဲ႔ ဆူပူ အံုႂကြ … ႂကြ ...။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒီမွာ ကိုဘလာ ဘလာ။ ဆူပူအံုႂကြတဲ့ အေၾကာင္းေတာ့ လာေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ … ဝမ္းခ်ဳပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ အိမ္သာ တက္ရတာေလာက္ မခက္ဘူး။ က်ဳပ္ဆီက လံုထိန္းနဲ႔ စြမ္းအားရွင္ေတြ လိုသေလာက္ အိတ္စ္ပို႔ လုပ္ေပးမယ္။
ရီနီဘလာ။ ။ ေလးစားပါတယ္ ကိုဆန္းတင့္ရယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုဆန္းတင့္ဆိုၿပီး ႏုိင္ငံတကာက အကူအညီ ေတာင္းေန ရတာကိုး။
ေဟတီသမၼတက အားက်ေသာအၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္ရာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက “ပါးပါးေလးပါ။ ရွင္းတတ္ရင္ အားလံုးအလြယ္ေလးပဲ။ ကဲ ဖိုးရႈပ္ေရ … ငါတို႔ရဲ႕ လြန္းပ်ံယာဥ္ အဲဇလံုႀကီး အဆင္သင့္ ျဖစ္ရင္ မတိမ္းမေစာင္း ဗိန္းေဗာင္းနဲ႔ ယြန္းလိုက္ၾကရေအာင္လား” ဟု ေျပာရင္း ေလယာဥ္ေပၚသို႔ ခပ္တည္တည္ တက္သြားေလေတာ့သည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ သတင္းေထာက္ ဖိုးရႈပ္ ေဟတီမွ ဖီးလ္ရပို႔တင္း လုပ္သည္ကို တာေတျပန္ကူးခ်သည္။
“ေထြရာေလးပါး” သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းမွန္မ်ားအေပၚ အေျခခံ ေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။
| < Prev | Next > |
|---|
