ဧရာဝတီ

ဖိုး႐ႈပ္ တေယာက္ ျမန္မာ သတင္းသမဂၢ စည္းေဝးအၿပီး ပြဲကိုက္လို႔မွ မဝေသးခင္မွာ ေဒဝါလီ မဂၢဇင္းက သတင္း တပုဒ္ကို အိပ္ခ်င္မူးတူး အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားႏွင့္ ဖတ္မိ လိုက္ေသာေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္စိတ္မ်ား ေပ်ာက္၊ မူးထားသမွ်တို႔ ေျပသြားကာ ဦး႐ုကၡစိုးတို႔ႏွင့္ ဆံုရပ္ျဖစ္သည့္ ခ်င္းမိုင္က ဝါဝီေကာ္ဖီဆိုင္ကို အေသာ့ ႏွင္ခဲ့ေတာ့ သည္။ ေကာ္ဖီဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ဦး႐ုကၡစိုးႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔က လက္ပ္ေတာ့ကြန္ပ်ဴတာတလံုး ေရွ႕ခ်လွ်က္ စိတ္ဝင္ တစား ၾကည့္ေနၾကသည္။

ဦး႐ုကၡစိုး။     ။ ဟာ ဆင္းရဲသားကား မ႐ုိက္ရ ဆိုပါလား။ ဘာကိုေျပာတာလဲကြ။

ႂကြက္စုတ္။     ။ ေၾသာ္ ဦး႐ုကၡစိုးကလည္း ဆင္းရဲသားကားဆိုတာ ဟိုဒင္းေလဗ်ာ အကႌ်မဝတ္ႏုိင္တဲ့ သူေတြ ႐ိုက္တဲ့ ကားမ်ိဳးကိုေျပာတာ။ အဲဒါက ခုမွမဟုတ္ဘူး အရင္ကတည္းကလည္း ေပးမ႐ိုက္ပါဘူးဗ်ာ။

ထံုးစံအတိုင္း ႂကြက္စုတ္က ဆရာႀကီးေလသံဖမ္း၍ သူအားလံုးသိသည္ဆိုသည့္ စတိုင္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။

 

႐ုကၡစိုး။     ။ ထြီ ရွက္စရာႀကီးကြာ။ ဒါေပမယ့္ ဗဟုသုတရေအာင္ ၾကည့္ေတာ့ၾကည့္ခ်င္သား။

ႂကြက္စုတ္။     ။ (ေလသံကိုႏွိမ့္၍) ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ လိုးရွင္းလူးတာတုိ႔၊ ေမာ္ဒယ္ေလွ်ာက္ျပတာတို႔ ခိုး႐ိုက္ၿပီး အင္တာနက္မွာ တင္ေနၿပီတဲ့ဗ် (ရွလြတ္)

ႂကြက္စုတ္က ေျပာရင္း သြားရည္မ်ားပင္က်လိုက္ေသးသည္။ ေနာက္မွာေရာက္ေနသည့္ ဖိုး႐ႈပ္ကို မျမင္ဘဲ ႐ုပ္တည္ႏွင့္ ရႊီးေကာင္းတိုင္း ရႊီးေနသည့္ ႂကြက္စုတ္ကို ၾကည့္ကာ ဖုိး႐ႈပ္ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ ရယ္သံအနည္းငယ္ ထြက္သြားေသာေၾကာင့္ သူတို႔ ၂ ေယာက္ လွည့္ၾကည့္ လိုက္သည္။

ဖိုး႐ႈပ္။     ။ ေဟ့ေကာင္ .. ထင္ရာေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ မင္းဟာေလ မွားခ်င္တိုင္းမွား သတင္းဌာနက သတင္းေထာက္ က်ေနတာပဲ။ နားစြန္နားဖ်ားၾကားတာနဲ႔ ေျပာမယ္၊ ေရးမယ္ ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ မင္းေျပာတဲ့ ဆင္းရဲသားကား ဆိုတာ အျပာကားကြ။ ခု မ႐ိုက္ရတဲ့ ဆင္းရဲသားကား ဆိုတာ တကယ့္ကို ဆင္းရဲစုတ္ျပတ္ ႏြမ္းပါးတဲ့ ဇာတ္လမ္း ေတြကိုေျပာတာ။

ထိုစဥ္ ဝါဝီ ေကာ္ဖီဆိုင္၏ ေထာင့္တေနရာမွ တဟားဟား ေအာ္ရယ္လိုက္ေသာ အသံနက္ႀကီးတသံ ထြက္ေပၚလာသျဖင့္ သူတို႔အားလံုး လန္႔သြားၾကသည္။ ေကာ္ဖီဆိုင္ေထာင့္တြင္ ထိုင္ေနသူမွာ ျပန္ၾကားေရး ဝန္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။

ဦး႐ုကၡစိုး။     ။ ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဆာ္ၾကမ္းပါလား။

ဖိုး႐ႈပ္။     ။ (ေလသံျဖင့္) ဦး႐ုကၡစိုးမွားေနၿပီ။ ဝန္ႀကီးက နာမည္ေျပာင္းထားတယ္။ ခု သူ႔နာမည္ ေၾကာင္ဆန္း ျဖစ္သြားၿပီတဲ့၊ ေဒဝါလီမွာ စာဖတ္သူတေယာက္က ကြန္မန္႔တခုမွာ ေရးထားတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ (ဝန္ႀကီး ဘက္ကိုလွည့္၍) ဒါနဲ႔ ဝန္ႀကီး ခ်င္းမိုင္ကို ဘယ္လိုုလုပ္ေရာက္ေနတာလဲ။

ဝန္ႀကီး။     ။ ဟဲဟဲဟဲဟဲ။ က်ဳပ္လည္း ခင္ဗ်ားတို႔ ဘီအမ္ေအကို လာေလ့လာတာေပါ့ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ အတိုက္အခံ သတင္းသမားေတြ မဆိုးဘူးဘဲ။ အေတာ္ေသာက္ႏုိင္တယ္ေနာ္။

ဖိုး႐ႈပ္။     ။ ဒါကေတာ့ ေသာက္ႏိုင္ဆို သက္တမ္းရင့္အေသာက္သမားေတြကိုးဗ်။ ေသာက္သက္က ေတာ္လွန္ေရးကာလနဲ႔တူတူပဲေလ၊ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ ဝန္ႀကီးနဲ႔ေတြ႕တာနဲ႔ အေတာ္ပဲ။ ေမးရဦးမယ္။ ခု ျမန္မာ့ ႐ုပ္ရွင္မွာ ဆင္းရဲသားဇာတ္လမ္း မ႐ိုက္ရ ေတာ့ဘူးဆို (ဖိုး႐ႈပ္က ကိုယ္ခံရမည့္အကြက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အျမန္ဆံုး စကားလႊဲလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္)

ဝန္ႀကီး။     ။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ က်ဳပ္တို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးက တိုင္းျပည္မွာ လူေတြ ဆင္းရဲတာ မျမင္ခ်င္ဘူး။ အားလံုး ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ ဆိုလို႔ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္တတ္ႏိုင္တဲ့ အပိုင္းက တတပ္တအား ေဆာင္ရြက္တာပဲေလ။ ဒီေလာက္ လုပ္တာေတာင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ျပည္ပမီဒီယာေတြက ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္ၾကေသးတယ္။

႐ုကၡစိုး။     ။ ေဟာလိဝုဒ္မွာေတာ့ ဆင္းရဲသားကား Slumdog Millionaire က ေအာ္စကာရသြားတယ္ေနာ္။ တကယ္ဆို က်ဳပ္တို႔ဆီမွာလည္း ေခြးသန္းတို႔၊ ေၾကာင္သန္း တို႔ လူသန္းတို႔ ေမ်ာက္သန္းတို႔ …. (မီလ်ံ ဆိုေသာ စကားကို ဦး႐ုကၡစိုးက သန္း ဟုတိုက္႐ိုက္ျမန္မာမႈ ျပဳေနရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး နာမည္ပါေနေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကာင္ဆန္းက အျမန္စကားျဖတ္လိုက္သည္)

ဝန္ႀကီး။     ။ ဒါက ဒီလူေတြ နားမလည္ ပါးမလည္နဲ႔ ေပးတာပဲဗ်။ က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံက သ႐ုပ္မွန္ သူေဌး ကားေတြ ႐ိုက္လိုက္ရင္ ေဟာလိဝုဒ္ေလာက္မွာ ေအာ္စကာမယူဘူး တာ၀တႎသာမွာ သြားယူလို႔ရတယ္။ ငွဲငွဲ။

အရပ္ပုျပတ္ျပတ္၊ အသားမည္းမည္းႏွင့္ ၾကည့္ရဆိုးရသည့္အထဲ ဝန္ႀကီးက သူ႔သြားမည္းမည္းမ်ားကို ၿဖဲျပ ေနေသးသည္။ ဖိုး႐ႈပ္က သတင္းေထာက္ပီပီ သေဌးသ႐ုပ္မွန္ ဆိုေသာ စကားကို စိတ္ဝင္စားသြားသျဖင့္ အသင့္ပါလာေသာ ကက္ဆက္ကိုထုတ္ကာ ဗ်ဴးဖို႔ျပင္လိုက္သည္။

ဖိုး႐ႈပ္။     ။ သူေဌး သ႐ုပ္မွန္ဆိုတာေလး ရွင္းပါဦးခင္ဗ်။ ဒီစကားလံုး တခါမွ မၾကားဘူးလို႔ပါ။

ဝန္ႀကီးက ဖိုး႐ႈပ္ကို အထင္ေသးသည့္အၾကည့္ျဖင့္ တခ်က္ၾကည့္ၿပီး အကယ္ဒမီေက်ာ္ရဲေအာင္စတိုင္ ၿပံဳးလိုက္ရာ အၿပံဳးမတတ္သျဖင့္ ေဗလုဝႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ ျဖစ္သြားသည္။

ဝန္ႀကီး။     ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ စိန္စီေသာ ည ဆိုတာ သူေဌး သ႐ုပ္မွန္ေပါ့။ ဒီထက္ သ႐ုပ္မွန္တာေတာင္ ဒီေလာက္သ႐ုပ္မမွန္ဘူး။ အဲဒါမ်ိဳး ကားေတြ မ်ားမ်ား ႐ုိက္ဖို႔ ေျပာေနတာကြ။

ႂကြက္စုတ္။     ။ စိန္စီေသာညကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီဝန္ႀကီးရယ္။ ဇာတ္လမ္းေတြက ဘယ္သူေရးမွာလဲဗ်။ ျမန္မာျပည္က စာေရးဆရာေတြက အဲေလာက္ခ်မ္းသာတာေတြ ေရးတတ္ပံုမရဘူးထင္တယ္ေနာ္။ အဲဒီစာေရး ဆရာေတြက ဆင္းရဲသားခန္းပဲ ပိုင္တယ္ ၾကားဖူးတယ္။

ဝန္ႀကီး။     ။ သူတို႔က မခ်မ္းသာဘူးေတာ့ ဘယ္ေရးတတ္ပါ့မလဲ။ က်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ ေရးမွာေပါ့ဗ်။ မင္းသားက သိန္းေပါင္း တေသာင္းပဲ ခ်မ္းသာတယ္။ မင္းသမီးက သိန္းတသန္းခ်မ္းသာလို႔ မိဘေတြက သေဘာမတူေတာ့ မင္းသားပုိင္တဲ့ ဖယ္ယာရီ ေမာ္ဒယ္အနိမ့္ကားေလးနဲ႔ မင္းသမီးကို ခိုးေျပးရတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး ႐ုိက္စမ္းပါေလ့။ မ်က္ရည္ေတြ ဘူးသီးလံုးေလာက္ က်သြားမယ္။ ဒါမွ သ႐ုပ္မွန္စစ္စစ္။

ဝန္ႀကီး၏ စကားေၾကာင့္ ဦး႐ုကၡစုိးႀကီး မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။

႐ုကၡစိုး။     ။ ဒီလိုေတာ့လည္း ဟုတ္သားဗ်။ ျမန္မာျပည္မွာက သူေဌးေတြ အေတာ္ေပါတာပဲေနာ္။

ဝန္ႀကီး။     ။ ေပါတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္ေပါသလဲဆိုရင္ ကမၻာေပၚမွာအေပါဆံုးလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ ရတယ္။ ေနဦးဗ် ဆက္ေျပာဦးမယ္။ (တက္တက္ႂကြႂကြ အားက်ိဳးမာန္တက္ႏွင့္ အလြန္ေျပာခ်င္ေနပံုရေသာ ဝန္ႀကီးပါးစပ္မွ တံေတြးစဥ္သြားသျဖင့္ ဦး႐ုကၡစိုး အျမန္ေရွာင္လိုက္ရသည္) စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး ကိုေတေဆးရဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းကို သူေဌးျဖစ္နည္း ျဖတ္လမ္း ဆိုၿပီး အကယ္ဒမီ မိုးဒီႀကီးနဲ႔ ႐ိုက္လိုက္ရင္ ပညာေပးေကာ၊ ဟာသေကာ၊ ဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္ေကာပါေနလို႔ မ႐ိုက္ခင္ကေတာင္ အကယ္ဒမီႀကိဳေပးလို႔ရတယ္။ ဟား ေျပာရင္းနဲ႔မွ သတိရတယ္။ ဒီကားကို ဒါ႐ိုက္တာ ပင္ဂြင္းေမွာင္ေမွာင္ကို ႐ိုက္ခိုင္းဦးမွ။

ေျပာရင္းျဖင့္ ဝန္ႀကီးက သူ႔မွတ္စုစာအုပ္တြင္ ေရးမွတ္ေနျပန္သည္။

႐ုကၡစိုး။     ။ ဒါနဲ႔ ဝန္ႀကီး .. ဟိုးတေလာက မင္းသမီးေတြကို ဦးစားေပးတဲ့ဇာတ္ မ႐ိုက္ရဘူးၾကားတယ္။ အဲဒါေကာ ဘယ္လိုျဖစ္သြားၿပီလဲ။

ဝန္ႀကီးက သူေျပာလို႔မွ မဝခင္ အတင္းျဖတ္ေမးသည့္ ဦး႐ုကၡစိုးကို သိပ္မေက်နပ္ေသာ္လည္း ေမးခြန္းအားလံုးက သူ႔ကိုဦးတည္ ေမးေနျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲတြင္ ခပ္တည္တည္ရႊီးသည့္ စတိုင္ျဖင့္ ျပန္ ေျဖသည္။

ဝန္ႀကီး။     ။ ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်။ အခု အသစ္တခု စမ္းသပ္ဖို႔စီစဥ္ေနပါတယ္။ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ ကမၻာကိုလႊမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားရတာလည္း တယ္မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ။ မင္းသမီးဦးစားမေပးဘဲ မာမီေတြကို ဦးစားေပး ႐ုိက္ခုိင္းမလားလို႔။

ႂကြက္စုတ္။     ။ ဟာ ျဖစ္ပါ့မလားဝန္ႀကီးရဲ႕။

ဝန္ႀကီး။     ။ ဘာလို႔မျဖစ္ရမွာလဲ။ ဟိုတေန႔က ခ်င္းမိုင္မွာ မာမီတို႔အဖြဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲ ပ်က္သြားတုန္းကေလ၊ မ်ားတို႔ ျမန္မာျပည္က မာမီ တေယာက္ကို မ်ားက အသာေလး ေမးၾကည့္တယ္သိလား။ ထိုင္းႏိုင္ငံက ေတာင္ၿပံဳးေလာက္ေတာင္ မလြတ္လပ္လို႔ တဲ့ ကဲ လူဆိုးေတြ သိၿပီလား။ မ်ားတို႔ကေတာ့ ဒီအခ်က္ကို အမိအရ အသံုးခ်ရမယ္ ထင္တာပဲ။ မာမီဦးစားေပးဇာတ္ေတြနဲ႔ ကမၻာ ေက်ာ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ေလ။

“ဝန္ႀကီးေတာ့ …. သြားရွာၿပီထင္တယ္” ဟု ဖိုး႐ႈပ္ေတြးရင္ ခပ္လန္႔လန္႔ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ႏွင့္ ဆက္ေမးလိုက္သည္။

ဖိုး႐ႈပ္။     ။ ဘယ္လို ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဒီလို အမိန္႔ေတြထုတ္တာလဲ ဝန္ … ဝန္ .. ႀကီး။

ဝန္ႀကီး။     ။ ဒါကေတာ့ မိန္းမေတြ ေရွ႕မထြက္ေစခ်င္တဲ့သေဘာ၊ ဆင္းရဲသားဆိုတာ အျပင္မွာပဲရွိရမယ္၊ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ မရွိေစရဘူးဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ မိုးကုတ္က ပတၱျမားေတြ၊ ဖားကန္႔ကေက်ာက္စိမ္းေတြ၊ မေရာင္းရေတာ့တဲ့တူတူ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ ထည့္႐ိုက္ခိုင္းမယ္၊ ထမင္းပန္းကန္မွာ စိန္ေတြစီရမယ္။ က်ဳပ္တို႔ ႏိုင္ငံသားေတြအားလံုး ဘယ္လိုပင္ဆင္းရဲ မြဲျပာက်ေနေသာ္ျငားလည္း ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ငါဟာ လူခ်မ္းသာတေယာက္ပါလား ဆိုၿပီး ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေစရမယ္။ ေတာက္ တယ္ေတာ္တဲ့ ငါပါလား။

အံႀကိတ္ကာ ေျပာေနရင္း ဝန္ႀကီးက အားမရေတာ့၍ထင္သည္ လက္သီးလက္ေမာင္းအားရပါးရ တန္းလိုက္ရာ ႂကြက္စုတ္ မ်က္ႏွာကို သီသီေလး ကပ္လြဲသြားရသည္။

ဝန္ႀကီး။     ။ ေျပာရင္းနဲ႔ သတိရသြားၿပီ ေက်းဇူးဗ်ိဳ႕။ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ အထက္ျဗဟၼာ၊ ေအာက္အဝီစိအထိ ေက်ာ္ၾကားေစဖို႔ မိန္းမ မပါရ၊ ဆင္းရဲသားမပါရ၊ နိဗာန္ယာဥ္ မပါရ၊ လူေသခန္း မ႐ုိက္ရ၊ ေခြးဝဲစား မပါရ၊ ဖေယာင္းတိုင္ မပါရ၊ ေရစည္လွည္း မပါရ၊ ႐ိုဟင္ဂ်ာ မပါရ … မပါရ … မပါရ .. မပါရ။

ေျပာရင္း ဝန္ႀကီးက တဟားဟားရယ္လိုက္ရာ အနားက ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားပါ တအံ့တၾသ ဝုိင္းၾကည့္ၾကသည္။ ဦး႐ုကၡစိုးက လွမ္းတားဖို႔ ျပင္တုန္းမွာပင္ ထုိင္ရာကထ၍ အသံေၾကာင္ႀကီးျဖင့္ သီခ်င္းတပုဒ္ ေအာ္ဆိုၿပီး တင္ကေလးလႈပ္ကာ လႈပ္ကာ ကရင္း ဝါဝီဆိုင္ထဲမွ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။

ဝန္ႀကီး။     ။ ဆင္းရဲျခင္း လြတ္ကင္းေအာင္ လမ္းျပေၾကာင္ပါမည္ .. ရတနာ ခုနစ္သြယ္ တကယ္ပင္ စံုညီ ကားတုိင္းပါရမည္ … တယ္နယ္ေဗ်ာင္ .. တူနယ္ တူနယ္ ေဗ်ာင္ .. တူနယ္ေဗ်ာင္ … ။     ။

< Prev		Next >