"ခပ္ပ်ပ်ကေလး အလင္းျမင္ရတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ရတာေပါ့၊ အမွန္က ခတၱမႏၵဴၿမိဳ႕ အေမွာင္ည လမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ ေနရတာနဲ႔ တူတယ္"ဟု က်ေနာ္က ခပ္ေလးေလး ျပန္ေျဖသည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ညက နီေပါ ႏုိင္ငံ ခတၱမႏၵဴၿမိဳ႕ရွိ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည့္မ်ားႏွင့္ စည္ကားရာေနရာ သာမဲလ္ (Thamel) ၏ ေနာက္ေဖး လမ္းမ်ား အၾကား ေလွ်ာက္သြားခဲ့ရပံုကို သူ႔ကုိ ျပန္ရွင္းျပမိသည္။ အေထြေထြသပိတ္ေမွာက္ေနမႈေၾကာင့္ လမ္းမ်ားက ေမွာင္အတိ က်ေနသည္။ က်ေနာ္က ညစာ မစားရေသး။ ဆိုင္အားလံုးကလည္း ပိတ္ကုန္ၿပီဟု ထင္ေနသည္။ ဤသို႔ႏွင့္ လမ္းေထာင့္ က်ဥ္းရွိ အရက္ႏွင့္ အစားအေသာက္တြဲေရာင္းသည့္ ဆိုင္တခုကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဆိုင္တြင္ ကခုန္ေနသူ မ်ား၊ စားသံုးသူမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနၿပီး အေျခအေနကလည္း အလြန္စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းေနသည္။
"အေျခအေနကေတာ့ သဲကႏၱာရက အိုေအစစ္ ေရတေပါက္ရဖို႔ ရွာေနရသလိုပဲ"ဟု က်ေနာ္ကေျပာသည္။ ကနက္ က ဤ ဥပမာကို သူနားလည္ေၾကာင္း ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
ျမန္မာျပည္ အေျပာင္းအလဲအတြက္ ေမွ်ာ္ရည္၍ က်ေနာ္တို႔က ခြက္ကိုေျမႇာက္ကာ ဆုေတာင္းလိုက္ၾကသည္။ ကနက္က တာ၀န္သိသိျဖင့္ နီေပါႏိုင္ငံေရး အေျခအေန ေနာက္ခံကားခ်ပ္ကို ဖြင့္ဆိုျပသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အလားတူပင္ နီေပါကလည္း အစိုးရအတြင္း ျခစားမႈ၊ လူထုအံုႂကြမႈမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္မႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။
က်ေနာ္ ခတၱမႏၵဴၿမိဳ႕ ထရီဗူ၀မ္ ေလဆိပ္သို႔ မဆင္းသက္မီ ရက္အနည္းငယ္အလို ဒီဇင္ဘာလ အတြင္း၌ ကြန္ျမဴနစ္ ေမာ္၀ါဒီ ႏိုင္ငံေရးပါတီက ၃ ရက္ၾကာ အေထြေထြသပိတ္ ေခၚထားသည္။ ဆိုင္မ်ားအားလံုး ပိတ္ ထားရၿပီး လူထု သယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားလည္း ရပ္တန္႔ေနသည္။ ခတၱမႏၵဴၿမိဳ႕၏ လမ္းမမ်ားက တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မည္းေနၿပီး ညစ္ပတ္ ေပက်ံ ေနၾကသည္။ လမ္းေဘးတြင္ အမိႈက္မ်ားက ေတာင္လိုပံုေနၿပီး ေခြးမ်ားက ေဘးမဲ့ေပးထားသည့္ ႏြားမ်ားႏွင့္အၿပိဳင္ လုယက္အစာရွာေနၾကသည္။
ေမာ္၀ါဒီ ပါတီေခါင္းေဆာင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္သူ ပုရွ္ပါ ကာမဲလ္ ဒါဟာလ္ (Pushpa Kamal Dahal) ေမလ ၄ ရက္ေန႔ က ႏုတ္ထြက္၍ ေမာ္၀ါဒီပါတီ ဦးေဆာင္သည့္ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ ဖ်က္သိမ္းအၿပီး ျဖစ္ပြားသည့္ ယခုသပိတ္သည္ အႀကီးက်ယ္ ဆံုး ဟု ဆိုႏိုင္သည္။
နီေပါ အဓိကရုဏ္းႏွိမ္ရဲမ်ားက နံပါတ္တုတ္မ်ား၊ မ်က္ရည္ယိုဗံုးမ်ား၊ ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားျဖင့္ အသင့္ျပင္ထားၾကၿပီး ေမာ္၀ါဒီပါတီကို ေထာက္ခံသူမ်ားႏွင့္လည္း ၿမိဳ႕ေတာ္အတြင္း ရုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈမ်ား ရွိေနခဲ့သည္။ ေမာ္၀ါဒီတို႔အဆိုအရ ဆႏၵျပသူ ၁၀၀ ခန္႔ ဒဏ္ရာ အနာတရျဖစ္ခဲ့ရသည္ဟု သိရၿပီး ရဲမ်ားက လူ ၇၀ ခန္႔ကို ပစၥည္းမ်ား ဖ်က္ဆီးရမ္းကားမႈျဖင့္ ဖမ္းဆီးထားခဲ့သည္ဟု ေဒသခံ သတင္းစာမ်ားက ေဖာ္ျပၾကသည္။
၂ ရက္ခြဲအၾကာ ဒီဇင္ဘာလ ၂၂ ရက္ေန႔တြင္ ေမာ္၀ါဒီေခါင္းေဆာင္မ်ားက သပိတ္ကို ျပန္ရုပ္သိမ္းခဲ့သည္။ မြန္းလြဲပိုင္းတြင္ ေတာ့ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္မ်ား၊ ယာဥ္မ်ား၊ (ဆႏၵျပပြဲအတြင္း ေမာင္းႏွင္ခြင့္ျပဳထားခဲ့၍ သူတို႔သာ အလုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကသူ) ဆိုက္ ကားဆရာမ်ား လမ္းမေပၚ ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ အေျခအေနက ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီး လူမ်ား၏ ျပံဳးရႊင္ေနသည့္မ်က္ႏွာ မ်ားကို လမ္းေပၚတြင္ ျပန္ေတြ႔ရသည္။ လမ္းမ်ားက ဆူညံၿပီး ျပန္လည္ အသက္၀င္လာခဲ့သည္။
ေမာ္၀ါဒီအဖြဲ႔ ဥကၠ႒ ပရာခ်န္ဒါ ဟုလည္း သိထားၾကသူ ဒါဟားလ္က နိဂံုးခ်ဳပ္သံုးသပ္ရာတြင္ ၃ ရက္ၾကာ အေထြေထြ သပိတ္ သည္ ၂၂ ပါတီ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရႏွင့္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးရန္ အေၾကာင္း မျဖစ္ေစခဲ့ဟု ဆိုသည္။ ထိုညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ ကို အိႏၵိယရွိ နယူးေဒလီအစိုးရက ေနာက္မွ က်ားကန္ထားေပးခဲ့သည္။ "က်ေနာ္တို႔ (ေမာ္၀ါဒီေတြ) အေနနဲ႔ နယူးေဒလီနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔ အဆင္သင့္ရွိပါတယ္" ဟု သူက ေၾကညာခဲ့သည္။
ဟိမာ သတင္းစာ ႏွင့္ ညီအစ္ကို သတင္းစာ နီပါလီ တိုင္းမ္စ္ (Nepali Times ) သတင္းစာ၏ အယ္ဒီတာ ကြန္ဒါ ဒီဆစ္ (Kunda Dixit)က“နီေပါ ျပည္တြင္းေရး ဘယ္လိုျဖစ္ေနပါေစ၊ အိႏၵိယမ်က္ႏွာေတာ့ ၾကည့္ေနရတယ္" ဟု ေျပာသည္။
နီေပါ၏ အိမ္နီးခ်င္း အင္အားႀကီးႏိုင္ငံ (တခ်ဳိ႕ေသာ နီေပါလူမ်ဳိးမ်ားကေတာ့ ဗိုလ္က်တတ္သည့္ အစ္ကိုႀကီးဟု ေခၚၾက သည္) အိႏၵိယကေတာ့ နီေပါကို တည္ၿငိမ္သည့္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတခုအျဖစ္ ျမင္လိုသည္။ ႏိုင္ငံေရးတြင္၀င္ ေရာက္ စြက္ဖက္ျခင္းမရွိသည့္ တပ္မေတာ္တရပ္ ရွိေစလိုသည္ဟု လည္း ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ အကယ္၍ ေသြးထြက္သံယို အဓိက ရုဏ္းမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာပါကလည္း အိႏၵိယႏိုင္ငံက ညီညြတ္သည့္ နီေပါတပ္မေတာ္ေနာက္တြင္ က်ားကန္ ရပ္တည္ေပးလိုသည့္ဟန္ ရွိေန သည္ဟု ေလ့လာသံုးသပ္သူမ်ားက ဆိုသည္။
ေမာ္၀ါဒီသူပုန္မ်ားကို နီေပါတပ္မေတာ္အတြင္းသို႔ ေပါင္းစည္းေပးလိုက္ပါက စစ္တပ္၏ ညီညြတ္မႈ ၿပိဳကြဲမည္ကို နယူး ေဒလီ က စိုးရိမ္ေနသည္ဟု သတင္းမ်ားက ဆိုသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ယခုတိုင္ အင္အား ၁၉,၀၀၀ ခန္႔ ရွိေနသည့္ ေမာ္၀ါဒီသူပုန္မ်ားက ကုလသမဂၢ ႀကီးၾကပ္ေစာင့္ၾကည့္ေန သည့္ စခန္းမ်ားအတြင္း၌ ရွိေနၾကေသးသည္။ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရႏွင့္ ေမာ္၀ါဒီသူပုန္မ်ား၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတူညီခ်က္ အရ ယခုသူပုန္မ်ားကို ႏိုင္ငံ၏ လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ တပ္မေတာ္အတြင္း ေပါင္းစည္း ထည့္သြင္းေပးရမည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ ေသာ္လည္း အစီအစဥ္က မေခ်ာေမြ႕လွ။
ေမာ္၀ါဒီသူပုန္မ်ားကမူ ေက်းလက္ေနျပည္သူမ်ားထံမွ ေထာက္ခံမႈ အမ်ားဆံုးရရွိေန ၾကၿပီး ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဤသူပုန္မ်ားက အၾကမ္းဖက္နည္းနာမ်ားျဖင့္ လူထုထံမွ ဆက္ေၾကး ေကာက္ယူ ျခင္းႏွင့္ ၿခိမ္းေျခာက္အက်ပ္ကိုင္ျခင္းမ်ားကို က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကသည္။
"သူတို႔က နီေပါျပည္ရဲ႕ခမာနီေတြနဲ႔ တူပါတယ္ဗ်ာ"ဟု ကြန္ဒါ ဒီဆစ္က ေဒါသႏွင့္ ေျပာသည္။ သူ၏ ရံုးခန္းက ဒီဇင္ဘာ လ အတြင္း ေမာ္၀ါဒီမ်ား တိုက္ခိုက္မႈကို ခံခဲ့ရေသးသည္။ အခန္းအတြင္းရွိ နီေပါရွိ ပညာတတ္မ်ားက ဤအဆိုကို တိတ္တဆိတ္ သေဘာ တူညီၾကသည္။
ပညာတတ္နီေပါလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ခတၱမႏၵဴမွ သတင္းေထာက္မ်ားက နီေပါရွိ ကုလသမဂၢရံုးႏွင့္ တခ်ဳိ႕အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားက ေ႐ြးေကာက္ပြဲတြင္ အႏုိင္ရခဲ့ေသာ ေမာ္၀ါဒီမ်ားကို မ်က္ႏွာသာေပးေနသည္ဟု ဆိုၾကသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ အလားတူပင္ ဥေရာပႏွင့္ စကင္ဒီေနးဗီးယားႏိုင္ငံမ်ားမွ အလွဴရွင္မ်ားက ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးစီမံကိန္း အမ်ားတြင္ ပါ ၀င္ ပတ္သက္ေနၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ရွိ ဆူညံေနသည့္ ျငင္းခုန္ပြဲတြင္ ကုလသမဂၢ အရာရွိမ်ားႏွင့္ ဘရပ္ဆဲလ္ အေျခစိုက္ ႏိုင္ငံတကာ ပဋိပကၡေျဖရွင္းေရးအဖြဲ႔ (ICG) တို႔၏ အစီရင္ခံစာမ်ားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာင္ေလွာင္ေျပာ၍ ရယ္ပြဲဖြဲ႔ေနၾကသည္။
"သူတို႔က လာလိုက္ၾက၊ ျပန္ထြက္သြားလိုက္ၾကပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကသာ တကယ့္လက္ေတြ႔ထဲမွာ ရွင္သန္ေနၾကရတာ" ဟု ေဒသခံ ကူညီေရးလုပ္သားတဦးက ဆိုသည္။
ေနာက္ထပ္ သတင္းေထာက္တဦးႏွင့္ ေတြ႔သည္။ သူက သူ၏စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ေနမႈႏွင့္ ေဒါသကို မထိန္း သိမ္းႏိုင္ရွာ။
"ဒီဖက္ဆစ္ေတြက ျပန္သြားၿပီး သူတို႔ ႏိုင္ငံေတြကို ျပန္ျပဳျပင္သင့္တယ္။ သူတို႔ႏိုင္ငံေတြမွာ ျပန္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ၾက။ နီေပါမွာ လာမလုပ္ၾကနဲ႔ေတာ့၊ နီေၾကာင္ေၾကာင္ဥေရာပသားေတြကလည္း အရူးေတြလိုပဲ "ဟုသူက ေအာ္ေျပာသည္။
က်ေနာ္က နီေပါသတင္းေထာက္မ်ားအား ျမန္မာ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူမ်ားႏွင့္ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား အေျခ အေနကို ရွင္းျပသည္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားက ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပဋိပကၡကို ေျဖရွင္းေပးၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏိုင္လိမ့္မည္ဟု အမ်ားက ထင္ေနၾကေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
"တခါတေလ က်ေနာ္တို႔က ကြာျခားခ်က္ ေတြကို ေမ့ေနၾကတယ္၊ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဒီေနရာကို လာသင့္တာ" "ဟု က်ေနာ္က ကြန္ဒါ ဒီဆစ္ဖက္ လွည့္၍ ေျပာလိုက္သည္။
သူက မၾကာေသးမီကပင္ "စစ္ပြဲၿပီးေနာက္ ျပည္သူမ်ား" “People After War” အမည္ရွိ စာအုပ္တအုပ္ ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့ ေသးသည္။ သူက နီေပါႏိုင္ငံကို ထိန္းသိမ္းအုပ္ခ်ဳပ္၍ ရႏိုင္ေသး သည္ဟု ထင္ျမင္ေနခဲ့သူျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူက တိတ္တဆိတ္ကို ေခါင္းကိုယမ္းျပသည္။
နီေပါႏိုင္ငံရွိ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ကလည္း ဆိုးရြားဆုတ္ယုတ္လာေနသည္။ သတင္းေထာက္အမ်ားစုက အသက္ အႏၱရာယ္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနၾကရသည္။ နီေပါသတင္းေထာက္မ်ား ဖက္ဒေရးရွင္း၏ မွတ္တမ္းမ်ားအရ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ တႏွစ္တည္းတြင္ပင္ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ ခ်ဳိးေဖာက္မႈ ၃၄၂ ခုရွိေနသည္ဟု ဆိုသည္။ သတင္းေထာက္ မ်ားႏွင့္ သတင္းဌာနမ်ားအေပၚ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္မႈမ်ားက ပို၍မ်ားလာေနသည္။ ခတၱမႏၵဴၿမိဳ႕ရွိ လမ္းမ်ားေပၚတြင္ေတာ့ လူအမ်ားက ပို၍လွ်င္ျမန္စြာ ျဖစ္ေနေသာ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်မႈမ်ားအေၾကာင္း ေျပာေနၾကသည္။ ေက်းလက္ေန လူထုက ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ ပို၍ပို၍ ေရာက္လာေနၾကသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ အမ်ားက လံုျခံဳရာ ၿမိဳ႕ေပၚ ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္လာၾကျခင္းျဖစ္ၿပီး ဤအေျခအေနအတိုင္း ဆက္၍ ျဖစ္ေနသည္။
ခတၱမႏၵဴရွိ ေလထုညစ္ညမ္းမႈက ေၾကာက္စရာေကာင္းလွၿပီး ပို၍ ဆိုးလာေနသည္။ လမ္းသစ္မ်ား ေဖာက္လုပ္ေရးစီမံခ်က္ မ်ားကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ေတာ္၏လမ္းမမ်ားက ခ်ဳိင့္ခြက္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနဆဲ။ ယာဥ္မ်ား က်ပ္ညပ္ ပိတ္ဆို႔ေနဆဲ ရွိသည္။
တကၠဆီကားေမာင္းသမား ရာဗီက က်ေနာ့္ကို ေျပာသည္။ "ဒီက ကားလမ္းေတြေပၚမွာဆိုရင္ ဘယ္လမ္း ဘယ္လို ေမာင္းရ မယ္ ဆိုတာေတြ မလိုဘူး။ ေမာင္းတာပဲ။ ခင္ဗ်ား ဒီမွာ ကားေမာင္းလို႔ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ေနရာမွာမဆို ကား ေမာင္းလို႔ရတယ္"ဟု ဆိုသည္။
ရာဗီ အပါအ၀င္ နီေပါႏိုင္ငံရွိ သာမန္ျပည္သူအမ်ားစုမွာ သူတို႔ႏိုင္ငံသည္ မည္သည့္လမ္းေၾကာင္းဆီသို႔ ဦးတည္ေနေၾကာင္း ကိုမူ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူတို႔က ျခစားေနသည့္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ ေမာ္၀ါဒီ လက္၀ဲသမားမ်ားကို အျပစ္ဖို႔ ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ပညာတတ္ သတင္းေထာက္မ်ားကဲ့သို႔ အျမင္က်ယ္က်ယ္ကို မျမင္ႏိုင္ၾကေပ။
ထို ခတၱမႏၵဴ ရွိ ညစ္ပတ္ေပေရေနသည့္ လမ္းမမ်ားက က်ေနာ့္ကို အသက္ရႈက်ပ္ေစသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္သည္ ျမန္မာ ျပည္အေျခအေနကို ျပန္လည္သုံးသပ္ရန္ လတ္ဆတ္သည့္ အျမင္သစ္မ်ားကိုရရွိကာ ခတၱမႏၵဴ မွ ျပန္လည္ထြက္ခြာခဲ့ ပါ သည္။
ေအာင္ေဇာ္ေရးသားသည့္ Letter from Kathmandu ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။
| < Prev | Next > |
|---|
