ဒီလုိ ကုၾကေတာ့ မလိုအပ္ဘဲ ေငြကုန္သံျပာ ဆုိသလို ပါပဲ။ အစပိုင္းေတာ့ ဟုတ္သေယာင္ေယာင္ေလး ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း က်ေတာ့ အေျခအေန ပုိဆုိးလာၿပီး ေသဆံုး၊ အသက္ မေသရင္ေတာင္ ဆက္ကုစရာ ေငြမရွိ၊ ကုန္းေကာက္စရာ မရွိေအာင္ ျဖဴခါျပာခါက်၊ ဒါမ်ဳိးေတြကုိ မၾကာခဏ ဆိုသလို က်မတုိ႔ ရင္ဆုိင္ရပါတယ္။ ဒါကိုလည္း က်မတုိ႔အေနနဲ႔ အျပစ္ ေျပာရက္စရာ မရွိဘူးလုိ႔ ျမင္ပါတယ္။ လူေတြက ေ၀ဒနာမွ မခံစားခ်င္ဘဲ၊ ေသမွ မေသခ်င္ၾကဘဲ။
အက်ဳိးဆက္က တုိင္းရင္းေဆးထုတ္သူေတြ၊ တိုင္းရင္းသမားေတာ္ေတြ ေငြ၀င္ေပါက္ ေပၚလာေတာ့ တာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ေနရာ ေတြက ေဆးဆရာေတြဆုိရင္ ကင္ဆာလံုးေလးေတြကို ဇာဂနာနဲ႔ ညွပ္ၿပီး ထုတ္ျပ ဆုိပဲ။
ဒီေတာ့ လူနာေတြဟာ စိတ္ဓာတ္အားျဖင့္ ခဏေတာ့ တက္လာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ ေရာဂါ သည္းလာၿပီ ဆုိရင္ျဖင့္ မဟန္ေတာ့ဘဲ ေသဆံုးကုန္တာပါ။ ေသရမယ့္ ေရာဂါမုိ႔ ေသၾကတာ ဆုိေပမယ့္ လူေတြ ဒုကၡေရာက္ခ်ိန္မွာ မဟုတ္တာေတြေျပာ၊ လူေတြရဲ႕ကိုးစားမႈကုိ ရယူၿပီး ၾကြယ္၀ ခ်မ္းသာေနတာ မသင့္ေတာ္တဲ့၊ သမာအာဇီ၀ မက်တ့ဲ အသက္ ေမြးမႈလုိ႔ ျမင္ပါတယ္။ လုပ္စားေနသူေတြ ကုိယ့္လုပ္ရပ္ကုိ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။
က်မ ရဲေဘာ္တေယာက္ ခုခံက် ေရာဂါ ျဖစ္လာေတာ့ မႏၱေလး သြားပါတယ္။ အဲဒီေဒသမွာ ဦးပဥၨင္း တပါးက ဒီ ေရာဂါ ေပ်ာက္ တာကို အာမခံနဲ႔ ကုတယ္ ဆုိတာ ၾကားလုိ႔ တ့ဲ။ ကုသခ ကေတာ့ တေယာက္ကို သံုးသိန္းက်တယ္ ဆိုပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူလည္း အားထားစရာတခု ရၿပီဆုိၿပီး သြားပါတယ္။
ဟုိေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔ဘာနဲ႔ က်က်နနလည္း မဟုတ္ပါဘူး တဲ့။ တဲေလး ျဖစ္သလို ထိုးၿပီး ကုေနတာ တ့ဲ။ ဒါေပမယ့္ ဓာတ္ပံုေတြ၊ ေပ်ာက္ကင္းေၾကာင္း ေထာက္ခံခ်က္ေတြကေတာ့ တေလွႀကီး ျပတယ္၊ ေဆး၀ါးေတာ့ မေတြ႔ဘူး ဆိုပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူ႔ကုထံုးဟာ သစၥာဆုိကုထံုးလုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ က်မ ရဲေဘာ္လည္း ေၾကာက္ၿပီး ျပန္ေျပးလာပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒီ ဦးပဥၨင္းလည္း ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိဘူး တ့ဲ။
ေနာက္ျဖစ္ရပ္ တခုကေတာ့ က်မဆီကို ေရာက္လာတ့ဲ ေတာင္တြင္းဘက္က လူနာ တေယာက္ နဲ႔ ပတ္သက္ ပါတယ္။ ေရာဂါအေၾကာင္း နည္းနည္း ေဆြးေႏြး၊ လုိတာ လုပ္ေပးေနတုန္း လူနာ့အေဖက အလုပ္ရွိလုိ႔ ဆိုၿပီး ကမန္းကတန္း ျပန္ပါ တယ္၊ က်မက သူ႔ကုိ ကုန္သည္ ထင္ေနတာပါ။ သူတုိ႔က လူကံုထံ ပံုစံမ်ိဳးေတြပါ။ ေရႊတြဲလြဲ ဆိုသလိုလည္း ၀တ္စားထားပါ တယ္။ လူနာေကာင္ေလးက ေအးလည္းေအး၊ ရိုးလည္း ရိုးတယ္။ သူကေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရွာတယ္ သူ႔အေဖက ဒီ ခုခံက် ေရာဂါကို ကုေနတဲ့ တုိင္းရင္းသမားေတာ္ တဲ့။ က်မလည္း ဘုရားတမိယံုပဲ တတ္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
တုိင္းရင္းေဆးေတြအေၾကာင္း စာအုပ္ေတြ အေတာ္အတန္ ထြက္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တိုင္းရင္းေဆး အေၾကာင္း စာအုပ္ တအုပ္ကုိ လူအမ်ားက ကုိးစားၾကပါတယ္။ တုိင္းသိျပည္သိ စာေရးဆရာႀကီး ေရးတာ ဆုိေတာ့ ကုိးစားၾကပုံပါပဲ။ ေတာ္ၾကာ ေန ဘီးဇပ္၊ ေတာ္ေနၾကာ ဘာပင္ညာပင္ ဆိုတာေတြ ေရးၿပီး စာအုပ္ ေရာင္းအားကလည္း ထိပ္ပါပဲ။ ေသခ်ာ သုေတသနျပဳ ေရးထားတာလည္း မဟုတ္၊ ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းေတြနဲ႔ပါ။ ဘီးဇပ္ကပဲ ေရာဂါ အကုန္ ေပ်ာက္သေယာင္ ေရးထားေတာ့ က်မ လူနာ တခ်ဳိ႕ဘီးဇပ္ေတြ ေသာက္၊ ေသြးအားေတြ နည္းၿပီးေတာ့ ေသ၊ ဒီလို ျဖစ္ကုန္တာပါ။ ေနာက္မွ က်မ ျပန္သိရတာက ေတာ့ ဒီ ဘီးဇပ္မွာ ေသြးအားနည္းေစတဲ့ ဓာတ္တမ်ိဳး ပါ၀င္ေနသတဲ့။
ေနာက္တခုကေတာ့ ပန္းခါး ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္းခါးေသာက္ရင္ အဆုတ္ အရမ္း ေကာင္းတယ္ ဆုိလာျပန္ေတာ့ က်မ ကိုယ္ တိုင္လည္း ပန္းနာရင္က်ပ္ ရွိသူမုိ႔ က်မ ကိုယ္တိုင္လည္းေသာက္၊ လူနာေတြကုိလည္း ေသာက္ဖုိ႔ တိုက္တြန္းတာေပါ့။ ဒါေလးလည္း အေတာ္ က်ယ္ျပန္႔လိုက္ပါတယ္။ ဒါကို သိသြားတဲ့ ဆရာ၀န္ႀကီး တေယာက္က က်မကုိ ေခၚသတိေပးပါတယ္။ ဒီ ပန္းခါးေသာက္တာ မကန္႔ကြက္လိုေပမယ့္ ပန္းခါးမွာ ေက်ာက္ကပ္ ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း ဓာတ္ေတြ ပါေနတယ္ တ့ဲ။ ဒါနဲ႔ တခါ ပန္းခါးေသာက္တာ မေကာင္းဘူး ဆိုၿပီး ျပန္ဖ်က္ရပါတယ္။
ေနာက္ တာစားလာျပန္တာကေတာ့ ရဲယိုပါ။ ရဲယိုဟာ အဆုတ္လည္း အားေကာင္းတယ္၊ HIV ေၾကာင့္ နည္းသြားတ့ဲ CD4 ဆဲလ္ေတြလည္း ျပန္တက္တယ္ ဆုိပါတယ္။ က်မလည္း ထပ္တခါ အားကိုးရျပန္ပါတယ္။ လူနာေတြ ရွားပါးေဆး၀ါး ေအအာတီ အလုံအေလာက္ မေသာက္ရေတာ့ တျခား အားကုိးအားထား ရွာရမယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဒီရဲယိုေနာက္ကုိ လုိက္ရျပန္တာေပါ့။
လူနာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ရဲယိုကို ယိုထုိးစားၾကပါတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ထူထူ ေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာ တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါလည္း အားကိုးအားထား တခုပဲေပါ့ေလ။ က်မ ၀မ္းသာရတာေပါ့။ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ ဆရာ၀န္ တေယာက္နဲ႔ ရဲယိုကိစၥ စကားစပ္မိေတာ့ တျခားေသာ အေၾကာင္းတရားကိုေတာ့ သူမသိပါဘူးတဲ့ ဒါေပမယ့္ ဒီ ရဲယိုဟာ ေကာ္တီဇုန္း ဆိုတဲ့ဓာတ္ အေတာ္မ်ားမ်ား ပါ၀င္ေနၿပီး ဒီဓာတ္က လက္ရွိ ျမန္မာျပည္က ခုခံက် လူနာေတြ ေသာက္သံုးေန တဲ့ ေအအာတီ ေဆး၀ါးနဲ႔ မတည့္ဘူး ဆိုပါတယ္။ ဒီ တခါလည္း ျပန္ဖ်က္ရျပန္ပါတယ္။
ေနာက္လည္း ဘာေဆးမ်ား ေပၚလာမယ္ေတာ့ မသိပါဘူး။ က်မကိုယ္တိုင္ စမ္းသပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဟာေတြကေတာ့ တျခားသူမ်ား အတြက္ ေကာင္းခ်င္ ေကာင္းၾကပါလိမ့္မယ္။ ခုခံအား က်ဆင္းသူေတြ အတြက္ကေတာ့ အခုထက္ထိ အဆင္မေျပေသးဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို က်မ တိုက္တြန္းခ်င္တာက ခုခံအား က်ဆင္းမႈ ေရာဂါ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာ တရပ္အေန နဲ႔ က်မတုိ႔ အဖြဲ႕ေတြ ဒါေတြပါ လုပ္ကုိင္ေနရပါတယ္၊ တျခားေသာ အဖြဲ႕စည္းမ်ားအေနနဲ႔ ပညာေပးဆုိ ပညာေပး လုပ္ငန္း၊ ေဆးကုဆို ေဆးကု လုပ္ငန္း တခုတည္း လုပ္မေနေစခ်င္ပါဘူး။ ဒီေရာဂါနဲ႔ ဆက္စပ္မႈ အားလံုးကို သတိျပဳေစခ်င္ပါတယ္။ ပညာလည္း ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ေ၀ဒနာသည္ေတြ အယံု မလြယ္မိေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ အက်ိဳးမရွိ ေငြကုန္ လူေသ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ မၾကာခဏ ျမင္ေန၊ ေတြ႔ေန၊ ၾကားေနလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်မ တခု ေမွ်ာ္လင့္ ယံုၾကည္ထားတာကေတာ့ တေန႔ေသာ အခါမွာ ဒီေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းတဲ့ေဆး မုခ် ေပၚလာ မွာပါ။ ဒီလို ေပၚရာမွာလည္း က်မတုိ႔ ဗမာေဆးဆရာမ်ားက ေဖာ္ေဆာင္တယ္ ဆုိရင္ က်မ ၀မ္းသာ ဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္မိမွာ ပါပဲ။ ေလာေလာ ဆယ္ဆယ္ေတာ့ ဒီေရာဂါ တကယ္ေပ်ာက္ မေပ်ာက္ ဆုိတဲ့ သုေတသနလည္း မရွိ၊ ေသခ်ာေလာက္တဲ့ အေထာက္အထားလည္း မေတြ႔ရေသးပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ တိုင္းရင္းေဆး၊ တုိင္းရင္း သမားေတာ္မ်ားနဲ႔ ကုသတာကို ဘာမွ မေျပာလိုေပမယ့္ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း အသိ တရားေလး လက္ကိုင္ထားၿပီးေတာ့မွ ကုသတာမ်ိဳး ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ၿပီးမွ ေဆးျမစ္ေဆးရြက္ေတြ ေသာက္သံုးတာမ်ိဳး လုပ္ကိုင္ၾကပါလုိ႔ အေလးအနက္ အသိေပးလိုက္ရပါတယ္။ ။
| < Prev | Next > |
|---|
