ဒီလို႐ႈျမင္တာကို မၾကာေသးခင္က The Washington Times မဂၢဇင္းမွာ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ Suu Kyi seeks to review sanctions on Myanmar ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးကို ဥပမာအျဖစ္ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးက အေမရိကန္ ကြန္ဂရက္က အမည္မေဖာ္လိုတဲ့ သတင္းရင္းျမစ္တခုကို ကိုးကားၿပီး အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ “ကြန္ဂရက္ လႊတ္ေတာ္ အမတ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဘယ္လိုေျပာမလဲဆိုတာကို လမ္းညႊန္အျဖစ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။
“တကယ္လို႔ ပိုၿပီးလက္ေတြ႕က်တဲ့ ေစ့စပ္ညိႇႏႈိင္းမယ့္ လမ္းေၾကာင္းတခုကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လွမ္းမယ္ဆိုတာကို လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ား ျမင္ရရင္ ဒါဟာ ပိုၿပီးေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္တရပ္ ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔အတြက္ အေျခအေန အမ်ားအျပား ဖန္တီးပါလိမ့္မယ္” လို႔ ေဆာင္းပါးမွာ ေရးထားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဘက္က ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ သူ႔ရဲ႕ပါတီျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) ဟာ အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ပါတီရဲ႕မူ၀ါဒေတြကို ျပန္လည္သံုးသပ္ဖို႔ ဆႏၵရိွၿပီး ေ၀ဖန္သူေတြ ေျပာေနသလို အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈေတြဟာ စစ္အစိုးရကိုထက္ သာမန္ျပည္သူေတြကို ပိုၿပီးထိခိုက္နစ္နာေစတာ ဟုတ္၊ မဟုတ္ ရွာေဖြေလ့လာသြားမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
“အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈေတြဟာ တကယ္ပဲ ျပည္သူေတြကိုသာ ထိခိုက္ေနတယ္လို႔ က်မတို႔ေတြ႕လို႔ရိွရင္၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ရလဒ္ တခုမွ မရိွဘူးဆိုရင္၊ ဒါေတြကို ရပ္တန္႔ဖို႔အခ်ိန္ က်၊ မက်ျပန္စဥ္းစားဖို႔ ပိတ္ဆို႔မႈေတြကို လုပ္တဲ့သူေတြကို က်မတို႔ဘက္က ေျပာဆိုဖို႔ စဥ္းစားရလိမ့္မယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပါပဲ” လို႔ အဲဒီေဆာင္းပါးအတြက္ တယ္လီဖုန္းေမးျမန္းခန္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူက “ေကာင္းပါၿပီ၊ အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈေတြ ဖယ္ရွားဖို႔ အခိ်န္တန္ပါၿပီလို႔ ေျပာ႐ံုေလာက္နဲ႔ လြယ္ကူတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး” လို႔ ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ထားသလိုပဲ အေရးယူပိတ္ဆို႔ေရး မူ၀ါဒေတြမွာ တခုခု အေျပာင္းအလဲလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္တာဟာ အေမရိကန္ အစိုးရအေပၚမွာသာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား မူတည္ေနပါတယ္။ အေရးယူပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ ႏွစ္ႏိုင္ငံခ်င္းေပးတဲ့ အေထာက္အပံ့ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာ အေထာက္အပံ့ေတြ ေပးတဲ့ေနရာမွာ ပိတ္ဆို႔တားဆီးမႈေတြ လုပ္တာကို ရပ္တန္႔ဖို႔ သမၼတ အိုဘားမားအစိုးရနဲ႔ အေမရိကန္ ဥပေဒျပဳအမတ္ေတြက ဆံုးျဖတ္တဲ့ေနရာမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ NLD ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ အခ်က္တခုအေနနဲ႔ေတာ့ ပါပါလိမ့္မယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေရးႀကိဳးပမ္းမႈေတြကို ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ကတည္းက ဥပေဒမ်ားျပဌာန္းၿပီး ျမန္မာစစ္အစိုးရကို ဖိအားေပးခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ ကြန္ဂရက္က အဓိကပါတီႀကီးႏွစ္ခုစလံုးရဲ႕ ေထာက္ခံမႈေတြကို ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားသူမ်ား ရရိွခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ ဥပေဒျပဳအမတ္မင္းမ်ားက သူတို႔ရဲ႕ရပ္တည္ခ်က္ကို ေန႔ခ်င္းညခ်င္း အေျပာင္းအလဲေတာ့ လုပ္လိမ့္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ျပဌာန္းၿပီးျဖစ္တဲ့ ဥပေဒေတြမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံအေပၚ အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈေတြကို ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ႐ုတ္သိမ္းမယ္ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြလည္း ျပဌာန္းၿပီးသားပါ။ လြတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္စလံုးနဲ႔ အိုဘားမားအစိုးရဟာ အေရးယူပိတ္ဆို႔ေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တခုခုခ်မယ္ဆိုရင္ အဲဒီ အေျခခံစည္းကမ္းခ်က္ေတြကို က်င့္သံုးလိုက္နာဖို႔လည္း တာ၀န္ရိွပါတယ္။
အေမရိကန္အစုိးရရဲ႕ အျပင္းထန္ဆံုး အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈတခုျဖစ္တဲ့ “ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ အက္ဥပေဒ ၂၀၀၃” မွာ အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈေတြကို မ႐ုတ္သိမ္းမီ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလံုးကို လႊတ္ေပးရမယ္ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ကို ေဖာ္ျပ ထားပါတယ္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ဒီပဲယင္းၿမိဳ႕အနီး စစ္အစိုးရ ေထာက္ခံအားေပးတဲ့ လူဆိုးလူမိုက္ေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ တိုက္ခိုက္သတ္ျဖတ္ခဲ့တာကို တံု႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ ျပဌာန္းခဲ့တဲ့ ဒီဥပေဒမွာ စစ္အစိုးရဟာ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရးေတြျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ စည္း႐ံုးခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ စုေ၀းခြင့္နဲ႔ သတင္းစာ လြတ္လပ္ခြင္ေတြကို ေလးစားလိုက္နာရမယ္ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြလည္း ထည့္သြင္းထားပါ တယ္။ ယေန႔အထိ အျပဳသေဘာတိုးတက္မႈေတြ တခုမွ မေတြ႔ရပါဘူး။
အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈကို ဖယ္ရွားဖို႔ ေနာက္ထပ္ အဓိကျပႆနာတခုကို ၂၀၀၃ အက္ဥပေဒရဲ႕ အခန္း ၃ “ျမန္မာစစ္အစိုးရကို အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစတဲ့ စီးပြားကုန္သြယ္ ဆက္ဆံမႈေတြကို တားျမစ္ျခင္း” မွာ သြားေတြ႕ပါတယ္။ အဲဒီအခန္းမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ပစ္မွတ္ေတြထဲမွာ ျပည္ေထာင္စု ႀကံ့ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအသင္းနဲ႔ ၎ကိုဆက္ခံတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းမွန္သမွ် ပါ၀င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဥပေဒအရ အဲဒီအသင္းကေန ပါတီအသြင္ေျပာင္းသြားၿပီး ႏို၀င္ဘာလ ၇ ရက္ေန႔ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လႊတ္ေတာ္ရဲ႕ ေရြးေကာက္ခံေနရာ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းနီးပါး အႏိုင္ရထားတဲ့ ျပည္ေထာင္စု ၾကံ့ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးပါတီ (ႀကံ့ဖြံ႔ပါတီ) ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈမ်ားထဲမွာ ပါ၀င္ေနပါတယ္။
အဲဒီ အက္ဥပေဒကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာမွာ အေမရိကန္သမၼတဟာ ဥပေဒပါအခ်က္တို႔ကို ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးခြင့္ရိွတဲ့ အခြင့္အာဏာကို အေမရိကန္လႊတ္ေတာ္က သမၼတကို ေပးထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုကင္းလြတ္ခြင့္ အာဏာကို က်င့္သံုးတဲ့အခါ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားအရသာလွ်င္ က်င့္သံုးႏိုင္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေမရိကန္ရဲ႕ အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈေတြကို တစိတ္တပိုင္းျဖစ္ေစ၊ တခုလံုးျဖစ္ေစ ျပန္လည္႐ုပ္သိမ္းတာဟာ အေမရိကန္ရဲ႕ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြား အေပၚမွာသာ အေျခခံၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈအေပၚမွာ အေျခခံမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒီအခ်က္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္တဲ့အတြက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ၂၀၀၉ ခုႏွစ္က စစ္အစိုးရေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊထံ ပုဂၢိဳလ္ေရးစာ ႏွစ္ေစာင္ေရးသားေပးပိုခဲ့ၿပီး စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈေတြ ျပန္လည္႐ုတ္သိမ္းေရးအတြက္ ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္ခ်င္ပါတယ္လို႔ ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥကို ေဆြးေႏြးဖို႔ သူ႔ရဲ႕ပန္ၾကားခ်က္ကို စစ္အစိုးရက လ်စ္လ်ဴရႈခဲ့ပါတယ္။
အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈေတြကို ႐ုတ္သိမ္းဖို႔ဆိုရင္ စစ္အစိုးရဟာ “ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားတဲ့ အတိုက္အခံေတြကို အႀကီးအက်ယ္ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနမႈသည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ အမ်ိဳးသားလံုၿခံဳေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားေရးမူ၀ါဒကို ထူးထူး ျခားျခား ၿခိမ္းေျခာက္ေနသည္” လို႔ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ အေမရိကန္သမၼတေဟာင္း ဘီလ္ ကလင္တန္ လက္ထက္ကစလို႔ သမၼတ အဆက္ဆက္က အမိန္႔ထုတ္ျပန္ ေၾကညာထားခ်က္ကိုလည္း လက္ရိွသမၼတ အိုဘာမားက ျပန္လည္႐ုတ္သိမ္းဖို႔ လိုအပ္ပါ တယ္။
သမၼတရဲ႕ဒီလို အမိန္႔ဒီဂရီေတြကို အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာနက ပံုမွန္ ျပန္လည္ေလ့လာသံုးသပ္မႈမ်ား ရိွေနၿပီး ႏွစ္စဥ္ သက္တမ္းတိုးမႈကိုလည္း လုပ္ေဆာင္ရပါတယ္။ တကယ္လို႔ အဲဒီလို ေလ့လာသံုးသပ္မႈမ်ားက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေျခအေနဟာ သိသာထင္ရွားတဲ့ တိုးတက္မႈရိွေနတယ္လို႔ ေတြ႕ရိွခဲ့ရင္ သမၼတဟာ သူ႔ရဲ႕အမိန္႔ကို ထပ္မံသက္တမ္း မတိုးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ မူ၀ါဒပိုင္းမွာ အေျခခံက်က် အေျပာင္းအလဲတခု ျဖစ္လာမွာပါ။
ဒါေပမယ့္ စစ္အစိုးရဖက္က အတိုက္အခံေတြအေပၚ ျပဳမူဆက္ဆံမႈေတြမွာ တိုးတက္မႈမရိွခဲ့တာေၾကာင့္ အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈေတြကို ႐ုတ္သိမ္းမယ့္ ဒီလို ပထမေျခလွမ္းကို စတင္ဖို႔ အေမရိကန္ဖက္ကလည္း အေျခခံအေၾကာင္းရင္းမရိွ ျဖစ္ေနပါတယ္။
တကယ္လို႔မ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို ေရွးရႈၿပီး အေရးယူပိတ္ဆို႔မႈေတြကို ႐ုတ္သိမ္းေပးဖို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဆံုးျဖတ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ အဲဒီအေရးယူပိတ္ဆို႔မႈေတြက အဓိက ဦးတည္ထားတဲ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ မရိွဘူးဆိုရင္ သူလည္းပဲ ဘာမွလုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ။
| < Prev | Next > |
|---|
