၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္မွစ၍ ေပ်ာက္လုနီးပါးျဖစ္ေနသည့္ ျမန္မာ့ရုိးရာအေမြအႏွစ္ အႏုပညာရပ္တခုျဖစ္ေသာ ရုပ္ေသး ပညာ ကို ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ကာ မႏၱေလးရုပ္ေသးအဖြဲ႔ကိုစတင္တည္ေထာင္ခဲ့သူ ေဒၚမမႏုိင္သည္ ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူး ဦးသိန္းႏိုင္၏ သမီးလည္းျဖစ္သည္။
ယခုလက္ရွိတြင္ ရုပ္ေသးပညာျဖင့္ ကမၻာအရပ္ရပ္သုိ႔သြားေရာက္ ေဖ်ာ္ေျဖကျပ လ်က္ရွိၿပီး ဆုိကေရးတီး ရုပ္ေသးၿပိဳင္ပြဲတြင္လည္း ဗဟုိဒိုင္ အကဲျဖတ္အျဖစ္ တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိသည္။ ၎ ေဒၚမမႏုိင္(႐ုပ္ေသး)အား ဧရာဝတီ သတင္းေထာက္ သဲသဲ က ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းထားသည္မ်ားကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါ သည္။ေမး။ ။ အခုလက္ရွိ ျမန္မာႏုိင္ငံရုပ္ေသးအႏုပညာ ထြန္းကားမႈအေနအထားဘယ္ေလာက္အထိ ရွိပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ ရုပ္ေသးပညာက အမွန္ေတာ့ တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေနသေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ အရင္က အရမ္းထြန္းကားေန ရာကေန ၁၉၇၅ မွာေရႊဘုိတင္ေမာင္ဆုံးသြားၿပီးကတည္းက ျပတ္သြားလုိက္တာ ၁၉၉၅ ေလာက္မွ ယဥ္ေက်းမႈဝန္ႀကီး ဌာနက ျပန္လုပ္လာရင္းက က်မကေန ရုပ္ေသးအဖြဲ႔ကို ၁၉၉၀ မွာေထာင္ျဖစ္သြားတယ္။ဒါကလည္း ၁၉၇၅ မွာဆုံးသြား တဲ့ ေရႊဘုိတင္ေမာင္အဖြဲ႔ပါပဲ။သူဆုံးသြားေတာ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္ သူ႔သမီးက ကဖုိ႔ႀကိဳုးစားေပမယ့္လည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး၊ အဲဒီလုိမေအာင္ျမင္ဘဲ ၿပိဳကြဲသြားၿပီး ရပ္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ က်မကေန ညပုိင္းေတြကို ႏုိင္ငံျခားသား ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေလး ေတြက စၿပီးလုပ္ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ တဖြဲ႔ကုိ လူ ၃၅ ေယာက္နဲ႔ ၄၀ ၾကားမွာရွိတဲ့ ၿပိဳကြဲေနတဲ့ ေရႊဘုိတင္ေမာင္ အဖြဲ႔ ကုိ ျပန္စုစည္းၿပီး ဇာတ္ေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ မုိးလင္းျပတဲ့ပြဲေတြ ကျပရာကေန ရုပ္ေသးတေခတ္ ျပန္ထလာပါတယ္။အဲဒီလုိ တျဖည္းျဖည္း ေအာင္ျမင္လာၿပီး ၁၉၉၈ ေလာက္မွာ ႏုိင္ငံျခားခရီးစဥ္ေတြ စၿပီးသြားရတယ္။ေနာက္ ဘုရားပြဲေတြမွာ ရုပ္ေသး ကျပတဲ့ပြဲေတြ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေလာက္ပ်က္သြားရာကေန ျပန္ကလာရတာေပါ့။အထူးသျဖင့္ အထက္ ျမန္မာ ျပည္ေပါ။့
ျမန္မာျပည္ ေအာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ပုဏၰားပ်ံေက်ာ္ေအးတုိ႔၊ဦးရဲေဒြး၊ဦးေက်ာ္ယုတို႔ နည္းနည္းပါးပါး ကေန ၾကတယ္။ အထက္ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ က်မတုိ႔အဖြဲ႔ တဖြဲ႔ရွိတယ္ဆုိေတာ့ ျမန္မာတႏုိင္ငံလုံးမွ်သြားတဲ့ အေနအထား ရွိရာကေန ၂၀၀၈ ေလာက္ကေနစၿပီး ေဖာက္ေတာ့တာပဲ။ဘာလည္းဆုိေတာ့ က်မတုိ႔အဖြဲ႔က ေကာင္းမႈေတာ္ ဘုရားပြဲကုိ တျခား ဘုရားပြဲမကရလညး္ ဒီဘုရားပြဲကေတာ့ ႏွစ္တုိင္းကရတယ္။အဲဒီႏွစ္မွာ အၿငိမ့္ကုိပဲငွားလုိက္ ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ မုိး လင္းပြဲေတြက ထင္သေလာက္မေပါက္ေတာ့ဘူးေပါ့။ မႏၱေလးႏွစ္တရာ့ငါးဆယ္ျပည့္ တုန္းကလည္း ၃ ည က ဖုိ႔လုပ္ထားေပမယ့္ မုိးဖ်က္တာနဲ႔ ညလုံးေပါက္ဇာတ္ေတာ္ႀကီးကိုမကလုိက္ရေတာ့ပါဘူး။
ေမး။ ။ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြအေနနဲ႔ေကာ ရုပ္ေသးပညာကုိ စိတ္ဝင္စားမႈရွိလား။
ေျဖ။ ။ စိတ္ဝင္စားၾကတယ္။ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ က်မတုိ႔အဖြဲ႔ကလည္း စံျပျဖစ္သြားတာကုိး။က်မတုိ႔ဆီမွာ ရုပ္ေသး ႀကိဳးဆြဲေနတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို ႏိုင္ငံျခားခရီးစဥ္ေတြမွာ တလွည့္ဆီေခၚသြားတယ္။ က်မတုိ႔အမာခံေတြအျပင္ေပါ့။ ဒါေတြက သူတုိ႔အတြက္မက္လုံးေလးေတြေပါ့။ႏုိင္ငံျခားအေတြ႔အႀကံဳ ဗဟုသုတေတြလည္းရတယ္၊ကမၻာကလည္း ျမန္ မာ့ ရုပ္ေသးအႏုပညာကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္မွန္းသိတဲ့အခါက်ေတာ့ လူငယ္ေတြကလည္းစိတ္ဝင္စားလာတာေပါ့။
ေမး။ ။ ဒီမႏၱေလး ရုပ္ေသးအဖြဲ႔က အခုဆုိရင္ႏိုင္ငံေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ႏုိင္ငံသြားေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖၿပီးၿပီလဲ။
ေျဖ။ ။ အာရွထဲမွာဆုိရင္ ထုိင္း ၊ စင္ကာပူ ၊ မေလးရွား ၊ ဂ်ပန္ ၊ ထုိင္ဝမ္ ေပါ့။ဥေရာပပ္ုိင္းဆုိရင္ ျပင္သစ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသြားရတယ္။သူက ရုပ္ေသးကုိ အရမ္းသေဘာက်တယ္ ဆိုေတာ့ေလ။ေနာက္ ဆြစ္ဇာလန္၊ ၾသစႀတီးယား၊ ဂ်ာမနီ ၊ ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္ ၊ ေဟာ္လန္ ၊ စပိန္ ၊ ဖင္လန္ ေပါ့ ။ေနာက္ အာဖရိကတုိက္ ရဲ႕ညာဘက္ ထိပ္မွာရွိတဲ့ ေမာ္ရုိကုိ ရယ္၊ အေနာက္ႏုိင္ငံ အေနနဲ႔ကေတာ့ အေမရိကား တုိ႔ေပါ့ ေရာက္ၿပီးသြားပါၿပီ။ ေအာက္ တုိဘာလထဲမွာလည္း ထုိင္ဝမ္ နဲ႔ အေမရိကားကုိ ဒုတိယအႀကိမ္ထပ္သြားဖုိ႔ရွိပါေသးတယ္။
ေမး။ ။ ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြကေရာ ျမန္မာ့ရုပ္ေသးကို အားေပးမႈ ၊ ေဝဖန္မႈ ဘယ္လုိရွိပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ သူတို႔ေတြကေတာ့ တကယ့္ကုိ မက္မက္ေမာေမာပဲ။ပြဲေတာ္ႀကီးေတြမွာဆိုရင္ ျမန္မာ့ရုပ္ေသးပြဲက ရုံျပည့္ပဲ၊ က်မတို႔ရုပ္ေသးက သူမ်ားႏုိင္ငံကရုပ္ေသးနဲ႔တူမွမတူတာကုိး။သူတုိ႔ရုပ္ေသးေတြက ကေလးေတြအတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖ မႈသက္သက္ပဲဆုိေတာ့ေလ။ျမန္မာ့ရုပ္ေသးကမွ တကယ့္ကုိခက္ခဲ နက္နဲဆုံး ပညာသားအပါဆုံးကုိး။ ကုိယ့္ရုပ္ေသး ပြဲက ဆုိ္င္းဝုိင္းေတြနဲ႔ ျမန္မာ့အကေတြေရာ၊ေစာင္းေတြေရာဆုိေတာ့ သြားေလရာဘယ္ႏိုင္ငံျဖစ္ျဖစ္ ရုံျပည့္ပါပဲ။
ေမး။ ။ ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြရဲ႕ ရုပ္ေသးဆုိတာ ဘယ္လုိမ်ိဳးပါလဲ။
ေျဖ။ ။ သူတို႔ဆီမွာ ႀကိဳးဆြဲရုပ္ေသးေကာ တုတ္ထုိးရုပ္ေသးေရာရွိတယ္။ႀကိဳးဆြဲရုပ္ေသးက ဥေရာပ နဲ႔ တရုတ္မွာရွိ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတုိ႔နဲ႔မတူပါဘူး။ သူတုိ႔ကေတာ့ လက္ညႇိဳးထုိးတာတုိ႔ ၊ လမ္းေလွ်ာက္တာတုိ႔ ၊ တခါတေလ အရုပ္ ကေလးက တံျမက္စည္းလွည္းတာတုိ႔ အဲလုိမ်ိဳး ဟန္ေလာက္ပဲေပါ့။ထိုင္းဆိုရင္ လူက ဝတ္ရုံအနက္ေတြဝတ္ၿပီး အရုပ္ကုိတုတ္နဲ႔ထုိးၿပီး ရာမယဏ ကတာတုိ႔ရွိတယ္။ ေနာက္ဂ်ပန္ဆုိရင္ အရင္က အရုပ္ႀကီးတရုပ္ကုိ လူ ၃ ေယာက္ ေလာက္ ကုိင္ၿပီး ကရတယ္။ဒါေပမယ့္အခုေတာ့ မိန္းမေတြက ျပန္ထြင္လုိက္တယ္။လူရဲ႕ေရွ႕မွာအရုပ္ကိုထားၿပီး လူ ခႏၱာ ကုိယ္မွာ သံခ်ိတ္ေတြနဲ႔တြယ္ၿပီးလူကပါ လုိက္ကရတဲ႔ ပုံစံမ်ိဳးပါ။ကေမၻာဒီးယားနဲ႔ အင္ဒိုနီးရွားက အရိပ္ရုပ္ေသး၊ လာအုိ ကက်ေတာ့ ဥေရာပတီးလုံးကိုဖြင့္ၿပီး အဲဒီတီးလုံးဖြင့္ထားတဲ့ အေတာအတြင္းကုိမွ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ အႀကီးႀကီး တလုံးကုိ ပုံခ်လုိက္တယ္။အဲဒီထဲကမွ ေတာင္းေတြ ၊ ပလုံးေတြ ၊ တုတ္ေတြ ၊ ခြက္ေတြ ထြက္လာၿပီး အဲဒီမွာတထုိင္ တည္း အတြဲ ေတြတြဲၿပီးေတာ့မွ ခ်က္ခ်င္းအရုပ္လုပ္ၾကတယ္။အရုပ္လည္းအၿပီး တီးလုံးလည္းအၿပီးေပါ့။ဒါကက်ေတာ့ ဖန္တီးမႈ အႏုပညာျဖစ္သြားတာေပါ့။ဥေရာပရုပ္ေသးကေတာ့ ခုနကေျပာခဲ့သလုိပဲ ကေလးေတြေပ်ာ္ရႊင္ဖုိ႔သက္သက္ ရုပ္ေသး ပါပဲ။ က်မတုိ႔ ျမန္မာ့ရုပ္ေသးသာ ပရိသတ္ကုိ ငုိေစ ၊ ရယ္ေစ ၊ ခ်စ္ေစ ၊ မုန္းေစ စတဲ့ ရသ ၉ ပါးကုိေပးေစ ႏုိင္တဲ့ပညာရပ္ပါပဲ။
ေမး။ ။ ျမန္မာျပည္မွာရုပ္ေသးထုလုပ္တဲ့ပညာရွင္ေတြ ႀကိဳးဆြဲပညာရွင္ေတြအေနနဲ႔ ဒီပညာရပ္ကုိမွီခုိၿပီး သူတုိ႔ဘဝရပ္ တည္ေနထုိင္ႏုိင္ပါသလား။
ေျဖ။ ။ သူတုိ႔ဒီပညာနဲ႔ရပ္တည္ေနၾကတာပါပဲ။တုိက္ေတြ ၊ ကားေတြ ေတာ့မရွိဘူးေပါ့ေနာ္။အခုဟာက ကရုပ္ထုတဲ့ လူ ကလည္း ရွားလာၿပီေလ။အရုပ္လုပ္တဲ့သူကလည္းလုပ္တဲ့အေလ်ာက္ အရုပ္ထုေရာင္းၾကတယ္။ႀကိဳးဆြဲကလည္း ႀကိဳး ဆြဲအေလ်ာက္ ဘုရားပြဲေတြ ဆုိကေရးတီးပြဲေတြမွာ ကျပရင္းနဲ႔ပဲ ဒီလုိပဲအသက္ေမြးေနၾကတာပါပဲ။
ေမး။ ။ ႏုိင္ငံေတာ္ကေရာ ဒီရုပ္ေသးပညာကို ဘယ္လုိပ့ံပိုးမႈေတြရွိလဲ။
ေျဖ။ ။ ႏုိင္ငံေတာ္ကေတာ့ ဆုိကေရးတီးေတြလုပ္ေပးၿပီးေတာ့မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကုိ ေမြးထုတ္ေပးေနတယ္ေပါ့၊ ဒီလုိ ရြက္ပုန္းသီးေတြကုိ လက္ရည္မျပတ္ေအာင္ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးွေတြ လုပ္ေပးတယ္ဆုိေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တႏွစ္လုံးမက ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီလုိမ်ိဳးေတြရွိေနေတာ့ ထုိးေတာ့ မရပ္သြားဘူးေပါ့။အဖြဲ႔ေတြက အၿပိဳင္အဆုိင္လုပ္ၾကေတာ့ အရုပ္ေတြက အစ လွတယ္။ ေနာက္တင္ဆက္ပုံေတြကအစေကာင္းၾကတယ္။ဒါေပမယ့္အဲဒါေတြက ပြဲၿပီးတာနဲ႔ ေသတၱာထဲေသာ့ခတ္ ပိတ္လုိက္္ ၾကေတာ့တာပဲကုိး။ က်မျဖစ္ေစခ်င္တာကေတာ့ တႏွစ္ပတ္လုံးကုိ ျမန္မာျပည္အႏွ႔ံဘုရားပြဲေတြမွာဒီရုပ္ေသး ပညာကုိ ကျပတင္ဆက္ေနၾကမယ္ ၊ အၿမဲတမ္းဒီပညာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိပရိသတ္ကို ခ်ျပေနရမလဲဆုိတာ အၿမဲတမ္း စဥ္းစားေနမယ္ဆုိရင္ အရုပ္ကေလးေတြလည္း ေသတၱာထဲေအာင္းမေနေတာ့ပဲ ဒီပညာက ျပန္ၿပီးရွင္သန္ လာမွာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဆုိကေရးတီး ရွိတာကို ပဲ ႀကံဖန္ေက်းဇူးတင္ေနရပါတယ္။
ေမး။ ။ ႏွစ္တုိင္း ဆုိကေရးတီးပြဲေတြမွာလည္း ရုပ္ေသးဘာသာရပ္ကုိ ဝင္ၿပိဳင္ၾကတဲ့ အဖြဲ႔ရယ္လုိ႔ လက္ခ်ိဳး ေရတြက္လုိ႔ ရေလာက္ေအာင္နည္းပါးတယ္။ အဲဒါဘာေၾကာင့္ပါလဲ။
ေျဖ။ ။ အခုေခတ္က ကုန္ေစ်းႏႈန္းက ႀကီးတယ္ေလ။ရုပ္ေသးတဖြဲ႔ ျဖစ္ဖို႔ဆုိတာကလည္း ဆုိင္းေတြဝိုင္းေတြနဲ႔ ဆုိင္းက လည္း ၇ ေယာက္ေလာက္တီးရတာကုိး၊ရုပ္ေသးရုပ္ေတြကလည္း ေစ်းႀကီးတယ္။ဒီလုိလူေတြကို စုစည္းဖုိ႔ တီးလုံးတုိ္က္ ဖုိ႔ဆုိတာေတြကမလြယ္ပါဘူး။ဒီပညာရပ္ထဲမွာ ႏွစ္ၿပီးေတာ့ လုပ္ႏုိင္မွပဲရမွာေလ။မဟုတ္ရင္မလြယ္ပါဘူး။ အဲဒါေတြ ေၾကာင့္ နည္းလာတာလည္းပါတယ္။
ေမး။ ။ ျမန္မာ့ရုပ္ေသးေလာကအေပၚ အျမင္ကေရာ ဘယ္လိုရွိပါသလဲ။
ေျဖ။ ။ လူေတြကလည္းတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျမန္မာ့ရုပ္ေသးရဲ႕ေလးနက္မႈတန္ဖုိးကုိ အာလုံး သိလာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မလြယ္ဘူးေလ၊ မုိးလင္းပြဲေတြအဆင့္ထိျဖစ္ဖုိ႔ကမလြယ္ဘူး။အဖြဲ႔ေတြကလည္း မ်ားမ်ားမရွိေတာ့ ရွားရွားပါးပါးရွိတဲ့ က်မတုိ႔ အဖြဲ႔ေတာင္ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ပ်က္သြားၿပီ။က်မတုိ႔ရုပ္ေသးအဖြဲ႔ေတြကလည္း ဇာတ္အဖြဲ႔ေတြလုိပဲ လူ အေယာက္ ၄၀ ေလာက္ရွိတယ္ဆုိေတာ့ ဒီအဖြဲ႕ႀကီးကုိ စုစည္းဖုိ႔ဆုိတာကေတာ္ေတာ္ လုပ္ရပါတယ္။အဲဒီေတာ့ တန္ဖုိး ရွိတယ္၊ရွိတာနဲ႔အမွ် ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးလည္းပိတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မ ေျဖသာတာက ျမန္မာ့ရုပ္ေသးဟာ ကမၻာ ကုိေပါက္သြားတယ္။ ကမၻာကုိခ်ျပႏုိင္တယ္။ ကမၻာမွာလည္း ျမန္မာ့ရုပ္ေသးက တကယ့္ကုိ ထိပ္ပါပဲ။
| < Prev | Next > |
|---|
