ဧရာဝတီ

“အခု အဓိကက်တဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ဒီဒုကၡသည္ေတြ အတြက္ အမိုးအကာေတြ ပုိၿပီး ေထာက္ပံ့ေပးဖို႔ပါပဲ” ဟု ထိုင္း ျမန္မာ နယ္စပ္ တေလွ်ာက္ ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ေရး ညြန္႔ေပါင္းအဖြဲ႔ (TBBC) ၏ ဒု တာ၀န္ခံ ဆယ္လီ သြမ္ဆင္က ေျပာသည္။ “သူတို႔အတြက္ အစားအေသာက္နဲ႔ ေဆး၀ါး ကူညီေပးတာေတြ ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမ့ဲ အခု သူတို႔ ေနထိုင္ရတဲ့ ယာယီ တဲေတြက ရာသီဥတု ဒဏ္ကို ခံႏိုင္ဖို႔ မလြယ္လွဘူး” ဟု ဆိုသည္။

ေဒသခံ ထိုင္းအာဏာပိုင္မ်ားကမူ ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ အစီအစဥ္မ်ား ေရးဆြဲေနၾကသည္။ သူတို႔က ႏိုင္ငံတကာ အကူ အညီ ေပးေရး အဖြဲ႔မ်ား၊ ေဒသခံ အစိုးရ မဟုတ္သည့္ အဖြဲ႔မ်ား (အန္ဂ်ီအိုမ်ား) ႏွင့္ မည္သို႔ အေကာင္ အထည္ ေဖာ္ၾကမည္ကို ဆက္လက္ ေဆြးေႏြး ညိႇႏိႈင္းၾကမည္ ျဖစ္သည္။   

ဒုကၡသည္ အမ်ားစုမွာ ျမန္မာနယ္စပ္မွ ကီလိုမီတာ အနည္းငယ္မွ်သာေ၀းသည့္ ထိုင္းဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ပရ၀ဏ္ အတြင္း၌ ႁပြတ္သိပ္ က်ပ္ညႇပ္၍ ေနထိုင္ေနၾကေၾကာင္း၊ အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္မ်ားလည္း မျပည့္စံုေၾကာင္း အကူအညီေပးေရး ၀န္ထမ္းမ်ားက ဆိုၾကသည္။

“သူတို႔အေျခအေန ေကာင္းပါတယ္” ဟု မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ား ဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီးရံုး၏ ေဒသဆိုင္ရာ ေျပာေရး ဆိုခြင့္ ရွိသူ ကစ္တီ မက္ကင္းေဆး (Kitty McKinsey) က ေျပာသည္။

“ျမန္မာစစ္တပ္ရန္ကေန လြတ္ဖို႔ သူတို႔ ၇ ရက္မက လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကရတယ္ ဆိုေပမယ့္၊ သူတို႔က အားျပတ္ ပိန္လွီ ေနၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး” ဟု သူက ဧရာ၀တီသို႔ ေျပာျပသည္။ "သူတို႔က အလ်င္စလို ဘာပစၥည္းမွ မသိမ္းႏိုင္ဘဲ အ၀တ္တထည္ ကိုယ္တခုနဲ႔ ထြက္ေျပးလာၾကရတယ္" ဟုလည္း ဆိုသည္။

ကေလး ၅ ဦး၏ မိခင္ျဖစ္သူ အသက္ ၃၃ ႏွစ္အရြယ္ မသိဂႌက "က်မတို႔ အေရးတႀကီး လိုေနတာက ဆပ္ျပာ၊ သြားတိုက္တံ၊ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ အိုးခြက္ေတြ လိုေနပါတယ္။ အလုိအပ္ဆုံးကေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ အ၀တ္အစားေတြပါပဲ" ဟု ေျပာျပသည္။

ထြက္ေျပးလာသူ ဒုကၡသည္အမ်ားစုမွာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အမ်ဳိးသားတခ်ဳိ႕က ေတာင္ယာမ်ား၊ ျခံမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္ဟု အကူအညီေပးေရး လုပ္သားမ်ားက ေျပာသည္။ တခ်ဳိ႕က ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္း တရားမ၀င္ အလုပ္သမားမ်ားအျဖစ္ ေရာက္ေနၾကၿပီး၊ နယ္စပ္တေလ်ာက္ရွိ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုမ်ားတြင္ လုပ္ကိုင္ေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က KNU ၏ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔ ျဖစ္သည့္ ကရင္ အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (KNLA) မွ တပ္သားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

တုိးတက္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ ကရင္အမ်ိဳးသား တပ္ဖြဲ႔(DKBA) ႏွင့္ ျမန္မာစစ္တပ္တို႔က KNUအဖြဲ႔၏ စခန္းမ်ားကို ထိုးစစ္ဆင္ၿပီးခ်ိန္ မွစ၍ ယခုလို အစုအျပံဳလိုက္ ထြက္ေျပးလာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

ယခုထိုးစစ္သစ္က လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ပတ္ခန္႔မွ စတင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး၊ စစ္တပ္က နယ္စပ္ေဒသမ်ားကို လက္နက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ စတင္ ပစ္ခတ္ခဲ့သည္။ KNU မွ ခြဲထြက္ခ့ဲသည့္ DKBA ၏ အကူအညီျဖင့္ ရြာသားမ်ားကို ေၾကာက္လန္႔ ထြက္ေျပးရေလေအာင္ ၿခိမ္းေျခာက္ၾကသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ၂ ပတ္က DKBA အဖြဲ႔က ရြာသူႀကီးမ်ားကို အစည္းအေ၀းေခၚၿပီး သူတို႔အဖြဲ႔က စစ္သား ၁၀၀၀ ေက်ာ္ စုေဆာင္းမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တရြာလွ်င္ လူ ၁၀ ဦးခန္႔ ေပးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုခဲ့သည္။ ဤသို႔စစ္သား စုေဆာင္းမႈေၾကာင့္လည္း ယခုလို အစုအျပံဳလိုက္ ထြက္ေျပးလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ေက်းရြာတခုလွ်င္ လက္ကိုင္ စကားေျပာစက္ ၂ လံုးစီ DKBA အတြက္ ၀ယ္ေပးရမည္ဟု ေက်းရြာလူႀကီးမ်ားကို အမိန္႔ေပးခဲ့ေသးသည္။

 “သူတို႔ ဘာဆိုလိုတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ သိတာေပါ့။ သန္စြမ္း လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္တဲ့ ေယာက္်ားအားလံုးက စစ္တပ္မွာ အမႈ ထမ္းၾကရမယ္။ အဲဒါအျပင္ က်ေနာ္တို႔က ေငြေၾကးနဲ႔ ရိကၡာလည္း ေထာက္ပံ့ရဦးမယ္” ဟု ဇနီး၊ ကေလးမ်ားႏွင့္အတူ ထြက္ေျပးလာသူ အသက္ ၄၁ ႏွစ္အရြယ္ရွိ ပါးေနာ္ေနာ္က ေျပာသည္။ သူက အသက္ ၁၁ ႏွစ္အရြယ္ သားေတာ္ေမာင္ကုိ လယ္ယာ ႏွင့္ ေမြးထားေသာ တိရစၦာန္မ်ားအား ေစာင့္ေရွာက္ ၾကည့္ရႈရန္ ခ်န္ထားရစ္သည္။

ကုလသမဂၢကမူ ယခုအခါ ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း ေျပး၀င္ခိုလႈံလာသူ ဒုကၡသည္ အသစ္ ၂၀၀၀ ခန္႔ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။  အကူအညီေပးေရးအဖြဲ႔တခ်ဳိ႕ကမူ ၄၀၀၀ ခန္႔အထိ ရွိမည္ဟု တြက္ဆထားသည္။  ဒုကၡသည္ တခ်ဳိ႕က မိတ္ေဆြမ်ားထံတြင္ လွ်ဳိ႔၀ွက္ တည္းခိုေနထိုင္၍ ျဖစ္ေစ၊ နယ္ျခား ႏွစ္ဘက္လံုးရွိ ေတာေတာင္မ်ားထဲ ပုန္းေအာင္း၍ ျဖစ္ေစ ရွိေနၾကမည္ဟု ခန္႔မွန္းၾကသည္။

ဒုကၡသည္မ်ားကို မဲေဆာက္ၿမိဳ႕၊ ႏို႔ဖိုးဘုန္းႀကီးေက်ာင္း အပါအ၀င္ ေနရာ ၅ ခုတြင္ လက္ခံ ေနရာခ်ထားေပးသည္။ ထိုင္းအာဏာပိုင္မ်ားက က်န္းမာေရး ဌာနမ်ား ဖြင့္လွစ္ထားၿပီး၊ က်န္းမာေရး စစ္ေဆးေပးျခင္း၊ ကုသျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပးသည္။ TBBC အဖြဲ႔က ဆန္၊ ပဲ၊ ငါးပိႏွင့္ ဆား စသည့္ အေျခခံ ရိကၡာမ်ား ေထာက္ပံ့ၿပီး ကရင္ ဒုကၡသည္ ေကာင္စီ (KRC) က ေစာင္ႏွင့္ အ၀တ္အထည္မ်ား ေထာက္ပံ့ေနသည္။ UNHCR က ပလတ္စတစ္ အမိုးစမ်ား၊ အမိုးအကာ ပစၥည္းမ်ား ေထာက္ပံ့ေပးသည္။  

အမ်ားအားျဖင့္ မိုးက ေန႔စဥ္ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္လည္း ေနထိုင္ေရး ပို၍ အခက္ ေတြ႔ၾကရသည္။ ဒုကၡသည္ အမ်ားစုကလည္း နယ္စပ္ႏွင့္ ေ၀းရာသို႔ မေျပာင္းေရႊ႔လိုၾကေပ။

“"သူတို႔အားလံုးက ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အျမန္ဆံုး အိမ္ျပန္ခ်င္ၾကတယ္ ေျပာတယ္” ဟု မက္ကင္းေဆး က ေျပာသည္။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ စုိက္ပ်ဳိး ေမြးျမဴထားတာေတြကုိ အာဏာပိုင္ေတြက သိမ္းၿပီးသြားၿပီ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတို႔ အားလံုး စိတ္ထိခိုက္ၿပီး စိတ္ဒဏ္ရာရေနၾကတယ္။ သူတို႔ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးလည္း ဒီလို ဒုကၡေတြနဲ႔ခ်ည္း ေနထိုင္လာၾကရတာ မဟုတ္လား” သူက ဆက္ေျပာျပသည္။

အသက္ ၆၆ ႏွစ္အရြယ္ အမ်ဳိးသမီးတဦးျဖစ္သည့္ ႏိုေတေမက ဧရာ၀တီသို႔ ေျပာျပရာတြင္ “က်မ အသက္ ၅ ႏွစ္ အရြယ္ ကတည္းက တခ်ိန္လုံး ေရႊ႕ေျပာင္း ထြက္ေျပးေနရတာ၊ အခုေတာ့ အသက္လည္း ႀကီးၿပီ။ သိပ္ ေနရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ က်မ ေနာက္တခါေတာ့ ထပ္မေရႊ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး” ဟု ဆိုသည္။

ဤအေတာအတြင္း ျမန္မာျပည္ဘက္အျခမ္း၌မူ ေက်းရြာလူထုမ်ားက တိုက္ပြဲမ်ား၊ လက္နက္ႀကီး ပစ္ခတ္မႈမ်ား ပို၍ ၾကံဳေတြ႔ၾကရမည္ကို ရင္ဆိုင္ရန္ ျပင္ဆင္ထားၾကသည္။ လာမည့္ရက္မ်ားတြင္ ျမန္မာစစ္တပ္က ထိုးစစ္မ်ား တိုး၍ ဆင္ႏႊဲ လာဖြယ္ ရွိေနသည္ ဟုလည္း ထိုင္းစစ္ဘက္ အရာရွိမ်ားက ေဒသခံသတင္းေထာက္မ်ားကို မၾကာေသးမီက ေျပာျပသည္။

တိုက္ပြဲမ်ား ဆက္လက္ျဖစ္ပြားေနသည္ႏွင့္အမွ် ကရင္တုိင္းရင္းသား အမ်ားအျပား ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္သို႔ ပို၍ ထြက္ေျပး ခိုလႈံလာၾကဖြယ္ ရွိေနသည္။

“ဒီတိုက္ပြဲေတြအားလံုး ၿပီးသြားရင္ ေကာင္းမယ္” ဟု  ႏိ႔ုဖိုးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ေခတၱခိုလႈံေနရသူ အသက္ ၃၀ အရြယ္ ပါးေက်ာ္က ေျပာသည္။ "က်ေနာ္တို႔က ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းပဲ ေနခ်င္တယ္။ အိမ္ကို ျပန္လို႔ ရရင္ ျပန္ခ်င္တယ္" ဟု ေျပာေလသည္။

LARRY JAGAN ေရးသားသည့့္ Thousands of Karen Seek Safety in Thailand ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆို ေဖာ္ျပပါသည္။