လြန္ခ့ဲသည့္နာရီဝက္ ခန္႔ကေတာ့ ထိုေျမကြက္လပ္ရွိ စားပြဲဝိုင္းကေလးေဘးမွာ လူတခ်ိဳ႕ထိုင္ေနခဲ့ၾက ေသး၏။ စာေရးဆရာ တကၠသိုလ္တင္ျမင့္၊ ဆရာ ဦးရမ္းမဂ်ိ၊ ကိုခင္ေမာင္ၾကည္ႏွင့္အတူ သူလည္းပဲ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းဖြဲ ့ထိုင္ေနခဲ့ ၏။ ေဇယ်ဝတီၿမိဳ႕ သၾကားစက္ ဝန္းႀကီးထဲဝင္ရာ ကားလမ္းက စာအုပ္ဆိုင္ကေလးႏွင့္ ကိုက္ ၃၀ ခန္႔အကြာတြင္ ရထားလမ္းကို ကန္႔လန္ ့ျဖတ္ၿပီး ရွိေန၏။ သူတို ့ဝုိင္းစုထိုင္ၿပီး စကားေျပာေနခဲ့ရာ ေျမကြက္လပ္ကေလးကို ရထားလမ္းႏွင့္ ကားလမ္းဆံုရာ ကုန္းထိပ္ေပၚကၾကည့္လွ်င္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို လွေန၏။ ကက္ဆက္ႏွင့့္ဖြင့္ထားသည့္ ခင္ေမာင္တိုး၏ သီခ်င္းသံက ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားေနရ၏။ သူတို ့လူစု ကြဲေတာ့ ည(၁၀)နာရီထိုးၿပီ။ ဧည့္သည္ေတြမရွိေတာ့သည့္ စားပြဲဝိုင္းေဘးမွာ သူတေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့၏။ ကက္ဆက္ သီခ်င္းကိုလည္း မေဒဝီက ပိတ္လိုက္ၿပီးၿပီ။
စာအုပ္ဆိုင္ကေလးထဲကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ မေဒဝီက စာအုပ္စင္ေဘးက စားပြဲမွာ စာထိုင္ဖတ္ေန၏။ စားပြဲဝိုင္းမွာ လူရွင္းသြားၿပီ မို ့သူက မေဒဝီကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ မေဒဝီက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ထမလာေသးဘဲ စာထိုင္ဖတ္ေနေသး၏။ သူက စားပြဲခံု ႏွင့့္ ကုလားထိုင္ ပုေလးေတြကို သိမ္းရန္ ျပင္လိုက္ရေတာ့၏။
“ခံုေတြသိမ္းေတာ့မလား ေမာင္↔
သူက လက္ထဲက ခံုပုေလးတခုကို ျပန္ခ်လို္က္ရင္း မေဒဝီကို လွည့္ၾကည့္သည္။
“မနက္ျဖန္က်ရင္ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္မယ္ထင္တယ္ ေမာင္↔
သူက စူးစမ္းသည့္အၾကည့္ႏွင့္ မေဒဝီကို ေငးၾကည့္မိသည္။
“မိုးကျဖင့္ တစက္ တေပါက္ပဲ ရြာသြားတဲ့ဟာ ↔
မေဒဝီက သူ ့ကို သေဘာက်သည့္အၿပံဳးႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ေန၏။
“မိုးတေပါက္နဲ႔လည္း ပိေတာက္ပြင့္ႏုိင္တယ္မို ့လားေမာင္ရယ္၊ အဲဒါ က်မေျပာတာမဟုတ္ဘူးေမာင္ေရ ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ ေျပာတာ ကဲ..↔
ထိုအခ်ိန္အထိ သူက မေဒဝီကို ေငးၾကည့္ေနတုန္းျဖစ္ေနေသး၏။ သိမ္းမယ္လုပ္ေနတဲ့ ခံုပုေလးကိုလည္း ကိုင္ထားဆဲ။
“ ဘာေငးေနတာလဲ ေမာင္ရဲ့ က်မေျပာတာ သေဘာမတူႏုိင္လို႔လား ↔
“ ေအာ္ ေအး ေအး ဟုတ္ပ၊ မင္းေျပာတာျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆိုင္ကူသိမ္းဖို႔လည္း စိတ္ကူးဦး၊ ညဥ့္နက္ေနၿပီ↔
“ညဥ္ ့နက္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲေမာင္ရယ္၊ ဒီကေန႔ည က်မတို ့မအိပ္ေတာ့ဘဲ ေနလိုက္ၾကရင္ေကာင္းမလားလို႔↔
သူက မေဒဝီကို အနည္းငယ္ အံ့ၾသဟန္ႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္သည္။ လက္ထဲက ခံုပုေလးကိုလည္း ျပန္ခ်ထားလိုက္သည္။ မေဒဝီက သူ ့ကိုအၿပံဳးမ်က္ႏွာႏွင့္ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အၾကည့္ခ်င္း ခဏၾကာမွ် ဆံုလိုက္ၾကသည္။
“မနက္ၾကရင္ ပိေတာက္ေတြပြင့္ႏုိင္တယ္ေမာင္္၊ က်မအထင္ မနက္ သံုးနာရီ ေလးနာရီေလာက္မွာ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္မယ္နဲ ့
တူတယ္၊ က်မတို ့ပိေတာက္ပြင့္တာ ေစာင့္ၾကည့္ရရင္ေကာင္းမလားလို႔↔
သူက မေဒဝီကို မေဝခြဲတတ္သည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ မေဒဝီ၏ အေတြးကို သေဘာက်စြာၿပံဳးမိသည္။
“မေသခ်ာတဲ့ အလုပ္ကို ဘာျပဳလို႔ ဒုကၡခံေနမလဲကြာ၊ မိုးရြာရင္ ပိေတာက္ပြင့္မယ္ဆိုတာ ေမာင္သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ညေန က ရြာသြားတယ္ ဆိုတဲ့မိုးက တကယ့္ကို နည္းနည္းေလး၊ မိုးဖြဲေလးလို ့ေတာင္မွ မဆိုသာပါဘူး၊ ေအးေလ ထားပါ၊ မင္းက ဆရာ မင္းသုဝဏ္နဲ ့ကိုင္ေပါက္မွေတာ့ ေမာင္ မကန္ ့ကြက္ေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ပိေတာက္ပင္က ဘယ္မွာရွိသလဲ၊ မင္းစဥ္းစား ထားတာ ေတြ႕ထားတာေကာရွိလို ့လား↔
“ေၾသာ္ ေမာင္ကလည္း ပိေတာက္ပင္ေတြ ေမာင္တို ့ညေက်ာင္းေရွ႕က လမ္းမွာ တန္းစီေနတာ ေမာင္မသိဘူးလား၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ တလမ္းလံုး သၾကားစက္ ဝန္ထမ္း အိမ္ရာေတြ ဆိုေတာ့ မာက်ဴရီမီးေတြ ထိန္ေနတာပဲ၊ က်မက ေမာင္သိေနတယ္ထင္လို႔ ေျပာတာ ↔
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္၊ ေကာင္းလိုက္တဲ့ေနရာကြာ၊ ပိေတာက္ပင္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လမ္းဟိုဘက္ ဒီဘက္ တန္းစီၿပီး ေပါက္ေနတာ၊ ဟား↔
“ဆိုင္ေတာ့ သိမ္းလိုက္မယ္ေလ၊ အိမ္ျပန္နားရင္ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီး မေတာ္တဆမႏိုးလို ့ဒီအခြင့္အေရး လက္လြတ္သြားရင္ ဒီတႏွစ္ ဘယ္လိုမွ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူးမို႔လား၊ က်မ သေဘာကေတာ့ ဆိုင္မွာပဲ ေမာင္နဲ႔ က်မ စာဖတ္လိုက္ ဆိုင္သန္ ့ရွင္းေရးေလး လုပ္လိုက္နဲ ့အခ်ိန္ျဖဳန္းလိုက္မယ္ေလ၊ မနက္ သံုးနာရီေလာက္ၾကေတာ့ အဲဒီ ပိေတာက္လမ္းကို ျမန္းၾကတာေပါ့၊ အိုေက ပါတယ္ေနာ္ ေမာင္↔
သူက ေခါင္းတခ်က္ညိတ္ကာ ခံုပုေလးမ်ားကို သိမ္းသည္။ မေဒဝီကိုလည္း စိတ္ထဲက ႀကိတ္ၿပီး သေဘာက်ေနမိသည္။ ပိေတာက္ပြင့္တာကို ေစာင့္ၾကည့္ၾကမယ္ဆိုပါလား။ မိုးတေပါက္နဲ႔လည္း ပိေတာက္ပြင့္တာပဲ ဆိုပါလား။
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ စာအုပ္ဆိုင္ေလးကို သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ၾကသည္။ မေဒဝီက မီးညြန္ ့က်ိဳးေနသည့္မီးေသြးမီးဖိုကို မီးျပန္ေမႊးကာ ေရေႏြးအိုးတလံုးထပ္တည္သည္။ လက္ဖက္သုပ္ တပြဲျပင္သည္။ ညဦးပိုင္းက ထမင္းစားၿပီး က်န္ေနသည့္ ထမင္းက်န္ကို ပန္း ကန္ ျပားတြင္ထည့္သည္။ ဇြန္းႏွစ္ေခ်ာင္းတပ္သည္။
သူကေတာ့ ဆိုင္ေဘးတဝိုက္ကို တံျမက္စည္း လွည္းသည္။ အမိႈက္ေကာက္သည္။ စာအုပ္စင္မ်ားကို ဖုန္ခါသည္။ ေန႔စဥ္ စာအုပ္ ငွား စာရင္းကို စစ္သည္။ စာအုပ္ ငွားခ ရေငြကို စစ္သည္။
ပန္းေဝေဝ စာအုပ္ အငွားဆိုင္ကေလးထဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ရႈပ္ေနစဥ္ စာအုပ္ဆိုင္ကေလး၏ ေနာက္ဘက္ ရထားလမ္း ေဘး အိမ္ကေလးေတြဆီက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေျပာဆို ေအာ္ဟစ္သံမ်ားၾကားလိုက္ရ၏။ မီးေရာင္ႏွင့္ေဝးရာ ရထားလမ္းေဘး အနိမ့္ပိုင္းတြင္ စုၿပံဳေနသည့္ တဲမမည့္တမည္ အိမ္ကေလးေတြဆီက ထိုအသံမ်ားက တိတ္ဆိတ္ ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ႏႈိး လိုက္၏။
မခင္ေမာ္ ၏ ဖ႐ုႆ ၀ါစာ အသံမ်ားက ပီပီ သသ ႀကီး စာအုပ္ဆိုင္ေလး ဆီသို႔ ေရာက္ရွိလို႔လာသည္။ မေဒဝီ ကေတာ့ သူ႔ဘက္ ကိုလွည့္မၾကည့္ဘဲ လက္ဖက္သုပ္ပန္းကန္ကိုသာ ေခါင္းငံု ့ၿပီးျပင္ေနသည္။ သူကတံျမက္စည္းလွည္းေနရာက အသံၾကားရာဆီ နားကေရာက္ေန၏။ မၾကာခင္ မခင္ေမာ္တေယာက္ စာအုပ္ဆိုင္ကေလးဆီ ေရာက္လာႏုိင္ေသးသည္ကိုလည္း သူသိေနသည္။
မီးေရာင္ေၾကာင့္ ဆိုင္မသိမ္းေသးသည္ကို မခင္ေမာ္ ေကာင္းေကာင္းသိႏိုင္သည္။ အေျခအေနေပးလွ်င္ သူ ့ဘဝ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို
ရင္ဖြင့္ေကာင္း ရင္ဖြင့္ေပဦးမည္။ မခင္ေမာ္က အသံကုန္ဟစ္ၿပီးေျပာေနေပသည့္ ေယာက်္ားတဦး၏အသံကိုမူ ခပ္အုပ္အုပ္သာ ၾကားေန ရ၏။ မခင္ေမာ္၏ စကားထဲမွာ ေသနတ္ဟု ပါလာ၍ ရဲစခန္းက တပ္ၾကပ္ႀကီးစာေရးႏွင့္ စကားမ်ားေနျခင္းျဖစ္မည္ဟု သူေတြးမိသည္။ မခင္ေမာ္က ရဲစခန္းကို ဆက္ေၾကးေပးေနရသည္ကိုလည္း သူသိသည္။
ညဥ့္နက္သည့္ တခ်ိဳ႕ေသာ ညမ်ားဆိုလ်င္ ရထားလမ္းေဘး မခင္ေမာ္တို ့တဲအိမ္ ကေလးေတြဆီ မၾကာခဏေရာက္လာေလ့ရွိ သည့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးစာေရးမွာ မခင္ေမာ္၏ေဖာက္သည္တေယာက္ ဆိုသည္ကို သူသိသည္။ ယခုေတာ့ မခင္ေမာ္တို ့အဆင္ မေျပ ျဖစ္ၾကဟန္တူသည္။
မခင္ေမာ္၏ ေအာ္သံဟစ္သံ ထပ္ၿပီး မၾကားရေတာ့။ ေခြးေဟာင္သံမ်ားၾကားရၿပီး လူႏွစ္ေယာက္ စာအုပ္ဆိုင္ေဘးမွေကြ ့ကာ ကားလမ္းမေပၚတက္သြားသည္။ လမ္းေဘးဓာတ္မီးတိုင္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ရဲဝတ္စံုႏွင့္ လူႏွစ္ေယာက္။ ရထားလမ္းေဘး အေမွာင္ထုထဲက ေခြးေဟာင္သံမ်ားရပ္သြားသည္။
သူ ့စိတ္ထဲ၌ ခဏအၾကာတြင္ စာအုပ္ဆိုင္ကေလးဆီ မခင္ေမာ္ေရာက္လာႏုိင္သည္ဟု ေတြးသည္။ သို ့မဟုတ္ မနက္ျဖန္ေန ့
လယ္ခန္႔တြင္ မခင္ေမာ္တေယာက္ မေဒဝီေရွ႕တြင္ထိုင္ကာ သူ ့ဘဝ ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားကို ငိုကာရယ္ကာႏွင့္ ရင္ဖြင့္ေပလိမ့္ဦး မည္ဟု သူေတြးမိသည္။
* * * * * *
“မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ ့
ႏွစ္ဆန္း ခါေတာ္မီမို႔
ဇေမၻာ္ရည္ ေျပေျပလိမ္းကာပါ့
ခပ္သိမ္း နယ္စံုစံုသို ့
ပြင့္ငံုကို လင့္ကုန္ၾကေတာ့လို ့
ေခါင္းၾကြကာ ဆာေဝေဝနဲ ့
သူလည္းေလ ေလာကီသားလိုပါ့
ၾကြားခ်င္လွ ေပလိမ့္မယ္↔
သူႏွင့္မေဒဝီတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သၾကားစက္ဝန္းႀကီးထဲဝင္လာေတာ့ မနက္ သံုးနာရီထိုးၿပီ။ သူက စာအုပ္ဆိုင္ကေလးထဲက ထြက္လာကတည္းက ပိေတာက္ပန္းကိုဖြဲ႕သည့္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ “ပိေတာက္ပန္း”ကဗ်ာကို ေတြးလာခဲ့၏။
ဆိုင္ထဲက မထြက္လာခင္ မေဒဝီႏွင့္သူ စကား နည္းနည္း ထိုင္ေျပာ ျဖစ္ေသးသည္။ ေရွးစာဆိုမ်ားက ပိေတာက္ပန္းကို သိပ္ၿပီး စာမဖြဲ ့ခဲ့ဘူးလို႔ သူထင္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္း ကိုလိုနီ ေခတ္ေလာက္ က်မွသာ ပိေတာက္ ပန္းကို စာဆိုတိုင္း လိုလို ကဗ်ာဖြဲ ့ လာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သူ ့အေနႏွင့္ မေက်နပ္ မိေၾကာင္း မေဒဝီက ေျပာခဲ့၏။ မေဒဝီ၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကို သူက သေဘာတူသည္။ ပိေတာက္ပန္းကို ဖြဲ႔သည့္ စာဆိုေတြထဲမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီကို သူ ့အေနႏွင့္ အထူး အေလး အနက္ ထားမိေၾကာင္း ျပန္ေျပာ ျပမိသည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ေခတ္စမ္း ကဗ်ာ ေခတ္ကို ထို ပိေတာက္ပန္း ကဗ်ာႏွင့္ တြန္းဖြင့္ လိုက္သည္ဟု သူထင္ေၾကာင္း၊ အထင္ ရွားဆံုး အဂၤါရပ္ကေတာ့ ပိေတာက္ပန္းကို သက္မဲ့ ဘဝက သက္ရွိဘဝ ေရာက္ေအာင္ သက္ရွိ သဏၭာန္ ျဖစ္ေစရန္ဖြဲ ့သည့္ အတတ္ပညာ ဆန္းသစ္သည့္ ေခတ္ဆန္း ကဗ်ာ၏ ေခတ္ေဟာင္း ကဗ်ာမ်ားႏွင့္ မတူ လမ္းသစ္ ေဖာက္လိုက္ေသာ ကဗ်ာ ျဖစ္သည့္ အေၾကာင္း ေျပာခဲ့မိ၏။
သူက ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာထဲက “သူလဲေလ ေလာကီသားလိုပါ့၊ ၾကြားခ်င္လွေပလိမ့္မယ္”ဆိုသည့္စာသားက သက္မဲ့ပိေတာက္ ပန္း ကို သက္ရွိေနရာမွာထားၿပီး ေရးဖြဲ ့သည့္စာသားျဖစ္ၿပီး ပိေတာက္ပန္းကဗ်ာရဲ့ အစဦးဆံုးပါဒျဖစ္တဲ့ “မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ ့”ဆို သည့္ ပါဒၾကေတာ့ ျမန္မာကဗ်ာသမိုင္းမွာ စာဟန္အေရးအဖြဲ႕ဟန္ကို ခ်ိဳးဖ်က္ၿပီး စကားေျပာဟန္ကို အသိရိွရိွ ထိထိမိမိ ပထမ ဆံုးတီထြင္အသံုးျပဳလိုက္သည့္ အခ်က္၊ ထိုအခ်က္မ်ားသည္ ျမန္မာကဗ်ာ၏ အခ်ိဳးအေကြ ့တခုျဖစ္ေစခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျဖစ္၏။
သူ ေျပာျပတာေတြကို နားေထာင္ရင္း မေဒဝီက“ဆရာေဇာ္ဂ်ွီေျပာသလိုဆိုရင္ က်မတို ့ပိေတာက္ပန္းေတြ ေစာင့္ၿပီး ခူးလို႔ ျဖစ္ မွျဖစ္ပါ့မလားကြယ္၊ ဆရာက ပ္ိေတာက္ပန္းကို မခူးခ်င္စမ္းပါနဲ႔လို ့ေရးတယ္မို ့လားဟု ေျပာခဲ့ေသး၏။
ထိုအခါက်ေတာ့လည္း သူက “ဒါကေတာ့ တို ့က ပန္းခူးဖို ့အဓိကထားမွာမွ မဟုတ္တာ၊ ပိေတာက္ပန္း ပြင့္တာကိုပဲ ေစာင့္ ၾကည့္ ခ်င္တာက အဓိကမို႔လားကြာ”ဆိုသည့္ စကားႏွင့္ မေဒဝီကို ျပန္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ရ၏။
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ နာရီတၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ လမ္းေလ်ာက္လိုက္ လမ္းေဘးက ခံုတန္းတခုတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္လုပ္ေနခဲ့ၾကသည္။ မနက္ ေလးနာရီ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ ပိေတာက္ပင္ ပိေတာက္ကိုင္းမ်ားဆီက မည္သည့္ထူးျခားမႈမွ် မေတြ ့ရေသး။
လမ္းေဘးႏွစ္ဘက္ ဝန္ထမ္းအိမ္ရာမ်ားမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ အိပ္ေမာက်ေနၾက၏။ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္းက အိမ္တလံုးေရွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ သူ ့ေျခလွမ္းမ်ား ေႏွးသြား၏။ အိမ္ေရွ႕ပန္းျခံကေလးကို လမ္းေဘးမီးေရာင္ေအာက္တြင္ မထင္မရွားေတြ ့ေနရ၏။ အိမ္ကေလးေရွ႕တည့္တည့္တြင္ သူ ့ေျခလွမ္းမ်ား ေႏွးသထက္ ေႏွးသြားရသည္။ ထိုအိမ္ကေလးတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ တလ က အထိ ေနထိုင္သြားခဲ့ေသာ အရက္ပ်ံစက္ရုံ အထက္တန္းစာေရး ကိုစိန္ေအာင္တို႔ မိသားစုအေၾကာင္း သူ ေတြးမိျပန္သည္။
ကိုစိန္ေအာင္က စက္ရုံဝန္ထမ္းမ်ား အေနႏွင့္ ၿပီးခဲ့ေသာ ရွစ္ေလးလံုးဆႏၵျပပြဲႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေပၚ ထားရွိသည့္ သေဘာထားမ်ားကို ေမးသည့္ စစ္တမ္းတြင္ သူယံုၾကည္သလို ထည့္ၿပီးေရးခဲ့၏။ ရွစ္ေလးလံုးဆႏၵျပပြဲမွာ ျပည္သူေတြ၏ အေထြ ေထြ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားကို ေဖၚျပသည့္ ကိစၥျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွာ လူထုေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္ေၾကာင္း ေရးခဲ့၏။
ထိုေန ့က အလုပ္မွထုတ္ပယ္ေၾကာင္းစာကို ညေနသံုးနာရီခြဲတြင္ ဌာနမႉးက ကုိစိန္ေအာင္ ကိုလာေပးခဲ့၏။ ေလးနာရီတြင္ ကိုစိန္ေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲေသာကႏွင့္ အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕တြင္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂမ်ားခ်ကာ ထိုင္ေနၾကသည့္ သူ ့မိသားစုကိုေတြ ့ရေတာ့၏။ ေန ့လယ္ကတည္းက သူ ့မိသားစုကို ဝန္ထမ္းအိမ္ရာမွ ေျပာင္းေရႊ ့ေပးရန္ လာေျပာသည့္္ စက္ရုံလံုျခံဳေရးမ်ားကေျပာေျပာဆိုဆို ပစၥည္းမ်ားပါ ဆြဲခ်ထားျခင္းျဖစ္သည္။ မိသားစုက ကိုစိန္ေအာင္ျပန္ေရာက္ ခ်ိန္ အထိ ေျပာသည္ကိုလည္း လက္မခံၾက။ ကိုစိန္ေအာင္ စိတ္ထိခိုက္ရေတာ့သည္။
ေနာက္တေန ့ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝန္း အတြင္း ေခတၱခိုလႈံေနၾကသည့္ သူ ့မိသားစုက ကိုစိန္ေအာင္ကို အိပ္ရာကႏႈိးေတာ့ ကိုစိန္ေအာင္က မႏုိးေသာအိပ္ျခင္းျဖင့္ မထေတာ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ အဆံုးစီရင္သြားခဲ့ၿပီ။ ယခုေတာ့ က်န္ရစ္သူ မိသားစု ဘယ္ဆီဘယ္ေနရာတြင္ ဘယ္လို ေနထိုင္ေနၾကသည္ကို သူ မေတြးတတ္ေတာ့။
အိမ္ကေလးေရွ႕ကေက်ာ္လာသည့္တိုင္ အိမ္ထဲတြင္ ကိုစိန္ေအာင္တို ့မိသားစု ရွိေနေသးသလို ထင္ေနမိသည္။ တေန ့ေသာ အခါတြင္ သည္အိမ္ကေလးဆီသို ့ကိုစိန္ေအာင္တို ့မိသားစု ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာႏုိင္ေစရန္ ဆုေတာင္းမိသည္။
“ ေဟာ.. ေဟာ.. ေမာင္ေရ.. ေမာင္ေရ.. ဟုိမွာ.. ဟိုမွာ.. ↔
သူ ့လက္တဘက္ကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲလုိက္သည့္ မေဒဝီကို သူက ဖ်တ္ခနဲ ျပန္ၾကည့္သည္။ အေတြးလြန္ေနသည့္ သူ ့စိတ္က မေဒဝီ ေအာ္သံေၾကာင့္ တိခနဲျပတ္က်သြားရ၏။
“ဘာလဲ ဘာလဲ↔
“ဟုိမွာ.. ဟိုမွာ.. ၾကည့္ေလ ၾကည့္ေလ ေဟာေဟာ ဟုိဘက္ကိုင္းမွာလည္း ေဟာေဟာ ပြင့္လာၿပီ ပြင့္လာၿပီ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္လာၿပီ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္လာၿပီး ေဟး ေဟး↔
မေဒဝီက သစ္ကိုင္းမ်ားကို လက္ညိွဳးလိုက္ထိုးရင္း တေဟးေဟးႏွင့္ေအာ္ေနသည္။ သူကလည္း မေဒဝီေနာက္မွ လိုက္ကာ ခုန္ေပါက္လုမတတ္ျဖစ္ေနသည္။
လမ္းေပၚတြင္ သူတို ့ႏွစ္ဦးမွအပ မည္သူမွ်မရွိ။ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ျဖစ္ကာ တေဟးေဟးႏွင့္ေအာ္ကာ သစ္ပင္သစ္ကိုင္းမ်ား ကို လက္ညိွဳးထိုးကာ သူတို ့ႏွစ္ဦးစလံုး ဆူညံေနေတာ့သည္။ အနီးဆံုးအိမ္တခ်ိဳ႕က မီးမ်ားလင္းလာၾကသည္။ အိမ္တခ်ိဳ႕ဆီက ျပတင္း တံခါး ဖြင့္သံမ်ားၾကားလိုက္ရသည္။
ပိေတာက္ပင္တပင္က သစ္ကို္င္းမ်ားမွာ ၾကည့္ေနရင္းမွပင္ အျဖဴေရာင္လိုလို၊ အဝါေရာင္လိုလို ပန္းပြင့္မ်ား ပြင့္အာလာေနၾက၏။ သူတို ့က ဒီဘက္ကကိုင္းကို ေမာ့ၾကည့္ေနစဥ္ ဟုိဘက္ကိုင္းေပၚက ပန္းပြင့္မ်ား အဆုပ္လိုက္ အခိုင္လိုက္ ဘြားခနဲေပၚလာၾက ၏။ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္အဖို ့ဘယ္လိုမွ စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ၾကေတာ့။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပိေတာက္ပင္တန္း ေအာက္တြင္ ကခုန္လု မတတ္ျဖစ္ကုန္သည္။ အသံေတြ ဆူညံလ်က္။
“ေဟ့ ေဟ့ မျဖစ္ေသးဘူး၊ မျဖစ္ေသးဘူး၊ လူေတြႏိုးကုန္ၿပီ၊ ေမာင္တို ့ေအာ္သံေတြ ေတာ္ေတာ္ဆူသြားတယ္၊ ေဟ့ ေတာ္ေတာ့ ကြာ၊ ေတာ္ေတာ့၊ ဒီေလာက္ဆို ေက်နပ္ေတာ့၊ ျပန္ၾကရေအာင္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ တို႔ကို အရူးေတြလို ့ထင္ကုန္ေတာ့မယ္၊ အားနာဖို ့လည္း ေကာင္းတယ္↔
သူက မေဒဝီ လက္ကို လိုုက္ဆြဲကာ ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္တားျမစ္ေနမိသည္။ မေဒဝီကမူ ရုတ္တရက္ အရွိန္မသပ္ႏုိင္ ေသး။ အသံမျပဳေတာ့သည့္တိုင္ လမ္းမေပၚတြင္ ပိေတာက္ကိုင္းမ်ားကို လက္ညိွဳးလိုက္ထိုးေနေသး၏။
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ ပိေတာက္ပင္တန္းလမ္းထဲက ျပန္လာေတာ့ ေဇယ်ဝတီၿမိဳ႕ကေလးမွာ ႏုိးထစျပဳၿပီျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲသို ့ဝင္ရာ လမ္းေပၚတြင္ လူတေယာက္တေလကို ေတြ ့လာရ၏။ သၾကားစက္ဝန္းႀကီးထဲက ကင္းသံေခ်ာင္းေခါက္သံကိုၾကားလိုက္ရသည္။ ေနေရာင္ကို မေတြ ့ရေသးေသာ္လည္း ေစ်းဆိုင္တခ်ိဳ႕တံခါးေတြဖြင့္ေနၾကၿပီ။
စာအုပ္ဆိုင္ကေလးေဘးက ေျမစိုက္ခံုတန္းကေလးေပၚတြင္ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ အေမာေျပထိုင္ၾကသည္။ မေဒဝီ၏ အသက္ရႈသံ ကို သူၾကားေနရသည္။ မေဒဝီ ဆီက သနပ္ခါးနံ ့သင္းသင္းကို သူ ရႈရႈိက္မိသည္။ အိပ္တန္းဆင္း ငွက္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။
အထူးသျဖင့္ စာကေလးငွက္မ်ားက သူ ့စာအုပ္ဆိုင္ကေလးႏွင့္ လမ္း၏တဘက္ မ်က္ေစာင္းထိုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကေလးကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ေနၾကသည္။ ခံုတန္းကေလးေပၚ ထိုင္ေနသည္မွာ အတန္ငယ္ၾကာသည့္တိုင္ မေဒဝီက စကား မေျပာႏုိင္ ေသး။ အိမ္ျပန္ဖို ့စကား မဟႏုိင္ေသး။ သူကမူ မေဒဝီႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္း ထိကပ္ကာ ၿငိမ္သက္ေနမိသည္။
“ေမာင္ သေဘာတူၿပီမို႔လား ↔
မေဒဝီ စကားေၾကာင့္ သူက ဇေဝဇဝါႏွင့္ မေဒဝီဘက္ကို လွည့္လိုက္သည္။
“ဘာကိုလဲ၊ ဘာကို သေဘာတူရမွာလဲ↔
မေဒဝီဆီက ရုတ္တရက္ ဘာစကားမွ် မၾကားရ။ ႏွစ္ေယာက္သား အတန္ငယ္ တိတ္ဆိတ္သြားရသည္။
“ေၾသာ္ မိုးတေပါက္နဲ ့လည္း ပိေတာက္ပြင့္ႏုိင္တယ္ ဆိုတဲ့စကားကို ေမာင္ သေဘာတူၿပီလား လက္ခံၿပီလားဆိုတာ ေမးလိုက္ တာပါ↔
သူက ေရွ႕ကိုျပန္လွည့္ၿပီး ထိုင္လိုက္သည္။ မေဒဝီကို မည္သုိ႔မွ် စကားျပန္ၿပီးမေျပာႏုိင္ေတာ့။
ေဇယ်ဝတီၿမိဳ႕ကေလး အတြက္ ဒီကေန႔ မနက္ ပိေတာက္ပန္းမ်ားႏွင့္ ေဝေနေတာ့မည္ကိုေတြးၿပီး ေက်နပ္ေနမိ၏။ ။
| < Prev | Next > |
|---|
