၁၉၇၀ ေက်ာ္ ကာလေတြက ဒီစကား တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြၾကား ေခတ္စား လွသည္။ သူေရးသည့္ နာမည္ႀကီး “အခ်စ္” လံုးခ်င္း ဝတၴဳပါ အာလုပ္စကား၊ သူ႔ကို မိမိ စတင္ သတိထား ႏွစ္သက္မိသည္က လမ္းေပၚက ေက်ာက္ခဲကို ပိတ္ကန္ လိုက္သည့္ ဇာတ္ဝင္ခန္းပါ “ေႏွာင္းတေျမ့ေျမ့”။ ထို႔ေနာက္ “အၾကင္တို႔လင္မယား” “ခုနစ္စၪ္အလြမ္း” (မွတ္မွတ္မွတ္ရရ ထိုဇာတ္ကား သြားၾကည့္ေတာ့ ဇနီးသည္က သမီးႀကီး ကိုယ္ဝန္လြယ္ထားခ်ိန္)
ထိုအခ်ိန္အထိ ပိတ္ကားေပၚမွာ၊ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ မိမိ သူ႔ကိုသိေန ရံုမွ်သာ။ သူသီခ်င္းေတြ ဆိုတာကိုေတာ့ “ပန္းေတြနဲ႔ေဝ” ဇာတ္ကား ကတည္းက သတိျပဳမိသည္။ ေနာင္မွာ သူ႔အစ္ကိုေရးသည့္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ဖတ္ရေတာ့ သူ သီခ်င္း ညည္းေနသံၾကားၿပီး သူ႔အစ္ကိုက ဒီဇာတ္ဝင္သီခ်င္း သူ႔ကိုဆိုခိုင္းေစမွန္း သိရသည္။“ခ်စ္မိုးႀကီး”
ကာရာအိုေက ေခတ္ေရာက္ေတာ့ သူဆိုတဲ့ “နဂါးနီ” က ပြဲတိုင္းေက်ာ္ ျဖစ္လာျပန္သည္။ မိမိကေတာ့ ခ်စ္မိုးႀကီးေလာက္မစြဲ၊ ဒီလိုႏွင့္ျမစ္ေရေတြ တသြင္သြင္စီး၊ မိမိဘဝေရစီးက တေကြ႔ခ်ိဳးရင္း၊ ရံုေတြထဲကတရံုျဖစ္သည့္ “အသံလႊင့္ရံု” သို႔ ေရာက္သြား သည္။
၁၉၉၀
မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ မျပတ္တမ္းေတြ႔လာရသည္။ သူ႔မိသားစုအေၾကာင္းလည္း သူ႔စာေတြဖတ္ၿပီး ပိုသိလာရသည္။ သူ႔ပါး ေဖာင္းလိုက္၊ ပိန္လိုက္ျဖစ္ေနတာလည္း ထိုစဥ္က စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေတြ႔ေနရသည္။ သူအေတာ္ ေသာက္ေနတာလည္း သူေရးတဲ့ စာေတြ အရပဲ သိေနရသည္။
သူနဲ႔ အျပင္မွာ အရွင္လတ္လတ္ ေတြ႔ေတာ့ (ထူးဆန္းစြာ) သူမေသာက္သည့္အခ်ိန္၊ မိမိက ေသာက္အား ေကာင္းေနခ်ိန္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္- မႏၲေလး ရထားေပၚမွာ သူႏွင့္ မိမိတို႔အဖြဲ႔ စေတြ႔ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူက ရုပ္ျမင္ သံၾကား ဇာတ္လမ္း တပုဒ္ရိုက္ရန္ စစ္ကိုင္းသို႔အသြား၊ မိမိတို႔က ျပန္ၾကားေရး တာဝန္ႏွင့္ စစ္ကိုင္းတိုင္းခရီး အထြက္၊ ထံုးစံ အတိုင္း ငမိုးရိပ္တံတား ေက်ာ္သည္ႏွင့္ မိမိတို႔အဖြဲ႔ ရမ္ပုလင္းေထာင္ၾကသည္။ ပဲခူးေက်ာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းေန ၾကၿပီ၊ ဟိုခုန္သည္ခုန္ လုပ္ခ်င္လာၿပီ၊ လုပ္ၾကၿပီ။ မိမိႏွင့္အေဖာ္ ၂ ေယာက္ သူရွိရာတြဲကို ကူးၾကၿပီ။ သူတို႔က ကင္မရာ မင္းေတြမို႔ သူႏွင့္ ရင္းႏွီးၾကၿပီး သူေတြ။ မိမိကေတာ့ အခုမွ သူ႔ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဆံုဖူးျခင္း။ မိမိတို႔ကိုျမင္ကတည္းက သူျပံဳးၿပီး ၾကည့္ေန သည္။ ေကာင္းေနၾကၿပီ ဆိုတာလည္း သူရိပ္စားမိေနၿပီ၊ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ မိမိ သူ႔ ပါးကိုဖက္နမ္းသည္၊ ခ်စ္မိုးၾကီး သီခ်င္းကို ႏွစ္ခါျပန္ သံုးခါျပန္ဆိုျပသည္။ သူကေတာ့ ပီတိအၿပံဳးေတြႏွင့္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ နားေထာင္ေနေလေတာ့သည္။
၂၀ဝ၂
ေန႔ရက္ေတာ့မမွတ္မိေတာ့။
မွတ္မွတ္ရရ အဲသည္ညက ကမၻာ့ဖလား အဂၤလန္ပြဲၾကည့္ရင္း ေဘာကိုက္ကာ အိပ္ရာကမႏိုး။ ရံုးကလူေခၚ ေရာက္လာမွ ႏိုးေတာ့သည္။
“အစ္ကိုဇာတ္လမ္းသြင္းဖို႔ခ်ိန္းတယ္ဆို၊ ကိုသုေမာင္တို႔ သားအဖ ရံုးမွာေစာင့္ေနၾကၿပီ”
“ဟိုက္”
ကမန္းကတန္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ရံုးေျပးရေတာ့သည္။ ရံုးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သားအဖ ၂ ေယာက္ ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတာ ေတြ႔သည္။ အားနာစရာ ေကာင္းလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။
“ေဆာရီးအစ္ကိုရာ၊ ညကေဘာပြဲၾကည့္ျပီး က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ၊ ရံုးကလူေခၚ လႊတ္မွႏိုးတာေလ”
သူကေတာ့ အၿပံဳးႏွင့္ပင္ ခြင့္လႊတ္ေနျပန္သည္။
သူတို႔သားအဖႏွင့္ အသံသြင္းသည့္ ဇာတ္လမ္းေတာ့ ဒီေနရာမွာ နည္းနည္း ေျပာမွျဖစ္မည္။ မဂၢဇင္းတအုပ္ပါ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ကို မိမိ ဇာတ္ညႊန္းခြဲထားတာ ျဖစ္သည္။ မိခင္ႏွင့္ သူ႔ကို ပစ္ထားသည္ဆိုကာ အေဖကို ခြတိုက္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးတဦး။ သူ႔အေမ ဆံုးေတာ့ ဖခင္ဆီသြား ဆိုမွ ေလာကမွာ အေဖရွိမွန္းသိရတဲ့ လူငယ္ေလးတဦး၊ ေနာက္ဆံုးခန္းက်မွ ဖခင္ ဆိုသူက မိခင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း၊ ဖခင္ နာမည္ ဝင္ခံထားၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေနသူမွန္း သိလိုက္ရသည့္ လူငယ္ေလးတဦး ဇာတ္လမ္း။
ဒီဝတၳဳ ဖတ္ၿပီးကတည္းက မိမိစိတ္ထဲ ဇာတ္ညႊန္းခြဲ၊ ဇာတ္ေကာင္ေနရာ ခ်ထားၿပီးႏွင့္ေလျပီ။ ကိုသုေမာင္တို႔ သားအဖ။ ထိုအခ်ိန္က ဖိုးေသာၾကာ အႏုပညာေလာကထဲ ဝင္ခါစပင္ ရွိဦးမည္ထင္သည္။ သူကေတာ့ ကက္ဆက္ ဇာတ္လမ္း ေခတ္ကတည္းက အသံမင္းသား လုပ္လာသူ။ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ ဖိုးေသာၾကာ လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား။ မိမိအနည္းငယ္ စိုးရိမ္မိတာ အမွန္။ ဇာတ္ဝင္ခန္း တေနရာေရာက္ေတာ့ ဖိုးေသာၾကာကို မိမိအားမရ၊ အေဖကို ေပါက္ကြဲၿပီး ေျပာရတဲ့အခန္းမွာ ဖိုးေသာၾကာ ေပါက္ကြဲတာ လိုေနသလို။ မိမိ အသံသြင္း ခန္းထဲထိဝင္ၿပီး ဖိုးေသာၾကာကိုေျပာသည္။ ဒီထက္ပို ေပါက္ကြဲၿပီး ေျပာဖို႔။ သူ ဘာမွဝင္မေျပာ၊ မိမိေျပာေနတာကို တခြန္းတပါဒမွ ဆရာဝင္ မလုပ္။
“အိုေခ”
ျပန္သြင္းသည္။ ဖိုးေသာၾကာ ဒီထက္ပိုၿပီးေပါက္ကြဲမလာ။ သို႔ေသာ္၊ မိမိသတိထား မိလိုက္သည္။ သူေပါက္ကြဲေနတာက လက္ေတြေျခေတြ ရမ္းခါၿပီး မ်က္စိေနာက္ေလာက္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ ဆူညံ ေပါက္ကြဲေနတာမ်ိဳးမဟုတ္၊ အၿငိမ္ဇယားနဲ႔ ေပါက္ကြဲေနတာမ်ိဳး။
“ဂြဒ္”
မိမိတို႔ျမင္ေတြ႔ေနက် သမားရိုးက်ထဲက မဟုတ္ေသာ ဖိုးေသာၾကာ၏ အသံပညာ၊ သူသင္ထားတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္၊ ဇာတ္လမ္းက သူတို႔ေရာက္မွ ဖတ္ရသည့္ ဇာတ္လမ္း၊ အႏုပညာေသြးျပတယ္ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးျဖစ္မည္။
ဇာတ္လမ္း အသံသြင္းၿပီးေတာ့ ဌာနက သုခုမေၾကးဟု ယဥ္ယဥ္ေလးေခၚေသာ သရုပ္ေဆာင္ခ ၁၂၀ဝ က်ပ္စီ က်ေနာ္ ေပးေတာ့ ဖိုးေသာၾကာကို သူ တခြန္းေျပာသည္။
“မင္း ကံေကာင္းတယ္၊ ျမန္မာ့အသံမွာ ဇာတ္လမ္း အသံသြင္းသြင္းခ်င္း ပိုက္ဆံရတယ္၊ ငါရာနဲ႔ခ်ီ ဇာတ္လမ္းေတြ ျမန္မာ့အသံမွာ သြင္းဖူးတယ္၊ ဒီေလာက္တခါမွ မရဖူးဘူး”
ရယ္ရယ္ ေမာေမာေျပာၿပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေဗာက္စ္ဝက္ဂြန္ ကားကေလးေမာင္းကာ မိမိကို ႏႈတ္ဆက္ ျပန္သြားၾကသည္။
၂၀၁၀
ေနာက္ ေရစီး တေၾကာင္းခ်ိဳးေတာ့ မိမိက “ျမန္မာ့အသံ” ထက္ စာလံုး ၅ လံုးပိုေသာ အီလက္ထရြန္နစ္ မီဒီယာတခုကို ေရာက္သည္။ သူ႔လိုပင္ မိမိေလးစား၊ ခ်င္ခင္၊ ႏွစ္သက္ သည့္ သႀကၤန္မင္းသားႀကီး ဆံုးေတာ့ သူ႔ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး လြမ္းေမာ စကား ေတာင္း ျဖစ္သည္။
“ပထမတေခါက္ ေဆးရံုတက္ကတည္းက က်ေနာ္ သူ႔ကိုေျပာတယ္။ မင္းက ငါ့လိုမဟုတ္ဘူး။ ငါက အတြင္းကလီစာေတြ ေကာင္းတယ္။ စိတ္ပဲထိတာ။ မင္းက ကလီစာ မေကာင္းဘူး၊ မလုပ္ေတာ့နဲ႔ ဆိုတာ မရဘူး၊ သူျပန္လုပ္တယ္ၾကားတယ္။ တိုင္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ မႏၲေလး အက္ဖ္အမ္မွာ သူ႔ဘဝ သူ႔သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း အစီအစဥ္လုပ္ေနတုန္း သူဆံုးတယ္ ၾကားတာ။ ညကတည္းက ဆံုးတာ အိမ္က က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔ မေျပာၾကဘူး။ မနက္ကတင္ မႏၲေလးက နန္းျမင့္ ဂ်ာနယ္အတြက္ ေဆာင္းပါးေရးေနတာလည္း သူ႔အေၾကာင္းပဲ”
သူ လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ေျပာခဲ့တာျဖစ္သည္။ သူ႔အသံကို ေနာက္ဆံုးၾကားရျခင္း ဆိုတာေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ သူဆံုးၿပီဆိုတာ ဆံုးၿပီးေနာက္ေန႔ၾကားေတာ့ ရန္ကုန္မွာ မိုးစရြာတဲ့ေန႔။ မိမိဂ်ီေမးလ္ ကတ္စတန္မက္ေဆ့ခ်္မွာ “မိုးေလး ရြာတာေတာင္ ေစာင့္မသြားပါလားဗ်ာ” ဆိုၿပီး သူ႔ပံုတူပန္းခ်ီပါ သူေရးတဲ့ စာအုပ္အဖံုးေလးနဲ႔ တင္ထားလိုက္သည္။ သိပ္မၾကာ မိတ္ေဆြ တဦးက ဝင္ေျပာလာသည္။
“သူက နတ္ျပည္ေရာက္သြားၿပီး မိုရြာခ်ေပးတာေလ” တဲ့။
| < Prev | Next > |
|---|
