ဧရာဝတီ

ႀကိဳက္ရာ အသားေတြကို မီးေသြး မီးဖိုေလးေပၚ ကင္ရင္း ပင္လယ္စာ ေတြနဲ႔ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ ေတြကိုပါ စိတ္ႀကိဳက္ ျပဳတ္စားႏိုင္တဲ့ ထိုင္းလို “မူကထ” လို႔ေခၚတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြကို ထိုင္းႏိုင္ငံ ေနရာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ေတြ ့ႏိုင္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြ အခ်င္းခ်င္း ယမကာေလးတြဲဖက္လို႔ စားေသာက္ စကားေျပာခ်င္ရင္ျဖစ္ေစ၊ မိသားစုအလုိက္ ညစာကို တမ်ိဳး တဘာသာ ထြက္စားခ်င္လို႔ ျဖစ္ေစ ဒီဆိုင္ေလးေတြကို သြားေရာက္တတ္ၾကတာေၾကာင့္ ညဘက္ဆိုရင္ မီးခိုးေငြ ႔ေတြ ေ၀့၀ဲေနၿပီး အသားကင္ေညႇာ္နံ႔ တေထာင္းေထာင္း ထေနတတ္တဲ့ မူကထဆိုင္ ေလးေတြမွာ လူစည္ကားေန တတ္ပါတယ္။

အသားေတြ ကင္လိုက္၊ တူးမွာစိုးလို႔ ဟိုဘက္ဒီဘက္ လွန္လိုက္၊ ထည့္ထားတဲ့ ေရေတြ ခန္းသြားရင္ ျပည္ျဖည့္လိုက္၊ အသားေတြ မကပ္ေအာင္ တင္ထားတဲ့ ၀က္ဆီတုံး ကုန္ရင္ လဲေပးလိုက္၊ အသားျပဳတ္ ေရေတြ ဆူရင္ ထည့္ထားတဲ့ အသီး အရြက္ေတြ အက်က္ မလြန္ခင္ ခပ္စားလိုက္နဲ႔ ေအးေအးလူလူ မစားရတာရယ္၊ စားၿပီးလို ့အိမ္ျပန္ရင္လည္း အသားကင္ ေညႇာ္နံ႔ေတြ တကိုယ္လံု းစြဲေနလို႔ ေရျပန္ခ်ိဳးရ တာရယ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ကေတာ့ မူကထ ဆိုင္ကို ေတာ္ရံုတန္ရံု ေရာက္ခဲပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ က်ေနာ္ သြားမစားခ်င္တဲ့ တျခား အေၾကာင္းေတြ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။


၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွာ န၀တ (အဲဒီအခ်ိန္က နအဖ အျဖစ္ မေျပာင္းေသးဘူး) က ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုး (KNU) ဗဟို ဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ “မာနယ္ပေလာ” ကို အင္အား အလံုးအရင္းနဲ႔ ထိုးစစ္ဆင္ေတာ့ KNU ဌာနခ်ဳပ္ကို အဓိက ကာကြယ္ ေပး ထားတဲ့ “ထီဖား၀ီးက်ိဳး” လို ့ ကရင္လို ေခၚၿပီး “ေခြးအိပ္ေတာင္” လို ့ ျမန္မာမႈ ျပဳႏိုင္တဲ့ “ထီဖား၀ီးက်ိဳးေတာင္”ကို အျပင္း အထန္ ထိုးစစ္ဆင္ပါတယ္ (ေနာ္တ ဘက္ကလည္း ထိုးစစ္ဆင္ပါတယ္။ ေနာ္တ ထိုးစစ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ တိုက္ပြဲ အေတြ႕ အႀကံဳ ေတြကို နအဖ ဘက္က ဗိုလ္မႉးေသာင္းေ၀ဦး ဆိုသူက စာအုပ္ထုတ္ခဲ့ပါေသးတယ္) ထိုးစစ္ဆင္တာမွ ဆြီဒင္ႏိုင္ငံလုပ္ ၈၄ မမ (Carl Gustav recoilless rifle) တင့္ဖ်က္လက္နက္ေတြ၊ ၁၂၀ မမ ေမာ္တာေတြ၊ ၁၀၇ မမ ေမာ္တာေတြ အပါအ၀င္ ေလေၾကာင္းကပါ အႀကိမ္ႀကိမ္ဗံုးႀကဲ တိုက္ခိုက္ခဲ့တာပါ။

KNU သမိုင္းမွာ အဲဒီအခ်ိန္အထိ “ထီဖား၀ီးက်ိဳး” တိုက္ပြဲဟာ အျပင္းထန္ဆံုးလို႔ ေျပာစမွတ္ျပဳရတဲ့အထိပါပဲ။ ထိခိုက္က်ဆံုးမႈ အမ်ားအျပားလည္း ႏွစ္ဘက္လံုးမွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကKNU တပ္မဟာ ၆ ေဒသမွာ အေျခစိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ တပ္ရင္း ၂၁၆၊ က်ေနာ္တို႔တပ္ရင္း ၂၀၄/၂၀၅ ပူးေပါင္းတပ္ေတြဟာ စစ္ကူအျဖစ္ “ထီဖား၀ီးက်ိဳး” ေဒသမွာKNU တပ္ေတြ၊ တျခားေဒသက ေက်ာင္းသား တပ္ ေတြနဲ႔အတူ ပူးေပါင္း တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စတင္တာ၀န္ယူရတဲ့ ေနရာကေတာ့ သံလြင္နဲ႔ ေသာင္ရင္းျမစ္ဆံု အနီး သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးက မယ္လထရြာ အထက္ပိုင္း၊ မယ္လယ္က်ိဳး ဆိုတဲ့ ေတာင္ကုန္းတကုန္းမွာပါ။

န၀တ ဘက္က လက္နက္ႀကီးနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ထ ပစ္ပစ္၊ ဘယ္လိုပစ္ပစ္၊ ေလယာဥ္နဲ႔ ဘယ္လိုဗံုးႀကဲႀကဲ က်ေနာ္တို႔ ကုန္းေပၚ ပဲ တိုက္ရိုက္က်လို႔ ေနာင္မွာ “ခံႀကီးေမာင္ကုန္း” လို႔ေတာင္ နာမည္ တြင္သြားပါတယ္။ ေတာင္ကုန္း တခုလံုးလည္း ဗံုးဆန္ေတြ၊ လက္နက္ႀကီး က်ည္ သင့္တဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြ၊ ၀ါးရံုေတြ အကုန္ေျပာင္သလင္းခါၿပီး ေျမႀကီးေတြ မွာလည္း ခ်ိဳင့္ေတြ၊ က်င္းေတြ၊ မီးေလာင္ ေျမေတြနဲ႔မို႔ ေတာင္ယာခုတ္၊ မီးရႈိ႕ထားသလားေတာင္ ထင္ရပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ န၀တ ဘက္က “ထီဖား၀ီးက်ိဳး” ကို သိမ္းလိုက္ႏိုင္ေပမယ့္ KNU နဲ ့ မဟာမိတ္တပ္ေတြက “ထီဖား၀ီးက်ိဳး” တ၀ိုက္ ကေန ခုခံခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလမွာေတာ့ နအဖ(အဲဒီအခ်ိန္မွာ နအဖ ျဖစ္သြားၿပီ)ဘက္က အထူး စစ္ဆင္ ေရး အဖြဲ ့မႉး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္လွ က “တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးအတြက္ ကရင္ျပည္နယ္အတြင္း စစ္ဆင္ေနတာေတြ ရပ္စဲလိုက္တယ္”လို႔ ေၾကညာၿပီး ထိုးစစ္ဆင္တာကို ရပ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တပ္မဟာ ၆ နယ္ေျမက စစ္ကူလာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ တပ္ေတြလည္း အေၾကာင္းၾကာင္းေၾကာင့္ ျပည္ေတာ္ျပန္ခြင့္ မရဘဲ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ (မကဒတ) ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ တည္မယ့္ “ေဒါင္းဂြင္” လို႔ ေနာင္မွာ ေက်ာ္ၾကားလာမယ့္ ေနရာရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔အကြာ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ “မယ့္ကထာ” ဆိုတဲ့ ရြာနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း၂၁၆ က စခန္း အသစ္ ေဆာက္လုပ္ အေျခခ်လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မနီးမေ၀းမွာက တပ္ရင္း ၂၀၄/၂၀၅ အေျခစိုက္ ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကိုမိုးသီးဇြန္ ဦးေဆာင္တဲ့ မကဒတ နဲ႔ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ ဦးေဆာင္တဲ့ မကဒတ ရယ္ဆိုၿပီး ၂ ျခမ္းကြဲေနရာမွာ က်ေနာ္တို ့က ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ ဦးေဆာင္တဲ့ မကဒတ ဘက္ကေပါ့။

မကဒတ ကို တပ္ေပါင္းစု မဟာမိတ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြရဲ႕ ကူညီေျဖရွင္းေပးမႈနဲ႔အတူ မကဒတ ႏွစ္ဘက္စလံုးကလည္း ေပါင္းစည္းခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြေၾကာင့္ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ျပန္လည္ ေပါင္းစည္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ “ေဒါင္းဂြင္” လို႔ က်ေနာ္တို႔ ေခၚေနတဲ့ ေနရာဟာ ကရင္ျပည္နယ္ ဖာပြန္ၿမိဳ႕ရဲ႕အေရွ႕ဘက္တည့္တည့္ ၂၉ မိုင္ေလာက္ မွာရွိၿပီး အဂၤလိပ္လက္ထက္ကတည္းက သစ္ထုတ္လုပ္ေရး စခန္းေတြ ရွိတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ေျမပံုေပၚမွာလည္း “ဒါးကြင္း” (Dakwin)လို႔ ေဖာ္ျပထားတာေတြ ့ရတယ္(တခ်ိဳ႕လည္း Dagwin လို ့ေရးၾကတယ္)။ ေက်ာင္းသားေတြ အဲဒီေနရာကို ေျပာင္းၿပီးမွ “ဒါးကြင္း” ကို “ေဒါင္းဂြင္” လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ကင္ပြန္းတပ္လိုက္ရာက “ေဒါင္းဂြင္” လို႔ပဲ နာမည္ တြင္သြား ေတာ့တယ္။

က်ေနာ္တို႔ တပ္စခန္းေတြ စတင္တည္ေဆာက္ခါစက ေသနတ္နဲ႔ က်ည္ဆန္ကလြဲလို႔ ဘာဆိုဘာမွ မရွိပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔
တပ္တည္မယ့္ ေနရာရဲ႕ေဘးမွာ သစ္စက္အေဟာင္းတလံုး ရွိခဲ့ဖူးေတာ့ သစ္စက္က အသံုးမလိုလို႔ လႊင့္ပစ္ထားတဲ့ သစ္ခြဲ သား (ပကာျခမ္း) တပံုပဲရွိတယ္။ အဲဒီ ပကာျခမ္းေတြကပဲ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္းရဲ႕အေဆာက္အဦေတြအတြက္ အဓိက အခင္းေတြ၊ အကာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ Ground zero က စရတာေပါ့။

ေတာရွင္း၊ သစ္ပင္ေတြ ခုတ္ထြင္ၿပီးမွ ေျမေနရာ ေပၚေအာင္ အရင္လုပ္ယူရတယ္။ လူေတြကလည္း သိပ္ပင္ပန္းေနၿပီ၊ စစ္ပန္းတာလည္း ပါတယ္၊ “ထီဖား၀ီးက်ိဳး” တိုက္ပြဲၿပီးရင္ တပ္မဟာ ၆ မွာ “မုေနာ္” အပ်ိဳမေတြ၊ အမိုး၊ အတီးေတြနဲ႔ ျပန္လည္ ဆံုဆည္းဖို႔ ရည္ရြယ္ထားသူေတြလည္း ျပည္ေတာ္မျပန္ရလို႔ “ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀း” ေနတဲ့ ကာလ၊ တပ္စခန္းအသစ္ကိုလည္း “ဂေရာင္းဇီးရိုး” ကေနျပန္စ ရ၊ ရိကၡာကလည္း မရွိ၊ ေတာထဲက မွ်စ္ေတြ၊ ၀ ဥေတြပဲ တူးစားရ၊ ငွက္ဖ်ားကလည္း ျပင္းဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ ကာလ၊ ပင္ပန္းဆင္းရဲေနတဲ့ ကာလလို႔ ေျပာရင္ရတာေပါ့။

ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာ တပ္မဟာ ၆ ကို သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ျပန္သြားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြ တည္ေဆာက္ၿပီးခါစ တပ္မဟာ ၆ မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစု၀င္ေတြနဲ႔ အေရွ႕ေတာင္တိုင္း စစ္ေဒသ ေကာ္မတီေတြ (အဲဒီတုန္းက ဗဟိုနဲ႔ တပ္ေတြၾကားမွာ စစ္ေဒသေကာ္မတီ ဆိုတာရွိၿပီး အဲဒီ စစ္ေဒသ ေကာ္မတီေတြကပဲ သက္ဆိုင္ရာ တပ္ရင္းေတြကို ဦးေဆာင္ကြပ္ကဲပါတယ္)ေရာက္လာပါတယ္။ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ အေျခအေနေတြကို ရိပ္စား မိဟန္တူတဲ့ စစ္ေဒသေကာ္မတီ၀င္ေတြက တပ္ရင္း ၂၀၄/ ၂၀၅ နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း ၂၁၆ ၾကားမွာ စစ္ေဒသရံုးဖြင့္ၿပီး တပ္မဟာ ၆ က ေျပာင္းလာတဲ့ တပ္ေတြကို စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး မြမ္းမံ သင္တန္းေပးဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က စစ္ေဒသေကာ္မတီ ဥကၠ႒ ဆရာတင္ေရႊ (ကြယ္လြန္) နဲ႔ အတြင္းေရးမႉး ကိုစိုးပိုင္(ဆြီဒင္တြင္ အေျခခ်ေန) တို႔ ့
စီစဥ္တဲ့ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး မြမ္းမံ သင္တန္းဖြင့္ၿပီးလို႔ ရက္ပိုင္းအၾကာမွာ (၁၉၉၃ ခုႏွစ္ထဲမွာ) နအဖ က ေစာထာ ေဒသကို စတင္ ထိုးစစ္ဆင္ပါတယ္။ ေစာထာ ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တပ္ေတြ လက္ရွိအေျခစိုက္ထားတဲ့ ေနရာရဲ႕ ေျမာက္ဘက္၊ သံလြင္ကို ဆန္တက္သြားရၿပီး ကရင္နဲ႔ ကရင္နီနယ္စပ္အနီးမွာ တည္ရွိပါတယ္။

ေမွာင္ခို ကုန္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းရွိၿပီး အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ဘက္က ႏြားေတြ၊ ကၽြဲေတြကို ကုန္သည္ေတြက ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘက္မွာ လာေရာက္ ေရာင္းခ်ပါတယ္။ ေစာထာ တိုက္ပြဲ စျဖစ္ေတာ့ ေဒသခံ ေက်ာင္းသား တပ္ေတြျဖစ္တဲ့ ကိုသိမ္းဆန္း ဦးေဆာင္တဲ့တပ္ရင္း ၂၀၉ နဲ႔ ကိုဆန္းလင္း (ေနာက္ပိုင္းမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း နအဖ က ဖမ္းမိသြားၿပီး သူတို႔ ့ႏွိပ္စက္
တဲ့ ဒဏ္နဲ႔ပဲ က်ဆံုးသြားတယ္လို႔ သိရပါတယ္) ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္ရင္း ၂၁၀ က တပ္ေတြ အရင္ဆံုး KNUတပ္ေတြကို သြား ကူ ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ နအဖ ထိုးစစ္က ပိုျပင္းလာလို႔ သင္တန္းတက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔လည္း သင္တန္းကို ရပ္ၿပီး စစ္ကူဖို႔ ျပင္ရပါေတာ့တယ္။

တပ္မွာ ရိကၡာနဲ႔ ေမြးျမဴေရး တာ၀န္ခံ ဘႀကီးလွခင္၊ တပ္ေရးနဲ႔ တခ်ိဳ႕ အိမ္ေထာင္သည္ေတြက လြဲလို႔ က်ေနာ္တို႔ အကုန္လံုး ေစာထာ သြားဖို႔ ျပင္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းကို ကရင္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ (KNLA) က ဗိုလ္မႉး ေရာဘတ္ဇံ (KNU ဥကၠ႒ႀကီး မန္းဘဇံရဲ႕သား) က စစ္ေၾကာင္းမႉး အျဖစ္ဦးေဆာင္ပါတယ္။ ဗိုလ္မႉးေရာဘတ္ဇံက တပ္မဟာ ၆ အေျခစိုက္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြကို “ထီဖား၀ီးက်ိဳး” မွာ ကတည္းက “ကီးဒို” စစ္ေၾကာင္းမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ ဖူးေတာ့ ဒီတႀကိမ္မွာလည္း သူ ့စစ္ေၾကာင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ကို ျပန္ေခၚခဲ့တာျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္တို ့တပ္ရင္း ၂၁၆ နဲ႔ ၂၀၄/ ၂၀၅ ကိုေတာ့ ကိုဉာဏ္ထြန္း က ဦးေဆာင္ပါတယ္။

ေစာထာ ကို ထြက္မယ့္ မနက္မွာ ကၽြဲေလွ (ျမန္မာျပည္ဘက္က ႏြားေတြ၊ ကၽြဲေတြသယ္ဖို ့လုပ္ထားတဲ့ သံလြင္ျမစ္တြင္းသြား စက္ေလွႀကီး) ႀကီးနဲ႔ ဗိုလ္မႉးေရာဘတ္ဇံနဲ႔ သူ ့တပ္ေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြ တက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ ေစာထာဘက္ကို ကၽြဲေလွႀကီး စထြက္တယ္။ ေလွဦးမွာ အနီေရာင္ ခြပ္ေဒါင္းအလံကို လႊင့္ထူထားတာမို႔ ေနေရာင္ ေအာက္မွာ တလက္လက္ေတာက္ေနတဲ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံဟာ အားလံုးရဲ႕ တိုက္ပြဲ၀င္ စိတ္ဓာတ္ကို တက္ႂကြႏိုးထေစပါတယ္။

ဗိုလ္မႉး ေရာဘတ္ဇံ ကလည္း ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ ဆိုခိုင္းတာမို႔ “ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္” အပါအ၀င္ ရသမွ် သီခ်င္း ေတြကို သံၿပိဳင္သီဆိုသံ ကလည္း ၾကားရသူအတြက္ ၾကက္သီးဖ်န္းဖ်န္းထေစပါတယ္။ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘး ၀ဲယာမွာ (ထိုင္းဘက္ကမ္းမွာလည္း ကရင္ရြာေတြရွိတယ္)ရွိတဲ့ ကရင္ရြာသားေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ႏႈတ္ ဆက္ ေနတယ္။ ေစာထာတိုက္ပြဲ တေလွ်ာက္ အဲဒီေဒသက ကရင္ရြာသားေတြ ပို႔ေပးတဲ့ ထမင္းထုပ္ေတြနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ အသက္ဆက္ခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္ ေလွထဲကို ေ၀့၀ဲၾကည့္မိတဲ့အခါ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ တိုက္ပြဲ၀င္ဖို ့အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ တည္ၿငိမ္ရဲရင့္ေနတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ တပ္ရင္း ၂၀၄/ ၂၀၅ က ေဇာ္မင္းသူတို႔ အုပ္စုပါတယ္၊ ဇာဇာ (သူ႔ နာမည္ရင္း ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ဇာဇာ လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္) သူက ပဲခူးဘက္က၊ အခုေခတ္ေပၚ စကားလံုးနဲ႔ ဆိုရင္ “လိင္တူခ်စ္သူ” တေယာက္၊ တိုက္ပြဲေတြမွာ ရဲရဲ၀ံ့၀့ံ တိုက္တတ္သူ၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမ်ားသတ္လို႔ မထင္မရွား ေသသြား တယ္လို႔ သိရတယ္။ ဇာဇာ ဆိုတဲ့ နာမည္က ေပ်ာ့တယ္ဆိုၿပီး ဗိုလ္မႉးေရာဘတ္ဇံ ကပဲ “ရဲဇာနည္” လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ နာမည္ေျပာင္းေပးခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းသားဗဟို က ေဆးမႉးအျဖစ္ ကိုေအးလြင္ (ယခု မကဒတ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္) ကိုထည့္ေပးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔
တပ္ရင္းမွာေတာ့ လူပ်ိဳရဲေဘာ္ေတြအျပင္ အိမ္ေထာင္သည္ထဲက ကိုျမင့္သိန္း တေယာက္ပါလာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုျမင့္သိန္းက က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္းက မဟုတ္ဘူး။ သူက ဆရာ ဦးရီထြန္းတို႔၊ ဆရာ ဦးစိုးထြဋ္တို႔ရဲ႕၀မ္ခစခန္း၊ တပ္ရင္း ၂၁၁ က။ က်ေနာ္တို ့စခန္းက ဦးတင္ေမာင္လြင္ (ယခု အေမရိကားတြင္ေနသူ) ရဲ႕တူမ မခ်ိဳ (ယခုဆြီဒင္တြင္ အေျခခ်)နဲ႔ ့အေၾကာင္းပါၿပီး ဆံထံုးေနာက္ ေသွ်ာင္ပါ က်ေနာ္တို ့ စခန္းေရာက္ခဲ့သူ။ ကိုျမင့္သိန္းက ဘားအံဘက္က ကရင္ အမ်ိဳးသား၊ လူပံုက ဗလေကာင္းေကာင္း အရပ္နည္းနည္းပုတယ္၊ အၿမဲတန္းၿပံဳးေနၿပီး သူမ်ားကို ကူညီတတ္လို႔ လူခ်စ္လူခင္ ေပါတယ္။ လက္သမားအလုပ္လည္း ကၽြမ္းက်င္တယ္။ ကိုျမင့္သိန္း ေစာထာကို စစ္ကူသြားေတာ့ သူ ့သားေလး စစ္ႏိုင္(ယခု ေဒၚခ်ိဳနဲ႔ အတူ ဆြီဒင္ တြင္ေနထိုင္) က လသားပဲ ရွိေသးတယ္။

က်ေနာ္တို႔ စီးလာတဲ့ ကၽြဲေလွႀကီး လမ္းတေလွ်ာက္မွာရွိတဲ့ ေသ့မူထ၊ ေက်ာက္ညႇပ္၊ မယ္ညဴထ စတဲ့ သံလြင္ျမစ္ ကမ္းေဘး က ႏြားကုန္သည္ေတြ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ၾကတဲ့ ရြာႀကီးေတြနဲ ့၀ဲႀကီး (နအဖ ရဲ႕ ေရအားလွ်ပ္စစ္ ထုတ္ယူမယ့္ စီမံကိန္း ေနရာ) ကို ျဖတ္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုး စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေစာထာ ကို ေရာက္လာပါတယ္။ ဒီ တႀကိမ္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္း တေၾကာင္းလံုး တေနရာတည္းမွာ စခန္းခ်ၿပီး ခုခံရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာေတြမွာ တပ္စိတ္ အလိုက္ သြားကူရတဲ့ သေဘာပါ။ စစ္ေၾကာင္းကေန ပထမဆံုး ခြဲထြက္ၿပီး ေတာင္ကုန္းတကုန္း ကို သြားတာ၀န္ယူရတာက ကိုညီပု (ညီညီ၀င္း) ဦးေဆာင္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္ေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ တပ္ရင္း ၂၀၄/ ၂၀၅ နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း ၂၁၆ က အင္အားေတြ ျပန္ေပါင္းလိုက္ၿပီး နအဖ တပ္ေတြ ထိုးစစ္ဆင္ေနတဲ့ ေနရာအနီးက ေတာင္ကုန္းတကုန္း (ဖိုးသာခြားေလးေတာင္ေၾကာရဲ႕ အေရွ႕ဘက္မွာရွိ)ကို သြားကူဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီ ေတာင္ကုန္းကို KNLA က ဗိုလ္တာမလာ ဦးေဆာင္တဲ့တပ္က ေနရာယူ ခုခံေနတာပါ။ ရန္သူက အဲဒီေနရာ ဘက္ကို သဲသဲ မဲမဲတိုက္ေနလို႔ က်ေနာ္တို႔ကို အင္အားျဖည့္တဲ့ အေနနဲ႔ ဗိုလ္တာမလာ တို႔နဲ႔ သြားေပါင္းခိုင္းတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗိုလ္တာမလာတို႔ ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းကို မတက္ခင္ အဲဒီေတာင္ေျခနားမွာ က်ေနာ္တို႔တပ္ေတြကို စုရပ္အေနနဲ႔ ျပန္ေပါင္း ဆံုေစပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ရေတာ့မွာရယ္၊ အားလံုးလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ စစ္ေၾကာင္းမႉးက က်ေနာ္တို႔ကို ၀က္တေကာင္ ေပၚေကၽြးပါတယ္။ ညႀကီးမည္းမည္းမွာ က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္အလိုက္ ကိုယ္ရတဲ့ ၀က္သားေ၀စု ကို ဟန္းေကာေတြနဲ႔ ျဖစ္သလို ခ်က္ျပဳတ္ စားရတာေပါ့။ ဆီမပါ၊ ျပားမပါ ေရလံုျပဳတ္ ခ်က္စားရတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ရေတာင့္ရခဲ အသားဟင္း တခြက္အတြက္ က်ေနာ္တို႔ စိတ္လႈပ္ရွား တက္ႂကြေနၾကတယ္။ မီးဖို အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးဟာ ညစာကို ၿမိန္ရည္ ယွက္ရည္ စားဖို ့အလုပ္ရႈပ္ေန ေတာ့တာေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ မီးဖိုထဲကို ၀က္သားဖတ္ေတြ ထည့္ကင္လိုက္ က်က္မက်က္ ဆြဲယူၾကည့္လိုက္၊ မီးခဲေတြေပၚ ၀က္ဆီေတြ က်လို႔ မီးထေတာက္တဲ့အခါ ၀က္သားေတြ တူးမွာစိုးလို႔ ကမန္းကတန္းဆြဲယူလိုက္၊ လက္ကို မီးဟပ္လို႔ အပူ သက္သာ ေအာင္ ပါးစပ္နဲ႔ မႈတ္လိုက္၊ လက္ကိုခါလိုက္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ ကိုျမင့္သိန္းကို မီးဖိုအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ေတြ႕လိုက္ရ တယ္။ သူ႔ တေယာက္တည္း အလုပ္ရႈပ္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး သေဘာက်ေနတုန္း က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္က ဟင္းက်က္ၿပီ ဆိုလို႔ ဖက္ရြက္ေတြေပၚ ထမင္းေတြ ခူးထည့္လိုက္တယ္။ သာမန္အားျဖင့္ ဟင္းေခ်း (ဂ်ီး) မ်ားသူ၊ ဇီဇာေၾကာင္သူ က်ေနာ္ေတာင္ ဟန္းေကာထဲ လွမ္းႏိႈက္လို႔ အဆီတံုးပဲ ပါပါ၊ အေခါက္ပဲပါပါ၊ ၀က္ေမြး ၾကမ္းၾကမ္းေတြ ထိုးထိုး ေထာင္ေထာင္နဲ႔ပဲ ပါပါ၊ လက္ထဲပါသမွ် ၀က္သားတံုးနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေမ့ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။

က်ေနာ္ ကိုျမင့္သိန္းတို႔ တပ္စိတ္ဘက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို ျပာအလူးလူး၊ မီးအကၽြမ္းကၽြမ္း ျဖစ္ေနတဲ့ ၀က္သားကင္နဲ႔ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနတာ ေတြ ့ရတယ္။

ေနာက္ေန႔ မနက္ေစာေစာက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဗိုလ္တာမလာတို႔ ရွိရာေတာင္ကုန္းေပၚ တက္ခဲ့တယ္။ ေတာင္ကုန္းက သိပ္မျမင့္ပါဘူး။ အေပၚမွာလည္း ေနရာကက်ဥ္းတယ္။ ရန္သူလာတိုက္တဲ့ ထိပ္တိုက္ေနရာကလည္း တပ္စိတ္တစိတ္စာပဲ ေနရာယူႏိုင္တဲ့အတြက္ တပ္စိတ္အလိုက္ အလွည့္က် သြား တာ၀န္ယူရတယ္။ ေတာင္ကုန္း ပတ္ပတ္လည္ ဆက္သြယ္ေရး ေျမာင္းေတြ တူး၊ ကတုတ္ က်င္းေတြေဆာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေနရာယူထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကတုတ္က်င္း တခုတည္း ေနရတာက ေဆးမႉးေအးလြင္၊ ေဘးမွာက ကိုျမင့္သိန္း၊ ကိုျမင့္သိန္းက ဗလေကာင္းေကာင္းဆိုေတာ့ AK စက္လတ္ (PK machine gun အမ်ိဳးအစား) ကိုင္တယ္။ က်န္တဲ့ ကတုတ္ေတြမွာက မွတ္မိသေလာက္ လွသိန္း၊ စိန္ဦး၊ ေဘာႀကီးထြန္းထြန္း၊ ေအးထြန္း၊ ေဇာ္လိႈင္ဦး၊ ျမတ္ခိုင္၊ ကိုညီပု၊ ကို၀င္းႏိုင္ၿငိမ္း၊ ကြန္စိုး၊ ေအာင္၀င္းၾကည္၊ ကိုေရႊထြန္း စသျဖင့္ ေနရာယူ ထားၾက တယ္။ ၿပီးေတာ့ တပ္ရင္း ၂၀၄/ ၂၀၅ က အဖြဲ ့ေတြ။ တိုက္ပြဲေတြက ေစာထာေဒသမွာ ေန႔စဥ္ျဖစ္ေနေတာ့ လက္နက္ငယ္ ပစ္သံ၊ လက္နက္ႀကီးေပါက္ကြဲသံေတြ အၿမဲၾကားေနရတယ္။ ေန႔ ကင္း၊ ညကင္းခ်ၿပီး သတိနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ ေနရတဲ့ ကာလ ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ေနရာယူထားတဲ့ ကုန္းကိုလည္း ရန္သူဘက္က လက္နက္ႀကီးနဲ႔ လွမ္းလွမ္း ပစ္ေနတယ္။ ဗိုလ္တာမလာတို႔ အဖြဲ ့ကလည္း ၈၂ မမ recoilless rifle နဲ ့ျပန္ ျပန္ပစ္ေနတယ္။

တရက္က်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကို ရန္သူလာတိုက္ေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ စက္သတင္းရလို႔ က်ေနာ္တို႔ အဆင္သင့္ျပင္ထား ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ထိပ္တိုက္ေနရာမွာ တပ္ရင္း ၂၀၄/ ၂၀၅ က ဇာဇာတို႔အဖြဲ ့နဲ႔ ဗိုလ္တာမလာဆီက ကရင္ ရဲေဘာ္ေတြ တာ၀န္က်ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ရထားတဲ့ သတင္းအတိုင္းပဲ နအဖ တပ္က လာတိုက္ပါတယ္။ ထိပ္တိုက္ဘက္မွာ ႏွစ္ဘက္ အျပန္အလွန္ပစ္ခတ္ေနတဲ့ လက္နက္ငယ္သံေတြ ဆူညံေနတယ္။

“ေတာက္...ဖုန္း” ဆိုတဲ့ ကာဘိုင္ (Carbine) ပစ္သံကိုလည္း မၾကာ၊ မၾကာ ၾကားေနရတယ္။ တိုက္ပြဲအေတြ႔အႀကံဳ ရွိသူ ေတြရဲ႕ အဆိုအရ အဲဒီ ကာဘိုင္သံ “ေတာက္ … ဖုန္း” ကို ဒီဘက္က လူေတြေတာ္ေတာ္ သတိထားရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ နအဖ တပ္မွာ အေတြ ့အႀကံဳရွိၿပီး လက္ေျဖာင့္တဲ့ တပ္ၾကပ္ေတြ၊ တပ္ၾကပ္ႀကီးေတြကိုပဲ ကာဘိုင္ေပးကိုင္ၿပီး သူတို႔ကလည္း ရမ္းမပစ္ဘဲ ပစ္မွတ္ကို ေသခ်ာ ေစာင့္ၿပီးမွ ခ်ိန္ရြယ္ ပစ္ခတ္တတ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ရန္သူဘက္က ပစ္လိုက္တဲ့ လက္နက္ႀကီးက်ည္ေတြ က်ေနာ္တို႔ ကုန္းေပၚမွာ ေပါက္ကြဲေနတယ္။

ဗိုလ္ တာမလာနဲ႔ ကိုဉာဏ္လည္း စကားေျပာစက္ ကိုယ္စီနဲ႔ တိုက္ပြဲကို ထိန္းေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ဘယ္အခ်ိန္ နအဖ တပ္သားေတြ ကိုယ့္ေရွ႕က ေပၚလာမလဲဆိုၿပီး ကတုတ္ေတြထဲကေန ေစာင့္ေနတုန္း ထိပ္တိုက္ဘက္ကေန စက္လတ္သမား လိုတယ္လို႔ လွမ္းေခၚလို႔ AK စက္လတ္ကိုင္တဲ့ ကိုျမင့္သိန္း လိုက္သြားတယ္။ မၾကာပါဘူး ကိုျမင့္သိန္းရဲ႕ စက္လတ္ ပစ္သံ တ၀ုန္း၀ုန္း ၾကားေနရတယ္။ “ေတာက္...ဖုန္း” သံေတြလည္း က်ိဳးၾကား၊ က်ိဳးၾကား ၾကားေနရတယ္။

ခဏေနေတာ့ ထိပ္တိုက္ဘက္မွာ ေသနတ္သံေတြစဲသြားတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း တိုက္ပြဲၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္ လူစစ္၊ က်ည္စစ္၊ စစ္တဲ့အခ်ိန္ ... ထိပ္တိုက္ဘက္ကေန ဇာဇာ ေျပးလာၿပီး “ကိုျမင့္သိန္း မရွိေတာ့ဘူး”လို႔ ငိုသံပါႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေျပာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီေနရာကို ေျပးသြားၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္ ကိုျမင့္သိန္း သူပစ္ေနတဲ့ စက္လတ္နဲ႔အတူ ကတုတ္ထဲမွာ ၿငိမ္ သက္ေနတယ္။ သူ ့တကိုယ္လံုး စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ ကာဘိုင္က်ည္က ကိုျမင့္သိန္းရဲ႕ ဘယ္ဘက္ရင္အံု(ႏွလံုး) ကို ေဖာက္ၿပီး ညာဘက္ခါးစပ္ကေန ျပန္ထြက္သြားတယ္။ သူ ့ဘယ္ဘက္ရင္အံုက အိပ္ကပ္ထဲမွာ မာမာေလးတခုစမ္းမိလို ့ ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ ဓာတ္ဆီမီးျခစ္ေလး။ က်ည္က အဲဒီမီးျခစ္ကိုလည္း ေဖာက္ သြားတယ္။ အဲဒီတိုက္ပြဲမွာ ကရင္ ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္လည္း က်သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကိုဉာဏ္ထြန္း က ကိုျမင့္သိန္း ရုပ္အေလာင္းကို ေနာက္တန္းျပန္ပို႔ ဖို ့  
က်ေနာ့္ကို တာ၀န္ေပးတယ္။

ကိုျမင့္သိန္း ရုပ္အေလာင္းကို က်ေနာ္တို႔ သံလြင္ ကမ္းနားအထိ ပုခက္နဲ႔ ထမ္းခဲ့ၾကတယ္။ ႏွစ္နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ ရမယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ အတူ ဗဟိုကို ျပန္မယ့္ ဆက္သြယ္ေရးတပ္ဖြဲ ့က တာႀကီး (သူက တပ္ရင္း ၂၁၀ က အသက္ အငယ္ဆံုး ရဲေဘာ္ေလး၊ နာမည္ရင္းက ေက်ာ္စြာေအာင္၊ ေနာက္ပိုင္း မွာ မကဒတ ေတာင္ပိုင္းမွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရင္း က်ဆံုးသြားတယ္) နဲ႔ တပ္ရင္း ၂၀၄/ ၂၀၅ က က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔ ေနာက္တန္းျပန္နားမယ့္ ရဲေဘာ္တေယာက္ (အမည္မမွတ္မိေတာ့) ပါလာတယ္။

သံလြင္ကမ္းနားေရာက္ေတာ့ ကရင္ရဲေဘာ္ေတြကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာ၊ စက္ေလွ အကူအညီေတာင္းၿပီး “ေဒါင္းဂြင္” ဘက္ ျပန္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ စက္ေလွက KNLA က ဗိုလ္မႉး ေလာ၀ါဒီ (ကြယ္လြန္) ဗ်ဴဟာ ထိုင္ေနတဲ့ သံလြင္ကမ္းေဘးက ရြာ (ထီးထာရြာ ျဖစ္မည္ဟုထင္) အထိပဲေရာက္တယ္။ အဲဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ေမွာင္ေနၿပီ။ က်ေနာ္နဲ႔ တာႀကီးက ဗိုလ္မႉး ေလာ၀ါဒီကို အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပၿပီး ေဒါင္းဂြင္ဘက္ ပို႔ေပးဖို ့စက္ေလွ အကူအညီေတာင္းေတာ့ သူက “ညလည္း မိုး ခ်ဳပ္ေနၿပီ၊ ဆက္ထြက္ရင္ ၀ဲႀကီးကို ျဖတ္ရမယ္၊ အႏၱရာယ္ မ်ားတယ္၊ မနက္မွပဲ သြားပါ” လို႔ေျပာတယ္။

ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္တယ္ ၀ဲႀကီးဆိုတာက ထိုင္း - ျမန္မာနယ္စပ္ အျဖစ္နဲ႔ သံလြင္ျမစ္စီးဆင္းေနတဲ့ အပိုင္းမွာ ၀ဲေတြ ကလည္း မ်ား၊ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြလည္းေပါ၊ ေရစီးကလည္းၾကမ္းတာမို႔ ေတာ္ရံုတန္ရံု ေလွသမားေတြေတာင္ ေန႔ဘက္ကို ႀကိဳးစားပန္းစား ေမာင္းရတဲ့ေနရာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း နအဖ ဘက္က ေရအားလွ်ပ္စစ္ထုတ္ဖို႔ ေရြးလိုက္တာျဖစ္မယ္။ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အဆံုး က်ေနာ္တို႔ ညအိပ္ဖို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ခဏေနေတာ့ ဗိုလ္မႉးေလာ၀ါဒီရဲ႕ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔စားဖို႔ ၀က္သားတတြဲလာေပးတယ္။ ၀က္သားတြဲ ၾကည့္ၿပီး ကိုျမင့္သိန္း ေနာက္ဆံုးစားသြားရတဲ့ “၀က္သားကင္” နဲ႔ သူ႔ ဟန္ပန္ ေတြပဲ မ်က္စိထဲေပၚေနလို႔ စားခ်င္စိတ္ကို မရွိဘူး။ သိပ္မၾကာပါဘူး က်ေနာ္တို႔ စက္ေလွရွိရာကို ဖေယာင္းတိုင္ေတြ၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ ထုတ္ေတြ၊ ဂစ္တာေတြ ကိုင္ၿပီး လူေတြ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္မွသိလိုက္ရတာက က်ေနာ္တို႔ ေလွမွာ တိုက္ပြဲက်သြားတဲ့ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ တေယာက္ပါလာတာ သိသြားတဲ့ ရြာသားေတြက သူတို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အသုဘ အခမ္းအနားေလး လာလုပ္ ေပးၾက တာ။ တညလံုး အဖြဲ ့လိုက္ ဓမၼသီခ်င္းေတြဆိုလုိက္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြ၊ ေနၾကာစိေတြနဲ႔ ဧည့္ခံရင္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မိုးလင္းတဲ့အထိ စကားေတြေျပာလိုက္နဲ႔ ေပါ့။

ေနာက္ေန႔ မနက္ေစာေစာဘဲ ဗိုလ္မႉးေလာ၀ါဒီ စီစဥ္ေပးတဲ့ေလွနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေဒါင္းဂြင္ဘက္ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ့္ စိတ္ေတြလည္း ေလးလံလို႔၊ ေစာထာကို အသြားတုန္းက ေလွေပၚမွာ တက္ႂကြမႈမ်ိဳး အခုအျပန္ခရီးမွာ လံုးလံုး မရွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ႀကိဳးစားျဖတ္သန္းေနတဲ့ ေလွေအာက္က အားျပင္းျပင္းနဲ ့ေ၀့၀ဲစုပ္ယူေနတဲ့ ၀ဲေတြ၊ ခက္ထန္တဲ့ ေရစီးေၾကာင္း ေတြ၊ ေက်ာက္ေဆာင္ ၾကမ္းႀကီးေတြနဲ႔အၿပိဳင္ က်ေနာ့္ရင္ေတြလည္း ဗေလာင္ဆူလို႔၊ လႈိင္းေတြထန္လို႔။ အထူးသျဖင့္ လင္ ေယာက္်ား ေရွ႕တန္းကျပန္လာမွာကို လသားအရြယ္ ကေလးေလး ေပြ႕ခ်ီရင္း ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္ႀကိဳေနမယ့္ မခ်ိဳကို အၿမဲတန္း ၿပံဳးေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ တက္ႂကြလန္းဆန္းမႈေတြ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားတဲ့ ကိုျမင့္သိန္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကိုပဲ ေပးအပ္ရမယ့္ အျဖစ္ကိုပိုလို႔ ၀န္ေလးေနမိေတာ့တယ္။


“ေဟာ စားေတာ့ေလ၊ တူးကုန္ၿပီထင္တယ္” ဆိုတဲ့ အသံၾကားမွ က်ေနာ့္ေရွ႕က မူကထ အိုးကို ၾကည့္မိတယ္။ အင္း ... အသားေတြက တူးၿပီး ေညႇာ္နံ႔ေတာင္ ထြက္ေနတာပဲ။ တူးေနတဲ့ အသားဖတ္ေတြကို တူနဲ႔ဆြဲယူၿပီး အခ်ဥ္ခြက္ထဲ ပစ္ ထည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ဆိုင္ထဲကထြက္လာၿပီး ေလေကာင္းေလသန္႔ရတဲ့ ေနရာမွာ အသက္ကို တ၀ႀကီးရႈလိုက္တယ္။ အသားကင္ေညႇာ္နံ႔ေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေတြးထဲမွာ ကိုျမင့္သိန္းက ရွိေနဆဲပဲ။

မွတ္ခ်က္။     ။ ဒီအေၾကာင္း ေတြးလိုက္ရင္ ရုပ္ရွင္ကားတကား ျပန္ၾကည့္ရသလို မ်က္စိထဲမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြက အစီအရီ ျပန္ေပၚလာေပမယ့္ ျဖစ္ပ်က္တဲ့ အခ်ိန္ကာလ အတိအက်၊ ေနရာေဒသနဲ႔ တခ်ိဳ႕လူနာမည္ေတြ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေတာထဲမွာေနတုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ မွတ္စုေတြ၊ ဒိုင္ယာရီေတြကလည္း ပ်က္စီး၊ ေပ်ာက္ဆံုးသြားျပန္ေေတာ့၊ ဒီအျဖစ္အပ်က္ထဲမွာပါတဲ့ အခ်က္အလက္ တခ်ိဳ႕ကို ဦးေဌးေအာင္၊ ကိုစိုင္းျမင့္သူ၊ ကိုေအးလြင္နဲ႔ ကိုဉာဏ္ထြန္းတို႔က အစေဖာ္ ေျပာျပေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္။

< Prev		Next >