ေထာင္ဝင္စာခရီးသည္ (၂)

Thursday, 07 July 2011 16:19 ေအာက္ေမ့ဖြယ္
Print
ဘဝက ခရီးရွည္ႀကီးတခု ျဖစ္ရင္ ခရီးတခုကလည္း ဘဝတုိေလးတခုလို႔ ဆုိခ်င္ပါတယ္ …။ ေထာင္ဝင္စာ ခရီးက က်မအတြက္ ဘဝတခုပါ။

ဒီခရီးမွာ အက်ဥ္းက် မိသားစုေတြ၊ လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ ေဒသခံျပည္သူလူထုရဲ႕ ရင္ခုန္သံ၊ လြမ္းေမာသံ၊ အားမာန္တက္သံ၊သက္ျပင္းခ်သံ ေတြကိုလည္း က်မၾကားသိ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။

Hnin-Pan-Eaim-illustrationဝါဆိုဝါေခါင္ ေရေဖာင္ေဖာင္ဆိုတဲ့ အခုလိုအခ်ိန္ဆို ခ်င္းတြင္းျမစ္ႀကီးမွာ ျမစ္ေရေတြ ေပါင္းလန္ေနေရာ့မယ္။ ျမစ္ေရနဲ႔အတူ အထက္္က စီးေမ်ာလာတဲ့ သစ္တံုး၊ သစ္ျမစ္ေတြကို သက္စြန္႔စံဖ်ား ေလွနဲ႔ထင္းေကာက္၊ ထင္းဆယ္ေနတဲ့ သူေတြကလည္း ခ်င္းတြင္းျမစ္ရဲ႕ မိုးဦးက် အမွတ္အသားတခုပါ။

လႈိင္းထန္ေနတဲ့ ျမစ္ျပင္မွာ အလိုက္သင့္ ေလွကိုေမွ်ာခ်ရင္း အားနဲ႔မာန္နဲ႔ ထင္းေကာက္ ထင္းဆယ္တဲ့အခါ ေလွေလွာ္သူေရာ ထင္းဆယ္သူပါ အတတ္ပညာ ပါပါလိမ့္မယ္။

ခ်င္းတြင္းျမစ္ကို အမီွျပဳၿပီး ဝမ္းစာရွာရတဲ့ ျမစ္ကမ္းပါး ေဒသခံေတြဟာ သဘာဝတရားနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ ေနၾကၿပီ။ ကုန္းေျမေဒသခံ က်မတို႔သာ အံ့ၾသတုန္လႈပ္ေနေပမယ့္ သူတို႔ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလို သက္ေတာင့္ သက္သာပါပဲ။

ခ်င္းတြင္းျမစ္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ၊ နက္ရိႈင္းမႈေတြ လူးလာေခါက္တုံ႔ ျပန္ေနရသူေတြထဲမွာ က်မတို႔လုိ အက်ဥ္းက်ခံေတြရဲ႕ မိသားစုေတြလည္း ပါတယ္ေလ။ ရန္ကုန္ - မႏၱေလး - မံုရြာ ကားအဆင့္ဆင့္ စီးၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ရင္ မဟာၿမိဳင္ ေတာင္ေျခရင္း ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္း နဖူးကိုင္း ရြာကေန ကေလးဝဘက္ကမ္းကို ခရီးသည္ေတြက ေလွနဲ႔ကူးရတယ္။

ကေလးဝၿမိဳ႕ က်က္သေရေဆာင္ ေရႊမုေဌာ ေစတီႀကီးက ေရႊေရာင္ဝင္းပလုိ႔ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းလွပါတယ္။ ေရႊမုေဌာ ေစတီေတာ္ေျခရင္း ကမ္းပါးေဘးမွာ ဆုိက္ကပ္ထားတဲ့သေဘၤာ၊ စက္ေလွ၊ ဝါးေဖာင္၊ သစ္ေဖာင္ေတြကလည္း ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ ဆုိတာကို အတည္ျပဳေပးေနတယ္။ ခ်င္းတြင္းထဲ စီးဝင္ေနတဲ့ ျမစ္သာျမစ္ရိုးမွာ ကၽြန္းသစ္ေတာေတြက အမ်ားႀကီးပါ။

ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္းအက်မွာ ဧရာဝတီက ပထမ၊ ခ်င္းတြင္းက ဒုတိယ၊ သံလြင္က တတိယလို႔ စာအုပ္ထဲမွာ သိတဲ့အသိကေန က်မ အခု လက္ေတြ႔ျမင္ရပါၿပီ။

ခ်င္းတြင္းျမစ္ရဲ႕ အထင္ကရ ဝဲႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ အထက္မွာေပ၊ ေအာက္မွာေရႊ၊ အလယ္ဝက္သိုက္ မ်က္ျဖဴဆုိက္ ဆိုတဲ့ ဝဲႀကီးေတြထဲက ေပဝဲကိုျဖတ္ရင္း ေရႊမုေဌာ ေစတီႀကီးကို လက္အုပ္ခ်ီ ဆုေတာင္းရတာ အေမာပါပဲ။

အေတြ႔အႀကံဳမ်ားတဲ့ ခရီးသည္ေတြက ပါလာတဲ့ ထမင္းေလးကို ျမစ္ထဲခ်ၿပီး ဝဲစာေႂကြးပါတယ္။

ႏႈတ္ကေနလည္း “နယ္ရွင္ပယ္ရွင္ မ်ားကို မေမ့ပါဘူး၊ ေရသတၱဝါမ်ား စားၾကေသာက္ၾကပါ၊ က်ေနာ္က်မတုိ႔ကိုလည္း အႏၱရာယ္ ကင္းေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါ” လို႔ ဆုေတာင္းတတ္ ပါတယ္။

ကေလးဝနဲ႔ ကေလးၿမိဳ႕က ၂၄ မိုင္ ေဝးပါတယ္။ က်မတုိ႔ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲမွာ သင္ရတဲ့ သစ္ေခ်ာက္ ေက်ာက္မီးေသြးတြင္း ရွိတဲ့ေနရာက ကေလးဝ ၿမိဳ႕ကေလးပါပဲ။

၁၉၉၈ မွာ အိႏၵိယ - ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရးအေနနဲ႔ တမူး - ကေလး၀ – ကေလး ကားလမ္း ေဖာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မို႔ ကားလမ္းက အၾကမ္းထည္ ေျမသားပဲ ရွိပါေသးတယ္။

ကေလးဝ – ကေလးၿမိဳ႕ ကားလမ္းက ျမစ္သာျမစ္ ကမ္းနဖူးေပၚကေန ေမာင္းရပါတယ္။ ျမစ္သာျမစ္ႀကီးကို မိုးထားတဲ့ ေတာင္ေတြၾကား တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ျမစ္သာျမစ္က ေက်ာက္တံုးႀကီးေတြၾကား အရွိန္အဟုန္နဲ႔ စီးေနတယ္။

ကမ္းစပ္ ေက်ာက္တံုးေလးေတြ စီစီရီရီရွိတဲ့ ေသာင္ျပင္ေဘး တဘက္တခ်က္မွာ ရင္ခတ္ပန္းေတြ၊ တံျမက္စည္းပင္ေတြရဲ႕ အဖူး ေလးေတြက ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတယ္။ ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ ၾကားက ျမစ္သာျမစ္ႀကီး က်မတုိ႔ေနာက္ တေကာက္ ေကာက္ လုိက္ခဲ့တာ တခါတရံ ပုန္းလွ်ိဳး ကြယ္လွ်ိဳး၊ တခါတရံ ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုယ္ထင္ျပၿပီး ကားအရွိန္နဲ႔ ျမစ္ေရစီး အရွိန္ ၿပိဳင္ၾကပါေသးတယ္။

ေဒသခံေတြ အေျပာေတာ့ ကားေတြက ျမစ္သာျမစ္ထဲ တခါတရံ ေရေသာက္ဆင္းသတဲ့…။ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ေတာင္ပတ္လမ္း အခ်ိဳးအဆစ္ေတြ၊ ေကြ႔ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ။

ဒီလို စကားသံေတြကို ရင္ဝယ္ပိုက္ၿပီး စိုးတထိတ္ထိတ္နဲ႔ အၿမဲ ကားစီးခဲ့ရတာ ဆယ္ႏွစ္ၾကာပါေရာလား ...။

လမ္းေဘးတေလွ်ာက္မွာ ျမစ္သာျမစ္ရိုး တေလွ်ာက္က ခုတ္လွဲၿပီး တံဆိပ္ရိုက္ႏွိပ္ၿပီးျဖစ္တဲ့ ကြ်န္းသစ္ပံုေတြကိုလည္း အၿမဲျမင္ရတယ္။ ကၽြန္းသစ္ေတြကို ျမင္တုိင္း က်မရင္ထဲ ႏွေျမာတသ ျဖစ္ရတယ္။

“သစ္ပင္စိုက္ရတယ္ ဆုိတာ သစ္ပင္ခုတ္ရတာထက္ ပိုေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္” ဆိုတဲ့စကားရဲ႕ အႏွစ္သာရကို က်မ ခံစား တတ္ေအာင္ ဒီခရီး၊ ဒီလမ္းေတြက သင္ၾကားေပးခဲ့တယ္။ သစ္ဆြဲဆင္ၾကီးေတြကိုေတြ႔ရင္ လမ္းေဘးကပ္ၿပီး ကားရပ္ထားရတယ္။

ကၽြန္းသစ္တံုးကို ႏွာေမာင္းနဲ႔လိပ္ၿပီး ခြန္နဲ႔အားနဲ႔ သယ္လာတဲ့ ဆင္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ဘိသိက္ဆရာ ေျပာတဲ့ “ဆင္ျခင္းတူဦး မင္းခစားဆင္နဲ႔ သစ္ဆြဲဆင္ မတူပါဘူး” ဆိုတဲ့ စကားကိုလည္း က်မသတိရမိတယ္။

ကေလးဝ – ကေလး - တမူးလမ္းခြဲ က်ီကုန္းရြာ အဝင္မွာျမစ္သာျမစ္က ဂန္႔ေဂါဘက္ကိုစီး ဆင္းလို႔ က်မတို႔ကို ႏုတ္ဆက္ သြားေတာ့တယ္။ စပါးခင္းေတြ ေနၾကာခင္းေတြနဲ႔ ကေလးၿမိဳ႕ကို အနားသပ္ ေပးထားတဲ့ ေနရဥၥရာျမစ္က ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႕ဖို႔လာတဲ့ က်မကို ႀကိဳဆုိလိုက္တယ္။

ေတာင္ေတြပတ္လည္ ကာထားတဲ့ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းလြင္ျပင္ထဲက ကေလးၿမိဳ႕ကေလးက ဆန္ေရစပါး ျပည့္စံုလံုေလာက္တဲ့ ေဒသျဖစ္ၿပီး အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔မကြာ ေနနုိင္တဲ့ၿမိဳ႕ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ မၾကာခင္မွာ က်မသိခဲ့ရတယ္။

ရိုးသားမႈနဲ႔ ေစတနာေတြကို ဗဟိုျပဳတဲ့ ကေလးလြင္ျပင္က အင္မတန္မွ လြမ္းေမာဖြယ္ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဒီလုိ ေဒသကို အက်ည္းတန္ ေစတာက ကေလးၿမိဳ႕ ေမာ္လုိက္ေလး အက်ဥ္းေထာင္ပါပဲ။

က်မရဲ႕ ပထမဆံုး ေထာင္ဝင္စာခရီးမွာ ကေလးၿမိဳ႕ ေလယာဥ္ကြင္းနားက ရတနာရွင္ တည္းခုိခန္းမွာ တည္းခုိခဲ့တယ္။ ကေလးၿမိဳ႕နဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္က ၇ မုိင္ေက်ာ္ ေဝးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေလးဘီးကားေတြ အခုလို ေပါေပါမ်ားမ်ား ကေလးၿမိဳ႕မွာ မရွိေသးဘူး။
“ေထာင္ကို ဘယ္လုိသြားရမလဲ၊ ေထာင္ကဘယ္မွာရွိလဲ” လို႔ ကေလးၿမိဳ႕ ရဲစခန္းကို သြားၿပီး စံုစမ္းရတယ္။ “ေထာင္ကို သြားရင္ ကေလး - ရာဇၿဂိဳလ္ - ခမ္းပတ္ ကားကိုစီးရမယ္” တဲ့။ ဒီကားက ေစ်းကားမုိ႔ မနက္ ၉ နာရီဆုိ ထြက္ပါတယ္။ “အျပန္ကိုေတာ့ ကားႀကံဳ တားစီးရမယ္” လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ရတနာရွင္ တည္းခုိခန္းကေန ရာဇၿဂိဳလ္ - ခမ္းပတ္ကား ရွိရာ ပင္လံုရပ္ကြက္ထဲကို ဆုိက္ကားစီး သြားရပါတယ္။က်မစီးရမယ့္ ကားကို ျမင္ေတာ့ ရင္ေမာသြားရတယ္။

ကုန္ပါတင္တဲ့ကားမုိ႔ ကားေပၚကို တက္ရင္ ကားေနာက္ၿမီးေပၚကေန တြယ္တက္ တြယ္ဆင္း လုပ္ရပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားနဲ႔သာ ေန႔စဥ္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ေနရတဲ့ ရန္ကုန္သူ က်မအတြက္ အေတာ့္ကုိ အခက္အခဲျဖစ္ရတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ဒီလုိအခက္အခဲကိုမွ
မေက်ာ္လႊားနုိင္ရင္ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ဖုိ႔ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့စိတ္က က်မကိုကားေပၚ ေရာက္ေစခဲ့ပါတယ္။

ကားေပၚမွာ က်မအရင္ ေရာက္ႏွင့္သူေတြက အျပည့္မို႔ က်မမွာ ထိုင္စရာ မရွိဘူး။ ရန္ကုန္ ဘတ္စ္ကားဆို ထုိင္ခံုမွာ ထိုင္စီးေနတဲ့ ခရီးသည္ေတြကို မတ္တပ္ရပ္စီးတဲ့ ခရီးသည္ေတြက လူကဲခတ္ ေကာင္းရင္ေကာင္းသလို၊ လ်င္ျမန္မႈရွိရင္ရွိသလို မွတ္တိုင္ ေရာက္ခါနီး ေနရာဦးႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလို ရန္ကုန္ဘတ္စ္ကားကို ေန႔စဥ္စီးလာသူက်မ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာမိတယ္။ ကားေပၚပါ ခရီးသည္ေတြရဲ႕ အမူအရာက သိပ္ကိုစိတ္ေအးလက္ေအး ျဖစ္ေနတာပါ။

တခ်ိဳ႕ ခရီးသည္ေတြက ေစ်းစာရင္းတြက္လို႔၊ တခ်ိဳ႕က ဘုရားပြဲေရာက္ရင္ ေကၽြးမယ့္ ထမင္းအေၾကာင္း၊ အခ်ိဳပြဲအေၾကာင္း၊ဆန္ေစ်း စပါးေစ်းအေၾကာင္းေတာင္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေျပာေနၾကေသးတာ။

ကားထြက္ေတာ့ အမိုးသံကိုင္းကို ကိုင္ၿပီး က်မလုိ္က္လာခဲ့တယ္။ ေနရဥၥရာ ျမစ္ကိုျဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ထုိင္ခံုအစြန္ကလူက ျဗဳန္းဆို က်မကို ေက်ာခိုင္း မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ “ရန္ကုန္သူကြ” လို႔ စိတ္ထဲက ႀကံဳးဝါးၿပီး က်မ တင္ပါးလႊဲ ဝင္ထုိင္လုိ္က္တယ္။

ထုိင္ခံုကထၿပီး မတ္တပ္ရပ္တဲ့သူက ျပန္ထုိင္မယ္ အလုပ္ က်မကိုလည္း ျမင္ေရာ ေကာက္ကာငင္ကာ ေမးခြန္းေမးလုိက္တယ္။ “ခင္ဗ်ား ရန္ကုန္ကလား” တဲ့။ က်မမွာ ရွက္တာေရာ၊ အားနာတာေရာနဲ႔ “ဟုတ္ကဲ့” လုိ႔ ခပ္ရြံ႕ရြံ႕ ေျဖမိတယ္။ သူက ကြမ္းတံေတြး ထေထြးတာကိုး။

ျပန္ထုိင္ဖို႔ က်မေျပာေတာ့ သူကလက္ကာျပတယ္။ “ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ” လို႔ ေမးပါတယ္။ “က်မ ခင္ပြန္းသည္ကို ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႔တာပါ ႏုိင္ငံေရးမႈနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ၁၄ ႏွစ္ က်ခံေနရပါတယ္” လို႔ က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

“မတရားမႈဟာ အသံျမည္တယ္” ဆိုတာကို အဲဒီ ခ်င္းအမ်ိဳးသားက သက္ေသျပလိုက္တယ္။ က်မ ကားေပၚကို ခက္ခက္ခဲခဲ တြယ္တက္ လာကတည္းက ဒီေဒသက မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူသိတယ္ တဲ့။

စာေရးသူအျဖစ္ လူလားေျမာက္ေစမယ့္ က်မကို ပထမဆံုး ေထာင္ဝင္စာခရီးမွာ ခ်င္းအမ်ိဳးသားႀကီး စကားက သေႏၶတည္ ေပးခဲ့ပါတယ္။

“ခင္ဗ်ားကိုျမင္ေတာ့ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ ဆရာနတ္ႏြယ္ရဲ႕ ဝတၳဳတပုဒ္ကို သြားသတိရတယ္။ ဝတၳဳထဲမွာ ပါတဲ့စကားေလ။ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ေယာက်္ားမွန္ရင္ ေထာင္က်ဖူးရမယ္။ မိန္းမမွန္ရင္ သည္းထန္စြာ ငိုေႂကြး ဖူးရမယ္တဲ့။ ဒီေန႔ေခတ္က ဂ်ပန္ေခတ္ထက္ ဆိုးပါတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ ဒီမုိကေရစီဆုိတဲ့ သားေလာင္းကို လြယ္ထားရတဲ့ မိခင္နဲ႔တူတယ္။ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ မိခင္ဆိုတာ အထုိင္အထ အသြားအလာ ဆင္ျခင္ရတယ္။ သားေလာင္းကို ေမြးေတာ့လည္း အာေဝဏိက ဒုကၡကို ခံစားရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ေမြးလာေတာ့လည္း ေမြးလာတဲ့ကေလးက ခ်စ္စရာေလးပါ။

တေန႔က် ဒီမုိကေရစီဆုိတဲ့ တိုက္ႀကီးေဆာက္ၿပီးရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကို ျမင္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔က သဲေတြ ေက်ာက္ေတြအျဖစ္ ေအာက္ေျခ ေဖာင္ေဒးရွင္းထဲမွာ ပါသြားၿပီ” တဲ့။     ။