လ ၁၃ ရဲ႕ တပ္ၾကပ္ႀကီး

Friday, 29 July 2011 11:44 စစ္သည္ေတာ္ စာမ်က္ႏွာ
Print
တပ္မေတာ္သား ဘဝမွာ ရာထူး အဆင့္အတန္း အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ဆံုေတြ႔ရတာ၊ ခြဲခြာရတာဟာ အဆန္း မဟုတ္ေပမယ့္ ဆရာႀကီးေအးမင္း (အမည္ရင္း မဟုတ္) နဲ႔ ဆံုေတြ႔ခဲ႔ရ၊ သူ႔ဆီက ၾကားသိခဲ႔ရတာေတြကေတာ့ မေမ႔ႏိုင္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ စခန္း (ပြိဳင့္-၂၉၄၈) ကို ယာယီတာဝန္နဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ တပ္ၾကပ္ႀကီးေအးမင္း အဲဒီ မနက္မွာ သတင္းပို႔လာပါတယ္။ စခန္းမွာ ဆရာႀကီးတုိ႔ အဖြဲ႔ ေခတၱ ေနဖို႔ ထုိင္ဖုိ႔ ေနရာ ခ်ထားေပး အၿပီးမွာ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ရာက သူ႔ဘဝ တစိတ္တပိုင္းကို သိခြင့္ရလုိက္တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ဆံုတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီးက အသက္ ၅၀ နီးပါး၊ စစ္သက္ ၃၀ ျပည့္ခါနီးၿပီ။ လူပံု ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ စကားနည္းၿပီး မ်က္ႏွာကေတာ့ အၿမဲတမ္း ၿပံဳးေရာင္သမ္း ေနတတ္တယ္။ မ်က္ႏွာထားက ႏူးညံ့သလို စကားေျပာတာကလည္း ေလသံေအးေအးနဲ႔ တလံုးခ်င္း ျဖည္းျဖည္း ေျပာတတ္တယ္။ ေျခလ်င္စစ္သား အေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္ အႏွံ႔အျပားမ်ား တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ၿပီးၿပီမုိ႔ အေတြ႔အႀကံဳေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ဆရာႀကီးနဲ႔ စကားေျပာရတာ၊ သူ႔ အေတြ႔ အႀကံဳေတြ နားေထာင္ရတာဟာ က်ေနာ္တို႔ စခန္းက ရဲေဘာ္ အားလံုး အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးႏိုင္ပါဘူး။ ဗမာလူမ်ဳိး၊ ကရင္ျပည္နယ္ ဖာပြန္သား ဆရာႀကီးေအးမင္းဟာ အရက္ မေသာက္၊ ဖဲ မရိုက္၊ ေလာင္းကစား မလုပ္၊ တကယ့္ လူရိုး လူေအးႀကီးပါ။ လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ၿပီး တပ္ျပင္ပမွာ အမ်ဳိးအေဆြလည္း မရွိပါဘူး၊ တပ္မေတာ္သည္သာ သူ႔အိမ္ေပါ႔။ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကလည္း ဆရာႀကီးေအးမင္းကို ေလးစား ရိုေသၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ လူပ်ိဳႀကီး ဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ မရွိအတူ၊ ရွိအတူ ေနၿပီး ရဲေဘာ္ေတြ ေငြေရး ေၾကးေရးက အစ အခက္အခဲ ရွိတိုင္း ကူညီတဲ့သူ။

Burma_Armed_Forces_Day_Naypyitawသူ႔အေဖကလည္း တပ္မေတာ္က တပ္ၾကပ္ႀကီး တဦးပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးေအးမင္းတို႔ မိသားစုဟာ အေဖတာဝန္က်ရာ ဖာပြန္ၿမိဳ႕၊ ခလရ ၁၃၁၃ မွာ ေနထုိင္ရင္း ႀကီးျပင္းခဲ႔တယ္။ ခလရ ၁၃ ဆိုတာကေတာ့ ေျခလ်င္တပ္ရင္းကို အတိုေကာက္ ေခၚတာေပါ႔၊ တပ္ထဲမွာေတာ့ တခါတေလ အဲဒါကို ထပ္ၿပီး လ-၁၃ လို႔ အတိုေကာက္ ေခၚၾကတယ္။

လ-၁၃ မွာ ေနထိုင္ ႀကီးျပင္းခဲ႔တဲ့ ဆရာႀကီးေအးမင္းတို႔ မိသားစုဟာ တေန႔မွာ ကံၾကမၼာဆိုးတခု ႀကံဳရတယ္၊ သူ႔အေဖ ေရွ႕တန္း စစ္ဆင္ေရး တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရင္း က်ဆံုးသြားတာပါ။ အေဖမရွိေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ တပ္ထဲမွာ ေနလို႔ မရၾကေတာ့ဘူး။ တျခားမွာလည္း ေနစရာ မရွိေလေတာ့ အေဖ့ပင္စင္နဲ႔ ကရုဏာေၾကး ရတာေလးေတြ အရင္းျပဳၿပီး ဖာပြန္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေျပာင္းေနၾကတယ္။ သူတို႔မိသားစုက ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ပါ။ သူက အငယ္ျဖစ္ၿပီး အစ္ကို အႀကီးက အထက္တန္း တက္ေနရင္းကေန ေက်ာင္းထြက္ၿပီး မိသားစုကို လုပ္ေကၽြးရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာဘူး၊ အစ္ကိုျဖစ္သူက တပ္ထဲ ဝင္သြားပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ဆရာႀကီးေအးမင္းလည္း အလယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝနဲ႔ ေက်ာင္းက ထြက္ၿပီး အေမကို ႀကံဳရာက်ပန္း လုပ္ေကၽြးရတယ္။ အစ္ကို လုပ္တဲ့သူက တႏွစ္ တေခါက္ေလာက္ပဲ သူတို႔သားအမိကုိ လာေတြ႔ႏိုင္တယ္။ ႏွစ္အနည္းငယ္ အၾကာမွာ သူ႔အစ္ကို ေရွ႕တန္းမွာ က်ဆံုးသြားတယ္။

အစ္ကို ဆံုးၿပီးလို႔မွ မၾကာခင္ သူကိုယ္တိုင္ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ အျဖစ္နဲ႔ ႀကံဳရျပန္တယ္။ ဖာပြန္ေဒသကို ထိုးစစ္ဆင္ဖို႔ လာတဲ့ စစ္ေၾကာင္းေတြက ေပၚတာ ဆြဲတာကို ခံရတာပါ၊ ေပၚတာဘဝနဲ႔ ဗံုးသီးေတြ၊ ရိကၡာေတြ ထမ္းပိုးေပးရင္း တိုက္ပြဲေတြနဲ႔လည္း ႀကံဳလို႔ ဒုကၡေတြ အရမ္းေရာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီစစ္ေၾကာင္းက ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ ထိခိုက္ က်ဆံုးတာေတြ ရွိေပမယ့္ သူကေတာ့ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ ဆိုသလို ေဘးမသီ ရန္မခ အိမ္ျပန္လာႏိုင္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္မွာက တိုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးတဲ့ လင္ေယာက္်ားနဲ႔ သားႀကီးတို႔ရဲ႕ စိတ္နဲ႔ ဆရာႀကီးေအးမင္းရဲ႕ အေမဟာ က်န္းမာေရး မေကာင္းေတာ့ဘူး။ သူလည္း ရရာအလုပ္ လုပ္ၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကုသေပးေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဆံုးပါးသြားတယ္။ ဒီေတာ့ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ အရြယ္မွာပဲ မိဘေတြေရာ၊ အစ္ကုိေရာ မရွိေတာ့ၿပီမို႔ တေကာင္ၾကြက္ ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။ ဘာမွ အေထြအထူး စဥ္းစား မေနေတာ့ဘဲ တပ္ထဲကို ေျခစံုပစ္ဝင္လိုက္ေတာ့တယ္။

စစ္သင္တန္းၿပီးဆံုးလို႔ တာဝန္က်တဲ့ မိခင္တပ္ရင္း ရွိတဲ့ ေနရာက ျမန္မာႏိုင္ငံ အလယ္ပိုင္း ေခ်ာက္ၿမိဳ႕။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္စြာပဲ ေရစက္ဆံုပံုက သူ႔ရဲ႕ မိခင္တပ္ရင္းဟာ လ-၁၃ ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ လ-၁၃ က ဖာပြန္ အေျခစိုက္တပ္ရင္း အျဖစ္ကေန ဒါးကြင္း ျဖစ္စဥ္ေၾကာင့္ တပ္ရင္း တရင္းလံုး ေနရာ ေျပာင္းပစ္ခံခဲ႔ရရာကေန တပ္မ ၈၈ လက္ေအာက္ခံတပ္ အျဖစ္ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာတာပါ။ (ဒါးကြင္းျဖစ္စဥ္ ဆိုတာကေတာ့ လ-၁၃က တပ္စိတ္ တစိတ္ဟာ ဖာပြန္ၿမိဳ႕နယ္ ဒါးကြင္းေဒသမွာ ေဒသခံ ေက်းရြာသူေတြကို မုဒိမ္းမႈ က်ဴးလြန္ခဲ႔တဲ့ ျဖစ္စဥ္ပါ။ ဒီျဖစ္စဥ္ကို အထက္က သိရွိတဲ့ အခါမွာ စစ္တရားရံုးနဲ႔ စစ္ေဆးၿပီး တပ္စိတ္မွဴးနဲ႔ က်ဴးလြန္သူ အားလံုးကို ေသဒဏ္ စီရင္ခ်က္ ခ်ၿပီး၊ တပ္ရင္းက ရာထူးႀကီးသူေတြကိုလည္း အေရးယူခဲ႔တယ္။ တပ္ရင္း တရင္းလံုးကိုပါ ဖာပြန္ၿမိဳ႕ကေန ေျပာင္းပစ္ၿပီး တပ္မ လက္ေအာက္ခံတပ္ အျဖစ္ ပို႔လုိက္တာပါ)

စစ္သားဘဝမွာ တပ္ေတြ တခုၿပီး တခု ေျပာင္းရတာ မထူးဆန္းေပမယ့္ စစ္သားတိုင္း မိခင္တပ္ရင္းကိုသာ သံေယာဇဥ္ ပိုရွိတတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးေအးမင္းလည္း သူ႔အေတြ႔အႀကံဳေတြအေၾကာင္း ျပန္ျပန္ေျပာရင္ ရဲေဘာ္သစ္ဘဝက လ-၁၃ နဲ႔ ကယားျပည္နယ္ စစ္ဆင္ေရး ဝင္ခဲ႔ရတုန္းက အေၾကာင္းေတြ အမ်ားဆံုး ၾကားရေလ့ရွိတယ္။ သူနဲ႔ ေရစက္ဆံုတဲ့ လ-၁၃ ကိုလည္း အေတာ္ သံေယာဇဥ္ရွိပံုပဲ။

ရွမ္းျပည္အေရွ႕ပိုင္း၊ ႀတိဂံေဒသကို ေရာက္ေနတာလည္း ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ ရွိေနပါၿပီ၊ တပ္ၾကပ္ႀကီး လုပ္သက္တင္ ၁၀ ႏွစ္ ေက်ာ္ေနၿပီ၊ ပညာ အရည္အခ်င္းအရ တပ္ခြဲ/တပ္ၾကပ္ႀကီး (တပ္ခြဲရဲ႕ တပ္ေထာက္ကိစၥေတြ ကိုင္ရတဲ့ သူ) လုပ္ဖုိ႔ အရည္အခ်င္း မွီေပမယ့္ မလုပ္ဘဲ ျငင္းၿပီး တိုက္စရာ ရွိရင္ ေရွ႕ဆံုးကေန အေသခံ တိုက္ရတဲ့ တပ္စုတပ္ၾကပ္ႀကီးပဲ လုပ္ေနတာပါ။ တပ္ခြဲ/တပ္ၾကပ္ႀကီး ရာထူးကို မက္ေမာၾကသူေတြ ရွိတတ္ၾကေပမယ့္ ဆရာႀကီးေအးမင္းကေတာ့ စာရင္းဇယားေတြနဲ႔ ေခါင္းရွဳပ္မခံခ်င္ဘူးလို႔ ဆိုတယ္၊ သူက အလိုေလာဘ အင္မတန္နည္းတဲ့သူကိုး။

တပ္မေတာ္မွာ ဒုအရာခံဗိုလ္ ရာထူးရဖို႔က မလြယ္ကူတဲ့ ကိစၥပါ။ ဒုအရာခံဗိုလ္ (စာေရး) ဆိုရင္ေတာ့ တမ်ဳိးေပါ႔။ သူတို႔ကေတာ့ လုပ္သက္နဲ႔ လုပ္ငန္း ကၽြမ္းက်င္မႈေပၚ မူတည္ၿပီး ရာထူး ပံုမွန္ တက္သြားႏိုင္တယ္။ ေျခလ်င္စစ္သား တေယာက္ ဒုအရာခံဗိုလ္ ျဖစ္လာဖို႔က အင္မတန္ ခက္တယ္။ တပ္ခြဲ/တပ္ၾကပ္ႀကီးကေနလည္း ဒုအရာခံဗိုလ္ ရာထူးကို ရႏိုင္တယ္၊ ဆရာႀကီးေအးမင္းတို႔လို တပ္ခြဲ/တပ္ၾကပ္ႀကီးရာထူး မယူတဲ့ ဖိုက္တာ တပ္ၾကပ္ႀကီးေတြထဲကေနလည္း လုပ္သက္ရင့္ၿပီး စစ္ေျမျပင္ ထူးခၽြန္မႈ ရွိတဲ့ အက်င့္စာရိတၱ မင္နီ ထိမထားသူေတြကို တပ္ရင္းမွဴးေတြက ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ရံုး အထိ တင္ျပရတယ္။ အဲဒီမွာ ရံုးခ်ဳပ္က အရာခံဗိုလ္ ေရြးခ်ယ္ေရး အဖြဲ႔ကေန ေသခ်ာ စိစစ္ ေရြးခ်ယ္ၿပီးမွ အက်င့္သိကၡာ စံျပ ျဖစ္သူ၊ စစ္ေျမျပင္မွာ ထူးခၽြန္သူေတြကို ဒုအရာခံဗိုလ္ အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တာပါ။ (ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ တပ္ရင္း တရင္းမွာ အရာခံဗိုလ္၊ ဒုအရာခံဗိုလ္ ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီးေတြဟာ စစ္သည္အားလံုးရဲ႕ စံျပ ျဖစ္ေနသင့္လို႔ပါပဲ။ တပ္ရင္းအရာခံဗိုလ္ ဆရာႀကီးေတြ ဆိုရင္ အေတြ႔အႀကံဳရင့္တာ အျပင္ အက်င့္သိကၡာကလည္း ေလးစားစရာ ေကာင္းတာမို႔ အရာရွိငယ္ေတြ ကိုယ္တိုင္က တေလးတစား ဆက္ဆံရတာပါ။)

ဆရာႀကီးေအးမင္းလည္း တပ္ၾကပ္ႀကီး လုပ္သက္တင္ ၁၀ ႏွစ္ ေက်ာ္ၿပီမို႔ အခုခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ တပ္ခြဲအရာခံဗိုလ္ေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ ထင္ပါတယ္။ သူ႔ဆီက ၾကားခဲ႔ရတဲ့ မွတ္မွတ္ရရ စကား တခြန္းေတာ့ ရွိတယ္။ “ခြန္ဆာႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူသြားတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္၊ သူသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မယူခဲ႔ရင္ အခုခ်ိန္ က်ေနာ့္ကို ျမင္ရမွာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ ဆိုတယ္။ ခြန္ဆာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မယူခင္ ၉၆-၉၇ ထဲမွာ ရွမ္းျပည္အေရွ႕ပိုင္းမွာ အျပင္းအထန္ ထိုးစစ္ဆင္ခဲ႔တဲ့ ထုိးစစ္ေတြထဲမွာ သူတို႔ တပ္ရင္းလည္း ပါခဲ႔တယ္။ သူ႔တပ္စုမွာ တပ္စုမွဴး အပါအဝင္ အားလံုးနီးပါး က်ဆံုးသြားတာပါ၊ ကံေကာင္းလို႔သာ သူအသက္ မေသဘဲ က်န္ခဲ႔ေပမယ့္ ဒီတိုက္ပြဲစဥ္ထဲမွာ သူ႔ကိုယ္သူ တထစ္ခ် ေသမယ္လို႔ သူထင္ခဲ႔တယ္။ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား က်သြားၿပီ၊ တြယ္တာစရာလည္း မရွိ၊ ဒီေန႔ ငါမေသေသးရင္ ေနာက္ေန႔ တိုက္ပြဲမွာ ေသလိမ့္မယ္လို႔ပဲ စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနၿပီး တိုက္ခိုက္ခဲ႔ရတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းစြာပဲ ခြန္ဆာက တိုက္ပြဲကို မဆက္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ယူလိုက္တယ္။ ရွမ္းျပည္အေရွ႕ပိုင္းမွာ ေဒသ အေတာ္မ်ားမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းသြားတယ္။ တိုက္ပြဲတြင္းမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ေသၿပီလို႔ပဲ စိတ္ထဲမွာထားၿပီး တိုက္ပြဲ ဝင္ခဲ႔တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြလည္း အသက္ အႏၲရာယ္က လြတ္ေျမာက္သြားတယ္။

အခုေတာ့ ရွမ္း (ေရွ႕) တေၾကာမွာလည္း ေသနတ္သံေတြ ျပန္ၾကားလာရၿပီ၊ က်ေနာ့္ ဆရာႀကီးလည္း တိုက္ပြဲေတြ ဝင္ေနရျပန္ၿပီလား မသိပါ။ ဆရာႀကီးကို တပ္မေတာ္ကေန က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ အၿငိမ္းစား ယူသြားတာ ျမင္ခ်င္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးေအးမင္းကေတာ့ ေသခ်ာတယ္၊ အသက္ ၆၀ မျပည့္မခ်င္း တပ္မေတာ္ကေန ထြက္ခြာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ တပ္မေတာ္သာ သူ႔အိမ္၊ ရဲေဘာ္ေတြသာ သူ႔ေဆြမ်ဳိး ျဖစ္ေနတာကိုး။ စစ္သက္ ၃၀ နီးေပမယ့္ သူ႔မွာ တပ္မေတာ္ကေန အၿငိမ္းစားယူတဲ့အခါ ေနဖို႔ထိုင္ဖုိ႔ စုေဆာင္းထားတာ ဘာမွ မရွိေသးဘူး။ အျပင္မွာလည္း ေနဖို႔အိမ္လည္း မရွိ၊ ေဆြမ်ဳိးလည္း မရွိပါ။ အသက္ ၆၀ ျပည့္သည္ အထိ တပ္ေတြ တခုၿပီး တခု ေျပာင္းရင္း ျဖတ္သန္းခဲ႔တဲ့ ဆရာႀကီးေတြ အၿငိမ္းစားယူတဲ့ အခ်ိန္မွာ အျပင္မွာ ေနစရာ မရွိလို႔ ဒုကၡ ေရာက္ရတာေတြ အမ်ားႀကီး ၾကားဖူးပါတယ္။ အခုေတာ့ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာန ျပန္လည္ ေနရာခ်ထားေရး ညႊန္ၾကားေရးမွဴးရံုး ညႊန္ၾကားခ်က္နဲ႔ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း အိမ္ရာ အစီအစဥ္ေတြ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနတာ ၾကားရေတာ့ ဝမ္းသာမိတယ္။ ဆရာႀကီးေအးမင္း အပါအဝင္ တကယ္ခံစားခြင့္ရသင့္တဲ့ စစ္မႈထမ္းႀကီးေတြ ခံစားခြင့္ရၾကပါေစလို႔လည္း ဆႏၵျပဳပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အထက္ ဌာနက ေစတနာေကာင္းေကာင္း၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးတာကို ၾကားကေန စစ္သည္ရဲ႕ ရသင့္တဲ့ ခံစားခြင့္ကို ေငြေပးမွ တင္ေပးမယ္၊ မေပးရင္ ေခါက္ထားမယ္ ဆိုတဲ့ ျခစားတဲ့ တပ္စာေရးေတြ ရွိတတ္လို႔ပါ (စာေရးတိုင္းကို မဆိုလိုပါ၊ ေလးစားထိုက္သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ)။ ဆရာႀကီးေအးမင္းတို႔လို လူရိုးလူေအး၊ လူရည္ မလည္တဲ့ စစ္သားႀကီးေတြ အညစ္မခံရေစခ်င္ဘူး။

ဆရာႀကီးတို႔ မိသားစုဟာ တပ္မေတာ္အတြက္၊ ႏိုင္ငံအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ႔တာေတြ သိပ္မ်ားပါတယ္။ စစ္သားတေယာက္ရဲ႕ ဇနီး၊ စစ္သားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မိခင္၊ ဆရာႀကီးရဲ႕အေမ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ငဲ႔ငဲ႔ နဲ႔ ဆံုးပါး သြားတာဟာ အင္မတန္္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္စရာပါ။ တပ္မေတာ္က အၿငိမ္းစားယူၿပီးတဲ့ တေန႔မွာ က်ေနာ့္ ဆရာႀကီးလည္း လုံေလာက္တဲ့ ပင္စင္လစာနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ၊ က်န္းက်န္းမာမာ ေနႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

Facebook တြင္ ေတြ႔ရသည့္ တပ္မေတာ္အရာရိွတဦး၏ ေဆာင္းပါးကုိ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းၿပီး ေဖာ္ျပပါသည္။