ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ဂု႐ုမ်ား

သို႔

ႏိုင္ငံေရးဂု႐ုမ်ား

အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္တယ္ ဆိုတာ အမွန္ပဲ။ ဧရာ၀တီမွာ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေၾကာင့္ လူမႈေရး လုပ္ငန္းမ်ား အဟန္႔အတားျဖစ္ဟု ေျပာ” ဆိုတဲ့ သတင္းကုိ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ေမးစရာရွိလာတာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မလြတ္ခင္မွာေရာ ဒီလူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ထိေရာက္မႈက ဘယ္လိုရွိလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ။

ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ပေပ်ာက္ေရးအတြက္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနရတဲ့ ကုလသမဂၢ၊ NGO မ်ားက ပေရာဂ်က္ေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ဟာ ထင္သေလာက္ အလုပ္မျဖစ္တာ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ အေၾကာင္းရွာေတာ့ ေနာက္ဆံုး ေပၚလစီေၾကာင့္ပဲလို႔ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မူဝါဒ အေျပာင္းအလဲအတြက္ အားေပးအားေျမႇာက္ (Advocacy) ျပဳတဲ့အခါ တင္းမာတဲ့သူေတြနဲ႔ အေပးအယူ လုပ္ၾကတဲ့ ပံုစံက အေလွ်ာ့ေပး ညႇိႏိႈင္း လိုက္ေလ်ာနည္းတဲ့။

ေနာက္တခုက အားေပးေထာက္ခံတာကို ဦးတည္လုပ္တဲ့အခါ လူမသိသူမသိ (Low Profile) ပဲ သြားသင့္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေၾကာင့္ တာဝန္ယူၿပီးလုပ္တဲ့သူ မရွိသေလာက္ပဲ။ ဒီပံုစံနဲ႔ သြားေနတာ ဘာေတြ၊ ဘယ္ေလာက္ထိ ခရီးေရာက္ခဲ့သလဲ။ တကယ္ပဲ မူဝါဒ အေျပာင္းအလဲကို လုပ္ႏုိင္ၿပီလား။ မလုပ္ႏုိင္ေသးရင္ လုပ္ႏုိင္ဖို႔ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ေတြရွိၿပီလား။ အစိုးရသစ္ျဖစ္ေပၚလာ႐ံုနဲ႔ (လူေျပာင္းၿပီး၊ မူမေျပာင္းတာကို သိလ်က္နဲ႔) ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တကယ္ရွိၿပီလား။ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္သလဲ။

စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈကိုပဲ ေျပာေျပာ၊ ႏိုင္ငံေရးမွာ တင္းမာတဲ့သေဘာထား မေျပာင္းလဲမႈကိုပဲ ေျပာေျပာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္သာ အဓိကတရားခံလို႔ အစိုးရရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္မ်ားက သစၥာရွိရွိ ေျပာေနတာဟာ တကယ္ေရာ ယုတၱိတန္ပါသလား။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုင္ငံေရးစင္ျမင့္ထက္က ေပ်ာက္ကြယ္သြား႐ံုနဲ႔ အရာခပ္သိမ္း ျပည့္စံုေကာင္းမြန္သြားၿပီလား။ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေခ်ာတိုင္တက္တာနဲ႔ ပမာျပဳၿပီး အေတြ႕အႀကံဳသည္သာ အျမတ္ဆိုတဲ့ထံုး ႏွလံုးမူၿပီး သကာလ၊ တႀကိမ္မရေတာ့ ေနာက္တႀကိမ္ေပါ့၊ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး အင္ဒိုနီးရွားျဖစ္စဥ္ကို နမူနာယူၿပီး ေခၽြးသိပ္လို သိပ္။ ထားပါေတာ့။

ေနာင္ အႏွစ္ ၂၀၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ေလးႀကိမ္ေလာက္ က်င္းပၿပီးမွ ေျပာင္းလဲမႈဆိုတာမ်ိဳး ေမွ်ာ္လင့္ရမယ္ဆိုရင္ လက္ရွိအေျခအေနမွာ ဆင္းရဲတြင္း နက္သထက္ နက္လာတာ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ လူမႈစီးပြားေရးဘ၀ ဘာတခုမွ အာမခံခ်က္ မရွိတာကုိ ေမ့ထားလို႔မရဘူး။ အသိသာဆံုးက ေတာရြာေတြမွာပဲ။ ဒီဒဏ္ေတြ အခံရဆံုးက သူတုိ႔ကိုး။ ေတာေရာ ၿမိဳ႕မွာပါရွိတဲ့ အေျခခံ လူတန္းစားေတြဘ၀ဟာ ႏိုင္ငံေရးဂု႐ုႀကီးမ်ားရဲ႕ အႏွစ္မပါတဲ့ တြက္ခ်က္မႈေတြေအာက္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ရႏိုးႏိုးနဲ႔ လံုးပါး ပါးရေတာ့မွာလား။

ေျပာၾကသလို ဒီစနစ္ကို အေျခခံၿပီး ေနာင္ႏွစ္ ၂၀ မွ ေျပာင္းလဲမႈ တကယ္ႀကံဳစတမ္းဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ပိုင္း၊ သံယံဇာတပိုင္း၊ စီးပြားေရးအေဆာက္အဦပိုင္း၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးေတြ အားလံုး ျပာက်ေနေလာက္ၿပီ။ လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေျခအေနျပန္ၿပီး ထူမတ္ဖို႔ေတာင္ အားလံုး အျမစ္ကလွန္ၿပီး အခ်ိန္အေတာ္ယူ ျပဳျပင္ရဦးမယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ က ႏိုင္ငံျခားသြားတယ္ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးဟာ ခုေခတ္မွာ သိပ္ၿပီး ေပၚျပဴလာ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေတာက ခ်က္ႀကီးတုိ႔၊ သာေအးတို႔လည္း ရွိတဲ့လယ္ေလး ေပါင္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ကုန္ၿပီ။ ျဖစ္ရတဲ့အျဖစ္က သူမ်ားႏိုင္ငံသြားၿပီး ကၽြန္ခံရတာ။ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္လို႔ ခိုင္းေကာင္းေလာက္တဲ့ အေျခအေနရွိရင္ မိဘေတြက ကေလးေတြကို ၿမိဳ႕က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ စားပြဲထိုးလုပ္ဖို႔၊ လက္တိုလက္ေတာင္း ခိုင္းဖိုိ႔ လႊတ္ၿပီ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ လေတြက အညာဘက္ေရာက္ေတာ့ ရြာမွာ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြနဲ႔ မိန္းမေတြပဲ က်န္ခဲ့တာကို ေတြ႔ရတယ္္။ အမ်ိဳးသားေတြက တျခားၿမိဳ႕၊ ႏိုင္ငံသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ ကေလးေတြက်ေတာ့ အနီးအနား လက္လွမ္းမီရာၿမိဳ႕မွာ အခိုင္းအေစ သြားလုပ္ရတယ္။ ကေလးမေလးေတြဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ေဖာ္ေပါ့။ ျမင္းမူရြာေလးက လူေတြဟာ နီးစပ္ရာ မံုရြာမွာ အလုပ္လာလုပ္၊ မံုရြာက်ေတာ့ မႏၲေလးကိုတက္၊ မႏၲေလးက လူက ရန္ကုန္ကို ေရႊ႕၊ ရန္ကုန္က လူက်ေတာ့ စင္ကာပူ၊ မေလး၊ ထိုင္းကို ေျချဖန္႔။ ဘယ္မွာလဲ သူတို႔ေတြရဲ႕ ဘ၀အတြက္ အာမခံခ်က္။ စိတ္ဓာတ္ေတြ ျခစားကုန္ၾကၿပီ။

လူႀကီးမင္းတို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ အင္စတီက်ဴးရွင္း ဆိုတာႀကီးကလည္း လက္ရွိအစိုးရနဲ႔ အလြမ္းသင့္တဲ့ အာဏာကို ၁၀ ျပားဖိုးရရ၊ ၁၅ ျပားဖိုးရရ ငို႔ဘေတြပဲ စုၿပံဳတိုးရင္းပဲ ေပၚေပါက္လာစရာရွိမွာပဲ။ ဘာတခုမ်ား နင္းျပားေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ကိုယ္စားျပဳေပးႏုိင္တာ ရွိသလဲ။ အထပ္ႏွစ္ဆယ္ တုိက္ေပၚကေန လူထုအသံကုိ နားေထာင္ေနပါတယ္၊ သနားၾကရွာပါတယ္ရယ္လို႔ စုတ္သပ္ျပ႐ံုနဲ႔ မဟာက႐ုဏာရွင္ႀကီးဆိုၿပီး လူထုက ေထာက္ခံေနမွာမဟုတ္ဘူး။ သမိုင္းေၾကာင္း ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ျပဳျပင္ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာ လူထုအား၊ လူထုရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ၊ လူထုရဲ႕ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားမႈဆိုတာနဲ႔ပဲ ေပၚေပါက္လာရတာ ခ်ည္းပဲ။ လူထုေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ လူထုနဲ႔ နီးကပ္၊ နီးစပ္ၿပီး ေ၀မွ်ခံစားႏုိင္တဲ့သူကိုသာ ျပည္သူက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ တင္ေျမႇာက္ၾကတာပါ။

အခု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ဒုတိယပင္လံုညီလာခံ ေခၚဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာ အားလံုးသိၾကပါတယ္။ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ စကားက အရမ္းက်ယ္ျပန္႔သြားၿပီ။ လက္ရွိအစိုးရကုိလည္း ပါ၀င္လာေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ အေတာ္ေတာ့ လက္၀င္တာပဲ။

အေၾကာင္းက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ရွိအစုိးရအေပၚမွာ အယံုအၾကည္မရွိဘူး။ သမိုင္း တေလွ်ာက္လံုးမွာ ညစ္ပတ္နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ လိမ္ညာတာခံခဲ့ရတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ရင္ၾကားေစ့ေရးျဖစ္တဲ့အတြက္ အာဃာတေတြ ခဏေဘးခ်ိတ္ၿပီး အမ်ိဳးသားျပည္လည္ သင့္ျမတ္ေရးနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုကို တည္ေဆာက္ယူရမွာဆိုေတာ့ အတိုက္အခံဘက္ကေရာ၊ အစိုးရဘက္ကေရာ ညႇိႏိႈင္းရမွာေပါ့။

ဒီအေနအထားကို ေဖာ္ေဆာင္ေနတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ ေျခလွမ္းတလွမ္း မမွားေအာင္ အမ်ားႀကီး သတိထားေနရပါတယ္။ ျဖတ္ေျပာခ်င္တာက ေတြ႔ဆံုညႇိႏိႈင္းဖို႔ အၿမဲတမ္း တံခါးပိတ္ခဲ့တဲ့ အစိုးရဘက္ကို အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ အျမင္ရွိသူ ျပည္တြင္းက ဂု႐ုႀကီးကို တခုေမးခ်င္တယ္။

သူ႔ရဲ႕ “သန္း ၅၀ ကို အႏိုင္ေပးပါ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါ ေဆာင္းပါးတခုမွာ အစိုးရက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္” ရယ္လို႔ သံုးႏႈန္းေရးသားတာဟာ အျပဳသေဘာေဆာင္သလို၊ အတိုက္အခံမ်ား ဘက္ကလည္း ျမန္မာကို “ဘားမား” လို႔ သံုးႏႈန္းတာေတြ ျပင္သင့္တယ္။ သေဘာက အာဃာတေတြ ေလ်ာ့ပါးၿပီး ေတြ႔ဆံုႏိုင္ဖို႔ ေရွ႕ေျပး အစျပဳႏိုင္ေအာင္ ဒီလို အေသးအဖြဲေလးေတြကအစ ျပဳျပင္သင့္တယ္လို႔ လမ္းေၾကာင္းထားတာ ဖတ္ဖူးတယ္။

အခု ႀကိဳးစားေနတဲ့ ဒုတိယ ပင္လံုညီလာခံအေပၚမွာ အစိုးရရဲ႕ သေဘာထားက တြက္ဆထားတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ရင္ၾကားေစ့ေရး၊ ေတြ႔ဆံုညွိႏိႈင္းေရးကို မ်က္ကြယ္ျပဳတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ မူကုိ လက္ကိုင္ထားတုန္းပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ တို႔တာ၀န္အေရးသံုးပါးကုိ အႏၲရာယ္ျပဳလာႏိုင္တဲ့ ကိစၥလို႔ အသံဟစ္ၿပီး ေရွာင္လႊဲေနတဲ့အခါ အၿမဲတမ္း သံေယာင္လုိက္ေပးခဲ့တဲ့ ဂု႐ုႀကီးကလည္း ထံုးစံအတိုင္း သခင္အားရ ကၽြန္ပါး၀ ေနျပန္ပါေတာ့တယ္။

ျပည္ပက ဂု႐ုမ်ားက်ေတာ့ တမ်ိဳး။ အလြန္ သတိထားသင့္ပါတယ္တို႔၊ ဒုတိယ ပင္လံုညီလာခံသည္သာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ ႏိုင္ငံေရးမွာ အျမတ္အစြန္းထြက္ေအာင္၊ သူ႔အခန္းက႑နဲ႔ သူ႔ၾသဇာကို တည္ေထာင္ဖို႔ ျပယုဂ္ျဖစ္လာမယ္တို႔ သံုးသပ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြရဲ႕ ေျပာစကားမွာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (NLD) သည္ သူကိုယ္တိုင္လည္း ယိုင္နဲ႔ေနၿပီ၊ ျပည္သူေတြကိုလည္း ဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္၊ ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာလွပါၿပီဆိုတာေတြလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္လာေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပန္ၿပီး အသက္၀င္လာတယ္။ လူငယ္ေတြ ႏိုင္ငံေရးကို ပိုၿပီးစိတ္၀င္စားလာတယ္။ ေနာက္တခု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မရွိေတာ့ရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေပၚမွာပဲ မွီတည္ေနသလား။

ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ ျပည္သူက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ေလးစားတာ၊ အားကိုးတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းရဲ႕ သမီးမို႔ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေရး ခင္တြယ္မႈအျပင္ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခဲ့တဲ့ သမိုင္းတေလွ်ာက္လံုး ႐ိုးသားခဲ့တယ္။ ဘယ္လုိ အေျခအေနမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပည္သူဘက္ကသာ ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ အနစ္နာခံခဲ့တယ္။ ဖိအားေတြေၾကာင့္ လိုင္းေၾကာင္မသြားဘူး။ ႏိုင္ငံေရးကုိ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ လူထုေခါင္းေဆာင္ ပီသခဲ့တယ္။ ႏုိင္ငံေရးမ်ိဳးဆက္ ျပတ္လုနီးပါး ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လူထုက တကယ္ အားကိုးယံုၾကည္ထိုက္တဲ့ ေနာက္ထပ္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ လူထုရဲ႕ ေရွ႕ကို ေပၚမလာေသးဘူး။ လုပ္တာကနည္းနည္း ေခါင္းေဆာင္႐ူး ႐ူးေနတဲ့သူေတြက မ်ားတာကိုး။ ေစတနာမမွန္ၾကဘူး။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔ လြတ္ေျမာက္ခါစ၊ အေျခအေနေတြ ရႈပ္ေထြးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ေနာက္တခု သူ႔လံုၿခံဳေရးအတြက္ေရာ (သူကေတာ့ သူ႔လံုၿခံဳေရးအတြက္ ထည့္မစဥ္းစားဘူး ဆိုေပမယ့္ ျပည္သူအတြက္ေတာ့ သူတေယာက္ပဲ ေမွ်ာ္လင့္စရာ၊ အားကိုးစရာျဖစ္တာမို႔ ထည့္တြက္စဥ္းစားရမယ္။

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ အထက္ကေျပာခဲ့သလို လူထုရဲ႕ ညီညြတ္မႈကို သူသာလွ်င္ ဦးေဆာင္ႏုိင္တယ္။ ျပည္ပေရာက္အတိုက္အခံမ်ားက ပံ့ပိုး႐ံုသာ လုပ္ႏုိင္မယ္။ (တကယ္ဦးေဆာင္မႈ မေပးႏုိင္ဘူးလို႔ ယူဆတယ္။) သူ႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈတိုင္းကို သတိႀကီးႀကီးနဲ႔ ေျခလွမ္းလွမ္းေနရတယ္။ ဒါကို တခ်ိဳ႕ေတြက ဒီအတိုင္းသြားရင္ ႏုိင္ငံေရးမွာ ေသေတာ့မယ္တို႔၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္စြမ္းက်သြားၿပီတို႔ စတဲ့ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြ ထြက္လာတာဟာ တကယ့္အေျခအေနနဲ႔ အစပ္အဟပ္ကြာေနသလို ခံစားမိပါတယ္။

ျပည္ပေရာက္ အတိုက္အခံမ်ား ဘက္ကလည္း အစိုးရရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို ရံႈ႕ခ်႐ံု၊ ေၾကျငာခ်က္ေတြ ပံုမွန္ထုတ္႐ံု၊ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ေအာ္႐ံု၊ စိုးရိမ္ေၾကာင္းေတြ ျပ႐ံုနဲ႔ မလံုေလာက္ပါဘူး။ ျပည္တြင္းမွာ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္ေအာင္ အဓိကလုပ္ေဆာင္ရမယ့္သူက ျပည္တြင္းက လူထုပဲမို႔ ျပည္ပက သူတုိ႔အေနနဲ႔ လံႈ႕ေဆာ္႐ံုကလြဲလို႔ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ပါဘူး။

ခက္တာက အေျပာမ်ားၿပီး အလုပ္မျဖစ္ၾကတာ ခက္တယ္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးရာ ကၽြမ္းက်င္သူ၊ ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္သူနဲ႔ လႈပ္ရွားသူ၊ ေခါင္းေဆာင္သူ မတူဘူးဆိုတာ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္လက္ေတြ႔က်က် လႈပ္ရွားသူ၊ ေခါင္းေဆာင္သူဆုိတာ မရွိသေလာက္ျဖစ္ၿပီး သေဘာတရားေရးရာေတြသာ ေဖာင္းပြေအာင္ ေျပာတဲ့ ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္သူေတြ မ်ားေနတာ ခက္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးဂု႐ုလုပ္ေနတဲ့ elite ေတြ ျပည္တြင္းမွာသာမက ျပည္ပမွာပါ ရွိေနပါတယ္။     ။
 
  • အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္
  • သူ႔အေတြး သူ႔အျမင္

ဒီမိုကရက္တစ္ ယဥ္ေက်းမႈ တည္ေဆာက္ၾကပါစို႔

ျမန္မာျပည္ စာနယ္ဇင္းေလာက အတြက္ အံ့အားသင့္စရာေကာင္းေသာ၊ သို႔ေသာ္ ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ သတင္းတပုဒ္ကို ယခုရက္ပိုင္းတြင္ ၾကားလိုက္ရသည္။ ျပည္ပအေျခစိုက္

အျပည့္အစံုသို႔

ဆႏၵမေစာၾကပါႏွင့္

ဧရာဝတီျမစ္ဆံု ေရအားလွ်ပ္စစ္ စီမံကိန္းႀကီးအား သမၼတ ဦးသိန္းစိန္မွ ဆိုင္းငံ့ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္သည္ ျမန္မာ တမ်ိဳးသားလုံး၏ ညီညြတ္မႈေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈရသည္ဟု ေျပာရပါမည္။

အျပည့္အစံုသို႔

Donate to Irrawaddy

ေငြလဲႏႈန္း

ေအာက္တိုဘာ ၀၆၊ ၂၀၁၁
us ေဒၚလာ = ၈၃၀ က်ပ္
th ဘတ္ = ၂၅.၆ က်ပ္