၂၀၁၁ ခုႏွစ္သို႔ ဝင္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ျပည္တြင္းျပည္ပ လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ ကုန္သည္ပြဲစားမ်ား၊ အသိပညာရွင္မ်ား၊ အတတ္ပညာရွင္မ်ား၊ မီဒီယာမ်ားသာမက သာမန္ျပည္သူမ်ားပါ စိတ္၀င္စားေနသည္မွာ ထား၀ယ္ ေရနက္ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္းကိစၥျဖစ္သည္။ တဆက္တည္းတြင္ အထူးစီပြားေရးဇုန္ စီမံကိန္းလည္း အပါအဝင္ျဖစ္သည္။

ထိုစီမံကိန္းကို အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္းေပါင္း ၈၆၀၀ ေက်ာ္ အကုန္အက်ခံကာ တည္ေဆာက္မည္ျဖစ္သည္။  ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ အႀကီးမားဆံုး ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈျဖစ္လာမည့္ စီမံကိန္း ျဖစ္ေသာ္လည္း နအဖ စစ္အစိုးရသည္ ျပည္သူအား အသိေပးျခင္း လံုးဝ မျပဳလုပ္ခဲ့ေပ။ ၎တို႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ သတင္းဌာန၊ မီဒီယာမ်ားမွလည္း ထုတ္ျပန္ခဲ့ျခင္း မရွိေပ။

မည္သူမဆို ကိုယ့္ေဒသ အမွန္တကယ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာမည္ဆုိလွ်င္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႀကိဳဆိုၾကေပလိမ့္မည္။ ဂုဏ္ယူၾကေပလိမ့္မည္။ ထားဝယ္ေဒသရွိ ျပည္သူမ်ားသည္လည္း ဝမ္းေျမာက္ ဂုဏ္ယူခ်င္ၾကသူမ်ား ျဖစ္မည္သာ။

သို႔ေသာ္ ထို ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို မည္သူေတြက မည္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ၾကသည္၊ မည္သို႔ေသာ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားကို ေမွ်ာ္ကိုး၍ လုပ္ကိုင္ၾကသည္၊ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံၾကသည္ကိုမူ အထူးသတိျပဳရန္ လုိပါသည္။

ေသခ်ာသည္မွာ ထိုေဒသရွိ ေရေျမ သယံဇာတမ်ား အေျမာက္အမ်ား ေပးဆပ္လိုက္ရေပေတာ့မည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္၊ ထိုေဒသရွိျပည္သူမ်ားအတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူး မည္မွ်ရရွိမည္ကိုမူ အေသအခ်ာ ဆန္းစစ္ရန္ လိုအပ္ေပလိမ့္မည္။

ေရေျမ သယံဇာတမ်ားအျပင္ ဘာသာစကား၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ႐ိုးရာဓေလ့ထံုးစံမ်ားကိုပါ ေပးဆပ္ရမည္ကိုမူ မည္သူမွ် သေဘာတူႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ။ ထားဝယ္ေဒသရွိ ျပည္သူမ်ားသည္လည္း သေဘာတူႏုိင္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။

ေရေျမသယံဇာတမ်ားနဲ႔ ထားဝယ္ေဒသ

ထားဝယ္ေဒသဆိုသည္မွာ ဟိုးယခင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ေရေျမသယံဇာတ မ်ားစြာပိုင္ဆိုင္သည့္ ေဒသတခု ျဖစ္ေပသည္။

ထားဝယ္ေဒသရွိ ဟိႏၵား၊ ကံေပါက္၊ ဟာျမင္းႀကီး သတၱဳတြင္းမ်ားသည္ ခဲမျဖဴ၊ အၿဖိဳက္နက္ အမ်ားဆံုးထြက္ရွိေသာ နယ္ေျမမ်ားျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ေရႊေၾကာမ်ားလည္း ေတြ႔ရွိထားေသာေဒသ ျဖစ္သည္။ ရာဘာၿခံ၊ ကြမ္းၿခံ အေျမာက္အမ်ားရွိသည္။ သဘာဝပုလဲ အေကာင္းဆံုးထြက္ရွိေသာ ေဒသျဖစ္ၿပီး ေရလုပ္ငန္းတြင္လည္း ေမြးျမဴေရးစီမံကိန္း အမ်ားအျပားရွိေသာ ေဒသလည္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာက္နီေမာ္ ပုစြန္ေမြးျမဴေရး လုပ္ငန္းသည္လည္း တနသၤာရီတိုင္းတြင္ အႀကီးဆံုးေမြးျမဴေရးစခန္းတခု ျဖစ္သည္။

၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ တနသၤာရီကမ္း႐ိုးတန္း ေရလုပ္ငန္းအားလံုး၏ ဝင္ေငြ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ရွာေပးမည့္ ေရငန္ ပုစြန္ေမြးျမဴေရး စီမံကိန္းႀကီးတခုကို ေလာင္းလံုၿမိဳ႕နယ္၊ ျပင္ႀကီးကြ်န္းတြင္ စတင္အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ဖူးသည္။ တကန္လွ်င္ ၁၂၅ ဧကရွိေသာ ကန္ ၆ ကန္ တည္ေဆာက္မည္ျဖစ္ၿပီး ဒီေရအတက္အက်ေပၚ မူတည္၍ သဘာဝျဖင့္ အလိုအေလ်ာက္ ေရလဲလွယ္ေသာစနစ္ကို အသံုးျပဳမည့္ စီမံကိန္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္မႈေၾကာင့္ အာရွဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဘဏ္ (ADB) မွ ေခ်းေငြရပ္ဆိုင္းလိုက္သည့္အတြက္ စီမံကိန္းပ်က္သြားခဲ့ရသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အေကာင္းဆံုး ပင္လယ္ကမ္းေျချဖစ္သည့္ ေမာင္းမကန္ ကမ္းေျခရွိသည့္ေဒသလည္း ျဖစ္သည္။ သဲေသာင္ျပင္ က်ယ္ေျပာျခင္း၊ သဲျဖဴျခင္း၊ ၾကည္လင္ေသာ ေရျဖစ္ျခင္း၊ ေျပျပစ္ေသာ ကမ္းေျချဖစ္ျခင္း၊ ေရခ်ိဳတြင္းမ်ားရွိျခင္း၊ ေရပူစမ္းရွိျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အနားယူရန္အေကာင္းဆံုး ကမ္းေျခအခု၏ သြင္ျပင္လကၡဏာႏွင့္ ျပည့္စံုသည့္ေနရာပင္ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံျခားသားမ်ား သြားလာခြင့္ မျပဳျခင္း၊ ေခတ္မီေသာ အပန္းေျဖစခန္းတခုအျဖစ္ တည္ေဆာက္မႈ မျပဳျခင္း၊ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈ မရိွျခင္း၊ အာဏာပိုင္မ်ားက ဘန္ဂလိုပိုင္ရွင္မ်ားအား ျပန္လည္ မြမ္းမံခြင့္ မျပဳခဲ့ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခမွာ ထင္ရွားျခင္း မရွိခဲ့ေခ်။

ထားဝယ္ေဒသသည္ မိမိဘာသာစကား သီးသန္႔ျဖင့္ ေျပာဆိုေသာ ေဒသတခုျဖစ္သည္။ ထားဝယ္တိုင္းရင္းသားမ်ားတြင္ ႐ိုးရာအ၀တ္အစား၊ အစားအေသာက္၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထံုးစံမ်ား သီးျခားရွိၿပီး ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ေသာ လူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အမ်ားစုက ဗုဒၶဘာသာ ကိုးကြယ္ၿပီး တျခားဘာသာ ကိုးကြယ္သူလည္း အနည္းငယ္ရွိသည္။ ကရင္၊ မြန္၊ ဗမာလူမ်ိဳးမ်ားလည္း ရွိၿပီး တတူတကြ ပူးေပါင္းေနထိုင္ၾကသည္။

စီးပြားေရးအရ ေရလုပ္ငန္း၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္း၊ ရာဘာၿခံ၊ ကြမ္းၿခံ၊ ဒူးရင္းၿခံမ်ားတြင္ လုပ္ကိုင္ျခင္း၊ သတၱဳတြင္းမ်ားတြင္ လုပ္ကိုင္ျခင္းအျပင္ ထိုင္းႏုိင္ငံႏွင့္ ကူသန္းေရာင္း၀ယ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားလည္း လုပ္ကိုင္ၾကသည္။

ထားဝယ္ေဒသသည္ သဘာဝက ေပးထားေသာ အေမြအႏွစ္မ်ား ႂကြယ္ဝသည့္ ေဒသတခုျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဉာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးစြာျဖင့္ စီမံေဆာင္ရြက္မည္ဆုိလွ်င္ ထားဝယ္ေဒသ တခုတည္းအတြက္သာမက ျမန္မာတႏုိင္ငံလုံး ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးအတြက္ပါ အေရးပါသည့္ အခန္းက႑တြင္ ရွိေနမည့္ေဒသတခု ျဖစ္ေပသည္။

ထား၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္း
၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ကြ်မ္းက်င္သည့္ ပညာရွင္မ်ားက  ထားဝယ္ ေရနက္ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္းကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ရန္ ကနဦးေလ့လာမႈ ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံ Italian-Thai Development ကုမၸဏီႏွင့္ ျမန္မာအစိုးရတို႔ နားလည္မႈစာခြ်န္လႊာ လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကသည္။ 

၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွ စ၍ ကနဦးေလ့လာမႈအဆင့္ (Initial phase)၊ စမ္းသပ္ကြင္းဆင္းအဆင့္ (Preparation Phase)ႏွင့္ တည္ေဆာက္မႈ အဆင့္ ၁ (Construction Phase 1)၊ အဆင့္၂ (Construction Phase 2)၊ အဆင့္၃ (Construction Phase 3) ဟူ၍ အဆင့္ ၅ ဆင့္ခြဲ၍ စီမံကိန္းေရးဆြဲခဲ့သည္။

စမ္းသပ္ကြင္းဆင္းအဆင့္သည္ ၂၀၀၈ ဇြန္လ မွ ၂၀၀၉ ႏွစ္ကုန္အထိ တႏွစ္ခြဲ စီမံကိန္းျဖင့္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ တာဝန္ရွိသူမ်ားအၾကား မူေဘာင္သေဘာတူညီမႈစာခ်ဳပ္ (Concession signing) ကို ၂၀၀၉ ႏို၀င္ဘာလ ၂ ရက္ေန႔တြင္ လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကသည္။

တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္း အဆင့္ ၁ ကို ၂၀၁၀ မွ ၂၀၁၄ အထိ ၅ ႏွစ္စီမံကိန္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အဆင့္ ၂ ကို ၂၀၁၃ မွ ၂၀၁၇ အထိလည္းေကာင္း၊ အဆင့္ ၃ ကို ၂၀၁၅ မွ ၂၀၁၉ အထိလည္းေကာင္း အသီးသီးစီမံကိန္းခ် အေကာင္အထည္ ေဖာ္သြားမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စီမံကိန္းမွာ ၂၀၁၀ မွ ၂၀၁၉ အထိ ၁၀ ႏွစ္အတြင္း ၿပီးစီးေအာင္ တည္ေဆာက္မည့္ စီမံကိန္းျဖစ္သည္။


လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးအေနျဖင့္ ထား၀ယ္ ေရနက္ဆိပ္ကမ္း၊ စက္မႈဇုန္နယ္ေျမႏွင့္ ထိုင္းႏုိင္ငံ ကန္ခ်နပူရီသို႔ သြယ္တန္းေဖာက္လုပ္မည့္ ၁၀၅ မိုင္အရွည္ရွိ ၈ လမ္းသြား စူပါဟိုင္းေဝးကားလမ္း၊ ရထားလမ္း၊ ဓာတ္အားလိုင္းမ်ား၊ ေရနံ၊ သဘာ၀ပိုက္လိုင္းမ်ား ပါ၀င္ၿပီး နယ္ျခားဝင္ထြက္ဇုန္တို႔ ပါဝင္သည္။ ထို ဆက္သြယ္ တည္ေဆာက္ေရးဆိုင္ရာ စီမံကိန္းမ်ားကို ႏွစ္ ၆၀ သက္တမ္းရွိ BOT (တည္ေဆာက္၊ လုပ္ကိုင္္၊ လႊဲေျပာင္း) စနစ္ျဖင့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္မည္ ျဖစ္သည္။





အထူးစီးပြားေရးဇုန္စီမံကိန္း
တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား အေနျဖင့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လမွ ၂၀၀၉ ေမလအထိ ၂၅၀ စတုရန္း ကီလိုမီတာကို လႊြမ္းၿခံဳႏုိင္သည့့္ ကြင္းဆင္းစမ္းသပ္မႈ (land site survey) မ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။

စက္မႈဇုန္ ဇုန္ ေအ (Zone A) မွ ဇုန္ အက္ဖ္ (Zone F) အထိ ဇုန္ ၆ ခု သတ္မွတ္ၿပီး တည္ေဆာက္သြားမည္ ျဖစ္သည္။

ဇုန္ ေအ တြင္ ေရနက္ဆိပ္ကမ္း ၂ ခု ႏွင့္ အႀကီးစား စက္မႈလုပ္ငန္းဇုန္တို႔ ပါဝင္သည္။ ထို ေရနက္ဆိပ္ကမ္း ၂ ခုတြင္ တန္ခ်ိန္ ၂ ေသာင္းမွ ၅ ေသာင္းအထိ တင္ႏိုင္မည့္ သေဘၤာ ၂၅ စီး တၿပိဳင္နက္တည္း ကုန္တင္ကုန္ခ်လုပ္ႏုိင္မည့္ ဆိပ္ခံတံတား ၂၂ ခု တည္ေဆာက္မည္ျဖစ္သည္။ အႀကီးစားစက္မႈလုပ္ငန္းတြင္ သေဘၤာက်င္း၊ ကုန္ေလွာင္႐ံု၊ သံမဏိစက္႐ံု၊ ဓာတ္ေျမၾသဇာစက္႐ံု၊ ေက်ာက္မီးေသြးစက္႐ံုမ်ား ပါရွိမည္ျဖစ္သည္။

ဇုန္ ဘီ တြင္ ေလာင္စာစြမ္းအင္ ထုတ္လုပ္ေရး စက္႐ံုမ်ားမွာ ေရနံႏွင့္ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ သိုေလွာင္႐ံု၊ ေရနံခ်က္ စက္႐ံု၊ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ သန္႔စင္စက္႐ံု၊ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးစက္႐ံု (combined cycle power plant) တို႔ ပါ၀င္သည္။

ဇုန္ စီ တြင္ ေရနံဓာတု ဆုိင္ရာ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား ပါ၀င္သည္။ ဇုန္ ဒီ တြင္ အလတ္စား စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္သည့္ အထည္အလိပ္စက္႐ံုမ်ား၊ ေဆာက္လုပ္ေရး ပစၥည္း စက္႐ံုမ်ား၊ ကားတာယာစက္႐ံုမ်ား စသည္ျဖင့္ ပါ၀င္မည္ျဖစ္သည္။

ဇုန္ အီး တြင္ အေပါ့စား စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္သည့္ အဝတ္အစားစက္႐ံုမ်ား၊ အစားအေသာက္ ထုတ္လုပ္ေရး စက္႐ံု၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းထုတ္စက္႐ံု၊ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးစက္႐ံု စသည္ျဖင့္ပါ၀င္သည္။ ဇုန္ အက္ဖ္တြင္ ကုန္တိုက္မ်ား၊ ကုန္သြယ္ေရး အေဆာက္အဦမ်ား၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေဆာက္အဦမ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ား၊ ေဆး႐ံုမ်ား၊ လူေနအိမ္ရာမ်ား ပါ၀င္သည္။





စီမံကိန္း၏ အေကာင္း၊ အဆုိး သက္ေရာက္မႈမ်ား
ထားဝယ္ ေရနက္ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္းေၾကာင့္ ထုိေဒသအတြင္း ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အေကာင္းအဆုိး အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမ်ားကို က႑မ်ားခြဲ၍ ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် ေလ့လာဆန္းစစ္ၾကည့္ႏိုင္သည္။

(က) ေဒသတြင္းဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈဆုိင္ရာ
ထားဝယ္ေဒသမွ ထိုင္းႏုိင္ငံ ကန္ခ်နပူရီသို႔ သြယ္တန္းေဖာက္လုပ္မည့္ စူပါဟိုင္းေ၀းကားလမ္း၊ ရထားလမ္းမ်ား ေပၚေပါက္လာသည့္အတြက္ ေဒသထြက္ ကုန္စည္မ်ား စီဆင္းမႈတိုးတက္လာမည္ျဖစ္သည္။ ယခင္က ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းမ်ား ထြက္ရွိေသာ္လည္း လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အခက္အခဲေၾကာင့္ ေစ်းကြက္သို႔ မေရာက္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရာမွ ယခုအခါ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းမ်ား ေစ်းကြက္သို႔ လွ်င္ျမန္စြာ ေရာက္ရွိႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ဥပမာ (ရာဘာ၊ ေရလုပ္ငန္းႏွင့္ ေမြးျမဴေရးထြက္ကုန္မ်ား၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးထြက္ကုန္မ်ား)

ေနာက္ အက်ိဳးဆက္တခုအေနႏွင့္ စီးပြားေရးဇုန္ အနီးတဝုိက္ရွိ ေျမကြက္မ်ား အဆမတန္ ေစ်းျမင့္တက္လာမည္ ျဖစ္သည္။ ေလွ်ာ္္ေၾကးေငြမ်ား ရရွိႏိုင္မည္။

သို႔ေသာ္လည္း ေျမယာသိမ္းဆည္းမႈမ်ား၊ ေဒသခံမ်ား ေမာင္းထုတ္ျခင္းခံရျခင္းမ်ား ျဖစ္လာဖြယ္ရွိသည္။ ထုိသို႔ေသာ သာဓကမ်ားလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ မ်ားစြာရွိခဲ့သည္။ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔၊ ေရနံပိုက္လိုင္းသြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္ ေဒသခံမ်ားပိုင္ဆိုင္သည့္ ေျမယာမ်ား၊ ၿခံေျမမ်ား၊ လူေနအိမ္မ်ားကို ေလွ်ာ္ေၾကးမေပးဘဲ အတင္းအက်ပ္ဖယ္ခိုင္းျခင္း၊ ေရကာတာ တည္ေဆာက္ရာတြင္လည္း ေဒသခံမ်ားအား ေမာင္းထုတ္ျခင္း၊ စက္မႈဇုန္မ်ား၊ ကမ္းေျခမ်ား တည္ေဆာက္ရာတြင္လည္း ထိုသို႔ သိမ္းဆည္းမႈ၊ ေမာင္းထုတ္မႈမ်ား အေျမာက္အမ်ားရွိခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရွိရၿပီးျဖစ္သည္။

ထို႔အျပင္ နအဖ က်င့္သံုးေနသည့္ ေနာက္တနည္းမွာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ဆင္ႏႊဲေနသည့္ တိုင္းရင္းသားေဒသမ်ားကို ထိုးစစ္ဆင္ၿပီး ရြာသားမ်ား ထြက္ေျပးေစသည့္နည္း ျဖစ္သည္။ ယခု စီမံကိန္းတြင္လည္း စီမံကိန္းဝင္ ေဒသတေလွ်ာက္ ရြာအေျမာက္အမ်ားကို ထိုးစစ္ဆင္ၿပီး ရြာမ်ားကို ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ မီးရိႈ႕ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေပမည္။ ထို ထိုးစစ္ေၾကာင့္ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ေဒသခံမ်ား ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္သို႔ ထြက္ေျပးၿပီး ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားႏွင့္ နယ္စပ္ေဒသတြင္ ခိုလႈံ၊ ပုန္းေအာင္ ေနထိုင္ရသည္မွာ ေသာင္းခ်ီရွိခဲ့သည္။

ဤသည္မွာ စီမံကိန္း မျဖစ္ေျမာက္မီ ကနဦး ခံစားရေသာ ဆုိးက်ိဳးသက္ေရာက္မႈပင္ျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ ကနဦးေပးဆပ္ စေတးလုိက္ရေသာ အရင္းအျမစ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ ထိုေဒသတေလွ်ာက္ရွိ ျပည္သူမ်ားအေနျဖင့္ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကိုသာ ခံစားလိုက္ၾကရသည္။

စီးပြားေရးဇုန္မ်ား သတ္မွတ္လိုက္သည့္အတြက္ ႐ုပ္ဝတၳဳအေကာင္အထည္မ်ား သိသာစြာျမင္ေတြ႔လာရမည္ ျဖစ္သည္။ ေဒသခံမ်ား မျမင္ဖူးသည့္ သေဘၤာက်င္းမ်ား၊ အေဆာက္အအံုမ်ား၊ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုမ်ား၊ ကုန္တိုက္မ်ား၊ ေဆး႐ံုမ်ား၊ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း သိပၸံမ်ား၊ ေခတ္မီေသာ စက္မႈၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတခု ႐ုတ္တရက္ လွ်င္ျမန္စြာ ေပၚေပါက္လာသည္ကို ေတြ႔ျမင္လာၾကရမည္ျဖစ္သည္။

ေဒသခံမ်ားအေနျဖင့္ ထိုသို႔ေပၚေပါက္လာေသာ စက္မႈၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသို႔ မည္သို႔ခ်ည္းကပ္ရမည္ဆိုသည္မွာ ပထမဆံုး ႀကံဳေတြ႔ရမည့္ စိန္ေခၚမႈတရပ္ပင္ ျဖစ္သည္။

ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် လူေနမႈစရိတ္လည္း ျမင့္မားလာမည္ျဖစ္သည္။

ထိုေဒသအတြင္းေနထိုင္သူမ်ား အလုပ္အကိုင္ရရွိဖို႔ အခြင့္အလမ္းေကာင္းမ်ား ရရွိလာမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဒသခံမ်ားအမ်ားစုသည္ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာရွင္မ်ား မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ လစာနည္း ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္၊ အေျခခံအလုပ္မ်ားကိုသာ ရရွိၾကေပမည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံသားတဦး၏ အေျခခံလုပ္အားခမွာ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၃၅၀၀ ရရွိေနၾကသည္။ ယေန႔ကုန္ေစ်းႏႈန္း အရဆိုလွ်င္ လူတေယာက္၏ ေနထိုင္စားေသာက္စရိတ္ ေလာက္ငွ႐ံုသာျဖစ္သည္။ လတ္တေလာကာလတြင္ အလုပ္လုပ္ေနရေသာ ျမန္မာျပည္မ်ားအား လုပ္ငန္းခြင္အတြင္း အနားယူရန္ ေနရာထိုင္ခင္းမ်ားစီစဥ္ေပးျခင္း၊ ညအိပ္ညေနအတြက္ စီစဥ္ေပးရွိျခင္း၊ သက္ေသာင့္သက္သာ ဝယ္ယူစားေသာက္ႏုိင္ရန္ စီစဥ္ေပးျခင္း စသည့္ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ လူမႈဖူလုံေရး အစီအစဥ္မ်ားလည္း မရွိခဲ့ေပ။

စီမံကိန္း ၿပီးစီးပါက လူေနမႈအဆင့္အတန္း (living standard) ျမင့္တက္လာသည္ႏွင့္အမွ် လူေနမႈ စရိတ္လည္း ျမင့္မားလာမည္သာျဖစ္သည္။ သို႔အတြက္ အေျခခံ အလုပ္သမားမ်ားအေနျဖင့္ ရရွိေသာ လုပ္အားခႏွင့္ ထိုျမင့္မားလာေသာ လူေနမႈစရိတ္မ်ားကို အမီလိုက္ႏိုင္ရန္အတြက္မွာ ႀကီးစြာေသာ စိန္ေခၚမႈတခုပင္ ျဖစ္သည္။

ယခင္က ထိုမွ်ဝင္ေငြမရၾကေသာ္လည္း မိ႐ိုးဖလာလုပ္ငန္းမ်ား၊ အသားက်ေနၿပီျဖစ္ေသာ ပံုမွန္လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးကို ေျဖရွင္းခဲ့ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ တံငါလုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ အသက္ေမြးျမဴၾကရာ အစားအေသာက္အတြက္ ပူပင္ေၾကာင့္ၾကရန္ မလိုေပ။ စက္မႈၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ျဖစ္လာေသာအခါ ေရလုပ္ငန္းႏွင့္ ေမြးျမဴေရးုလုပ္ငန္းမ်ားကို ေငြရွင္၊ ေၾကးရွင္မ်ားက လက္ဝါးႀကီး အုပ္လာမည္သာျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ကိုယ့္ေလွ၊ ကိုယ္က်ားျဖင့္ ငါးဖမ္း၊ က်ားေထာင္ရာမွ သူတပါး၏ အလုပ္သမားျဖစ္ၾကရေတာ့မည္။  ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာသည့္ အသီးအပြင့္တို႔ကို ေဒသခံမ်ား မည္မွ်ခံစားရမည္နည္းဆိုသည္မွာ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။

(ခ) ပညာေရးက႑
ပညာေရးက႑ကို ၾကည့္လွ်င္လည္း ေပၚေပါက္လာမည့္ မစ္ရွင္ေက်ာင္းမ်ား၊ ေခတ္မီေသာ သက္ေမြးပညာရပ္ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ားကို ေဒသခံမ်ား၏ မည္မွ်ေသာရာခိုင္ႏႈန္းက သင္ယူခြင့္ရရွိၾကည္မည္နည္း။ ယခင္ႏွင့္ မတူသည့္ ျမင့္မားလွသည့္ ေက်ာင္းစရိတ္မ်ား ကာမိေအာင္ မိဘမ်ားက စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၾကမည္ေလာ။

ေခတ္ႏွင့္အမီ လိုက္ႏိုင္ေလာက္သည့္ ဝင္ေငြရရွိမွသာ ထိုပညာရပ္မ်ားကို သင္ၾကားႏုိင္ခြင့္ ရရွိၾကမည္ ျဖစ္သည္။

ထိုသို႔မဟုတ္ပါက ယခင္ကဲ့သို႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ပညာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ အစိုးရေက်ာင္းမ်ားတြင္ပင္ ဆက္လက္ ပညာသင္ၾကားရမည္သာျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းမ်ား ဆက္ရွိလိမ့္မည္ ဟုတ္မဟုတ္ကိုလည္း မည္သူမွ် မမွန္းဆ ႏိုင္ေသးေပ။ ထိုအခါ ကြာဟလွေသာ ပညာေရးစနစ္ ၂ ခုအၾကားတြင္ နိမ့္က်သည့္ ပညာေရးကိုပင္ ဆက္လက္ သင္ၾကားရေပမည္။ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ ဝင္ေငြေကာင္းေသာ အလုပ္ရႏိုင္ရန္ အလွမ္းေဝးေနလိမ့္ဦးမည္။ လတ္တေလာ စားဝတ္ေနေရးေျဖရွင္းရန္အတြက္ ေအာက္ေျခအလုပ္မ်ားကိုပင္ မျဖစ္မေန လုပ္ၾကရေပေတာ့မည္။

ထားဝယ္ ေရနက္ဆိပ္ကမ္းစီမံကိန္းက ထိုေဒသခံမ်ား၏ ပညာေရးျမင့္မားလာေအာင္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ခုိင္းေပေတာ့မည္။

(ဂ) သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ က်န္းမာေရးက႑
သဘာဝ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ က်န္းမာေရးက႑အေနျဖင့္ စက္ရံုႀကီးမ်ားမွ ထြက္ရွိလာမည့္ မီးခိုးမ်ား၊ စြန္႔ပစ္ ပစၥည္းမ်ားေၾကာင့္ ထိုေဒသတြင္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ အႀကီးအက်ယ္ ထိခိုက္မည္မွာ အေသအခ်ာျဖစ္သည္။

ဤအခ်က္မွာ အစိုးရအေနျဖင့္ အေလးအနက္ထားရမည့္ ကိစၥတခုျဖစ္ေသာ္လည္း သက္ဆုိင္ရာ အစိုးရႏွင့္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားအၾကား မည္သို႔ေသာ စီမံကိန္းခ် ေဆာင္ရြက္ထားသည္၊ မည္သို႔ သေဘာတူညီခ်က္မ်ား ရွိထားသည္ကိုမူ မည္သည့္ေနရာတြင္မွ မေတြ႔ရေပ။ သဘာဝပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ေရး စီမံကိန္းမ်ားခ်မွတ္ထားျခင္းလည္း အေသအခ်ာ မရွိေသးေပ။

ဆုိးက်ိဳးမ်ားအေနျဖင့္ ထိုေဒသရွိ သစ္ေတာမ်ားျပဳန္းတီးျခင္းႏွင့္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အက်ိဳးဆက္မ်ား၊ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ား တိမ္ေကာမႈ၊ ရာသီဥတုမမွ်တမႈစသည့္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးျခင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္ေပသည္။

ထိုမွတဆင့္ ေဒသခံမ်ား၏ က်န္းမာေရးအတြက္ အလြန္စိုးရိမ္စရာ ေကာင္းေသာအႏၲရာယ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရဖြယ္ရွိသည္။ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သကဲ့သိ႔ု စက္မႈၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး၏ အဂၤါရပ္ႏွင့္အညီ က်န္းမာေရးစရိတ္စကလည္း အလြန္အမင္း တက္လာမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဒသခံမ်ား ေဆးကုသခြင့္ ရရွိေရးသည္လည္း ႀကီးစြာေသာ စိန္ေခၚမႈ တရပ္ပင္ျဖစ္ေတာ့မည္။

(ဃ) လူမႈေရးက႑
လူမႈေရးက႑မွာ အဆိုးရြားဆံုး ရင္ဆိုင္ရမည့္ စိန္ေခၚမႈပင္ျဖစ္သည္။

ကိုယ့္ဘာသာစကား၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထံုးတမ္း အစဥ္အလာႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသားက် ေနၿပီျဖစ္ေသာ ထိုေဒသခံမ်ားသည္ လူမႈေရးစိန္ေခၚမႈအသစ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကရေပမည္။ စီမံကိန္း စတင္အေျခခ်သည့္ နဘုလယ္ထိန္ႀကီးရြာသည္ ထားဝယ္ေဒသ၏ ဘာသာစကား၊ ယဥ္ေက်းမႈ အနက္ဆံုး ေနရာျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ထိုေဒသကို ဝါးၿမိဳျခင္းခံရေပေတာ့မည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ လာေရာက္မည့္၊ ႏိုင္ငံတကာမွ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ မတူကြဲျပားသည့္ လူမ်ိဳးမ်ား  လာေရာက္အေျခခ်မည့္ ေဒသျဖစ္လာေတာ့မည္။

ထိုအခါ မည္သည့္ဘာသာစကားျဖင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံၾကမည္နည္း။

ျဖစ္လာမည္မွာ အဓိကအားျဖင့္ ျမန္မာဘာသာစကားႏွင့္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားသည္ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးႏွင့္တမ်ိဳး ဆက္ဆံရာတြင္ လြယ္ကူေသာ ဘာသာစကားမ်ားျဖစ္၍ အသံုးအမ်ားဆံုး ဘာသာစကားမ်ားျဖစ္လာေပမည္။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ေဒသခံစကားျဖစ္သည့္ ထားဝယ္စကား တစတစ မွိန္းမွိန္ လာမည္ကိုေတာ့ စိုးေၾကာက္ရေပသည္။ ေရွးသာဓကမ်ားအေနႏွင့္ ထား၀ယ္ေဒသသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်လာေသာ အစိုးရ အမႈထမ္းမ်ား၊ ဌာနဆိုင္ရာ အႀကီးအကဲမ်ားသည္ ျမန္မာဘာသာျဖင့္သာ ေျပာဆိုသည့္အတြက္ ထားဝယ္သားမ်ား အေနျဖင့္ သူတို႔အား ျမန္မာဘာသာျဖင့္သာ ေျပာဆိုဆက္ဆံခဲ့ရသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ႐ံုးမ်ား၊ မိုင္းတြင္းမ်ားတြင္ အမ်ားစုမွာ ေဒသခံမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ ေျပာင္းေရႊ႕လာေသာ ဌာနဆိုင္ရာ အႀကီးအကဲမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံမႈမွလြဲ၍ မိမိ ထားဝယ္ဘာသာစကားျဖင့္သာ ေျပာဆိုဆက္ဆံၾကသည္။ ယခုအခါ ထိုသို႔ မဆိုစေလာက္ေသာ လူနည္းစု ေျပာင္းေရႊ႕လာမည္မဟုတ္ဘဲ၊ အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ ေျပာင္းေရႊ႕ ေနထိုင္အေျခခ်လာမည္ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ မိမိဘာသာစကား သံုးစြဲမႈမွာ မသိမသာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တိမ္ေကာ ေပ်ာက္ကြယ္မွာကို စိုးရိမ္စရာျဖစ္လာသည္။ ထိုနည္းတူစြာ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားတြင္လည္း အျခားယဥ္ေက်းမႈမ်ား အနည္းႏွင့္ အမ်ားဆိုသလို ထိုးေဖာက္ ဝင္ေရာက္လာမည္သာျဖစ္သည္။

“ေျမၿမိဳ၍ လူမ်ိဳးမျပဳတ္၊ လူၿမိဳမွ လူမ်ိဳးျပဳတ္မည္” ဟု ဆိုင္းဘုတ္မ်ား ေရးထားသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဌာနကို သတိရမိသည္။ ထားဝယ္လူမ်ိဳးမ်ား အၿမိဳခံရေတာ့မည့္ အေရးကိစၥကုိ ထုိလူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးဌာနက မည္သုိ႔မွ် အေရးတယူ ေဆာင္ရြက္လာတာ မေတြ႔ရေပ။

တျခားလူမႈေရး က႑အေနျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေခတ္အမီဆံုး ၿမိဳ႕ျပႀကီး ျဖစ္ေပၚလာသည္ႏွင့္အမွ် တပါတည္း ျဖစ္ေပၚလာမည့္ လူမႈဝန္းက်င္အသစ္လည္း ထပ္တူ ေပၚေပါက္လာမည္ျဖစ္သည္။ ဟိုတယ္မ်ား၊ မိုတယ္မ်ား၊ အပန္းေျဖစခန္မ်ား၊ အႏွိပ္ခန္းမ်ား၊ ေပ်ာ္ပြဲစား႐ံုမ်ား၊ ဗ်စ္ရည္ဆိုင္မ်ား၊ ပခ်ဳပ္ဆိုင္မ်ား၊ ကာရာအိုေကဆိုင္မ်ား၊ ညကလပ္မ်ား စသျဖင့္ ဇိမ္ခံလူတန္းစားမ်ားအတြက္ အသုံးအေဆာင္အဂၤါရပ္မ်ား ေပၚေပါက္လာမည္ျဖစ္သည္။ ထုိစားသံုးသူမ်ား၏ လိုအင္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးရန္အလုိ႔ငွာ ထိုေနရာမ်ားတြင္ ထားဝယ္၊ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားစြာ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္အျဖစ္ ဝင္ေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ၾကရေပလိမ့္မည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ထိုအေျခအေနကို လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ လိုက္ပါႏိုင္ရန္ လူမႈေရးေစာင့္ေရွာက္မႈစနစ္ (Social welfare system) အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးေပ။ ဇိမ္မယ္မ်ားကို ေတြ႔ရွိပါက ဖမ္းဆီးအေရးယူျခင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ေနေသာ္လည္း ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈေပးရမည္ကိုမူ လ်စ္လ်ဴရႈထားခဲ့သည္။ ညကလပ္မ်ား၊ အႏွိပ္ခန္းမ်ား၊ ကာရာအုိေကဆိုင္မ်ားကိုလည္း တရားဝင္မွတ္ပံုတင္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ နားလည္မႈမ်ားျဖင့္သာ ဖြင့္ခြင့္ေပးထားခဲ့သည္။

ထိုအျခင္းအရာမ်ားသည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအား အလြယ္အကူ ပ်က္စီးေအာင္၊ ကူးစက္ေရာဂါမ်ား ပိုမိုျပန္႔ပြားေအာင္ အေထာက္အကူေပးသလို ျဖစ္ေနေပသည္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ထိုအေျခအေနမ်ားကို လိုက္ပါႏိုင္ေအာင္ လူမႈေရးေစာင့္ေရွာက္မႈစနစ္ ျမႇင့္တင္ေပးခဲ့သည္။ ျမႇင့္တင္ေပးရန္လည္း လိုအပ္သည့္ ဓနအင္အားရွိၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံဟုဆိုေသာ္လည္း ကမာၻ႔အဆင္းရဲဆံုး ႏုိင္ငံအဆင့္မွ တက္ေရာက္ႏုိင္ခဲ့ျခင္း မရွိေသးေခ်။ သို႔အတြက္ မည္သို႔ေသာ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈစနစ္မ်ား ထားရွိမည္ကိုလည္း ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္လာရသည္။ ျမန္မာအမ်ိဳးေကာင္း သားသမီးမ်ားအတြက္ ရင္ေလးစရာ စီမံကိန္းပင္။

(င) အက်ိဳးအျမတ္မ်ားကုိ ခံစားရာတြင္
ထိုေဒသမွ ရရွိေသာ အက်ိဳးအျမတ္အမ်ားစုကို ႏုိင္ငံေတာ္မွ ရရွိမည္ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံေတာ္ဆိုသည္မွာ ႏုိင္ငံေတာ္ဘ႑ာထဲသို႔ ရာခိုင္ႏႈန္းမည္မွ် ေရာက္ရွိသြားမည္ကိုမူ မည္သူမွ် ခန္႔မွန္းႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ စစ္အစိုးရႏွင့္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုထားသည္ျဖစ္ရာ ထုိစီမံကိန္းဆုိင္ရာ ကိစၥအဝဝကုိ စစ္တပ္မွသာ ကိုင္တြယ္ လိမ့္မည္ဟု သိရွိေနၾကေပသည္။

ထားဝယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္းမွေန၍ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား၏ အိပ္ကပ္ထဲေရာက္သြားမည့္ ေငြေၾကး ပမာဏမွာ မ်ားစြာရွိေပလိမ့္မည္။

ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အစိုးရသစ္ဆုိသည္မွာလည္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား ဆက္လက္လြမ္းမိုးေနဦးမည္သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထူးျခားေသာ ေျပာင္းလဲကိုင္တြယ္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာမဟုတ္ေပ။

ထားဝယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္းႏွင့္ အထူးစီးပြားေရးဇုန္ စီမံကိန္းမ်ားၿပီးစီးသြားပါက ရရွိလာမည့္ အက်ိဳးအျမတ္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအတြက္ မည္သို႔ေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား ခံစားရမည္နည္း။ ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ်ခံစားရမည္နည္းဆိုသည့္ ေမးခြန္းမ်ား၏အေျဖကို ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရမွ ျပန္ၾကားရန္ တာဝန္ရွိေပသည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႔အထိ ပ်က္ကြက္ေနသည္သာ။

ေလ့လာသူမ်ားအေနျဖင့္ နီးစပ္ရာ အခ်က္အလက္မ်ား ရွာေဖြ၍ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ စစ္တမ္းမ်ား၊ အစီရင္ခံစာမ်ား ေရးသားေနခဲ့ၾကရသည္။ ဤသည္မွာ တာဝန္ရွိသူ အစိုးရအေနျဖင့္ အလြန္ ရွက္စရာေကာင္းေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္သလို တာဝန္မဲ့ရာလည္း က်ေနပါသည္။ ျပန္ၾကားရန္ မျဖစ္ႏိုင္သည့္ လာဘ္စားမႈမ်ား၊ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားမ်ား ရွိေန၍သာ ထိုသို႔ ျပန္ၾကားရန္ ပ်က္ကြက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ယူဆႏုိင္ေပသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ထားဝယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္း စီမံကိန္းႏွင့္ အထူးစီးပြားေရးဇုန္ စီမံကိန္းမ်ား ၿပီးစီးသြား၍ ေပၚေပါက္လာမည့္ စက္မႈၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဆုိသည္မွာ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ မိသားစုေဆြမ်ိဳးမ်ားသာ ပုိမုိ ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ သြားၿပီး၊  ေဒသခံမ်ားကမူ ပညာေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပတ္ဝန္းက်င္ေရးရာ စသည့္ က႑အသီးသီးတြင္ ဘက္ေပါင္းစုံ ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္းေစမည့္ စိန္ေခၚမႈမ်ားစြာႏွင့္အတိ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးစီမံကိန္းမ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖၚမည္ဆုိလွ်င္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ေျပာရလွ်င္ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံကုိ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေရးစီမံကိန္းမ်ားျဖင့္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္သည္မွာ ေကာင္းပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိတုိင္းျပည္အေျခအေနႏွင့္ ကုိက္ညီစြာ အဆင့္ဆင့္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရေပမည္။

ထုိသုိ႔ အဆင့္ဆင့္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ရန္အတြက္ တုိင္းျပည္တျပည္တြင္ တႏုိင္ငံလုံးအတုိင္းအတာႏွင့္ စီးပြားေရးအေျခခံ အေဆာက္အအုံ (Infrastructure) မ်ား ဦးစြာတည္ေဆာက္ထားရမည္ျဖစ္သည္။

ထုိစီးပြားေရးအေျခခံ အေဆာက္အအုံမ်ားတြင္ ခုိင္မာသည့္ ေငြေၾကးစနစ္ႏွင့္ ဘဏ္စနစ္၊ ႏုိင္ငံေရးတည္ၿငိမ္မႈ၊ ဥပေဒျပဳစနစ္၊ တရားစီရင္ေရးစနစ္၊ အစုိးရယႏၲရား စသည္တုိ႔ ပါဝင္သည့္ အဖြဲ႕အစည္းဆုိင္ရာအေျခခံ အေဆာက္အအုံ (Institutional Infrastructure) မ်ား၊ ေဆး႐ုံႏွင့္ က်န္းမာေရးဝန္ေဆာင္မႈ၊ အေျခခံပညာေက်ာင္းမ်ား၊ တကၠသုိလ္ ေကာလိပ္မ်ား၊ လူမႈဖူလုံေရးစနစ္မ်ား စသည့္ လူမႈေရးအေျခခံ အေဆာက္အအုံ (Social Infrastructure) မ်ား၊ ျပတုိက္မ်ား၊ စာၾကည့္တုိက္မ်ား ပါဝင္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈအေျခခံ အေဆာက္အအုံ (Cultural Infrastructure) မ်ား ပါဝင္ေပသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ကမာၻ႔အဆင္းရဲဆုံးႏုိင္ငံမ်ား စာရင္းတြင္ ပါဝင္ေန႐ုံသာမက စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ရန္အတြက္ ကနဦးလုိအပ္ခ်က္ျဖစ္သည့္ ႏုိင္ငံေရးတည္ၿငိမ္မႈရွိသည့္ ႏုိင္ငံလည္း မဟုတ္သည့္အျပင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ အေျခခံအေဆာက္အအုံမ်ားလည္း မရွိေသးေပ။

ထုိသုိ႔ဆုိလွ်င္ “အလွမ္းက်ယ္ အလယ္လတ္”၊ “ဝမရွိဘဲ ဝိ လုပ္”၊ “(ဟုိဟာ) မႏုိင္ဘဲ ပဲႀကီးဟင္းစား” ဆုိသည့္ ဆုိ႐ုိးစကားမ်ားအတုိင္း တုိင္းျပည္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးတုိးတက္ေရး မျဖစ္ဘဲ ေဒသတခုတြင္ စီးပြားေရးဇုန္စီမံကိန္း ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ ေဒသခံ ျပည္သူမ်ားေရာ၊ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံလုံးပါ ဆုိးက်ိဳးဆုတ္ယုတ္မႈမ်ားကုိ ႐ုိက္ခတ္ ခံစားၾကရေပေတာ့မည္။

< Prev		Next >