ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕စြန္က အမွႈိက္ပုံေဘးမွာ တန္းစီေဆာက္ထားတဲ့ တဲအိမ္ေလးတခုေရွ႕က ညေနစာ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္း တခုပါ။
ေဒၚညိဳက ညစာခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသလို၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း ကားေပၚက စြန္႔ပစ္လိုက္တဲ့ အနံ႔အသက္ မေကာင္းတဲ့ အမွႈိက္ေတြကို ေမႊေႏွာက္ၿပီး ေရာင္းလို႔ရႏိုင္မယ့္ ပစၥည္းေတြကို ေကာက္ထည့္ ေနသူကထည့္၊ တူးဆြသူက တူးဆြနဲ႔ အမွိႈက္ပုံ တ၀ိုက္မွာ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ အသံက လႊမ္းမိုး စည္ပင္ေနပါတယ္။သူတို႔ေတြရဲ႕ အားႀကိဳးမာန္တက္ အမွႈိက္ေကာက္ေန ၾကပုံဟာ လတ္တေလာ ၾကည့္လိုက္ရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းလို႔ ထင္ရေပမယ့္ တျခားသူေတြ အတြက္ကေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာ ျမင္ကြင္းတခုလို႔ ဆိုရမွာပါ။
ေဒၚညိဳေျပာတဲ့ အမွႈိက္ပုံက ရတဲ့ငါးဆိုတာ အမွႈိက္ပုံနဲ႔ ကပ္လ်က္က လုံး၀ မၾကည္လင္တဲ့ ေရကန္ထဲက ရတဲ့ငါးကို ရည္ညႊန္း ေျပာဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အသက္ ၄၅ ႏွစ္အရြယ္ အသားညဳိညိဳ၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး ကိုယ္ခႏၶာ ပိုင္ရွင္ ေဒၚညိဳဟာ သူ႔ေရွ႕က သံစည္ပုံးခြံ တခုကို အေပါက္ ေဖာက္ၿပီး ေလလံုေအာင္ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ေခတ္သစ္မီးဖိုတခုနဲ႔ ဆားနဲ႔ နႏြင္း နယ္ထားတဲ့ ငါးေတြကို ညစာ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ ေနပါတယ္။
သူ ညေနစာ ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့ ပုံစံက ညစ္ပတ္ နံေစာ္ၿပီး ယင္ေကာင္ေတြ ပ်ံသန္းေနတဲ့ အမွႈိက္ပုံအနားမွာ ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့ ပုံစံနဲ႔မတူဘဲ အညာ ေက်းလက္ ေဒသေတြက ၿခံ၀င္းက်ယ္ထဲမွာ ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့ အိမ္ရွင္မ တဦးနဲ႔ တူေနပါတယ္။
“ေစာေစာခ်က္ျပဳတ္ စားထားရတယ္ေလ။ ေစာေစာအိပ္ရာ ၀င္ရတယ္။ ရဲေတြက အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း လာဖမ္းတတ္တာမ်ိဳးေတြ ရွိလို႔ပါ” လို႔လည္း သူကဆိုလိုတာပါ။
ထိုင္းရဲေတြရဲ႕ ရန္ကေရွာင္ရွားႏိုင္ဖို႔ ေစာေစာစားေသာက္ၿပီး မီးေရာင္ေတြ လင္းမေနေအာင္ ညေစာေစာအိပ္ရတယ္လို႔ ေဒၚညိဳညိဳက ဆိုပါတယ္။
ဒီ အမိွႈက္ပုံ တ၀ိုက္မွာေနၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား အားလုံးဟာ ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္း တရား၀င္ ေနထိုင္ခြင့္ လက္မွတ္ ရထားသူေတြ မဟုတ္လို႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ထုိင္းရဲက လာဖမ္းမလဲဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ အမိွႈက္ေကာက္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေဒၚညဳိညိဳ ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့ ေနရာနားမွာပဲ အမႈိက္ပုံတ၀ိုက္ လွည့္ပတ္ေဆာက္ထားတဲ့ ၁၀ ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိမယ့္ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ တဲအိမ္ငယ္ေလး ၁၀ လုံးေက်ာ္ရွိပါတယ္။
အဲဒါနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက ေတာင္ေျခရင္းမွာေတာ့ အိမ္ေျခ ၈၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိတယ္လို႔ ေဒၚညိဳရဲ႕ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ဦးစိုး၀င္းက ညႊန္ျပ ပါတယ္။ ဦးစိုး၀င္းတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ပဲခူးဇာတိ ျဖစ္ၾကၿပီး မဲေဆာက္ အမွႈိက္ပုံေဒသကို ေရာက္တာ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီလို႔ ဆိုပါတယ္။
ရဲေတြ လာဖမ္းေတာ့မယ္လို႔ အသံၾကားတာနဲ႔ သူတို႔ေနတဲ့ တဲေတြကို ခ်က္ခ်င္းဖ်က္၊ ထမင္းအိုး၊ ဟင္းအိုးေတြ၊ ခြက္ေတြနဲ႔ တခ်ဳိ႕ ပစၥည္းေတြကို အမွိႈက္ပုံထဲမွာ ၀ွက္၊ အမွိႈက္ေတြနဲ႔ ဖုံးဖိထားခဲ့ၾကၿပီး လူေတြက နီးစပ္ရာ ေတာအုပ္ထဲကို အေျပးအလႊား သြားပုန္း ေနၾကရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အမွႈိက္ပုံနဲ႔ နည္းနည္း အလွမ္းေ၀းတဲ့ ေနရာမွာ စိမ္းစိုေနတဲ့ ေတာအုပ္ႀကီး ရွိပါတယ္။
တဲအိမ္ေတြအားလုံးဟာ ေလၾကမ္းတခ်က္ေ၀ွ႔လုိက္တာနဲ႔ အျမစ္ကေန ကၽြတ္ပါသြားႏိုင္တဲ့ ယာယီ တဲေလးေတြပါ။
အဲဒီတဲအိမ္ေတြမွာ ေနၾကတဲ့ အမွႈိက္ေကာက္သမားေတြ အားလုံးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အရပ္ရပ္ကေန အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနရ သူေတြပါ။ ကေလး၊ လူႀကီး ၂၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိပါတယ္။
သူတို႔အားလုံးဟာ အမိွႈက္ပုံမွာေန၊ အမိွႈက္ပုံမွာစား၊ အမိွႈက္ပုံမွာ ညအိပ္ရင္းနဲ႔ ေနလာခဲ့တာ တခ်ဳိ႕က ဆယ္စုႏွစ္ တခုခ်ီ ရွိၿပီ လို႔ သိရပါတယ္။
မဲေဆာက္ အမွႈိက္ပုံေဒသမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္က လူဦးေရ ဆယ္ဂဏန္းေလာက္ပဲ ရွိခဲ့တာပါ။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခအေန အရပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ မတတ္သာလို႔ အမိွႈက္ပုံကုိ ေရာက္လာၾကတာပါလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။
“မနက္ ၆ နာရီကေန ညေန ၆ နာရီေလာက္အထိ အမွႈိက္ကားေတြနဲ႔ လာပစ္ခ်တဲ့ အမိွႈက္ေတြထဲက ေရာင္းလို႔ရတာေတြကို ေကာက္ယူၿပီး အ၀ယ္ဒိုင္မွာ ျပန္သြင္းတယ္။ တေန႔ကို ဘတ္ ၅၀ (က်ပ္ ၁၈၀၀) ကေန ၇၀ (က်ပ္ ၂၁၀၀) အထိ ရပါတယ္” လို႔ ဦးစိုး၀င္းက ဆိုပါတယ္။
သူတို႔ေတြ ေရြးခ်ယ္ေကာက္ယူၾကတဲ့ အမွႈိက္ေတြမွာ ပုလင္းခြံ၊ ဘူးခြံေတြမ်ဳိးစုံ၊ ေဖာ့တုံးေတြ၊ သားေရပစၥည္းအစုံ၊ ပလတ္စတစ္ စတဲ့ ပစၥည္းေတြပါ၀င္တယ္။
လူႀကီးေတြနဲ႔အတူ ကေလးေတြလည္း တႏိုင္တပိုင္ အမွႈိက္ေတြေကာက္၊ ေဖာင္းပြေနတဲ့ အမွႈိက္အိတ္ အႀကီးႀကီးေတြထမ္းၿပီး အ၀ယ္ဒိုင္ကို သြားသြင္းေနၾကတာ ေတြ႔ရသလို၊ တခ်ဳိ႕ကေလးဆိုရင္ အရြယ္နဲ႔ မမွ်တဲ့ အမိွႈက္ထုပ္ႀကီးကို မႏိုင္မနင္းထမ္းပိုးေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
“သားက ေက်ာင္းလဲ တက္တယ္၊ ေက်ာင္းမတက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အမိွႈက္ေကာက္ၿပီး ေရာင္းတယ္၊ တေန႔ ဘတ္ ၃၀ (က်ပ္ ၉၀၀) တို႔ ၂၀ (က်ပ္ ၆၀၀) တို႔ရတယ္” လို႔ ၉ ႏွစ္အရြယ္ ေမာင္မင္းထြန္းက ေျပာပါတယ္။အမိွႈက္ ၁ ကီလိုကို ၂ ဘတ္ (က်ပ္ ၆၀) ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
အမွႈိက္ေကာက္ၿပီး ဘ၀ရပ္တည္ ေနၾကတဲ့ ျမန္မာကေလးေတြ အတြက္ အမိႈက္ပုံနဲ႔ အနည္းငယ္ အလွမ္းကြာတဲ့ ေနရာမွာ “ေကာင္းကင္ျပာ” လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ တပ္ထားတဲ့ မူလတန္းအဆင့္ တထပ္ေဆာင္ စာသင္ေက်ာင္းေလး တခုေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။
သူတို႔သင္ေနရတဲ့ ပညာေရးဟာ ေရးတတ္႐ုံ၊ ဖတ္တတ္႐ုံကလြဲၿပီး ေရရွည္ပညာေရး အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။
အမိွႈက္ပုံေဒသမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ကေလး အေရအတြက္ဟာ ၁၀၀ နီးပါး ရွိတယ္လို႔သိရၿပီး အမ်ားစုက အမိွႈက္ေကာက္တဲ့ အျပင္ ေက်ာင္းလည္း တက္ၾကပါတယ္။
ကေလး အမ်ားစုဟာ ညစ္ပတ္ေပတူးေနတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ၊ တခ်ဳိ႕က ကိုယ္လုံးတီးေတြ ျဖစ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရၿပီး တခ်ဳိ႕ကေလး ေတြကလည္း သနပ္ခါး အေဖြးသားေလး ေတြနဲ႔ပါ။
အနံ႔ေပါင္းစုံ ထြက္ေနတဲ့ အမိွႈက္ပုံႀကီးမွာ အမိွႈက္ေကာက္ေနၾကတဲ့ လူႀကီးေတြေရာ ကေလးေတြပါ ႏွာေခါင္းနဲ႔ ပါးစပ္ကို အကာအကြယ္ လုပ္ထားတာ ဘာတခုမွ မေတြ႔ရပါဘူး။ လတ္တေလာ ရပ္တည္ႏိုင္ေရး၊ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ကိုပဲ အေလးထားၾကပုံရၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ေရရွည္ က်န္းမာေရးကို အေလးထားႏိုင္ၾကတဲ့ပုံ မေပၚပါဘူး။
“လူႀကီးေတြေရာ၊ ကေလးေတြပါ ေရာဂါ ႀကီးႀကီးမားမား ျဖစ္တာ မရွိပါဘူး။ ေခါင္းကိုက္တာ၊ ႏွာေစးတာေလာက္ပဲ တခါတေလ ျဖစ္တတ္ပါတယ္” လို႔ အမိွႈက္ထုပ္ကို ေဘးမွာခ်ၿပီး တႏွစ္သားအရြယ္ ကေလးငယ္ကို ႏို႔တိုက္ေနတဲ့ မခ်ဳိက ဆိုပါတယ္။
လတ္တေလာ အေျခအေနမွာ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ေနၾကတာကပဲ သူတို႔ရဲ႕စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေနပံု ရပါတယ္။
သူတို႔ေတြဟာ ကုိယ့္ႏိုင္ငံမွာသာ ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ လိုၾကေပမယ့္ စား၀တ္ေနေရးျပႆနာ၊ ၀င္ေငြမလုံေလာက္မႈ၊ စစ္တပ္ရဲ႕ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ၊ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ႏိုင့္ထက္စီးနင္း ျပဳမႈ စတဲ့ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ အမိွႈိက္ ေကာက္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနၾကရတာလို႔ သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕က ေျပာပါတယ္။
“ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာက အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးပဲေလ။ ရတဲ့ေငြနဲ႔ ထမင္းစားဖို႔က မလြယ္ဘူး။ ဒီမွာက တေန႔ ဘတ္ ၆၀ ေလာက္ရွိရင္ မိသားစု ထမင္းစားလို႔ရတယ္။ ထိုင္းရဲေတြ လာဖမ္းမယ့္ဟာ တခုကိုပဲ သတိထားရတယ္” လို႔ ဦးစိုး၀င္းက ဆိုပါတယ္။
ဦးစိုး၀င္းနဲ႔ ေဒၚညိဳတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ “ေကာင္းကင္ျပာ” ေက်ာင္းမွာ တက္ေနတဲ့ သမီးေလး တေယာက္ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။သူတို႔ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း အမ်ားစုဟာလည္းပဲ အမိွႈက္ေကာက္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနၾကတယ္လို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕စြန္မွာ တည္ရွိတဲ့ အမိွႈက္ပုံႀကီးဟာ မဲေဆာက္တၿမိဳ႕လုံးက အမိွႈက္ေတြကို လာေရာက္စုပုံတာ ျဖစ္လို႔
စြန္႔ပစ္ ပစၥည္းအစုံအလင္ ပါ၀င္တတ္ၿပီး တခါတေလ ေကာင္းတဲ့ ပစၥည္းေတြ ပါတတ္တယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။
မဲေဆာက္ အမိွႈက္ပုံဟာ ရွည္လ်ားႀကီးမားၿပီး အနံ႔ေပါင္းစုံ ထြက္ေနတာေတြ၊ ျခင္၊ ယင္၊ ႂကြက္ေတြ ေပါမ်ားေနတာေတြေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ဒီအမႈိက္ပံုႀကီးကပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ၂၀၀ ေက်ာ္ကို ႏွစ္ ဆယ္ဂဏန္းခ်ီၿပီး ထမင္းေကၽြးထားတဲ့ ထမင္းအိုးႀကီးလို႔ ေျပာရင္လည္းရပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ နယ္စပ္ကေန ထိုင္းႏိုင္ငံကုိ ထြက္ေျပးလာသူေတြဟာ အရင္ကဆိုရင္ ကရင္ျပည္နယ္အတြင္းက စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြသာ မ်ားခဲ့ေပမယ့္ ၁၉၈၈ အေရးအခင္း ကာလအလြန္ နအဖ အစိုးရလက္ထက္မွာ တႏိုင္ငံလုံးနီးပါးက ျပည္သူေတြဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံနဲ႔ တျခားအိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကို ထြက္ေျပးလာရတဲ့ အေရအတြက္ မ်ားလာခဲ့ပါတယ္။
အမိွႈက္ပုံေဒသမွာ ေနထိုင္စားေသာက္ေနတဲ့ လူေတြအားလုံးနီးပါးဟာ စား၀တ္ေနေရး အဆင္မေျပတာ တခုတည္းနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက ထြက္လာၾကတာလို႔ သိရၿပီးႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြ၊ တျခားကိစၥေတြေၾကာင့္ ေရာက္လာသူ မရွိသေလာက္ နည္းပါးတယ္လို႔သိရတယ္။
နယ္စပ္ေတြကေန ထိုင္းႏိုင္ငံထဲကို တရားမ၀င္လာေရာက္ေနထိုင္ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအေရအတြက္ဟာ သန္း ဂဏန္းရွိပါတယ္။ အမ်ားစုဟာ မဲေဆာက္၊ မဟာခ်ဳိင္၊ မယ္ဆိုင္ စတဲ့ေဒသေတြက စက္႐ုံ၊ အလုပ္႐ုံေတြမွာ လုပ္ကိုင္ေနၾကၿပီး ထိုင္းရဲေတြ ဖမ္းဆီးတာကိုလည္း မၾကာခဏ ခံၾကရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဒုကၡသည္ စခန္းေတြမွာ ေနထိုင္ေနၾက ပါတယ္။
ဒုကၡသည္ စခန္းေတြမွာ ေနထိုင္ၾကသူေတြရဲ႕ ေနထိုင္စားေသာက္ေရး ကိစၥေတြကို ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းေတြက ကူညီေပးေနၾကသလို၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြလည္း အတန္အသင့္ ရၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အမိွႈက္ပုံေဒသမွာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ ေနၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ေတြကိုေတာ့ ဘယ္အဖြဲ႔ အစည္းေတြကမွ ကူညီေထာက္ပံ့မႈ၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေပးတာမရွိဘူးလို႔ သိရပါတယ္။စားေသာက္ စရာေတြ တခါတေလ လာလွဴတဲ့သူ ရွိေပမယ့္ ရတဲ့သူကရ၊ မရတဲ့သူက မရဘူးလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။သူတို႔အတြက္ အဓိက လိုအပ္ေနတာက စားစရာဆန္ ျဖစ္တယ္လို႔ အမ်ဳိးသမီး တခ်ဳိ႕က ဆိုၾကပါတယ္။
တခါတေလေတာ့ ပုဂၢလိက အလွဴရွင္တခ်ဳိ႕ လာလွဴတာလည္း ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
အမိွႈက္ေကာက္လို႔ရတဲ့ တေန႔၀င္ေငြဟာ တေန႔ စားေသာက္တာ တခုတည္းနဲ႔ ကုန္သြားရတာျဖစ္ၿပီး အပိုေငြဆိုတာ လုံး၀ မရွိၾကဘူးလို႔ သိရပါတယ္။ ရလိုက္စားလိုက္ ဘ၀နဲ႔ သံသရာ လည္ေနၾကပါတယ္။
“ဒီေန႔ ထမင္းစားၿပီးရင္ မနက္ျဖန္ ဘယ္လိုစားရမလဲ” ဆိုတဲ့အသိက သူ႔တို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ ရည္မွန္းခ်က္လို ျဖစ္ေနၾကၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္အိမ္ကို ဘယ္ေန႔ ျပန္ႏိုင္ပါ့မလဲ ဆိုတာကလည္း သူတို႔ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ တခုလို႔ အမိႈက္ပံုသား တခ်ိဳ႕က ဆိုပါတယ္။
“က်မတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ ရည္မွန္းခ်က္က အဆင္ေျပတဲ့ေန႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္အိမ္ျပန္ဖို႔ပါ။ အမိွႈက္ေကာက္စားတယ္ ဆိုၿပီး သူမ်ားေတြက အထင္ေသးတာ ႀကဳံဖူးတယ္။ ဘယ္သူကမွ နံေစာ္ေနတဲ့ အမိႈက္ကို မေကာက္ခ်င္ပါဘူး၊ အေျခအေနအရပါ” လို႔ မခ်ဳိက ဆိုပါတယ္။
ဦးစိုး၀င္းနဲ႔ေဒၚညိဳညိဳတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕လက္ရွိအေျခအေနအရ မျပန္ခ်င္ေသးဘူးလို႔ ေျပာၾကပါတယ္။
“ျပန္ရင္လဲ ဘာလုပ္စားလို႔ရမွာလဲ။ ဟိုမွာ အိမ္ကအစ ဘာမွမရွိေတာ့တာ။ အလုပ္အကိုင္က တအားရွားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ေဒသမွာပဲ ေနခ်င္တာေပါ့” လို႔ ဦးစိုး၀င္း က ေျပာပါတယ္။
သဘာ၀ သယံဇာတေတြ၊ တြင္းထြက္ပစၥည္းေတြ၊ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ေတြ ေပါႂကြယ္၀တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္း လာခဲ့ၾကတဲ့ သူတို႔အားလံုးဟာ အမိွႈက္ေကာက္ ေရာင္းစားေနရတဲ့ ဘ၀ကေန လြတ္ေျမာက္ ႐ုန္းထြက္ႏိုင္မယ့္ အခ်ိန္ကာလ တခုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာလွပါတယ္။ ။
| < Prev | Next > |
|---|