ေနာက္ၾကည့္မွန္ကို ၾကည့္ျခင္း

Tuesday, 17 November 2009 19:32 စာအုပ္စင္က႑
Print
“ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ၊ ဝတၳဳစာအုပ္ေတြ ထုတ္ခ်င္တယ္” ဟု ကိုမင္းကိုႏုိင္ အားတက္သေရာ ေျပာခဲ့သည္ကို အမွတ္ရမိသည္။ ထိုစဥ္က သူသည္ စစ္အစိုးရ၏ အက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ ၁၆ ႏွစ္ၾကာ ပိတ္ေလွာင္ခံခဲ့ရၿပီး ျပန္လြတ္ေျမာက္လာခါစ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က ျဖစ္သည္။

က်မတို႔ လူငယ္စာနယ္ဇင္းသမား ၄၊ ၅ ေယာက္ခန္႔ႏွင့္ ကုိမင္းကိုႏုိင္တို႔ တာေမြက ေမာ္ဒန္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးတြင္ ဆံုေတြ႕ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ရသစာေပအေၾကာင္း၊ စာအုပ္မ်ားအေၾကာင္းခ်ည္း တခုတ္တရ ေျပာကာ စာအုပ္ထုတ္ေဝေရး လုပ္ခ်င္သည့္ အေၾကာင္း သူေျပာသည္။ ေနာက္ေတာ့ က်မတို႔ကို သူ အားေပးသည္။ သူကိုယ္တုိင္လည္း က်မတို႔လို စာေပေလာက ထဲတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႕ခ်င္သည္ဟု ဆုိသည္။

ထုိစဥ္က စစ္အစိုးရက သူ႔ကိုလႊတ္ေပးခဲ့ၿပီးေနာက္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ခ်င္လွ်င္ လုပ္ခြင့္ျပဳေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္ဟုဆိုသည္။ ကိုမင္းကိုႏုိင္က စာအုပ္ထုတ္ေဝေရး၊ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ ထုတ္ေဝေရး လုပ္ငန္းလုပ္ခ်င္သည္။ စစ္အစိုးရက ကိုမင္းကိုႏုိင္ကို စာအုပ္ထုတ္ေဝေရး လုပ္ဖို႔ ခြင့္မျပဳရဲ၊ ခြင့္ျပဳရမည္ဆိုလွ်င္လည္း သူတို႔ဘက္က ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား လိုက္ေလ်ာရမည္။ တဘက္က ခြင့္ျပဳလွ်င္ တဘက္က ေႏွာင္ႀကိဳးမ်ား ခ်ည္ေႏွာင္ထားမည္ျဖစ္သည္။ ထိုအေျခအေနကိုက်ေတာ့ ကိုမင္းကိုႏုိင္က လက္မခံႏုိင္။

“ႏုိင္ငံေရးသမား ဆိုေပမယ့္လည္း တခ်ိန္လံုး ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းေတြခ်ည္း ဘယ္စဥ္းစားႏုိင္ပါ့မလဲဗ်ာ၊ တခါတေလေတာ့လည္း ကိုယ္ ဝါသနာပါတဲ့ ရသစာေပေလး၊ ကဗ်ာေလး လုပ္ခ်င္ေသးတာေပါ့၊ အဲဒါကို သူတို႔က နားမလည္ဘူး။ က်ေနာ္ စာအုပ္ထုတ္ေဝေရး လုပ္မယ့္ ကိစၥကို သူတို႔က လန္႔တယ္” ဟု သူက ေျပာျပခဲ့သည္။

ျမန္မာျပည္ စာနယ္ဇင္းေလာကက အေပးအယူမ်ားႏွင့္ အသားက်ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေရးသားခြင့္ မရွိသေလာက္ နည္းပါးေနသည့္ အေနအထားတြင္ ကိုမင္းကိုႏုိင္လို လူမ်ိဳးကို စစ္အစိုးရက စာအုပ္လုပ္ငန္း လုပ္ခြင့္ေပးရန္ တြန္႔ဆုတ္သည္မွာလည္း မဆန္းလွ။

က်မတို႔ ဆံုေတြ႕ၾကၿပီး ဘယ္ေလာက္မွပင္မၾကာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ ေလာင္စာဆီ ေစ်း ျမင့္တက္မႈအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲမ်ားတြင္ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ကိုမင္းကိုႏုိင္ကို စစ္အစိုးရက ျပန္လည္ ဖမ္းဆီးခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ရွည္ ေထာင္ဒဏ္အျဖစ္ ၆၅ ႏွစ္ ေထာင္ဒဏ္ အမိန္႔ ခ်မွတ္ခံရသည္။

သူေပ်ာ္ေမြ႕ခ်င္ေသာ စာေပေလာကတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႕ခြင့္မရေသာ္လည္း ကိုမင္းကိုႏုိင္က စာေရးဆရာတဦးပင္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို စစ္အစိုးရက ခ်ဳပ္ေႏွာင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း သူေရးခဲ့သည့္ “ေနာက္ၾကည့္မွန္” ဆိုသည့္ ဝတၳဳစာအုပ္ကေလးကေတာ့ လွပေသသပ္စြာ ထြက္ေပၚလာခဲ့ေပၿပီ။ သူ၏ ၄၇ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ သူေရးေသာ ဝတၳဳစာအုပ္ကေလးကို ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရး အသင္း (AAPPB) က ထုတ္ေဝလိုက္သည္။

စာအုပ္ေခါင္းစဥ္ “ေနာက္ၾကည့္မွန္” ဆိုေတာ့ ရုတ္တရက္ အခ်စ္ဝတၳဳဟု မထင္မိ၊ စာအုပ္အျပင္အဆင္ကလည္း အခ်စ္ဝတၳဳႏွင့္ မတူလွ၊ ကိုမင္းကိုႏုိင္ ေရးသည့္ စာအုပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းအရာ၊ လႈပ္ရွားမႈမ်ားသာ ျဖစ္မည္ ထင္မိသည္။ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့မွ ေနာက္ၾကည့္မွန္က သိပ္ကို လွပသည့္ အခ်စ္ဝတၳဳတပုဒ္ျဖစ္ေနသည္။

ေနာက္ၾကည့္မွန္ကို ၾကည့္မွသာ ဘယ္သူကပ္ပါလာသလဲ ဆိုသည္ကို သိရမည္။ စီစဥ္သူ စကားအတုိင္းဆိုလွ်င္ “လိုရာခရီးကို ေမာင္းႏွင္ရာတြင္ ေရွ႕ကိုသြားရန္ ေနာက္ကို ၾကည့္ၾကရသည္သာ” ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။ ေနာက္မွာ ဘယ္သူကပ္ပါလာသလဲ … ဆိုတာသိဖို႔ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကို ၾကည့္ရန္ ကိုမင္းကိုႏုိ္င္က သတိေပးခ်င္ပံု ရသည္။

“ကိုမင္းကိုႏုိင္လို ႏုိင္ငံေရးသမားႀကီး တေယာက္က ဒီလို အခ်စ္ဝတၳဳမ်ိဳး ေရးႏိုင္တယ္ဆိုတာ မယံုႏိုင္ေအာင္ဘဲ” ဟု ကိုမင္းကိုႏုိင္၏ “ေနာက္ၾကည့္မွန္” ကို လက္က မခ်တမ္းဖတ္ခဲ့သည္ ဆိုေသာ လူငယ္တဦးကဆိုသည္။

ကိုမင္းကိုႏုိင္ကို ႏုိင္ငံေရးသမား တဦးဟု ဆိုေသာ္လည္း “သူသည္ ႏိုင္ငံေရးသတၱဝါမွ်သာ မဟုတ္၊ စကားလုံုးမ်ား အေတြးစိတ္ကူးမ်ားျဖင့္ စိတ္ကူး ပံုေဖာ္ခဲ့ေသာ္လည္း သူသည္ အိပ္မက္ႏွင့္ေတာကစားေနေသာ အႏုပညာသည္မွ်သာ မဟုတ္” ဆုိသည့္ စီစဥ္သူ၏ စကားပါ စကားလံုး မ်ားႏွင့္ပင္ ကိုမင္းကိုႏိုင္၏ သ႐ုပ္ကို ပီပီျပင္ျပင္ ေဖာ္ျပႏုိင္ခဲ့ၿပီ၊ အဆိုပါ လူငယ္၏ “မယံုႏုိင္ေအာင္ဘဲ” ဆိုသည့္ အ့ံၾသစိတ္ကိုပါ ရွင္းလင္းၿပီးျဖစ္မည္ဟု ထင္သည္။

ကိုမင္းကိုႏိုင္က သူျဖတ္သမ္းလာသည့္ ေခတ္၊ စနစ္ႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် သူ႔ဦးေႏွာက္တြင္ ထင္ဟပ္ေနသည့္ ျဖတ္ပိုင္းပံုရိပ္မ်ားႏွင့္ သူ႔ႏွလံုးသားမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ အႏုပညာ၊ ေမွာ္အတတ္တို႔ကို အခ်ိဳးက်က် ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏိုင္ ေရာစပ္ ျပသလိုက္ေသာအခါ “ေနာက္ၾကည့္မွန္” ဟူသည့္ ေခတ္တခုကို ကိုယ္စားျပဳေသာ ဝတၳဳရွည္တပုဒ္ လွလွပပ ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။ ၈၈ အေရးေတာ္ပံု ေနာက္ခံ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း တပုဒ္ ဟု အေပၚယံ မွတ္ခ်က္ခ်မည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူ႔အားထုတ္မႈကို ေသးႏုတ္ေစမည္ဟု ထင္ပါသည္။

တကယ္ေတာ့ သူ႔ဇာတ္ေကာင္မ်ားျဖစ္သည့္ ေဖေသာင္း၊ ညိဳႏွင့္ အုန္းသိန္း တို႔ကို ရိုးရိုးေလးၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ မင္းသား၊ မင္းသမီးႏွင့္ လူၾကမ္း ဟူသည့္ သာမန္ဝတၳဳတပုဒ္တြင္ ေတြ႕ရေလ့ရွိေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ားသာ။ သူ႔ဝတၳဳကို အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာမည္ ဆိုပါလွ်င္လည္း မင္းသားႏွင့္ မင္းသမီးဆံုသည္၊ သံေယာဇဥ္တြယ္သည္၊ လူၾကမ္းက မင္းသမီးကို ႀကိဳက္သည္ ထုိ႔ေၾကာင့္ မင္းသားကို အေႏွာင့္အယွက္ ေပးသည္။ မင္းသား ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္းတို႔ကို လူၾကမ္းက လုပ္သည္။ ထိုမွ်သာ။

သို႔ေသာ္ ထိုမွ်သာေသာ ဇာတ္လမ္းကေလးကိုပဲ ခ်စ္စရာ၊ ၿပံဳးခ်င္စရာ၊ ရယ္ေမာခ်င္စရာ၊ တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ခ်င္စရာ၊ ရင္ခုန္စရာ၊ ရြံမုန္းခ်င္စရာ၊ ေတြးေတာခ်င္စရာ ရသေပါင္းစံုေအာင္ ကိုမင္းကိုႏိုင္က ဖန္တီးျပခဲ့သည္။ ဖန္တီးျပခဲ့သည္ဟု ဆိုျပန္ေတာ့ ကိုမင္းကိုႏုိင္က စာေရးျခင္းအတတ္ပညာ ေပါင္းစံုႏွင့္ စာဖတ္သူကို သမားဂုဏ္ျပကာ လွည့္စားဖန္တီးသည္ဟု မဆိုလိုပါ။ သူ႔ဝါက်မ်ားက တို၍ ရိုးရွင္းသည္၊ သို႔ေသာ္ လွပသည္၊ ေနာက္ေတာ့ ရိုးသားသည္။

မစင္ထဲမွာ ေလာက္ဟာေပ်ာ္တယ္။ ေရႊပန္းကန္ေပၚ ေရေဆးၿပီးတင္ေပးရင္ သူေသမွာ … ဆုိသည့္ အေရးအသားမ်ိဳးျဖစ္သည္။

“မွန္ပါ့ဘုရား … တပည့္ေတာ္က ေလာကီမွာရႈပ္ေနေတာ့ ေလာမကုတ္ႏုိင္ေသးပါ”

“ေအး … ကီမွာရႈပ္ရင္း မေနႏိုင္ေအာင္ ယားယံလာရင္ေတာ့ ကုတ္ေပါ့”


သူ႔ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ကိုေဖေသာင္း၏ “ကၽြဲၿမီးတို” ပံုျပင္ကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္း၊ ၿပံဳးခ်င္စရာလည္း ေကာင္းလွသည္။ ေတာၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕က ဘူတာငယ္ေလးေဘး၊ ကုကၠိဳပင္တပင္ေအာက္က လက္ျဖစ္ ေရအိုးစဥ္ေလးေဘးတြင္ ပံုေျပာျပေနေသာ ေတာသားႀကီးတဦး၊ သူ႔ေဘးမွာ ပံုျပင္ကို စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ၿပီး သေဘာတက် ရယ္ေမာေနသည့္ မိန္းကေလးငယ္ေလးတဦး။ ေနာက္ခံက ေႏြညေနခင္း။ က်မ စိတ္မ်က္စိတြင္ ထိုအတိုင္းျမင္ေယာင္လာသည္။

ကိုေဖေသာင္းက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မထင္မရွား ပုန္းေရွာင္ေနရသူ ဆိုေပမယ့္ သူဟာလည္း လူသားတဦးပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသားတဦးလိုပဲ သူက လူသားမ်ားႏွင့္ ကင္းကြာၿပီး မေနႏုိင္၊ လူသားတဦးလိုပဲ တေယာက္တည္း ဖတ္စရာစာအုပ္မ်ား ပါးရွားလာသည့္အခ်ိန္ ပ်င္းလာသည္၊ လူသားတဦးလိုပဲ သူ႔အေျခအေနကို သူနားလည္ေပမယ့္ ညည္းေငြ႕သည္။ လူသားတဦးလိုပဲ သူ႔တြင္လည္း ခ်စ္တတ္သည့္ ႏွလံုးသားရွိသည္။ ဆိုလိုသည္က ကိုမင္းကိုႏုိင္၏ ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ လူသားဆန္လြန္းသည္။

သူ႔ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီးက “ေနေစာင္းရင္ ေဖေသာင္းတို႔ မေနႏုိင္ဘူး” ဟုဆိုသည္။

“အခ်စ္” ဆိုသည့္ စကားလံုး လံုးဝ မသံုးထားေသာ္လည္း ညိဳႏွင့္ ကိုေဖေသာင္းတို႔ တေယာက္ကိုတေယာက္ ခ်စ္ေနၾကသည္ ဆိုတာကို သိသာေအာင္ ကိုမင္းကိုႏုိင္က သိမ္ေမြ႕စြာ ေရးသားျပထားျပန္သည္။

ေရာင္စံုေက်ာက္လံုး အရြယ္စံုနဲ႔ ေဒါင္းငါးေလးေတြ ကူးေနတဲ့ ေရၾကည္ေျမာင္းကေလးကို မ်က္ဝန္းတစံုအေနနဲ႔၊ သပိတ္လြယ္ကေလး ေတးသံကို စကားသံ အေနနဲ႔၊ ရွဥ့္ညိဳေလးရဲ႕ အၿမီးဖားဖားကို ဆံႏြယ္ရွည္ေတြ အေနနဲ႔ ေျပာင္းလဲႏွစ္သိမ့္ရတဲ့အခါ ကံၾကမၼာလက္ေခ်ာင္းက ေျပာင္းျပဳတ္လႊဲရာ ႏြယ္ပင္ကေလးတြယ္ရာမၿမဲ ေနရာလြဲသြားမွာ ရင္ပူတယ္ ..။

ေတာၿမိဳ႕ကေလးတြင္ ပုန္းေအာင္းေနရေသာ ေတာသားႀကီး ကိုေဖေသာင္းအျဖစ္မွ ႏိုင္ငံေရးသမားအျဖစ္၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တဦးအျဖစ္ ျပန္လည္ လႈပ္ရွားခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူ႔တကိုယ္ရည္ အေရးကိစၥမ်ားမွန္သမွ် လံုးဝ အမႈမထားေသာ ကိုေဖေသာင္းျဖစ္သြားသည္။

ကုိေဖေသာင္း ေထာင္က်စဥ္ ေထာင္ထဲက ဘဝတူေတြကို သူ႔ခ်စ္သူပံု ေကာက္ေၾကာင္းအျဖစ္ အၿမီးဖားဖား ရွဥ့္ညိဳကေလးမ်ား၏ ပံုကို ေရးျခစ္ျပသည့္ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ အရိုးသားဆံုးဟာ အဆန္းျပားဆံုးျဖစ္သည္ ဆိုသည့္စကားကို က်မ ေထာက္ခံမိေတာ့သည္။

အေရးေတာ္ပံုမတိုင္ခင္ ေထာင္ကထြက္လာေတာ့ သူက ဝဲထူေဖေသာင္း ျဖစ္သြားျပန္သည္။ “ဝဲထူေဖေသာင္း” ဆိုသည့္ နာမည္ တခုတည္းႏွင့္ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး ဇာတ္မနာပါဘဲ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားကို ကိုမင္းကိုႏုိင္က သေရာ္ျပလိုက္သည္။

တကယ္ေတာ့ ကိုမင္းကိုႏုိင္က မဆလေခတ္ နာမည္ႀကီး သႀကၤန္သံခ်ပ္မ်ားတြင္ အစိုးရကို လွလွပပ သေရာ္ခဲ့သူလည္းျဖစ္သည္။ ကိုမင္းကိုႏိုင္တို႔ အဖြဲ႕က “ဆိတ္ပါးစပ္ႏွင့္ နတ္မ်က္စိ” ဟူ၍ နာမည္ႀကီးခဲ့သည္။ ယခု သူ၏ “ေနာက္ၾကည့္မွန္” တြင္လည္း သူေပ်ာ္ဝင္ခဲ့ရာ သႀကၤန္သံခ်ပ္ ပံုရိပ္ကို ကိုေဖေသာင္းက တဆင့္ တစြန္းတစ ေဖာ္ျပထားသည္။

သို႔ေသာ္ ကိုေဖေသာင္း၏ သံခ်ပ္က စင္ျမင့္ေပၚမွာေတာ့မဟုတ္၊ ညိဳတို႔ အိမ္ေနာက္ေဖးေရကျပင္မွာ ျဖစ္သည္။

“ဒန္ေပါက္စားသံ … ပလြတ္ ပလြတ္”

“ၾကက္ေပါင္ကိုက္သံ ဂၽြတ္ ဂၽြတ္”

“ယမကာ ပုလင္းေတြ ႁပြတ္ ႁပြတ္”

“အစည္းအေဝးပြဲႀကီး ဂြဒ္ ဂြဒ္”

“တို႔ျပည္သူေတြ ဖြတ္ .. တဖြတ္”


ကိုေဖေသာင္းအေပၚ ညိဳ၏ နားလည္စာနာမႈ၊ စြန္႔စားကူညီမႈေတြကေတာ့ အနည္းငယ္ ဝတၳဳဆန္ေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တကယ့္အျဖစ္မ်ားက ဝတၳဳထက္ပင္ ဆန္းက်ယ္သည္ဟု ဆိုစကား ရွိသည္ပင္ ..။ ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ ကိုေဖေသာင္းႏွင့္ ညိဳတို႔ ခြဲခြာခဲ့ရသည္။ မေရရာေသာ တေန႔တြင္ ျပန္ဆံုၾကလိမ့္မည္။ သူ႔ဝတၳဳ အဆံုးသတ္က ေဝေဝဝါးဝါး။

ယခုလက္ရွိတြင္ေတာ့ ကိုမင္းကိုႏုိင္သည္ သူ႔မိသားစုမ်ားႏွင့္ အလြန္ေဝးကြာသည့္ က်ိဳင္းတံု အက်ဥ္းေထာင္တြင္ ၆၅ ႏွစ္ၾကာ ျပစ္ဒဏ္ က်ခံေနရသည္။ သူ ပထမအႀကိမ္ ေထာင္က်စဥ္ကတည္းက ေထာင္တြင္း၌ စာမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ား ေရးသားျခင္း၊ တရားအားထုတ္ျခင္း ဗုဒၶ စာေပမ်ားဖတ္ရႈျခင္း၊ သမာဓိ တည္ေဆာက္ျခင္းတို႔ ျပဳခဲ့သည္ဟု သူ႔စာအုပ္ ေက်ာဖံုးတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။

“သူလြတ္ေျမာက္စဥ္ကာလ ကလည္း ႏုိင္ငံေရးကိစၥမ်ားျဖင့္ မအားလပ္သည့္ ၾကားမွ ကဗ်ာမ်ား၊ သီခ်င္းမ်ား ဆက္လက္ ေရးသားခဲ့ရာ ယခုစာအုပ္သည္ သူ၏ ပထမဆံုး လံုးခ်င္း ဝတၳဳရွည္ဟု ယံုၾကည္ရေပသည္” ဟုလည္း ဆိုထားသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ဒုတိယ၊ တတိယ စသည့္ လံုးခ်င္းစာအုပ္မ်ား ဆက္လက္ ေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္သည္လား မသိ။

“စာေပအႏုပညာဟူသည္ ေလာကအလွတရားႏွင့္ယွဥ္ကာ ဖူးပြင့္ေသာ ပန္းဟုဆိုထိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုပန္းကို စိုက္ပ်ိဳးသူတို႔ ဘဝကား ေျဖာင့္ျဖဴးလွပျခင္း မရွိတတ္” ဟု စီစဥ္သူက ဆိုသည္။

သူ႔ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္အျဖစ္ “ေနာက္ၾကည့္မွန္” ဆိုသည့္ ပန္းတပြင့္ကို ျပည္သူတို႔လက္သို႔ ေပးပို႔လိုက္သည့္ ပန္းပ်ိဳးသူ ကိုမင္းကိုႏိုင္၏ လက္မွ လြတ္လပ္စြာ ပြင့္ေသာ ပန္းမ်ား ေနာက္ထပ္၊ ေနာက္ထပ္ ထြက္ေပၚလာေစခ်င္လွပါသည္။     ။