အိပ္မက္သုံးဆင့္ထဲ ေရာက္သြားခဲ့သူ


အခန္းထဲကအထြက္တြင္ သူ႔ကို သတိထားလုိက္မိသည္။

သူသည္ က်ေနာ့္အခန္း ျပတင္းေပါက္မ်ားကို ျမင္ေနရသည့္ အိမ္ေရွ႕ၿခံဝန္းထဲက စကားဝါပင္ေအာက္တြင္ ရပ္ေနျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ စကားဝါပင္ဆီ က်ေနာ္ငဲ့ၾကည့္ေတာ့ စကားဝါကိုင္းတခ်ိဳ႕ လႈပ္ခတ္သြားသည္မွလြဲ၍ ဘာကိုမွ် မေတြ႔ရ။

ko_nyein_cover
စာအုပ္အမည္ ။     ။ အိပ္မက္သံုးဆင့္ ဝတၳဳတိုစု
ေရးသူ ။     ။ကိုၿငိမ္း(မႏၱေလး)
ထုတ္ေဝခုႏွစ္ ။     ။ ၂၀၀၂၊ ဇူလိုင္
ထုတ္ေဝသူ။     ။ဦးသန္းေဆြ( စစ္သည္ေတာ္စာေပ)
အုပ္ေရ ။     ။၁၀၀၀
တန္ဖိုး ။     ။ - က်ပ္
ေသခ်ာေစရန္ စိတ္ရွင္းေစရန္ အိမ္ေရွ႕ဆင္ဝင္ေအာက္တြင္ သြားရပ္သည္။ ပန္းၿခံကေလးထဲ မသိမသာ မ်က္လံုးေဝ့သည္။ ဆီးျဖဴသီးပင္ထက္က ငွက္ကေလးတေကာင္က က်ေနာ့္ကို ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ ငွက္ကေလးက အၿငိမ္မေန။ အၿမီးလႈပ္လိုက္ ေခါင္း လႈပ္လိုက္လုပ္ေနသည္။ ဟုိကိုင္းသည္ကိုင္း ကူးေနသည္။ ဆီးျဖဴသီးတခ်ိဳ႕ေျမေပၚျပဳတ္က်လိုက္သည္ဟု က်ေနာ္ထင္ေနစဥ္ ဆီးျဖဴပင္ႏွင့္ ငွက္ေပ်ာပင္ၾကားထဲ၌ လူရိပ္သဏၭာန္ကို က်ေနာ္ ေတြ႔ရျပန္သည္ဟု စိတ္ကထင္ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ အေသအခ်ာ ရွာၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာကိုမွ် မေတြ႔ရ။

က်ေနာ္က ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ေဘးတြင္ရွိသည့္ ေခြးေျခပုကေလးေပၚ ခဏတင္ထားရန္ စိတ္ကူးသည္။ ဖတ္လက္စ စာမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေတာ့ စာမ်က္ႏွာ (၁၈)။ စိတ္ထဲ ဒီဝတၳဳတိုက ၿပီးမ်ားၿပီးေလာက္ၿပီလားဆိုၿပီး ေနာက္ထပ္ စာရြက္တရြက္ကိုလွပ္ ၾကည့္သည္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သည္။ ေနာက္ထပ္စာမ်က္ႏွာ (၂) ခုတြင္ သည္ဝတၳဳတိုက ဆံုးၿပီ။ သို႔ႏွင့္ ခဏေတာ့ နားလိုုက္ဦး မည္ဟု ေတြးသည္။ စာအုပ္ကို စာရြက္ေခါက္ကာ ခ်ထားလိုက္သည္။ မိမိႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ရွိေနသည့္ ပစၥည္းပစၥယအထုပ္ အပိုးမ်ားဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။

က်ေနာ္က ၿမိဳ႕ျပင္က အမႈိက္ပံုရပ္ကြက္ကိုပို႔မည့္ ပစၥည္းပစၥယအပုံမ်ားၾကားတြင္ရပ္ကာ ပစၥည္းေတြဆီ အာရုံေျပာင္းယူလိုက္ သည္။ ထိုပစၥည္းမ်ားမွာ အလွဴရွင္တဦးက အမိႈက္ပံုအနီးတြင္ ေနထိုင္ၾကသည့္ လူဆင္းရဲမ်ားထံ ပို႔ေပးလွဴဒါန္းရန္ ထုပ္ပိုး ထား သည့္ ပစၥည္းမ်ားျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ အိမ္တြင္ ညက ေခတၱ လာထားသြားေသာ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားျဖစ္သည္။

မနက္ ေစာေစာ ေနထြက္စအခ်ိန္ လူသူအသြားအလာ နည္းေနေသးသည့္တိုင္ လမ္းမေပၚတခ်က္ၾကည့္သည္။ ေဘးခ်င္းယွဥ္ အိမ္ေတြဘက္ အကဲခတ္သည္။ လူသူအရိပ္အေယာင္မေတြ႕ရသျဖင့္ စိတ္က လြတ္လပ္သလို ျဖစ္လာရျပန္သည္။

က်ေနာ္က ဘယ္ပစၥည္းက ကိုယ့္အတြက္ အလိုအပ္ဆံုးပစၥည္းျဖစ္မလဲဟု စဥ္းစားေနသည္။ သြားတုိက္ေဆးဘူး တဘူးကိုပဲ ယူထားလိုက္ရရင္ ေကာင္းမလား။ ကိုယ့္မွာက သြားတိုက္ေဆးဘူး လက္က်န္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနေသးသည္။

ေစာင္ထုပ္မ်ားဆီ မ်က္စိ ေရာက္ျပန္သည္။ ေစာင္ေတြက အေကာင္းစား အႏုစားေတြခ်ည္းပဲျဖစ္ေနသည္။ သည္လိုေစာင္မ်ိဳးက ကိုယ့္အတြက္ သိတ္ၿပီးမေကာင္း။ ႏုေပမည့္ ပါးလႊာလြန္းသည္။ ၿပီးေတာ့ အေပမခံ။ အေလွ်ာ္မခံ။ ကိုယ့္မွာ ရွိတဲ့ အဲသလို ေစာင္တထည္ကို ၿခံဳေစာင္မလုပ္ဘဲ မီးပူတိုက္စဥ္ ေအာက္ခံအထည္အျဖစ္သာ အသံုးျပဳခဲ့သည္မွာပင္ ၾကာခဲ့ၿပီ။

ဆီဘူးမ်ားထားရာဆီ တိုးသြားသည္။ ကိုယ္က တေယာက္တည္း။ ကိုယ္နဲ႔ အတူေနတဲ့ တူမေလး လင္မယားႏွစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ဆီဘူးတဘူး ယူထားေပးလိုက္ရရင္ ေကာင္းမလား။ တူမေလးႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီးမွ ယူလိုက္ရရင္ေကာင္းမလား။
အခ်ိဳမႈန္႔ထုပ္မ်ား ဆားထုပ္မ်ား ၾကက္သြန္ထုပ္မ်ား...။ သြားတို္က္ေဆးဘူးႏွင့္ သြားပြတ္တံမ်ား...။

ေျခသံၾကားလိုက္သည္။ က်ေနာ့္ကိုယ္ခႏၶာမွာ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထသြားသည္။

မေကာင္းဆိုးဝါးတေကာင္ က်ေနာ့္ေၾကာဘက္ ဝင္ကပ္လိုက္သည္။ မဟုတ္ေသးဘူး ဝင္ကပ္လိုက္သည္ဟု ထင္သည္။ လွည့္မၾကည့္ရဲ။ စိတ္ႏွင့္ဆြဲယူထားသည့္ က်ေနာ့္လက္ထဲက ၾကက္သြန္ထုပ္၊ ဆီဘူး၊ သြာတုိက္ေဆးဘူးမ်ားက ဖုတ္ခနဲျပဳတ္က်သြား၏။

ထိုစဥ္အခိုက္မွာပင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ခန္႔က ေတြ႔ခဲ့ဖူးသည့္ လူတေယာက္ကို ဖ်တ္ခနဲ သြားေတြးေနမိျပန္သည္။ ထုိလူ က ပိုက္ဆံ အစိတ္ (၂၅ က်ပ္) ေကာက္ရသည့္အခါ ပိုင္ရွင္ႏွင့္ပက္ပင္းေတြ႔ေသာ္လည္း ဖြင့္မေျပာဘဲ ထိုပိုက္ဆံအစိတ္ကို ျပန္ မေပးဘဲ ထားခဲ့သည္။ ေနာင္ တႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမွ ပိုက္ဆံအစိတ္က သူ ့ကို အၿမဲတမ္းကိုက္ခဲေနခဲ့သျဖင့္ ပိုင္ရွင္ကိုလိုက္ရွာကာ  ျပန္ေပးခဲ့။ ထိုအခါက်မွ သူ႔ခမ်ာ ပိုက္ဆံအစိတ္ ကိုက္ခဲမႈေဝဒနာ ေပ်ာက္ကင္းခဲ့ရသည္ ဆိုပဲ။

အခုလည္း သူ ့ကို သြားတုိက္ေဆးဘူး၊ ဆီဘူး၊ ၾကက္သြန္ထုပ္ ကိုက္ခဲမႈမ်ားက ဘယ္္ေလာက္ၾကာၾကာ ကိုက္ခဲေနေစႏိုင္ဦး မလဲ။ ဒီကုိက္ခဲမႈေတြေလာက္ေတာ့ ေတာင့္ခံထားႏိုင္မလား။

ထိုစဥ္မွာပင္ ပန္းၿခံကေလးထဲက သစ္ပင္မ်ား၏ေျခသံမ်ားကို ၾကားလာရသည္။  တျဖစ္ျဖစ္ျမည္သံက ပီသလြန္းလာသည္။ က်ေနာ္က စိတ္ထဲက ျပဳတ္က်သြားေသာ ပစၥည္းမ်ားဆီမွ အာရုံကို ကမန္းကတန္းျပန္လည္ ဆြဲေခါက္ထားလိုက္သည္။ က်ေနာ့္ အက်ႌ အိတ္ကပ္မ်ား က်ေနာ့္ ေဘာင္းဘီ အိတ္ကပ္မ်ားထဲကတဆင့္ က်ေနာ့္ စိတ္က ေခါင္းျပဴၾကည့္ေနေသးသည္။ က်ေနာ္ က မလံုမလဲစိတ္ႏွင့္ပင္ အသံၾကားရာ သစ္ပင္ေတြဆီ ေခါင္းလွည့္သည္။

သစ္ကိုင္းမ်ားေပၚက တန္းစီေနသည့္ အရာဝတၳဳမ်ားကို က်ေနာ္ ေတြ႔သည္။ သစ္ကိုင္းမ်ားေပၚတြင္ သစ္ရြက္မ်ားအစား မ်က္ လံုး မ်ား တန္းစီေနသည္ကို က်ေနာ္ တအံ့တၾသေတြ ့လိုက္ရ၏။ ပို၍အံ့ၾသစရာ ေကာင္းသည့္အခ်က္မွာ တျခားတစိမ္း မ်က္ လံုးမ်ား တန္းစီေနသည့္ၾကား၌ က်ေနာ့္ မ်က္လံုးတစံုက က်ေနာ့္အား စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္ကိုလည္း မထင္မွတ္ဘဲေတြ႔လို္က္ ရသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္က ေျခရင္းတြင္ တန္းစီေနသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ၾကည့္သည္။ သစ္ကိုင္းမ်ားေပၚက မ်က္လံုးမ်ားကလည္း က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ သည္အတိုင္း ၿငိမ္ၿပီး ရပ္ေနလို႔ေတာ့မျဖစ္ဟု ေတြးမိျပန္သည္။ သို႔ႏွင့္ ခဏျပန္ခ်ထားေသာ စာအုပ္ ကေလးဆီျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ စာအုပ္ကေလးကို ေကာက္ကိုင္သည္။ ေခါက္ထားေသာ စာရြက္ကေလးရွိရာ စာမ်က္ႏွာကို ၾကည့္သည္။

“ကိုၿငိမ္း (မႏၱေလး)” ရဲ့  “အိပ္မက္သံုးဆင့္” ဝတၳဳတိုစု စာအုပ္ထဲက “မိမိမ်ားစြာကို မိမိမ်ားစြာက ေခ်ာင္းၾကည့္ျခင္း” ဝတၳဳတိုကို က်ေနာ္ ဆက္ဖတ္သည္။ ေနာက္ထပ္ စာမ်က္ႏွာ (၂) ခုတြင္ ထိုဝတၳဳတိုေလး ၿပီးသြားသည္။

* * * * *
မနက္ခင္းက ဖတ္လို႔ၿပီးခဲ့သည့္ “ကိုၿငိမ္း(မႏၱေလး)” ၏ ဝတၳဳတိုတခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္ ျပန္ေတြးသည္။ ထိုအထဲက က်ေနာ့္ကို ဆြဲေဆာင္ေခၚယူႏိုင္ခဲ့သည့္ ဝတၳဳတိုေလးတပုဒ္ျဖစ္သည့္ “အသက္မီး၏ ေလာင္စာ” ဝတၳဳတိုေလးကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ျပန္ေတြးၾကည့္ ေနစဥ္ အရက္ဆိုင္ထဲက ထြက္လာေသာ လူ အထီး တေကာင္ကို က်ေနာ္ေတြ ့ခဲ့သည္။

က်ေနာ္တို႔အေခၚ“ကဗ်ာဆရာ့ကေဖး”၊ ဆိုင္ပိုင္ရွင္အေခၚ “ဖိုးထူး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္” ကိုအသြား ကိုၿငိမ္း(မႏၱေလး)ရဲ့ ဝတၳဳတိုေလးကို ျပန္ေတြးမိစဥ္ လမ္းထိပ္ အရက္ဆိုင္ထဲက ထြက္လာေသာ ထို လူ အထီးတေကာင္ကို  ေတြ႔လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

သူက မည္သူ႔ကိုမွ် မၾကည့္။ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ထား၏။ ထို႔အျပင္ က်ေနာ္ကလြဲၿပီး မည္သူကမွ်လည္း သူ႔ကို မျမင္မိၾက။ သူကလည္း ေဘးဘီတြင္ လူေတြ သြားလာလႈပ္ခတ္  ပ်ံသန္းေနၾကသည္ကို အကယ္၍ သူ႔ေခါင္းကို ေမာ့လိုက္သည့္တိုင္ ျမင္ဟန္မတူဟု က်ေနာ္ ထင္သည္။

သူ ့ကိုယ္ခႏၶာမွ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားက ေကာင္းကင္ဆီ ပန္းထြက္ေနလို႔ပါလား။ သူ အသက္ရွဴလိုက္တိုင္း ပန္းထြက္ေနသည့္ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားက ျမင့္တက္လာလိုက္ နိမ့္ဆင္းသြားလိုက္။

သူ ့ပခံုးေပၚတြင္မူ ေသြးတစက္စက္က် သားေကာင္ကိုထမ္းလ်က္။ တကယ္ေတာ့ ထို လူအထီးတေကာင္သည္ သားေကာင္ တေကာင္ကို တခ်ိန္လံုး ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့့ ေက်ာက္ခၽြန္းလက္နက္ျဖင့္ ပစ္ခတ္ခဲ့ ေက်ာက္ဂူထဲက လူအမမ်ားရွိရာ သားေကာင္ကို ထမ္းၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္ကိုလည္း က်ေနာ္ သိေနသည္။

ထို လူ အထီးတေကာင္ကို က်ေနာ္ ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး ေစာင့္ၾကည့္္ေနခဲ့မိသည္ကိုလည္း က်ေနာ္ေတြးလို႔ရလာ ေန သည္။ အခုေတာ့ သူက အရက္ဆိုင္ထဲက ေခါင္းငို္က္စိုက္ခ်ၿပီး ထြက္လာသည္ကို က်ေနာ္ ေတြ႔လိုက္ရ၏။ သူသည္ မည္သူ႔ကိုမွ် မၾကည့္။ သူသည္ကား “ အသက္မီး ေလာင္စာ ” ကို ဝါးၿမိဳထားၿပီးသူအျဖစ္ ဆုိင္ထဲမွ ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲမွ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ား ပန္းထြက္ေနလ်က္...။

ကဗ်ာဆရာ့ကေဖးထဲတြင္ ထံုးစံအတိုင္း လူေတြျပည့္က်ပ္ေနသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ခံုလြတ္တလံုးတြင္ က်ေနာ္ သြားထိုင္ခြင့္ ရသည္။ စားပြဲေဘးတြင္ ထိုင္လိုက္သည္ဆိုလ်င္ပဲ ေဘးဘီက ၾကားရသည့္စကားသံ ကက္ဆက္သီခ်င္းသံမ်ားေၾကာင့္ လမ္းေပၚတြင္ေတြ႔ခဲ့သည့္ လူအထီးတေကာင္ကို က်ေနာ့္မွာ ဆက္ေတြးလို႔မရေတာ့။

ဒီၾကားထဲ ေဘးစားပြဲတြင္ထိုင္ေနသည့္ အလုပ္သမားဝိုင္းတဝိုင္းက ေရခ်ိန္ျမင့္ေနၾကၿပီကို သတိျပဳမိသည္။ သူတို႔ေျပာေန သည့္ စကားေတြကို လွည့္မၾကည့္သည့္တိုင္ က်ေနာ္ၾကားေနရသည္။ မသိမသာေစာင္းၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ဝိုင္းတြင္ ေလး ေယာက္ အတိျဖစ္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္ ေသာက္လက္စ ပုလင္းမ်ားလည္း ရွိေနသည္။ က်ေနာ္က ေစာင္းထားေသာေခါင္းကို ျပန္လွည့္မည္အျပဳတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ေဘးခ်င္းယွဥ္ေနရာေလာက္က အလုပ္သမားရဲ့ေခါင္းေပၚတြင္ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ား ပန္းထြက္ ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရျပန္သည္။ ေရာ..အခုနတုန္းကလည္း ေခါင္းေပၚမွာ မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြပန္းထြက္ေနသည့္ လူ အထီးတေကာင္ကို က်ေနာ္ ေတြ႔ခဲ့ရၿပီပဲ။

ဆိုင္ထဲက ျပန္အထြက္ က်ေနာ္ႏွင့္ေဘးခ်င္းယွဥ္ထိုင္ေနသည့္ ဝိုင္းဆီက ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ေျပာဆိုလိုက္သည့္ စကားသံက က်ေနာ့္ေၾကာကို တြန္းလႊတ္သည္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ က်ေနာ္က ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ခဲ့မိေသးသည္။ သူတို႔ဝိုင္းက လူေတြအားလံုး ေခါင္းေပၚတြင္ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ား ကိုယ္စီေဆာင္းထားလ်က္။

က်ေနာ္က တမနက္ခင္းလံုး ထိုင္ဖတ္ခဲ့သည့္ “ ကိုၿငိမ္း(မႏၳေလး) ” ရဲ့ ဝတၳဳတိုစုစာအုပ္မ်ားထဲက “ဇာတ္ေကာင္တခ်ိဳ႕” သည္ ၿမိဳ႕ကေလးထဲ ေရာက္ေနၾကၿပီေကာလို႔ ေတြးမိသည္။

* * * * *
ကဗ်ာဆရာ့ကေဖး ထဲကထြက္လာစဥ္က အိမ္ကိုျပန္ရန္ျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ္တန္းဆိုင္ထဲက ထြက္ေတာ့ အ္ိမ္မျပန္ေသးဘဲ လမ္းနည္းနည္းေလွ်ာက္ဦးမည္ဟု စိတ္ကူးျပန္သည္။

သည္လိုႏွင့္ ၿမိဳ႕ကေလး၏အျပင္ဘက္ ထြက္လာခဲ့သည္။  စိတ္ေထြေထြႏွင့္  လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့သည္။ လယ္ ကြင္းေတြက ေနာက္တြင္ မဲ့လာ၏။ က်ေနာ္က ေခ်ာင္းေတြ ေျမာင္းေတြကို ေက်ာ္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေခ်ာင္းေတြ ေျမာင္းေတြ မဲ့လာ၏။ တခါ ေတာင္တန္းေတြကို ေက်ာ္ရင္း ေတာင္တန္းေတြသည္လည္း မဲ့လာ၏။ ေနာက္ဆံုး သစ္ပင္မဲ့၊ ငွက္မဲ့၊ ၎အျပင္ ...။

အဲသေလာက္မဲ့ေသာ အျဖစ္တြင္ပင္ က်ေနာ္က ပုဆိုးပုခက္ ေတာ့ မမဲ႔။ က်ေနာ့္မွာ ပုဆိုးအေဟာင္းတထည္ အပိုပါသည္။ က်ေနာ္သည္ အေရွ႕မိုးေကာင္းကင္အထိ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ရင္း ကိုယ္ပိုင္ဟင္းလင္းျပင္ တခုကို ရရွိေတာ့၏။ တညည တခ်ိန္ခ်ိန္ တြင္ က်ေနာ္သည္ ပုဆိုးပုခက္ေလးကို လ,ေပၚတက္ၿပီး ခ်ိတ္ဆြဲမည္။ လ,တြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ ပုဆိုးပုခက္ကို ဒါန္းလုပ္ၿပီး စီးမည္။ ကမၻာႀကီးကို ငံု႔ၾကည့္မည္။

သည္လိုႏွင့္ တညည တခ်ိန္ခ်ိန္ကို ဒီညေနမွာေတာ့ ေရာက္လာခဲ့သည္ဟု ဆိုၾကပါစို႔။

ထို တညည တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္သည္ ပုဆိုးပုခက္ေလးလြယ္ထားသည့္ လူတဦး ေကာင္းကင္ႀကီးအား က်ေနာ့္ထက္ဦးစြာ တြယ္တက္ေနသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရ၏။ ေကာင္းကင္ႀကီးအား တြယ္တက္ေနသည့္ ထိုသူေကာင့္သားသည္ မည္သူနည္း။

ေမးခြန္းေမးျခင္း၏ေနာက္မွ အေျဖတခု ထက္ခ်ပ္ကပ္လိုက္လာ၏။ မည္သူျဖစ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ က်ေနာ့္ထက္ဦးစြာ ေကာင္းကင္ႀကီးကိုတြယ္တက္ေနသူမွာ “ေအာင္ပင္လယ္က ကဗ်ာဆရာ” ပင္ ျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ဆိုလ်င္ ေအာင္ပင္လယ္က “ ကိုၿငိမ္း( မႏၱေလး) ” ပင္ျဖစ္သည္။

သူက “ ပုဆိုးပုခက္ကို လ, တက္ခ်ိတ္ခ်င္လို႔ ” ဟု ေအာ္ေျပာေနျပန္ပါပေကာ...။

* * * * *
အထက္ပါ စာစုမ်ားမွာ အမွန္စင္စစ္ က်ေနာ္သည္ “ ကိုၿငိမ္း(မႏၱေလး) ” ၏ “ အိပ္မက္သံုးဆင့္ ” ဝတၳဳတိုစုစာအုပ္ကိုဖတ္ကာ ထိုဝတၳဳတိုစု စာအုပ္ထဲက ဇာတ္လမ္းထဲ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဝင္ေရာက္ျခင္း၊ ထုိဝတၳဳတိုစုထဲက အဓိကဇာတ္ေကာင္မ်ားႏွင့္ ေဒြးေရာယွက္တင္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းကို သူေရးသည့္ စကားလံုးတခ်ိဳ႕၊ သူေရးသည့္ စာသားတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေရာေမႊသမကာ ျပန္ေရးျပေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

“ ကိုၿငိမ္း(မႏၱေလး) ” ၏ “ အိပ္မက္သံုးဆင့္ ” ဝတၳဳတိုစုစာအုပ္တြင္ ဝတၳဳတို (၁၄)ပုဒ္ ပါရွိသည့္အနက္ က်ေနာ္က “ အသက္မီး၏ေလာင္စာ ” ၊ “ ပုဆိုးပုခက္ လ,တက္ခ်ိတ္မယ္ ” ႏွင့္ “ မိမိမ်ားစြာကို မိမိမ်ားစြာက ေခ်ာင္းၾကည့္ျခင္း ” ဝတၳဳတို(၃)ပုဒ္ကို အႏွစ္သက္ဆံုးျဖစ္ခဲ့၏။  တနည္းအားျဖင့္ဆိုလ်င္ ကိုၿငိမ္း(မႏၱေလး)က  လူအထီးတေကာင္ႏွင့္ ပုဆိုးပုခက္ လ,ေပၚတက္ခ်ိတ္သူတို႔ကို လက္ဆြဲေခၚေဆာင္လာကာ က်ေနာ္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ က်ေနာ္ႏွင့္အင္မတန္ ခၽြပ္စြပ္ တူသူတဦးကိုလည္း ေခၚလာၿပီး ေတြ႔ေပးလိုက္၏။

ထိုသူတို႔ႏွင့္ေတြ႕လိုက္ရသည့္အခိုက္တြင္ က်ေနာ့္မွာ တခဏမွ် မူးမိုက္ေတြေဝသြားရသည္ကို ဝန္ခံရမည္ျဖစ္ပါသည္။ အင္မတန္ေတာက္စားလြန္းသည့္ ေမွာ္ဆရာ့အိပ္မက္မ်ားကို ျမင္မက္ေနသူတဦးပမာ က်ေနာ့္မွာ လႈပ္ခတ္လႈိင္းစီး ေမ်ာပါသြားေနခဲ့၏။  သည္လိုႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ေက်ာက္ဂူတခုဆီျပန္လာသူ၊ လ,တြင္ ပုဆိုးပုခက္တက္ခ်ိတ္သူ၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္လည္ေခ်ာင္းၾကည့္သူ ျဖစ္ခဲ့ရျပန္သည္။ ကိုၿငိမ္း(မႏၱေလး) ၏ ဝတၳဳတိုမ်ားမွာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေမွာ္ဝင္ ဝတၳဳမ်ားပင္တည္း။

ထိုတခဏမွ် စ်ာန္ဝင္စားေနစဥ္ က်ေနာ္သည္ ျမန္မာဝတၳဳေရးဆရာ (ဦး) ဝင္းေဖကိုလည္းေကာင္း၊ ရုရွစာေရးဆရာ ခ်က္ေကာ့ ကိုလည္းေကာင္း၊ ၿဗိတိသွ်စာေရးဆရာ ဂ်ိမ္းဂၽြိဳက္စ္ ကိုလည္းေကာင္း အိပ္မက္သံုးဆင့္ အေပၚဆံုးအထပ္တြင္ ေတြ႔ခဲ့ရေသး၏။ သူတို႔လိုပဲ အင္မတန္စာေရးေကာင္းေသာ ျမန္မာစာေရးဆရာတေယာက္ ရွိသည့္အေၾကာင္းကိုလည္း က်ေနာ္၏ အတၱေနာ မတိ ပီတိ စိတ္ႏွင့္ လက္တို႔ၿပီး ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္ရေသး၏။

စာဖတ္သူမ်ားေကာ ပုဆိုးပုခက္ လ,ေပၚ တက္ခ်ိတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ ဟင္းလင္းျပင္အထိ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ လိုက္စမ္းပါ။

ေက်ာက္ဂူထဲက ေစာင့္ေနတဲ့ လူအမေတြဆီ သားေကာင္ထမ္းၿပီး ျပန္လာခ်င္တယ္ဆိုရင္ျဖင့္ အသက္မီး ေလာင္စာကို အားရပါးရ ေသာက္ၿမိဳလိုုက္စမ္းပါ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေခ်ာင္းၾကည့္သူအျဖစ္ ေနၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ျဖင့္ “ ကိုၿငိမ္း(မႏၱေလး) ” ၏ “အိပ္မက္သံုးဆင့္ ” ဝတၳဳတိုစု စာအုပ္ကိုသာ ဖတ္ၾကည့္ပါ။ 

က်ေနာ္ကေတာ့ အိပ္မက္သံုးဆင့္ေပၚ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ တက္လာၿပီးသည့္အခါ  ျပန္ဆင္းခ်င္စိတ္မရွိေလာက္ေအာင္ ကို စ်ာန္ ဝင္ စားေနခဲ့မိသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။  ။
 
Facebook Video Blog
ကာတြန္း
ကာတြန္း
စစ္သည္ေတာ္ စာမ်က္ႏွာ
Ads-for-Cmnat224tg
  • အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္
  • သူ႔အေတြး သူ႔အျမင္

ဒီမိုကရက္တစ္ ယဥ္ေက်းမႈ တည္ေဆာက္ၾကပါစို႔

ျမန္မာျပည္ စာနယ္ဇင္းေလာက အတြက္ အံ့အားသင့္စရာေကာင္းေသာ၊ သို႔ေသာ္ ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ သတင္းတပုဒ္ကို ယခုရက္ပိုင္းတြင္ ၾကားလိုက္ရသည္။ ျပည္ပအေျခစိုက္

အျပည့္အစံုသို႔

ဆႏၵမေစာၾကပါႏွင့္

ဧရာဝတီျမစ္ဆံု ေရအားလွ်ပ္စစ္ စီမံကိန္းႀကီးအား သမၼတ ဦးသိန္းစိန္မွ ဆိုင္းငံ့ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္သည္ ျမန္မာ တမ်ိဳးသားလုံး၏ ညီညြတ္မႈေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈရသည္ဟု ေျပာရပါမည္။

အျပည့္အစံုသို႔

Donate to Irrawaddy

ေငြလဲႏႈန္း

ေအာက္တိုဘာ ၀၆၊ ၂၀၁၁
us ေဒၚလာ = ၈၃၀ က်ပ္
th ဘတ္ = ၂၅.၆ က်ပ္