ဧရာဝတီ

ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားတဲ့ ေက်းလက္ေတာၿမိဳ႕ေလးမွာ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာခဲ့ရၿပီး ျပႆနာေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ဗမာျပည္ကေန လြတ္လပ္မႈဆီ ေရာက္ေအာင္ ခရီးရွည္ႀကီးကို

ေအာင္ျမင္စြာေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့တဲ့ ပေဒါင္လူငယ္ေလး တေယာက္အေၾကာင္းကို ဒီကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ကေလးက အေသးစိတ္ ေရးဖြဲ႕ထားပါတယ္။

 

သရဲစိမ္းမ်ား၏နယ္ေျမမွသည္ - ဗမာတေယာက္၏ ခရီးရွည္ မွတ္တမ္း (From the Land of Green Ghosts: A Burmese Odyssey ) လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ အဲဒီစာအုပ္ကို ပါစကယ္ ခူးေသြး(Pascal Khoo Thwe) က ေရးတာျဖစ္ၿပီး “ ဟာပါး ေကာလင္း စာအုပ္တိုက္က ၂၀၀၂ ခုႏွစ္က ထုတ္ေ၀ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္အေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ဒီလိုစာအုပ္မ်ိဳးကို ဖတ္ခ်င္လို႔ စာေရးသူ ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ အတိတ္ကာလက ေမြးရပ္ေျမမွာ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတာေတြကို ျပန္လည္ေမွ်ာ္မွန္း ၾကည့္ထားတာ ေတြဟာ အဆိုးနဲ႔အေကာင္း ေရာႁပြမ္းေန ပါတယ္။ ဒါဟာ“ ဗမာျပည္ ” ရဲ့ သေကၤတပါပဲ။ 

ႂကြယ္ဝတဲ့ယဥ္ေက်းမႈတခုနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးလႈပ္ရွားမႈတခုကို အေျခခံၿပီး ဒီစာအုပ္ေပါက္ဖြားလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလံုးကို ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္သြားေစ ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ခဲ့သူ ခူးေသြးက တသက္လံုး အုပ္ခ်ဳပ္ သူတို႔အလိုအတိုင္း လႈပ္ရွားေနထိုင္ခဲ့ရတာေတြကို သ႐ုပ္ေဖာ္ တင္ျပထားတဲ့ “သရဲစိမ္းမ်ား၏နယ္ေျမမွသည္” ဟာ သူ႕ထက္ အသက္ႀကီးသူ မ်ားနဲ႔ သူ႔ရဲ့ ေရာင္းရင္းရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြရဲ့ ပံုရိပ္ေတြ၊ ၀မ္းနည္းစရာေတြ၊ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ စတာေတြနဲ႔ ခ်ယ္မႈန္းထားတဲ့ ကန္လန္႔ကာတခ်ပ္ျဖစ္ပါတယ္။   

ခူးေသြးဟာ ေတာင္ပိုင္း ရွမ္းျပည္က “ ကယန္း ” လူမ်ိဳးအႀကီးအကဲတဦးရဲ့ မ်ိဳး႐ိုးကေန ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာသူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕စာအုပ္ထဲမွာ “ ကယန္းလူမ်ိဳးစု ” အစား လူသိမ်ားတဲ့့ “ ပေဒါင္လူမ်ိဳး ”  ဆိုတာကိုပဲ သံုးသြားပါတယ္။ လည္ပင္းမွာ ေၾကးကြင္းေတြ အဆင့္ဆင့္စြပ္ၾကတာေၾကာင့္ ရွည္ထြက္လာတဲ့ လည္ပင္းမ်ား ရွိၾကတဲ့့ပေဒါင္အမ်ိဳးသမီးေတြ အေၾကာင္း လူသိမ်ားၾကပါတယ္။ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈအရ ေၾကးကြင္း အေရအတြက္မ်ားတာကို ဂုဏ္ယူတတ္ၾကတာျဖစ္ၾကေပမယ့္ အျခားသူမ်ားအတြက္ကေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းအရာတခုလုိ စိတ္၀င္စားစရာျဖစ္ေနပါတယ္။

ဆပ္ကပ္မွာ လူထူးလူဆန္းမ်ားအျဖစ္ ျပသဖို႔အတြက္ သူ႔ရြာက အမ်ဳိးသမီးေတြကို ၁၉၃၆ ခုႏွစ္တုန္းက အဂၤလန္ကို ေခၚသြား ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ခူးေသြးက သူ႕စာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားပါတယ္။ ရပ္ေဆြ ရပ္မ်ဳိးအေနနဲ႔ဆိုရင္ အဲဒီအမ်ဳိးသမီး ေတြဟာ သူနဲ႔ အဘြားေတာ္စပ္ပါတယ္။ ပေဒါင္ေတြဘက္က ျပန္ၾကည့္ ေတာ့လည္း အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြဟာ အလြန္စိတ္ဝင္ စားစရာ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။အဂၤလိပ္ေတြဟာ လက္ဘက္ရည္ေသာက္ရင္ အခမ္းအနားတခုလို လုပ္တတ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ အဂၤလန္မွာ ေခါင္ရည္မရွိတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ျပန္လာတဲ့ ပေဒါင္အမ်ဳိးသမီးေတြက ျပန္ေျပာၾကပါသတဲ့။ ေနာက္ပိုင္းကာလ မွာေတာ့ ပေဒါင္အမ်ိဳးသမီးေတြကို  ကမၻာလွည့္ခရီးသြားေတြအတြက္ ဆြဲေဆာင္စရာ ျပသမႈတခုအျဖစ္ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဒုကၡသည္စခန္းတခုမွာ အသံုးခ်ခဲ့ပါတယ္။

ခူးေသြးရဲ႕အေဖက တိရစာၦန္ဆရာ၀န္ ျဖစ္ၿပီးအေမက သူနာျပဳဆရာမပါ။ မ်ဳိး႐ုိးက ဂီးဘ (Geba) အႏြယ္ ျဖစ္ပါတယ္။   ခူးေသြးဟာ ကေလးဘဝကို လူမ်ဳိးစုေပါင္းစံု ေနထိုင္ရာ ေတာၿမိဳ႕ကေလးမွာ  ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့စြာ ကုန္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ အေၾကာင္းေတြက ေတာင္ပိုင္းအေမရိကန္ ဝတၳဳေတြထဲက တကယ့္ဘ၀ေတြကို ျပန္ေျပာင္းေျပာျပ ေနသလိုပါပဲ။ ရြာသူရြာသားေတြဟာ တေစၦသူရဲေတြနဲ႔ အတိတ္နမိတ္ေတြကို ယံုၾကည္ၾကတယ္။ ဆန္စပါးကို စိုက္ပ်ိဳးၾက တယ္။ သစ္သီးသစ္ဥေတြကို ခူးဆြတ္စားေသာက္ၾကတယ္။ကက္သလစ္ ဘာသာ၀င္ေတြဟာ နတ္ကိုးကြယ္သူေတြနဲ႔ ခ်မ္းေျမ႕ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေပါင္းသင္းတတ္ၾကသလို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြနဲ႔လည္း ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ ယွဥ္တြဲေနထိုင္ၾကပါတယ္။
အိမ္နီးနားခ်င္းေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ဘာသာေရးအႀကီးအကဲေတြဟာ  ေရဒီယိုကလာတဲ့ အဲလ္ဗစ္ပရက္စေလ သီခ်င္းမ်ားကို အတူနားေထာင္ရင္း ေျမဆီေျမႏွစ္ေကာင္းတဲ့ သည္ကမၻာေျမေပၚမွာ မွ်ေဝေနထိုင္ၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္အရာအားလံုးေတာ့ ေကာင္းမေနခဲ့ပါဘူး။ ေန၀င္းရဲ့ စစ္အစိုးရေၾကာင့္ သူတို႔မိသားစုဟာ တေျဖးေျဖး ဆင္းရဲမြဲေတ လာပါတယ္။ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ေနတဲ့ အီတလီလူမ်ိဳး ကက္သလစ္ ဘုန္းႀကီးျဖစ္သူနဲ႔ အႀကိတ္အနယ္ နပန္းသတ္ၿပီးမွ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ျဖစ္လာတဲ့ ခူးေသြးရဲ့ အဘိုးျဖစ္သူဟာ တပ္မေတာ္နဲ႔ ရဲတပ္ဖြဲ႕အာဏာပိုင္ေတြကို အာခံခဲ့ပါတယ္။ ခူးေသြးရဲ႕ အဘိုးအေၾကာင္းဟာ မတရားဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြကို  တတ္ႏိုင္သေလာက္  ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကသူေတြအေၾကာင္းထဲက ေၾကကြဲဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ ဥပမာတခုပါ။

“အဘိုးကို သူတို႔ဖမ္းသြားၾကပါတယ္။ မဟုတ္တမ္းတရမ္းေတြ စြပ္စြဲၿပီး အမွန္ေတြကို ေလွ်ာက္မေျပာဖို႔လည္း ၿခိမ္းေခ်ာက္ ခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႐ိုက္ႏွက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဘိုးရဲ့ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါေတြကိုလည္း ဖမ္းဆီးၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္စက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါေတြကို တုံ႔ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ အဘိုးဟာ အဲဒီလူေတြကို ေလာက္ေကာင္ေတြကိုက္စားျခင္း ခံရပါေစလို႔ က်ိန္ဆဲခဲ့တယ္။ ႐ိုးရာဓေလ့ထံုးစံအရ အင္မတန္ျပင္းထန္တဲ့ က်ိန္ဆဲမႈေပါ့။ အဲဒီက လြတ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ အဘိုးဟာ သူ႔အဘိုးအဘြားေတြကို ျမႇဳပ္ႏွံသၿဂႋဳဟ္ထားတဲ့ သုႆာန္ကို နတ္ဆရာေတြနဲ႔သြားၿပီး ေသဆံုးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ေတြကို တိုင္တည္ၿပီး အကူအညီ ေတာင္းခံခဲ့တယ္။ နတ္ဆရာေတြနဲ႔အတူ ၀ိညာဥ္ေခၚပြဲတခုကိုလည္း လုပ္ခဲ့ၾကတယ္ ”

သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ခူးေသြးဟာ သူ႔ရဲ့ ကေလးဘ၀ရဲ႕ ခုိလႈံရာကို စြန္႔ခြာၿပီး မႏၱေလးကို ထြက္ခြာခဲ့ရတယ္။ သရဲစိမ္းေတြရဲ့ အႏၱရာယ္ကို သတိထားေနဖို႔ကိုလဲ သတိေပးလိုက္ၾကေသးတယ္။ ခူးေသြးဟာ တျခားတိုင္းရင္းသား မ်ိဳးႏြယ္စုေက်ာင္းသား ေတြနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့႐ံုတင္မက “ မိုး ”ဆိုတဲ့ ဗမာမေလးနဲ႔လဲ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာျပည္အတြက္ အမွန္တရားကို ယူေဆာင္ေပးဖို႔ “ဇ”ရွိသူတဦးျဖစ္တဲ့ မိုးဟာ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကိုခၽြတ္ၿပီး ေျခညွပ္ဖိနပ္ကို ေျပာင္းစီးခဲ့တယ္။ စစ္တပ္မိသားစု၀င္ အျဖစ္ကေန ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးသမားဘ၀ကို ေျပာင္းခဲ့တယ္။ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းႀကီးေပၚေပါက္လာတဲ့အခါ တပ္မေတာ္သားေတြ အသြင္ေဆာင္ထားတဲ့ သရဲစိမ္းေတြဟာ ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္တဲ့ မိုးကို သတ္ပစ္ခဲ့ၾကသလို မႏၱေလးရဲ့ လမ္းေတြကိုလဲ ေသြးေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းသြားေစခဲ့ၾကတယ္။

သူနဲ႔ရြယ္တူ လူငယ္မ်ားနည္းတူ ခူးေသြးဟာလဲ ၁၉၈၈ ခု၊ စက္တဘၤာ ၁၈ ရက္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေတာေတာင္ေတြဘက္ဆီ ထြက္ေျပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၿမိဳ႕ေန လူလတ္တန္းစားပေဒါင္တေယာက္ဟာ သူမသိဖူးတဲ့ ဒါေပမယ့္ အၿမဲတမ္းေၾကာက္ရြ႕ံခဲ့တဲ့ ဗမာျပည္တမ်ဳိးကို ပက္ပင္းရင္ဆိုင္ရပါေတာ့တယ္။

“ ၿမိဳ႕သားဗမာေတြေျပာေလ့ရွိတဲ့  ေတာ ဆိုတဲ့ စကားမွာ ႏွိမ္တဲ့သေဘာ၊ အထင္ေသးတဲ့ သေဘာ၊ ေအာက္တန္းက်တဲ့ သေဘာေတြ ပါေနတုန္းပဲ။ လက္နက္ကိုင္ၿပီးတိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစု သူပုန္ေတြနဲ႔ သြားၿပီးပူးေပါင္းတဲ့ သူကို ေတာသားေလးလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၾကေတာ့တာပဲ။ အဲဒီစကားရဲ့ ေနာက္မွာ ထုတ္မေျပာေပမယ့္ မယဥ္ေက်းတဲ့သူ၊ ထင္ရာစိုင္းတတ္တဲ့ သူ၊ ႐ိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းသူ၊ အ႐ိုင္းတိရစာၦန္နဲ႔ တူသူ ဆိုတာေတြက တဆက္တည္းပါေနေတာ့ တာပါ။ဒါေတြက ဗမာေတြရြံမုန္းတဲ့ အခ်က္ေတြပါ။ မယဥ္ေက်းတဲ့ လူသားႏြယ္၀င္လို႔ သတ္မွတ္ေျပာဆိုခံရတဲ့အခါတိုင္း က်ေနာ္ ရင္နာ ခဲ့ရပါတယ္ ”

ခူးေသြးရဲ႕ ဒီလို စူးစူးရဲရဲ ထြင္းေဖာက္တဲ့အျမင္က ဗမာႏိုင္ငံထဲမွာ ျဖစ္ပြားေနတဲ့ လူမ်ဳိးတံုးသတ္ျဖတ္မႈေတြ၊ စိတ္ဝမ္းကြဲျပား မႈေတြ၊ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ပ်က္စီးယုိယြင္းမႈေတြ အစရွိတဲ့ အမွားအယြင္းေတြကို ေဖာ္က်ဴး ျပသေနပါတယ္။

ဒီလိုအာဃာတစိတ္ေတြ ရွိေပမယ့္ မၾကာခင္မွာပဲ ခူးေသြးဟာ  ေတာေတာင္သဘာ၀အလွရဲ႕ ဖမ္းစားမႈကို ခံလာရပါတယ္။

“ဒီလို ျမင့္ျမတ္တဲ့ေနရာမွာ နတ္ေတြနဲ႔ တျခားဝိညာဥ္ေတြ ရွိေနၾကတယ္လို႔ က်ေနာ္သိလာတယ္။ ဒီေျမကမၻာႀကီးကို ေစာင့္တဲ့ နတ္ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္လို႔ရေအာင္ ဒီေနရာမွာ ၾကာၾကာ ေနခ်င္လာတယ္။ လူမ်ိဳးစုေတြကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ နတ္ေတြနဲ႔ေရာ ေပါ့။ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ သုခဘံုကိုေရာက္ေနတယ္လို႔ ခံစားေနရတယ္။ အဲဒါ မဟုတ္မွန္းလည္း သိေနတယ္။ က်ေနာ့္ကို တစံုတခုက ဖမ္းစားထားၿပီ၊ က်ေနာ္ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သဘာ၀ရဲ့ ေအးၿငိမ္းတဲ့အလွအပေတြကို က်ေနာ္ခံစားမိေန တာကိုက ေတာေစာင့္ နတ္သမီး၊ ျမစ္ေစာင့္နတ္သမီးေတြ အမွန္တကယ္ပဲ ဒီေနရာမွာ ရွိေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ အသိကို ျဖစ္ေပၚလာေစခဲ့တယ္ ”  

ေသမင္းနဲ႔ လက္တလံုးျခား သြားေနခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြမွာ ခူးေသြးဟာ ေက်းလက္ေဒသေန လူမ်ိဳးစုေတြ အေပၚ ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ ဗမာ့စစ္တပ္ရဲ႕စစ္ပြဲေတြအေၾကာင္း ကိုယ္ေတြ႔သိျမင္လာရတယ္။ ဒါဟာ သူစာအုပ္မွာအားအေကာင္းဆံုး ေရးသားေဖာ္ျပခ်က္ ျဖစ္တယ္။  ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြ အားအင္ကုန္ခမ္းမႈေတြ ပင္ပန္း ဆင္းရဲမႈေတြက သူ႔ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ဝါးက်ည္ေတာက္ထဲက ေရခ်ဳိခ်ဳိ ေအးေအးကိုေတာ့ အရသာခံႏိုင္ပါေသးတယ္။

ကက္သလစ္ဘာသာထဲက အိန္ဂ်ယ္နတ္ေတြနဲ႔ နတ္ဇီးကြက္ရဲ႕နိမိတ္ေကာင္းေတြ ေစာင္မၾကည့္႐ႈမႈေၾကာင့္ ခူးေသြးဟာ ဗံုးေတြ၊ က်ည္ဆံေတြ၊ ေရာဂါေ၀ဒနာေတြၾကားကပဲ အသက္ဆက္ရွင္ေနခဲ့ပါတယ္။ တိုက္ပြဲေတြနဲ႔ ထုသားေပသားက်ေနတဲ့ ကရင္နီ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ေတြနဲ႔  သူ႔ရဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ “ ေက်ာင္းသားစစ္သား ” ေတြနဲ႔အတူ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္မွာ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ရင္း ေနထိုင္ခဲ့တယ္။ တေန႔မွာေတာ့ မႏၱေလးတုန္းက သိကၽြမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ ၿဗိတိသွ်လူမ်ိဳး ပါေမာကၡတေယာက္နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ၿပီး သူ႔အကူအညီနဲ႔ အဂၤလန္က ကိမ္းဘရစ္ တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ကယ္တင္ခန္း နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အလြန္အက်ဴးေရးသားတာမ်ဳိးကို ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ သတိထား ခ်င္ပါတယ္။ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ကို ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဗမာလူမ်ိဳး ေတြၾကားမွာ အကူအညီ ဆိုတာကို စိတ္ကူးယဥ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲ၀င ္ေနၾက သူ မ်ားသည္ ပင္လွ်င္ မိမိကို တေယာက္ေယာက္က ေရာက္လာ ကူညီၿပီး ကယ္ထုတ္သြား မွာကို စိတ္ကူးယဥ္ေနတတ္ ၾကတာမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ရ  ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ စစ္တပ္အစိုးရကို ကူညီဖယ္ရွားေပးလာၾကမဲ့ အျဖစ္မ်ိုးကို ေတာင့္တ ေနတတ္ၾကပါ တယ္။

အဲဒီလို ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့။ တတိယႏိုင္ငံရဲ့ ဒုကၡသုကၡေတြ ၾကားထဲကေန ပထမႏိုင္ငံဆီကို ေရာက္သြား ၾကၿပီး လူလူသူသူ ေနခ်င္ၾကတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွင္သန္ေနတတ္ၾကတာ မဆန္းပါဘူး။ တစံုတေယာက္ အထူးသျဖင့္ မ်က္ႏွာျဖဴတေယာက္က ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သူကို သနားၿပီး ေခၚယူသြားတဲ့အတြက္ အဲဒီလူရဲ့ ဘ၀လမ္းေၾကာင္း ေကာင္းမြန္ သြားတဲ့အေၾကာင္း  စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ ေမွ်ာ္လင့္ေနတတ္ၾကတာမ်ိဳးပါ။ ဒီစာအုပ္ကေလးကိုလဲ အစကေတာ့ ဒါမ်ိဳးလို႔ ထင္မိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိန္းဘရစ္မွာ ခူးေသြး ပညာသင္ခြင့္ရခဲ့တာဟာ အဂၤလိပ္စာကို ေျပျပစ္ေခ်ာေမြ႕ ေအာင္ ေရးတတ္ဖို႔အတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစတာပဲ ရွိပါတယ္။ တကယ္က သူ႔ဘ၀ပါ။  လူမဆန္မႈ၊ ရက္စက္ၾကမ္း ၾကဳတ္မႈ။ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားစိတ္ ကင္းမဲ့မႈ စတာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက ္ေန တဲ့ သူျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ဗမာျပည္က သူ႕ဘ၀က သူ႕ကို အခုလို ျဖစ္ေအာင္ တြန္းအား ေပး ခဲ့တာ သာျဖစ္ ပါ တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္  အခုဆို သူ႔ရင္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့တဲ့ ေျပာျပခ်င္ေနတာေတြကို စာတအုပ္အျဖစ္ စာဖတ္သူေတြဆီကို သူပို႔လႊတ္လိုက္ႏုိင္ခဲ့ပါၿပီ။

အခုလို စာအုပ္ေကာင္းကေလးဖတ္ရတဲ့အခါက်ေတာ့ တျခား ေခတ္ၿပိဳင္ ဗမာေတြေရးတဲ့ အခုလိုဘ၀အေတြ႔အႀကံဳမွတ္တမ္း စာအုပ္ေတြ ထြက္မလာတဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို မေတြ႕မိပါဘူး။ စာေရးသူ ျပန္စဥ္းစားလို႕ ရသေလာက္ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားတဦးျဖစ္တဲ့ “ေအးေဆာင္” ရဲ့ “ေနာက္တန္းမွာေနတဲ့ ဗမာ” ဆိုတာနဲ႕ ပန္းခ်ီဆရာ “ ေအာင္ေအာင္တိတ္ ” ရဲ့ “ ေရႊတိဂံု ျမင္ကြင္း ” ဆိုတာပဲ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ႏွစ္အုပ္စလံုးဟာ စာအုပ္ေကာင္းေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၈၉ႏွစ္က ထုတ္ခဲ့တာဆိုေတာ့့ ၾကာလွၿပီေပါ့။ ကရင္လူ႕အခြင့္အေရးေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႕လိုအဖြဲ႕အစည္းမ်ိဳးေတြ ကေန လူ႕အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖါက္ခံရတဲ့သူေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုုေမးျမန္းထားတဲ့   ဗမာလူမ်ိဳးေတြရဲ့ ဇာတ္လမ္းတို ေလး ေတြကို ေတြ႕ရ တတ္ေပမယ့္ အခုလို ကိုယ္ေရးဘ၀ ဇာတ္လမ္းရွည္မ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီစာအုပ္မ်ဳိးေတြက အခုအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဖတ္ဖို႔လိုတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိဖို႔လိုတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္မိမယ့္ ၿမိဳ႕ေပၚက ဗမာေတြေရာ ေက်းလက္ေတာရြာေတာေတာင္ေတြထဲက သူေတြ အေနနဲ႔ အက်ိဳးတခုခု ကိုေတာ့ ရရွိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ေလွ်ာက္လွမ္းရမဲ့ လမ္းကိုေရြးႏိုင္ဖို႔၊ သူတို႔ရဲ့ ကံၾကမၼာကို ဖန္တီးႏိုင္ဖို႔နဲ႔ သူတို႔တေတြ ခ်မွတ္လုပ္ေဆာင္ရမဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြအတြက္ အေထာက္အကူ ရပါလိမ့္မယ္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွေဒသနဲ႔ အကြ်မ္းတ၀င္ မရွိၾကတဲ့ စာဖတ္သူေတြကိုလည္း ဒီစာအုပ္ကေလးက ျပည့္ျပည့္စံုစံုေဖာ္ျပေပးပါတယ္။ သူ႔ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာ ျပရမွာ ခူးေသြး ေရးျပခဲ့တာေတြဟာ အမွားအယြင္းမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေလးေတြကို သည့္ထက္ ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။

သံုးေလးခန္းေလာက္ ဖတ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခူးေသြးရဲ့ဘ၀ဟာ တကယ့္လူ႔ဘ၀ထဲက ဟယ္ရီေပၚတာ အျဖစ္ပါလားလို႔ ခံစား လိုက္ရပါတယ္။ အထူးအဆန္းေတြ၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ အယူအဆေတြၾကားမွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရၿပီး သာမန္နဲ႔မတူတဲ့ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား သြားေနခဲ့ရတယ္၊မေကာင္းဆိုးရြားေတြရဲ႕ၿခိမ္းေျခာက္မႈကို ခံေနခဲ့ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း စူးစမ္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ ရွိေနတယ္။ ဖိႏွိပ္မႈေတြကို ျပန္ၿပီး ခုခံရင္ဆိုိင္ဖို႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ ရဲရင့္သူေလး တေယာက္ေပါ့။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဂၤလိပ္ဘြဲ႕၀တ္႐ံုကို ၿခံဳလႊမ္းထားတဲ့ ခူးေသြးဟာ သူဖန္ဆင္းထားတဲ့ အႏုပညာနဲ႔ သစၥာတရားေတြျဖစ္တဲ့ ဒီေမွာ္စာအုပ္နဲ႔ ျမန္မာစစ္အစိုးရကို ရင္ဆိုင္လိုက္ပါတယ္။     ။ 

(၂၀၀၃ခုႏွစ္ မတ္လထုတ္ ဧရာဝတီမဂၢဇင္းမွ Edith Mirante ၏ Pascal Khoo Thwe and the Book of Memory ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုပါသည္)

 

< Prev		Next >