ႏုိင္ငံေရး ေထာင္ေခ်ာက္လုိ႔ ဆိုလုိ႔ ရမလား။ မတ္ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ က်င္ပတဲ့ ဗဟုိ အဖဲြ႔၀င္ ၁၀၀ ေက်ာ္ တက္ေရာက္တဲ့ ပဲြက ေနာက္ဆံုးမွာ မွတ္ပံု မတင္ေရး၊ ေရြးေကာက္ပဲြ မ၀င္ေရးကို အမ်ား ဆႏၵနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ေပး လုိက္ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ၂၂ ႏွစ္ၾကာ ရပ္တည္ခဲ့ၿပီး ၈၈ လူထု အေရးေတာ္ပံုက ေပါက္ဖြား ခဲ့တဲ့ လူထု အေျချပဳ ပါတီႀကီးဟာ အဖဲြ႔၀င္ေတြရဲ႕ ဆႏၵအရ ဥပေဒတြင္း တုိက္ပဲြ လမ္းေပၚမွာ ၿပိဳလဲသြားၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ဒါဟာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ တရားမမွ်တ၊ ဒီမုိကေရစီ မက်နတဲ့ ၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒနဲ႔ ေလာေလာဆယ္ ထုတ္ျပန္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ / ပါတီမွတ္ပံုတင္ ဥပေဒေတြကို ဆန္႔က်င္ရမယ္ဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံေရး ခံယူခ်က္ အေပၚ ပထမ အေျခတည္ပါတယ္။ ဒီဥပေဒဟာ ႏုိင္ငံေရး အႏိုင္က်င့္မႈ၊ ႏုိင္ငံေရး ငါတေကာေကာမႈ ဆိုတာ ဘယ္သူ ျငင္းႏုိင္မလဲ။ မျငင္းပါနဲ႔၊ မျငင္းႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားသင့္တာက ဒီလုိမတရားတဲ့ ဥပေဒေတြကို ဒီလုိ ပါတီဖ်က္ ဆန္႔က်င္ရံုနဲ႔ ျပင္လုိ႔ ရႏုိင္မလား။ ေရွ႕ႏုိင္ငံေရး အရ တုိက္မယ့္ အစီအစဥ္ မရွိဘဲ တရား၀င္မႈက ဇြတ္ထြက္တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ နအဖ ဆင္ထားတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ ၀င္သြားမိၿပီလား ဆုိတာ ေခါင္းေအးေအးထား စဥ္းစားႏုိင္တဲ့ အခါ အေျဖ ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။
ေသြးပူ ေသြးဆူေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ စဥ္းစားတဲ့ ဗဟုိဦးစီး အဖဲြ႔၀င္ ၃ ေယာက္၊ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ တနသၤာရီတိုင္းနဲ႔ ရန္ကုန္တုိင္း ကိုယ္စားလွယ္ေတြကေတာ့ ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံေရး ခရီးမွာ လူထု အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစိုးရ တရပ္ဆီကို သြားမယ္ ဆုိရင္ NLD မဟုတ္ေတာင္ ပါတီ တရပ္က ဥပေဒတြင္း တုိက္ပြဲနဲ႔ သြားဖုိ႔ မလြဲမေသြ လုိအပ္တယ္လုိ႔ တင္ျပၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲက ေပၚလာမယ့္ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အတိုက္အခံမဲ့ ဒီမုိကေရစီ ဘက္ေတာ္သား မပါတဲ့ နဖားႀကိဳးထိုးၿပီးသား မဆလ လႊတ္ေတာ္ေတြလုိ လက္ညွိဳးေထာင္၊ ေခါင္းညိတ္ ဥပေဒျပဳေရးေတြကို ေၾကာက္ၾကမဲ့ လႊတ္ထားရေတာ့မယ္။ အဲဒီေတာ့ ျပည္သူအတြက္ နုိင္ငံေရး လုပ္ၾကတယ္ ဆုိရင္ ျပည္သူေတြ အားကိုးရာမဲ့ေအာင္ တရား၀င္ ရွိၿပီးသား ႏုိင္ငံေရးက ထြက္ေျပးမႈကို လုပ္သင့္ၾကပါသလား။ က်ေနာ္တုိ႔ ေျဖၾကည့္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ကလည္း ႏုိင္ငံေရး ေျခကုန္ လက္ပန္း က်ေနၾကၿပီ။ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး ဒုကၡေတြကို ခါးစည္းခံခဲ့ၾကရေပမယ့္ အေျပာင္း အလဲဟာ သူတုိ႔ လုိခ်င္သလုိ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး တုိက္ပြဲဟာ ရွည္ၾကာမယ္ ဆိုတာကို ဆင္ျခင္သိနဲ႔ သိေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ လက္မခံႏုိင္ၾကဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ စား၀တ္ေနေရး အလြန္ က်ပ္တည္း ေနတဲ့ ျပည္သူေတြဟာ လမ္းမေပၚ ေရာက္မလာေသးဘဲ ဒီဥပေဒ မတရားမႈေၾကာင့္ ေရာက္လာမလားဆိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကဟန္ တူပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေပါက္ကဲြ ထြက္ကုန္တဲ့ ႏုိင္ငံေရး ေဒါသေတြက NLD တရား၀င္မႈမွ ဖ်က္သိမ္းေရးဆီ နအဖ အလုိက် တြန္းပုိ႔လုိက္တာကို ကာယကံရွင္ေတြ သိဟန္ မတူဘူးလုိ႔ပဲ ဆုိရပါမယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ပါတီႏုိင္ငံေရး လမ္းေၾကာင္းက မဟုတ္ဘဲ ဥပေဒ ျပင္ပတုိက္ပဲြကုိ ေရြးခ်ယ္ရင္ ဒီမုိကေရစီ တန္းတူညီမွ်ခြင့္၊ ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ စတာေတြကုိ လႊတ္ေတာ္ ျပင္ပကေန ရေအာင္ လုပ္ႏုိင္တ့ဲ အာမခံခ်က္ေတြ ရိွေနၿပီလား။ မတရားတ့ဲ ဥပေဒေတြကပဲ ေပါက္ဖြားလာတ့ဲ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာေကာ အခြင့္အလမ္း မရိွေတာ့ဘူးလား။ အတြင္းက ၀င္တုိက္ဖုိ႔ အခြင့္အေရး ရေနတာကုိ လက္လႊတ္မလား။ ေနာက္ၿပီး လမ္းေပၚတုိက္ပဲြဟာ ပါတီလမ္းေၾကာင္းက တုိက္ပဲြထက္ တဆင့္နိမ့္ႏုိင္ငံေရး အေနအထား ဆုိတာကုိလည္း သတိထားမိၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။
ခုေတာ့ အခ်ိန္က ေႏွာင္းသြားပါၿပီ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ၂၉ ရက္ေန႔ ဗဟုိအစည္းအေ၀းကုိ ေပးပုိ႔တ့ဲ သူရဲ႕ အမွာစာမွာ
- ေရႊဂုံတုိင္ေၾကညာခ်က္အတုိင္း ဆက္လက္ ရပ္တည္သြားမယ္။
- NLD ဟာ သူတဦးတည္းပုိင္ မဟုတ္သလုိ မည္သူ တဦးတေယာက္မွလည္း မပုိင္ပါ။
- ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကုိ လက္မခံဘူး။
တရား မမွ်တတ့ဲ ပါတီ ဥပေဒ/ေရြးေကာက္ပဲြဥပေဒေတြကုိ လက္မခံဘူး။
ဒါေၾကာင့္ မွတ္ပုံမတင္ဖုိ႔ ဆႏၵ ေပးလုိက္တယ္။
- NLD ဟာ မွတ္ပုံမတင္လည္း လူထုၾကားမွာ ရိွေနမွာပဲ။
- ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုအတြက္ ဒီမုိကေရစီေရးကုိ ႀကိဳးပမ္းသြားဦးမယ္။
- အုပ္စုဖဲြ႔ လူေမြးတ့ဲ လုပ္ရပ္မ်ဳိးကုိ လက္မခံဘူး။
ဆုိတ့ဲ သေဘာထားေတြကုိ ေပးပုိ႔ခ့ဲပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ပါတီ၀င္ေတြဟာ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ဖ်က္သိမ္းဖုိ႔ အမ်ားဆႏၵအရ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကတယ္။ အဲဒီလုိ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကတ့ဲအခါ ေပ်ာ္သူေတြက ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ေသသူေသ ေၾကသူေၾက၊ မိသားစုေသာကေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ပ့ံပုိးေပးခ့ဲတ့ဲ NLD အတြက္ ၀မ္းနည္းသူ အနည္းစုကေတာ့ မ်က္ရည္ ၀ဲေနၾကေလရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားဟာ ကန္႔ကြက္မႈ မရိွဘဲ ၿပီးဆုံးသြားတာကုိေတာ့ လက္ခံၾကပါတယ္။ အဲဒါကလည္း
(၁) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ ျမတ္ႏုိးေလးစားမႈ
(၂) အမ်ားဆႏၵကုိ တန္ဖုိးထားမႈ နဲ႔
(၃) ဒီမုိကေရစီက်င့္စဥ္အတုိင္း ေဆာင္ရြက္မႈကုိ ေနာက္ဆုံး ျပသလုိက္ပုံ ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေျဖရမယ့္ ေမးခြန္း တခုကေတာ့ က်န္ရစ္ခ့ဲတယ္။ အဲဒါက ျပည္သူေတြဟာ ဒီမုိကေရစီ ရရိွေရးအတြက္ အမွန္အကန္ လုပ္ေပးႏုိင္မယ့္ ဘယ္သူေတြကုိ အားကုိးမလဲ၊ ၂၀၁၀ ကုိ ဘယ္လုိ ျဖတ္သန္းရမလဲ ဆုိတာပါပဲ။
ဦးခင္ေမာင္ေဆြသည္ NLD ဗဟုိ အလုပ္အမႈေဆာင္ အဖဲြ႔၀င္တဦး ျဖစ္သည္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ တဦးအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံရၿပီးေနာက္တြင္ စစ္အစုိးရက သူ႔ကုိ ၂ ႀကိမ္ ဖမ္းဆီး အက်ဥ္းခ်ခ့ဲသည္။ ဒုတိယအႀကိမ္တြင္ ေထာင္တြင္း၌ ၁၅ ႏွစ္ခန္႔ ေနခဲ့ရၿပီး ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ခ့ဲသူျဖစ္သည္။
| < Prev | Next > |
|---|
