က်မတုိ႔ဟာ ဘုရား ေက်ာင္းကန္နဲ႔ ပတ္သက္တာကလြဲလုိ႔ တျခားေသာ အလွဴ အတန္းေတြ၊ လူမႈေရး လုပ္ငန္း ေတြ လုပ္တာ အေတာ္ေလး နည္းပါတယ္။ လူအမ်ားႀကီးကို ထမင္းေကၽြးတဲ့ အလွဴမ်ဳိးေတြကိုလည္း မၾကာခဏ လုပ္ၾကပါတယ္။ က်မ ငယ္ငယ္က အဲဒီ အလွဴမ်ဳိးကို ေဝဖန္ ေျပာဆုိရင္ လူႀကီးေတြက က်မကုိ ဒိ႒ိလုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ဖူးတာလည္း မွတ္မိေနပါ ေသးတယ္။
က်မ လူမႈေရး လုပ္တာ ဝါသနာပါတယ္ ဆိုေပမယ့္လည္း အတိုင္းအတာ ကန္႔သတ္ခ်က္ ရွိပါတယ္။ ေငြေၾကး သိပ္ မတတ္ ႏုိင္တာကလည္း တေၾကာင္း ပါပါတယ္။ ေတာင္းတဲ့ လူေတြကို ေပးတယ္၊ ဒုကၡေရာက္တဲ့ လူကို ကူတယ္ ဆိုတာေတြက လည္း ဘုရားေဟာတဲ့ အလွဴဒါန ဆုိတာထက္ က်မ စိတ္မွာ မေနတတ္လုိ႔ ဆိုတဲ့ စိတ္ တခုတည္းနဲ႔ ေပးတာမ်ဳိးပါ။
ေနာက္တခု ဝန္ခံစရာ ရွိတာက ခုခံအား က်ဆင္းမႈေရာဂါ တိုက္ဖ်က္ေရး လုပ္ငန္းေတြကို ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္အထိ ဘယ္အေျခ အေနမ်ဳိး ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ကိုင္ႏုိင္ေနတယ္ ဆိုတာကလည္း က်မ အစြမ္းအစ ဆိုတာထက္ က်မတုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားမႈေၾကာင့္ ပါပဲ။ က်မတုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ဟာ က်မတုိ႔ကို ဒီလုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္ တ့ဲ သင္တန္းေတြ တက္ခုိင္းၿပီး ဒီအလုပ္ေတြ လုပ္ခုိင္းထားေပမယ့္ က်မတုိ႔ကို တာဝန္ ေပးလုိက္ကတည္းက သူ႔ႏုိင္ငံေရး တာဝန္ေတြနဲ႔ အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ခံရတာနဲ႔မုိ႔ က်မတုိ႔ ေတြ႔ဆုံၿပီး အခက္အခဲေတြ အေၾကာင္းကို တခါမွ မေဆြးေႏြး၊ မတင္ျပခဲ့ရ တာလည္း ထူးျခားခ်က္ တခုပါပဲ။
ဒီအခက္ခဲေတြကို ေခါင္းေဆာင္ေၾကာင့္ ေက်ာ္လႊားေနတယ္ ဆိုတာ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲလုိ႔ ေမးရင္ က်မတုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ ဟာ က်မတုိ႔ကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တြန္းအားေတြကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေပးေနတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပါ။ က်မ ဒီလုပ္ငန္းကုိ လုပ္ေတာ့ ထြက္ေျပးလိုစိတ္ေတြ မၾကာခဏ ဆိုသလို ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို က်မ ျမင္လုိက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ခြန္အားေတြ အလိုလို ျပန္ျဖစ္လာရပါတယ္။
က်မတုိ႔ ဒီလုပ္ငန္း စတင္ လုပ္ကိုင္စဥ္ ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္က ျမန္မာျပည္မွာ NGO ဆိုတာေတြ ရွိေတာ့ ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ျပည္ တြင္းကေနၿပီးေတာ့ ဦးေဆာင္ လုပ္ကိုင္သူ နည္းပါေသးတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသား ဦးေဆာင္တဲ့ အဖဲြ႔အစည္း မ်ားပါတယ္။ လုပ္ကိုင္ေနရင္းကမွ ကိုေက်ာ္သူ ဦးေဆာင္တဲ့ နာေရး ကူညီမႈအသင္းဟာ လူေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ အားကိုးရာ ျဖစ္ေနတဲ့ အဖဲြ႔အစည္း တခုဆုိတာ သိလာရပါတယ္။
က်မအေနနဲ႔ သူ႔ကို အရမ္း အားက်ပါတယ္။ ဒီေန႔ ထက္ထိ ကိုေက်ာ္သူကုိ အေဝးကပဲ ျမင္ဖူးပါတယ္။ သူက လူမႈေရး သက္ သက္ အဖဲြ႔အစည္း၊ ႏုိင္ငံေရး လံုးဝ မဆက္ႏႊယ္တဲ့ အဖဲြ႔အစည္းပါ။ ဆက္ႏႊယ္ရင္ေတာ့ အခက္အခဲေတြကုိ ဒီထက္ ပုိၿပီး ရင္ဆိုင္ ရဖြယ္ ရိွပါတယ္။
ကိုေက်ာ္သူ လုပ္ျပလုိက္တာဟာ က်မတုိ႔ ျမန္မာျပည္သားေတြအတြက္ တကယ့္ စံျပပါပဲ။ သူဟာ ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ မင္းသား၊ သရုပ္ေဆာင္ တေယာက္။ သူ ဒီအလုပ္ စလုပ္စဥ္က မလိုသူေတြ ေျပာစကားအတုိင္း ေျပာရရင္ သုဘရာဇာ အလုပ္ကို ထလုပ္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဗမာ ျပည္မွာ စကားပံု တခုလို ျဖစ္ေနတဲ့ စကားတခြန္း ေပၚေနပါတယ္။ “ေသရင္ မပူနဲ႔ ေက်ာ္သူ ရွိတယ္” ဆိုတာပါပဲ။ သူ႔ အနစ္နာခံမႈ၊ လူသား အက်ဳိးျပဳ လုပ္ငန္းဟာ ဘယ္ေလာက္ ထိေရာက္ သလဲ ဆိုတာ အဲဒီ စကားရပ္ကုိ ၾကည့္ရင္ သိသာပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ တေယာက္က က်မတုိ႔ ကိုဇာဂနာႀကီးပါပဲ။ က်မက သူ႔ကို ရင္းႏွီးေသာ အားျဖင့္ ကိုသူရ လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ သူ လုပ္ႏုိင္သမွ် လုပ္တာေတြကို တခါတခါ ျပန္ေျပာျပမွ သိရတာပါ။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းထားေပးတာ၊ အနာႀကီးေရာဂါ တိုက္ဖ်က္ေရး ပါဝင္ ေဆာင္ရြက္တာ စသျဖင့္ အမ်ားႀကီးပါ။ သူလုပ္ႏုိင္သမွ်ေတြဟာ ေတာ္ရံုလူ လုပ္ႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။
အထင္ရွားဆံုးကေတာ့ နာဂစ္ ျဖစ္ခ်ိန္မွာ သူ႔စြမ္းေဆာင္ရည္ကို ဘယ္ NGO မွ လိုက္မမီႏုိင္ေအာင္ လုပ္ျပသြားတာသက္ေသ ပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ အထိေတာင္ လုပ္ႏုိင္သလဲ ဆုိရင္ေတာ့ ေထာင္ ၅၉ ႏွစ္ က်တဲ့ အထိေအာင္ကုိ လုပ္ျပသြားတာပါ။
ေနာက္တေယာက္က်ေတာ့ က်မ အရမ္း ႀကိဳက္တဲ့ စာေရးဆရာမ သန္းျမင့္ေအာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မနဲ႔ အစပိုင္းက မရင္းႏွီး ပါဘူး။ သူက နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာမ၊ က်မက သူ႔ပရိသတ္ တေယာက္ဆိုေတာ့ မရင္းႏွီးတာ မဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ လုပ္တာေတြ ၾကားပါတယ္။ ကိုေက်ာ္သူတုိ႔ နာေရး ကူညီမႈ အသင္းမွာ ဦးေဆာင္သူ တေယာက္ အေနနဲ႔ ပါေနတာ၊ ကိုသူရနဲ႔ တြဲၿပီး တိုင္းျပည္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ လူမႈေရးေတြကို တက္တက္ ႂကြႂကြ လုပ္ေနတာေတြ ၾကားပါတယ္။
AIDS ျဖစ္ေနတဲ့ မိဘမ့ဲ ကေလး တေယာက္ကို သူတုိ႔ရဲ႕ သုခရိပ္ၿမံဳ ဆုိတဲ့ ကေလးေဂဟာကို သြားအပ္ေတာ့မွ သူနဲ႔ စေတြ႔ၿပီး လူခ်င္း ရင္းႏွီးရတာပါ။ သူ႔ကုိ ျမင္ျမင္ခ်င္း က်မ စိတ္ထဲမွာ ေအးခ်မ္းမႈကို ခံစားရပါတယ္။ တကယ့္ အစ္မ တေယာက္လိုပဲ ခံစား ရပါတယ္။ သူတုိ႔ ေဂဟာမွာ ကေလး သိပ္မရွိေသးပါဘူး။ ေနရာကလည္း ေျမာက္ဒဂံုဘက္လည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သန္လ်င္မွာပဲ ယာယီ ရွိေနပါေသးတယ္။
သူ႔ကို ကေလးေတြက အေမႀကီး လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ကေလးေတြက သူ႔ကုိ ခ်စ္လိုက္တာ၊ တကယ့္ အေမရင္း အတုိင္းပါပဲ။ သူကလည္း စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ကေလးေတြကို စကားေတြေျပာ၊ မုန္႔ေတြေကြ်း လုပ္ေနတာ ၾကည့္ရင္း က်မ ၾကည္ႏူးမိပါ တယ္။
သူတုိ႔ အေၾကာင္းကို ဘာေၾကာင့္ ေျပာေနသလဲ ဆုိတာ အရွင္းဆံုး ေျပာရရင္ေတာ့ သူတုိ႔ကို ေလးစား အားက် လုိ႔ပါ။ က်မ တုိ႔ ျပည္သူေတြက သူတုိ႔လို တိုင္းျပည္မွာ ထင္ရွားသူေတြရဲ႕ လႈပ္ရွွားမႈေတြေၾကာင့္ ဘာ လုပ္သင့္တယ္၊ ဘာလုပ္ရမယ္ ဆိုတာေတြကို အလိုလုိ သိသြားတာပါပဲ။
အခုဆိုရင္ ေငြေၾကး ရလုိ႔ ျဖစ္ေစ၊ မရဘဲ ျဖစ္ေစ တဦးခ်င္း၊ တဖဲြ႔ခ်င္း ကေန အစုလိုက္ ရပ္ရြာလိုက္ လုပ္ေနၾကတဲ့ လူမႈေရး အသင္းအဖဲြ႔ေတြ အမ်ားႀကီး ေပၚလာပါၿပီ။ သံဃာေတြကလည္း က်မတုိ႔ ငယ္စဥ္က တရား ေဟာသလို အလွဴေပး သူေဌးျဖစ္ ဆိုတာထက္ လူမႈေရးေတြ လုပ္သင့္တယ္၊ တိုင္းျပည္ လိုအပ္ခ်က္က ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္၊ ဘာေတြ လုပ္သင့္တယ္၊ ဘယ္ လို စိတ္မ်ဳိး ထားရမယ္ ဆိုတာေတြကုိ မ်ားမ်ား ေဟာေျပာလာပါၿပီ။
တိုင္းျပည္ အုပ္စိုးသူတုိ႔ ပစ္ပယ္ထားတဲ့ လစ္ဟာခ်က္ေတြကို တက္ႂကြစြာ ေဆာင္ရြက္သူေတြ ရိွလာပါၿပီ။ အားရစရာ ေကာင္းလွတဲ့ အတိုင္းအတာ တခုအထိေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ပြင့္လင္း လြတ္လပ္မႈေတြ ရွိလာရင္ ပိုမုိ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ ရြက္လာႏုိင္မွာပါ။ ေသးငယ္တဲ့ လူမႈေရး လုပ္ငန္း ျဖစ္ေစ၊ တဦးခ်င္း ျဖစ္ေစ၊ အဖဲြ႔လိုက္ ျဖစ္ေစ လူမႈ လိုအပ္ခ်က္ လုပ္ကိုင္ ေနသူေတြဟာ ေလးစားစရာ ေကာင္းပါတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ အထက္က ေျပာတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြ၊ ကိုေက်ာ္သူ၊ ကိုဇာဂနာ၊ မသန္းျမင့္ေအာင္ တုိ႔လုိ က်မ ေလး စား အားက်ရသူေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္ လမ္းျပမႈေတြ မရွိရင္ က်မ လုပ္ကုိင္ေနတ့ဲ လူမႈေရး လုပ္ငန္းေတြ ဒီအေျခအေနထိ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္လာမယ္ ဆုိတာပါပဲ။
| < Prev | Next > |
|---|