အသက္ ၈၃ ႏွစ္အရြယ္ရွိ ဦးတင္ဦးသည္ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ဒီပဲယင္း လူသတ္ပြဲအၿပီး၌ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ ၇ ႏွစ္ နီးပါး က်ခံခဲ့ရသူျဖစ္သည္။
ေမး။ ။ ပါတီမွတ္ပံုတင္ဖို႔ ကုန္ဆံုးမယ့္ ရက္ကလည္း နီးကပ္လာပါၿပီ။ NLD အေနနဲ႔ ဒီမုိကေရစီလႈပ္ရွားမႈေတြ မလုပ္ႏုိင္ ေတာ့မွာကို စိုးရိမ္ေနၾကတာရွိပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဘဘအေနနဲ႔ ဘာေျပာခ်င္ပါသလဲ။ေျဖ။ ။ ဒီလို႐ံုးနဲ႔ အလံေတာ္နဲ႔ ဆုိတာက အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ တခုအေနနဲ႔ ဒါဟာ ျပည့္စံုတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာေတာ့ ရွိမွာေပါ့ေလ။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က အလံေတာ္တုိ႔ ဆိုင္းဘုတ္တုိ႔ မရွိၾကေသာ္လည္း ႏုိင္ငံေရးဆုိတာက လူေတြရဲ႕ေနေရးထုိင္ေရး စားေရးေသာက္ေရး စသည္ျဖင့္ စနစ္တခုခ်ၿပီးေတာ့ လုပ္ဖို႔အေရးမွာ အားလံုးသိတဲ့ အတုိင္းပဲ ဒီမုိကေရစီေရး ျဖစ္လာတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ဆႏၵကို ေက်ာခိုင္းသြားတာမ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ျပည္သူလူထုကို ဘယ္ေတာ့မွ (ဘယ္ေတာ့မွ) ေက်ာခိုင္းမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လြတ္လပ္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ေဆာင္ရြက္ရတဲ့ ကိစၥအရပ္ရပ္ အားလံုးကို တစိုက္မတ္မတ္ ေအးခ်မ္းစြာ ေဆာင္ရြက္သြားပါမယ္။ အဘတို႔ အေနနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္မယ့္ အေနအထားလည္း ရွိပါတယ္။
အရင္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ ျဖဳတ္ခ်လို႔ အလံမ႐ွိဘဲနဲ႔ ႐ံုးမရွိဘဲန႔ဲေတာင္ လုပ္လို႔ရေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကေသးတာပဲ။ အဲဒီတုန္းကလည္း အဖြဲ႕ခ်ဳပ္႐ံုးႀကီးထဲ ၀င္စီးနင္းၿပီးေတာ့ သံုးေလးလေလာက္ ပိတ္ထားခဲ့တယ္။ ေဆာင္ရြက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို အက်ဥ္းခ်ၿပီး ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေထာင္ေတြထဲ ပို႔ခဲ့တာပဲ။ အဲဒါလည္းပဲ ဆက္လက္ႀကိဳးပမ္းတာပဲ။ အျပင္မွာ က်န္တဲ့သူေတြနဲ႔ေတာ့ ရွင္လ်က္သန္လ်က္ လုပ္လ်က္ကိုင္လ်က္ပါ။ ဘဘတို႔ကေတာ့ အသက္ရလာၿပီ၊ ရလာေတာ့ကာ အခု မ်ဳိးဆက္သစ္အေနနဲ႔က သိပ္တက္ၾကြၾကတာပဲ။
အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွာရွိေနတဲ့ လူငယ္ေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ အျခားျခားေသာ အဖြဲ႕အစည္းမွာရွိေနတဲ့ လူငယ္ေတြကပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ၿပီး အထူး သျဖင့္ ေက်ာင္းသားထုကလည္း ဒီမိုကေရစီအေရးမွာ ပါ၀င္လာၾကမွာပဲ။ ဘဘတုိ႔ အေနနဲ႔ အသက္ေတြႀကီးလို႔ မပါႏုိင္ရင္ ေတာင္မွပဲ ဒီေန႔မ်ဳိးဆက္သစ္ အပိုင္းေတြက ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ ပတ္သက္တာ လူ႕အခြင့္အေရးန႔ဲ ပတ္သက္တာ သူတုိ႔ လုပ္ သြားၾကမွာပဲ။
လုပ္သြားတဲ့ ေနရာမွာ သူတုိ႔က ေပါင္းစပ္ၿပီးေတာ့ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုျဖစ္သြားမွာပဲ။ ဘဘတုိ႔က အဲဒါကို ယံုၾကည္တယ္၊ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့၊ လူငယ္ေတြကို ေျပာေနရတာ စိတ္လုိက္မာန္ပါ မလုပ္ဖို႔။ လူထုကေတာ့ မွန္ပါတယ္၊ သူတုိ႔ကေတာ့ အားကိုးတႀကီးနဲ႔ ျဖစ္ေနတာ၊ ဘဘတုိ႔လည္းပဲ အားကိုးတႀကီး ျဖစ္ေနမွန္းလည္း သိတယ္။ သို႔ေသာ္ အားကိုးတႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ အတုိင္းအတာေလာက္နဲ႔ ေရြးေကာက္ပြဲကုိ အခုလို ၀င္လိုက္ျပန္ရင္လည္း လုပ္ႏုိင္မလားဆုိတဲ့ ေမးခြန္းက ဘဘတုိ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေမးၾကည့္တာပါပဲ၊ မလုပ္ႏုိင္ပါဘူး။
ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဥပေဒႀကီးကိုက ဘယ္လိုမွ လက္ခံၿပီး မလုပ္ႏုိင္ပါဘူး။ သူတုိ႔ေျပာတာကိုပဲ နားေထာင္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုး ဒါသေဘာတူလား တူပါတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ လုပ္ကိုင္ေပးရမယ့္ အဖြဲ႔ႀကီးေတြ ျဖစ္မွာပဲ။ အခုလည္း ၀င္တာနဲ႔ပတ္သက္ လို႔ ၾကည့္လိုက္၊ ဘယ္သူ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၀င္လည္းဆုိေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ သဟဇာတျဖစ္တဲ့ အဖြဲ႔ႀကီးေတြပဲ အမ်ားဆံုး၀င္ၾက တာ ပါပဲ။
အဲဒီလို ဘဘတုိ႔ မလုပ္ေတာ့ဘဲန႔ဲ လူထုလိုလားတဲ့ ကိစၥရပ္အ၀၀ကို၊ လူထုကိုဘယ္ေတာ့မွ ေက်ာခိုင္းမသြားပါဘူး၊ မ်က္ကြယ္မျပဳပါဘူး။ လုပ္လို႔ရတဲ့ အေနအထားအတုိင္းကေတာ့ျဖင့္ ၾကံဳးၿပီးကုန္းၿပီးေတာ့ လုပ္ရမွာပါပဲ။ အသက္ႀကီးရင္းနဲ႔ ျဖစ္ေစကာမူ တက္တက္ၾကြၾကြမို႔လို႔ သိပ္ၿပီး ေသာကေရာက္စရာ မရွိပါဘူးလို႔ ဘဘကေတာ့ လူထုကို အခုလိုပဲ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ေမး။ ။ ပါတီမွတ္ပံုမတင္ေရးမွာ အေျခခံဥပေဒကို လက္မခံႏိုင္တဲ့အတြက္ဆိုတာကို လူထုနားလည္ေအာင္ ဘယ္လို ေျပာျပခ်င္ပါသလဲ။ အေျခခံဥပေဒဟာ ဘယ္လို မ်ိဳးလဲဆိုတာကို နားလည္တဲ့သူက လက္ခ်ိဳးေရတြက္လို႔ရေအာင္ နည္းပါးၾကပါတယ္။
ေျဖ။ ။ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အပိုင္းမွာ ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ဥပေဒက အရမ္းတင္းက်ပ္ထားတယ္၊ ဒါကို သိတဲ့လူေတြကေတာ့ အထူးေျပာစရာမလုိဘူးေပါ့။ ဒီဥပေဒက အားလံုးကို မလႈပ္ႏိုင္ မကိုင္ႏုိင္ေအာင္ကို သူတို႔က လုပ္ထားတဲ့ ဥပေဒပါ။ ေျပာရရင္ ဥပေဒလို႔ေတာင္ ေျပာဖို႕ခက္ပါတယ္၊ ဥပမာ လူထုနားလည္ေအာင္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ လူထုေခါင္းေဆာင္ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေတာင္ ပါတီကေန ဖယ္ထုတ္ပစ္ရမယ္ စသည္ျဖင့္ လူထု ေထာက္ခံအားေပးမယ့္ သူေတြကို ေရြးေကာက္ပြဲ မပါႏုိင္ေအာင္ လုပ္ထားတယ္။
ဒါတင္မကေသးဘူး၊ ပိုၿပီး သိသာျမင္သာေအာင္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ ကိစၥေပါ့။ အဘကေတာ့ ျပင္ဆင္မႈတုိ႔ အယူခံတုိ႔ အခ်ိန္အခါၾကားမွာ လူတေယာက္အေနနဲ႔ အျပစ္က်ၿပီလို႔ ယူဆလို႔ မရေသးဘူးေလ။ အယူခံတင္ထားတုန္း အခ်ိန္အခါမ်ဳိးမွာေတာင္မွ ဒီပုဂၢိဳလ္ကုိ ၀င္ခြင့္မေပးရဘူး ဆိုတာေတြက တရားမွ်တမႈမရွိဘူး။ ဒီမုိကေရစီေရးမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ မလုပ္ရဘူး။ မျဖစ္သင့္ဘူး။
အမ်ဳိးသား ဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က အျပတ္အသတ္ လူထုေထာက္ခံမဲေတြနဲ႔ အႏိုင္ရခဲ့တဲ့ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို လည္းပဲ ပယ္ပစ္ရမယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ တရားမွ်တမႈမရွိဘူး၊ သိကၡာ က်လြန္းအားႀကီးေတာ့ ဘဘတို႔က ဘယ္လာ လုပ္လို႔ ရမလဲ။ သို႔ေသာ္ ျပည္သူကို ပန္ၾကားတဲ့အထဲမွာ အဲဒီလို ဒုကၡသုကၡေတြ ျဖစ္ျငားေသာ္လည္းပဲ NLD က လုပ္ခဲ့ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ခဲ့တာေတြရွိပါတယ္၊ လုပ္လို႔မရဘူးဆုိတာ မရွိပါဘူး။ အဲဒါေတြေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ညွိႏႈိင္းလို႔ရ လည္း ညွိႏႈိင္းေဆြးေႏြး အေျဖရွာၿပီးေတာ့ ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္သြားၾကဦးမွာပါ။
ေမး။ ။ အခု ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ၾကမယ့္ ပါတီေတြကိုေရာ အဘ ဘယ္လို ျမင္ပါသလဲ။ တကယ္တမ္း ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲထည့္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ လူထုအေနနဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈ ျပဳလုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႕ ထင္ပါသလား။
ေျဖ။ ။ အဲဒီဟာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာမွမေျပာပါဘူး။ လူထုက သူငယ္ႏွပ္စားမဟုတ္ပါဘူး၊ လူထုကသိပါတယ္။ အသိဉာဏ္ရွိပါတယ္။ လူထုဟာ တကယ္ ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္တာ အားလံုးေခါင္းထဲမွာရွိပါတယ္။ ရွိတဲ့အတုိင္းပဲ အသည္းၾကားထဲက မဲတျပားကိုပဲ သူတုိ႔အသံုးခ်ႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႔ ႀကိဳက္သလိုအသံုးခ်ပါတယ္။ လူတေယာက္ရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ ပတ္သက္တာ အားလံုးကိုေတာ့ ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ ဘယ္သူလုပ္ပါ ဘယ္လိုလုပ္ပါ မီဒီယာကို ေျပာလိုက္လုိ႔ရွိရင္ ေတာ္ၾကာ သူတို႔ (စစ္အစိုးရ) က လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ NLD က မွတ္ပံုတင္ျခင္း မျပဳရံုသာမက လူေတြကိုပါ ေသြးေဆာင္တုိက္တြန္း ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္း လုပ္တယ္၊ အေႏွာင့္အယွက္ ျပဳေနတဲ့သူမ်ား ျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး သတင္းစာထဲ ထည့္လိမ့္မယ္။
လူထုက မညံ့ပါဘူး။ သူတို႔ သိပ္နားလည္ပါတယ္။ အဲေတာ့ နားလည္တဲ့ အတုိင္းအတာနဲ႔ ပညာရွိရွိသူတုိ႔ လိုခ်င္တဲ့ ပံုသဏၭာန္ျဖစ္ေအာင္ သူတုိ႔ဟာသူတုိ႔ ဖန္တီးေဆာင္ ရြက္ဖို႔ပဲ။ ဒီလုိပဲေျပာရမွာပဲ။
ေမး။ ။ ဒီမိုကေရစီေရး တိုက္ပြဲဟာ အခုမွ စလာတာလား၊ အရင္တုန္းကတည္းက တိုက္ေနခဲ့ၾကတာလား။ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ိဳး တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတာပါလဲ။
ေျဖ။ ။ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က စၿပီးေတာ့ ဒီေန႔အထိ အေျခအေနမွာ ဒီမိုကေရစီအေရးေပါ့၊ သို႔ေသာ္လည္းပဲ ဒီေနာက္ပိုင္း နအဖ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေနနဲ႔က ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ရွိလာၿပီ။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ လုပ္ခဲ့ရတဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္ျပန္ၾကည့္ရင္ အစအားျဖင့္ေတာ့ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဖြဲ႔ၿပီး ၁၉၉၀ ၀န္းက်င္မတိုင္ခင္၊ ေရြးေကာက္ပဲြဥပေဒ မထြက္ခင္ကတည္းက အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ အေနနဲ႔၊ ဘဘနဲ႕ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း အပါအ၀င္ေပါ့၊ စၿပီးေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေနၿပီ။ က်န္တဲ့လူေတြအေနနဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ လုပ္ကိုင္ သြားရတဲ့အတြက္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာလည္း ျပည္သူလူထုဆႏၵ တခဲနက္ ရယူခဲ့ၿပီးျဖစ္ခဲ့တာပဲ။
ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သူတုိ႔ (စစ္အစိုးရ) က ကတိက်င့္၀တ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမ်ားႀကီးေျပာခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔ က်ေတာ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ မလုပ္ႏိုင္ မကိုင္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္တယ္။ မၾကာခဏ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းတယ္။ ဒါေတြကလည္း တိုက္ပြဲေတြပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အမ်ိဳးသားညီလာခံ ေခၚျပတယ္၊ ညီလာခံထဲမွာလည္း ေျပာခြင့္မရ ဆိုခြင့္မရ၊ ေျပာျပန္ဆုိျပန္ေတာ့လည္း အေရးယူမယ္ဆိုၿပီး ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္။ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ၿပီး လူထုအေရးေတြ ေျပာလို႔မရ ဆိုလို႔မရေအာင္ လုပ္တယ္။ အဲလို လြန္လာေတာ့ ညီလာခံကေန ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္လာျပန္ေတာ့လည္း ဒီအေျခအေန အ၀၀ကို ရွင္းလင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ညီလာခံတက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာပဲ။ ႀကိဳးစားတာ ဘာလဲဆုိေတာ့ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က တင္ထားတဲ့ ကိစၥရပ္အ၀၀ကို ညီလာခံမွာ ေဆြးေႏြးခြင့္ျပဳပါ၊ ေဆြးေႏြးခြင့္ျပဳမယ္ဆုိရင္ ညီလာခံကုိ ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ တက္ပါမယ္ ဆုိတဲ့သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာေသာ္လည္း တုံ႔ျပန္မႈေတာင္ မလုပ္ဘူး။ သေဘာက ငါတုိ႔ ဒါလုပ္တာ ငါတုိ႔မွာ လက္နက္ရွိတယ္၊ အားရွိတယ္ စသည္ျဖင့္ လုပ္တာ။ သူတုိ႔မွာ လက္နက္ရွိ တယ္၊ အာဏာရွိတယ္၊ သူတုိ႔မွာ မရွိတာက ျပည္သူလူထုပဲ။ သူတုိ႔အေနနဲ႔ မတြက္ဘူးေလ။ သူတုိ႔က ေလးေလးနက္နက္ မလုပ္ခဲ့ေတာ့ ညီလာခံမတက္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနထိျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ဆုိလို႔ရွိရင္ သိတဲ့အတုိင္းပဲ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ အကုန္လံုးပဲ ၃ ႏွစ္နီးပါးေလာက္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ထည့္တဲ့သူ ထည့္တယ္။ အိမ္ခ်ဳပ္ခ်တဲ့လူ ခ်တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ တပ္ခ်ဳပ္ခ်တဲ့လူ ခ်တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ေနခဲ့တာ ဘာမွမလုပ္ႏုိင္ မကိုင္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးပါပဲ။ လူးလွိမ့္ၿပီးေတာ့ ေနရတာပဲ။ ဒါလည္း ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ေနတာပါပဲ။ အဲလိုလုပ္ရင္းကေနပဲ အခ်ိန္မေရြး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာရွိတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းက လူေတြကိုလည္း ဖိအားေပးၿပီး အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ထြက္သြားေအာင္ လုပ္တယ္၊ အင္အားေလ်ာ့သြားၿပီ ဆုိၿပီးေတာ့ တပ္ထဲက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအပိုင္းက ပါတဲ့လူေတြနဲ႔ ေကာ္မရွင္ဆုိတာလုပ္ၿပီးေတာ့ အဖြဲ႔ေတြဖ်က္ပစ္၊ မလုပ္ႏုိင္ေအာင္ တားပစ္၊ ဆုိင္းဘုတ္ေတြ ခ်ခုိင္းလို႔ခ်၊ လုပ္ခဲ့တာ ေတာက္ေလွ်ာက္ပဲ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔လည္း ထပ္ၿပီး ထိန္းသိမ္းခံရ၊ ဘဘတုိ႔လည္း အတူတူ ထိန္းသိမ္းခံရၿပီး ျပန္ထြက္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ စည္း႐ံုးေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆုိင္းဘုတ္ေတြျပန္တင္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာပဲ။ လုပ္ရင္းလုပ္ရင္းန႔ဲ သူတုိ႔ဟာသူတုိ႔ အျမင္မၾကည္၊ သံသယေတြ၀င္ၿပီးေတာ့ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ အဖြဲ႕၀င္ေတြကို ဒီပဲယင္းထိေတာင္ ႐ိုက္တယ္ႏွက္တယ္ ျဖစ္တာပါပဲ။
အဲဒီေလာက္အထိ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာလည္း ဒီပဲယင္း ျဖစ္တာကျဖစ္တာပဲဆုိၿပီးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔ က ညီလာခံတက္ဖို႔နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ လႊတ္ပါ၊ ရံုးေတြ ကနားေတြ၊ ၿမိဳ႕နယ္ကဟာေတြ ျပန္ဖြင့္ေပးပါ။ ညီလာခံတက္ ဖို႔ အေျခအေနတခု ဖန္တီးၿပီးေတာ့ အေျဖရွာဖို႔အတြက္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပါရေစ။ ဘာတခုမွလည္း မလိုက္ ေလ်ာတဲ့အျပင္ ထပ္မံၿပီးေတာ့ အက်ဥ္းခ်တယ္၊ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္အဖြဲ႕၀င္ေတြကိုလည္း ကန္႔သတ္မႈေတြ၊ အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ လုပ္ခဲ့တာ ေတာက္ ေလွ်ာက္ပဲ။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ ကိုယ့္ဟာကို လုပ္ႏုိင္ကိုင္ႏုိင္တဲ့ အေနအထား လြြတ္လြတ္ ကၽြတ္ကၽြတ္ မရွိခဲ့ ဘူး။ အက်ဥ္းခ်၊ ဖမ္းဆီး အခ်ဳပ္အေႏွာင္ ၾကားထဲမွာလုပ္တာ အခုလည္းပဲ နည္းတာမဟုတ္ဘူး၊ တပံု တေခါင္း ထည့္ထား တာပဲ၊ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က တကယ္ကို က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ထဲကေန ဒီမိုကေရစီအေရးလုပ္လာခဲ့တာ အခုမွ မဟုတ္ပါဘူး စတည္ေထာင္ ကတည္းကေန လုပ္လာခဲ့တာပဲ။
ေမး။ ။ ဘဘနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔က ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြကို အတူတူတြဲလုပ္ၾကသလို၊ ဒီပဲယင္းကာလကိုလည္း အတူတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾက တယ္ဆိုေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘဘရဲ႕အျမင္ကို သိပါရေစ။
ေျဖ။ ။ သူက အိမ္ခ်ဳပ္က်ရင္ ဘဘလည္း အိမ္ခ်ဳပ္၊ သူက အိမ္ခ်ဳပ္ကေန ေထာင္ဒဏ္ အရွည္က်ရင္ ဘဘက အင္းစိန္ေထာင္က်၊ ေနာက္တခါ သူကအိမ္ခ်ဳပ္ ဘဘကရဲမြန္ အက်ဥ္းေထာင္ကိုသြား၊ တခါ ကိုယ္က ျပန္လြတ္လာ၊ သူကတခါျပန္လြတ္၊ အဲလိုသြားရင္းနဲ႔ သိလာတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူထုက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သြားတဲ့ ပြဲေတြက်ေတာ့ ျပည္နယ္ေတြကေရာ၊ တိုင္းရင္းသားေတြကေရာ လူငယ္ေတြ မ်ားလာတယ္။ အရင္တုန္းကေေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သမီးဆုိၿပီးေတာ့ လူလတ္ပိုင္းနဲ႔ အႀကီး ပိုင္းေတြေပါ့ေလ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ သြားတဲ့ေနရာမွာ လူငယ္ေတြ ေက်ာင္းသားေတြပဲ၊ အဲလိုျဖစ္လာတဲ့အခါၾကေတာ့ နအဖက စိုးရိမ္မႈေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ကခ်င္ျပည္နယ္ခရီးက စၿပီးေတာ့ ပစ္ရင္းခတ္ရင္း လုပ္လာတာပဲ။ ပစ္တယ္ဆိုတာကလည္း ေသနတ္နဲ႔ပစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေလာက္စာလံုးတို႔၊ ခဲတို႔နဲ႔ ပစ္တာတုိ႔၊ ကားသြားရင္ ကားကို ခဲနဲ႔ ပစ္ေပါက္တာတုိ႔ လုပ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့မွ ဒီပဲယင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး လုပ္ခဲ့တာေပါ့။
နဂိုကတည္းက လာတာကိုက သူက ေအာင္ျမင္ေအာင္ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ လုပ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ လာတာ။ ဟိုဟာျဖစ္ဖို႕ ဒီဟာျဖစ္ဖို႕ ဆိုတာမ်ိဳး တခုမွ မပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ လိုလည္း မလိုခ်င္ဘူး၊ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ဘာရယ္ညာရယ္ ျဖစ္ဖို႔ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္လည္း မရွိဘူး။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေခါင္းထဲမွာရွိတာက သူ႕အေဖဟာ လြတ္လပ္ေအာင္ လုပ္ေပးသြားခဲ့တာကို ျပန္လြတ္လပ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္တယ္။ တိုင္းရင္းသားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ရွိရင္လည္းပဲ လုပ္ေပးခ်င္တယ္။ ဒီစိတ္ကူးေတြ ရွိၿပီးေတာ့ လာခဲ့တာ လုပ္ခဲ့တာပဲ။ အခုထိလည္း သူက ဒီမိုကေရစီေရးမွာ ေနာက္ဆုတ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ လုပ္ဦးမွာပဲ၊ လုပ္ရဦးမွာပဲ။
ေမး။ ။ ငယ္ဘဝ ပံုရိပ္တခ်ိဳ႕နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲ ေရာက္ရွိလာပံုကို ေျပာျပေပးပါဦး။
ေျဖ။ ။ ဘဘ ငယ္ငယ္တုန္းက ေကာလိပ္ေက်ာင္း သိပ္ေနခ်င္တာ၊ ဆရာ၀န္လည္း သိပ္ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ စစ္ႀကီးျဖစ္သြားေတာ့ စိတ္ကူးေတြ အကုန္ေပ်ာက္သြားတယ္၊ အထက္တန္းေက်ာင္း တက္ၿပီးေတာ့ စစ္ႀကီးျဖစ္သြားတ့ဲအခါ တပ္ထဲေရာက္သြားၿပီး ပညာေရးက Gap ျဖစ္ေနတာေပါ့။ စိတ္ကူးေတြက အကုန္ ေပ်ာက္သြားၿပီး အေဖေသေတာ့ သာမေဏဘ၀နဲ႔ ေနလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။
ေနာက္တခါ စစ္ျဖစ္ေတာ့လည္း သာမေဏကေနထြက္ တပ္ထဲကို၀င္၊ ဒီလိုနဲ႔ စစ္သား ျပန္ျဖစ္လာတာေပါ့ေလ။ ေတာ္လွန္ေရး ၿပီးေတာ့လည္း ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘူးလားပဲ။ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္ေရာက္လာေရာ၊ အဲဒီမွာလည္း ကံက ျပန္ပါလာတယ္ ထင္တယ္။ သူမ်ားေတြ ဗိုလ္ေရြးတာထဲမွာ မပါဘူး၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပဳတ္က်တယ္၊ အားလံုး အမ်ားႀကီးထဲကမွ ၁၅၀ ေလာက္ ေရြးတာ၊ ဘဘက ၁၅၀ ထဲ ျပန္ပါသြားျပန္တယ္။ အဲလိုပါေတာ့ လုပ္လုိက္တာ။ စိတ္ထဲမွာကေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ ျပန္ျပန္စဥ္းစားမိၿပီး အဲလိုပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္ေပါ့ေလ။ ရဟန္းဘ၀တုန္းကလည္း မထြက္ေတာ့ဘူးလို႔ ေနတာ ဒါေပမယ့္လည္း အိမ္က မေျပမလည္ဆုိေတာ့၊ သားသမီးေတြကလည္းပဲ အိမ္မွာ ၾကည့္မယ့္သူ မရိွ၊ ပ်က္စီးကုန္ေတာ့မွာပဲဆိုၿပီး စိုးရိမ္တာနဲ႔ဲ ရဟန္း၀တ္ေနရာကေန ထြက္လိုက္တာ၊ ထြက္ၿပီးေတ့ာ Law ေျဖတာပဲ။
Law ေျဖေတာ့လည္း RL ေကာ LLB ေရာ ၿပီးသြားတယ္။ မာစတာ ဆက္တက္မလို႔ လုပ္ေနရင္းနဲ႔ ပေရာ္ဖက္ဆာ ဦးတင္အုန္း ကလည္း ဆံုးသြားတယ္။ ဆံုးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ၈၈ ကလည္း ေကာက္ျဖစ္ေတာ့ အကုန္လံုးပဲ တပည့္ေတြက တုိင္းမွဴးေဟာင္း ေတြေရာ လာေခၚတယ္၊ တိုက္တြန္းတယ္။ အဲဒီမွာ ဦးေအာင္ေရႊတို႔ တို႔နဲ႔ ေပါင္းလိုက္တဲ့ အခ်ိန္၊ တခါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လည္း ေပၚလာေရာ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈကို သေဘာက်တာနဲ႔ သူက ထက္လည္းထက္ျမက္တယ္ေလ။ ဘဘတုိ႔က တပ္ထဲမွာ ေနၿပီးေတာ့ တပ္လိုပဲေနတယ္။ သူကေတာ့ စာေပေလာက ကဆိုေတာ့ ႏွံ႔စပ္တယ္။ သူ႔အျမင္ေလးေတြ ကလည္း ေကာင္းတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သမီးလည္း ျဖစ္တယ္။ သူ႔အျမင္ကလည္း မလြတ္လပ္တာကို လြတ္လပ္ေအာင္ နဲ႔၊ ဒီမုိကေရစီဆံုးရႈံးတာ ျပန္ရေအာင္လုပ္ရင္းနဲ႔ ပါလာၿပီး ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ဒီေန႔အထိ လက္တြဲၿပီး လုပ္ျဖစ္သြားတာေပါ့။
| < Prev | Next > |
|---|