အင္းစိန္ သီးသန္႔ အက်ဥ္းေထာင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ သီးသန္႔ ေထာင္မွာ ႏိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ ေထာင္က် လာတဲ့ ၅ (ည) ေတြ အပါအ၀င္ ငါးခိုးဖမ္းမႈနဲ႔ ေထာင္က်လာတဲ့ ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြ၊ အျပင္ဘုတ္လို႔ ေခၚတဲ့ လြတ္ခါနီး ေထာင္ဝင္း ထဲထြက္ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ေထာင္က် အက်ဥ္းသားေတြ ရွိၾကပါတယ္။ တေန႔မွာေတာ့ အျပင္ဘုတ္ အက်ဥ္းသား တေယာက္ က်ေနာ့္ဆီကို ေရာက္လာျပီး က်ီးကန္း ေပါက္ေလး တေကာင္ကို ေဆးလိပ္ အလိပ္ ၂၀ နဲ႔ လာေရာင္း ပါတယ္။ တကယ့္ကို အေပါက္ေလးပါ၊ ႏႈတ္သီးေဘး ႏႈတ္ခမ္း ေလးေတြေတာင္ မပ်က္ေသးပါဘူး။ က်ေနာ္လည္း သနားတာနဲ႔ က်ီးကန္းေလးကို ၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီကစျပီး က်ီးကန္းေလးနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ သံေယာဇဥ္ စခဲ့တယ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။
က်ီးကန္းေလးကို က်ေနာ့္ တိုက္ခန္းရဲ႕ ေထာင့္မွာ တုတ္တန္းေလး တခု လုပ္ေပးျပီး တင္ထားပါတယ္။ က်ီးကန္း ေလးဟာ မနက္မိုး မလင္းခင္ သူ႔ရဲ႕ က်ီးအာသံ မေပါက္ေသးတဲ့ အသံေလးနဲ႔ တစာစာ စတင္ ေအာ္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလို ေအာ္ေနတာဟာ က်ေနာ္ မႏိုးမခ်င္းပါပဲ။
တုတ္တန္းက က်ေနာ့္ အရပ္ေလာက္ ျမင့္ေတာ့ ေအာက္ကိုလည္း သူ ခုန္မဆင္းရဲ ရွာပါဘူး။ က်ေနာ္ႏိုးသြားေတာ့မွ ေျမပဲ ဒါမွမဟုတ္ ဟင္းဖတ္တဖတ္ကို၀ါးျပီး သူ႔ကိုခြံ႕ေပးတဲ့အခါ တကယ္ကို ငွက္မိခင္ခြံ႕တာကိုစားတဲ့ ငွက္သားေပါက္ ေလးေတြလို အသံတစာစာေအာ္ရင္း အငမ္းမရ စားပါေတာ့တယ္။
စားျပီးသြားတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ျပန္အိပ္သလို သူလည္း တန္းေပၚမွာ ခဏျပန္အိပ္ပါတယ္။ မနက္ ၇ နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္လည္း အိပ္ရာႏိုးလာသလုိ သူလည္း ႏိုးလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူ႔ကို တန္းေအာက္ကို ခ်ေပးၿပီး အခန္းထဲမွာ ဒီအတိုင္း လႊတ္ေပးထားလိုက္ပါတယ္။ ထူးျခားတာက အဲဒီ က်ီးကန္းေလးဟာ အခန္းထဲကေန အခန္းျပင္ကို လံုး၀မထြက္ဘဲ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို တခ်ိန္လံုး လိုက္ျပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနတာပါပဲ။ ေနာက္ျပီး တခ်က္တခ်က္မွာ သူ႔ရဲ႕မပီတဲ့ က်ီးအာသံေတြကိုလည္း အာတတ္ ပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်ီးကန္းေလးဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ီးရာ၀င္လာခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အဲဒီလို ၃ လေလာက္ေန အၿပီးမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အေမြးအေတာင္ေတြ စံုလင္စျပဳလာပါၿပီ။ အခန္းထဲမွာ ေန႔စဥ္ေနေနတဲ့ က်ီးကန္းေလးဟာ တစတစ အခန္းျပင္ကိုထြက္တတ္ လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တိုက္ခန္းေရွ႕က ေရကန္မွာေရသြားခ်ဳိးတတ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုး တေထာင္လံုးကို ေလွ်ာက္လည္ သြားတတ္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပဲ သြားသြား က်ေနာ္ထမင္းစားေလ့ရွိတဲ့ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ ေလာက္မွာေတာ့ က်ေနာ့္အခန္းကို ေရာက္ေအာင္ျပန္လာၿပီး အစာေတာင္းစားပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ က်ီးေကာင္ ၀င္သြားခဲ့ေပမယ့္ သူဟာ အစားကို သူ႔ဘာသာသူ ဘယ္ေတာ့မွမစားဘဲ က်ေနာ္ေကၽြးမွသာ စားပါတယ္။ က်ေနာ္သူ႔ကိုခြံ႕မေကၽြးဘဲ စမ္းၾကည့္ၿပီး ၾကမ္းေပၚကို ဒီအတိုင္းခ်ထားၾကည့္ပါတယ္။ လံုး၀ မတို႔မထိပါဘူး။ က်ေနာ့္ပုခံုးေပၚကို ခံုတက္လာၿပီး တစာစာေအာ္ပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္ပဲ လက္ေလွ်ာ႔ျပီး သူ႔ကို ခြံ႕ေကၽြးရေတာ့တာပါပဲ။
ေန႔လယ္စာစားၿပီးတာနဲ႔ အျပင္ျပန္ထြက္သြားၿပီး ညေန ေန၀င္ခါနီး အခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္အခန္းကို ျပန္ေရာက္ လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ သနားဖို႔ေကာင္းတာက အျပင္က ေညာင္ပင္ႀကီးမွာ က်ီးကန္းအုပ္က တအာအာနဲ႔ အိပ္တန္း ၀င္ေနခ်ိန္မွာ သီးသန္႔ေထာင္တိုက္ထဲက က်ီးကန္းေလးကလည္း တအာအာနဲ႔ လိုက္ေအာ္ေနတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ သူေအာ္ရံုပဲ တတ္ႏိုင္တာပါ။ က်ီးဆိုေပမယ့္ က်ီးတို႔တတ္အပ္တဲ့ အတတ္ပညာကို သူ လံုး၀မွ မတတ္ေျမာက္ ခဲ့တာဘဲ။ ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ က်ီးကန္းေလးဟာ အိပ္တန္း၀င္ခါနီး က်ေနာ္တို႔ ေရခ်ဳိးကန္မွာ ေရကစားေနတဲ့က်ီးကန္းေတြၾကားထဲကို မေယာင္မလည္နဲ႔ ေရာက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာျဖစ္မလဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ က်ီးကန္းအုပ္ဟာ သူ႔ကို၀ုိင္းၿပီး ထုိးဆိတ္ၾကပါေတာ့တယ္။ က်ီးအုပ္က လူနဲ႔ေနတဲ့ က်ီးကန္းကို လက္မခံဘူးထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ့္က်ီးကန္းေလးဟာ နာလြန္းလို႔ တစာစာေအာ္ၿပီး က်ေနာ့္အခန္းကို ပ်ံေျပးလာပါတယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာလည္း ဒဏ္ရာတခ်ဳိ႕ ရသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ့္က်ီးကန္းေလးဟာ က်ီးကန္းအုပ္ဆီ မသြားေတာ့ဘဲ။ က်ေနာ့္တိုက္ခန္းထဲကေနပဲ က်ီးကန္းေတြနဲ႔ ၿပိဳင္တူ လိုက္အာေနရွာပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္က်ီးကန္းေလးမွာ ကိုယ္ပိုင္နာမည္မရွိေသးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ သူနာမည္ရေတာ့မယ့္ ကိစၥကို က်ေနာ့္က်ီးကန္းေလး စတင္ လုပ္ေဆာင္လာပါေတာ့တယ္။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ထြက္သြားတဲ့ က်ီးကန္းေလးဟာ အရင္ကလုိ ထမင္းစားခ်ိန္မွ ျပန္ေရာက္လာတာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တိုက္ခန္းကိုျပန္လာတဲ့အႀကိမ္က စိပ္လာ ပါတယ္။ သူျပန္လာတိုင္းလည္း ႏႈတ္သီးမွာ ဇြန္း၊ ဒါမွမဟုတ္ မီးျခစ္၊ ဆပ္ျပာ၊ ေဆးေပါ့လိပ္ တခုမဟုတ္ တခု ပါလာတတ္စၿမဲပါပဲ။
ဒါကို က်ေနာ္လည္း ပထမေတာ့ သတိမထားမိဘူး။ တရက္မွာေတာ့ ဟင္းဘူးေတြထားတဲ့ အေနာက္ကို ၾကည့္မိတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဇြန္းေတြ၊ မီးျခစ္ေတြ၊ ေဆးေပါ့လိပ္ေတြ အမ်ားႀကီးကိုေတြ႕ေတာ့မွ က်ေနာ့္ က်ီးကန္းေလး ခ်ီ ခ်ီလာတယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီေန႔ကစၿပီး ပစၥည္းတခုခ်ီလာတိုင္း အုန္းလက္ ေသးေသးေလးနဲ႔ သူ႔ေပါင္ကို ရိုက္ျပီး အျပစ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီလို ရိုက္ရင္လည္း သူ႔ခမ်ာ ေအာ္လိုက္တာဆိုတာ ငယ္သံေတာင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အက်င့္က ေပ်ာက္သလား ဆိုေတာ့ မေပ်ာက္ဘူး ခ်ီၿမဲ ခ်ီလာဆဲပါပဲ။
ေနာက္ဆံုး ရိုက္တဲ့အလုပ္ကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ျပ္ီး က်ေနာ္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ကေတာ့ က်န္တဲ့ တိုက္ခန္းေတြကို ဇြန္းေတြ၊ မီးျခစ္ေတြေပ်ာက္ရင္ က်ေနာ့္အခန္းမွာ လာေမးၾကပါဆိုျပီး လိုက္ေျပာရတဲ့ အလုပ္ပါပဲ။ က်ေနာ္ကလည္း ေန႔စဥ္ေျပာ၊ က်ီးကန္းေလးကလည္း ေန႔စဥ္ခ်ီလာ၊ အဲဒီလိုနဲ႔ သံသရာလည္ေနတုန္း က်ေနာ္တို႔တိုက္ထဲက ဘယ္သူက ကင္ပြန္းတပ္လိုက္တယ္ မသိဘူး။ က်ေနာ့္က်ီးကန္းေလးကို “သူခိုး” လို႔ နာမည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီနာမည္ကို တိုက္တတိုက္လံုးကလည္း ကန္႔ကြက္သူမရွိ အားလံုး ေထာက္ခံ ၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာပဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ က်ီးကန္းေလးမွာ သူခိုး ဆိုတဲ့ နာမည္ တလံုးရသြားခဲ့ပါျပီ။ အရင္တုန္းက သားေရ လုိ႔ ေခၚမွသိတဲ့ က်ီးကန္းေလးဟာ သူခိုးေရလို႔ ေခၚရင္ သူ႔နာမည္ကို သူသိေနခဲ့ပါၿပီ။ ထူးျခားတဲ့ တခ်က္က သူ ဘယ္ေနရာေရာက္ေန ေရာက္ေန၊ က်ေနာ္က တိုက္ထဲကေန အက်ယ္ႀကီး သူခိုးေရလို႔ ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ့္ တိုက္ခန္းေရွ႕ကို ပ်ံ၀ဲလာၿပီး က်ေနာ့္ပုခံုးေပၚကို တက္နားေတာ့တာပါပဲ။ ျပီးရင္း သူ႔ႏႈတ္သီးနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဦးေခါင္းကို မနာေအာင္ ထုိးဆိတ္တတ္ပါတယ္။ က်ီးကန္းေလးနဲ႔ က်ေနာ္ရဲ႕ မျမင္ရတဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးဟာ တင္းသထက္ တင္းလို႔ ေနခဲ့ပါျပီ။
အဲဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ က်ီးကန္းေလး ခြဲခြာရမယ့္ ေန႔တေန႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။
တိုက္ထဲကို ေထာင္မႉးတေယာက္ ေရာက္လာျပီး က်ေနာ္တို႔နာမည္ေတြ ေခၚပါတယ္။ အားလံုး အိပ္ရာလိပ္ ျပင္ထားဖို႔နဲ႔ မၾကာခင္ ေထာင္ေျပာင္း ေတာ့မယ့္အေၾကာင္း လာေျပာပါတယ္။ သူမ်ားေတြ အိပ္ရာလိပ္ သိမ္းေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ က်ီးကန္းေလးကို သူခုိးေရ၊ သူခိုးေရ လို႔ ေအာ္ေအာ္ေခၚေနပါတယ္။
ထူးျခားတာက အရင္တုန္းက ဘယ္အခိ်န္ပဲ ေခၚေခၚ ေရာက္လာတတ္တဲ့ က်ီးကန္းေလးဟာ အဲဒီေန႔ကက်မွ ဘယ္လိုမွ ေခၚလို႔မရဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္ မနားတမ္းေခၚေနေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေထာင္ေျပာင္းမယ့္ ကားေပၚကို က်ေနာ္ တက္လိုက္ရ ပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ့္ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြဟာလည္း ေခါင္းမွာ စြပ္ထားတဲ့ ေခါင္းစြပ္ၾကားထဲကေန တျဖည္းျဖည္း က်လာပါေတာ့တယ္။ က်ီးကန္းေလးရဲ႕ သတင္းကိုေတာ့ က်ေနာ္အၿမဲ နားစြင့္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ီးကန္းေလးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဘယ္လို သတင္းမ်ဳိးမွ က်ေနာ့္ဆီကို ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ လြတ္ရက္ေစ့လို႔ ေထာင္ကလြတ္ခဲ့ၿပီး က်ီးကန္းေလးရဲ႕သတင္းကို စံုစမ္းဖို႔အတြက္ က်ေနာ္ ေထာင္ေျပာင္းစဥ္က တခန္းတည္း ေနခဲ့တဲ့ ကိုဖုန္း (ယခု ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ) အိမ္ကို သြားစံုစမ္းၾကည့္ပါတယ္။
ကိုဖုန္းအစ္မ အေျပာအရေတာ့ က်ေနာ္ေထာင္ေျပာင္းသြားျပီးတဲ့ ညေနမွာ က်ီးကန္းေလးဟာ က်ေနာ့္ အခန္းကို ျပန္လာျပီး က်ေနာ့္ကို မေတြ႕ရလို႔ ပ်ာယာခတ္ျပီး တခန္း၀င္ တခန္းထြက္နဲ႔ လိုက္ရွာေနတဲ့ အေၾကာင္း၊ ေနာက္ တေန႔မွာေတာ့ ကိုဖုန္းက ၀န္ထမ္း တေယာက္နဲ႔ အျပင္ကို ထုတ္လိုက္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ခဏ အၾကာမွာေတာ့ အျပင္ကို ပ်ံသန္းသြားေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့အခါ ...။
က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ က်ီးကန္းေလးဟာ အခုအခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္ေနဆဲျဖစ္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ ေနတုန္းပါပဲ။ က်ီးကန္းေတြေတြ႕ရင္ အၿမဲတမ္း လိုက္ၾကည့္ေနမိသလို၊ ၾကည့္ရင္းနဲ႔လည္း သူခိုးေရလို႔ ေအာ္ေခၚမိတုန္းပါပဲ။ က်ေနာ့္ရဲ႕ သူခိုးသာမွန္ရင္ က်ေနာ့္ပုခံုးေပၚကို လာနားမွာပါပဲ။
က်ေနာ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ာ။ က်ီးကန္းေတြထဲမွာ သူခိုးလုိ႔ေအာ္လိုက္လို႔ လွမ္းၾကည့္တဲ့ က်ီးကန္းေလး တေကာင္ေတြ႕ရင္ အဲဒီက်ီးကန္းေလးဟာ က်ေနာ့္ က်ီးကန္းေလးသာ ျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။
| < Prev | Next > |
|---|
