တကယ္က မမာမာဦးကို ေထာင္ဝင္စာ ပံုမွန္ေတြ႔ေနတာကလည္း ဆံုးသြားတဲ့ အေဖ တေယာက္တည္း ဆိုေတာ့ ေသ သြားသူ ဒုကၡထက္ က်န္ရစ္သူ ဒုကၡက ပိုႀကီးေနတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၇၀ ျပစ္ဒဏ္ခ်ျခင္းခံရသူ၊ ေနထိုင္ရာၿမိဳ႕ကေန ညအိပ္ ခရီးရွည္ သြားရမယ့္ေနရာမွာ ဘယ္ေဆြမ်ိဳးက အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး သြားေတြ႔ေပးပါ့မလဲ။ သြားျပန္ရင္လည္း ပံုစံ ၁၀၊ အိမ္ေထာင္စု စာရင္းဝင္ မဟုတ္ရင္ ဘယ္ေထာင္က ေပးေတြ႔မွာလဲ။ ေတာင္ငူေထာင္က ေထာင္ပိုင္ႀကီး ဦးေငြစံတို႔လို လူစိတ္ရွိတဲ့ ေထာင္ပိုင္မ်ိဳးသာ ဒီအခက္အခဲကို ကူညီႏုိင္မယ္။ စစ္ တပ္ ကို မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရ လုပ္ခ်င္တဲ့ ေထာင္ပိုင္မ်ိဳးဆို ေထာင္ဝင္စာ သြားေတြ႔သူကိုေတာင္ ျပႆနာရွာႏိုင္တယ္။ မမာမာဦးအတြက္ အခက္အခဲကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ႀကီးမားတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ရွည္ေနရသူေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားရမယ့္ အထဲမွာ သက္ႀကီးရြယ္အို မိဘမ်ားရဲ႕ က်န္းမာေရး၊ နာေရးကအစ ႀကိဳတင္ ေတြး ေတာ ထားရမယ့္ အထဲမွာပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တာေတြကို ႀကိဳတင္ မျပင္ဆင္ထားခဲ႔ရင္ တကယ္ရင္ဆိုင္ ေတြ႔ႀကံဳရတဲ႔အခါ စိတ္တင္ ထိခိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ လူပါ ဘုံးဘံုးလဲသြားတတ္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးစြာထားတဲ့ ကိစၥေတြထဲမွာ မိသားစုနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔လိုျခင္းက ထိပ္ဆံုးမွာရွိတယ္။
ေထာင္ထဲမွာ ရွိေနတုန္း အျပင္က အေဖ၊ အေမ တဦးဦး ဆံုးသြားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးကို မၾကာခဏ ႀကံဳေတြ႔ဖူးတယ္။ ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲမွာ မေမ႔ေပ်ာက္ႏိုင္တဲ့ နာေရးႏွစ္ခုကို စိတ္ထဲမွာ စြဲေနတယ္။ ေထာင္အျပင္က မိသားစုက ေထာင္ထဲကလူ စိတ္ဒဏ္ရာ မရေစခ်င္လို႔ ဖံုးကြယ္ထားတဲ့ ကိစၥေတြ မ်ားစြာရွိမယ္။ အထူးသျဖင့္ မိသားစု ထဲက တဦးဦးရဲ႕ နာေရးကိစၥကို ေျပာျပမထားဘဲ ဖံုးကြယ္ထားတတ္ၾကတယ္။ ဒီဖံုးကြယ္မႈက ကာယကံရွင္ကသာ မသိတာ၊ က်န္တဲ့သူေတြက အားလံုး သိေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကာယကံရွင္အတြက္ မိသားစုအလိုက် ဝိုင္းဖံုးကြယ္ ေပးထားၾကရတာေပါ့။ သူမသိေစခ်င္လို႔ အျပင္ဘက္က ဆံုးသြားသူနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ စကားအရိပ္အေရာင္ကိုေတာင္ မဟမိဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရတယ္။
အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုက ၈၈ ခုႏွစ္က နာမည္ႀကီးသြားတဲ့သူပါ။ BBC နဲ႔ဆက္သြယ္ၿပီး ေန႔စဥ္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ႀကိဳးစား ေဖာ္ထုတ္ေပးေနသူ။ အဂၤလိပ္ သတင္းေထာက္ ခရစၥတိုဖာ ဂါးနက္ကို ကူညီေနတဲ့ BBC ဦးေနမင္းဆိုတာ ၈၈ ကတည္းက ႏိုင္ငံေရးေလာကကို ဝင္လာသူတိုင္း သိၾကတယ္။ သူ႔ကို လာေတြ႔တဲ့ ႏွမတေယာက္ဟာ ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႔ၿပီး အျပန္ ကား မေတာ္တဆျဖစ္ၿပီး လမ္းမွာ ဆံုးသြားတယ္။
ဒီသတင္းကို သူ႔အိမ္က ဦးေနမင္းကို ေပးမသိဘူး။ ဆံုးသြားတဲ့ ႏွမက မၾကာခဏ ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႔တတ္သူ ဆိုေတာ့ ဦးေနမင္းက အဲဒီ ႏွမအေၾကာင္းကို ေမးမွာပဲ။ ဒီအတြက္ သူ႔အိမ္ကလည္း ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားတယ္။ ဆံုးသြားတဲ့ႏွမ ရွမ္းျပည္ဘက္ကို အလုပ္ေျပာင္းသြားရၿပီလို႔ ဦးေနမင္းကို ေျပာထားတယ္။ တခါတခါ ရွမ္းျပည္ထြက္ ပစၥည္းေလးေတြေတာင္ ေထာင္ဝင္စာမွာ ပါလာေအာင္ အိမ္ကစီစဥ္တယ္။ ရွမ္းျပည္ေျပာင္းသြားတဲ့ ႏွမက ေထာင္ထဲ က သူ႔အစ္ကိုဆီ စားစရာပို႔ေပးတဲ့ သေဘာေပါ့။
ဒီလို ပိပိရိရိ အိမ္က လုပ္ထားေတာ့ အတူေန ရဲေဘာ္ေတြကလည္း သိသိနဲ႔ ေနေပးရတာေပါ့။ သူ႔ႏွမက အမွတ္တရ ေပးလိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြ၊ စားစရာေတြကို ရဲေဘာ္ေတြကို ညီမက ေပးလုိက္တာဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ ေဝငွတိုင္း လက္ခံယူရ သူေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ စိတ္မေကာင္းျခင္း ေတြနဲ႔ လက္ခံရတယ္။ သူကေတာ့ သူ႔ညီမရဲ႕ အမွတ္တရ ပစၥည္းဆိုၿပီး ၾကည္ႏူးေနခ်ိန္မွာ အျဖစ္မွန္သိေနတဲ့ က်န္ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ မခ်ိတင္ကဲ ခံစားရတယ္။ ေသာကျဖစ္ရမယ့္သူက ပိတိျဖစ္ၿပီး ေသာကနဲ႔ မဆိုင္သူက ရင္နင့္ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။
အျပင္က လူေတြကလည္း သူ႔ကို ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ၿပီး အျပန္မွာ ဒီလို မေတာ္တဆ ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ကာယကံရွင္ ဦးေနမင္း ပိုခံစားရမယ္လို႔ တြက္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေထာင္ဝင္စာလာတိုင္း ဦးေနမင္းဆီ ရွမ္းျပည္ေရာက္ညီမရဲ႕ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ပါလာစၿမဲပဲ။ လက္ေဆာင္ေတြပါတိုင္း သူကေတာ့ ေပ်ာ္လို႔။ ဦးပဥၨင္းတို႔မွာသာ ...
ေနာက္တေယာက္က ဦးေနမင္းနဲ႔ မျခားပါဘဲ။ အားလံုးဝိုင္း ဖံုးကြယ္ေပးရတဲ့ နာေရးကိစၥ တခုပါ။ ေထာင္က်သူတိုင္းရဲ႕ စိတ္မွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စိတ္ကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ အျပင္ကလူမ်ားက ေထာင္က်ေနတဲ့ တဒုကၡအျပင္ စိတ္ေသာကေရာက္တဲ့ ေနာက္ထပ္ ဒုကၡတခု မျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ တကယ့္ေစတနာနဲ႔ ဖံုးကြယ္ထားၾကတာပါ။ အိမ္ကလူေတြက မသိေစခ်င္ေတာ့ အထဲက ရဲေဘာ္ေတြကလည္း ဝိုင္းဖံုးကြယ္ေပးထားရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အားလံုးရဲ႕ လူသားဆန္တဲ့ ေစတနာေတြကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။
သူကေတာ့ ၄၈၂၈ အတြဲထဲက ကိုရဲဝင္းပါ။ ကိုရဲဝင္းရဲ႕အေဖက အရာရွိေဟာင္းဆိုေတာ့ အစိုးရကိစၥေတြ သတင္းကိစၥေတြ သူမ်ားထက္ ေျပာတတ္ဆိုတတ္တယ္။ သူ႔အေဖဆီက သတင္းစကားေတြကိုလည္း ရဲေဘာ္အားလံုးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ၾကတယ္။ သူ႔ရဲ႕ နာမည္က “ဦးကိုး” မို႔လို႔ ကိုဂ်င္မီက ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ “မစၥတာႏိုင္း” ဆီက ဘာသတင္းထူးလဲလို႔ ေမးေလ့ရွိတယ္။ က်န္းမာေရးအရ ခြဲစိတ္ကုသ ခံထားရတာမို႔ သူ႔ရဲ႕ အစာအိမ္ အျပင္ထုတ္ထားရတယ္။ ဒီအဘရဲ႕ ေမတၱာကို ေတြ႔ရေတာ့ မိဘေမတၱာဆိုတာ ႀကီးမားေၾကာင္း သေဘာေပါက္ရတယ္။
မိခင္ႀကီးအေၾကာင္းကို ကိုရဲဝင္း မသိေအာင္ ဖံုးကြယ္ေပးထားတယ္။ တကယ္က သူ႔မိခင္ႀကီးက အျပင္ေလာကမွာ ဆံုးေနၿပီ။ ဒီသတင္းကို ကိုရဲဝင္းထံ မေရာက္ဖို႔ မ်ိဳးစံုတားဆီးထားတယ္။ လူတအုပ္ႀကီး ေထာင္ဝင္စာ လာေတ႔ြတယ္။ အေဖာ္ေတြကပါ ဦးကိုးရဲ႕အလိုက် ကိုရဲဝင္း မသိေအာင္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။ က်န္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ အားလံုးကေတာ့ သိေနၾကၿပီေလ။ မိသားစုအလိုက် ကိုရဲဝင္းမသိေအာင္ စကားလံုးေတြ အစမထြက္ေအာင္ ထိန္းေပးၾကတာေပါ့။
ကိုရဲဝင္းဆိုတာက ေထာင္ႏွစ္ခါက်တဲ့သူ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ အျပင္ထြက္တဲ့ကိစၥ စီစဥ္ကူညီေပးခဲ့လို႔။ ပထမတႀကိမ္ကလည္း ေထာင္တခါက်ခဲ့ေသးတယ္။ သူ႔ဆီက ေထာင္တြင္း အေတြ႔အႀကံဳေတြကို နားေထာင္ရစဥ္က သူေျပာတဲ့စကားေတြကို မွတ္မိေနတယ္။
“က်ေနာ္တို႔ ဟိုတခါ ေထာင္က်တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ သူ႔ရည္းစား မဂၤလာေဆာင္တဲ့ သတင္းစာ ျဖတ္ပိုင္းေလးကို ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ခံစားသြားရတယ္”
ဒါက သူေျပာျပတဲ့ စကားပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ ဦးပဥၨင္းတို႔ ေထာင္ထဲမွာ သတင္းစကားေတြ အားလံုး ပိတ္ဆို႔ တားဆီးျခင္း ခံထားရတဲ့အခ်ိန္ေလ။
အက်ဥ္းသားအားလံုးရဲ႕ သတင္းစကားရဖို႔ ျပတင္းေပါက္ဟာ ေဆးလိပ္ဖင္စီခံ ေလးပါ။ အစီခံကို ပတ္ထားတဲ့ သတင္းစာ အပိုင္းေလးေတြဟာ အျပင္ေလာကကို ၾကည့္ဖို႔ အေပါက္ေလးတခုေပါ့။ ဦးပဥၨင္းတို႔ရဲ႕ ျပတင္းတံခါးေလး ကေန ကိုရဲဝင္းအေမရဲ႕ နာေရးသတင္းေလးမ်ား ဝင္လာခဲ့ရင္ ဖံုးထားသမွ် အားလံုးေပၚၿပီ။ သူကလည္း သူ႔အေမနဲ႔ ပတ္သက္သမွ် မၾကာခဏ ေျပာျပတတ္ေတာ့ ၾကားရသူေတြ ရင္ထဲဘယ္ခ်ိပါ့မလဲ။ သူကေတာ့ အေမ အိပ္ရာထဲ လဲေနတယ္ပဲ သိသြားတယ္။ အိမ္ကိုလည္း အေမအေၾကာင္း မၾကာခဏ ေမးေနတဲ့ပုံပဲ။ သူေမးတိုင္း ေထာင္ဝင္စာလာ ေတြ႔တဲ့ အေဖက ဖုံးကြယ္ေနရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုရဲဝင္းအေမရဲ႕ နာေရးကိစၥ ကိုရဲဝင္း လြတ္တဲ့အထိ သိမသြားဘူး။
သူမ်ားအေၾကာင္းေတြကိုသာ ေတြးေန ေရးေနတယ္။ ဦးပဥၨင္းေရာ ဘယ္လိုေတြ ရင္ဆိုင္ခဲ့ေသးလဲ ေမးရင္ ေျဖရမယ့္ စကားက ဦးပဥၨင္းလည္း ထူးမျခားနား ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။
ဒီလိုနာေရးကိစၥ ေျပာရမယ့္သူေတြစာရင္းမွာ ဦးပဥၨင္းလည္း ပါေနတာကိုး။ ဦးပဥၨင္းနဲ႔ ဦးပဥၨင္းအေဖအေၾကာင္းက တရြာလုံး ေျပာစမွတ္တြင္မယ့္အျဖစ္ေတြ ရွိခဲ့တယ္။ အေဖနဲ႔သား အယူအဆ မတူတာတပိုင္း။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အယူအဆ ကြဲလြဲေနပါေစ။ သားဒုကၡေရာက္ေတာ့ ကေသာကေမ်ာ တရားရံုးကို ေရာက္လာတယ္။ ၁၄ ရက္တခါ သူကိုယ္တိုင္လာတယ္။ လိုအပ္တာေတြကို ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္ေပးတယ္။၁၀ ႏွစ္ကာလအတြင္းမွာ သူမလာႏိုင္ရင္ေတာင္ အစ္မေတြ ညီမေတြကို ရက္တိတိက်က် သြားေအာင္ လႊတ္ေပးတယ္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ မိုးတြင္းမွာ အေဖမလာတာ ရက္ေတာ္ေတာ္ ၾကာသြားတယ္။ ခါတိုင္းလိုပဲ အာဂႏၲဳဖ်ား တခုခုလို႔ပဲ ထင္ေနတာ။
ဦးပဥၨင္းထံ မေရာက္ေစလိုတဲ့ သတင္းစကားကို သူတို႔ လုံေအာင္ မပိတ္ဆို႔ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အေဖဆုံးၿပီး ေနာက္သုံးလ ေလာက္ အၾကာမွာ ဦးပဥၨင္းထံ သတင္းစကားက ေရာက္လာၿပီ။
မၾကာခင္ ေရာက္လာတဲ့ ေထာင္ဝင္စာမွာ မသိသလိုနဲ႔ ...
“အေဖေနေကာင္းလား”
ဒီစကားကို ေမးလိုက္တယ္။
သူတို႔မ်က္ႏွာကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထား ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အေတာ္ဆုံး သ႐ုပ္ေဆာင္ေရြးရင္ ဦးပဥၨင္းအစ္မႀကီး ရမွာေသခ်ာတယ္။ မ်က္ႏွာတခ်က္ မပ်က္ဘူး။ မလာခင္ကတည္းက ေတာ္ေတာ္ ျပင္ဆင္ထားပုံရတယ္။
“အေဖ ေနမေကာင္းတာ သက္သာလာပါၿပီ။ ဦးပဥၨင္းကို က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္တဲ့ မွာလိုက္တယ္”
ဒီေတာ့ ဦးပဥၨင္းလည္း မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သိထားတာေတြ ေျပာျပလိုက္တယ္။
“အေဖဆုံးတာ ငါသိၿပီးပါၿပီ။ ငါက ႀကံဳေတြ႔ႏိုင္တာေတြကို ႀကိဳေတြးထားၿပီးသားပါ”
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခံႏိုင္ရည္ရွိတဲ့ပုံနဲ႔ ဦးပဥၨင္းကေျပာေတာ့ အမႀကီး ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုတယ္။ ၿပီးေတာ့
“အစ္မႀကီးတို႔ ေမာင္ေလးကို မေျပာဖို႔ တိုင္ပင္ထားၾကတာ။ အျပင္ကလူထက္ အထဲကလူက ပိုခံစားရမယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ မေျပာတာပါ”
သူကဆက္ၿပီး အေဖဆုံးခါနီး အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေျပာျပတယ္။
“အေဖဆုံးခါနီးေတာ့ သတိမရတခ်က္ ရတခ်က္ အခ်ိန္မွာ အေဖတရားမွတ္ တရားမွတ္လို႔ သတိေပးေတာ့ သူသိေၾကာင္း အမူအယာျပတယ္။ အခုေျပာေနတာ ဘယ္သူလဲ သိလားဆိုေတာ့၊ ငါသိပါတယ္ ဦးပဥၨင္းပါတဲ့”
အစ္မႀကီးက ေျပာရင္း ပို႐ိႈက္သံ ထြက္လာတယ္။ ဦးပဥၨင္းလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ ျပင္ဆင္ထားၿပီ မွတ္တာ၊ ရင္ထဲဆို႔လာမွ မ်က္လုံးေတြလည္း ေဝဝါးေနတာ သတိျပဳမိေတာ့တယ္။ အေဖ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူ႔ကို ေတြ႔ခ်င္ေနမွန္း သိသာတယ္။ အေဖရဲ႕ေနာက္ဆုံးစိတ္ကူးထဲ အေတြးထဲမွာ အနီးနား ဘယ္သူရွိေစခ်င္မွန္း သူ႔စကားေတြ ျပေနတယ္။ ဒီလိုေသာကေတြကို မခံစားေစခ်င္လို႔ အျပင္ကလူေတြက သတင္း စကားေတြကို လွ်ဳိ႕ဝွက္ထားၾကတာကိုး။
ဦးပဥၨင္း စိတ္မေကာင္းဘူး။ ေထာင္က်ေနသူ တဦးရဲ႕ အျပင္ဘက္က ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း တဦးဦးရဲ႕ နာေရးဆို ပိုစိတ္ထိခိုက္ ခံစားရတယ္။ မိသားစုဝင္ တဦးဦးရဲ႕ ေထာင္ထဲကလူကို မသိေစခ်င္တာကိုလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္။ သူတို႔ ႏႈတ္ကို ပိတ္ထားေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကလည္း ခိုင္ခိုင္လုံလုံ ရွိေနတာကိုး။
အရွင္ဇဝနသည္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း ျဖစ္ၿပီး သာသနာ့ဥေသွ်ာင္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ မ်ား အဖြဲ႔၊ မဲေဆာက္႐ံုး ၏ တာဝန္ခံ လည္းျဖစ္ပါသည္။
| < Prev | Next > |
|---|