သက္ရွိသတၱ၀ါတုိင္း၏ အသက္သည္ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရတုိ႔ ေပၚတြင္ တည္မွီသည္။ ထုိအထဲတြင္ အာဟာရသည္ လူသားတုိင္း၊ သက္ရွိသတၱ၀ါတုိင္း အသက္ ရွင္သန္ေစသည့္ အဓိက အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာစကားပံု တခုတြင္ ထမင္းအသက္ ၇ ရက္၊ ေရ အသက္ ၁ မနက္ဟု ဆုိထားသည္။
ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ဘ၀တြင္ အစာအာဟာရသည္ အေရးႀကီးသည့္ အသက္ ရွင္သန္ရာျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အသက္ေသဆံုး ရမည္ကို မေၾကာက္ဘဲ မိမိ၏ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ ဆံုးရႈံးနစ္နာေနသည့္ ေတာင္းဆုိခ်က္ တစံုတရာကို အစာငတ္ခံ၍ မိမိဆႏၵကို ထုတ္ေပၚျပသျခင္းသည္ ဘ၀တြင္ အျမင့္မားဆံုး စြန္႔လႊတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ အာဏာရွင္လက္ေအာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ စစ္အက်ဥ္းေထာင္မ်ားထဲတြင္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားက မၾကာခဏ ဆုိသလုိ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေလ့ ရွိသည္။
၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အျပတ္ အသတ္ အႏိုင္ရခဲ့ေသာ အမ်ိဳးသား ဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္(NLD) ကို န-၀-တ စစ္အစိုးရက အာဏာမအပ္သျဖင့္ အာဏာလႊဲေပးေရး၊ မတရား အက်ဥ္းခ်ခံထားရသူမ်ားအား ႁခြင္းခ်က္မရွိ လႊတ္ေပးေရး၊ အက်ဥ္းသား အခြင့္အေရးမ်ားအတြက္ အင္းစိန္ေထာင္မွ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္ အျခား ေသဒဏ္က် အက်ဥ္းသားမ်ား စုစုေပါင္း ၂၀၀ ခန္႔က အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပၾကသည္။
ထုိျဖစ္ရပ္သည္ ဂႏၶီေၾကညာခ်က္၏ အက်ိဳးဆက္ဟု ေျပာလွ်င္ ရမည္ ထင္ပါသည္။ အနုိင္ရပါတီ NLD မွ လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား အပါအ၀င္ တျခား ႏုိုင္ငံေရးပါတီ မ်ားမွ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ပန္းဆုိးတန္းလမ္းရွိ ဂႏၶီခန္းမတြင္ စုေ၀းၿပီး ၁၉၉၀ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔ ေနာက္ဆံုးထားကာ စစ္အစုိးရ၏ ကတိ အတုိင္း လႊတ္ေတာ္ ေခၚေပးရမည္ဟု ေတာင္းဆုိ ေၾကညာခဲ့သည္။
ေၾကညာခ်က္ထုတ္ ေတာင္းဆုိစာမ်ားလည္း ေထာင္တြင္းရွိ က်ေနာ္တို႔ လက္၀ယ္ေရာက္ရွိေနၾကၿပီး ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား အပါအ၀င္ အျခား ႀကိဳးသမားမ်ား(ေသဒဏ္က် အက်ဥ္းသားမ်ား)ကလည္း စစ္အစုိးရ၏ မရုိးသားမႈ၊ ကတိ မတည္မႈ အေပၚ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနၾကခ်ိန္လည္း ျဖစ္သည္။
အင္းစိန္ေထာင္ အေဆာင္ ၃၊ ၄၊ ၅ တုိ႔ရွိ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသား သမဂၢ (အ-က-သ) အဖြဲ႔၀င္မ်ား အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားက အဆုိပါ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပမႈကို စတင္ခဲ့ရာ ထုိသတင္းသည္ အင္းစိန္ေထာင္ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္သုိ႔လည္း ပ်ံ႕ႏွ႔ံ ေရာက္ရွိသြားသည္။
အ-က-သ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ား၏ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပျခင္းသည္ Black September ဟု နာမည္ႀကီးေသာ အင္းစိန္ေထာင္တြင္း ႀကီးမားသည့္ ေထာင္တြင္း တုိက္ပြဲကို ဆက္လက္ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။
အဆုိပါသတင္းကို ႀကိဳးတုိက္မွ ႏို္င္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား အပါအ၀င္ က်န္ ေသဒဏ္က် အက်ဥ္းသားမ်ားက စုိးစင္းမွ် မသိခဲ့ၾကေပ။ အင္းစိန္ေထာင္ ေထာင္ပိုင္အဆင့္ ၂ ဗုိလ္မႉးအုန္းေဖ၊ ေထာင္ပိုင္အဆင့္ ၁ ဦးဘုိၾကည္ (အထူးေထာင္ပိုင္) ၊ ေထာင္ပိုင္ေလး ဦးလွၾကည္၊ ဦးေဇာ္အံုး စသည္တုိ႔ႏွင့္ အင္းစိန္ေထာင္တြင္း တာ၀န္က် စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားက သတင္း မကူးစက္ေစရန္ တုိက္၀န္းသို႔ အ၀င္အထြက္ တင္းက်ပ္ထားသည္။
ေသဒဏ္က် ႀကိဳးသမားမ်ား ၁၀ ေယာက္တတြဲစီ ေရခ်ိဳးဆင္းခ်ိန္၌ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္ဘက္မွ အုတ္ရုိးကို ေက်ာ္ပစ္လုိက္ေသာ အထုပ္တထုပ္ကုိ ႀကိဳးသမားတေယာက္က ေကာက္ရလုိက္သည္။
အ-က-သမ်ားက တုိက္ပြဲ၀င္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေနၾကေၾကာင္း ပလတ္စတစ္ေပၚ ေရးထားေသာ စာတေစာင္ႏွင့္ သနပ္ခါးတခဲ အထုပ္ထဲတြင္ ပါလာသည္။ အမ်ိဳးသမီး ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားက ေပးပုိ႔လုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
စာေၾကာင့္ တုိက္၀န္းအတြင္းရွိ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား ပူးေပါင္း ပါ၀င္ေရး၊ ၾကိဳးတိုက္ရွိ အက်ဥ္းသားမ်ား အလွည့္က် အစာငတ္ခံဆႏၵျပ ၾကေရး အတြက္ တုိင္ပင္ၾကသည္။
“ေထာင္တြင္းတုိက္ပြဲ ေဖာ္တဲ့အခါ အထူးသျဖင့္ အစာငတ္ခံဆႏၵျပမယ္ ဆုိရင္ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကပါ၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ႏိုင္ငံ ေရး ေတာင္းဆိုမႈ မလုပ္နဲ႔၊ အက်ဥ္းသားရပိုင္ခြင့္ပဲ ေတာင္းၾကတာ ပိုေကာင္းတယ္။ ဒီလုိမဟုတ္ရင္ မင္းတုိ႔အကုန္ ေသသြားတာပဲ အဖတ္တင္မယ္” ဟု အမွတ္ ၁ တုိက္မွ ၀ါရင့္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားႀကီး ဦးမန္းဒါ၀ိတ္က က်ေနာ္တုိ႔ကို အႀကံေပးသည္။
အစာငတ္ခံဆ ႏၵျပပြဲမ်ားကုိ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားက ၾကမ္းတမ္း ရက္စက္စြာ ေျဖရွင္းတတ္ေၾကာင္း ေလ့လာ သိရွိထားသျဖင့္ ၿဖိဳခြင္းခံရမႈျခင္း အတူတူ နိုင္ငံေရး ေတာင္းဆုိမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရန္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ၅ ဦး ဆံုးျဖတ္လုိက္ၾကသည္။
“ဒါက မင္းတုိ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ မင္းတုိ႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵမျပခင္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ရမွာေတြကို မင္းတုိ႔ လုပ္ေဆာင္ရမယ္။ ဒီလုိမွ မဟုတ္ရင္ မင္းတို႔ ၄ ရက္မေက်ာ္ဘူး” ဟု ဦးမန္းဒါ၀ိတ္က အႀကံေပးခဲ့သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပရာတြင္ တေယာက္က်၊ တေယာက္တက္စနစ္ သံုးေရး တုိင္ပင္ၾကသည္။
ပထမအဆင့္ အလွည့္က် အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပၾကမည့္သူမ်ားသည္ ႏုိင္ငံေရး ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ စစ္အစုိးရက ေသဒဏ္ ခ်မွတ္ခံထားရသူမ်ား ျဖစ္သည္။ မနက္ျဖန္ဆုိသည့္ အနာဂတ္ ေပ်ာက္ဆံုးေနသူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အာဇာနည္ အျဖစ္ ေသဆံုးသြားခ်င္ၾကသည္။
ဦးမန္းဒါ၀ိတ္၏ အႀကံျပဳခ်က္ကို ယံုၾကည္ ေလးစားစြာျဖင့္ ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကသည္။
ဦးစြာပထမ ၀မ္းႏုတ္ေဆးမ်ား စားၾကၿပီး ၀မ္းစင္စင္သြားသည္ အထိ ေရကုိသာ ေသာက္သံုးေနရသည္။ ေနာက္တေန႔ နံနက္တြင္ ေထာပတ္ မရွိသည့္အတြက္ စားအုန္းဆီကို ဆားအနည္းငယ္ ခပ္၍ လက္ဖက္ရည္ ဖန္ခြက္ငယ္ တလံုး နီးပါးကို ေရေသာက္သကဲ့သုိ႔ ၿမိဳခ်ခဲ့ၿပီး က်ေနာ္ အပါအ၀င္ ေသဒဏ္က် အက်ဥ္းသား သံုးဦးသည္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပရန္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
သို႔ႏွင့္ ႀကိဳးတုိက္သုိ႔ လာေရာက္ ေ၀ငွေသာ ေန႔လယ္စာ ထမင္း၊ ပဲဟင္း၊ ငါးပိ တုိ႔ကို လက္မခံလုိေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းမွာ အေဆာင္ ၃၊ ၄၊ ၅ မွ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပသူမ်ားနည္းတူ အစာငတ္ခံျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း တုိက္ေထာင္မႉး ဦးမင္းသူေရႊအံုး ကုိ ေခၚယူ အေၾကာင္းၾကားခဲ့သည္။
ေမလ ၂၄ ရက္ေန႔ နံနက္ က်ေနာ္တုိ႔၏ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပျခင္း တရက္ျပည့္သြားသည္ အထိ မည္သည့္ ေထာင္အာဏာပိုင္ကမွ က်ေနာ္တုိ႔ ၃ ဦးကို ေမးျမန္းျခင္း မရွိဘဲ ေထာင္ပံုစံ ထမင္းဟင္းမ်ားကုိ လာေ၀ေပးေနၿမဲ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဆက္လက္ ျငင္းပယ္ဆဲျဖစ္သည္။ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပျခင္းကို အလွည့္က် ၀င္ေရာက္ရန္ အတြက္လည္း က်န္သူမ်ားအားလံုးက ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကသည္။
ထုိညပိုင္းတြင္ ႀကိဳးတုိက္တြင္းရွိ က်န္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားနွင့္ ႀကိဳးသမားမ်ားက မေက်နပ္ၾကေတာ့ဘဲ ကမၻာမေက်ဘူး သီခ်င္းအပါအ၀င္ ႏုိင္ငံေရး ႏိုးၾကားတက္ၾကြ သီခ်င္းမ်ားကို ထုိည တညလံုး သံၿပိဳင္ သီဆုိခဲ့ၾကသည္။
ည ၉ နာရီ တြင္ အိပ္ခ်ိန္သံေခ်ာင္း ေခါက္ၿပီး အိပ္ခ်ိန္ ေပးခဲ့ေသာ္လည္း ေထာင္ဥပေဒ စည္းကမ္းကိုဆန္႔က်င္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးသီခ်င္းမ်ားက ႀကိဳးတုိက္တြင္းမွ က်ယ္ေလာင္စြာ ပ်ံ႕ႏွ႔ံေနဆဲျဖစ္သည္။
သန္းေခါင္ေက်ာ္ နံနက္ ၂ နာရီထုိးသည္အထိ ႀကိဳးတိုက္တြင္းမွ ဗုိလ္မႉးေဟာင္း စာေရးဆရာ ေမာင္ေသာ္က (NLD) လူ႔ေဘာင္သစ္ ပါတီဥကၠ႒ ကုိေအာင္ေဇယ်၊ ေဒါက္တာတင္မ်ိဳး၀င္း (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ မိသားစုဆရာ၀န္)၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ဗုိလ္ေအာင္ႏို္င္၊ စာေရးဆရာ ဒါရိုက္တာ ဦးမုိးသူ(NLD) စသည့္ ပုဂၢဳိလ္မ်ားႏွင့္ ၂ တုိ ဟုလည္း ေခၚသည့္ ႀကိဳးတုိက္အတုိရွိ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီမွ ကိုမုိးဟိန္း၊ ကိုသန္းေဇာ္(NLD) စသည္တုိ႔သည္လည္း အလွည့္က် ႏုိင္ငံေရးမိန္႔ခြန္းမ်ား ေဟာေျပာၾကသည္။
ေမလ ၂၅ ရက္ေန႔ နံနက္ ေထာင္ဖြင့္ခ်ိန္ ေရာက္သည့္အခါ ႀကိဳးတုိက္တံခါးမ်ားကုိ လာေရာက္ ဖြင့္ေပးျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ နံနက္တုိင္း လုပ္ေနက် ဆီးခြက္၊ မိလႅာခြက္မ်ား ခ်ရန္အတြက္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနၾကသည္။
အခန္းတြင္း ဆီး၊ မစင္(မိလႅာ) ခြက္မ်ား ျပည့္လွ်ံေနသည့္အတြက္ အခက္အခဲမ်ား ပိုျဖစ္လာၿပီး ႀကိဳးတုိက္ရွိ အက်ဥ္းသား အားလံုး မေက်မနပ္ျဖစ္လာၾကသည္။ ထုိစဥ္တြင္ နံနက္စာကို ႀကိဳးတိုက္အတြင္းသုိ႔ ယခင္ထက္ ေစာစြာ လာေရာက္ေ၀ငွေသာအခါ တတုိက္လံုးက လံုး၀ လက္မခံေၾကာင္း ေျပာဆုိ ျပန္လႊတ္ခဲ့ၾကသည္။ ထုိစဥ္က ႀကိဳးတုိက္တြင္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအပါအ၀င္ အက်ဥ္းသား ၁၃၀ ခန္႔ရွိသည္။
ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေရးအတြက္ ဆူပူေအာ္ဟစ္မႈမ်ား ကို ေရွာင္က်ဥ္ၾကရန္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားက ေဟာေျပာခဲ့ၾကသည္။
“ငါတုိ႔ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပရင္ သူတုိ႔က ေရပါ ျဖတ္လာမယ္၊ သူတုိ႔ ျဖတ္တာကို ငါေတာ့ လက္မခံဘူး၊ ဒီေတာ့ ငါ ့ေရအုိး ငါရုိက္ခြဲမယ္”ဟု အရုိးက်ည္းေပါင္းတက္ ေရာဂါ ခံစားေနရၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရ ခက္ခဲေနသည့္ ဦးေသာ္က က အမ်ား ၾကားေအာင္ ေျပာဆုိလုိက္သည္။
(ဦးေသာ္ကသည္ ဆႏၵျပပြဲၿပီး မ်ားမၾကာမီ ႀကိဳးတိုက္ အခန္းနံပါတ္ ၂၇ တြင္လဲက် ေသဆံုးသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အာဏာပုိင္တုိ႔က သူ႔ကုိ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးသို႔ ထုတ္သြားကာ ေဆးရံုႀကီးတြင္ ေသဆံုးသည္ဟု သတင္း လႊင့္ခဲ့သည္။)
ႀကိဳးတုိက္တြင္းရွိ အက်ဥ္းသားအမ်ားစုကလည္း မိမိတိုိ႔၏ အခန္းေရွ႕မွ ေသာက္ေရအုိးမ်ားကို ဦးေသာ္က နည္းတူ ခြဲခဲ့ၾကသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ႀကိဳးတုိက္၏ ေနာက္ေက်ာဘက္တြင္ နံပါတ္တုတ္မ်ား၊ ေလးခြမ်ား၊ ဂမ္းပိုက္(မီးသတ္ပိုက္တုိ) စသည္တုိ႔ ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ ေထာင္၀န္ထမ္းမ်ား၊ စစ္ေခြးမ်ားထံမွ အင္အားျပ ၿခိမ္းေျခာက္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။
ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားက မည္သုိ႔မွ် အေၾကာင္းမျပန္ေပ။ ၿဖိဳခြဲမည့္ လကၡဏာမ်ား ျမင္ေတြ႔ေနသည့္ အတြက္ အက်ဥ္းသားတခ်ိဳ႕က သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ပံုစံပန္းကန္မ်ားကုိ တံခါးသံတုိင္တြင္ ရိုက္ခတ္ကာ “အာဏာရွင္ကို ေတာေျခာက္ ေမာင္းထုတ္ၾက” ဟု ေအာ္ဟစ္ၾကသည္။
မူလ စီစဥ္ထားခဲ့ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းတိတ္ဆိတ္စြာ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပျခင္းအစား ေအာ္ဟစ္ၿပီး အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပသည့္ အေျခ အေန တခုဆီသုိ႔ တြန္းပို႔ျခင္း ခံလုိက္ၾကရသည္။ တုိက္ ၀န္းအတြင္းရွိ အျခားတုိက္မ်ားကလည္း ေထာက္ခံသံမ်ားျဖင့္ ပူးေပါင္းခဲ့ၾကသည္။
သုိ႔ႏွင့္ လူစာရင္း ပုံမွန္ စစ္ျခင္းကုိ ေထာင္၀န္ထမ္းမ်ားက ၀င္ေရာက္ လုပ္ကုိင္ျခင္း မရိွေတာ့ဘဲ ႀကိဳးတုိက္ ထိပ္ႏွစ္ဘက္ သံတံခါးမ်ားကုိ ပိတ္ထားၾကသည္။ ေထာင္ပိတ္ သံေခ်ာင္းေခါက္ျခင္းလည္း မျပဳေတာ့ေပ။
ႀကိဳးတုိက္ ေနာက္ဘက္တြင္ ဆက္သြယ္ေရးစက္မ်ား လာေရာက္ထားသည္ကို တုိက္ခန္း ျပဴတင္းေပါက္မွ တဆင့္ ေတြ႔ၾကရသည္။
ထုိ႔ေနာက္ တိုက္၀န္းမ်ားမွ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆုိသံမ်ား ဖုံးလႊမ္းသြားေစေရး၊ ရုိက္နွက္ ညွဥ္းပန္းသံမ်ား ျပင္ပမွ မၾကားေစေရးတုိ႔အတြက္ ဟသၤာတထြန္းရင္၏ “စာဥ”သီခ်င္းကို အင္းစိန္ေထာင္ ပင္မဘူးႀကီးႏွင့္ ဘူးမ်ား(ေထာင္ အုတ္ ရုိး ေပၚရွိ လက္နက္ကိုင္အေစာင့္ မ်ားႏွင့္ကင္းတဲမ်ား) ေပၚရိွ အသံခ်ဲ႕စက္မ်ားျဖင့္ က်ယ္ေလာင္စြာ ဖြင့္ေလသည္။
အင္းစိန္ေထာင္ အထူးေထာင္ပိုင္ ဦးဘုိၾကည္၊ ဒု- ညႊန္ခ်ဳပ္ ဦးအုန္းဟန္ အပါ အ၀င္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးတခ်ိဳ႕က လမ္းေလွ်ာက္ စကားေျပာစက္မ်ား ကိုင္ေဆာင္ကာ ႀကိဳးတုိက္ရွိ အခန္း တခုခ်င္းစီသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ စစ္၀တ္စံု ၀တ္၂ ဦးႏွင့္ အရပ္၀တ္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားလည္း ပါ၀င္သည္။ “မင္းတုိ႔ ေတာင္းဆုိခ်င္တာေျပာေလကြာ”ဟု ဆုိ သည္။
ခါးတြင္ ေသနတ္ခ်ိတ္ထားသူ ဒုညႊန္ခ်ဳပ္ ဦးအုန္းဟန္ကမူ ၁ တုိက္ရွိ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ တဦးျဖစ္သည့္ ကိုမင္းေဇယ်ာ အခန္းေရွ႕ရပ္ၿပီး ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲခြ်တ္ကာ “မင္းတုိ႔ လုိခ်င္တဲ့ ဒီမုိကေရစီေတာ့ မရဘူး၊ ဒါပဲရမယ္”ဟု ေျပာခဲ့သည္။ ႀကိဳးတုိက္အခန္း တခ်ိဳ႕ေရွ႕တြင္လည္း အလားတူ ျပဳမူခ့ဲသည္။
မၾကာခင္တြင္ အင္းစိန္ေထာင္ ၀န္ထမ္းဦးေရ ၁၅၀ ခန္႔၊ အကစ ရံုးခ်ဳပ္ႏွင့္ သင္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေရာက္ေနသူ ၀န္ထမ္း မ်ား စုစုေပါင္း ၃၀၀ ၀န္းက်င္တုိ႔က ႀကိဳးတုိက္တြင္းသုိ႔ ၀င္လာသည္။ လက္ကိုင္တုတ္မ်ား၊ ေလးခြမ်ား၊ ေခါင္းစြပ္မ်ား ကုိင္ထားၾကသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ တေယာက္ခ်င္းစီကုိ ေခါင္းစြပ္စြပ္ကာ လက္ထိပ္ ခတ္ၿပီး အခန္းတြင္းမွ စတင္ ထုတ္သြားၾကသည္။
အခန္းမွ စတင္ထုတ္ထုတ္ခ်င္း ထုိးႀကိတ္ ရိုက္ႏွက္မႈမ်ား စတင္ေလသည္။ မုိင္၀က္နီးပါးရွိ ေျမလမ္းအတုိင္း ေထာင္ဘူး၀ နားရွိ အခ်ဳပ္ရုံး ရွိရာသုိ႔ အတင္း ဆြဲေခၚသြားၾကသည္။ ထုိေနရာတြင္ တဦးခ်င္းစီကို ေထာက္ေျခက်င္းမ်ား ခတ္လုိက္သည္။ ေခါင္းစြပ္ကုိ ျဖဳတ္ေပးျခင္း မရိွေပ။ မိန္းေဂ်းလ္ အ၀ုိင္း ပတ္လည္တြင္ ေျမနီ ဂ၀ံခဲမ်ားေပၚ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ခုိင္းကာ လူအုပ္စုႏွင့္ အဆက္မျပတ္ ရုိက္ႏွက္ၾကသည္။
ေနာက္ပိုင္း ရုိက္ခ်က္မ်ား နာက်င္မႈ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ထုံသြားသကဲ့သုိ႔ ခံစားခဲ့ရသည္။ ထုိ႔အျပင္ က်ေနာ္တုိ႔၏ အမည္ နာမေရွ႕တြင္ “မ” တပ္ ေခၚၿပီး “ရွင္”ဟု ထူးခိုင္းသည္။ “မ xxxxx! ” ဟု ေထာင္၀န္ထမ္းက ေခၚလွ်င္ “ရွိ”ဟု ေျဖရမည့္ အစား ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ား ေျဖသကဲ့သုိ႔ “ရွင္”ဟု ရုိက္ႏွက္ ေခၚဆုိခုိင္းျခင္း ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကလည္း ေယာက်္ားမာနကုိ ခ်ိဳးႏွိမ္လုိ၍ လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ ေထာင္ ၀န္ထမ္းမ်ား၏ လုပ္ရပ္ကို အံတုကာ “ရွိ” ဟုပင္ ထူးၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆက္လက္ ရုိက္ၿမဲ ရိုက္ေနခဲ့ၾကသည္။
၀ုိင္းရုိက္ႏွက္ေနစဥ္ ထုိစဥ္က အင္းစိန္ေထာင္ေဆးရံုအုပ္ႀကီး ေဒါက္တာဦးစုိးၾကည္က အက်ဥ္းသားမ်ား၏ ရင္ဘတ္ကို နားၾကပ္ျဖင့္ စမ္းၿပီး “ မေသႏိုင္ေသးဘူး၊ ရုိက္လုိ႔ရေသးတယ္”ဟု ေျပာေလသည္။
က်ေနာ့္အေနျဖင့္ မည္သို႔မွ် ဆက္လက္ရပ္တည္ႏိုင္မႈ မရွိသည့္ေနာက္ ဉာဏ္ကူရန္အတြက္ ေခြ်းေဇာပ်ံေအာင္ စဥ္းစားၿပီး ေနာက္ဆံုး အေျဖတခု ထြက္လာသည္။
“မ -------- ” ဟု ေထာင္၀န္ထမ္းက ရုိက္ႏွက္ ထုိးႀကိတ္ ကန္ေက်ာက္ရင္း ေခၚလုိက္ေသာအခါ ျမန္မာအသံ “ရွိ” ႏွင့္ “ရွင္”အႀကား “ရွိန္႔”ဟု ထူးလုိက္ေသာအခါ ေက်ာျပင္နွင့္ ဦးေခါင္း အပါအ၀င္ တကုိယ္လံုးေပၚက်ေနေသာ ရိုက္ခ်က္မ်ား ရပ္တန္႔သြားခဲ့သည္။
ထုိ႔ေနာက္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပသူမ်ား ၄၀၀ ခန္႔ကို ျပင္းထန္စြာ ရိုက္ႏွက္ရင္း တခ်ိဳ႕ကို စစ္ေခြးတုိက္သုိ႔ ပုိ႔လုိက္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကုိ တုိက္၀န္းအတြင္းရွိ ႀကိဳးတုိက္ႏွင့္ အျခားတုိက္မ်ားတြင္ လူစုခြဲကာ ဆက္လက္ ရုိက္ႏွက္ၾကသည္။ က်ေနာ့္ကုိေတာ့ ႀကိဳးတုိက္အတုိရွိ အခန္းတခုသုိ႔ ျပန္ေခၚသြားသည္။
ေနာက္တေန႔ နံနက္ ေစာေစာတြင္ က်ေနာ္ အပါအ၀င္ ႀကိဳးသမား ၂၀ တုိ႔ကို ေခါင္းစြပ္ စြပ္ေပးၿပီး ရုိက္ႏွက္ကာ စစ္ေခြးတုိက္ရွိရာသုိ႔ မိေက်ာင္းမ်ားတြား သြားရသည့္ပံုစံအတုိင္း စစ္ေခြးတုိက္ ၁၀ ခန္းတြဲရွိ အခန္းနံပါတ္ ၁၀ ရွိရာသို႔ အေရာက္ သြားခုိင္းေလသည္။
စစ္ေခြးတုိက္ တာ၀န္က် တပ္ၾကပ္ႀကီး ဦးကံထြန္း ေခၚ ဗုိလ္ကံက “စစ္ေခြးတုိက္ ၀င္ေၾကး” ဟု ေအာ္လုိက္သည္။ စစ္ေခြးတုိက္၀န္းအတြင္း ဂ၀ံလမ္း တေလွ်ာက္ ၂ လက္မ အခ်င္းရွိ တုတ္ရွည္ ျဖင့္ တလမ္းလံုး ဆက္လက္ ၀ုိင္းရိုက္ၾကသည္။
စစ္ေခြးတုိက္ဟူသည္မွာ အက်ဥ္းခန္း ၁၀ ခန္းရွိ တုိက္ ျဖစ္ၿပီး ည ကင္းပတ္ စစ္ေခြးမ်ားကုိ ထိန္းေက်ာင္း သင္ၾကားေပးသည့္ ေနရာ ျဖစ္သည္။ ေခြးသံမ်ားျဖင့္ ဆူညံေနသည္။ စစ္ေခြးတုိက္တြင္း ရုိက္ႏွက္ ညွဥ္းပန္းသံမ်ားကုိ ေထာင္တြင္း မည္သည့္ေနရာကမွ် မၾကားႏိုင္ေပ။
အခန္းတြင္းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ စစ္ေခြးတုိက္ပံုစံ ထုိင္နည္းကို ရိုက္ႏွက္သင္ေပးေသးသည္။ စစ္ေခြးတုိက္၏ ပံုစံ ထုိင္နည္းမွာ တင္ပ်ဥ္ေခြကာ မ်က္ႏွာ၊ ရင္ဘတ္ကို ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ကပ္ေနေစၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေရွ႕သို႔ ဆန္႔ထုတ္ ထားရသည္။
အခန္းတြင္း နံရံမ်ားတြင္ ေသြးႏွင့္ေရးထားေသာ စာမ်ားကို ဖတ္ရင္း မၾကာေသးခင္ နာရီပိုင္းက အခန္းတြင္း ေနထုိုင္ သြားသူမွာ က်ေနာ့္အမႈတြဲ ျမင့္ေဆြ ျဖစ္မွန္း သိလုိက္ရသည္။ (ကုိျမင့္ေဆြသည္ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္က သရက္ေထာင္တြင္ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ား၏ လံႈ႕ေဆာ္မႈေၾကာင့္ စိတ္ေရာဂါသည္ အခ်ဳပ္သားက တံပိုးျဖင့္ရိုက္သျဖင့္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္) “ငါတုိ႔ေတာ္လွန္ေရး မၿပီးေသးဘူး”ဟု သူ႔ ေသြးျဖင့္ နံရံတြင္ ေရးထားခဲ့သည္။
အားရေအာင္ ရိုက္ႏွက္ၿပီးေနာက္ တာလေပါဟင္းရည္၊ ထမင္းပန္းကန္မ်ား ကို သံတံခါးေအာက္မွ ထုိးသြင္းလာၿပီး “စား”ဟု ေျပာသြားသည္။
က်ေနာ္က “မစားဘူး”ဟု ေျပာလုိက္ၿပီး ပံုစံထမင္းပန္ကန္ကို ျပန္ထုတ္ေပးလုိက္သည္။ သို႔ႏွင့္ တခါ ထုတ္ရိုက္ျပန္သည္။
အစာ မစားရသည္မွာ ၃ ရက္အတြင္း ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ တကုိယ္လံုး ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္။ ေမွာက္အိပ္လုိ႔လည္း မရ။ ပက္လက္အိပ္လုိ႔လည္း မရ။ ေစာင္းအိပ္လုိ႔လည္း မရ။ ထုိင္လုိ႔လည္း မရ။ ခႏၶာကိုယ္တြင္းကလည္း တဖ်စ္ဖ်စ္ ျမည္ သကဲ့သို႔ စတင္ ခံစားရသည္။
ဒဏ္ရာနာက်င္မႈမ်ားႏွင့္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈမ်ား လံုးေထြး ခံစားရင္း တရက္ခ်င္း ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ေသျခင္းအတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေစရန္ သတိပဌာန္တရားျဖင့္ ႀကိဳးစားရင္း ေနခဲ့သည္။
အခန္းေဖာ္က အစာစားရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ နားခ် တုိက္တြန္းခဲ့သည္။ ဗုိလ္ကံ (စစ္ေခြးတုိက္ တာ၀န္ခံ တပ္ၾကပ္ႀကီး) က က်ေနာ့္ကို အစာမစားသည့္အတြက္ နံနက္တုိင္း စစ္ေခြးပံုစံထုိင္ခိုင္းကာ သစ္သားတုတ္ျဖင့္ ရုိက္ေလ့ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၅ ရက္ေျမာက္ေန႔ နံနက္ အိပ္ရာထခ်ိန္မွ စတင္ၿပီး လန္းဆန္းလာသကဲ့သုိ႔ ခံစားလာရသည္။
ထုိေန႔တြင္ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားက ေရအိုးတြင္းရွိ ေရကို ၂ ေယာက္အတြက္ ၁၅၀၀ စီစီ ခန္႔သာ တရက္စာ ထားခဲ့ၿပီး က်န္သည့္ ေရကို သြန္ပစ္လုိက္သည္။ အခန္းေဖာ္ စိန္၀င္း (၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံု ကာလ အတြင္း ေျမာက္ဥကၠလာပ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ရဲသတ္မႈျဖင့္ ေသဒဏ္ က်ခံေနရသူ)က ထမင္းစားသည့္သူ ျဖစ္သည့္ အတြက္ ေရအမ်ားစုက က်ေနာ့္အတြက္ ျဖစ္သြားသည္။
ထုိေန႔မွ စၿပီး ေရေသာက္ျခင္းမွာ အကန္႔အသတ္ ရွိလာသည္။ စစ္ေခြးတုိက္ အခန္းက်ဥ္းအတြင္း လမ္း ေလွ်ာက္ရာတြင္လည္း အနည္းငယ္ ေမာစ ျပဳလာခဲ့သည္။ ၁၀ ရက္ ေက်ာ္လာေသာအခါ မ်က္လံုးမ်ား ေ၀၀ါးလာသည္။ ၁၅ ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ခႏၶာကိုယ္တခုလံုး ေပ်ာ့အိလာကဲ့သုိ႔ ခံစားလာရၿပီး ကိုယ္ကိုထိန္းမတ္ရန္ အခက္အခဲျဖစ္လာသည္။
မွတ္မိသည္မွာ ၁၁ ရက္ေက်ာ္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း က်ေနာ့္ကို လာမရိုက္ေတာ့ပါ။ နားခ်စည္းရံုးမႈ အႀကိမ္ႀကိမ္ကို စစ္ေခြးတုိက္ထဲရွိ ဘ၀တူ ေသဒဏ္က်အက်ဥ္းသားမ်ားမွတဆင့္ ဆက္လုပ္ခဲ့သည္။ ေထာင္ဆရာ၀န္ ေဒါက္တာထြန္းထြန္းကလည္း ေနာက္ပို္င္းရက္မ်ားတြင္ မၾကာခဏ လာၾကည့္ခဲ့ၿပီး အစာစားရန္ ေဖ်ာင္းဖ် တုိက္တြန္းခဲ့သည္။
၁၇ ရက္ေျမာက္သည့္ေန႔အထိ အသိ ရွိေနေသာ္လည္း ခႏၶာကိုယ္မွာ သယ္ယူရန္ ခက္ခဲလာသည္။ ေသျခင္းအတြက္ ဗုဒၶအဆံုးအမအတုိင္း သတိျဖင့့္ ေသရန္၊ လူပီသစြာ ေသရန္ ႀကိဳးစားရင္း အသက္ရွင္စိတ္ကို လံုး၀ မစြန္႔လႊတ္ခဲ့ေပ။
သတိရလုိက္စဥ္မွာ အစာငတ္ခံဆႏၵျပသည့္ ၁၈ ရက္ေျမာက္ေန႔ (ေနာက္ပိုင္းမွ ျပန္လည္ေရတြက္၍ သိရျခင္းျဖစ္သည္) တြင္ က်ေနာ့္ တကုိယ္လံုး ေပ့ါပါး လန္းဆန္းေနသည္။ ေလထဲတြင္ လြင့္ေမ်ာေနသကဲ့သို႔ ခံစားေနရသည္။ အာကာသတြင္း ေရာက္သည္မ်ိဳး ျဖစ္မည္ ထင္သည္။
အနီးတြင္ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားကို မေတြ႔ရေပ။ က်ေနာ့္ မ်က္၀န္းတြင္ ေထာင္ဆရာ၀န္ ေဒါက္တာထြန္းထြန္းကို ေတြ႔ လုိက္ရသည္။ က်ေနာ့္လက္တြင္ စစ္ေခြးတုိက္ အခန္း ၁၀ ၏ တံခါး သံတုိင္တြင္ ဂလူးကိုစ့္ ပုလင္းႀကီး ခ်ိတ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
အခန္းေဖာ္က ၿပဳံးေယာင္သန္းႏႈတ္ဆက္သည္ကို ေတြ႔ေနရသည္။
“အစ္ကုိ မေသပါဘူး၊ ေသမွာ မေၾကာက္သူကို ေသမင္းက မေခၚဘူးဗ်”ဟု အခန္းေဖာ္ ကိုစိန္၀င္းက အားပါးတရေျပာသည္။
“အစ္ကုိ႔စကားအတုိင္း က်ေနာ္ အႀကံေပးခ်င္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးက အေတာ္ၾကာဦးမယ္။ ငါတုိ႔ အသက္ရွင္သန္ ေနျခင္းသည္ပင္ သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတုိင္း မျဖစ္ေအာင္ ေတာ္လွန္ျခင္းျဖစ္တယ္လုိ႔ အစ္ကုိ ေျပာထားတာပဲ။ ကိုယ့္စကားနဲ႔ အညီ ကိုယ္တုိင္ က်င့္သံုးသင့္တယ္” ဟု သူက ဆက္ေျပာလာသည္။
ေသခ်ာ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာၿပီး ယခု ဆက္လက္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေနျခင္းသည္ မိမိအတြက္ ဘာအက်ိဳးရွိမည္လဲ ဆုိသည္ကို အဖန္ဖန္ ဆန္းစစ္ၾကည့္မိသည္။
သို႔ေသာ္ ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားကို ယခုထိ မည္သုိ႔မွ် တုံ႔ျပန္ျခင္း မရွိေသးသည့္အတြက္ စစ္ေခြးတုိက္ တာ၀န္ခံႏွင့္ ေတြ႔လုိေၾကာင္း တာ၀န္က် ေထာင္၀န္ထမ္းတဦးမွ တဆင့္ ေျပာဆုိခဲ့သည္။
မၾကာခင္ ဗုိလ္ကံ ႏွင့္ ေနာက္တဦး ေရာက္လာသည္။ ထုိသူက အက်ဥ္းဦးစီး ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားေသာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္ႀကီး လွျမင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေနာင္မွ သိရသည္။ သူ႔လက္ထဲတြင္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တထုပ္ႏွင့္ ႏြားႏို႔ပုလင္း ကိုင္ထားသည္။ က်ေနာ့္ကို ပါလာသည့္အစား အေသာက္မ်ားစားရန္တုိက္တြန္းၿပီး ဆက္လက္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပသူ မရွိ ဟူ၍ အထက္ကို သတင္းပို႔ထားေၾကာင္း ေျပာဆုိၿပီး ထြက္သြားၾကသည္။
က်ေနာ္ ဘာဆက္လုပ္မည္နည္း။ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာက က်ေနာ့္ေခါင္းထဲ ဆူညံေနသည္။ ဂလူးကိုစ့္ပုလင္းႀကီး အရွိန္ျဖင့္ လန္းဆန္းေနေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္ “ဟာ” ေနသည္။
ထုိစဥ္က ခ်ခဲ့ေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ယခု စာေရးေနႏိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာရမည္။
ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တလုပ္ စားတုိင္း၊ ႏြားႏို႔ တငုံ ေသာက္တုိင္း က်ေနာ္ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်ခဲ့ရသည္။ အရံႈးအတြက္ က်ခဲ့ရေသာ ေယာက်္ားမ်က္ရည္ပင္ ျဖစ္သည္။
လူသားတုိင္း ေအာင္ျမင္ျခင္းေတြ ရင္ဆုိင္ရသလုိ အရႈံးႏွင့္လည္း ရင္ဆုိင္ရတတ္သည္မွာ ဓမၼတာျဖစ္သည္။
အာဏာရွင္လက္ေအာက္ ျမန္မာႏို္င္ငံတြင္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပပြဲမ်ားထဲမွ ထင္ရွားသည့္ ေအာင္ပြဲတခုမွာ တပါတီ အာဏာ ရွင္ ဦးေန၀င္း လက္ထက္ ကုိကိုးကြ်န္း အက်ဥ္းစခန္းေရာက္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား၏ အသက္ ၈ ေခ်ာင္းျဖင့္ လဲလွယ္ ခဲ့ရေသာ ကြ်န္းစံနစ္ ဖ်က္သိမ္းေပးေရး တုိက္ပြဲပင္ ျဖစ္သည္။
၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ေမလက တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ေသာ သာယာ၀တီ အက်ဥ္းေထာင္တြင္းရွိ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားက အျခား အက်ဥ္းသားမ်ားနည္းတူ ေထာင္လက္စြဲ ဥပေဒအရ ေလွ်ာ့ရက္ ခံစားခြင့္ အတြက္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပပြဲတြင္ ကိုေအာင္ေက်ာ္မုိး အသက္ ေပးဆပ္ခဲ့ရသည္။
ယခုလည္း အင္းစိန္ေထာင္တြင္းက ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား စစ္ေခြးတုိက္ပုိ႔ၿပီး လူစုခြဲ ၿဖိဳခြင္းခံေနရခ်ိန္တြင္ သူတုိ႔ ဘယ္လုိ ခံစားေနရမည္ ဆုိသည္ကိုနားလည္ခံစားရင္း အဆုိပါ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား၊ အက်ဥ္းသူမ်ားအတြက္ လြန္စြာ စိုးရိမ္ ပူပန္ေနမိသည္။
ယခု ေရးသားခဲ့ေသာ အေတြ႔အႀကဳံမ်ားကို အမ်ား သိေစရန္ ဆုိသည့္ ေစတနာျဖင့္သာ ေဖာ္ျပလုိက္ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ခံစားခဲ့ရေသာ အိပ္မက္ဆိုးမ်ားအေၾကာင္း စုိးစဥ္းမွ် မေတြးခ်င္ေတာ့ပါ။
စာေရးသူ လင္းသန္႔သည္ ယုံၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ေသဒဏ္က်ခံခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေသဒဏ္မွ တသက္တကြ်န္းသို႔ ေျပာင္းလဲက်ခံခဲ့ရၿပီး ေထာင္တြင္း၌ အႏွစ္ ၂၀ နီးပါး ျပစ္ဒဏ္ခံခဲ့ရသည့္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား တဦးျဖစ္သည္။
| < Prev | Next > |
|---|