မၿပီးေသးေသာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မ်ား

Thursday, 30 June 2011 14:34 ေအာက္ေမ့ဖြယ္
Print
အခ်ိန္ကာလရဲ႕ ဖံုးအုပ္ျခင္းကို ခံရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခုဟာ မွတ္ဉာဏ္အခန္းရဲ႕ တေထာင့္တေနရာမွာ ကြယ္ေပ်ာက္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့့္္ အမွတ္မထင္ ႏွိပ္မိတဲ့ ခလုတ္တခုက ဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးကို တခုစီတခုစီ အစီအရီ ေပၚလာေစပါတယ္။

altကြန္ကရစ္ေတာ၊ သံမဏိတံခါးနဲ႔ ေသာ့အထပ္ထပ္ ၾကားမွာ ဘဝေတြ၊ အိပ္မက္ေတြကို ျမႇဳပ္ႏွံ သၿဂႋဳဟ္ပစ္ေပမယ့္ မေသေအာင္ တည္ေဆာက္၊ ရွင္သန္ေအာင္ ရုန္းထရတဲ့ အထဲမွာ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြအျပင္ ပန္းခ်ီသင္တန္းေလး တခုကိုပါ တည္ေဆာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

ပန္းခ်ီဆရာ ဦးခင္ျမင့္ေအာင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီသင္တန္းမွာ ကိုေဌးႂကြယ္၊ ကိုေက်ာ္ေဆြ၊ ကိုစိုင္းတို႔ဟာ သင္တန္းသားေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕သင္တန္းက မၾကာခဏ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြကို ခင္းက်င္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဓာတ္ခဲထဲက ထုတ္လို႔ရတဲ့ ခဲေခ်ာင္းကို အမႈန္႔လုပ္၊ ပံုစံအကႌ်၊ ပုဆိုးစကို ဆုတ္ၿဖဲၿပီး ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြကို ဖန္တီးခဲ့ၾကတယ္။

ဒီပန္းခ်ီျပပြဲေတြထဲက မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေစတဲ့ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္တခ်ပ္ရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေတြးေနမိတုန္းမွာပဲ ကာယကံရွင္ရဲ႕ စကားသံေတြက အေတြးကို ပိုျပည့္စံုသြားေစတယ္။

ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားကေတာ့ လိႈင္းေတြ ျမင့္မားစြာ ျဖစ္ထြန္းေနတဲ့ ပင္လယ္ျပင္မွာ ေလွငယ္တစင္းကို ေလွာ္ခတ္ေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးပါ။ သာမန္အားျဖင့္ ဘာမွ်မျဖစ္ေလာက္ေပမယ့္ ဒီပန္းခ်ီကားျဖစ္ေပၚလာပံု ေနာက္ခံအေၾကာင္းရင္းကို သိထားရေတာ့ ရင္ထဲမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား မေပ်ာက္ပ်က္ႏုိင္တဲ့ အသံတိတ္ ကဗ်ာတပုဒ္အျဖစ္ ႏွလံုးသားမွာ ေနရာယူထားတယ္။

ဦးပဥၨင္းတုိ႔ ေထာင္ထဲမွာ တေယာက္ရဲ႕ေသာကကို တေယာက္က ဝင္ထမ္း။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ရိႈက္သံကုိ တေယာက္က မွ်ယူ။ ရင္အပူကို ဝိုင္းဝန္းၿငိႇမ္းသတ္ ေပးၾကတဲ့ အလုပ္က ေထာင္က်ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ျမင္ကြင္းတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြမွာ စုေပါင္းအခမ္းအနားေတြ လုပ္ၾကသလို အျပင္ေလာကက မိခင္၊ ဘခင္ တဦးဦးရဲ႕ နာေရးကိစၥေတြကိုလည္း စုေပါင္းအလႉေလးေတြ ျပဳလုပ္လို႔ နာေရးျဖစ္သူရဲ႕ ရင္အပူကို ဝိုင္းကူလို႔ ၿငိမ္းေစခဲ့တဲ့ စုေပါင္းအလႉေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႀကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။

အခု အမွတ္ရတဲ့ နာေရးကိစၥနဲ႔ ေသာကေရာက္ေနသူ တဦးရဲ႕ ရင္အပူကို ေဖးကူခဲ့ပံုက သာမန္အလႉမဟုတ္ဘဲ အႏုပညာ အလႉျဖစ္ေနပါတယ္။

ဒီအႏုပညာအလႉမွာ ဦးခင္ျမင့္ေအာင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီသင္တန္းက သင္တန္းသားေတြရဲ႕ လက္ရာဆိုတာ အထူးေျပာစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ အျပင္ေလာကက ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ မိခင္ႀကီးအတြက္ ေသာကေရာက္ေနသူ ကာယကံရွင္ကို ဒီအႏုပညာ လက္ရာေတြနဲ႔ နာေရးကူညီမႈကို ႏွလံုးသားနဲ႔ သူတို႔ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေတာင္ျမင့္မိုရ္
အျမင့္ဆို ေခါင္ကတစ္။
အေမ့ေမတၱာနဲ႔
ႏိႈင္းယွဥ္ကာ သူတုေတာ့
ဂမု ငယ္ျဖစ္။

ကဗ်ာဆရာ
ကံထြန္းသစ္ရဲ႕ ကဗ်ာထဲက အပိုဒ္ေလးတပိုဒ္ပါ။ ဒီကဗ်ာကို ေမြးေန႔ေတြကို ေထာင္ထဲမွာလုပ္တိုင္း မၾကာခဏ ရြတ္ဆိုျဖစ္တယ္။ အခု ဒီအႏုပညာျပပြဲမွလည္း ဒီကဗ်ာနဲ႔ ဆင္တူတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ ပါဝင္လာတယ္။ ဒီပန္းခ်ီကားခ်ပ္ ဖန္တီးသူက ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုေဌးႂကြယ္ပါ။ ကိုေဌးႂကြယ္ဟာ ထူးျခားတဲ့ အႏုပညာစြမ္းရည္ရွိသူ ျဖစ္တယ္။ ကဗ်ာေတြကို ေျပာင္ေျမာက္စြာ ေရးဖြဲ႕ႏိုင္သလို သီခ်င္းမ်ိဳးစံုကုိလည္း တကယ့္အဆိုရွင္လို သီဆိုႏိုင္တယ္။ ဒီထက္ပိုတဲ့ စြမ္းရည္ကေတာ့ ဦးခင္ျမင့္ေအာင္ရဲ႕ ပန္းခ်ီ သင္တန္းမွာ အေျပာင္ေျမာက္ဆံုး လက္စြမ္းကို ျပေနသူလည္းျဖစ္တယ္။ အခု အႏုပညာျပပြဲက်ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ လက္ရာပန္းခ်ီကားဟာ ရက္ေတြ၊ ႏွစ္ေတြ ၾကာေညာင္းေပမယ့္ ႏွလံုးသားျပခန္းထဲမွာ ဒီပန္းခ်ီကားက ပံုစံမပ်က္ ခင္းက်င္းထားဆဲ ျဖစ္တယ္။

ပန္းခ်ီကားကို အေမလို႔ပဲ နာမည္ေပးထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေမဟာ လိႈင္းေလေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ေထာင္ထဲက သားထံကိို မပ်က္မကြက္ ခ်ီတက္ခဲ့တဲ့ အေမျဖစ္တယ္။ ပန္းခ်ီကားကေတာ့ လိႈင္းေလေတြကို ျဖတ္သန္းေနတဲ့ ေလွငယ္ရွင္ပါ။ တကယ္ အျပင္မွာကေတာ့ ေသာကလႈိင္းေတြ၊ ဒုကၡေလျပင္းေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာပါ။ ေထာင္ထဲက အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ သူ႔ကိုေမွ်ာ္ရွာမယ့္ သားဆီ စားစရာေတြအျပင္ ေမတၱာေတြကိုပါ လာေရာက္ေပးေနသူပါ။ အသက္ ၅၀ နီးပါး ျဖစ္ေနတဲ့ သားကို လူမမယ္ေလးလိုပဲ မွတ္ထင္ေနဆဲပါ။

အစ ပထမက ပန္းခ်ီကားေလးကို ဒီေလာက္ေလးပဲ ခံစားမိခဲ့တာပါ။ မၾကာခင္ရက္ပိုင္းက ကာယကံရွင္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ ဒီပန္းခ်ီကားေလး အေၾကာင္းက ထိပ္ဆုံးကပါလာတယ္။

“လူပ်ိဳၾကီး  ခင္ဗ်ားအေမရဲ႕ ရက္လည္တုန္းက လုပ္ခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီျပပြဲေလးအေၾကာင္း မွတ္မိလားဗ်”

ဦးပဥၨင္းက ကာယကံရွင္ကို ေမးလိုက္မိတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲက အတိတ္ဟာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေနပံုရတယ္။ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ခ်င္းစီကို သူအမွတ္ရေနတယ္။ ဦးပဥၨင္းသိခ်င္တဲ့ လိႈင္းေလၾကားက ေလွငယ္ရွင္ ပန္းခ်ီကား အေၾကာင္းကို ေမးမိတယ္။

“ေထာင္ဝင္စာ ထြက္တုန္းက ျမင္ကြင္းကို ကိုေဌးႂကြယ္က ေသေသခ်ာခ်ာေတြ႕လိုက္တာကိုး ဦးပဥၨင္းရဲ႕”

ဦးပဥၨင္းက ေထာင္ဝင္စာေတြ႕တဲ့ အေမကို စိတ္မွန္းခံစားၿပီး ေရးဖြဲ႕ခဲ့တယ္ထင္တဲ့ ပန္းခ်ီကားဟာ သာမန္မဟုတ္ဘဲ ေနာက္ခံအေၾကာင္း ရင္းပါ ရွိေနတာကို သိလိုက္ရတယ္။

“ျဖစ္ပံုကဒီလို ဦးပဥၨင္းရဲ႕၊ အဲဒီေန႔က တပည့္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္ေထာင္ဝင္စာ ထြက္ၾကတယ္။ တပည့္ေတာ္ရယ္၊ ေဒါက္တာ ေအးခ်မ္းရယ္ ကိုေဌးႂကြယ္ရယ္။ သိတဲ့အတိုင္း သာယာဝတီေထာင္မွာ ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႕ရတာက မတ္တပ္ရပ္ေတြ႕ရတာ မဟုတ္လား။ ဟုိဘက္ဒီဘက္ သံဆန္ခါျခားၿပီး စကားေျပာၾကတာေလ။ စကားေျပာလို႔ ေကာင္းတုန္းမွာပဲ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္တာရယ္၊ ခရီးပန္းတာရယ္နဲ႔ အေမဟာ မူးတယ္၊ မူးတယ္ဆိုၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ တပည့္ေတာ္ကလည္း စိုးရိမ္ၿပီးေတာ့ ထိုင္ခ်လိုက္ရတာေပါ့။ သံဆန္ခါကို ကိုင္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ထားတဲ့ အေမဟာ ခဏအၾကာမွာ နည္းနည္း သက္သာသြားပံုရတယ္။ မ်က္လံုးကိုဖြင့္ၿပီး အၾကည့္မွာ သူပထမဦးဆံုး ျမင္လိုက္တာက တပည့္ေတာ္ရဲ႕ ေျခေထာက္ကိုပဲ။ ေထာင္ထဲက ဖိနပ္သဲႀကိဳးဆိုတာက ဦးပဥၨင္း သိတဲ့အတိုင္းေလ”

ေထာင္ထဲက အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ေျပး အမွတ္ရမိတယ္။ ေထာင္ဝင္စာ ခ်ိဳ႕တဲ့သူ တခ်ိဳ႕ဟာ ဖိနပ္သဲႀကိဳးကို ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးျပဳလုပ္ၿပီး စီးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ပလပ္စတစ္ကို ႀကိဳးဆြဲၿပီး ဖြတ္မီးထိုး သဲႀကိဳးအျဖစ္ လုပ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေသြးသြင္းပိုက္၊ ဂလူးကို႔စ္ ပိုက္ေတြကို သဲႀကိဳးအျဖစ္ ျပဳလုပ္ၿပီး ဖိနပ္ အခက္အခဲကို ေျဖရွင္းၾကတယ္။ အခု လူပ်ိဳႀကီးရဲ႕ ေျခေထာက္မွာ ဂလူးကို႔စ္ ပိုက္ကို ဖိနပ္သဲႀကိဳးအျဖစ္ ျပဳလုပ္ထားတယ္။ မူးေမ့ၿပီး ေဝဒနာခံစားရတဲ့ လူပ်ိဳႀကီးရဲ႕ အေမဟာ သတိရရခ်င္း သားရဲ႕ ေျခေထာက္ကိုျမင္မိတယ္။ သာမန္လူေတြ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ျဖစ္ေပမယ့္ သားႏွင့္ ပတ္္သက္လာရင္ ဘယ္အေမမွ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ မရွိတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အသက္အရြယ္ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေနေပမယ့္ သားနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ အေမတိုင္းဟာ ႏုပ်ိဳေနတယ္ဆိုတာ ဒီအျဖစ္အပ်က္က ေျပာျပေနတယ္။

သတိရရခ်င္း အေမနဲ႔ အေဖာ္လိုက္လာတဲ့သူကို အေမက “အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဖိနပ္ဝယ္ဖို႔ မေမ့နဲ႔၊ ေသခ်ာမွတ္ထား” လို႔ ေျပာလုိုက္တယ္။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ကိုေဌးႂကြယ္ အစအဆံုး ျမင္ေတြ႕လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားထဲမွာ ခံစားမႈအားလံုးကို ထည့္လိုက္ႏုိင္တယ္။ ကိုေဌးႂကြယ္ရဲ႕ အသံတိတ္ကဗ်ာ တပုဒ္ဟာ ႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာတဲ့အထိ အလုပ္လုပ္ေနဆဲျဖစ္တယ္။

ဒီစာစုေလးကို ေရးဖြဲ႕ေနတုန္းမွာ ကာယကံရွင္ျဖစ္တဲ့ လူပ်ိဳႀကီးနဲ႔ သူ႔အေမရဲ႕ ဇာတ္ေၾကာင္းအျပင္ ပန္းခ်ီကား ဖန္တီးရွင္ျဖစ္တဲ့ ကိုေဌးႂကြယ္ကိုပါ အမွတ္ရေနေတာ့တယ္။ ကိုေဌးႂကြယ္တေယာက္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အႏုပညာမ်ိဳးစံုကို ဖန္တီးေနမယ္ဆိုတာ ယံုမွား သံသယျဖစ္စရာ မရွိဘူး။ ျမန္မာျပည္သူတို႔အတြက္ ႏွစ္ေတြ၊ လေတြ၊ အခ်ိန္ေတြ ေပးဆပ္လုိ႔ အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာအေၾကာင္းကို ကဗ်ာေတြ၊စာေတြ၊ သီခ်င္းေတြ သီဖြဲ႕၊ ပန္းခ်ီကားေတြေရးဆြဲၿပီး ေနမွာေသခ်ာတယ္။

ကိုေဌးႂကြယ္က ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ အႏုပညာကို ေရာစပ္ထားတဲ့သူလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ သားေတြအတြက္ အထုပ္ပိုက္ၿပီး ေထာင္ဝင္စာ ေတြ႕ေနရတဲ့ အေမေတြကို သူ ပန္းခ်ီေရးဆြဲ ေနပါလိမ့္မယ္။ အမ်ားအတြက္ ခံစားေရးဖြဲ႕ေပးခဲ့တဲ့ လက္ရာရွင္ကိုယ္တိုင္ မိခင္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို အခန္းက်ဥ္းေလးထဲကေန တိတ္တဆိတ္ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့ရသူ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္္။

ဒီေတာ့ သူ႔လက္ရာေတြထဲမွာအျမင္ခံစားမႈပါမက ရင္ခံစားမႈကိုပါ ထည့္ၿပီး ေရးဖြဲ႔ေတာ့မွာပါ။ မိခင္အိုတို႔ရဲ႕ ေသာကနဲ႔ေမတၱာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ဇာတ္လမ္းေတြဟာ အၿပီးမသတ္မခ်င္း ဒီလို ပန္းခ်ီကား မ်ိဳးစံုကို ေရးဖြဲ႕ေနရဦးမွာပါပဲ။ အေမတို႔ရဲ႕ မ်က္ရည္ မပါတဲ့ ပန္းခ်ီကား မ်ားစြာကို ျမင္ခ်င္လွပါၿပီ။ ျမင္ခြင့္မရေသးတဲ့ ဒီကာလမွာ အေမတို႔ရဲ႕ မ်က္ရည္အေၾကာင္းကိုပဲ စာဖြဲ႕ေနရေတာ့မွာပါ။

အရွင္ဇဝနသည္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း ျဖစ္ၿပီး သာသနာ့ဥေသွ်ာင္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား အဖြဲ႔၊ မဲေဆာက္႐ံုး၏ တာဝန္ခံလည္း ျဖစ္ပါသည္။