စည္သူေဇယ် သို႔မဟုတ္ စာကေလး တေကာင္

Friday, 23 September 2011 15:03 ေအာက္ေမ့ဖြယ္
Print
စည္သူေဇယ်ကို စေတြ႔တုန္းက အႏုပညာတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းကပြဲတခုမွာ သူက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ စင္ေပၚတက္ ကေနတာ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ သူ႔ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ပန္းခ်ီေက်ာင္းသား တေယာက္ အျဖစ္ပဲ သိခဲ့တာေပါ့။

Si-Thu-Zaryaသူ႔ကို ရင္းႏွီးသူတခ်ိဳ႕က စာကေလးလို႔ ေခၚၾကတယ္။ အစကေတာ့ လူေကာင္ ခပ္ေသးေသးမို႔ စာကေလးလို႔ ေျပာင္ေခၚတယ္ ထင္တာ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔အဘုိးက ႏိုင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီး လင္းယုန္ေမာင္ေမာင္၊ သူ႔အေဖကလည္း စာေရးဆရာ သားႀကီးေမာင္ေဇယ် ဆိုတာ သိရတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူဟာ သူ႔အဘုိးလို လင္းယုန္ႀကီးေလာက္ မစြမ္းေပမယ့္ စာကေလးေလာက္ေတာ့ စြမ္းႏုိင္မယ္ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ စာကေလးဆုိတ့ဲ နာမည္ေျပာင္ ေပးထားမွန္း သိေတာ့တယ္။

ခရီးခ်င္းတူလို႔ လမ္းမွာဆံုတယ္ပဲ ဆိုပါစို႔။ က်ေနာ္က ေက်ာင္းသားစည္းရံုးေရး အလုပ္ေတြကို လုပ္ရင္း သူ႔ကို ႏိုင္ငံေရးဘက္မွာ စိတ္၀င္စားသူ တေယာက္မွန္း သတိထားမိခဲ့တယ္။ အစကေတာ့ သူ႔ကို ႏိုင္ငံေရးသမားေပါက္စမ်ားလား လုိ႔ ထင္ထားခဲ့တာ။ ျမန္မာႏိုင္ငံကုိ နာဂစ္ မုန္တိုင္းႀကီး ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ေရာက္လာေတာ့မွပဲ သူ႔ကို မီဒီယာသမား တေယာက္မွန္း သိခဲ့ရတယ္။

နာဂစ္ အဖ်ားခတ္သြားလို႔ ရန္ကုန္မွာ ရိွတ့ဲ က်ေနာ္တို႔ အေဆာင္ေလး အမိုးပြင့္ၿပီး တျခမ္း ၿပိဳက်သြားေတာ့ ေလၿငိမ္ၿငိမ္ခ်င္း သူ က်ေနာ္တုိ႔ဆီကုိ ေရာက္လာတယ္။ မိုးေရေတြ စိုရႊဲေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို ၾကည့္ၿပီး ဘာအကူအညီေပးရမလဲလို႔ သူ ေမးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ေျပာတာကို သူမၾကားေတာ့ဘူး၊ အေဆာင္ပ်က္ႀကီးေပၚ တက္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္က အပ်က္အစီး မွန္သမွ်ေတြကို ဗီဒီယို လိုက္ရိုက္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေလာက္ သတင္းေထာက္ ပီသတဲ့ေကာင္။ ၿပီးေတာ့ သူက ဧရာ၀တီတိုင္း နာဂစ္ေလေဘးသင့္ ေဒသေတြကို သြားၿပီး သတင္းေတြယူတယ္။

သူက ဗီဒီယိုသတင္းယူတဲ့ ေနရာမွာ ရဲတင္းတယ္။ သူမ်ားေတြ မသြားရဲ၊ မရိုက္ရဲတဲ့ ေနရာေတြကုိလည္း သူက သြားရိုက္တာပဲ။ ျမန္မာျပည္ ဆုိတာက ပြင့္လင္းတ့ဲေဒသ၊ လြတ္ေျမာက္တ့ဲနယ္ေျမ မဟုတ္ဘူး၊ သတိထားပါလို႔ သူ႔ကို အၿမဲတမ္း သတိေပးေနရတာ။

တခုခုကို မွတ္တမ္းတင္ေနျပီ၊ ဗီဒီယုိ ရိုက္ေနၿပီ ဆိုရင္ သူက ဘာကိုမွ ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနၿပီလဲ သူမသိေတာ့ဘူး။ သူရိုက္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြမွာပဲ စီးေမ်ာေနတတ္တယ္။ လံုျခံဳေရးတို႔၊ စစ္သားတို႔ လာတာျမင္ရင္ ေဘးကလူက သူ႔ကုိ လက္တို႔ရတယ္။

သူမွတ္တမ္းတင္ ရုိက္ကူးထားတာေတြကုိ ဘာလုပ္မွာလဲ ေမးရင္ေတာ့ မီဒီယာမွာ တင္မယ္၊ အင္တာနက္မွာ တင္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘယ္သတင္းဌာနကို ပို႔သလဲ ဆုိတာေတာ့ မေမးမိခ့ဲဘူး။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းကေန ထြက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း သူနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားတယ္။

၂၀၁၀ သႀကၤန္တြင္းမွာေတာ့ သတင္းဆိုးႏွစ္ခုကို တြဲၿပီး ၾကားလိုက္ရတယ္။ ရန္ကုန္က X2O သႀကၤန္မ႑ာပ္ ဗံုးကြဲတယ္ ဆုိတဲ့ သတင္းရယ္၊ ဗုံးကဲြၿပီးျမင္ကြင္းကုိ ဗီဒီယုိမွတ္တမ္းသြားတင္ရင္း စည္သူေဇယ် အဖမ္းခံလိုက္ရၿပီဆိုတဲ့ သတင္းေတြပါပဲ။ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ႔အေဖကိုပါ လာဆြဲသြားတယ္လို႔လည္း သိရတယ္။ သူပါသြားေတာ့ အႏုပညာတကၠသိုလ္၊ ပန္းခ်ီ ဒုတိယႏွစ္။ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ေတာင္ သူ မတက္ရရွာဘူး။

သူအဖမ္းခံရၿပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္အၾကာ က်ေနာ္ အင္တာနက္ သုံးေနတုန္း သူ႔ကုိ Gmail မွာ ေတြ႔ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ၀မ္းသာအားရ "ဟိုင္း" မိေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔အီးေမးလ္ကုိ ဖြင့္သုံးေနတာ သူ မဟုတ္ပါဘူး။ တုံ႔ျပန္ခ်က္ ပုံမွန္မဟုတ္မွ သူ႔ အီးေမးလ္အေကာင့္ကို ေထာက္လွမ္းေရးက ၀င္သုံးေနတာပဲ ဆုိတာ က်ေနာ္ ရိပ္မိတာပါ။ လူတေယာက္ဆီက အီးေမးလ္ password ကုိ ရေအာင္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ဘယ္လုိ လုပ္သလဲဆုိတာေတာ့ က်ေနာ္ စဥ္းစားလုိ႔ မရပါဘူး။

ေနာက္ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းၾကားရတဲ့ သတင္းေတြက စံုေနတာပါပဲ။ သူ႔ကို စစ္ေၾကာေရးမွာ တီးတာ၊ ေထာင္ဒဏ္ ၈ ႏွစ္ ခ်လိုက္တာ၊ အင္းစိန္ေထာင္အတြင္း လိုအပ္ခ်က္ေတြကို အာဏာပုိင္ေတြ သိေအာင္ ေထာက္ျပမိလို႔ စစ္ေခြးတိုက္ ပို႔တာ၊ ဒီလ ၁၄ ရက္ေန႔မွာပဲ ေနာက္ထပ္ ေထာင္ဒဏ္ ၁၀ ႏွစ္ တိုးခ်ခံရတာ စသျဖင့္ စသျဖင့္ စံုလို႔ပါပဲ။

က်ေနာ္ကေတာ့ စာကေလးတျဖစ္လဲ စည္သူေဇယ် ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ျမင္လိုက္တိုင္း၊ ၾကားလိုက္တိုင္း ေက်ာင္းကပြဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြအၾကား ေကြးေနေအာင္ ကေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေလး တေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ စကၠဴျဖဴျဖဴတရြက္ေပၚမွာ ေဆးေတြ၊ စုတ္ေတြနဲ႔ အလွတရားေတြကို အေရာင္ျခယ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ အႏုပညာတကၠသိုလ္ (National University of Arts and Culture) က ပန္းခ်ီဆရာေပါက္စေလး၊ ဒါမွမဟုတ္ ကင္မရာကိုင္ၿပီး ပရိသတ္အတြက္ အားႀကိဳးမာန္တက္ သတင္းလိုက္ယူေနတဲ့ သတင္းေထာက္ တေယာက္ အျဖစ္သာ ျမင္ေနမိ၊ ျမင္ေနဆဲပါပဲ။