ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕၏ တဖက္ကမ္း ရေနာင္းၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား ဖဲြ႔စည္း လုပ္ကုိင္ေနသည့္ နာေရးကူညီမႈ အသင္းမ်ားထဲတြင္ စြယ္စန္း၊ မိတၱသဟာရ၊ ဖန္ဖလားေစ်းသစ္ အသင္းတုိ႔မွာ ထင္ရွားသည္။
အသင္း၏ သက္တမ္း ၂ ႏွစ္အတြင္း နာေရး ၁၂၀ ေက်ာ္ကုိ ကူညီ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္ဟု မိတၱသဟာရကို ဦးေဆာင္သူ ကိုသားေက်ာ္က ေျပာသည္။
“ေသဆံုးတဲ့ အခ်ိန္က စၿပီး ရက္လည္တဲ့အထိ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ နာေရး ကိစၥ အားလံုးကို ကူေပးပါတယ္။ အသင္း၀င္တဲ့လူ၊ အသင္း မ၀င္တဲ့လူရယ္လို႔ မသတ္မွတ္ထားပါဘူး” ဟု သူက ဧရာ၀တီကုိ ရွင္းျပသည္။
မိတၱသဟာရအသင္း၏ အကူအညီေပးမႈေၾကာင့္ မိသားစု၀င္တဦး၏ နာေရးကိစၥမ်ား အဆင္ေျပစြာ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခ့ဲသည္ဟု ရေနာင္းၿမိဳ႕တြင္ အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္း လုပ္ကုိင္သူ ကုိေလးက ေျပာသည္။
“က်ေနာ့္ညီ တ၀မ္းကဲြ ဆံုးတုန္းက က်ေနာ္ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကုိသားေက်ာ္တုိ႔က က်ေနာ့္ညီ နာေရး အတြက္ ကူညီခဲ့ပါတယ္။ နာေရး ကူညီတာ အလြန္ မြန္ျမတ္တဲ့ အလုပ္လုိ႔ က်ေနာ္ အဲဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး ခံယူလုိက္တယ္” ဟု ညီျဖစ္သူ နာေရး အၿပီး မိတၱသဟာရႏွင့္ ပူးေပါင္းခဲ့ေသာ ကုိေလးက ေျပာသည္။
ရေနာင္းရိွ စြယ္စန္း နာေရးကူညီမႈအသင္းသည္လည္း သက္တမ္း ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္သည္။ “ဆက္သြယ္လာတဲ့သူ အားလံုးကို ကူညီပါတယ္” ဟု အသင္း၏ အတြင္းေရးမွဴး ဦးမ်ိဳးေအာင္က ေျပာသည္။
“အေလာင္း သၿဂဳႋဟ္ၿပီးတဲ့ အထိ တာ၀န္ယူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရက္လည္ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အခက္အခဲ ျဖစ္ရင္ ကူညီေပးတဲ့ အခါလည္း ရွိပါတယ္” ဟု စြယ္စန္း အတြင္းေရးမွဴးက ဆက္ေျပာသည္။
နာေရးကူညီမႈ အသင္းမ်ား ျမန္မာျပည္တြင္ ၿပီးခ့ဲသည့္ ၁၀ ႏွစ္အတြင္း စတင္ ေပၚေပါက္လာခ့ဲၿပီးေနာက္ ထုိင္းေရာက္ ျမန္မာတုိ႔ကလည္း အလားတူ အသင္းမ်ား ဖဲြ႔စည္းၿပီး ကူညီ လုပ္ကုိင္လာျခင္းျဖစ္သည္။
ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ အေစာဆုံး ေပၚေပါက္ခ့ဲေသာ နာေရးကူညီမႈအသင္းမ်ားထဲတြင္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္အနီး မဟာခ်ဳိင္ေဒသမွ ရင္ၿငိမ္းပန္း က႐ုဏာ ေဖာင္ေဒးရွင္းလည္း ပါ၀င္သည္။
သို႔ေသာ္ အသင္း တည္ေထာင္ၿပီး ၄ ႏွစ္အၾကာ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ ထုိင္းအာဏာပုိင္တုိ႔က ရင္ၿငိမ္းပန္း၏ ေခါင္းေဆာင္ ဦးေက်ာ္လြင္ကုိ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ျပန္ပို႔ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပုိင္းတြင္ နာေရးကူညီမႈ လုပ္ငန္းမ်ား ရပ္ဆုိင္းသြားသည္။ ယခုအခါ ရင္ၿငိမ္းပန္းတြင္ စာၾကည့္တုိက္လုပ္ငန္း တခုသာ က်န္သည္။
အလုပ္သမားတုိ႔က အသင္း ျပန္လည္အသက္၀င္ေရးအတြက္ ဆႏၵရွိၾကေသာ္လည္း အလုပ္သမားလက္မွတ္၊ ယာယီႏုိင္ငံကူး လက္မွတ္မ်ား ျပဳလုပ္ရန္ စီစဥ္ ရုန္းကန္ေနသည့္ ကာလ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ အခ်ိန္ေပးႏုိင္ျခင္း မရိွၾကေသးေၾကာင္း အသင္း၀င္ေဟာင္း တဦးက ေျပာသည္။
ထုိင္းႏုိင္ငံ၏ ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္ ခ်င္းမုိင္ရိွ နာေရးကူညီမႈအသင္း၏ အမည္မွာ “ေစတနာ” ျဖစ္သည္။ ၿပီးခ့ဲသည့္ႏွစ္က နာေရး ၁၁ ခု ကုိ ကူညီခ့ဲသည္ဟု ေစတနာ နာေရးကူညီမႈ အသင္းမွ နာယက ဆရာေတာ္တပါးက ဧရာ၀တီသုိ႔ မိန္႔ၾကားသည္။
“နာေရး တခု ေဆာင္ရြက္ၿပီ ဆုိရင္ ေဆးရံုကေန အေလာင္းကို ထုတ္တာကအစ ေျမခ်တဲ့ အထိ ဘတ္ ၅၀၀၀ ေလာက္ (ေဒၚလာ ၁၇၀ ၀န္းက်င္) ကုန္က်တယ္” ဟု ဆရာေတာ္က မိန္႔သည္။
၂၀၀၈ တြင္ ဖဲြ႔စည္းခဲ့သည့္ “ေစတနာ” နာေရးကူညီမႈ အသင္းသည္ ျမန္မာ အလုပ္သမား တခ်ိဳ႕ထံမွ အလွဴေငြ ရရိွေၾကာင္း၊ အသင္း၀င္မ်ားက လစဥ္ေၾကး ဘတ္ ၁၀၀ (၃ ေဒၚလာခန္႔) ထည့္၀င္ေၾကာင္း၊ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားထံမွ ေထာက္ပံ့မႈ မရိွေၾကာင္း ဆရာေတာ္က မိန္႔ၾကားသည္။
ျမန္မာျပည္သား အမ်ားအျပား တည္ရိွရာ မဲေဆာက္ေဒသရွိ စက္ရံု အလုပ္သမားမ်ားကလည္း ကုိယ္ထူကိုယ္ထ သာေရးနာေရး အသင္းမ်ား တည္ေထာင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္။
မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ ရန္မကင္း အထည္ခ်ဳပ္ စက္ရံုရွိ အလုပ္သမား ၂၀၀ ခန္႔ စုေပါင္းၿပီး စက္ရံုအတြင္း သာေရးနာေရး ကူညီမႈ အသင္းကုိ မၾကာေသးမီက တည္ေထာင္ခဲ့သည္။
“အသင္း၀င္ မဟုတ္ဘဲဲနဲ႔ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာ နာေရးေတြရွိရင္လည္း တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကူညီပါတယ္” ဟု အသင္း ဥကၠ႒ ဦးေငြသိန္းက ေျပာသည္။
နာေရးကူညီမႈ အသင္းမ်ား ျမန္မာျပည္တြင္ ၿပီးခ့ဲသည့္ ၁၀ ႏွစ္အတြင္း စတင္ ေပၚေပါက္လာခ့ဲၿပီးေနာက္ ထုိင္းေရာက္ ျမန္မာတုိ႔ကလည္း အလားတူ အသင္းမ်ား ဖဲြ႔စည္းၿပီး ကူညီ လုပ္ကုိင္လာျခင္းျဖစ္သည္။
ျမန္မာျပည္သား အလုပ္သမားမ်ားကုိ ထိုင္းႏုိင္ငံအႏံွ႔တြင္ ေတြ႔ႏုိင္သည္။ အေရအတြက္၂သန္းမွ ၄သန္း အထိ ရွိမည္ဟု အလုပ္သမားအေရး ေဆာင္ရြက္ေနသူမ်ားက ခန္႔မွန္းၾကသည္။
< Prev | Next > |
---|