ဧရာဝတီ

၂၀၀၇၊ စက္တင္ဘာ ၂၆
ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ ၀န္းက်င္ အခ်ိန္
ရန္ကုန္ျမိဳ႕၊ ေရႊတိဂံုဘုရား။

ေရႊတိဂံုဘုရားအေရွ႕ ဘက္မုခ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားခ်ိန္တြင္ ယူနီေဖာင္း အျပည့္အစံု၀တ္ျပီး လက္နက္မ်ား၊ ဒိုင္းမ်ား ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ လံုထိန္းမ်ားႏွင့္ စစ္သားမ်ားက သံဃာေတာ္ မ်ားအား တားျမစ္ေနသည္ကုိ ျမင္ေတြ႕ရသည္။

အေရွ႕ဘက္မုခ္မွဆိုင္ခန္းမ်ားေရွ႕တြင္ရပ္ၾကည့္ေနၾကေသာ လူအုပ္ၾကီးကလည္း အေျခအေနကို ေစာင့္ ၾကည့္ ေနဆဲ၊ သံယာေတာ္မ်ားက သံဆူးႀကိဳး ဘယ္ရီမ်ားျဖင့္ ပိတ္ထားေသာ ေနရာထိပ္နားမွာပင္ ေရႊတိဂံု ေစတီ ဘက္သုိ႔ မ်က္ႏွာမူထိုင္ကာ စတင္ဘုရားရွိခိုးေေတာ့သည္။

ထိုဘုရားရွိခိုးသံမ်ား မဆံုးမီပင္ ရႊီးခနဲအသံတသံၾကားလိုက္ရျပီးေရွ႕ထိပ္မွ သံဃာမ်ားကုိ လံုထိန္းမ်ားက လက္ကိုင္တုတ္မ်ားျဖင့္ တခြပ္ခြပ္ႏွင့္ စတင္ရိုက္ႏွက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

ထို႔ေနာက္ ရြီးခနဲေနာက္တသံကို ၾကားလိုက္ရစဥ္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာသည္ ျဖန္းခနဲ မီးႏွင့္ပက္ခံလိုက္ရသလို ပူ ေလာင္သြားသည္။ ထုိစဥ္ လက္တဘက္က လက္ေကာက္၀တ္ကို လာဆြဲေခၚသည္ကို သိလိုက္ျပီးအားတင္း ကာ မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ေသာ္လည္း အျပာေရာင္ လြင္ျပင္ၾကီးမွ အပ ဘာကိုမွ မျမင္ရေတာ့။

ေဘးမွာ ေရွ႕မွာ တခြပ္ခြပ္ႏွင့္ရိုက္သံ၊ တရႊီးရႊီးႏွင့္ပစ္သံတုိ႔အျပင္ေအာ္ဟစ္သံေတြ ေျပးသံလႊားသံေတြက လည္း တခုခုျဖစ္ေနျပီ ဆိုသည္ကိုသိလာေစျပီး၊  ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ လာဆြဲေခၚေသာလက္ကို အားတင္းဆုပ္ ကိုင္ကာ ေသြးရူးေသြးတန္း ေျပးလိုက္လာမိသည္မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းတခုထဲ ေျပး၀င္မိေၾကာင္း သိရ သည္။

အိတ္ထဲမွ ေရသန္႔ဘူးကိုထုတ္ကာ မ်က္ႏွာေပၚသုိ႔ေလာင္းခ်လိုက္မိသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပူေလာင္မႈက ေပ်ာက္မသြားသလို မ်က္လံုးႏွစ္လံုးစလံုး က်ိန္းေနျပီး ျမင္ကြင္းတို႔သည္လည္း မသည္းကြဲေသး။ ေနာက္မွ သိရသည္က မ်က္ရည္ယိုဗံုးႏွင့္ အေပါက္ခံရျခင္းျဖစ္သည္။

ထိုဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၏ အုတ္တံတိုင္းကြက္ေပါက္ကေလးမ်ားကေန အျပင္ဘက္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္မိသည္။ မသည္းမကြဲႏွင့္ပင္ ျမင္ရသမွ်ကေတာ့ သကၤန္း၀တ္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားအား လံုထိန္းမ်ားက ေနာက္က ေျပး လိုက္ျပီး ရိုက္သည္။

လဲက်သြားေသာ သံဃာမ်ား၊ သီလရွင္မ်ားႏွင့္ လူမ်ားအား စစ္သားမ်ားက ဒယဥ့္တိုက္ဆြဲကာ အသင့္ေခၚ ေဆာင္ထားေသာ ဒိုင္နာ ကားမ်ားေပၚသုိ႔ ပစ္တင္ၾကသည္ကို ေတြ႕ေနရသည္။

ေၾကာက္စိတ္၊ ၀မ္းနည္းစိတ္ျဖင့္ ဒူးမ်ားတဆတ္ဆတ္တုန္၊ လက္မ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည့္ၾကားက အိတ္ထဲက ကင္မရာကို ဆြဲထုတ္ျပီး အုတ္တံတိုင္းကြက္မ်ားၾကားက ျမင္ျမင္သမွ်ကို ရိုက္ေနမိသည္။

အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာျပီး ဓာတ္ပုံမည္မွ် ရိုက္မိသြားသလဲ ဆိုသည္ကို မသိေတာ့ေပ။ အမ်ိဳးသားတဦးက ဦးေထာင္ ဘို လမ္းမဘက္ကို ေဖာက္ထြက္ၾကမယ္ဟု ေအာ္သံၾကားရျပီး ေက်ာင္း၀င္းထဲမွ သံဃာေလးပါးႏွင့္ အမ်ိဳး သား၊ အမ်ိဳးသမီးစုစုေပါင္း ၇ ဦးခန္႔ႏွင့္အတူ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းထဲမွ ထြက္ကာ ကုန္းကမူတခုကို ေက်ာ္ လႊားတက္ရင္း ဦးေထာင္ဘိုလမ္းမဆီသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။

ဦးေထာင္ဘိုလမ္းမေပၚမွာ ကိုယ္လိုပင္ ေျပးလာၾကသူမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ေသြးမ်ားႏွင့္ ရႊဲေနသူမ်ား၊  ဦးေခါင္းတြင္ ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ ရဟန္း သံဃာမ်ား၊ ေဒါသတၾကီး ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ား၊
ေသြးမ်ားျဖင့္ မ်က္ႏွာ တျပင္လံုး နီရဲေနသည့္သူမ်ား စသည့္ လူမ်ားစြာ ျပန္လည္ စုမိၾကသည္။

ထိုစဥ္ ဘတ္စ္ကားတစီး ဦးေထာင္ဘိုလမ္းမေပၚသို႔ဆိုက္လာကာ ထိုကားေပၚမွသံဃာအပါး ၁၀၀ ၀န္းက်င္ ခန္႔ဆင္းျပီး အရိုက္ခံထားရေသာ သံဃာမ်ား၊ အရိုက္ခံထားရေသာ ေက်ာင္းသားႏွင့္ျပည္သူမ်ားအား ၾကည့္ သည္။

ထို႔ေနာက္“ဦးဇင္းတို႔ကို ပစ္သတ္လို႔ ေသခ်င္ေသပါေစ၊ ဆူးေလဘုရားဆီကို ေမတၱာပို႔ရင္း ဆက္လမ္း ေလွ်ာက္ ၾကမယ္”ဟု သက္ေတာ္ ၃၀ ေက်ာ္အရြယ္ သံဃာတပါးက မိန္႔ဆိုလိုက္သည္။ ထိုသံဃာႏွင့္အတူ တျခားေသာ သံဃာမ်ားႏွင့္ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား ဆူးေလဘုရားဆီကို အေရာက္သြားၾကေတာ့သည္။

လက္ထဲရွိ ကင္မရာထဲတြင္ သံဃာမ်ားကို ရိုက္ေနသည့္ ဓာတ္ပံုမ်ားရွိသည္။ ဖမ္းဆီးေနေသာ ဓာတ္ပုံမ်ားရွိ သည္။ ထိုဓာတ္ပုံမ်ားကို အယ္ဒီတာဆီ အေရာက္ပို႔ရမလား၊ ေမတၱာပို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရာေနာက္သို႔ ဆက္ လိုက္ ရမလား ေ၀ခြဲ မရျဖစ္ေနမိသည္။

မီဒီယာခ်င္း မတူေသာ္လည္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္သတင္းေထာက္တဦး ေရာက္ရွိလာျပီး သူ႔ကို ေပးလိုက္ပါ၊ ပို႔ခ်င္တဲ့ လိပ္စာလည္း ေရးေပးလိုက္ပါဟု ဆုိေတာ့ ကိုယ္ေပးရမည့္ လိပ္စာကိုေပးသင့္မသင့္စဥ္းစားရ ျပီ၊ သူ႔ကို ကိုယ္သိေသာ္လည္း သူသည္ ဘယ္ဘက္က လူမွန္းကိုယ္မေ၀ခြဲႏိုင္ပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ဓာတ္ပုံမ်ားကို လူအမ်ားျမင္ေတြ႕ရေရးက အဓိကက်သည္ဟု စဥ္းစားမိျပီး ကင္မရာထဲက မယ္မိုရီစတစ္ကို ထုတ္ကာသူ႔လက္ထဲ ထည့္္ေပးလိုက္သည္။ မည္သည့္ေနရာပို႔ရန္ မေျပာ ေတာ့ပါ၊ မီဒီယာအားလုံးဆီကိုပဲ ပို႔ေပးရန္ ေျပာလိုက္မိသည္။ သူသည္ ကိုယ့္ကင္မရာထဲက မယ္မိုရီကတ္ အျပင္၊ အျခားသတင္းေထာက္မ်ားဆီက မယ္မိုရီကတ္မ်ားကို လည္း ယူကာ အင္တာနက္ဆိုင္မ်ားရွိရာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲဆီသို႔ ထြက္သြားေတာ့သည္။

“အခုအခ်ိန္မွာ မီဒီယာမေရြးတာ မွန္တယ္၊ ဒီပံုေတြ အျပင္ကို ေရာက္သြားဖို႔အေရးၾကီးတယ္”ဟု ၀ါရင့္ သတင္းေထာက္တဦးက ေဘးနားလာရပ္ရင္း ေျပာသည္။

ဦးေထာင္ဘိုလမ္းကေန ကန္ေတာ္ၾကီးကို ပတ္၊ မဂၤလာေစ်းဘက္ကို ေလွ်ာက္လာခဲ့ေသာ လမ္းတေလွ်ာက္ လံုးျမင္ျမင္သမွ် လူၾကီးလူငယ္မေရြး ၀င္ေရာက္လက္ခ်ိတ္ရင္း လိုက္ပါလာၾကရာ ဆူးေလဘုရားအနီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ သံဃာေတာ္မ်ား ဦးေဆာင္ခဲ့ေသာ လူအုပ္ၾကီးမွာ ၁ သိန္းႏွင့္အထက္ ရွိေနျပီ ျဖစ္သည္။

ဆူးေလဘုရားေရွ႕မွာ ေစာင့္ၾကိဳေနေသာ လူအုပ္ၾကီးကလည္းလက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္ ေစာင့္ၾကိဳေန သည္မွာ လူေပါင္း ေရတြက္၍ပင္ မရေတာ့ေခ်။
ကင္မရာထဲမွ မယ္မိုရီစတစ္မ်ားယူသြားေပးေသာ မိတ္ေဆြသတင္းေထာက္က လူအုပ္ၾကားထဲမွာ လက္မ ေထာင္ျပရင္း အခုပဲ ပံုေတြ တက္ေနျပီဟု ပါးစပ္လႈပ္ကာ ေျပာျပေတာ့ ရင္ထဲက အလံုးၾကီးတခုလံုး ျပဳတ္က် သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။

ထိုပုံမ်ားသည္ စစ္အစိုးရ၏ ရက္စက္မႈ၊ ယုတ္မာမႈ သက္ေသ၊ ဗုဒၶဘာသာတုိင္းျပည္ျဖစ္ျပီး ရဟန္း သံဃာမ်ား ကို ရက္ရက္စက္စက္ ရိုက္သတ္ေနသည့္ သက္ေသ မ်ားျဖစ္သည္ ဟု ေတြးရင္း မ်က္ႏွာတျပင္လံုး ပူျပီး စပ္ ေန ေသာ ေ၀ဒနာမ်ားကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ကာ ကိုယ့္လုပ္ရပ္အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္ေနမိသည္။ ထိုပီတိ ကို ႏွစ္သက္မိေသာေၾကာင့္ ကိုယ္သည္ သတင္းေထာက္အျဖစ္ မည္မွ်ပင္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲပါေစ ယေန႔အထိ ေနႏိုင္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။


စက္တင္ဘာ ၂ရ
နံနက္ ၅နာရီ ခြဲ၀န္းက်င္
ရန္ကုန္ျမိဳ႕။

နံနက္ေစာေစာ ၀င္လာသည့္ တယ္လီဖုန္းကသည္မွ်ေလာက္ ဆိုး၀ါးေသာ သတင္းတို႔ကို သယ္ေဆာင္လာ လိမ့္မည္ဟု မထင္မွတ္ထားခဲ့ပါ။

“ေငြၾကာယံေက်ာင္းတို႔ မဂၢင္ေက်ာင္းတို႔ အဲဒီလို နာမည္ၾကီးေက်ာင္းတိုက္ေတြကို စစ္တပ္၀င္သြားတယ္၊  ဦးပဥၨင္းေတြကို ရိုက္ႏွက္ျပီးဖမ္းေခၚသြားၾကတယ္တဲ့၊ ပက္ပက္စက္စက္ကို လုပ္သြားတာ ၊ေသြးကြက္ေတြ ဆိုတာ ျမင္မေကာင္းဘူးတဲ့ အဲဒါ သြားမလို႔”ဟု ဆိုလာေသာသူငယ္ခ်င္းတေယာက္၏ အသံမွာ ငိုသံ ေပါက္ ေနခဲ့သည္။

တယ္လီဖုန္းခ်ျပီးျပီးခ်င္း မခံခ်င္စိတ္က ဟုန္းခနဲထြက္ေပၚလာသည္၊ လက္နက္သာ ရွိရင္ ျပန္တိုက္လိုက္ မည္္ဆိုသည့္ စိတ္အေတြးက ရုန္းၾကြလာခဲ့သည္။

မ်က္ႏွာသစ္ရင္း ေမးခြန္းထုတ္မိသည္။ ကိုယ္က ဘယ္သူလဲ၊ ကုိယ္ကႏိုင္ငံေရးသမားလား၊ သတင္းေထာက္ လား။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က သတင္းေထာက္ပဲ။

ကိုယ့္တာ၀န္က အျဖစ္မွန္မ်ားကို ျပည္သူမ်ားသိရန္၊ ကမၻာကသိေစရန္လုပ္ေဆာင္ေရး၊ ဤတာ၀န္ကိုေက်ပြန္ ရန္ ကိုယ္ကစိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ၾကိဳးပမ္းရမည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆံုးမရင္း ကင္မရာကို အိတ္ထဲထည့္ကာ ေငြၾကာယံေက်ာင္းဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။

ေငြၾကာယံေက်ာင္း၀င္း အ၀င္၀ကတည္းက ေျမၾကီးေပၚမွာ ေသြးကြက္တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲ မွာ လာၾကည့္သူမ်ား၊ သတင္းေထာက္မ်ားရွိသည္။ ဓာတ္ပံုရိုက္သူ၊ ဗီဒီယိုရိုက္ေနသူမ်ား ေတြ႕ရေတာ့အား တက္ လာမိသည္။ သို႔ေသာ္ အခဲလိုက္က်ေနေသာ ေသြးကြက္မ်ားကို ျမင္ရေတာ့ ရင္သည္တဆတ္ဆတ္ တုန္လာျပန္ကာ စို႔နစ္ ၀မ္းနည္းလာသည္။

“ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ရိုက္ခဲ့လို႔ ဒီလို ေသြးခဲေတြထြက္ၾကရတာလဲ မသိဘူး၊ အေတာ့္ကို ရက္စက္တာပဲ”ဟု ၀ါရင့္ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္တဦး၏ ေျပာဆို ေနသံကုိၾကားရသည္။

လက္ထဲမွာ ကင္မရာကို ျငိမ္ၿငိမ္မကိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ မူးေနာက္လာသည္။ ျမင္ျမင္သမွ် ရိုက္ႏွက္ခ်ိဳးဖ်က္ထား သည့္ အပ်က္အစီးမ်ား၊ ဦးေခါင္းက်ိဳးျပတ္ေနေသာ ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ တဆူကိုလည္း ေသြးကြက္မ်ားၾကား၊ အပ်က္အစီးမ်ားၾကားတြင္ေတြ႕ရသည္။

ေက်ာင္းတြင္က်န္ရစ္ခဲ့သူမ်ားကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းတံခါးကို စစ္ကာားျဖင့္ တိုက္ဖ်က္ကာ စစ္သား မ်ားက ၾကမ္းတမ္းရိုင္းျပစြာပင္ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားထဲ ၀င္လာခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျမင္ျမင္သမွ် သံဃာမ်ားကို ရိုက္ႏွက္ေခၚသြားၾကရုံမွ်မက ေက်ာင္းတြင္ လာေရာက္တည္းခိုေနၾကေသာ နယ္မွ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး မ်ားပါမက်န္ ရိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားၾကေၾကာင္း သိရသည္။

ထိုေက်ာင္းက အျပန္တြင္ ၁၉၈၈ တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္ခဲ့တာလည္း ဒီလို ပဲ ျဖစ္မွာဟု ကိုယ္မျမင္ခဲ့ဘူးေသာအျဖစ္အပ်က္တို႔ကို မွန္းဆပံုေဖာ္ၾကည့္မိသည္။ယခုလည္း ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခဲ့သကဲ့သို႔ သံမ်ားကိုလည္း ႏွိပ္စက္ဦးမည္၊ ေထာင္ထဲထည့္ဦးမည္ ဆိုသည္ကို စိတ္မသက္မသာျဖင့္ ေတြးမိျပန္သည္။

ဆူးေလကို မေရာက္ခင္မွာပင္ ေတာင္ဥကၠလာမွာ ပစ္ေနျပီဟူေသာ သတင္းက ၀င္လာသည့္အတြက္ အငွား ကားဆရာကို ေေတာင္ဥကၠလာပ ဘက္ကို ျပန္ေမာင္းေပးရန္ ေျပာေတာ့ အငွားကားဆရာက မလိုက္ရဲေတာ့ ဟု ေျပာသည္။ ေနာက္ကားတစင္းငွားျပီး ေတာင္ဥကၠလာပျမိဳ႕နယ္  ၇၈ ေကြ႕အနီးေရာက္သည္ႏွင့္ပင္ ေျပး လာ ေသာ လူအုပ္ ၾကီးကိုေတြ႕ရသည္။

ကားေပၚက ဆင္းျပီး လူအုပ္ၾကီးဆီသို႔ေျပးသြားရင္း ဓာတ္ပံုရို္က္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က လက္ကို လာဆြဲသည္။ “လာလာ အရမ္းနီးလာျပီ ေျပးၾကမယ္”ဟု ေျပာရင္း သူက လက္ကို ဆြဲေျပးျပန္သည္။

လက္ထဲက ကင္မရာကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း ေျပးခဲ့ၾကသည္။ မည္မွ်ၾကာၾကာ ေျပးေနမိသည္ မသိ၊ ေနာက္ဆံုး လမ္းေဘးတြင္ အငွားကားစီတစီးရပ္ထားသည္ကိုေတြ႕ေတာ့ ဆူးေလကို ေမာင္းရန္ ေျပာျပီး ကားေပၚ တက္လုိက္မိသည္။ ေစ်းႏႈန္းပင္ မေမးမိေတာ့ေခ်။

ေန႔လယ္ ၁ နာရီ ဆူးေလမွာ ျပန္ဆံုတတ္ၾကသည့္အတြက္ ယေန႔တြင္လည္း ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ ခန္႔ ကတည္းက ဆူေလးတြင္ လူစုမိေနသည္။ သံဃာမ်ားကို ရက္ရက္စက္စက္ႏွိမ္ႏွင္းလိုက္ေသာသတင္းကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ၾကားထားျပီးျဖစ္သည္။

ထို႔အတူ စစ္ေသြးၾကြေနဟန္တူေသာ စစ္သားမ်ားကိုလည္း ဆူးေလဘုရားတ၀ုိက္တြင္ ျမင္ေတြ႕ေနရျပီ။ ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစံု၀တ္ထားေသာ သူတုိ႔က ဒိုင္းမ်ား၊ ေသနတ္မ်ား ကိုင္ေဆာင္၍ ဆူးေလဘုရားအနီးသို႔ လူအမ်ားကပ္မလာႏိုင္ေစရန္ တားထားၾကသည္။

၎စစ္သားမ်ားႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွေန၍“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ စစ္ပညာ ျပည္သူေတြကို သတ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး”ဟု ေအာ္ေနေသာ လူငယ္ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။

ခဏအၾကာတြင္ ထိုသို႔ ေအာ္ေနေသာ လူအုပ္ၾကီး ဆီကို စစ္သားမ်ားက ေသနတ္ျဖင့္ စပစ္သည္။

“ပစ္တယ္ေဟ့”ဟု ေအာ္ျပီး လူအုပ္ၾကီးကေျပးသည္။

ထို႔ေနာက္ ရာဘာက်ည္ဆန္ျဖင့္ ပစ္ျခင္းျဖစ္သည္ဟူေသာ ေျပာသံေၾကာင့္ လူအုပ္ထဲမွ လူတခ်ိဳ႕က မေျပးၾက ေတာ့ဘဲ ေရာက္သည့္ေနရာတြင္ ရပ္ကာ တို႔အေရး ေအာ္လိုက္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ စစ္ပညာေအာ္လိုက္ႏွင့္ ဦးေဆာင္သူမဲ့ေသာ တုိက္ပြဲတခုကို ဆင္ႏြဲၾကျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္လူအုပ္မ်ားလာျပီး လူအုပ္ၾကီးသည္ ဆူးေလဘုရားအနီးသို႔ကပ္ႏိုင္သမွ် ၾကိဳးစား ကပ္လာၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္၊

ခဏအၾကာေတာ့ ဒက္…ဒက္…ဒက္ ဟူေသာ ေသနတ္သံမ်ားႏွင့္အတူ“ပစ္ျပီ ပစ္ျပီ လူေတြ ထိကုန္ျပီ”ဟူ ေသာ အသံၾကားလိုက္ရျပီး လူအုပ္ၾကီးၾကားထဲကေန ဆူးေလလမ္းေပၚ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚထိ ေျပးရသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚကေန ၃၅ လမ္းထဲ ခ်ိဳး၀င္လုိက္ေတာ့ လက္မွနာရီျပဳတ္က်က်န္ခဲ့တာကို သိသည္။ ထိုစဥ္မွာ ပင္ ဆူးေလလမ္းေပၚေျပးရင္းလႊားရင္း က်န္ခဲ့ေသာသူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းဆက္လာသည္။ ႏိုင္ငံျခားသတင္း ေထာက္ တဦးကို ေသနတ္ထိသြားသည္၊ ဂ်ပန္လား၊ တရုတ္လား ၊ ကိုရီးယားလား မသိ၊ အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ ကင္မရာ ကိုင္ထားေသာ သတင္းေထာက္ပဲဟု သူက ဆိုသည္။

“ဒီေန႔ေတာ့အားလံုးပဲ သတိထားရမယ္၊ ၾကားတာက ဒီေန႔ေရွ႕ကေန ေအာ္လံကုိင္ထားတဲ့သူ၊ အလံကိုင္တဲ့ သူနဲ႔ကင္မရာကိုင္တဲ့သူေတြကို ပစ္မိန္႔ေပးထားတယ္လို႔ ၾကားတယ္၊ ကင္မရာကို ေပၚတင္မကိုင္ၾကနဲ႔”ဟု
သူငယ္ခ်င္း တဦး၏ သတိေပးစကားကို ျပန္အမွတ္ရလိုက္သည္။လက္ထဲက ဆိုနီကင္မရာေလး ကုိ ခပ္တင္း တင္းဆုပ္ကိုင္လိုက္မိသည္။

သတင္းေထာက္တဦးထိသြားေသာသတင္းကို အယ္ဒီတာကို ေျပာရန္ သတိရလာသည္။ ဖုန္းရွိေသာ သူငယ္ ခ်င္းကို ရွာကာ အယ္ဒီတာထံဖုန္းေခၚေပးရန္ ေျပာရသည္။ ကိုယ့္တြင္ လက္ကိုင္ဖုန္း မရွိသည့္အတြက္ ဖုန္းရွိေသာမိတ္ေဆြတို႔ကိုရွာကာ သူတို႔ႏွင့္အတူ တြဲသြားရသည္။ သို႔မွသာ သတင္းပို႔ေပးႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

ခဏအၾကာအယ္ဒီတာ ထံမွဖုန္းရသည္။ ထိသြားသည့္ သတင္းေထာက္ကို စုံစမ္းခိုင္းသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ဘူတာၾကီး ခုံးတံတားေပၚကေန စစ္ကားမ်ားတက္လာကာ ဆူးေလဘက္က ေျပးလာေသာ လူမ်ားကို စစ္ သားမ်ားက ပစ္ေနျပန္သည္။ ေျပးရင္းႏွင့္ပင္ ဖုန္းေျပာရသည္။ ထိုအခ်ိန္က အင္တာနက္လိုင္းအားလံုး ျဖတ္ပစ္လိုက္သည့္အတြက္ တယ္လီဖုန္းကိုသာ အားကိုးရေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

လမ္း၅၀ ဘက္သို႔ ေျပးရင္း ဘူတာၾကီး ခုံးထိပ္နားမွာ လူတခ်ိဳ႕ထိသြားေၾကာင္း သတင္းရသည္။ အလံကိုင္ ေသာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္(NLD)အဖြဲ႕ဝင္ လူငယ္တဦး က်သြားသည္ဟု ျမင္ခဲ့ရသူ တဦးက ေျပာျပသည္။

“ေခါင္းကို ထိသြားတာ၊ ဖြာခနဲပဲ ေခါင္းက ပြင့္ျပီး အထဲက ဦးေႏွာက္ေတြေကာ ေက်ျပီး က်လာတာ”ဟု သူက ေျပာသည္။

ထုိသူႏွင့္အတူ ေျပးရင္းလႊားရင္းႏွင့္ပင္ လမ္း ၄၅လမ္းထိပ္ေရာက္လာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမၾကီးႏွင့္ ပန္းဆိုး တန္း လမ္းေပၚက လူမ်ားကို ကားမ်ားျဖင့္ ဖမ္းေခၚသြားျပီ ဟူေသာ သတင္းမ်ားကို ဆက္တိုက္ၾကားလာခဲ့ သည္။

ညေန ၃နာရီ ၀န္းက်င္ ၄၇လမ္းထိပ္မွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ ၀င္ထိုင္လိုက္မွ ေန႔လယ္စာ မစားရေသး ေၾကာင္း သတိရလာၿပီး ဗိုက္ကလည္း ဆာလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ စားခ်င္စိတ္က မရွိေခ်။

ထိုစဥ္မွာပင္ တာေမြေက်ာင္းေရွ႕မွာ ပစ္ေနျပီ ဟု သတင္းေထာက္တေယာက္က ေျပာသည္။ ကေလးမ်ား စြာ ထိသည္ဟု ၾကားရသည့္အတြက္ တာေမြဘက္ကို သြားရန္ စဥ္းစားမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆူးေလလမ္းေပၚတြင္ က်န္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းက ခုခ်ိန္ထိ ေပၚမလာေသး။

သူ႔ကို ေစာင့္ရမည္လား၊ တာေမြကို သြားရမလား၊ သူႏွင့္ မနက္ကတည္းက အတူတူထြက္လာခဲ့သည္၊ အတူ တူ ဓာတ္ပံုရိုက္ခဲ့ၾကသည္၊ အတူတူ ေျပးခဲ့ၾကသည္၊ ခုေတာ့သူက တေနရာမွာ က်န္ခဲ့ျပီး ကိုယ္က တေနရာ မွာ ေရာက္ေနသည္။ သူ႔ဆီကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ သူက အိမ္တအိမ္ထဲမွာ ၀င္ပုန္းေနရေၾကာင္း ျပန္ေျပာသည္။

“ညေန ၆ နာရီမွာ မာရွယ္ေလာထုတ္မယ္လို႔ ၾကားတယ္၊ ညေန ၃ နာရီ ထိပဲ ျမိဳ႕ထဲမွာ ကားရွိေတာ့မယ္၊ ခုေတာင္ ကားပါးသြားျပီ ျပန္သင့္ျပီ”ဟု သူငယ္ခ်င္းကေျပာရင္း ျပန္သည့္အခါ စုျပီး ျပန္ၾကရန္သူက မွာေန ေသးသည္။

ညေန ၃ နာရီေက်ာ္စပင္ ရွိေသးေသာ္လည္း ျမိဳ႕ထဲမွဆိုင္ခန္းမ်ား အားလံုးပိတ္ျပီ၊ အိမ္ေတြကလည္း အဝင္ တံခါးေတြေကာ ျပတင္းေပါက္ေတြေကာအားလံုးပိတ္ထားၾကျပီ။

လမ္းေတြေပၚမွာေတာ့ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးေသာ စစ္ပညာ ျပည္သူေတြကို သတ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး”ဟု ေအာ္ေနေသာ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြ ရွိေသးသည္၊ သူတို႔သည္ ေျပးလိုက္၊ စစ္ကားျဖင့္ လိုက္ပစ္သည့္အခါ ေအာ္လိုက္ ႏွင့္ပင္။

ညေန ၄နာရီထိုးခါနီးမွာေတာ့ စစ္ယူနီေဖာင္း ၀တ္ထားသူမ်ားက ေလာ္စပီကာႏွင့္ျမိဳ႕ထဲကေန အိမ္ျပန္က်ရန္ လိုက္ေအာ္သည္၊ လိုင္းကားတခ်ိဳ႕ကို မေတြ႕ရ၊ အငွားကားခေတြကလည္း အိမ္ျပန္ရန္ ေစ်းပိုေတာင္း ေန ၾကျပီ။ သုိ႔ႏွင့္ပင္ေသနတ္သံေတြ တလွည့္ ၊ တို႔အေရးေအာ္သံေတြက တလွည့္စီေပၚေနေသာျမိဳ႕လယ္ေခါင္ ကို ထားခဲ့ကာ အိမ္ျပန္ခဲ့ရသည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ျပီး ၆နာရီထိုးေတာ့မည္၊အိမ္သားအားလံုး လူစံုသည့္အတြက္ စိတ္ခ်သြားရသည္။

သုိ႔ေသာ္လည္း တာေမြအေျခခံပညာေက်ာင္းေရွ႕မွာ၊ လမ္းမေပၚမွာ အိမ္ျပန္မလာေသာ သား ေပ်ာက္ေန သည့္ မိခင္တို႔၏ သားေခၚသံမ်ား၊ ေအာ္ဟစ္ ငိုေကၽြးသံမ်ားကေတာ့ ဆူညံစြာၾကားေနဆဲျဖစ္သည္။


စက္တင္ဘာ ၂၈
အခ်ိန္ ၁၂ နာရီ
ရန္ကုန္ျမိဳ႕။  

မည္မွ်ပင္ ရက္ရက္စက္စက္ႏွိမ္နင္းေစကာမူ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေနျပည္သူတို႔သည္ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ သည္ႏွင့္ပင္ ျမိဳ႕ထဲက ဆူးေလအနီးတ၀ိုက္တြင္ စုစည္းမိေနၾကသည္။

ဆူးေလမွတ္တိုင္အနီးတြင္ ရပ္လာသမွ်ေသာ ဘတ္စ္ကားမ်ားအား ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစံုႏွင့္ စစ္ဗိုလ္ ၁ ဦး၊ တပ္ၾကပ္ၾကီး ၂ ဦးႏွင့္စစ္သားတဦးတုိ႔က ဆင္းလာသမွ်သူမ်ားကို ေမးျမန္းစစ္ေဆးၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္မ်ား၊ လက္ကိုင္အိတ္မ်ား၊ ျခင္းေတာင္းမ်ားကိုလည္း တခုခ်င္းစီရွာေဖြ စစ္ေဆးေနၾကသည္။

ကင္မရာကို အေသအခ်ာ ဖြက္ယူလာခဲ့ေသာ္လည္း အေသးစိတ္စစ္ေဆးေနသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ စိတ္ပူ ပန္စြာ ရင္တထိတ္ထိတ္ ခုန္လာသည္။

ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ ပစၥည္းမ်ားတခုခ်င္းစီ ထုတ္ျပေနရင္း မၾကာခင္ကင္မရာကိုေတြ႕သြားေတာ့မွာပဲဟု ပူပန္ စိတ္က ေသြးတိုးလာကာ မ်က္ႏွာတျပင္လံုး ပူလာသလိုျဖစ္လာေသာ္လည္း လက္ဖ်ားတို႔က ေအးစက္ လာ သည္။

အိတ္ကို ရွာေနေသာ တပ္ၾကပ္ၾကီးက ေအာက္ဆံုးမွာ ထည့္ထားေသာ စကၠဴဘူးကို ထုတ္လာျပီး ဒါဘာလဲ ဟု ေမးလိုက္ေသာအခါ ဖိနပ္ထည့္ထားတာဟု ေျဖလိုက္ေသာအသံသည္ ပံုမွန္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ထိုဘူးကို လက္ျဖင့္ ဆၾကည့္ရင္း အိတ္ထဲျပန္ထည့္ေပးကာ ေနာက္တေယာက္ကို စစ္ေဆးရန္ ေခၚလိုက္ခ်ိန္တြင္ တစကၠန္႕မွ်ပင္အခ်ိန္မဆိုင္းေတာ့ဘဲ ထိုေနရာကေန တခ်ိဳးတည္း ထြက္လာေတာ့သည္။

ဆူးေလလမ္းမၾကီးေပၚမွာေတာ့ လူမ်ားရွင္းလ်က္ရွိသညကို ေတြ႕ရသည္။ လုံထိန္းမ်ားႏွင့္ စစ္သားမ်ားကိုမူ ဆူးေလတ၀ိုက္ တြင္ေတြ႕ျမင္ေနရဆဲပင္။

အေနာ္ရထာလမ္းမၾကီးေပၚမွာေတာ့ လူငယ္တခ်ိဳ႕ရွိေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႔သည္ အက်ႌျဖဴမ်ား ေအာက္တြင္ တီရွပ္ အနက္ေရာင္၊ တီရွပ္ အနီေရာင္၊ တီရွပ္ အ၀ါေရာင္တို႔ကို ၀တ္လာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပ သည္။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းမေပၚတြင္ လူမ်ားျပန္စုမိလာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚက လူတခ်ိဳ႕က လည္း ပန္းဆိုးတန္းလမ္းမေပၚကို ေရာက္လာၾကသည္။

ေန႔လယ္ ၁ နာရီ ၀န္းက်င္မွာေတာ့ လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ကေန ၃၀၀ ေလာက္ထိ ရွိေသာ လူအုပ္သည္ ဆူးေလ ဘုရား နားမွာ ေစာင့္ေနေသာ စစ္သားမ်ားအား မဟာဗႏၶဳလလမ္းႏွင့္ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းေထာင့္ေနရာ ကေန “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့စစ္ပညာ ျပည္သူေတြကို သတ္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး” ဟု ေအာ္၍ ဆႏၵျပၾကျပန္သည္။

တခ်ိဳ႕ကလည္း စစ္သားမ်ားျမင္သာေစရန္ ေရွ႕သို႕ပိုတိုးကပ္လာၾကျပီး တံေထြးေထြးျပၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ေတာ့ စစ္သားမ်ားအား ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုေနၾကသည္။ ထိုခ်ိန္တြင္ပင္ ပန္းဆိုးတန္း ဘူတာၾကီး ခုံးတံတားေပၚ ကေန စစ္ကားမ်ား ဆင္းလာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

တဘက္ကလည္း မဟာဗႏၶဳလလမ္းေပၚမွ စစ္သားတခ်ိဳ႕က ပန္းဆိုးတန္းထိပ္တက္လာသည္။ လူအုပ္ၾကီး သည္ စစ္သားမ်ားႏွင့္ စစ္ကားမ်ား ၾကားညွပ္မိေသာေၾကာင့္ေၾကာက္အား လန္႔အားႏွင့္ပင္ ေဘးတဘက္ တခ်က္ရွိေနအိမ္မ်ားထံသို႔ေျပး၀င္ပုန္းၾကသည္။

အိမ္အခ်ိဳ႕မွာ တံခါးဖြင့္ေပးျပီး ေျပး၀င္လာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလက္ခံၾကေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ကမူ မည္မွ်ပင္ တံခါးေခါက္ေခါက္ ဖြင့္မေပးဘဲ ပိတ္ထားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က တိုက္ခန္းေတြေပၚ တြယ္တက္သူက တက္သည္၊ ဖြင့္မေပးေသာ တံခါးတို႔ကို တဒံုးဒံုးထုရင္းႏွင့္ပင္ စစ္သားေတြ ဆြဲေခၚသြားသည့္ေနာက္ ပါသြားၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္။

ေရွ႕မွာ စစ္သား၊ေနာက္မွာလည္း စစ္သားျဖစ္ေနသည့္အတြက္ နီးစပ္ရာ ရပ္ထားေသာ ထရပ္ကားတစင္း ေအာက္သို႔၀င္ပုန္းလိုက္သည္။ ကား၏ ဘားတန္းကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ယွက္ျပီး ခိုထားရင္း ကင္မရာပါသည့္ အတြက္ ဖမ္းမိပါက မလြယ္ ေၾကာင္း စဥ္းစားမိကာ ကင္မရာကို လြင့္ပစ္လိုက္ရမလားဟုစိတ္ကူးမိသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း မလုပ္ရက္ပါ၊ မလုပ္ႏိုင္ပါ၊

ကင္မရာကို ျပဳတ္မက်ေစရန္ လည္ပင္းမွာ ခ်ိတ္ထားလ်က္ႏွင့္ပင္ ကားဘားတန္းမွာခိုေနရင္း အသံေတြၾကား ေနရသည္။ အိမ္ေတြေပၚ ၀င္ေျပးေသာ လူေတြကို စစ္သားေတြက ျပန္ဖမ္းေခၚလာျပီး ပန္းဆိုးတန္းထိပ္ရွိ ကုလားဘုရားေက်ာင္းေရွ႕မွာဒူးေထာက္ထိုင္ခိုင္းကာ ပါးရိုက္သံၾကားရသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ ေၾကာက္ လန္႔ တၾကား ေအာ္ဟစ္သံ၊ ငိုယုိသံမ်ား ၊ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ ေတာင္းပန္သံမ်ား စသည့္အသံတုိ႔ကို ၾကားေနရ သည့္အတြက္ ရင္သည္ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာသည္။

လက္ႏွစ္ဘက္လံုး အံေသလာသည့္အတြက္ လူတကိုယ္လံုး ဘုတ္ခနဲ ေျမေပၚကို က်သည္။ ကမန္းကတန္း ပင္ ေၾကာက္လန္႔စြာႏွင့္ ကားဘားတန္းကို ျပန္ခိုသည္။

ထိုသို႔ႏွစ္ခါေလာက္ျပဳတ္က်ျပီးသည့္အခါမွာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေတာ့ ဟု စဥ္းစားကာ ကားေနာက္ရွိ ေလး ေပခန္႔ရွိေသာ မီးစက္ေနာက္တြင္ ၀င္ပုန္းမည္ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ကားေအာက္ကေန တြားသြားျပီး ထြက္လာခဲ့သည္။

မီးစက္နားအေရာက္မွာပင္ အိမ္ေရွ႕တံခါးတဘက္ ဖ်တ္ခနဲပြင့္လာတာေတြ႕ရျပီး၊ အသက္ ၆၀အရြယ္အဖိုးၾကီး တေယာက္ေပၚလာကာ လက္ဟန္ျဖင့္ လက္ယက္ေခၚေလသည္။ ၀မ္းသာစိတ္ျဖင့္ ထိုအိမ္ထဲေျပး၀င္ လိုက္ သည့္ တိုင္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လံုျခံဳၿပီဟု မသတ္မွတ္ရဲေသးပါ။ စစ္သား မ်ားက အိမ္မ်ားကို တံခါးဖြင့္ခိုင္းျပီး လိုက္ရွာေနဆဲျဖစ္သည္။

ဖုန္မ်ား၊မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ညစ္ေပေနေသာ မ်က္ႏွာ၊ တုန္ေနေသာခႏၶာကိုယ္ကို တခ်က္ၾကည့္ျပီး ေရတခြက္ ခပ္တိုက္ပါသည္။ ထိုေရကို ေသာက္အျပီးမွာေတာ့ အေမ ဟု တကာ ငိုလိုက္မိသည္။ ကားေအာက္မွာ ၀င္ ပုန္း စဥ္တုန္းကလည္း ပထမဆံုး အေမ့ကို သတိရသည္။ ယေန႔မနက္ အိမ္ကမထြက္ခင္ မသြားရန္အေမ တားခဲ့သည္ကိုလည္း ျပန္မွတ္မိေနသည္။ ျပီးမွကုိယ့္မိသားစု၀င္ေတြ၏ မ်က္ႏွာေတြကို တေယာက္ခ်င္းစီ ျပန္ျမင္ ေယာင္ကာ စိတ္အားတင္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

အေျခအေနျငိမ္သက္ျပီဟုထင္ရေသာအခါမွ အိမ္ရွင္ အဘြားက ေနာက္တံခါးေပါက္ေန ထြက္ျပီး တဘက္ အိမ္ကို ကူးရန္ ထုိအိမ္၏ အေရွ႕ဘက္ကေန ထြက္သြားရန္ ေျပာသည္။ သူေျပာသည့္အတိုင္း ထြက္လာသည့္ အခါ စစ္သားမ်းမရွိေသာတဘက္လမ္ေပၚသုိ႔ေရာက္သြားျပီး စုရပ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားေသာ ၄၇ လမ္းရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆီသို႔ ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ဆိုင္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်းကိုေတြ႕ရေသာ္လည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းၾက၊ သတင္းေထာက္တခ်ိဳ႕ အဖမ္းခံရ ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ျပီးေတာ့ အဖမ္းအဆီးၾကမ္းေၾကာင္း ေျပာျပၾကသည္။

ညေန ၃ နာရီတြင္ ထိုဆိုင္က ထခဲ့ေသာ္လည္း လမ္းမၾကီးက ရွင္းေနျပီ။ ဘတ္စ္ကားေတြ အငွားကားေတြ လည္း မရွိေတာ့။ သို႔ေသာ္လည္း ဆူးေလဘုရားအနီးမွာေတာ့ ေသနတ္သံ တဒက္ဒက္ႏွင့္ၾကားေနရဆဲျဖစ္ သည္။

“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးသည့္ စစ္ပညာ ျပည္သူေတြကို သတ္ဖို႔မဟုတ္ဘူး” ဆိုသည့္ ေအာ္သံ မ်ား ကေတာ့ တိုးလ်စြာ ေပ်ာက္ကြယ္လ်က္ရွိေပျပီ။

< Prev		Next >