႐ုကၡစိုး။ ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး နဲ႔ ဂန္ဘာရီတုိ႔က ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ၾကတာပါလိမ့္။ဖိုး႐ႈပ္။ ။ က်ေနာ္ ထင္တာက ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး စိတ္ေျပာင္းၿပီးေတာ့ ဂန္ဘာရီႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပုံ ရတယ္။ မဲေဆာက္မွာလည္း အႏွိပ္ခန္းေတြ ရိွတယ္ဆုိေတာ့ အတူတူ အႏွိပ္ခံရင္း စကားေျပာၾကမွာေပါ့။
႐ုကၡစိုး။ ။ မင္းေျပာသလုိဆုိ ငါတုိ႔က အႏွိပ္ခန္းေတြကုိ လုိက္ၾကည့္ရမလုိျဖစ္ေနၿပီ။ အင္း … မဲေဆာက္ကေတာ့ တကယ့္ကုိ ေဆးေရာင္စုံ ျမန္မာၿမိဳ႕ေလးပဲေဟ့။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ ျမန္မာျပည္က လူတန္းစား ေပါင္းစုံကုိ ဒီမွာ ေတြ႔ရမယ္။ ဦး႐ုကၡစိုးႀကီးကုိ ျမန္မာရနံ႔ ရေစခ်င္လြန္းလုိ႔ က်ေနာ္ ေခၚလာတာေပါ့။ ဒီၿမိဳ႕မွာ ျပည္နယ္တုိင္း ၁၄ ခုက လူေပါင္းစုံ ရိွတယ္။ ေစ်းသည္၊ ကာရာအုိေကဆုိင္၀န္ထမ္း၊ ေဗဒင္ဆရာ၊ အလုပ္ၾကမ္းသမား၊ ေက်ာက္ပဲြစား၊ အႏုပညာသမား အကုန္ရိွတယ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ႏုိင္ငံေရးသမားလည္း ရိွတယ္ဆုိ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ရိွပါ့ဗ်ာ။ ႏုိင္ငံေရးသမား၊ သႀကၤန္စာ ေရာင္းတ့ဲသူ၊ ဒုကၡသည္၊ ေထာက္လွမ္းေရးသတင္းေပး အစုံရိွတယ္။
ထုိအခုိက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ လူတေယာက္ ေလွ်ာက္လာသည္။ ထုိင္းဘာသာျဖင့္ တစုံတခုကုိ အသံ ၾသၾသ၊ ဆဲြဆဲြ ငင္ငင္ ေအာ္ဟစ္လုိက္သည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒီလူက ဘာလဲ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ တလမ္း၀င္ တလမ္းထြက္ ပစၥည္းေဟာင္း လုိက္၀ယ္တ့ဲသူေလ။ သူလည္း ျမန္မာျပည္ကပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ သူနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ။
ဖိုး႐ႈပ္က ထုိသူ႔အား မိတ္ဆက္ၿပီး သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္သုိ႔ ေခၚကာ စကားေျပာၾကေလသည္။ ၎၏အမည္မွာ ကုိမြတ္တားဟု ဆုိသည္။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ျမန္မာ နယ္စပ္တြင္ ေမြးဖြားၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ႀကီးျပင္းသည္ဟု သိရသည္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ကုိမြတ္တားေရ၊ ခင္ဗ်ား ေစာေစာက ယုိးဒယားလုိ ဘာေတြ ေအာ္ေနတာလဲ။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာတုန္းက ဒါမ်ဳိးအသံ ၾကားဖူးသလုိပဲ။
ကုိမြတ္တား။ ။ ၾကားဖူးမွာေပါ့ အားကုိႀကီးရယ္။ ခြ်န္ေဒၚ ေအာ္တာက ဒီလုိ အားကုိႀကီးရဲ႕။ (သံေနသံထားျဖင့္) “ပုလင္းခံြေတြ … ၀ယ္ဒရယ္ … ၊ သတင္းစာစကၠဴေတြ … ၀ယ္ဒရယ္ … ”
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ေၾသာ္ … ဒါေၾကာင့္ ၾကားဖူးေနတာကုိး။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဘယ္လုိလဲ ခင္ဗ်ား အလုပ္အကုိင္ အဆင္ေျပရဲ႕လား။
ကုိမြတ္တား။ ။ ေျပတယ္ရယ္လုိ႔လည္း ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ အားကုိႀကီးရယ္။ ဒီလုိပဲ လုပ္စားရတာေပါ့။ ဆရာတုိ႔လည္း ခြ်န္ေဒၚ့ကုိ ကူညီပါဦး၊ ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲလုိ႔။ အလုပ္အကုိင္ကလည္း ရွာရ ခက္တယ္ ဆရာရယ္။
ဖိုး႐ႈပ္က ဆရာ အေခၚခံရသျဖင့္ ေက်နပ္သြားသည္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ တခုေတာ့ အႀကံေပးခ်င္တယ္ … သတင္းေထာက္အလုပ္ကုိေတာ့ မေရြးနဲ႔ဗ်ာ၊ သတင္းေထာက္ ျဖစ္သြားရင္ လူခ်စ္လူခင္ နည္းတယ္၊ ေ၀ါင္ေ၀ါင္ေရွးၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ကုိးကြယ္တ့ဲ ဘာသာေၾကာင့္ ပုိၿပီး လူမုန္း မ်ားလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ … ၿပီးေတာ့
ကုိမြတ္တား။ ။ ၿပီးေတာ့ ဘာလဲ၊ ခြ်န္ေဒါ့ရဲ႕ အသားအေရာင္ကလည္း အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ေျပာဦးမလုိ႔လား။ ခြ်န္ေဒၚ အားလုံး သိၿပီးၿပီ အားကုိႀကီး၊ ေဟာင္ေကာင္က အသားျဖဴတ့ဲ ကိုလူေခ်ာ ေကာင္စစ္ဝန္က ေျပာတယ္ တ့ဲ၊ “ခြ်န္ေဒၚတုိ႔က အသားညိဳတယ္၊ ဘီလူးနဲ႔ တူဒယ္၊ သူတုိ႔ကေတာ့ အသားလတ္ဒယ္၊ ႐ုပ္ေခ်ာဒယ္” တ့ဲ။ ခြ်န္ေဒၚ ေစ်းထဲမွာ ဖတ္ရတ့ဲ စာေစာင္ထဲမွာ ေရးထားဒယ္။
ကုိမြတ္တား၏ စကားေၾကာင့္ ႐ုကၡစိုး ႏွင့္ ဖိုး႐ႈပ္ မ်က္လုံး ျပဴးသြားသည္။ ဘာရယ္လုိ႔မဟုတ္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးလုံး ကုိမြတ္တားကုိ အားနာသြားသည္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အင္း … အဲဒီေလာက္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားမွာလည္း အားသာခ်က္ေတြ ရိွပါေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အသားအေရနဲ႔ဆုိ ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ရဲ႕ အထူးကုိယ္စားလွယ္ရာထူး ရႏုိင္တယ္ဗ်။
ကုိမြတ္တား။ ။ ခြ်န္ေဒၚတုိ႔ကေတာ့ အသား ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ေနာ္၊ ဒီ ဆရာ ေျပာတ့ဲ အာထူးကုိယ္စားလွယ္ ျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ ဆိတ္၀င္စားဒယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟုိေကာင္စစ္ဝန္လုိ အသား အျဖဴေရာင္ ျဖစ္မွ ဒီအလုပ္ လုပ္လုိ႔ရမယ္လုိ႔ ခြ်န္ေဒၚ ထင္တယ္ေနာ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ မလုိပါဘူးကြာ၊ ဒါေပမယ့္ အသားျဖဴခ်င္ရင္ေတာ့ နည္းလမ္းရိွပါတယ္ကြာ၊ ခ်င္းမုိင္က ေကာင္မေလးေတြလည္း အရင္တုန္းက အသား မျဖဴပါဘူး၊ အခုေတာ့ ျဖဴကုန္ၾကၿပီ။ က်ဳပ္က ခ်င္းမုိင္မွာေနတာ ၾကာၿပီ ဆုိေတာ့ ဒီေကာင္မေလးေတြ အသား ဘာေၾကာင့္ ျဖဴရတယ္ ဆုိတ့ဲ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ကုိ သိထားတယ္။ ဟာ … အေတာ္ပဲ … ဟုိနားမွာ ကုန္တုိက္တခုရိွတယ္။ လာ … သြားၾကစုိ႔။
ကုိမြတ္တား။ ။ ေကာင္းတယ္ အားကုိႀကီး၊ ခြ်န္ေဒၚလည္း ပုလင္းခံြလုိက္မ၀ယ္ေတာ့ဘူး၊ အားကုိႀကီး ေျပာတ့ဲ ေဆးပဲ ၀ယ္ေတာ့မယ္၊ အာထူးကုိယ္စားလွယ္ျဖစ္ဖုိ႔ အာေရးႀကီးဒယ္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ သုံးဦးသား ကုန္တုိက္ႀကီးေပၚသုိ႔ ခ်ီတက္သြားၾကသည္။
လမ္းမေပၚတြင္ ပူအုိက္သေလာက္ ကုန္တုိက္ႀကီး အတြင္းတြင္ ေအးျမေနသည္။ ႐ုကၡစိုးက ကုန္တုိက္ အ၀င္၀ရိွ ပစၥည္းထည့္သည့္ တြန္းလွည္းတခုယူခ့ဲရန္ ကုိမြတ္တားကုိ ေျပာလုိက္သည္။
တေနရာ အေရာက္တြင္ ႐ုကၡစိုးႀကီးက ရပ္တန္႔လုိက္သျဖင့္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးလည္း ရပ္လုိက္သည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ (စင္ေပၚမွ ဘူးတခုကုိ ယူျပၿပီး) ဒါပဲကြ၊ ခ်င္းမုိင္က ေကာင္မေလးေတြလိမ္းတာ။ ဒါကုိ လိမ္းေပေတာ့ ကုိယ့္လူ။ ဒါကုိ ပုံမွန္ လိမ္းရင္ ေဟာင္ေကာင္က သံအမတ္လုိ အသားျဖဴႏု ေခ်ာေမာသြားလိမ့္မယ္။ ကဲ … လွည္းထဲ ထည့္ေပေတာ့။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဟုတ္တယ္၊ ရန္ကုန္က ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္ တေယာက္ေတာင္ ဒါမ်ဳိးေတြ လိမ္းလုိ႔ အင္တာနက္မွာ နာမည္ ႀကီးသြားေသးတယ္။
ကုိမြတ္တား။ ။ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ အားကုိႀကီးတုိ႔ရယ္။
ထုိအခိုက္ အသားမည္းမည္း လူထြားႀကီးတေယာက္ ပစၥည္းထည့္သည့္လွည္း တြန္းၿပီး ႐ုကၡစိုးတုိ႔ ရိွရာသုိ႔ မခ်ိသြားၿဖဲ ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲႏွင့္ ေရာက္လာသည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟာ မစၥတာ ဂန္ဘာရီ … ။ ခ်ိန္းထားရင္ လဲြဦးမယ္ဗ်ာ။ ဟန္က်လုိက္ေလ။ ေနေကာင္းရဲ႕လား မစၥတာ ဂန္ဘာရီ။
ဂန္ဘာရီ။ ။ ဟုတ္က့ဲ။ လူကေတာ့ ေနေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ၊ စိတ္ကေတာ့ သိပ္မေကာင္းဘူး။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ မစၥတာ ဂန္ဘာရီ ဘာလာ၀ယ္တာလဲဗ်။
ဂန္ဘာရီ။ ။ က်ေနာ္လား၊ ေျပာရမွာေတာ့ ရွက္တယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ျမန္မာျပည္သားေတြက အသားျဖဴမွ ႀကိဳက္တာ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္လည္း အသားျဖဴေအာင္လုိ႔ လိမ္းေဆး တမ်ဳိးမ်ဳိး ၀ယ္လိမ္းမလုိ႔။ ေဟာ … ေဟာဒီဟာ … လိမ္းေဆးက သိပ္ေကာင္းတာပဲလုိ႔ ေၾကာ္ျငာထဲမွာ ေရးထားသဗ်။ ကဲ … ႏုိင္သေလာက္ ၀ယ္သြားရဦးမယ္။
မစၥတာ ဂန္ဘာရီ၏ စကားေၾကာင့္ ကုိမြတ္တား၏ မ်က္ႏွာ ၀င္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ႐ုကၡစိုးကလည္း ကုိမြတ္တားဘက္သုိ႔ လွည့္ၿပီး ငါေျပာတာ ယုံၿပီမဟုတ္လား ဟူသည့္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ၾကည့္လုိက္သည္။
ထုိအခုိက္ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး အဘုိးႀကီးတေယာက္ လႈပ္လီ လႈပ္လ့ဲျဖင့္ အနားသုိ႔ ေရာက္လာသည္။ ထုိအဘုိးႀကီးကုိ ၾကည့္ၿပီး ၎တုိ႔ ေလးဦးသား ရုတ္တရက္ အ့ံၾသသြားကာ ၾကက္ေသေသသြားၾကသည္။ ထုိေနာက္ အာေမဋိတ္သံမ်ား အသီးသီး ထြက္သြားၾကေလသည္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဟာ … ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။
ကုိမြတ္တား။ ။ ဟေရး ဘား ဘား … ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟုိက္ … ရွာလဘတ္ရည္။
ဂန္ဘာရီ။ ။ အုိး မုိင္ ေဂါ့… ။
ထုိ႔ေနာက္ မစၥတာ ဂန္ဘာရီက င့ါကုိေရွာင္ေနတ့ဲ လူႀကီးကုိ ေတြ႔ၿပီ ဟု ၀မ္းသာအားရ ထခုန္ရင္း ေအာ္လုိက္ရာ ေစ်း၀ယ္လာသူမ်ား အလန္႔တၾကား ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ေအး ဟုတ္တယ္၊ မင္းတုိ႔က လူစုံတက္စုံပါလားကြ။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး၏ တြန္းလွည္းထဲတြင္ ကုိရီးယားဇာတ္လမ္းတဲြ ဒီဗီြဒီမ်ားကုိ ေတြ႔ရသည္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ (အသံဖမ္းစက္ကုိ ထုတ္ၿပီး အသံဖမ္းခလုတ္ကုိ ႏွိပ္ကာ) ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ဒီကုိ ဘာလာလုပ္တာလဲခင္ဗ်။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ (ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ အတြင္းသုိ႔ ကြမ္းကုိ ပစ္ခနဲ ေထြးလုိက္ၿပီး လက္မွ နာရီကုိ တံေတာင္ဆစ္အထိ ပင့္တင္လုိက္ကာ) ငါလား … ငါက လိမ္းေဆး လာ၀ယ္တာေလ။ ေအး … ဒီေဆးပဲကြ၊ ဒီေဆးပဲ … ၊ ဒီေကာင္ေတြ ၀ယ္တ့ဲေဆးပဲ၊ ေဟ့ … ငါ့အတြက္ က်န္ေသးရဲ႕လား … ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးက အသား သိပ္မမည္းဘဲနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ေဆးလိမ္းခ်င္ရတာလဲ။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ဟ … ေဟ့ေကာင္၊ မင္း သတင္းေထာက္ မဟုတ္ဘူးလား၊ ေျမာက္ကုိရီးယား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ကင္ဂ်ဳံအီးလ္အေၾကာင္း မင္း မၾကားေသးဘူးလား။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဟုတ္က့ဲ ၾကားပါတယ္၊ ဟုိေန႔က သူ႔ေမြးေန႔ေလ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးေတာင္ သ၀ဏ္လႊာေတြ ပုိ႔ေသးတယ္ မဟုတ္လား။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ေအး … ဟုတ္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ အတုယူစရာ ေကာင္းသလဲ၊ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေမြးေန႔မွာ သူ႔ သတင္းစာေတြက ေရးၾကတယ္ေလကြာ “ေကာင္းကင္ဘုံကေန က်လာၿပီး ႏိႈင္းယွဥ္လုိ႔ မရေလာက္ေအာင္ ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္တ့ဲ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး” ဆုိၿပီး ခ်ီးမြမ္း ေရးသားလုိက္ၾကတာ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဟုတ္က့ဲ။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ေအးကြာ … ဘယ္ေလာက္ အားက်စရာ ေကာင္းသလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ကုိလည္း ငါ့သတင္းစာေတြက အဲဒီလုိ ေရးတ့ဲအခါ ငါ့ဓာတ္ပုံနဲ႔ ဘာနဲ႔ ခမ္းခမ္း နားနား ေဖာ္ျပလုိ႔ရေအာင္ ငါ့ကုိယ္ငါ ျပင္ဆင္ရေတာ့မယ္ေလကြာ။ ငါ့သမီးေတာ္ေတြကေတာ့ အသားအေရ ေခ်ာေမြ႔ျဖဴႏုေအာင္ ဒီလုိ လိမ္းေဆးေတြ လိမ္းရင္ ေကာင္းမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေဆး လာ၀ယ္ရတာေပါ့ကြာ။
ထုိအခ်ိန္တြင္ မစၥတာ ဂန္ဘာရီက ေလက့ဲသုိ႔ လွ်င္ျမန္သည့္ အရိွန္ျဖင့္ လႈပ္ရွားလုိက္ၿပီး စင္ေပၚမွ လိမ္းေဆးမ်ားကုိ သူ၏ တြန္းလွည္းအတြင္းသုိ႔ ထည့္လုိက္သည္။
ကုိမြတ္တား။ ။ အားကုိႀကီး … ခြ်န္ေဒၚ အရင္ေရာက္တာေနာ္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ေဟ့ေကာင္ေတြ …ငါ့အတြက္ ခ်န္ထားဦးကြ … ။ (ထုိသုိ႔ ေျပာဆုိရင္း လိမ္းေဆးဘူးမ်ားကုိ အတင္း ၀င္လုရာ နဖူးကဲြ ဒူးၿပဲ ျဖစ္သြားေလသည္)
အေရာင္းစာေရး ထုိင္း ႏွင့္ ျမန္မာမေလးမ်ားက ေရႏွင့္ ၀ုိင္းပက္ၾကသည္အထိ ၀ရုန္းသုန္းကား ျဖစ္သြားေသာ လိမ္းေဆးဘူး လုပဲြႀကီး ျဖစ္သည္ဟု ဆုိရမည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ကုိမြတ္တား၊ မစၥတာ ဂန္ဘာရီ ႏွင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးတုိ႔ သုံးဦးသား၏ အားေပးမႈေၾကာင့္ ပုံမွန္သုံးလွ်င္ အသားျဖဴႏု ေခ်ာေမာ လွပသည္ဟု ဆုိသည့္ အဆုိပါ ကုန္တုိက္မွ လိမ္းေဆးဘူးမ်ား ၿပိဳက္ခနဲ ကုန္သြားေလသတည္း။ ။
| < Prev | Next > |
|---|
