ဧရာဝတီ

ေ၀းလံသီေခါင္ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံကခ်င္ျပည္နယ္ေျမာက္ဖ်ားရွိ ေတာင္ၾကားလြင္ျပင္တခု၏အဆုံးတြင္ ရြာငယ္ေလးတရြာ ရွိပါသည္။ ထုိရြာသူရြာသားမ်ားသည္ ရန္ကုန္ႏွင့္ ေနျပည္ေတာ္မွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မ်ားစြာမသိၾကပါ။ ႏိုင္ငံ၏ၿမဳိ႕ေတာ္ ရန္ကုန္ကို အစားထုိးရန္ ႀကီးက်ယ္လွစြာေသာ

အေဆာင္အေယာင္ အခမ္းအနားမ်ားျဖင့္ စစ္အစုိးရမွ တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ ေနျပည္ေတာ္ဆုိသည္ကို သူတုိ႔ၾကားပင္ၾကားဖူးၾကမည္ မဟုတ္ပါ။

{slimbox images/multimedia/Kachin/01.jpg,images/multimedia/Kachin/01-sm.jpg,တဟြန္းဒမ္ရြာ၏ ေႏြဦးကာလ;images/multimedia/Kachin/02.jpg,images/multimedia/Kachin/02-sm.jpg,ရြာဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္ အုပ္ထိန္းသူလည္းျဖစ္ေသာ စရီဒရဲမား; images/multimedia/Kachin/03.jpg,images/multimedia/Kachin/03-sm.jpg, ရြာသားမ်ားက ဒူးေလးႏွင့္ ျမားကို အမဲလိုက္ရာတြင္ အသံုးျပဳၾကဆဲ; images/multimedia/Kachin/04.jpg,images/multimedia/Kachin/04-sm.jpg,တဟြန္းဒမ္ရြာသို႔ သြားရာလမ္းေပၚက; images/multimedia/Kachin/05.jpg,images/multimedia/Kachin/05-sm.jpg,ၾကမ္းတမ္းေသာ ဘဝထဲက ျဖဴစင္ေသာ အၿပံဳး; images/multimedia/Kachin/06.jpg,images/multimedia/Kachin/06-sm.jpg, ခါကာဘိုရာဇီေပၚက ညာမာဂ်ဳိဆိုင္း; images/multimedia/Kachin/07.jpg,images/multimedia/Kachin/07-sm.jpg, ခါကာဘိုရာဇီ ေတာင္ေျခက ညာမာဂ်ဳိဆိုင္း၏ အိမ္ကေလး}

တဟြန္းဒမ္ဟုေခၚေသာ ထုိတိဗက္ေက်းရြာကေလးသုိ႔ က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့စဥ္က ရြာတြင္ အိမ္ ၁၀ အိမ္မွ်သာ ရွိပါသည္။ ထုိရြာကေလးသုိ႔ေရာက္ရန္ ကခ်င္ျပည္နယ္ေျမာက္ပုိင္းေဒသကို ၁၄ ရက္ၾကာ ျပင္းထန္ခက္ခဲလွေသာ ေျခလွ်င္ခရီး ၾကမ္းႀကီးကုိ ခက္ခက္ခဲခဲျဖတ္သန္းၿပီးမွ ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ႏႈိင္းယွဥ္လွ်င္ ရွန္ဂရီလာႏွင့္တူသည္ကို မျငင္းႏုိင္ေသာ္လည္း ရြာသားမ်ား၏ဘ၀မွာ ၾကမ္းတမ္းဆင္းရဲ လွပါသည္။ ရြာသား မ်ားသည္ မသပ္မရပ္ ဟုိတလုံးဒီတလုံး ျဖစ္သလုိေဆာက္ထားေသာ သစ္လုံးအိမ္မ်ားတြင္ ေနထုိင္ၾကပါသည္။ လွ်စ္စစ္မီး လုံး၀ မရွိပါ။ မိန္းမမ်ားက ေတာင္ယာလုပ္ၾကၿပီး ေယာက္်ားမ်ားက အဆိပ္လူးျမားမ်ားျဖင့္ အမဲလုိက္ၾကပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ ျပင္ပကမၻာမွ လူမ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အေမ့ခံေထာင့္စြန္းသုိ႔ ေရာက္ေအာင္ ခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္လာ ေနၾကၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိရြာကေလးသည္ မီတာ ၆,၀၀၀ ျမင့္ေသာ ခါကာဘုိရာဇီေတာင္ကို အစြဲျပဳ၍ မွည့္ေခၚထားသည့္ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး ေဘးမဲ့ေတာတခုအတြင္း ပါ၀င္ေနေသာ အစိတ္အပုိင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေနျပည္ေတာ္က လည္း ထုိေဒသကို ေတာင္တက္သမားမ်ား၊ ေျခလွ်င္ေတာင္တက္သူမ်ား၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ စူးစမ္းရွာေဖြေလ့လာသူမ်ားအတြက္ ဖြင့္လွစ္ေပးေနၿပီျဖစ္ပါသည္။ တႏွစ္လုံး ေရခဲဖုံးလႊမ္းေနေသာ ထုိေတာင္တန္း၏ ေအာက္ေျခတြင္ ေရခဲျပင္ေလွ်ာစီးအပန္းေျဖစခန္းတခု တည္ေဆာက္မည့္ စီမံကိန္းပင္ရွိသည္ဟု ေကာလာဟလသတင္း မ်ားလည္း ထြက္ေနပါသည္။

ထုိရြာသားတဦးျဖစ္ေသာ ညာမာဂ်ဳိဆုိင္းသည္ ဂ်ပန္ေတာင္တက္သမား တာကာရွီ အုိဇာကီႏွင့္အတူ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္တြင္ ခါကာဘုိရာဇီေတာင္ထိပ္ကို ပထမဦးဆုံး တက္ေရာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ယခုအထိ ၎တုိ႔တဖြဲ႔တည္းသာ ေတာင္ထြတ္ကို ေအာင္ျမင္စြာေျခခ်ႏုိင္ခဲ့ေသးသည္။ ထုိေတာင္တက္ ခရီးစဥ္တြင္ ကူညီလမ္းျပခဲ့ၾကေသာ ညာမာဂ်ဳိဆုိင္း ႏွင့္ရြာသားသုံးေလးဦးတုိ႔သည္ ၎တုိ႔၏ ေတာင္ၾကားခ်ဳိင့္၀ွမ္း အျပင္ဘက္သုိ႔ စြန္႔စားခရီးထြက္ဖူးသူ အနည္းစုထဲတြင္
ပါ၀င္သည္။ ၎တုိ႔သည္ ေတာင္တက္ခရီးေအာင္ပြဲခံ အခမ္းအနားသုိ႕ တက္ေရာက္ရန္ ဖိတ္ၾကားခံၾကရသျဖင့္ အလွမ္းေ၀း လွေသာ ရန္ကုန္ႏွင့္ ျမစ္ႀကီးနားၿမဳိ႕မ်ားသုိ႕ ေရာက္ဖူးခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

တဟြန္းဒမ္ရြာသည္ ထုိေဒသတြင္တည္ရွိေသာ တိဗက္ရြာ ၄ ရြာအနက္ တရြာျဖစ္သည္။ က်န္ ၃ ရြာသည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ကခ်င္ျပည္နယ္ႏွင့္ အိႏၵိယႏုိင္ငံ အာရုဏခ်ယ္ ပရာေဒ့ရွ္ျပည္နယ္တုိ႔ကို ဆက္သြယ္ထားေသာ ဆုိင္းကူခ်ဳိင့္၀ွမ္းလြင္ျပင္တြင္ တည္ရွိသည္။ ထုိရြာမ်ားကို ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း တရုတ္တုိ႔ က က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပုိက္၍ ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ စား၀တ္ေနေရး ခက္ခဲသျဖင့္ ထြက္ေျပးလာၾကေသာ တိဗက္လူမ်ဳိးမ်ားက တည္ေထာင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၉၉၀ ခု ႏွစ္လယ္ပိုင္းတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံအစုိးရက၎တုိ႔အား မွတ္ပုံတင္ကတ္ျပားမ်ား ထုတ္ေပးခဲ့သည္။

တဟြန္းဒမ္ရြာတည္ရွိေနေသာ ခ်ဳိင့္၀ွမ္းလြင္ျပင္သည္ မီတာ ၂,၀၀၀ ေက်ာ္အျမင့္တြင္ တည္ရွိေသာ္လည္း ၎တုိ႔ေနထုိင္ခဲ့ ၾကရေသာ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္ထြတ္မ်ားႏွင့္စာလွ်င္ ေျမနိမ့္လြင္ျပင္္ ျဖစ္သည္။ ေျမဆီၾသဇာ ႂကြယ္၀လွေသာ ေတာင္ေပၚ ေျမတြင္ ေရႊ႕ေျပာင္းေတာင္ယာစုိက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကုိင္ၾကသည္။ စိုက္ပ်ဳိးေရးအတြက္ လုိအပ္ေသာေရကို ပတ္ပတ္လည္ရွိ ႏွင္းဖုံးေတာင္တန္းမ်ားႏွင့္ ေရခဲေတာင္တန္းမ်ားမွ ျမစ္ဖ်ားခံၿပီး လြင္ျပင္ကိုျဖတ္စီးေနေသာ အဒြန္၀မ္ျမစ္မွ ေရခဲ တမွ်ေအးစက္ေနေသာေရကို သြယ္ယူအသုံးျပဳၾကသည္။

ေတာင္ေစာင္းမ်ားတြင္ေပါက္ေရာက္ေနေသာ သစ္ေတာမ်ားသည္ ရြာသားမ်ားအတြက္ ႀကီးစြာေသာ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ပါ သည္။ ရြာသားမ်ားသည္ သမင္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ေတာင္ဆိတ္မ်ား၊ ႏြားရုိင္းမ်ား၊ လင္းႏုိ႔ႀကီးမ်ားႏွင့္ အျခား ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ သားရုိင္းတိရစၧာန္မ်ားကို အမဲလုိက္ဖမ္းဆီး၍ ရွင္သန္ေနထိုင္ၾကသည္။ ၁၉၀၀ ႏွင့္ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ထုိေဒသတြင္ စူးစမ္းရွာေဖြေလ့လာမႈမ်ားျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ၿဗိတိသွ်လူမ်ဳိး ရုကၡေဗဒပညာရွင္ ဖရန္႔ ကင္းဒြန္၀ပ္က ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ဤေဒသ သည္ ရုကၡမ်ဳိးစိတ္ေပါင္း ၇,၀၀၀ ေက်ာ္ႏွင့္ ရာႏွင့္ခ်ီေသာ ႏုိ႔တုိက္ႏွင့္တြားသြား သတၱ၀ါမ်ဳိးစိတ္မ်ား ရွင္သန္ေပါက္ဖြားရာ ေနရာျဖစ္သည္ဟု ခန္႔မွန္းခဲ့သည္။ အခ်ဳိ႕မ်ဳိးစိတ္မ်ားမွာ တဟြန္းဒမ္ရြာသားမ်ားကဲ့သုိ႔ပင္ စူးစမ္းေလ့လာရွာေဖြမည့္သူကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကဆဲ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။