က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုပဲြက ထုံးစံအတုိင္း လႊတ္ေတာ္ အေဆာက္အဦးေရွ႕တြင္ ျပဳလုပ္သည္။ ေရခဲသည္အထိ ခ်မ္းေအးသည့္ ဝါရွင္တန္၏ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ရာသီဥတုကုိ အန္တုၿပီး ပရိသတ္က တဖဲြဖဲြေရာက္လာရာ အာရုံတက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ လူပင္လယ္ႀကီး ျဖစ္သြားေလသည္။ သန္းႏွင့္ခ်ီေသာ လူပင္လယ္ႀကီးကုိ ၾကည့္ၿပီး ႐ုကၡစိုး အ့ံအား သင့္ေနစဥ္ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ စကားေျပာေနသံကုိ ၾကားလုိက္ရသည္။ လူအုပ္ၾကားထဲတြင္ လက္ကုိင္ဖုန္း တလုံးျဖင့္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာေနသူလူငယ္တဦးထံမွ ျဖစ္သည္။ ႐ုကၡစိုးက သြားေရာက္ မိတ္ဆက္ရာ ထုိပုဂၢဳိလ္မွာ ထုိင္း ျမန္မာ နယ္စပ္မွတဆင့္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုသုိ႔ ေရာက္လာသူဟု ဆုိသည္။ ႐ုကၡစိုး ဝါရွင္တန္သုိ႔ လာေရာက္ေရးအတြက္ ေထာက္ခံခ်က္ေပးသူ အယ္ဒီတာ ကုိေဂၚႀကီးႏွင့္လည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိကြ်မ္းသည္ဟု ဆုိသည္။
လူငယ္။ ။ ကုိေဂၚႀကီး ေနေကာင္းရဲ႕လား၊ အရင္မိန္းမနဲ႔ပဲလား၊ ဘာေတြ ထူးျခားေသးလဲ။
႐ုကၡစိုး။ ။ မထူးပါဘူးကြာ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကုိေတာ့ ခင္ဗ်ားႀကီး ယူအက္စ္မွာ ခုန္ခ်မွာလား ဆုိၿပီး သုံးေလးခါ ေမးတယ္။ ငါလည္း သူေမးတာ နားလည္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အေျခအေနအရေပါ့ကြာ လုိ႔ ေျဖလုိက္တယ္။ ဘာလဲကြ ခုန္ခ်တယ္ဆုိတာ။
လူငယ္။ ။ ဟာ … ဦး႐ုကၡစိုးကလည္း … ခုန္ခ်တယ္ဆုိတာ ျပည္ေတာ္မျပန္ဘဲ ကုိယ္ေရာက္ေနတ့ဲ ႏုိင္ငံတခုခုမွာ ဆက္ေနတာမ်ဳိးကုိ ေျပာတာပါ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ထပ္သရီး … ငါက ဘာေၾကာင့္ မျပန္ရမွာလဲ၊ ငါျဖင့္ ဒီႏုိင္ငံက သစ္ပင္ေတြကုိ မႀကိဳက္ပါဘူး၊ အေရာင္က နီေၾကာင္ေၾကာင့္နဲ႔။ ငါ့အပင္ ငါျပန္ေနမွာပါကြ။ ဒါနဲ႔ မင္းကေရာ ဘာအလုပ္လုပ္သလဲ၊ သတင္းသမားပဲလား။
လူငယ္။ ။ သတင္းသမား ဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဘေလာ့ဂ္တခုေတာင္ မရိွေသးဘူး။ က်ေနာ္က ဆူရွီလိပ္ပါတယ္။
ဂ်ပန္အစားအစာ ဆူရွီ ဟူသည္မွာ ထမင္းႏွင့္ ငါးအစိမ္းကုိ ေရာထားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာျပေသာအခါ ႐ုကၡစိုး မ်က္လုံး ျပဴးသြားသည္။ လက္စသတ္ေတာ့ ေမာင္ရင္တုိ႔ ဆူရွီသမားေတြဟာ ငါးစိမ္းသည္ေတြပဲဟု မွတ္ခ်က္ ေပးရန္ျပင္ေနစဥ္ ဆူရွီဆရာက ျမန္မာျပည္သား အမ်ားအျပား တႏုိင္တပုိင္ ဆူရွီေရာင္းၾကေၾကာင္း၊ စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေျပေၾကာင္း ဆက္လက္ ရွင္းျပသည္။
လူငယ္။ ။ အေမရိကန္ေရာက္ ျမန္မာေတြၾကားထဲမွာ ေဆာင္ပုဒ္တခု ရိွတယ္ဗ်၊ ေခတ္မီသူတုိင္း ဆူရွီလိပ္ၾကသည္ တ့ဲဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕ ျမန္မာျပည္သားေတြကေတာ့ ျပည္နယ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဆုိင္ခဲြေတြရိွတ့ဲ ကုမၸဏီႀကီးေတြ ပုိင္တ့ဲအထိ ေအာင္ျမင္ေနတယ္ဗ်ာ။
႐ုကၡစိုး။ ။ (မ်က္လုံးႏွစ္လုံး ျပဴးသည္ထက္ ျပဴးသြားသည္။) ေၾသာ္ … ဒီက ျမန္မာျပည္သားေတြ ငါးလုပ္ငန္းနဲ႔ အက်ဳိးေပးသားပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ငါးမင္းေဆြတေယာက္ပဲ အဆင္ေျပေနတာလုိ႔ ၾကားဖူးတယ္။
ထုိ႔ေနာက္ က်မ္းက်ိန္ပဲြျပဳလုပ္မည့္ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ နီးလာသျဖင့္ ႐ုကၡစိုးက ဆူရွီဆရာကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လမ္းခဲြလုိက္သည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ႐ုကၡစိုးတုိ႔ သတင္းေထာက္အုပ္စု၏ ခရီးစဥ္မန္ေနဂ်ာက ႐ုကၡစိုးထံ အေမာတေကာ ေရာက္လာသည္။ “ခင္ဗ်ားနဲ႔ မစၥတာ အုိဘားမားနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးခြင့္ရေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔စီစဥ္ေပးမယ္။ လာ လုိက္ခ့ဲ”ဟု ဆုိေလသည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ က်မ္းသစၥာ က်ိန္ဆုိပဲြအၿပီး ညေနပုိင္းတြင္ ႐ုကၡစိုးႀကီးက သမၼတအုိဘားမားႏွင့္ သီးျခား ေတြ႔ဆုံ ေမးျမန္းခြင့္ ေခတၱခဏ ရခ့ဲသည္။ ဘဲဥပုံရုံးခန္းထဲတြင္ အုိဘားမားက ႐ုကၡစိုးႀကီးကုိ ေႏြးေထြးစြာ လက္ခံစကားေျပာသည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ တေန႔ကပဲ ရန္ကုန္မွာရိွတ့ဲ ထိတ္ထိတ္ႀကဲ ေဗဒင္ဆရာတေယာက္က သမၼတႀကီးအတြက္ ေဟာကိန္းတခု ထုတ္လုိက္ေသးတယ္၊ သိဟ္ရာသီဖြားေတြက ေခါင္းေဆာင္ လုပ္ဖုိ႔ ေမြးလာတာ ျဖစ္တယ္၊ သမၼတႀကီးက သက္တမ္း ေနာက္တခုအတြက္ေတာင္ အေရြးခံရဦးမယ္ တ့ဲ။
အုိဘားမား။ ။ ေၾသာ္ … ဟုတ္လား။ ျမန္မာျပည္မွာ ေဗဒင္ေတြ ဘာေတြကုိ သိပ္ယုံၾကတာပဲလုိ႔ စာအုပ္ထဲ ဖတ္ဖူးတယ္။ ေျပာပါဦး ခင္ဗ်ားကေရာ က်ေနာ့္ အနာဂတ္ကုိ ဘယ္လုိေဟာကိန္းထုတ္မလဲ။
႐ုကၡစိုး။ ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဗဒင္ မေဟာတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခန္႔မွန္းရမယ္ဆုိရင္ အေမရိကမွာ စီးပြားေရး အႀကီးအက်ယ္ က်ေနတယ္ဆုိေတာ့ သမၼတႀကီးက တပ္ပ်က္မွာ ဗုိလ္လုပ္ရမယ့္သူတေယာက္လုိ ျဖစ္ေနတယ္။
အုိဘားမား။ ။ က်ေနာ့္ကုိ လုပ္ႀကံမယ္ ဆုိတ့ဲ ခန္႔မွန္းခ်က္ေတြကုိေရာ ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိ ထင္လဲ။
မစၥတာဘုရွ္ကေတာ့ ဖိနပ္နဲ႔ အပစ္ခံရတယ္။ သူ႔လုိမ်ဳိး လူမုန္းမမ်ားဘူးဆုိရင္ ဒီလုိတုိက္ခုိက္တာမ်ဳိးေတြ ခံရမွာ မဟုတ္ပါဘူးဟု ႐ုကၡစိုးက ေျဖၾကားရန္ စိတ္ကူးခုိက္ အုိဘားမားက ေမးခြန္းတခု ထပ္ေမးလုိုက္သည္။
အုိဘားမား။ ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ျမန္မာျပည္က ေခါင္းေဆာင္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပပါဦး။
အုိဘားမားက သူ႔ရွင္းျပခ်က္မ်ားကုိ စိတ္ဝင္စားဟန္ျပေသာေၾကာင့္ ႐ုကၡစိုးႀကီး အားတက္သြားသည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ အင္း … ျမန္မာျပည္ကုိ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ အႏွစ္ ၅ဝ ျပည့္ေတာ့မယ္။ သူတုိ႔ ခမ်ာ စစ္လည္း တုိက္ရတယ္၊ ႏုိင္ငံကုိလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ရတယ္ဆုိေတာ့ အင္မတန္ ပင္ပန္းၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ ၂ ႏွစ္ဆုိရင္ အရပ္သားေတြကုိလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္မွာ ေနရာ ခဲြေပးဖုိ႔ ခုကတည္းက ျပင္ေနၾကပါၿပီ။ စစ္ဝတ္စုံခြ်တ္ၿပီး တုိက္ပုံ လုိ႔ေခၚတ့ဲ ျမန္မာကုတ္အက်ႌ ဝတ္ေတာ့မယ္ေပါ့ဗ်ာ။
အုိဘားမား။ ။ ဟုတ္ၿပီ အဲဒီကိစၥ … က်ေနာ္ ဖတ္ဖူးတယ္။ စစ္သားေတြက လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အေယာက္ ၁ဝဝ ေလာက္ ဝင္ထုိင္မယ္။ အရပ္သား ၃ဝဝ ေလာက္လည္း ဝင္ထုိင္မယ္ တ့ဲ။ ဟုတ္ၿပီ … ဆက္ပါဦး။ ဘာေတြ အေျပာင္းအလဲ ရိွလဲ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေျပာင္းတာေတြက ဘာရိွမလဲ ဆုိေတာ့ အင္း … ေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သူ႔အိမ္ထဲမွာပဲ ဘယ္မွ မေျပာင္းဘူး။ အဲ … နာမည္ေတြေတာ့ ေျပာင္းတယ္။ ႏုိင္ငံနာမည္လည္း Burma ကေန Myanmar ျဖစ္သြားတယ္။ ၿမိဳ႕နာမည္ စာလုံးေပါင္းေတြလည္း ေျပာင္းတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ တပ္မေတာ္အစုိးရအဖဲြ႔ နာမည္ေျပာင္းတယ္။ အရင္တုန္းက SLORC ။ အခုေတာ့ SPDC ျဖစ္သြားၿပီ။ သမၼတႀကီးတုိ႔ဆီကေျပာင္းတာေတြ ဘာဟုတ္ေသးလုိ႔လဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိေတာင္ ေျပာင္းလုိက္ၿပီ။ အေျပာင္းအလဲေတြက ျမန္မာျပည္က စတာပါ။
အုိဘားမား။ ။ အေျပာင္းအလဲက အေတာ္မ်ားပါလား။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒီေလာက္ေျပာင္းတာေတာင္ အားမရလုိ႔ ဆုိၿပီး အေနာက္ႏုိင္ငံေတြက ျမန္မာစစ္အစုိးရေခါင္းေဆာင္ေတြကုိ ျပည္ဝင္ခြင့္ပိတ္တာ၊ စီးပြားေရး ပိတ္တာ စသျဖင့္ ပိတ္ဆုိ႔၊ ဒဏ္ခတ္၊ အေရးယူၿပီး ဖိအားေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဂရုစုိက္ပုံမရဘူး။
အုိဘားမား။ ။ ဟာ … ေတာ္ေတာ္ ခံႏုိင္ရည္ရိွတ့ဲသူေတြပါလား။ အင္း … စိတ္ဝင္စားစရာပဲ။ လြန္ခ့ဲတ့ဲ သုံးႏွစ္ေလာက္က အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္တာဝန္ယူေနတုန္း က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္ အလည္သြားဖုိ႔ စီစဥ္ခ့ဲဖူးတယ္။ ဗီဇာမရလုိ႔ မသြားျဖစ္ဘူး။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေၾသာ္ … ဗီဇာမရဘူးလား။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြက အေနာက္ႏုိင္ငံေတြကုိ သူတုိ႔ ဝင္ခြင့္မရလုိ႔ ျပန္လက္စားေခ်တာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ သူတုိ႔ကလည္း သမၼတႀကီးတုိ႔ကုိ ျပန္ပိတ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။
အုိဘားမား။ ။ မဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ္က လႊတ္ေတာ္အမတ္ အေနနဲ႔ ဗီဇာမေလွ်ာက္ပါဘူး။ သာမန္ခရီးသည္တေယာက္ အေနနဲ႔ ေလွ်ာက္တာပါ။
႐ုကၡစိုး။ ။ (တရားသူႀကီး ေပါင္ခ်ိန္က့ဲသုိ႔ မ်က္ေမွာင္ႀကဳံ႕လုိက္ၿပီး) ဟာ … ဒီလုိျဖစ္ရပ္မ်ဳိးရိွလား။
အုိဘားမား။ ။ ရိွပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေကာင္စစ္ဝန္ကုိ ဖုန္းဆက္ၿပီးေမးတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကုိ ဗီဇာ မေပးရသလဲ ေပါ့။
႐ုကၡစိုး။ ။ အဲဒီေတာ့ ေကာင္စစ္ဝန္က ဘာေျပာလဲ။
အုိဘားမား။ ။ သူေျပာတာက အုိဘားမား ဆုိတ့ဲ က်ေနာ့္နာမည္ကုိ အုိျမန္မာ လုိ႔ ေျပာင္းလုိက္မွ ဗီဇာေပးမယ္ တ့ဲ။
အုိဘားမား၏ အေျဖေၾကာင့္ ႐ုကၡစိုးႀကီးက “ေၾသာ္ … တပ္မေတာ္အစုိးရက အေျပာင္းအလဲ တယ္ႀကိဳက္ပါလားကြယ္” ဟု ဆုိၿပီး ခြက္ထုိးခြက္လွန္ ရယ္ေမာလုိက္ေလသည္။ ။
| < Prev | Next > |
|---|
