ဧရာဝတီ

ျမန္မာႏိုင္ငံအေပၚ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔ ဒဏ္ခတ္တဲ့မူဝါဒကို လက္မခံေတာ့တဲ့ အတိုက္အခံ တဦးအေနနဲ႔ အေမရိကန္ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဂ်င္မ္ဝက္ဘ္ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံကုိ လူသိရွင္ၾကား သြားေရာက္ခဲ့တာကို ႀကိဳဆိုပါတယ္။

က်ေနာ္ကိုယ္ႏိႈက္ကလည္း လက္ရွိစစ္အစိုးရနဲ႔ “အနီးကပ္ ဆက္ဆံမႈ” မူဝါဒ (သို႔) ဗ်ဴဟာကို သကၠရာဇ္ ၂၀၀၃ ကတည္းက ႀကဳိးစားၾကည့္ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္တယ္၊ ဆံုး႐ံႈးတယ္ ဆုိတာေတာ့ ေမးခြန္းသတ္သတ္ ထုတ္ရမွာပါ။

Track II ေခၚ “လိုင္စင္မဲ့ သံတမန္လုပ္ျခင္း” ဆိုတဲ့ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမႈမ်ားကို စစ္အစိုးရနဲ႔ က်ေနာ္ ျပဳလုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈမရွိပါ။ က်ေနာ့္ ႀကဳိးစားမႈ မေအာင္ျမင္ေပမယ့္ “အနီးကပ္ ေတြ႔ဆံုဆက္ဆံမႈ” မူဝါဒလမ္းစဥ္ဟာ စနစ္တက် ႀကိဳးစားမယ္၊ ႀကံစည္မယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရး ဗ်ဴဟာတခုအေနနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ထိေရာက္မႈ အလားအလာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒီလိုႀကိဳးစားတဲ့ အခါမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္မႈေအာက္က အတိုက္အခံ လႈပ္ရွားမႈ၊ တိုင္းရင္းသားမ်ားရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး ႀကံ႕ႀကံ႕ခံ ေတာ္လွန္မႈမ်ားကို အားသစ္ေလာင္းတဲ့ အသြင္ေဆာင္ၿပီး ၎တို႔ အင္အားကို ခ်ိနဲ႔ေစတာ မ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။

အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို ေရွ႕တလွမ္းတိုးဖုိ႔နဲ႔ ျပည္သူတရပ္လံုးရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးကို ကူညီေျဖရွင္းဖို႔ ကိစၥရပ္ႀကီး (၂) ခုမွာ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံရဲ႕ စစ္အစိုးရနဲ႔ “အနီးကပ္ဆက္ဆံေရး” ဗ်ဴဟာ ထိေရာက္ေစေရးအတြက္္ ထည့္သြင္း စဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ေနာက္ခံသမိုင္း / မဟာဗ်ဴဟာ က်က် စဥ္းစားသံုးသပ္မႈ၊ လက္ရွိ ျဖစ္ပ်က္ ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ျပႆနာရပ္မ်ားကို ေလးေလးနက္နက္ ထည့္သြင္းစဥ္းစားမႈေတြရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ ယခု က်ေနာ္ ေထာက္ျပမယ့္ အခ်က္အလက္မ်ားကို ျမန္မာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားသားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာ့အေရး သံုးသပ္သူ အမ်ားစုအေနနဲ႔ လူထုၾကား ခ်ျပၿပီး ေဆြးေႏြးတာ မရွိေသးပါဘူး။

စစ္အစိုးရနဲ႔ “အနီးကပ္ဆက္ဆံမႈ” ဝါဒကို ေထာက္ခံ တိုက္တြန္းေနၾကတဲ့ ျမန္မာ့အေရး စာေရးသူမ်ား၊ သံုးသပ္ေဝဖန္ သူမ်ား၊ ပညာရွင္မ်ားၾကားမွာ မိမိကိုယ္မိမိ ဆင္ဆာလုပ္မႈဟာ ပလိပ္ေရာဂါတခုလို ျပန္႔ပြားေနပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က စစ္အစိုးရ ရဲ႕ ႏွိပ္ကြပ္မႈ ခံရမွာစိုးတာေၾကာင့္ ကေလာင္နဲ႔လွ်ာ ဘရိတ္အုပ္သလို တခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့ ျပည္ဝင္ဗီဇာ မရမွာေၾကာက္လို႔ ျမန္မာ့ေရးရာမွာ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ေတြအေပၚ ေတမိဇာတ္ခင္းေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဒါတင္ပဲလား … မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ား။ “အနီးကပ္ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈ” ဝါဒ မိတ္ေဆြႀကီးမ်ားဟာ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ရင္ေတြ သိပ္ခုန္ၿပီး တရားေဟာဆရာတပိုင္း နိဗၺာန္ေဆာ္တပိုင္း ဘဝကို ကူးေျပာင္းၿပီး ငါ့စကားႏြားရ ေရးၾက ေျပာၾက ေဟာၾကတာ အလွ်ံအပယ္ပါပဲ။

က်ေနာ္ကေတာ့ “အနီးကပ္ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈ”ကို ပါးစပ္ေျပာတင္မက ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ယံုယံုၾကည္ၾကည္ လုပ္ၾကည့္ ခဲ့ပါတယ္။ ငါးႏွစ္အရြယ္ က်ေနာ့္ သမီးကုိ သူ႔မိခင္ အေမရိကန္သူ လက္ထဲ အပ္ထားခဲ့၊ လူအမ်ားတပ္မက္တဲ့ အေမရိကား မွာ အၿမဲေနထိုင္ခြင့္ျပဳတဲ့ ႏိုင္ငံေရးခိုလံႈခြင့္ကို လိုလိုလားလား ျပန္အပ္ခဲ့ၿပီးမွ ျပည္ေတာ္ ျပန္ခဲ့တာပါ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ၫြန္႔ရဲ႕ အဖြဲ႔နဲ႔ေရာ သူတို႔အဖြဲ႔ကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ပါ နားလည္မႈ တည္ေဆာက္ေရး ကိစၥမ်ားပါမက အႏွစ္သာရပါတဲ့ လုပ္ငန္းေတြကိုပါလုပ္ဖို႔ က်ေနာ့္ဘက္က ေစတနာမွန္စြာ စိတ္သန္႔ရွင္းစြာ ႀကိဳးစားၾကည့္ ပါတယ္။ ဆယ္စုႏွစ္တခုနီးနီးေပါ့ေလ။

စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔ဒဏ္ခတ္မႈကို ဆက္ေထာက္ခံတဲ့ အတိုက္အခံမ်ားနဲ႔ ျမန္မာ့အေရး လုပ္စားတဲ့ ႏိုင္ငံေရး NGO မ်ားအေန နဲ႔ အသိေခါက္ခက္ ျဖစ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တခုရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယ၊ ႐ုရွားနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံမ်ားဟာ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ သူတို႔အက်ဳိးစီးပြားေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး အတိုက္အခံေတြ ဝိုင္းေတာင္းတဲ့ ပိတ္ဆို႔မႈ၊ ဖိအားေပးမႈေတြကို လုပ္ဖို႔ အလားအလာ မရွိဘူးဆိုတာပါပဲ။

အလားတူပဲ “အနီးကပ္ထိေတြ႔ဆက္ဆံေရး” ႏိုင္ငံေရး အခါေတာ္ေပး ႀကီးမ်ား က်ျပန္ေတာ့လည္း ျမန္မာစစ္အစိုးရဟာ ဘယ္အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစု၊ ပါတီနဲ႔မွ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ ရင္ၾကားေစ့မႈ၊ သင္ပုန္းေခ်မႈလုပ္ဖို႔ လံုးဝ ဆႏၵမရွိဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး မ်က္ကန္းေတာတိုး ဇာတ္ခင္းေနၾကတယ္ခင္ဗ်ား။

စစ္အစိုးရဟာ ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုရင္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္လြတ္ေအာင္ ငါးစာကို လွည့္ပတ္စားႏိုင္တဲ့ ငါးလည္တေကာင္နဲ႔ တူလာ တယ္ဆိုတာ အားလံုးက သတိမူဖို႔ လိုပါတယ္။

အေနာက္အုပ္စုရဲ႕ “အနီးကပ္ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈ” ဗ်ဴဟာ၊ ဝါဒသစ္ဟာ ျမန္မာအတိုက္အခံမ်ား က်ားကုပ္က်ားခဲ တြန္းေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးစနစ္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ထိေရာက္စြာကူၿပီး တြန္းႏိုင္ဖို႔လိုပါတယ္။ အင္အားႀကီး အရင္းရွင္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ လာတဲ့ တ႐ုတ္ရဲ႕ၾသဇာ က်ယ္ျပန္႔လာမႈကို ပိတ္ဆို႔ဖို႔ဆိုတဲ့ အေမရိကန္နဲ႔ ဗ်ဴဟာအျမင္ တခုတည္းနဲ႔ေတာ့ အေမရိကန္ရဲ႕ “အနီးကပ္ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈ” ဗ်ဴဟာဟာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ အေရးအတြက္ အေထာက္အမျဖစ္ဖို႔ အလားအလာ မရွိပါဘူး။

တ႐ုတ္ၾသဇာႀကီးလာတာကို စိုးရိမ္မိတာနဲ႔ အေမရိကန္ ျပန္ဝင္လာမယ့္မူဝါဒမ်ဳိးဟာ မၾကာခင္အခ်ိန္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ၂,၀၀၀ ေက်ာ္နဲ႔ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ားရဲ႕ ဖိႏွိပ္ခံဘဝေတြကို အေပၚယံမူဝါဒ သေဘာ ေလာက္ (သို႔မဟုတ္) ကန္ရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ဆူးေျငာင့္ခလုတ္ေတြပဲလို႔ စဥ္းစားသံုးသပ္မႈမ်ဳိးေတြ ေပၚလာမွာပါ။ အေမရိကန္ေတြ ဒီလိုေတြး ဒီလိုႀကံၿပီး ဒီလမ္းေလွ်ာက္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ တျခား အေနာက္ႏိုင္ငံေတြလဲ ကန္ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ ပါလာမွာပါ။

မတူညီတဲ့ အက်ဳိးစီးပြား၊ သေဘာထား အျမင္ေတြအေပၚမွာ အေျခခံတဲ့ ပဋိပကၡေတြ ေပၚလာမယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းလို႔ ရပါတယ္။ ခုေတာင္ ပဋိပကၡရဲ႕ အရိပ္အေယာင္ေတြကို စျမင္ရပါၿပီ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားက လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဝက္ဘ္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ အေရးႀကီး ခရီးစဥ္ကို “ေအာင္ျမင္မႈႀကီးတရပ္”လို႔ ခ႐ုသင္းမႈတ္ၿပီး တိုင္းသိျပည္သိ ကမၻာသိ ေအာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေနအထားက အေမရိကန္ အစိုးရ ၊ စစ္အစိုးရနဲ႔ ကိုးလိုးကန္႔လန္႔ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ တ႐ုတ္ျပည္အေပၚထားတဲ့ သေဘာထားနဲ႔ သံုးသပ္ခ်က္ဟာ လာလည္တဲ့ အမတ္ ဝက္ဘ္ နဲ႔ သူ႔ႏိုင္ငံ အစိုးရရဲ႕ တ႐ုတ္ျပည္ေပၚအျမင္နဲ႔ လံုးဝမတူတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကို “မိတ္ေဆြအိမ္နီးခ်င္း”လို႔ ျမင္ေၾကာင္း ေျပာတယ္။ အမတ္္ဝက္ဘ္က တ႐ုတ္ဟာ ရန္မူလာႏိုင္တဲ့ အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံလို႔ သေဘာထားပါတယ္။

ဒီ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံအေပၚ သံုးသပ္မႈနဲ႔ “အနီးကပ္ထိေတြ႔ဆက္ဆံေရး” ဝါဒသစ္ကို တြန္းေနတဲ့ တျခား အထင္ကရ ျမန္မာတခ်ဳိ႕ရဲ႕ အျမင္ေတြဟာ ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္း ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။

ဥပမာေပးရမယ္ဆိုရင္ ကြယ္လြန္သူ ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔ရဲ႕ ေျမးျဖစ္သူ သန္႔ျမင့္ဦးဟာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ “အနီးကပ္ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈ” ဝါဒ မသံုးဘူးဆိုရင္ ၅၅ သန္းရွိ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ တ႐ုတ္လူမ်ဳိး ၁.၃ ဘီလီယံရဲ႕ကိုလိုနီအသြင္ဆန္တဲ့ ဘဝကိုေရာက္ဖို႔ အလားအလာမ်ားလာၿပီလို႔ ၾသဂုတ္လ (၁၆) ရက္ထုတ္ Washington Post ပါ သူ႔ရဲ႕ေဆာင္းပါးထဲမွာ သတိေပးေရးသားထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဝါရွင္တန္ရဲ႕ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ကို ဟန္႔တားထိန္းခ်ဳပ္မႈ မူဝါဒကို ေကာင္းေကာင္း အျမတ္ထုတ္ ႏိုင္ခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ ေနဝင္းအစိုးရ လက္ေအာက္မွာ (၂၆) ႏွစ္လံုးလံုး ေနလာခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္အဖို႔ ဒီေလသံသစ္ေတြဟာ စိတ္ပူစရာပါပဲ။

“အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္လို႔ မူအရ ေျပာရင္ရတဲ့ ျမန္မာျပည္သူလူထု” ဟာ ဝါရွင္တန္နဲ႔ ဗမာစစ္အစိုးရရဲ႕ ဗ်ဴဟာ တန္းညႇိတဲ့ ကိစၥမွာ ေပါေခ်ာင္ေကာင္း ဘဝနဲ႔ ေရာင္းစားခံရဖို႔ အလားအလာ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ အေျခအျမစ္မရွိတဲ့ စကားေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြ မွာ ျမန္မာ့ေရးရာ မူဝါဒမ်ားကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ခေရေစ့တြင္းက် ဝင္တြန္း ဝင္လုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးတို႔ လူ႔အခြင့္အေရး ျမႇင့္တင္ေရးတို႔ ဆိုတာေတြဟာ အေနာက္ႏိုင္ငံ အစိုးရေတြအတြက္ တကယ့္အေရးႀကီးတဲ့ မူဝါဒပန္းတိုင္မ်ား မဟုတ္ပါဘူး။

က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ဝင္လုပ္ရင္း သိလာတဲ့ ခါးသီးတဲ့ အသိတရပ္ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဘယ္အေနာက္ႏိုင္ငံေတြကမွ (အေမရိကန္၊ ျပင္သစ္၊ အဂၤလန္၊ ကေနဒါ၊ ၾသစေၾတးလ်၊ အီတလီ၊ ဂ်ာမနီ၊ ဂ်ပန္၊ ဥေရာပအဖြဲ႔ စသျဖင့္ေပါ့) ၎တို႔ရဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ စြမ္းအင္ စီးပြားေရး အက်ဳိးစီးပြားေတြကို က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီရဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ စေတးေပးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဒီအေနာက္ႏိုင္ငံေတြကပဲ တ႐ုတ္၊ အႏၵိယ၊ ႐ုရွား၊ အာဆီယံ စီးပြားေရးသမားမ်ား အစိုးရမ်ား စြမ္းအင္စီးပြား ရွာေနတာကို လက္ညႇိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး ေဝဖန္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ျပင္သစ္သမၼတ ဆာကိုဇီကို ၾကည့္ေပါ့။ သူ႔အစိုးရဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ တင္းမာတဲ့ မူဝါဒကိုင္ခဲ့ၿပီး အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ အစည္းအေဝးေတြမွာ မ႑ပ္တိုင္တက္ျပပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ စြမ္းအင္ အက်ဳိးစီးပြားရွာေနတဲ့ ျပင္သစ္ရဲ႕ Total ကုမၸဏီေၾကာင့္ ျပင္သစ္အစိုးရကို ေဝဖန္မွာေတြကို ႀကိဳတင္ဟန္႔တားတာထက္ မပိုပါဘူး။

အလားတူပဲ အေမရိကန္ သမၼတသံုးဦးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို “စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ ဒဏ္ခတ္မႈ” ဥပေဒကို တႏွစ္တခါ လက္မွတ္ထိုးၿပီး အသက္သြင္းေပးတာ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ကတည္းကပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ ေရနံကုမၸဏီ Chevron ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ကရတဲ့ စြမ္းအင္အက်ဳိးစီးပြား ေဒၚလာသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို ကုမၸဏီဌာနခ်ဳပ္ရွိရာ ကယ္လီဖိုးနီးယား ျပည္နယ္ ရစ္ခ်္မြန္းၿမိဳ႕ကို အတားအဆီး အခက္အခဲမရွိ သပိတ္ဝင္ အိတ္ဝင္ ပို႔ေပးေနဆဲပါ။

ဒီ စြမ္းအင္အက်ဳိးအျမတ္ကို ေရနံနဲ႔ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ ကုမၸဏီႀကီးမ်ားက စစ္အစိုးရနဲ႔ ေဝစားမွ်စားလုပ္ၿပီး စြမ္းအင္ လုပ္ငန္းနဲ႔ ေဒသမွာရွိတဲ့ နယ္ခံျပည္သူမ်ားကိုေတာ့ အ႐ိုးအရင္းေလာက္ပဲ ပစ္ေပးတာေပါ့။ ဒါေတာင္ “ကုမၸဏီႀကီးမ်ားရဲ႕ လူမႈအသိစိတ္နဲ႔ လူမႈတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ျခင္း” ဆိုတဲ့ နာမည္ေကာင္းယူပါတယ္။ ဘဏ္တိုက္ေဖာက္လာၿပီး လမ္းမွာ ေတြ႔တဲ့ သူေတာင္းစား၊ ဆင္းရဲသားေတြကို ႏွစ္ျပားတပဲစြန္႔ႀကဲတဲ့ ေစတနာမ်ဳိးေပါ့။

ၾသဂုတ္လ ၂၀ ရက္ထုတ္ ဧရာဝတီ မဂၢဇင္းမွာပါတဲ့ “ျမန္မာဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွ အင္အားအႀကီးဆံုး စစ္တပ္ႀကီးထူေထာင္ေရး” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲက ေထာက္ျပထားသလို စစ္အစိုးရဟာ ရသမွ်စြမ္းအင္ နဲ႔ တျခားဝင္ေငြ သန္းေပါင္းမ်ားစြာကို လက္နက္သစ္မ်ား ထုတ္လုပ္ေရး စီမံကိန္းႀကီး ေတြမွာ ျဖဳန္းတီးပစ္ပါတယ္။ ကူၿပီး ျဖဳန္းေပးတဲ့ ႏိုင္ငံတခ်ဳိ႕ကေတာ့ တ႐ုတ္၊ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ ကိုးရီးယား၊ စင္ကာပူနဲ႔ ႐ုရွားတို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

“စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ဒဏ္ခတ္မႈ” လႈပ္ရွားမႈ အေစာပိုင္းကာလမ်ားမွာ တ႐ုတ္၊ အိႏိၵယႏိုင္ငံမ်ားဟာ သူတို႔ရဲ႕ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး အင္အားေတြကို ျပည္ပမွာ ထိထိေရာက္ေရာက္ သံုးႏိုင္တဲ့ အေနအထား မရွိေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက လည္း အေနာက္အုပ္စုႏိုင္ငံ အစိုးရမ်ားဟာ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ဒဏ္ခတ္မႈကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္သံုးၿပီး NLD နဲ႔ အတိုက္အခံ မ်ားရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအင္အားကို ျမႇင့္တင္ေပးတာ မရွိခဲ့သလို လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္လဲ ဘာမွေရေရရာရာ ပံ့ပိုးေပးခဲ့တာ မရွိပါဘူး။

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အေမရိကန္နဲ႔ အေနာက္ႏိုင္ငံ မဟာမိတ္မ်ားဟာ ေရနံႂကြယ္ဝၿပီး ဗ်ဴဟာအရ အေရးပါတဲ့ အီရတ္လို ႏိုင္ငံကို ဝက္ဝက္ကြဲေအာင္ ဗံုးေတြႀကဲၿပီး က်ဴးေက်ာ္စစ္ တိုက္တာေတာ့ လုပ္လာတယ္။ ဒါကေတာ့ ေရနံတြင္းေတြနဲ႔ ဗ်ဴဟာက်နယ္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ဆိုတာ ကမၻာကျမင္ပါတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရး ထက္ စြမ္းအင္အေရး က မူဝါဒအရ  ပုိၿပီး အဓိက အေရးပါ ပါတယ္။

ေစ့စပ္ညွိႏွဳိင္းေရးဆရာမ်ား သတိျပဳစရာ အခ်က္ႀကီး ၆ ခ်က္

ပထမ။   ။  “ျမန္မာစစ္အစိုးရဟာ အထီးက်န္ဘဝမွာ ရပ္တည္ေနရတယ္” ဆိုျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာစစ္အစိုးရ အေနနဲ႔ေရာ ၎တို႔ရဲ႕ စီးပြားေရး လက္ေဝခံ ျမန္မာ စူဇကာ အႀကီးစားမ်ားဟာ စစ္ေအးတိုက္ပြဲလြန္ ကမၻာႀကီးမွာ ျပင္ပႏိုင္ငံမ်ားနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္ၿပီး အထီးက်န္တယ္လို႔ ေျပာတာကေတာ့ ယံုတမ္းစကားကို အမွန္လုပ္ၿပီး ေျပာျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၎တို႔ဟာ “ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း” မဟုတ္ဘဲ “ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း” ဆိုတဲ့ ေရစီးေၾကာင္း ဂယက္ထဲမွာ ေမွ်ာလိုက္ေနတဲ့ သတၱဝါေတြလို႔ ေျပာရင္ရပါတယ္။

ေသေသခ်ာခ်ာလဲ စဥ္းစားၾကပါဦး။ စစ္အစိုးရဟာ မ်က္ေမွာက္ကမၻာရဲ႕ ဘီလူးႏိုင္ငံႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ တ႐ုတ္၊ ကုလား၊ ႐ုရွားတို႔က စစ္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ေထာက္ခံမႈမ်ား ပီပီျပင္ျပင္ရထားတဲ့ အစိုးရတဖြဲ႔၊ အာရွတတိုက္လံုးရွိ အစိုးရေပါင္းစံုဆီက လိုတာအကုန္ရေနတဲ့အဖြဲ႔၊ ဒါတင္မကဘူး၊ အာရွအပါအဝင္ တကမၻာလံုးမွာရွိတဲ့ သယံဇာတ၊ စြမ္းအင္မ်ား ထုတ္လုပ္တဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ စြမ္းအင္ကုမၸဏီႀကီးမ်ားနဲ႔ ပလဲနံပသင့္ၿပီး ေငြေဒၚလာ သန္းရာေထာင္ ခ်ီၿပီးရေနတဲ့ အစိုးရျဖစ္တယ္ဆိုတာ လယ္ျပင္မွာဆင္သြားသလို ထင္းခနဲ ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကိုမွ ဒီအစိုးရကမွ အထီးက်န္ အစိုးရလို႔ ေျပာေဟာ ေရးသားေနၾကတာကေတာ့ သာမန္ျပည္သူနဲ႔ စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ားရဲ႕ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ႏိုင္စြမ္းကို နလပိန္းတံုးေတြလို႔ သေဘာထားၿပီး ေစာ္ကားျခင္းတမ်ဳိးပဲလို႔ ျမင္ပါတယ္။

ဒုတိယ။     ။ စစ္အစိုးရရဲ႕ မူဝါဒ၊ ဦးစားေပးမႈမ်ား အျပဳအမူ အေတြးအေခၚနဲ႔ လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းမ်ားကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရးအေဆာက္အဦဟာ စစ္ဝါဒီလႊမ္းမိုးတဲ့ လက္နက္ႏိုင္ငံႀကီးသာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သတိမူဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီလက္နက္ႏိုင္ငံႀကီးကို ေတြ႔သမွ် သတ္စားတဲ့ သတၱဝါဆိုးႀကီး တေကာင္လို႔ ျမင္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လဲ မမွား ပါဘူး။ လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဂ်င္မ္ဝက္ဘ္က သူနဲ႔ “စစ္ေခါင္းေဆာင္္” ဗိုလ္သန္းေရႊ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးတုန္းက မသိက်ဳိးကၽြံ ျပဳခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တခုရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ “စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ဒဏ္ခတ္မႈဝါဒ” လို႔ ေျပာ ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ပိုၿပီးအေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းအရာႀကီး တခုကိုေတာ့ အမတ္ ဝက္ဘ္ သတိေတာင္ ထားမိပံုမရပါဘူး။ အဲဒါကေတာ့ လက္ရွိျမန္မာျပည္ရဲ႕ “စစ္ဝါဒီလႊမ္းမိုးေနတဲ့ လက္နက္ႏိုင္ငံႀကီး” ပါ။

လက္ရွိျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခအေနမွာကို လက္ေတြ႔တိုင္းတာမႈနဲ႔ပဲ ျမင္ျမင္ သမိုင္းအရပဲ စစ္စစ္၊ ၁၉၆၂ ကတည္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား လက္ေအာက္ က်ေရာက္သြားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးဟာ ေရာင္းလို႔ရတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေျမေပၚ ေျမေအာက္ သယံဇာတ ပစၥည္းအားလံုးကို အထိန္းအကြပ္၊ အေျမာ္အျမင္မရွိ ေရာင္းစားေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသယံဇာတ အရင္းအျမစ္အမ်ားစုဟာ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ဘိုးဘြားပိုင္ နယ္ေျမေဒသမွာ အလွ်ံအပယ္ ထြက္ေနတာပါ။ ဒီလက္နက္ ႏိုင္ငံႀကီးဟာ လိုသမွ် ျပည္သူ႔ေျမကို သိမ္း၊ ျပည္သူ႔ လုပ္အားေတြကို အဓမၼညႇစ္ထုတ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ “စစ္ေရးသည္ ႏိုင္ငံေရး၏ အဆံုးစြန္ေသာလမ္းေၾကာင္း” ဆိုတဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ အျမင္႐ႈေထာင့္ကို ေထာ္ေလာ္ ကန္႔ လန္႔လုပ္ၿပီး ျမန္မာစစ္အစိုးရကေတာ့ “ႏိုင္ငံေရးသည္ စစ္ေရး၏ အစြယ္အပြား တခုသာ” ဆိုသည့္ သံဃာစင္ပါ ေမွာက္ မယ့္အျမင္ကို ၎တုိ႔ လက္နက္ႏိုင္ငံႀကီးရဲ႕ စစ္ဓမၼ၊ စစ္တရား အေနနဲ႔ က်င့္သံုးေနပါတယ္။

တတိယ။   ။  လက္ရွိ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ လူမ်ဳိးေရးနဲ႔ပဲ ၾကည့္ၾကည့္ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူလူထု တရပ္လံုးနဲ႔ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစား၊ စစ္အစိုးရနဲ႔ ဆက္ဆံေရးဟာ “ျပည္တြင္း ကိုလိုနီ ဆက္ဆံေရး” သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျပည္သူေတြကိုေရာ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္းမ်ားကိုပါ လက္အုပ္ခ်ီ ဒူးတုပ္ၿပီး ဂါရဝ ျပဳခိုင္းတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ “သခင္ႀကီးလက္သစ္” “မာစတာလက္သစ္” မ်ား ျဖစ္လုိ႔ေနပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားကို ပါး႐ိုက္၊ နား႐ိုက္၊ ေျခနဲ႔ကန္ ေစာ္ကားၿပီး အာဏာ႐ူး၊ ဥစၥာ႐ူး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို ပေစၥကဗုဒၶါေပါက္စေလးေတြလုိ လက္အုပ္ခ်ီ ခုိင္း၊ ပိုၿပီး ေအာ့ႏွလံုးနာစရာ ကိစၥက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားဟာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေရွးစစ္ဘုရင္ႀကီးမ်ား အရုိက္အရာခံ ဘုရားဆုပန္၊ ပုဂၢိဳလ္ထူး ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ႀကီးမ်ား ေယာင္ေယာင္ အာ႐ံုဝင္ေနပုံ ရတာပါပဲ။

ပေဒသရာဇ္ေခတ္ နန္းတက္ပြဲေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ေသြးေခ်ာင္းစီး အာဏာလုပြဲေတြရဲ႕ရလဒ္၊ စစ္ေရးအႏိုင္က်င့္မႈ၊ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္း လုပ္မႈေတြရဲ႕ ရလဒ္မ်ားသာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ျမန္မာအမ်ဳိးသားေရးဝါဒီေတြရဲ႕ သမိုင္းစာအုပ္ေတြမွာ ေဖာ့ၿပီးေရးထားတာကုိ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

စတုတၳ။   ။ စစ္အရာရွိမ်ားကို သံုးသပ္ျပန္ရင္လဲ စစ္သားကလြဲရင္ “ဘယ္ေခြးမွ လူမထင္” ဘူးဆိုတဲ့ အျမင္နဲ႔ လက္နက္ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ထူေတာင္ေနတဲ့ ပံုစံပါပဲ။ တပ္မေတာ္သားေတြ တဦးခ်င္း စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္း ရွိၾကမယ္၊ ရွိၾကတယ္ ဆိုတာ လက္ခံလို႔ရေပမယ့္ ဒီစနစ္ဆိုးႀကီးထဲမွာ သူတို႔ဟာ ေမွ်ာၿပီးလိုက္ေနၾကတာမို႔ တိုင္းျပည္ ငါးပါးေမွာက္မယ့္ “လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးသည္သာ အဓိက” ဆိုတဲ့ ဝါဒဆိုးႀကီးကို လက္ခံက်င့္သံုးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

စစ္တပ္က ႏိုင္ငံေတာ္ အဖြဲအစည္းအားလံုးကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ သိမ္းပိုက္ထားတာ အႏွစ္ (၅၀)ေလာက္ ရွိသြားပါၿပီ။ ဒီအခ်က္က စစ္အရာရွိ၊ အရာခံမ်ားကို “လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္” ဆိုတဲ့ အျမင္မွားေတြကို လက္ခံက်င့္သံုးဖို႔ ဦးတည္ေပး ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၎တို႔ အားလံုးရဲ႕ အျမင္မွာ တိုင္းျပည္တခုရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္ဆိုသည္မွာ ျပည္သူလူထု၊ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဘမ်ား မဟုတ္ေတာ့ဘဲ “စစ္ေခါင္းေဆာင္” လုပ္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္သာ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအျမင္ေတြ၊ ျပည္သူ႔ တပ္ထဲမွာ အျမစ္တြယ္လာတာကို ဝမ္းနည္းစြာ သံုးသပ္မိပါတယ္။

ဒါရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ယေန႔ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဟာ “စစ္ေခါင္းေဆာင္” ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အမိန္႔ေပးသမွ်နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြား၊ သူ႕ရဲ႕ အျမင္ဝါဒကလြဲရင္ ဘယ္ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာမွမေထာက္၊ မငဲ့ညွာဘဲ “ဗိုလ္ေတ” မာရင္ၿပီးေရာဆိုတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

တိုင္းျပည္ရဲ႕ ျပႆနာမ်ား၊ သေဘာထား၊ အျမင္ကြဲလြဲမႈမ်ားကို လူလိုသူလိုေမတၱာေရွ႕ထားၿပီး ရင္ၾကားေစ့ဖို႔၊ သင္ပုန္းေခ်ဖို႔၊ စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔ မလိုဘူးလို႔ သေဘာထားၾကပံု ရပါတယ္။ ေဂါတမ ဘုရားသားေတာ္ေတြကိုေတာင္ ေစာ္ကားေမာ္ကားနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္ကြပ္တာ ဒီေခတ္သစ္ ေဒဝဒတ္ အျမင္ေၾကာင့္ေပါ့။

ဒီေနရာမွာ ႀကီးႏုိင္ငယ္ညွဥ္း စစ္ဝါဒနဲ႔ စစ္ဝါဒီမ်ားကုိ ရြံရွာစက္ဆုပ္တာပါ။ စစ္သားစစ္ဗုိလ္ေတြကုိ မုန္းဖုိ႔ မလုိပါဘူး၊ မမုန္းသင့္ပါဘူး။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ NLD ဦးၾကည္ေမာင္၊ ဦးတင္ဦးတုိ႔ကအစ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔တုိ႔ ဗုိလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္ တုိ႔လုိ မ်ိဳးခ်စ္စစ္သားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္၊ ရွိေနဆဲပါ။ စံနမူနာထားရမယ့္ မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္သားေတြပါ။

ပဥၥမ။     ။ စစ္တပ္အရာရွိမ်ားကို အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားနဲ႔ ေတြ႔ထိဆက္ဆံမႈ အေပၚယံေက်ာ ေပါင္းသင္းမႈမ်ဳိး လုပ္႐ံုနဲ႔ စစ္အစိုးရရဲ႕ ဉာဥ္နဲ႔ ဗီဇ ေျပာင္းလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုအယူအဆမ်ဳိးကို ကိုင္တြယ္ၿပီး ျမန္မာ့ေရးရာ ေပၚလစီေျပာင္းဖို႔ တြန္းေနသူ၊ ႏိုင္ငံေရး နိဗၺာန္ေဆာ္မ်ား အေနနဲ႔ အတိတ္မေမ့သင့္ဘူး လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ေနဝင္း ဒုတိယအႀကိမ္ အာဏာသိမ္းတုန္းကတည္းကစၿပီး ၈ ေလးလံုး အေရးအခင္းႀကီး ျဖစ္တဲ့အထိ အေနာက္အုပ္စု ႏိုင္ငံမ်ားဟာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ နဲ႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို စစ္ေရး၊ နည္းပညာေရး၊ ေငြေရး အကူအညီ အမ်ားႀကီး ေပးခဲ့ပါတယ္။ မဆလ ဘုန္းမီးေနလ ေတာက္စဥ္ကာလကဆိုရင္ ျမန္မာပညာရွင္မ်ား၊ စစ္အရာရွိမ်ား အမ်ားဆံုး လႊတ္ခဲ့တာ အေနာက္အုပ္စုႏိုင္ငံမ်ားကိုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေခတ္သစ္ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းမွာ ဘယ္ျမန္မာဗိုလ္ခ်ဳပ္မွ ဗိုလ္ေနဝင္းေလာက္ အေနာက္အုပ္စုႏိုင္ငံမ်ားနဲ႔ ပလူးပလဲ ေနခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ ၁၉၆၂ အာဏာသိမ္းပြဲ အၿပီးမွာေတာင္ ဗိုလ္ေနဝင္းကို အေမရိကန္ သမၼတအိမ္ျဖဴေတာ္မွာ ႀကိဳဆိုမႈရွိခဲ့ပါတယ္။ လန္ဒန္မွာလည္း အဲလဇၨဘက္ဘုရင္မ ဗိုလ္ေနဝင္း န႔ဲ လက္ဖက္ရည္ အတူေသာက္ စကားေျပာဧည့္ခံတာ အားလံုးသိၾကပါတယ္။ ဒီအာဏာရွင္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးဟာ ေစ်းႀကီးတဲ့ ဝင္ဘယ္လ္တန္မွာ အိမ္ဝယ္ထား၊ စေကာ့တလန္မွာ ေဂါက္ကစား၊ လန္ဒန္က အေကာင္းဆံုး ေဆးခန္းေတြမွာ တႏွစ္တခါ ႏွာေစးေခ်ာင္းဆိုးစစ္၊ ေနာက္ ဗီယင္နာမွာ စိတ္ေရာဂါ အထူးကု ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ သူ႔စိတ္႐ူးကို ျပၿပီးကု၊ ဂ်နီဗာမွာထားတဲ့ သူ႔ဘဏ္စာရင္းေတြကို ဝင္စစ္၊ လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။

ဆ႒မ။     ။ ေနာက္ဆံုးနဲ႔ ဆ႒မ ေျပာရမယ့္ အခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ယဥ္ေက်းမႈ တရပ္လံုးနဲ႔  ဆိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လွန္ေထာင္း ရတာေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ယဥ္ေက်းမႈ စ႐ုိက္ထဲမွာ အထက္ နဲ႔ေအာက္ ဆက္ဆံေရးမွာ အထက္ဖား ေအာက္ဖိဆိုတဲ့ ဉာဥ္ဆိုးေတြ သိပ္မ်ားပါတယ္။ အေတြးအေခၚ လြတ္လပ္မႈ ကို သည္းမခံဘူး။ တန္ဖိုးမထားဘူး။ လူမ်ဳိးေရးအစြန္းေရာက္ဝါဒနဲ႔ က်ဥ္းေျမာင္းေသးသိမ္တဲ့ လူမ်ဳိးေရး ယဥ္ေက်းမႈ အျမင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လူေတြမွာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ ပေဒသရာဇ္ရဲ႕ ႏို႔နံ႔မစင္ေသးတာေတြ ပေဒသရာဇ္ရဲ႕ အပုပ္အသိုး အနံ႔ဆိုးေတြ က်ေနာ္တို႔ လူမႈအျမင္မွာ ေဟာင္ေနတုန္းပါပဲ။ ဒါေတြကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္ဖို႔လိုပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနာက္ပိုင္း ရခိုင္ေဒသမွာရွိတဲ့ ႐ိုဟင္ဂ်ာ လူမ်ဳိးစုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အလြန္အမင္း အက်ည္းတန္တဲ့ လူမ်ဳိးေရး ႐ႈတ္ခ်မႈ စကားေတြကိုပဲ နားေထာင္ၾကည့္ၾကည့္၊ ပင္ကို အရည္အခ်င္းေပၚေက်ာ္ၿပီး မိသားစု၊ အေဖ၊ အေမ၊ အဘိုး၊ အဘြား မ်ဳိး႐ိုးနာမည္ကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ဦးစားေပးတဲ့ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲ ပေဒသရာဇ္ ဉာဥ္နဲ႔ ျပဳမူပံုေတြကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ က်ေနာ္တို႔ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းႀကီးဟာ ယဥ္ေက်းမႈေရပုပ္၊ ေရသိုးေတြ ဆက္လက္ ေသာက္သံုးေနသလိုပါပဲ။

ဒါကိုေျပာင္းဖို႔ဆိုတာ ျပင္ပကမၻာနဲ႔ ေဒသဝန္းက်င္မွာရွိတဲ့ ပြင့္လင္း တိုးတက္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ားနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈမ်ားကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား လုပ္မွပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ဟာ လူအမ်ားသိၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲမြဲေတၿပီး ႏိုင္ငံေရး နင္းျပားဘဝေရာက္၊ ႏွိပ္စက္ခံေနရတာလဲ သက္ေသသကၠာယနဲ႔ မွတ္တမ္းေတြ ရွိပါတယ္။

က်ေနာ္အပါအဝင္ အတိုက္အခံ အမ်ားစုရဲ႕ ထိထိေရာက္ေရာက္ ဗ်ဴဟာက်က် မစဥ္းစားဘဲ တြန္းခဲ့တဲ့ “စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔ ဒဏ္ခတ္မႈ” လုပ္ရပ္ဟာ အႏွစ္ ၂၀ ရွိသြားပါၿပီ။

အေနာက္ႏိုင္ငံေတြရဲ႕လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီေရး က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ေအာ္တဲ့ေနာက္ နားေယာင္ၿပီး လုပ္ခဲ့တာ တေၾကာင္းမို႔ ယေန႔ ျပႆနာေတြရဲ႕ အေျခအေနဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စီးပြားေရးအရ နင္းျပားဘဝကို ေရာက္လာ ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

လက္ရွိ ကာလမွာေတာ့ “လက္ေတြ႔က်က် လုပ္ေဆာင္ျခင္း၊ ေျပာဆို ေရးသားျခင္းသည္သာ စစ္မွန္ေသာ ေတာ္လွန္ေရး” လို႔ေအာ္ေနၾကတာကုိ ၾကားရမွာပါ။ ဒီေရႊဥာဏ္ေတာ္ အသစ္နဲ႔ “မိမိ္သာမွန္၏၊ ျပည္သူ႕ စီးပြားေရး ေျပလည္ေစ၏” ဆိုၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား ႏိုင္ငံေရးပလႅင္ေပၚဆက္ထုိင္ႏုိင္ေအာင္ ဘိသိက္ကူသြန္းေပးၿပီး “Reform” ေခၚ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ေရးလုပ္ ဖို႔ တြန္းေနသူ ေခတ္သစ္ အခါေတာ္ေပးမ်ား မိႈလိုေပါက္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အႏွစ္ ၅၀ လံုးလံုး ႏိုင္ငံထူေထာင္ဖို႔ဆိုၿပီး စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား ပလႅင္ေပၚ တက္ထိုင္ခဲ့တဲ့ ရလဒ္ကေတာ့ တိုင္းျပည္ခၽြတ္ၿခံဳက်ၿပီး သယံဇာတေတြ ကုန္တာကလြဲရင္ ဘာမွ အေကာင္းျပစရာ မရွိဘူးဆိုတာ ဒီႏိုင္ငံေရး အခါေတာ္ေပးႀကီးမ်ား ေမ့ေနပံုရပါတယ္။

ဒီစစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို “ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးသမား” မ်ား အထင္မွတ္ၿပီး ပုခံုးငွားေတြနဲ႔ ပလႅင္ေပၚ တြန္းတင္ေနၾကတာ တိုင္းျပည္ကို ေရတိမ္ေရာ ေရနက္မွာပါ ျမႇဳပ္သတ္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရး ေရေပၚစီ လူတစုရဲ႕ အေပၚစီးက တြန္းေပးေနတဲ့ အနီးကပ္ ဆက္ဆံေတြ႔ထိမႈ မူဝါဒသစ္ ဗ်ဴဟာသစ္ဟာ စဥ္းစားမႈေဘာင္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲက လာတာျဖစ္ပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ဒီဗ်ဴဟာထဲမွာ အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲတယ္။ ဘယ္လို ဇာတ္သိမ္းၾကတယ္ဆိုတာကို မ်က္ကြယ္ျပဳထားတဲ့ အခ်က္ပါ။

ဒီပံုစံမ်ဳိး၊ ဒီလိုအေတြးအေခၚမ်ဳိးနဲ႔ ယခုကာလမွာ ေပၚပင္ျဖစ္လာတဲ့ “အနီးကပ္ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈ” ဗ်ဴဟာနဲ႔ ဝါဒဟာ ျပည္သူကို စီးပြားေရး ျပာပံုထဲက ထုတ္ႏိုင္ဖို႔အလားအလာ မရွိသလို ႏိုင္ငံေရး အရလည္း တိုးတက္မႈအတြက္ အေထာက္အကူ မျပဳေစပါဘူး။

တဖက္သတ္ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔ဒဏ္ခတ္မႈကို က်ားလို႔ သေဘာထားရင္ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ေဖာ္ျမဴလာထုတ္ထားတဲ့ “အနီးကပ္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံမႈ” ဗ်ဴဟာနဲ႔ ဝါဒသစ္ကို ရွင္ႀကီးလို႔ သေဘာထားသင့္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သူေတြကို က်ားေၾကာက္လို႔ ရွင္ႀကီးကိုး ရွင္ႀကီး က်ားထက္ဆိုးဆိုတဲ့ အေနအထား ေရာက္ေအာင္ ဦးပုည လက္သစ္မ်ား မလုပ္သင့္ေၾကာင္း ဒီေနရာက သတိေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒါပါပဲ။