ပေဒသာပင္ ထမ္းသူမ်ားသာမက ေရွ႕ဆံုးမွ ေငြဖလား ကိုင္ၿပီး အလွဴခံသူ၊ အသံခ်ဲ႕ စက္တင္ထားေသာ ဆိုက္ကား တြန္းသူ၊ အသံခ်ဲ႕စက္ မိုက္ကိုင္သူ စသျဖင့္ ကထိန္ လွည့္ရာတြင္ ပါ၀င္ၾကေသာ ေယာက်္ား ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ အမ်ားစုတို႔ အားလံုး အရက္ေသာက္ထားၾကသည္။
“အရင္ေခတ္ေတြတုန္းကေတာ့ လူငယ္ေတြက ပေဒသာပင္ေတြေက်ာင္းပို႔ၿပီး ကိစၥ ေတြအားလံုးၿပီးမွ ကာလသားေတြစုၿပီး ေသာက္ၾကတာပဲ။ ခုေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ မနက္ကတည္းက မူးေနၾကၿပီ” ဟု ရန္ကုန္တိုင္း၊ သာေကတၿမိဳ႕နယ္၊ ၁၀ ရပ္ကြက္ တြင္းမွ သာေရးနာေရးကိစၥမ်ားကို ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိေသာ အသက္ ၆၈ ႏွစ္အရြယ္ ဓမၼာ႐ံုလူႀကီးက ဆိုသည္။
၎တို႔ ေနထိုင္ေသာ ရပ္ကြက္အတြင္းတြင္ အိမ္ေျခေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္၊ လူဦးေရေပါင္း ၅၀၀ ၀န္းက်င္ခန္႔၌ အရက္ဆိုင္ ၁၃ ဆိုင္ရွိေနသည္။ အရက္ျဖဴတပတ္လွ်င္ က်ပ္ ၅၀ ႏွင့္ ေပါေပါေလာေလာ ရႏိုင္ျခင္းကလည္း လူငယ္မ်ားကို အရက္ေသစာ ေသာက္စားၾကရန္ တြန္းအားေပးလာေသာ အေၾကာင္းရင္းတရပ္ ျဖစ္သည္ဟု ဓမၼာ႐ံုလူႀကီးက သံုးသပ္ ေ၀ဖန္သည္။
ယေန႔ေခတ္ လူငယ္မ်ားအေနႏွင့္ သႀကၤန္၊ ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ကဲ့သို႔ေသာ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲပါသည့္ ေန႔မ်ားတြင္သာမက ဘာသာေရး ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ေန႔ရက္မ်ားတြင္ပါ အရက္ေသာက္သူ ေပါမ်ားလာၿပီး အရက္ေသစာ ေသာက္စားျခင္းကို ဒုစ႐ိုက္တပါး ဟုပင္ သိပံုမရေတာ့ေၾကာင္း သူက ဆိုသည္။
“အရင္ေခတ္တုန္းက အရက္ဆိုင္ဆိုရင္ တရပ္ကြက္လံုးမွာ တဆိုင္ေလာက္ပဲ ရွိတာ ခုေတာ့ေခတ္က ေျပာင္းသြားၿပီ။ အရက္ ဆိုင္ဖြင့္မွ သူေဌးျဖစ္တယ္တဲ့။ အရက္ဆိုင္ဆိုတာ ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ မိႈလိုေပါက္ေနေတာ့တာပဲ ဟိုမွာ ဒီမွာ လက္ညိႇဳးထိုးမလြဲ ေတာ့ဘူး” ဟု လိႈင္သာယာၿမိဳ႕နယ္၊ မင္းရဲေက်ာ္စြာလမ္းတြင္ ေနထိုင္သူ တဦးက ေျပာဆိုသည္။
အရက္ဆိုင္မ်ားတြင္ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ အရြယ္မွ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္အရြယ္အမ်ိဳးသားမ်ား ထိုင္ေလ့ရွိၿပီး အမ်ားစုမွာ စီးပြားေရး မေျပလည္မႈေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ လာေသာက္ေန ၾကျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ စိတ္ပညာဌာနမွ ကထိက တဦးကဆိုသည္။
“အမ်ိဳးသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျပႆနာတခုခုျဖစ္လာၿပီး မေျဖရွင္းႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ အဲဒါကို ေမ့ပစ္ဖို႔ အရက္မူးေအာင္ ေသာက္ၿပီး အိပ္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳး၊ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ အရက္ခ်ည္းေသာက္ေနတာမ်ိဳး လုပ္ရင္းနဲ႔ အရက္စြဲသြားၾကတာ မ်ားတယ္” ဟု အဆိုပါ ကထိက ကဆိုသည္။
အလုပ္သေဘာအရ ဧည့္ခံရသူမ်ား၊ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ လိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ လာေသာက္ၾက သူမ်ား၊ အလုပ္ပင္ပန္းေသာေၾကာင့္ ေသာက္ၾကသူမ်ားထက္ မေျပလည္၍ အရက္ေသာက္သူ ပိုမ်ားေၾကာင္း သူက သံုးသပ္ ေျပာဆိုသည္။
“ေနာက္တခုက ခုေခတ္လူငယ္တေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အတူထိုင္ဖို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြရဲ႕ နႈန္းကျမင့္လာ ေတာ့ မထိုင္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ အဲဒီမွာ ေငြ ၁၀၀၊ ၂၀၀ ေလာက္နဲ႔ ထိုင္လို႔ရတဲ့ အရက္ဆိုင္ေတြထဲကို လူငယ္ေတြ ေရာက္လာ ၾကေတာ့တာပဲ” ဟု သူက ဆက္ေျပာသည္။
လက္ရွိ လက္ဖက္ရည္တခြက္ ေစ်းႏႈန္းမွာ ၂၅၀ က်ပ္၊ ၃၀၀ က်ပ္ ျဖစ္ေနၿပီး အရက္ျဖဴ တပက္လွ်င္ ၅၀ က်ပ္သာရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာထက္ အရက္ျဖဴ ဆိုင္ထိုင္တာက စီးပြားေရးအရ ပိုတြက္ေျခကိုက္သည္ဟု ယူူဆလာၾကေတာ့သည္။
ေရႊျပည္သာ၊ ျပည္ေထာင္စုလမ္းထဲတြင္ အရက္ျဖဴဆိုင္ဖြင့္ထားေသာ အရက္ဆိုင္ရွင္ တဦး ကလည္း ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံတြင္ အေရာင္းရဆံုး ကုန္ပစၥည္းမွာ အရက္ ျဖစ္ၿပီး ေငြရင္းနည္း၍ အျမတ္မ်ားမ်ားက်န္ေသာ ေရာင္းကုန္မွာလည္း အရက္ပင္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။
“အရက္ေရာင္းတာက အရင္းနည္းတဲ့အျပင္ အျမတ္ေငြက ၄၊ ၅ ဆေလာက္က်န္ေတာ့ အရက္ဆိုင္ေတြ ေပါလာေတာ့ တာေပါ့” ဟု သူက ဆိုသည္။
လက္ရွိ ေစ်းကြက္အတြင္း ၉၅ ရာခိုင္ႏႈန္း အရက္ဆီ ၁ဂါလန္၏ တန္ဖိုးမွာ က်ပ္ ၂၄၀၀ ျဖစ္ၿပီး၊ အရက္ဆီ ၁ ေပပါ၏ တန္ဖိုး မွာ က်ပ္ ၁ သိန္း ၂ ေသာင္းျဖစ္သည္။
ပံုမွန္အားျဖင့္ အရက္ဆီ ၁ ပုလင္းလွ်င္ ေရ ၄ ပုလင္းႏွင့္ေရာစပ္ရေသာေၾကာင့္ အရက္ဆီ ၁ ဂါလံလွ်င္ ေရေရာၿပီး အရက္ ပုလင္းေပါင္း ၃၀ ထိ ထြက္ေလ့ရွိသည္။
လက္ရွိ အရက္ျဖဴ ၁ လံုး (၁ ပုလင္း) ၏ တန္ဖိုးမွာ က်ပ္ ၅၀၀ ေစ်းရွိေသာေေၾကာင့္ အရက္တဂါလံလွ်င္ အနည္းဆံုး အျမတ္ေငြ က်ပ္ ၁ ေသာင္းေက်ာ္ က်န္သည္္။ အရက္ျဖဴကို အနည္းဆံုး က်ပ္ ၅၀ ဖိုး၊ ၁၀၀ ဖိုးစသျဖင့္ ေရာင္းခ်ေပးသည္။
ျပည္တြင္းျဖစ္ ရမ္တလံုး၏ တန္ဖိုးမွာ ၂၀၀၀ က်ပ္ျဖစ္ၿပီး ၀ီစကီ တလံုး၏ တန္ဖိုးမွာ ၂၆၀၀ က်ပ္ ေစ်းရွိသည္။ အရက္ဆိုင္ မ်ားတြင္ ရမ္တပက္ကို ၂၅၀ က်ပ္၊ ၀ီစကီ တပက္လွ်င္ ၂၅၀ က်ပ္ႏႈန္းႏွင့္ ေရာင္းျခင္းေၾကာင့္ အရက္ဆိုင္ လုပ္ငန္းမွာ အျမတ္မ်ားမ်ားက်န္ေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္သည္။
ထို႔ျပင္ အရက္ဆိုင္တခ်ိဳ႕သည္ ႏွီးဖ်ားကို အင္ဒရင္း (အဆိပ္) ပုလင္းထဲသို႔ စို႐ံု ႏွစ္၍ ျပန္ထုတ္ကာ အေျခာက္ခံၿပီး ေျခာက္ သြားေသာ ႏွီးဖ်ားကို မီး႐ႈိ႕၍ ရလာေသာ ျပာကို အရက္အိုးထဲသို႔ ထည့္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ပိုျပင္းသြားသည့္ အဆိပ္ပါေသာ အရက္ကို အရက္ျပင္း ဟုဆိုကာ ေရာင္းေနၾကေၾကာင္း အႏွစ္ ၂၀ နီးပါး အရက္ေသာက္လာသူ တဦးက ေျပာသည္။
လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံတႏုိင္ငံလံုးအေနနွင့္ အစုိးရႏွင့္ ပုဂၢလိက အရက္ခ်က္ စက္႐ံု စုစုေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ခန္႔ရွိေၾကာင္း သိရွိရ သည္။ အဆိုပါ စက္ႀကီးမ်ားမွာ တေန႔လွ်င္ အရက္ဆီ အနည္းဆံုး ဂါလံ ၁၀၀၀ မွ ဂါလံ ၅၀၀၀ အထိ ထုတ္လုပ္ႏိုင္သည္။
အစိုးရအေနႏွင့္ အရက္ထုတ္လုပ္ခြင့္လိုင္စင္မ်ားကို စစ္ဗိုလ္မႉးေဟာင္းမ်ား၊ တာ၀န္ ထမ္း ေဆာင္ေနေသာ ၀န္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သူမ်ားကို ခ်ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရသည္။
လက္ရွိတြင္ ထိုအရက္ခ်က္ စက္႐ံုႀကီးမ်ားမွ အရက္ဆီထုတ္လုပ္မႈ ႏႈန္းမွာ တေန႔လွ်င္ ဂါလံ ၆ ေသာင္း ႏွင့္ အထက္ ရွိၿပီး အရက္ဆီ ဂါလံ ၆ ေသာင္းတြင္ ေသာက္သံုး၍ရသည့္အဆင့္ အရက္ျဖဴ ဂါလံေပါင္း ၂ သိန္္း ၄ေသာင္းေက်ာ္ ထြက္လ်က္ရွိ ေၾကာင္း စက္မႈ(၁) ၀န္းႀကီးဌာနမွ ၀န္ထမ္းတဦးက ေျပာျပသည္။
တျခားေသာ ျပည္နယ္ႏွင့္တုိင္းမ်ားတြင္လည္း လိုင္စင္မဲ့ အရက္ ခ်က္လုပ္ေနသူမ်ား ရွိေနၿပီး ၎တို႔၏ အရက္ထုတ္လုပ္မႈ ႏႈန္းမွာ တေန႔လွ်င္ ဂါလံေပါင္း ၁ ေထာင္ႏွင့္အထက္ ရွိႏိုင္ ေၾကာင္း စက္မႈ (၁) ၀န္ႀကီးဌာနမွ ၀န္ထမ္းတဦးက ခန္႔မွန္းေျပာ ဆိုသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အသည္းေျခာက္ၿပီး ေသဆံုးသည့္ႏႈန္းမွာ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ျမင့္တက္ လာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရၿပီး အသည္း ေျခာက္သူမ်ား၏ ၉၇ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ အရက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေၾကာင္း အသည္း အထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီး တဦးက ေျပာဆိုသည္။
နည္းစနစ္တက် ထုတ္လုပ္ ထားျခင္းမဟုတ္ေသာ အရက္မ်ားကို သံုးစြဲေနသူမ်ား၊ တေန႔ကို အရက္တပုလင္းမွ ၂ ပုလင္း ၾကား ပံုမွန္ေသာက္တတ္ ေနသူမ်ားသည္ သက္ဆိုး မရွည္ႏိုင္ဘဲ ၃ ႏွစ္မွ ၄ ႏွစ္အတြင္း အသည္းေျခာက္ ေသဆံုးတတ္ ေၾကာင္း အဆိုပါ ဆရာ၀န္က ေျပာဆိုသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အရက္ ေစ်းကြက္တြင္ ျပည္တြင္းျဖစ္ အရက္ျဖဴကို အနံ႔ႏွင့္အေရာင္ ထည့္သြင္းကာ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ အရက္မ်ား အျဖစ္ အတုျပဳလုပ္ေရာင္းခ်လ်က္ရွိၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းရွိေနေသာ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္အရက္မ်ား၏ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ ျပည္တြင္း ၌ပင္ ျပဳလုပ္ထားျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း အရက္ခ်က္ လုပ္ငန္းရွင္တဦးက ေျပာျပသည္။
အရက္ဆိုင္ႀကီးတဆိုင္တြင္ အေရာင္း၀န္ထမ္းလုပ္ေနသူ တဦးကလည္း ၎တို႔ထံမွ သံုးၿပီးသား ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ အရက္ပုလင္း ခြံမ်ားကို ပံုမွန္လာေကာက္သူမ်ားရွိေနၿပီး ပုလင္းခြံ၏ တန္ဖိုးမွာ အရက္အမ်ိဳးအစားႏွင့္ ပုလင္းခြံရွားပါးမႈအလိုက္ အနည္းဆံုး က်ပ္ ၅၀၀ မွ ၁၀၀၀ ထိ ေစ်းေပးဝယ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
ထို႔ျပင္ ျပည္တြင္းျဖစ္ ကုန္ၾကမ္းအစစ္ အမွန္ႏွင့္ ထုတ္လုပ္ထားေသာ ျပည္တြင္းျဖစ္ ၀ီစကီႏွင့္ရမ္ ရွားပါးလာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အရက္ခ်က္စက္႐ံုတခုမွ ဓာတုေဗဒ အင္ဂ်င္နီယာတဦးက ေျပာဆိုသည္။
ႏိုင္ငံျခားျဖစ္အရက္မ်ားသာမက ျပည္တြင္းထုတ္လုပ္လ်က္ရွိေသာ ၀ီစကီႏွင့္ ရမ္တို႔ သည္လည္း အတုမ်ားျဖစ္ေနတတ္ ေၾကာင္း သူက ဆက္ေျပာသည္။
လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ယစ္မ်ိဳးလိုင္စင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာန၊ အေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဦးစီးဌာနမွ ကို္င္ေဆာင္ထားေၾကာင္း သိရွိရသည္။
အရက္ေရာင္းခ်ခြင့္ လိုင္စင္မ်ားမွာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိကာ အရက္ျဖဴဆိုင္ ထိုိင္ေသာက္ ေရာင္းခ် ခြင့္ လိုင္စင္ေၾကးမွာ ၁ ႏွစ္ လွ်င္ က်ပ္ ၁ သိန္း၊ ဘီယာဆိုင္ထိုင္ေသာက္ ေရာင္းခ်ခြင့္ လိုင္စင္ မွာ ၁ ႏွစ္လွ်င္ က်ပ္ ၅ သိန္း ျဖစ္ၿပီး အနီ (ရမ္ႏွင့္ ၀ီစကီ) ဆိုင္ထိုင္ေသာက္ ေရာင္းခ်ခြင့္ လိုင္စင္မွာမူ က်ပ္ ၁၂ သိန္းျဖစ္သည္။ အရက္ဆိုင္အမ်ားစုမွာ အျဖဴေရာင္းခ်ခြင့္ လိုင္စင္သာ တင္ထားေသာ္လည္း တျခားေသာ အနီ၊ ဘီယာစသျဖင့္ တြဲေရာင္းၾကသည္။
ထို႔ျပင္ စတိုးဆိုင္မ်ားတြင္ အရက္တင္ေရာင္းမည္ဆိုပါက အရက္ အမ်ိဳးအစားေပၚတြင္ မူတည္ၿပီး အနည္းဆံုး က်ပ္ ၃ သိန္း မွ က်ပ္ ၁၂ သိန္းထိ လိုင္စင္ေၾကးရွိေၾကာင္း သိရွိရသည္။
အရက္ခ်က္စက္႐ံု လုပ္ငန္းလုိင္စင္ႏႈန္းမ်ား မွာလည္း စက္႐ံုအႀကီးအေသး ေပၚတြင္ မူတည္ၿပီး ၁ ႏွစ္လွ်င္ အနည္းဆံုးက်ပ္ ၁၂ သိန္း၊ ဒုတိယ တန္းစား က်ပ္ ၂၄ သိန္းႏွင့္ အမ်ားဆံုးက်ပ္ ၃၆ သိန္းထိ ရွိေၾကာင္း အေထြေထြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဦးစီးဌာနမွ တာ၀န္ရွိသူ တဦးက ေျပာသည္။
စစ္အစုိးရ လက္ထက္တြင္ အရက္ခ်က္စက္႐ံု တည္ေထာင္ခြင့္ကို ၁၉၈၉၊ ၁၉၉၀ တြင္ ပုဂၢလိကသို႔ စတင္ခ်ေပးခဲ့ၿပီး ၁၉၉၉ ခုႏွစ္တြင္ တရား၀င္ ပိတ္သြားခဲ့ေေသာ္လည္း အရက္ခ်က္ လုပ္ငန္းမ်ားမွာ တရားမ၀င္ေသာနည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ေတာနယ္ မ်ားတြင္ ယေန႔ထက္တိုင္ ဆက္လက္တိုးပြား လ်က္ရွိေၾကာင္း ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။
| < Prev | Next > |
|---|
