ျမန္မာ့ ယြန္းထည္ ပစၥည္းေတြကို အမ်ားဆံုး ၀ယ္ယူသူမ်ားဟာ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ ၀င္ေရာက္မႈနဲ႔ ယြန္းထည္ လုပ္ငန္း ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈဟာ တိုက္႐ိုက္ ဆက္ႏႊယ္ေနတယ္လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။ ကမၻာ့စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္းေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လာေရာက္ လည္ပတ္သူ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသည္ေတြ မရွိသေလာက္ ရွားပါးေနတဲ့အျပင္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံနဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို တင္ပို႔ ေရာင္းခ်ေနတာကိုလည္း ရပ္နားထားရတဲ့ အတြက္ ယြန္းထည္ လုပ္ငန္းေတြ အေနနဲ႔ အလုပ္႐ံုေတြ ပိတ္ထားရတဲ့ အေနအထားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။
“က်ေနာ့္ တသက္မွာ အလုပ္႐ံုကို နားလိုက္ရတာ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ပါပဲ။ အဲဒီအတြက္ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္ထိခိုက္ ေနရပါတယ္” လို႔ သူက ေျပာဆိုပါတယ္။
သူလက္ရွိ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ယြန္းထည္ လုပ္ငန္းဟာ သူ႔အဘိုး အေဘးေတြ အဂၤလိပ္ လက္ထက္ ကတည္းက စတင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ မိ႐ိုးဖလာ လုပ္ငန္းတခု ျဖစ္ပါတယ္။
၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္က စၿပီး အဲဒီလုပ္ငန္းကို သူ႔ဖခင္ဆီက လႊဲေျပာင္းယူခဲ့တာ ျဖစ္ၿပီး ၂၀၀၁ -၂၀၀၂ ခုႏွစ္မ်ားဟာ ေရာင္းအားလည္း ေကာင္းခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ သူကဆိုပါတယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ကစၿပီး ဧည့္သည္အ၀င္ နည္းလာတဲ့ အတြက္ ေရာင္းအား က်ဆင္းခဲ့ရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ကတည္းက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းကို ကမၻာလွည့္ ခရီးသြား ၀င္ေရာက္မႈ ပမာဏ က်ဆင္းခဲ့ျပီး ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေႏွာင္းပိုင္းနဲ႔ ၂၀၀၈ ႏွစ္ တႏွစ္ပတ္လံုး ဧည့္သည္ ၀င္ေရာက္မႈ နည္းပါးတယ္ဆိုတာကို ဟိုတယ္နဲ႔ ခရီးသြားလာေရး လုပ္ငန္း ၀န္ႀကီးဌာနရဲ႕ ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ သိရပါတယ္။
ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလး ေလဆိပ္ ဧည့္သည္ ၀င္ေရာက္မႈ အေနနဲ႔ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ ၂ သိန္း ၆ ေသာင္း ၃ ေထာင္ေက်ာ္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ၂ သိန္း ၄ ေသာင္း ၈ ေထာင္ေက်ာ္၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ၁ သိန္း ၇ ေသာင္း ၇ ေထာင္ေက်ာ္ ၀င္ေရာက္ ခဲ့တယ္လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ခရီးသြားလာေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ား အသင္းက စာရင္းထုတ္ျပန္ ထားပါတယ္။
ပုဂံဟာ ခရီးသြားလုပ္ငန္းမ်ား စိတ္၀င္စားဆံုး ေနရာေဒသ ေတြထဲမွာ အပါအ၀င္ျဖစ္ၿပီး ယြန္းပစၥည္း ေတြဟာလည္း ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြား ဧည့္သည္ေတြ အတြက္ အိမ္ျပန္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ အမ်ားဆံုး ၀ယ္ယူ အားေပးေလ့ ရွိတယ္လုိ႔ ဧည့္လမ္းညႊန္ တဦးျဖစ္သူ ကိုေမာင္ေမာင္သက္က ေျပာဆိုပါတယ္။
ပုဂံေဒသမွာ ေနထိုင္ၾကသူေတြရဲ႕ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ ယြန္းလုပ္ငန္းကို အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ငန္းတခု အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနၾကတာ ျဖစ္ၿပီး ျမင္းကပါ တရြာလံုးမွာဆိုရင္ အိမ္တိုင္းေစ့ ယြန္းထည္လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ၾကတဲ့ အတြက္ ကေလးကအစ အဲဒီပညာကို တတ္ေျမာက္ လုပ္ကိုင္ေနၾကတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
ပုဂံမွာ ေနထိုင္သူ အမ်ားစုဟာ ယြန္းပညာကို ငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ ကတည္းက သင္ယူ တတ္ေျမာက္ ထားၾကၿပီး သူတုိ႔ ႀကီးျပင္းလာခ်ိန္မွာ ေငြေၾကး တတ္ႏိုင္သူေတြက လုပ္ငန္း ထူေထာင္ၾကပါတယ္။ ေငြေၾကး မတတ္ႏိုင္ ရင္လည္း ယြန္းပညာ ေကာင္းေကာင္း တတ္တဲ့သူေတြက ယြန္းပန္းခ်ီ ပညာရွင္အေနနဲ႔ လုပ္ငန္းႀကီးေတြမွာ လက္ခစား၊ ေန႔စား အလုပ္သမားေတြ အျဖစ္ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္း ျပဳၾကတယ္လို႔ ယြန္းပညာရွင္ တဦးျဖစ္သူ ဦးေဇာ္က ေျပာျပပါတယ္။
“ေငြရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ လုပ္ငန္းေတြ ထူေထာင္ၾကတာေပါ့။ ေငြမရွိရင္ေတာ့ ပညာေကာင္းတဲ့သူက ယြန္းထည္ ပစၥည္းေတြ ပုတ္ျပတ္လက္ခံၿပီး လုပ္ငန္းႀကီး ေတြကို ျပန္သြင္း ၾကတယ္။ ဘယ္သူမွ အစိုးရ ဖြင့္ထားတဲ့ ယြန္းေက်ာင္းကို တကူးတက သြားတက္တဲ့သူ မရွိဘူး” လို႔ ယြန္းပညာရွင္ တဦးျဖစ္သူ ဦးေဇာ္က ဆိုပါတယ္။
ခုလို အလုပ္႐ံုႀကီးေတြပါမက်န္ ပိ္တ္ပစ္လိုက္ရတဲ့ အတြက္ မီွခိုေနရတဲ့ အလုပ္သမား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒုကၡေရာက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္တယ္လို႔ ပုဂံၿမိဳ႕သစ္က ယြန္းထည္ လုပ္ငန္းႀကီး တခုမွာ လက္ခစား လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ဦးထြန္းေရႊက ေျပာပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပုဂံၿမိဳ႕ေပၚမွာ မေနႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၊ ပခုကၠဴ၊ မႏၱေလး စတဲ့ ပုဂံနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ရရာအလုပ္ လုပ္ကိုင္ဖို႔ အတြက္ ထြက္သြားၾကရၿပီလို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။
“ယြန္းထည္ လုပ္ငန္းေတြ တိမ္ေကာေတာ့မယ့္ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းရင္း တခ်က္ကေတာ့ သစ္ေစးေတြ ေစ်းတက္ လာတာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ လုပ္ငန္း ေသးေလးေတြ ျပဳတ္ကုန္ၾကတယ္” လို႔ ဦးထြန္းေရႊက ေျပာဆိုပါတယ္။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ကေတာ့ ပုဂံမွာ အႀကီးစား ယြန္းထည္လုပ္ငန္း အလုပ္႐ံုေပါင္း ၁၁ ႐ံုနဲ႔ အလတ္စား၊ အေသးစား အလုပ္႐ံု ၆၀ ေလာက္ ရွိေတာ့ေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ တုန္းကေတာ့ ယြန္းထည္ လုပ္ငန္းေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္အထိ ရွိခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ယြန္းထည္ လုပ္ငန္းမွာ ယြန္းစစ္၊ သရိုးပန္းယြန္း၊ ေရႊစကား၀ါယြန္း၊ ဂ်ပန္ယြန္းဆုိျပီး ယြန္းအမ်ိဳးအမည္မ်ား ရွိေၾကာင္း၊ အဆိုပါ ယြန္းမ်ားကို မယ္တင္ခ ၀ါးျဖင့္ ယက္လုပ္ျပီး၊ ယက္လုပ္ထားတဲ့ အထည္ေတြကို သစ္ေစးနဲ႕ ရွစ္ထပ္ အထပ္ထပ္ မြမ္းမံရျပီး ေျမတုိက္ထဲမွာ ၁ ႏွစ္နီးပါး အခ်ိန္ယူ အေျခာက္ခံရျပီးမွ အရည္ အေသြးေကာင္း ယြန္းထည္မ်ား ရရွိေၾကာင္း သိရပါတယ္။
ယြန္းထည္ ထုတ္လုပ္ရာမွာ အေရးပါဆံုး ကုန္ၾကမ္းျဖစ္တဲ့ သစ္ေစး (Maelyn Moyaer) ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အေပါမ်ားဆံုး ျဖစ္ေပမယ့္ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ကတည္းက ရွားပါးၿပီး ေစ်းတက္ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သိသိသာသာ ေစ်းျမင့္တက္လာ ခဲ့တယ္လို႔ ယြန္းပညာရွင္ တဦးျဖစ္သူ ဦးစိန္၀င္းက ေျပာဆိုပါတယ္။
“လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္တုန္းက ၁၀ ပိႆာပါတဲ့ သစ္ေစးတပံုး ေစ်းႏႈန္းက က်ပ္ ၅ ေထာင္ေစ်းပဲ။ အဲဒီကေန ေစ်းက တက္သြားလိုက္တာ သစ္ေစး တပံုးေစ်းဟာ ၂ သိန္းေက်ာ္ ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ တႏိုင္တပိုင္ လုပ္ေနတဲ့သူေတြ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ျပဳတ္သြားတယ္။ လုပ္ငန္းႀကီးေတြ ဆီမွာပဲ လက္ခစားေတြ အေနနဲ႔ ၀င္လုပ္ၾကရတယ္” လို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။
ယြန္းထည္ ပစၥည္း ေစ်းကြက္အေနနဲ႔ ျပည္တြင္းမွာ အဓိက ေအာ္ဒါမွာယူတဲ့ လုပ္ငန္း ေတြကေတာ့ ဟိုတယ္ လုပ္ငန္း၊ စားေသာက္ဆိုင္ လုပ္ငန္း၊ ႏိုင္ငံျခား သံ႐ံုးေတြ၊ အိုင္အန္ဂ်ီအို အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြပါ။
ျမန္မာ့ ယြန္းထည္လုပ္ငန္းဟာ ပုဂံေခတ္ ကတည္းက ေပၚေပါက္လာခဲ့တာ ျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြား လုပ္ငန္း အတြက္ အဂၤလိပ္ေခတ္မွာ အေအာင္ျမင္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ယြန္းပညာရွင္ အေျမာက္အမ်ား ထပ္မံ ေပၚထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ကတည္းက ယြန္းထည္ လုပ္ငန္းေတြ တိုးတက္လာခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသား ေတြရဲ႕ ၀ယ္ယူ အားေပးမႈကို ခံခဲ့ရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ယြန္္းလုပ္ငန္းကို ေရွးေခတ္ ကတည္းက မံုရြာၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ေက်ာက္ကာရြာ၊ ပုဂံမွာရွိတဲ့ ျမင္းကပါ၊ ပုဂံၿမိဳ႕သစ္၊ စေလၿမိဳ႕၊ က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕ ေတြမွာ လုပ္ကိုင္ခဲ့ ၾကေပမယ့္ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ ပုဂံေဒသမွာပဲ တြင္တြင္ က်ယ္က်ယ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကၿပီး တျခားေဒသေတြမွာ တိမ္ျမဳပ္ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
လက္ရွိ အေနအထားမွာလည္း ပုဂံက ယြန္းထည္ လုပ္ငန္းႀကီး တခ်ိဳ႕ေတာင္ ျပဳတ္ေတာ့မယ့္ အေနအထားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ယြန္းထည္ အလုပ္႐ံုေတြကို ရပ္ထားရၿပီး ယြန္းဆိုင္ ေတြကိုသာ ဟန္မပ်က္ ဖြင့္ထားရတဲ့ အေနအထား ရွိေနၿပီလို႔ ယြန္းပညာရွင္ တဦးက ေျပာဆို သံုးသပ္ပါတယ္။
“ျမန္မာ့ယြန္းထည္ လုပ္ငန္းကို ေရရွည္ ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတာ္ေတာ္ နည္းတယ္” လို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။
| < Prev | Next > |
|---|
