“အႀကီးဆံုးေက်ာင္းက တလကို စားစရိတ္မပါဘဲ ဘတ္ ၁ သိန္းခြဲေလာက္ကုန္တယ္။ အငယ္ဆံုးေက်ာင္းက ဘတ္ ၄ ေသာင္းခြဲကေန ၅ ေသာင္းထိ ကုန္တယ္” ဟု သူက ဆိုသည္။ အႀကီးဆံုးေက်ာင္းမွာ စားစရိတ္ပါလွ်င္ ဘတ္ ၂ သိန္းခန္႔ ကုန္သည္ဟု ဆိုသည္။
BMWEC ၏ လက္ေအာက္တြင္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ေက်ာင္းစုစုေပါင္း ၄၇ ေက်ာင္းရွိေနၿပီး ပံုမွန္ေထာက္ပံ့ေနသည့္ ေငြေၾကးမ်ားျဖင့္ မလံုေလာက္ေသာေၾကာင့္ အေရးေပၚလိုအပ္ေငြမ်ားကို ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ ဦးစီးသည့္ မယ္ေတာ္ ေဆးခန္း၊ World Education Centre စသည့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ေပးလွဴေနရေၾကာင္း ၎က ဆက္ေျပာသည္။ BMWEC အတြက္ ပံုမွန္ရရွိေနသည့္ ႏွစ္စဥ္ အလွဴေငြမွာ ဘတ္ သန္း ၁၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ရွိၿပီး လွဴဒါန္းသည့္အဖြဲ႕အစည္း အမ်ားစုမွာ အေမရိကန္မွျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။
“စားစရိတ္အတြက္က အေရးေပၚအလွဴရွင္ေတြကေပးေနလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ပံုမွန္သံုးႏုိင္တာက မျဖစ္မေနကုန္ရတဲ့ ေရဖိုး၊ မီးဖိုးနဲ႔ ဆရာေတြအတြက္ လစာပဲ” ဟု ေနာ္ေဖာေရက ဆိုသည္။
တခ်ိဳ႕ေသာေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဆရာ အားလံုးအတြက္ လစာေငြ မလံုေလာက္မႈမ်ားရွိသည္ဟု ေနာ္ေဖာေရက ေျပာျပသည္။ ဆရာတခ်ိဳ႕အတြက္ စားစရိတ္ကို ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားထံမွ အကူအညီျပန္ေတာင္းရသည္ဟုလည္း ဆိုသည္။
ယခင္က ေက်ာင္းမ်ားအားလံုးတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ပံုမွန္ ေန႔လယ္စာ ေကၽြးႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုႏွစ္ဆန္းမွ စတင္၍ ေထာက္ပံ့ေငြ မလံုေလာက္သျဖင့္ ေန႔လယ္စာေကၽြးရန္ အခက္အခဲေတြ႕ေနရေၾကာင္း မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ဆာမူေထာ ေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ေျပာျပသည္။
ဆက္လက္၍ ၎က ၂၀၀၇၊ စက္တင္ဘာ အေရးေတာ္ပံု ကာလက တခါ၊ ၂၀၀၈၊ ေမလ နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္း မုန္တိုင္း တိုက္ၿပီးကာလက တခါ ေထာက္ပံ့ေငြေၾကးမ်ားကို လွဴဒါန္းေနသည့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက မဲေဆာက္ရွိ ေက်ာင္းမ်ားကို အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာ ေပးၿပီး ျပည္တြင္းသို႔ အားျပဳလွဴဒါန္းေတာ့မည္ဟု ၾကားရေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
“ျပည္တြင္းကိုပဲ လွဴေတာ့မယ္၊ က်မတို႔ကို မေပးေတာ့ဘူး ဆိုၿပီးၾကားတယ္။ အရင္ကဆို ကေလးေတြကို ေကၽြးႏုိင္တယ္။ ေကၽြးႏိုင္တယ္ ဆိုတာေတာင္ တပတ္ကို ၃ ရက္ပဲ။ ခု လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ လေလာက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခက္ခဲ သြားတယ္” ဟု သူက ဆိုသည္။
မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ဆာသူးေလေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသား ၆၅၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး ေက်ာင္းအိပ္၊ ေက်ာင္းစား အေဆာင္ေနသူ ၂၁၀ ခန္႔ရွိေသာ္လည္း ထိုေက်ာင္းတြင္ မူႀကိဳကေလးငယ္မ်ားမွအပ က်န္ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေန႔လယ္စာ မေကၽြးႏိုင္ဟု ေနာ္ေဖာေရက ေျပာျပသည္။
ယခုအခါ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕တြင္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား၏ သားသမီးမ်ား တက္ေရာက္ ပညာသင္ၾကား ေနသည့္ ေက်ာင္း ၆၂ ေက်ာင္းရွိၿပီး ေက်ာင္းသား စုစုေပါင္း ၉ ေထာင္ေက်ာ္ ရွိေနကာ ဆရာ၊ ဆရာမ အေရအတြက္ ၅၀၀ ခန္႔ ရွိသည္ဟု သိရသည္။ ေငြေၾကး မလံုေလာက္မႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားငယ္ ကေလးမ်ားကိုသာ အဓိက အားထား ေကၽြးေမြးေနရၿပီး ေက်ာင္းသားႀကီး မ်ားကိုမူ လံုးဝနီးပါး ေန႔လယ္စာ မေကၽြးႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။
“ေငြေၾကးမလုံေလာက္လို႔ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုက္ရရင္ေတာ့ မဲေဆာက္က ကေလးထုႀကီးတရပ္လံုး ျပႆနာ ျဖစ္သြား ႏုိင္တယ္။ ေက်ာင္းထက္လံုၿခံဳတဲ့ ေနရာ မရွိဘူးေလ။ မိဘေတြ အလုပ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကေလးငယ္ေတြကို ေက်ာင္းမွာပဲ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ႏုိင္တာ” ဟု ဆာမူေထာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ဆိုသည္။ ဆာမူေထာ ေက်ာင္းကို ယခင္က “အနာဂတ္ပန္းခင္း” ဟုေခၚတြင္ခဲ့ၿပီး သူငယ္တန္းမွ ၆ တန္းအထိ ေက်ာင္းသား စုစုေပါင္း ၂၇၉ ဦးႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာမ ၈ ဦးရွိေၾကာင္း သူက ေျပာျပသည္။
ယခုအခါ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား၏ သားသမီးမ်ားအတြက္ ဖြင့္လွစ္ေပးထားေသာ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေငြေၾကး မလံုေလာက္သည့္ ျပႆနာ အျပင္ အရြယ္ေရာက္စျပဳသည့္ ကေလးမ်ားကို မိဘမ်ားက ေက်ာင္းထုတ္ခ်င္သည့္ ျပႆနာကိုပါ ရင္ဆိုင္ေနရေၾကာင္း မဲေဆာက္မွ ေက်ာင္းဆရာတဦးက ေျပာျပသည္။
“၇ တန္းေလာက္ဆို ေက်ာင္းဆက္မထားခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းတက္တာ ပိုက္ဆံ တျပားမွ မကုန္ေပမယ့္ အဲဒီ အရြယ္ဆို မိဘက အလုပ္ခြင္ဝင္ခိုင္းခ်င္ၿပီ၊ ေငြရွာ ခိုင္းခ်င္ၾကၿပီ” ဟု သူက ဆိုသည္။
ဆာမူေထာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကလည္း ကေလးမ်ားကို ေက်ာင္းဆက္မထားခ်င္သည့္ ျပႆနာေၾကာင့္ မိဘမ်ားႏွင့္ အတိုက္အခံေျပာဆို ေနၾကရသည္ဟု ေျပာျပသည္။
အလားတူပင္ ထိုင္းႏုိင္ငံ ဖန္င အရပ္တြင္လည္း ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ား၏ သားသမီးမ်ားအတြက္ ဖြင့္လွစ္ ထားသည့္ ေက်ာင္း ၁၃ ေက်ာင္းခန္႔ရွိရာ ေငြေၾကးခက္ခဲသည့္ ျပႆနာကို ၂၀၀၈ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းက စတင္ ရင္ဆုိင္ ေနရေၾကာင္း ဖန္ငေဒသ အေျခစုိက္ အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရး ပညာေပးေကာ္မတီ၏ ဒါ႐ိုက္တာ ကိုထူးခ်စ္က ေျပာျပသည္။
“ပညာေရးဆိုတာက ေရရွည္စီမံကိန္းဆိုေတာ့ ရပ္လိုက္လို႔ မရပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ ဆက္လုပ္သြားမွာပါ” ဟု ၎ကဆိုသည္။
ကိုထူးခ်စ္က ေက်ာင္းမ်ားအတြက္ စရိတ္အကုန္အက် အမ်ားဆံုးကိစၥမွာ ေက်ာင္းႀကိဳ၊ ေက်ာင္းပို႔ စရိတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၎စရိတ္မ်ား ေလွ်ာ့ခ်လိုက္လွ်င္ ေက်ာင္းသားဦးေရ နည္းသြားႏုိင္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းမ်ားကိုေတာ့ ဆက္လက္ ဖြင့္လွစ္ ထားႏိုင္မည္ဟု ေျပာျပသည္။ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားမွာ ေရာ္ဘာၿခံမ်ား၊ စိုက္ခင္းမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္သူမ်ား ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ႀကိဳေပး၊ ပို႔ေပးမွသာ ေက်ာင္းတက္ႏုိင္သည့္ အေနအထား ရွိသည္။
“ေက်ာင္းကိစၥ တခုတည္းေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ တျခား Migrant ကိစၥေတြ၊ အမ်ိဳးသမီး ကိစၥေတြဆိုရင္လည္း ဒီမွာ လုပ္ေနတဲ့ အန္ဂ်ီအိုေတြက လံုးဝ ရပ္လိုက္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ သြားလုပ္တာေတြ ရွိပါတယ္” ဟု ကိုထူးခ်စ္က ေျပာသည္။
ဆက္လက္၍ ၎က ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား၏ သားသမီးမ်ားအတြက္ ဖြင့္လွစ္ထားသည့္ ေက်ာင္းမ်ား အေနႏွင့္ လံုးဝ ရပ္ဆိုင္းလိုက္ဖို႔ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္းႏွင့္ အလွဴရွင္မ်ား ထပ္မံ ေပၚလာမည္ဟု ယံုၾကည္သည္ဟု ဆိုသည္။ ဖန္ငနယ္ အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရး ပညာေပးေကာ္မတီ၏ လက္ေအာက္ရွိ ေက်ာင္း ၁၃ ေက်ာင္းတြင္ မူႀကိဳအရြယ္မွ အလယ္တန္း လြန္ အဆင့္ထိ ေက်ာင္းသား ၇၀၀ နီးပါးရွိၿပီး ျမန္မာ၊ ထိုင္းႏွင့္ အေနာက္ႏုိင္ငံသား ဆရာ၊ ဆရာမ ၃၈ ေယာက္ရွိေၾကာင္း သိရသည္။
ထိုေက်ာင္းမ်ားကို ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဆူနာမီအၿပီးတြင္ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဆူနာမီေၾကာင့္ မိဘမဲ့ ျဖစ္ရသည့္ ကေလးမ်ားအတြက္ အဓိကထားခဲ့သည္။ အလွဴရွင္မ်ားက ၃ ႏွစ္စီမံကိန္းအျဖစ္ စတင္ခဲ့ကာ စီမံကိန္းအၿပီးတြင္ ျပန္သြား ခဲ့ေသာ္လည္း ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ား တိုးပြားလာသျဖင့္ ေက်ာင္းသားဦးေရလည္း ႏွစ္စဥ္ တိုးတက္ခဲ့သည္။ ပညာေရးကိစၥရပ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းမ်ားကို ဆက္လက္ ဖြင့္လွစ္ထားရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုထူးခ်စ္က ရွင္းျပသည္။
“သိပ္အခက္အခဲ ျဖစ္လာရင္ေတာ့ ထမင္းမေကၽြးေတာ့တာမ်ိဳးလုပ္ရမွာပဲ။ ခုလည္း ေက်ာင္းတိုင္းကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မေကၽြးႏိုင္ပါဘူး။ ပညာေရးကိစၥကိုေတာ့ ရပ္လိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူး” ဟုု ၎က ေျပာသည္။
ထိုင္း - ျမန္မာ နယ္စပ္ ရေနာင္းေဒသဘက္တြင္လည္း အလားတူ ေငြေၾကးမလံုေလာက္သည့္ ျပႆနာမ်ား ရင္ဆိုင္ေနရေသာ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ဖြင့္ထားသည့္ ေက်ာင္းမ်ားရွိသည္ဟု ၾကားသိရသည္။
“ေရရွည္မွာ ဘယ္လိုျဖစ္လာမယ္ အတိအက် မေျပာႏုိင္ဘူး။ ဒီႏွစ္ေတာ့ တႏွစ္ၿပီးသြားၿပီ။ သက္ပ်င္းခ်ႏိုင္ၿပီ။ ေနာက္ႏွစ္ ဘာျဖစ္မလဲ က်မလည္း မသိဘူး။ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းရမွာပဲ” ဟု ေနာ္ေဖာေရက ေျပာသည္။
| < Prev | Next > |
|---|
