သို႔ေသာ္လည္း သမိုင္းေၾကာင္းအရ ျပန္ၾကည့္လွ်င္ ယခုျဖစ္ရပ္သည္ ႏွစ္ႏိုင္ငံအၾကား အျမစ္တြယ္ေနသည့္သဖြယ္ ခိုင္ခိုင္ ျမဲျမဲ ရွိေနသည့္ မိတ္ဖက္၊ ရန္ဖက္ ဒြိဟစိတ္ကို အထင္အရွား ေဖာ္ျပေနသည္။ ဤအေနအထားမွာလည္း အလြန္အမင္း ျခားနားၾကသည့္ ႏွစ္ႏိုင္ငံအၾကား တေလွ်ာက္လံုးတည္ရွိလာခဲ့သည့္ ဆက္ဆံေရး အေနအထား ျဖစ္သည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ ဆယ္စုႏွစ္ ၆ ခု တာ ကာလတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံတို႔သည္ ေခတ္မီ၊ လြတ္လပ္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္ခဲ့ ၾကသည္။ မိတ္ေဆြအျဖစ္ ရွိခဲ့ၾကသကဲ့သို႔ ရန္သူလည္း ျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ မိတ္ေဆြေရာ၊ ရန္သူအျဖစ္ပါ ဆက္ဆံခဲ့ၾကသည့္ ကာလမ်ားပင္ ရွိခဲ့ပါသည္။
ကမၻာ့စင္ျမင့္ေပၚ ဤႏွစ္ႏိုင္ငံတက္လာၾကသည့္အခါ ထိုးထြက္လာသည္မွာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ေနသည္။ ႏိုင္ငံတကာက အထီးက်န္ သင္းကြဲႏိုင္ငံဟု သတ္မွတ္ခံေနရသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ မဟုတ္ေပ။ ဤ အခ်က္ကလည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ အေရးပါလာသည္။ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္က တ႐ုတ္ျပည္သူ႔သမၼတႏိုင္ငံ ထူေထာင္သည့္အခါ ပထမဦးဆံုး အသိအမွတ္ျပဳခဲ့သည့္ တုိင္းျပည္မ်ားတြင္ ကြန္ျမဴနစ္အုပ္စုျပင္ပမွ ႏိုင္ငံဟူ၍ ျမန္မာတႏိုင္ငံသာ ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။
ျမန္မာျပည္သည္ ေဘဂ်င္းရွိ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံအစိုးရႏွင့္ ႏွစ္ႏိုင္ငံ အျပန္အလွန္ မက်ဴးေက်ာ္ေရးစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ ပထမဦးဆံုး ႏိုင္ငံတခုျဖစ္ၿပီး ၁၉၆၁ ခုႏွစ္တြင္ လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကသည္။ ၎ႏွစ္တြင္ပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံက တ႐ုတ္ႏွင့္ နယ္စပ္မ်ဥ္း သေဘာတူညီမႈ ပထမဦးဆံုး ရယူႏုိင္သည့္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံ ျဖစ္လာခ့ဲသည္။
ဆယ္စုႏွစ္တခုမွ် ၾကာသည့္အခါ ကုလသမဂၢ၏ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ျဖစ္သူ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ဦးသန္႔က ကုလသမဂၢတြင္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ တရား၀င္ေနရာ ရယူႏိုင္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းရာတြင္ အေရးပါသည့္ အခန္းက႑မွ ကူညီ ေဆာင္ရြက္ ေပးခဲ့ျပန္သည္။ ဤသို႔ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သည့္ ေက်းဇူးကို ေနာင္တခ်ိန္တြင္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက ကုလသမဂၢ လံုျခံဳေရးေကာင္စီ အျမဲတမ္း အဖြဲ႔၀င္ အာဏာကို သံုး၍ ျမန္မာစစ္အစိုးရကို ကာကြယ္မႈေပးသည့္ နည္းျဖင့္ ျပန္ဆပ္လိမ့္မည္ဟု ဦးသန္႔က အိပ္မက္ မက္ခဲ့ဖူးမည္ မဟုတ္ပါ။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေန၀င္း အာဏာသိမ္းစဥ္က တ႐ုတ္ႏိုင္ငံႏွင့္ ဆက္ဆံေရး ကေျပာင္းကျပန္ျဖစ္ၿပီး ပိုမို ဆိုးရြားလာခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း ၂၆ ႏွစ္တာ ကာလတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းႏွင့္ သူ၏တပ္မွဴးမ်ားက တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၏ ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံမႈ ရရိွထားေသာ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ (ဗကပ) ၏ တပ္မ်ားကို တိုက္ခိုက္ေခ်မႈန္းရင္း ရုန္းကန္ခဲ့ရသည္။
ဗကပ သည္ တ႐ုတ္ေျမေပၚမွေန၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းအစိုးရအေပၚ ျပစ္တင္ရႈတ္ခ်ရန္ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရခ့ဲ႐ုံမက တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွ ေပးသည့္ စစ္ေရးႏွင့္ ဘ႑ာေရး အကူအညီ အေျမာက္အမ်ား ရရွိခံစားခဲ့သည္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက ဗကပ အဖဲြ႔၀င္မ်ားကို ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရးသင္တန္းမ်ား ပို႔ခ်ေပးခဲ့ၿပီး ဗိုလ္ေန၀င္းအစိုးရ ဆန္႔က်င္ေရးအတြက္ ေန႔စဥ္ ၀ါဒ ျဖန္႔ခ်ိႏိုင္ရန္ အသံလႊင့္ရုံ တခုပင္ ထူေထာင္ေပးခဲ့ပါသည္။
တခ်ဳိ႔ ဗကပ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ေဘဂ်င္းတြင္ပင္ ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔က လစာခံစားခြင့္၊ အခမဲ့အိမ္ရာ ႏွင့္ အိမ္အကူ၀န္ထမ္းမ်ားပင္ ရရွိခဲ့ၾကသည္။
၁၉၇၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားက ေဘဂ်င္းတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အခမ္းအနားမ်ား က်င္းပရာတြင္ ဗကပ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက တ႐ုတ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္အတူ စင္ျမင့္ေပၚတြင္ ထိုင္ခြင့္ရခဲ့ၾကၿပီး၊ ျမန္မာအစိုးရ၏ တရား၀င္ ကိုယ္စားလွယ္ အရာရွိမ်ားမွာမူ သာမန္ပရိသတ္အျဖစ္သာ တက္ေရာက္ခြင့္ ရခဲ့ၾကသည္။ ဤျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ တခ်ဳိ႔ေသာ ျမန္မာ သံတမန္မ်ား ေဒါသ ထြက္ခဲ့ၾကၿပီး ထုိအခ်က္ေၾကာင့္လည္း တ႐ုတ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဧည့္ခံ က်င္းပသည့္ အခမ္းအနားမ်ားကုိ တက္ေရာက္ရန္ ျငင္းပယ္လုိၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဦးေန၀င္းက တ႐ုတ္ႏိုင္ငံႏွင့္ မိတ္ေဆြျဖစ္ရမည္ဟု သေဘာထားခ့ဲသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အိမ္နီးခ်င္း အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံႏွင့္ မိတ္ေဆြသဖြယ္ ဆက္ဆံေရးကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းထားရန္ လိုအပ္သည္ဟု သူတြက္ခ်က္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူက ရံဖန္ရံခါ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသို႔ တရား၀င္ အလည္အပတ္ ခရီး သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး အျပန္တြင္ အကူအညီမ်ား၊ ေထာက္ပံ့မႈမ်ား ရရွိလာတတ္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း ဦးေန၀င္းက မည္သည့္အခါမွ် တ႐ုတ္ႏိုင္ငံအႀကိဳက္ လိုက္ေလ်ာရန္ လိုအပ္သည္ဟု မယူဆခဲ့ေပ။
၁၉၆၇ ခုႏွစ္တြင္ သူက တ႐ုတ္ႏိုင္ငံအေပၚ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနသည့္ သူ႔ေဒါသက ျမန္မာျပည္တြင္ ေနထုိင္သည့္ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးမ်ားအေပၚ ပုံခ်လုိက္သည္။ ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာနက ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ “တရား၀င္ ခြင့္ျပဳထားျခင္း မရွိသည့္ တံဆိပ္မ်ား” တပ္ဆင္ျခင္း မျပဳရန္ တားျမစ္ခဲ့သျဖင့္ ဇြန္လတြင္ တ႐ုတ္ ဆန္႔ က်င္ေရး အဓိကရုဏ္းမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ ထုိသုိ႔ တားျမစ္လုိက္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ တ႐ုတ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေမာ္စီတုန္းဓာတ္ပံုပါသည့္ ရင္ထိုးမ်ား၊ တံဆိပ္မ်ားကုိ တပ္ဆင္ၾကသည့္ တ႐ုတ္ႏြယ္ဖြား ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ရည္ရြယ္သည္။
ဆႏၵျပသူမ်ားက ရန္ကုန္ရွိ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ သံရံုးကို တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ရန္ကုန္ေန တ႐ုတ္လူမ်ဳိးေပါင္း ၁၀၀၀ ေက်ာ္လည္း ထိန္းသိမ္းခံလုိက္ရၿပီး တ႐ုတ္အမ်ားစုလည္း ပုန္းလွ်ဳိးေနၾကရသည္။ တ႐ုတ္လူမ်ဳိး ၅၀ ခန္႔ အၾကမ္းဖက္မႈအတြင္း သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရသည္ဟု ျမန္မာအစိုးရက ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ခ့ဲသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တ႐ုတ္အရာရွိမ်ားက ေသဆံုးသူ အေရအတြက္ ရာဂဏန္း ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။
တ႐ုတ္ေသြးပါသူ ဦးေန၀င္းက မည္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ တ႐ုတ္-ဗမာ အဓိကရုဏ္းမ်ား ျဖစ္ေပၚလာရန္ ခြင့္ျပဳခဲ့ပါသနည္း။ ဗကပ ေရဒီယိုက သူ႔ကို ဖက္ဆစ္ဟု ေခၚဆိုေသာေၾကာင့္ လက္တုံ႔ျပန္ျခင္းေလာ။ မည္သို႔ဆိုေစ တခ်ဳိ႕ ေလ့လာ သံုးသပ္သူမ်ားက ဤအဓိကရုဏ္းေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ဆန္ျပတ္လပ္မႈျပႆနာကို အာရံုေျပာင္းသြားသည္ဟု ဆုိၾကသည္။
မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ၊ ဤအၾကမ္းဖက္မႈမ်ားေၾကာင့္ တ႐ုတ္-ျမန္မာဆက္ဆံေရး ထာ၀ရ ပ်က္ျပားသြားရသည္အထိေတာ့ မျဖစ္ေစခဲ့ပါ။ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား ၿငိမ္သက္သြားၿပီးေနာက္တြင္ ဦးေန၀င္းအစုိးရႏွင့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံတုိ႔ ျပန္လည္ရင္းႏွီးမႈ ရသြားျပန္သည္။
ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ ႏွင့္ ဗကပ တပ္မ်ား နယ္စပ္ တေလွ်ာက္တြင္ တိုက္ပြဲမ်ား ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ္လည္း ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလတြင္ ဦးေန၀င္းက တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသို႔ ေနာက္တႀကိမ္ သြားေရာက္ၿပီး ႏွစ္ႏိုင္ငံအၾကား "မက်ဴးေက်ာ္ေရး" စာခ်ဳပ္ကို သေဘာတူ လက္မွတ္ေရးထိုးႏိုင္ခဲ့သည္။
ေနာက္ဆံုး ေဘဂ်င္းအစိုးရက ဗကပသို႔ ေပးေနေသာ အေထာက္အပံ့မ်ားကို ၁၉၈၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ား ေႏွာင္းပိုင္းကာလတြင္ ရပ္ဆိုင္းလုိက္သည္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ၿပိဳလဲခဲ့ၿပီး၊ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသည္ လက္ရွိ ဖိႏွိပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ စစ္အစိုးရအတြက္ အင္အားႀကီး အမာခံမိတ္ေဆြ ျဖစ္လာေတာ့သည္။
ယခုအခါ တ႐ုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္ရွိ ပဋိပကၡမ်ားက ေရဆူမွတ္ ေရာက္လာၿပီဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ၀ တပ္ဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ တျခားေသာ တိုင္းရင္းသား တပ္ဖြဲ႔မ်ားကို စစ္အစိုးရက တိုက္ခိုက္ ထိုးစစ္ဆင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါက ေသြးထြက္သံယိုမႈမ်ားလည္း ရွိလာေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ တုိက္ပဲြမ်ား ျဖစ္လာလွ်င္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ထြက္ေျပးခိုလႈံလာသူ ဒုကၡသည္ ေထာင္ေသာင္းခ်ီ ရွိလာေပေတာ့မည္။
နယ္စပ္ေဒသတေလွ်ာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ တည္ၿငိမ္ေရး ရရွိေအာင္ ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းရန္ တ႐ုတ္ ႏိုင္ငံက ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ မၾကာေသးခင္က ကိုးကန္႔ေဒသေန တ႐ုတ္လူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ကိုးကန္႔အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ကုိ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၏ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈမွာ အကန္႔အသတ္မွ်သာ ရွိေနေၾကာင္း ျပသေနသည္။
ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးေမာင္ေအးက ၿပီးခဲ့သည့္ ဇြန္လတြင္ ေဘဂ်င္းသို႔ အလည္အပတ္ ေရာက္ခဲ့ရာတြင္ တ႐ုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္ရွိ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔မ်ားအေပၚ ထိုးစစ္ ဆင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကုိ အသိေပးခဲ့သည္ဟု သတင္းမ်ားအရ သိရွိရသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ၀မ္က်ားေပါင္ အပါအ၀င္ တ႐ုတ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက စစ္ပြဲမ်ားႏွင့္ ထုသားေပသား က်ၿပီးသား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကို ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ နည္းျဖင့္ အေျဖရွာပါရန္ နားခ်ခဲ့ေသးသည္။
၀ႏွင့္ ကိုးကန္႔တပ္ဖြဲ႔မ်ား မူးယစ္ေဆး၀ါးကိစၥတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနမႈႏွင့္ လက္နက္စက္ရံုမ်ား တည္ေဆာက္ေနျခင္းအေပၚ မေက်နပ္သည့္ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ထုိအၾကံေပးခ်က္ကို နားေထာင္မည္ မဟုတ္ေပ။ သူက ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ နယ္စပ္သို႔သြား၍ စစ္ျပင္ဆင္ခဲ့သည္။
မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္နည္း။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက ျမန္မာႏိုင္ငံမွ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ကို အႀကီးအက်ယ္ မွီခို အားထား ေနေၾကာင္း ျမန္မာဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားက ေကာင္းေကာင္း သိထားပါသည္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျဖတ္သန္း၍ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ ပိုက္လိုင္း ေဖာက္လုပ္ရန္ပင္ ျပင္ဆင္ေနပါသည္။ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ကုိ မဟာဗ်ဴဟာအရ မ်က္စိက်ေနသည္ႏွင့္အညီ၊ ေဘဂ်င္းအစိုးရက ေနျပည္ေတာ္ႏွင့္ သံတမန္ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ေတာက္ဦးမည္ မဟုတ္ပါ။
ၾကည့္ရသည္မွာ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားက နယ္စပ္ေဒသတြင္ သူတို႔၏ၾသဇာကို ပိုမို ခ်ဲ႔ထြင္ႏိုင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားပံုရၿပီး၊ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္မီ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ တပ္မ်ား ႏွင့္ ေဒသခံ ျပည္သူ႔စစ္မ်ားကို လက္နက္ျဖဳတ္ရန္ ဖိအားေပးေနပံုရသည္။
အတိတ္ကာလတြင္ တ႐ုတ္-ျမန္မာ ဆက္ဆံေရးက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလည္း ရွိခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ တဦး ႏွင့္ တဦး ယခင္အခ်ိန္မ်ားထက္ ပို၍ အျပန္အလွန္ လိုအပ္ေနေၾကာင္း သေဘာေပါက္ထားၾကသည္။ ျမန္မာစစ္အစိုးရက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံႏွင့္ မိတ္ေဆြျဖစ္ေၾကာင္း ျပသလိုေသာ္လည္း၊ တ႐ုတ္အစိုးရ၏ ရုပ္ေသး မဟုတ္ေၾကာင္းလည္း အေမာက္ေထာင္ျပမည့္ဟန္ ရွိပါသည္။
ေအာင္ေဇာ္ေရးသားသည့္ Brothers at Arm's Length ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။
| < Prev | Next > |
|---|
