ထိုအရာမ်ားထဲမွ အေရးအႀကီးဆံုး၊ အလိုအပ္ဆံုးကို ထပ္မံေရြးခ်ယ္ရဦးမည္ဆိုလွ်င္ သူတို႔ရြာသား အားလံုးႏွင့္ အလိုခ်င္ဆံုး ဆႏၵတူညီသည့္ ဒီေရတားကိုသာ မလႊဲမေသြ ေရြးခ်ယ္မိေပလိမ့္မည္။
ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ေဒးဒရဲၿမိဳ႕နယ္၊ ႀကံဳဒတ္ေက်းရြာ အုပ္စုထဲတြင္ ရွိသည့္ သူတို႔ရြာမွ လွမ္္းၾကည့္လွ်င္ ကပၸလီ ပင္လယ္ျပင္ကို အတိုင္းသားျမင္ရသည္။ တဘက္တြင္လည္း ျမစ္တစင္း ရွိေနေသးသည္။
ျမစ္ႏွင့္ပင္လယ္ၾကားမွ ကုန္းေျမျပန္႔ေပၚတြင္ အျမင့္ဆံုးအရာမွာ ေက်းရြာေသာက္ေရကန္ ေဘာင္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။
နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္း ႏွစ္ပတ္လည္ရန္ ရက္ အနည္းငယ္အလိုက ျမန္မာႏိုင္ငံ ေျမာက္ဘက္သို႔ ဦးတည္ ေနၿပီဆိုေသာ ဘစ္ဂ်လိ မုန္တိုင္း ေၾကညာခ်က္ေႀကာင့္ အထုပ္အပုိးကိုယ္စီျပင္ဆင္ကာ ထိုေရကန္ ေဘာင္ ေျခရင္းဆီသို႔ အေျပးအလႊား ပုန္းခိုခဲ့ရသည္။ သူတို႔က ရြာသို႔မေရာက္ႏိုင္ေသာ မုန္တိုင္း ဆိုသည္ကို သိ ေနေသာ္လည္း နာဂစ္မွရခဲ့သည့္ အေၾကာက္တရားက ယခုထက္တိုင္ ရွိေနဆဲၿဖစ္သည္။
“မုန္တိုင္းေၾကညာတာ တိက်သလို လူေတြကလည္း ၀ီရိယ လြန္ေနၾကတယ္။ မုန္တိုင္းဆိုတာနဲ႔ ကိုယ့္ဘက္ ဟုတ္ဟုတ္မဟုတ္ဟုတ္ ေၾကာက္တယ္။ အရင္တုန္းက မေၾကာက္ခဲ့ေပမယ့္ အခု ေၾကာက္ေနရၿပီ”ဟု ရြာသားတစ္ဦးကေၿပာသည္။
ၿမိဳ ႔ျပတြင္ မီးလန္႔သကဲ့သို႔ သူတို႔ ဧရာ၀တီေဒသတြင္ ေရလန္႔၊ ေလလန္႔မႈေတြ ခံစား တတ္လာၾကသည္။ ၿမိဳ႕ျပတြင္ မီးသတ္ဌာနကို အားကိုး၍ ရေကာင္း ရႏိုင္ေသာ္လည္း သူတို႔ ရြာသားမ်ားတြင္ အားကိုးစရာမရွိ။ ေရလန္႔မႈကို ေျဖရွင္းရန္ ေျပးတက္စရာ ေျမျပင္မို႔မို႔ပင္ မရွိသလို ေလလန္႔မႈကိုေျဖရွင္းရန္လည္း မုန္တိုင္းကာ အေဆာက္အအံု မရွိေပ။
မိုးစပါး တမ်ဳိးတည္းသာ စိုက္ပ်ဳိး၍ ရေသာသူတို႔ရြာႏွင့္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္တြင္ လြန္ခဲ့သည့္ တႏွစ္က တိုက္ခတ္သည့္ နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ေရတာတမံမ်ား ၿပိဳပ်က္ကာ လယ္ဧကမ်ားပ်က္ စီးခဲ့သည္။ ေရတာတမံမ်ား မရွိေတာ့ ေသာေၾကာင့္ ပင္လယ္မွ တိုက္႐ိုက္ ထိုးတက္လာမည့္ လြန္းလႈိင္းမ်ား ႏွင့္ အတူပါလာမည့္ ပင္လယ္သဲမ်ား ဖံုးလႊမ္္းကာ လယ္ေျမဧကမ်ား ဆံုးရံႈးႏိုင္မႈကို အခ်ိန္မီ ကာကြယ္ေပးႏိုင္ရန္ အေရးေပၚ လိုအပ္လွ်က္ရွိေနသည္။
ရြာထဲတြင္ အိမ္မ်ား မည္မွ်ပင္ ေကာင္းေနေစကာမူ တာမရွိပါက အပို သက္သက္ပင္ ျဖစ္မည္ဟု ဦးျမၾကည္ အပါအ၀င္ သူတို႔ုရြာသားမ်ား တညီတညႊတ္တည္း ေျပာေနၾကသည္။
ယခင္က သူတို႔ရြာႏွင့္ ပင္လယ္ၾကားတြင္ ဒီေရေတာႀကီးတခု ရွိခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႏိုင္ငံ
ေတာ္၏ လယ္ယာေျမတိုးခ်ဲ႕ခုတ္ထြင္ေရး စီမံခ်က္ေၾကာင့္ ပင္လယ္ႏွင့္ရြာ တိုးလွ်ိဳေပါက္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ မည္သည့္ အကာအရံမွမရွိ၊ မည္သည့္အတားအဆီးမွမရွိေတာ့ေပ။
ယခု အမိုးနည္းနည္းညိဳလွ်င္ ေလနည္းနည္းထန္လွ်င္ သူတို႔ရြာသားမ်ား၏ စိတ္တြင္ပင္လယ္မွ ထိုး၀င္လာမည့္ ဒီေရလိႈင္းကို ေၾကာက္ေနၾကရသည္။
ေရကာတာ မရွိသည့္အတြက္ မိုးရိပ္ညိဳတိုင္း ေနာက္ေက်ာမလံု ျဖစ္ေနရသည္။ သူတို႔ရြာႏွင့္ တျခား ရြာ ၃ ရြာကို ပင္လယ္ေရလိႈင္းဒဏ္မွ ကာကြယ္ေပးမည့္ တာေဘာင္ အကြာအေ၀းက ၂ မိုင္အရွည္မွ်ပင္ မျပည့္တတ္ သူတို႔ရြာႏွင့္ ကုန္းေျမခ်င္း ဆက္စပ္ေနသည့္ ပင္လယ္ႏွင့္အနီးဆံုး ေက်းရြာတြင္ ပုဂၢလိက အလွဴရွင္တဦး၏
လွဴဒါန္းမႈေၾကာင့္ ေျမဖို႔တာတမံ ဖာလံုအနည္းငယ္ တည္ေဆာက္လွ်က္ရွိေၾကာင္းလည္း သူတို႔သိရသည္။
“အဲဒီရြာက တာရွိလာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ က်န္တဲ့ရြာေတြက ပိုဆိုးလာရတယ္။ ပင္လယ္ေရ ဒီဘက္ကို အလံုးလိုက္ ၀င္ေရာက္ လာေတာ့မယ္” ဟု ဦးျမၾကည္က ဆိုသည္။ “ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီဘက္ က်န္တဲ့ ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကို ဆက္ေဆာက္ေပးရင္ သိိပ္ေကာင္းမွာပဲ” ဟု တျခား ရြာခံတဦးက ျဖည့္စြက္ေျပာသည္။
သူတို႔ လုိခ်င္သည့္ ေရတားတာကို အုတ္၊ အဂၤေတ ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ တည္ေဆာက္ေပးသည္ထက္ လယ္ေျမမွ တူး၍ရသည့္ ေျမသားကို ေအာက္ေျခ ၂၅ေပ၊ အျမင့္ ၄ ေပႏွင့္ ထိပ္၀ ၈ ေပအက်ယ္ တာတခု တည္ေဆာက္ ေပးရန္သာ လိုခ်င္သည္ ဟု ဦးျမၾကည္တို႔ ရြာသားမ်ားက ဆိုသည္။
“ဒီေလာက္ဆိုရင္ ေကာင္ေကာင္းခိုင္တဲ့ တာတစ္ခုျဖစ္ပါၿပီ။ လႈိင္းရိုက္ရင္ မၿပိဳႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ပင္လယ္
သဲေတြက တာေအာက္ေျခကို ဖို႔ဖန္မ်ားလာရင္ ၾကာလာရင္ သဘာ၀တာႀကီး ျဖစ္လာမွာပဲ။ တာတခုသာ ရမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ရြာသားေတြ ဆက္ၿပီးထိန္းမွာပါ” ဟု ရြာသားတဦးက ေျပာသည္
နာဂစ္ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္း တိုက္ခတ္ခဲ့သည့္ ၁ ႏွစ္ျပည့္ရန္ ရက္အနည္းငယ္အလိုတြင္ ဦးျမႀကည္ႏွင့္ သူတို႔ ရြာသားမ်ားက အတိတ္ နာဂစ္ကုိ ျပန္ေျပာၾကသည္။ ေသဆံုးခဲ့သည့္ မိသားစု၀င္မ်ား၊ ေဆြမ်ဳိး အေပါင္းအသင္း မ်ားကို သတိရေနၾကသည္။ ပစၥဳပၸန္အေျခအေနကို သံုးသပ္ႀကသည္။ အနာဂတ္တြင္ေရာက္လာႏိုင္သည့္ သဘာ၀ေဘးဒဏ္အတြက္ အိမ္မပီသေသးေသာ အေဆာက္အဦ တခုထဲတြင္ စုေပါင္းထိုင္ကာ ေတြးေတာ ပူပန္ေနၾကသည္။
မၾကာမီ မိုး စုပ္စုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့မည္။ အေမွာင္ညႏွင့္အတူ အိမ္ေနာက္က ျမစ္ေရျပင္က တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္ကာ အိမ္ေအာက္မွ တံတားေဘာင္ေလးဆီသို႔ ရိုက္ခတ္လာေတာ့မည္။
သူတို႔ရြာသား မ်ားအတြက္ကား ေရတားတာ (သို႔) မုန္တိုင္းကာအေဆာက္အဦ (သုိ႔) အသက္ကယ္ေတာင္ ကုန္းတခု မရွိသေေရြ႕ မႀကာမီေရာက္လာေတာ့မည့္ အေမွာင္ညႏွင့္အတူ သူတို႔အနာဂတ္မ်ား ေမွာင္မုိက္ ေနဦးမည္ ျဖစ္သည္။ ။
| < Prev | Next > |
|---|
