“က်ဳပ္ ျပန္လာတာ ျမန္မာအေငြ႔ အသက္ေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြ စုစည္းထားတဲ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ပါ၊ ဘယ္လို ေၾကာင့္ တရုတ္ျပည္ေရာက္ေနတာလဲ” လို႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကေန ႏွစ္ ၂၀ နီးပါး ထြက္ခြာသြားၿပီး ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသူ ေဒသခံ ဦးေအာင္ၾကည္က အ့ံၾသတႀကီး ေရရြတ္တယ္။အခုဆိုရင္ ဝ၊ ရွမ္း၊ ကိုးကန္႔နဲ႔ တျခား တုိင္းရင္းသား အမည္ခံထားတဲ့ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြဟာ မႏၱေလးၿမိဳ႕နဲ႔ အျပည့္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
မင္းတုန္းမင္း စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၁၅၀ ၾကာ တည္ရွိခဲ့တဲ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ လူဦးေရ တသန္း နီးပါး ရွိေနေပမယ့္ ဗမာလူမ်ိဳးေဒသခံေတြကေတာ့ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ တဝက္ေတာင္မက်န္ေတာ႔တာ ျမင္ကြင္းေတြက သက္ေသ ျပေနတယ္။
မႏၱေလးၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ တရုတ္ေတြသာ ေနႏုိင္ၾကၿပီး ၿမိဳ႕လယ္မွာ ေနခဲ့ၾကတဲ့ ေဒသခံေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕ျပင္ကို ထြက္ခဲ့ၾကရပါတယ္။
“အိမ္ေတြကို ပါးစပ္က ေခၚေစ်းအတိုင္းနဲ႔ လံုး၀ ေစ်းမဆစ္ဘဲ ၀ယ္ေတာ့ က်မတို႔က ေရာင္းတယ္။ သူ႔ အိမ္လည္းေရာင္း၊ ကိုယ့္အိမ္လည္းေရာင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း တရုတ္ေတြ လက္ထဲ အိမ္ေတြ အကုန္ ေရာက္ ကုန္တာပဲ” လို႔ မႏၱေလး ျပည္ႀကီးတံခြန္ရပ္ေန ေဒသခံတဦးက ေျပာတယ္။
လက္ရွိ မႏၱေလးမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြထဲက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေဒသရင္းႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ တ႐ုတ္ျပည္မွာေတာ့ ဒုတိယတန္းစား၊ တတိယ တန္းစားအဆင့္သာ ေနရာရသူေတြျဖစ္ၿပီး မႏၱေလးမွာေတာ့ လူခ်မ္းသာ စာရင္းဝင္ ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ၿမိဳ႕လယ္မွာ ေနရာယူေနထိုင္ရံုမကဘဲ ေဒသခံေတြရဲ႕ စီးပြားေရးေတြကိုပါ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ လာၾကပါတယ္။
“သူတို႔မွာရွိတဲ့ေငြနဲ႔ တရုတ္ျပည္မွာ ဘာမွ လုပ္စားလို႔မရ ႏုိင္ေပမယ့္ ဒီမွာက်ေတာ့ စီးပြားေရး တခု လုပ္ႏိုင္တဲ့ အျပင္ လူတန္းေစ့လည္း ေနႏိုင္တယ္ေလ” လို႔ ေဒသခံ ကုန္သည္ တဦးက ဆိုတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ တရုတ္ေငြ တယြမ္ကို ၆၀ က်ပ္ တန္ဖိုးရွိတဲ့အတြက္ ဒီလို ေငြေၾကး ကြာဟမႈကလည္း မႏၱေလးက စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြထဲကို အလြယ္တကူ ၀င္ေရာက္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ေဒသခံေတြရဲ႕ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္ေတြျဖစ္တဲ့ ကုန္သည္လုပ္ငန္း၊ ေက်ာက္စိမ္း အေရာင္းအဝယ္ စတဲ့ လုပ္ငန္းႀကီးေတြအျပင္ အေသးစားလုပ္ငန္းေတြ ထဲမွာပါ တရုတ္ေတြ ပါဝင္ လုပ္ကိုင္ေနတာ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို တပတ္ေလာက္ ပတ္ၾကည့္လုိက္ရင္ ေတြ႕ရမွာပါ။
“မႏၱေလး ေရာက္တုန္း ထမင္းဆီဆမ္း စားဖို႔ မနည္းရွာရတယ္။ တရုတ္ေတြဖြင့္ထားတဲ့ ဆိုင္ေတြခ်ည္းပဲဗ်ာ။ သူတို႔ အစားအစာ ေတြကိုေတာ့ အစံု စားႏိုင္တယ္” လို႔ ဦးေအာင္ၾကည္က ဆုိတယ္။
တခ်ိန္က က်ံဳးေဘးပတ္လည္မွာ ညေနခင္း စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႔ မႏၱလာသူေတြက ၿမိဳ႕ရဲ႕ အလွကို အယဥ္ ဆင့္ေပးသလို ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ တ၀ီ၀ီ ေမာင္းေနတဲ့ တရုတ္ေလးေတြကိုပဲ ေနရာတုိင္း ျမင္ေနရတယ္။
အရင္က မႏၱေလးတၿမိဳ႕လံုးအတြက္ အဓိကအလုပ္ တခုလို ျဖစ္ေနတဲ့ မဟာေအာင္ေျမၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းက ေက်ာက္စိမ္းေစ်းကြက္နဲ႔ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြေၾကာင့္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကို တရုတ္ ခရီးသြား ဧည့္သည္ အေျမာက္အျမား ေရာက္လာၾကၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဧည့္သည္ကေန အိမ္ရွင္ေတြလို ျဖစ္လာၾကတာလို႔ ေဒသခံေတြက ဆိုတယ္။
တရုတ္ႏိုင္ငံသားေတြ မႏၱေလးမွာ တရားဝင္အေျခခ်ႏိုင္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ အာဏာပိုင္ အဆင့္ဆင့္ အေနနဲ႔ ေငြေၾကးရယူၿပီး ႏိုင္ငံသားစိစစ္ေရး ကတ္ေတြ ထုတ္ေပးခဲ့တာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္လို႔ ေဒသခံတဦးက ေျပာပါတယ္။
“တရုတ္ေတြက မႏၱေလးမွာျမန္မာ မွတ္ပံုတင္ကို လြယ္လြယ္ ကိုင္ေနၾကတယ္၊ ႏုိင္ငံသား စိစစ္ေရးကတ္ေတြကို လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး (လဝက) က သူတို႔ကိုေတာ့ အလြယ္ထုတ္ေပးတယ္။ ပိုက္ဆံေပးရင္ ရေနတာေပါ႔” လို႔ သူက ဆိုတယ္။
ဘုရင္ မင္းအဆက္ဆက္ရဲ႕ အေမြအႏွစ္မ်ားစြာ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ အထက္ပိုင္းက မႏၱေလးၿမိဳ႕ဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ တခုအတြြင္းမွာပဲ ေနထိုင္တဲ့လူမ်ိဳး၊ ေနထိုင္သူေတြရဲ႕ လူမႈအဆင့္အတန္းနဲ႔ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ေတြ ေျပာင္းလဲ သြားလို႔ အံံ့ၾသမိတယ္လို႔ ေရႊေရးေဆာင္ေက်ာင္းတိုက္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမက မိန္႔ၾကားပါတယ္။
“တရုတ္ေတြက အရာရာကို ခ်ယ္လွယ္ေနလိုက္တာ၊ ေက်ာက္စိမ္းတန္းမွာလည္း သူတို႔၊ ေစ်းခ်ိဳမွာလည္း သူတို႔၊ က်မတို႔ လုပ္စားစရာကို မက်န္ေတာ့ဘူး” လို႔ ေစ်းခ်ိဳက အထည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ တဦးက ေျပာတယ္။
ေရွးရိုးဆန္လွတဲ့ ေစ်းခ်ိဳႀကီးထဲမွာ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ လာမႈေၾကာင္႔ ေစ်းခ်ိဳရဲ႕ပံုစံ၊ အေရာင္း ၀ယ္၊ ဆက္ဆံေရး၊ ၀တ္စားဆင္ယင္ပံုေတြမွာ ရိုးသားပြင္႔လင္းတဲ့ အညာသူအညာသားေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ မျမင္ရ သေလာက္ကို ျဖစ္လာပါၿပီ။
ရတနာပံု ေစ်းႀကီးဟာလည္း ၂၀၀၈ မီးမေလာင္ခင္က တရုတ္ေငြနဲ႔ ဗမာေငြလဲလွယ္တဲ့ ေစ်းကြက္ တခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အရင္မႏၱေလး ညေစ်းတန္းေနရာထက္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ နယ္စပ္ေဒသက အစားအေသာက္၊ အသီးအႏွံ ေတြေရာင္းခ်ေနတဲ့ ၇၇ လမ္းက ညေစ်းတန္းက ပိုလို႔ ေစ်းကြက္ျဖစ္လာတာကို ေတြ႕ရတယ္္။
ေက်ာက္ဆည္ၿမိဳ႕နယ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕လိုက္တဲ့ AAA ဘိလပ္ေျမ စက္ရံုနဲ႔ က်ားေခါင္း ဘိလပ္ေျမစက္ရံု ေတြဟာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံသားပိုင္ လို႔သာ နာမည္တပ္ထားေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ စက္ရံုပိုင္ရွင္ေတြက တရုတ္လူမ်ိဳးေတြပါလို႔ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းေရာင္း၀ယ္သူ တဦးက ဆိုတယ္။
ေရွးျမန္မာဘုရင္ေတြ နန္းစံခဲ့တဲ့ မႏၱေလးမွာ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အေနအထိုင္၊ အျပဳအမူနဲ႔ ၀တ္စားဆင္ယင္ မႈေတြ လႊမ္းမိုးလာတာေၾကာင္႔ ေနာင္လာမယ့္ အနာဂတ္မွာ ယဥ္ေက်းမႈ အေမြ အႏွစ္ေတြ ပေပ်ာက္သြားမွာ စိုးရိမ္ရ တယ္လို႔ ဦးေအာင္ၾကည္က ေျပာပါတယ္။
| < Prev | Next > |
|---|
