မနက္မိုးမလင္းခင္ အိပ္ယာထရန္ စိတ္ကူးသည္။ သည္ကေန႔ မနက္ေတာ့ မေဒဝီထက္ အရင္ဦးစြာ အိပ္ယာက ထမည္။ ပန္းစည္းမ်ားကိုေျဖကာ ခုံတန္းမ်ားေပၚ တင္မည္။ ေရဇလံုမ်ားကို ေရျဖည့္မည္။ ညေနကတည္းက ေရြးခ်ယ္ ဖယ္ထားသည့္ ပန္းခပ္ညံ့ညံ့မ်ားကို ေနရာသပ္သပ္ ခြဲမည္။ ဆိုင္ခင္းသည့္ အလုပ္ဟူသမွ် သူတေယာက္တည္း ဒိုင္ခံၿပီးလုပ္မည္။ မေဒ၀ီ အိပ္ယာကထလ်င္ ေရခ်ိဳးရံု၊ သနပ္ခါးလိမ္းရံု၊ ပန္းဆိုင္ေလးကို သည့္ထက္ပိုၿပီး ေသသပ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ရံုကလြဲၿပီး ဘာတခုမွ် ထပ္ၿပီးလုပ္ဖို႔ မလိုေလာက္ေအာင္ အလုပ္ဟူသမွ် ကိုရင္ေမာင္ တေယာက္တည္း လုပ္မည္။
ဆိုင္ခင္းဖို႔ စိတ္ကူးရင္း သၾကားစက္ ၀န္းႀကီးအတြင္းက ပိေတာက္ပင္တန္းဆီ စိတ္ကေရာက္ရ ျပန္သည္။ တလမ္းလံုး ပိေတာက္ပန္းေတြႏွင့္ ၀ါ၀င္းလွပေနဦးမည့္ လမ္းကေလးကို မ်က္စိထဲ ျမင္လာရ၏။ ထိုအခါ မေဒ၀ီႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်စက သည္ပိေတာက္ပင္တန္း လမ္းေပၚ သူႏွင့္မေဒ၀ီတို႔ ေအာ္ဟစ္ျမဴးထူး ခဲ့ၾကသည္ကို သတိရ လာရျပန္သည္။ အိမ္ေထာင္က်စက သူႏွင့္ မေဒ၀ီတို႔သည္ ပိေတာက္ပင္ လမ္းကေလးကို တညလံုး မအိပ္ဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ ေနခဲ့ၾကဖူးသည္။ ညဥ့္ဦးပိုင္းက မိုးရြာသြားခဲ့သျဖင့္ မနက္ပိုင္းတြင္ ပိေတာက္ေတြ မလြဲ မေသြပြင့္ေတာ့မည္ကို သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး သိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္လာသည့္ ျမင္ကြင္းကို ေစာင့္ၾကည့္ရန္ တိုင္ပင္ဆံုးျဖတ္ ခဲ့ၾက၏။ ည (၁) နာရီတြင္ ကိုရင္ေမာင္ႏွင့္ မေဒ၀ီတို႔ႏွစ္ဦး၊ ပိေတာက္လမ္း ကေလးထဲ ေရာက္လာခဲ့ၾက၏။ တရပ္ကြက္လံုး အိပ္ေမာက်ေနၿပီ။ လမ္းေပၚတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ဖိနပ္သံကိုပင္ အတိုင္းသား ၾကားေနရ၏။
မာက်ဴရီမီးသီးမ်ား ထိန္ထိန္ညီးေအာင္ ထြန္းထားသည့္လမ္း ျဖစ္သျဖင့္ ပိေတာက္ကိုင္းမ်ားကို ထင္ထင္ ရွားရွား ေတြ႕ေနရ၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပိေတာက္ပင္မ်ား ေအာက္တြင္ လမ္္းေလွ်ာက္သည္။
လမ္းေဘးခံုေပၚတြင္ ထိုင္သည္္။ မ်က္လံုးမ်ားက ပိေတာက္ကိုင္းမ်ားဆီ မလြတ္တမ္း ၾကည့္ေနခဲ့ၾက၏။ အခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားခဲ့ၿပီ။ မနက္ (၄) နာရီေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ ထိုစဥ္မွာပင္ ပိေတာက္ကိုင္း တခုဆီက အျဖဴေရာင္ လိုလို၊ အ၀ါေရာင္လိုလို ထူးျခားသည့္ အေရာင္တခ်ိဳ႕ကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ၾကရ၏။ ပိေတာက္ကိုင္း တခုကို စိတ္အား ထက္သန္စြာ စိုက္ၾကည့္ေနစဥ္ တျခားသစ္ကိုင္း တခု။ ေနာက္ထပ္ အ၀ါအဆုပ္အခဲမ်ား...။
“ေဟာ... ပြင့္လာၿပီ၊ ပြင့္လာၿပီေဟ့၊ ေဟာ... ဟိုမွာ... ဟိုမွာ၊ ပြင့္လာေနၿပီ၊ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္လာေန ၿပီ... ေဟး...” ကိုရင္ေမာင္တို႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္ ခုန္ေပါက္ ေျပးလႊား ေအာ္ဟစ္လိုက္သည့္ အသံမ်ားေၾကာင့္ အိမ္တခ်ိဳ႕မွာ မီးမ်ားလင္းလာခဲ့ရ၏။ ျပတင္းေပါက္ တခ်ိဳ႕ပြင့္လာ၏။
အိပ္ယာထဲ လဲေလ်ာင္းရင္း ကိုရင္ေမာင္၏ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေန၏။ မနက္ျဖန္မနက္တြင္ ပိေတာက္ေတြပြင့္ မည့္အေရးေတြးမိၿပီး စိတ္လႈပ္ရွား ေနခဲ့၏။ မေဒ၀ီ၏ ပန္းဆိုင္ေလးကို အလ်င္စလုိဖြင့္ေပး ၿပီးလ်င္ေတာ့ ပိေတာက္ပင္တန္းကေလးဆီ သူသြားမည္။ ပိေတာက္ပြင့္သည့္ျမင္ကြင္းကို တခုတ္တရ ေစာင္ၾကည့္ခဲ့ၾက သည့္အိမ္ေထာင္က်စ ညတညကို ျပန္ေတြးေနခဲ့မိ၏။ ပိေတာက္ပန္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ရင္ခုန္ခဲ့ၾကသည့္ ေရွး စာဆိုမ်ား၏ ပိေတာက္ပန္းဘြဲ႕ ကဗ်ာမ်ားစာမ်ားကိုစဥ္းစားသည္။ တႏွစ္မွတခါ၊ တလမွာမွတရက္တည္းသာ ပြင့္သည့္တကယ့္ကို ထူးျခားေလးနက္သည့္ပန္း။ ဂႏၱ၀င္ေျမာက္ပန္း။ ပိေတာက္ပန္း...။
အိပ္ယာထဲ လဲေလ်ာင္းရင္းအိပ္မေပ်ာ္ႏူိင္သူ ကိုရင္ေမာင္တေယာက္၊ သူ႔ေဘးတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနသည့္ မေဒ၀ီကို သတိျပဳမိသြားသည္။ အိပ္မေပ်ာ္လို႔ ဟိုဘက္သည္ဘက္လွည့္ေနခဲ့သည့္ သူ႔ကိုယ္သူ အျပစ္ တင္လိုက္မိျပန္သည္။ တဂ်ိဳးဂ်ိဳးတဂြ်တ္ဂြ်တ္ ျမည္ေနသည့္ေၾကာေအာက္က၀ါးၾကမ္းခင္း အသံမ်ား ေၾကာင့္ မေဒ၀ီအိပ္ယာက ႏိုးလာလ်င္ဒုကၡ။ သူ႔ခမ်ာ မနက္ျဖန္ေစ်းေရာင္းရဦးမည္။ ဗိုက္ထဲတြင္ (၇)လ မွ် လြယ္ထားရသည့္ကိုယ္၀န္မေပါ့မပါးႀကီးႏွင့္ ပန္းေရာင္းရဦးမည္။ သူ႔ေၾကာင့္ မေဒ၀ီတေယာက္ အိပ္ေရး မပ်က္ ေစခ်င္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ကိုထိန္းကာ၊ ပိေတာက္ပန္းစိတ္ကူးကို ရပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရ၏။ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ မ်က္လံုးမ်ားကို ပိတ္လိုက္ရ၏။
ကိုရင္ေမာင္၏ ေဘးတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ မေဒ၀ီကမူတုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္...။ တလကိုးသီတင္း တေရးမွ် မအိပ္စက္ခဲ့သည့္ အိပ္ေရးပ်က္သူ လူတေယာက္လို ေလာကႀကီးတခုလံုးကိုေမ့ကာ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနေလေတာ့၏။
* * * *
“တေပါင္းတန္ခူး ႏွစ္လတို႔သည္ ၀သႏၱဥတုမည္၏။ ေလသည္စဥ္းငယ္ပူ၏။ ေကာင္းကင္ၾကည္လင္၏။ အရြက္ႏုတို႔ျဖင့္ သစ္ပင္တို႔သည္ တင့္တယ္ကုန္၏။ ေပါက္၊ ခ်ယား၊ ေသာ္က၊ သရဖီ အစရွိေသာပန္းတို႔သည္ ပြင့္ကုန္၏။ ဥၾသငွက္မ်ား ပိတုန္းတို႔ျဖင့္ျပြမ္းကုန္၏။ ေတာင္ေလလာ၏” (ဥတုေဘာဇနသဂၤဟက်မ္း)
ေယာၿမိဳ႕စားအတြင္း၀န္ ဦးဘိုးလိႈင္ကို ကိုရင္ေမာင္မေက်နပ္။ ဦးဘိုးလႈိင္၏ ေက်ာ္ၾကားလွသည့္ ‘ဥတုေဘာဇန သဂၤဟက်မ္း’ တြင္ ‘ပိေတာက္ပန္း’ကို ဘာ့ေၾကာင့္ ‘အစရွိေသာပန္းတုိ႔သည္ပြင့္ကုန္၏’ ဟူေသာ သာမန္ ပန္းအမ်ိဳးအစားထဲတြင္သာထည့္ၿပီးေရးခဲ့သနည္း။ ဘာ့ေၾကာင့္ ေသာ္က၊ သရဖီ၊ ေပါက္ ႏွင့္ ခ်ယားပန္းတို႔လို ‘ပိေတာက္’ ဟူ၍အမည္တပ္အထူးျပဳၿပီး မေရးခဲ့သနည္း။
‘ ပိေတာက္ပန္း’ ဆိုသည္က မလြဲမေသြစာဖြဲ႔ရမည့္ ဂႏၱ၀င္ပန္း။ သာမန္ပန္းအမ်ိဳးအစားမ်ားႏွင့္ လံုး၀ႏႈိင္းယွဥ္ လို႔ မရႏုိင္္ေအာင္ ထူးျခားလွပေမႊးျမသည့္ မဟာေတာ္၀င္ပန္း။ သည္လိုပန္းမ်ိဳးကိုမွ ေယာၿမိဳ႕စားဦးဘိုးလိႈင္ တေယာက္သူ႔က်မ္းထဲထည့္ၿပီး ေရးဖို႔ရာေမ့ေလ်ာ့ခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ဦးဘိုးလႈိင္ကို ကိုရင္ေမာင္မေက်နပ္။
‘ပိေတာက္ပန္း’ကို စာဖြဲ႔ခဲ့ၾကသည့္စာဆိုတခ်ိဳ႕ကို ကိုရင္ေမာင္စဥ္းစားသည္။ ဥပမာ‘ရတုဘုရင္ နတ္သွ်င္ ေနာင္’ က သူ၏ “ ေပၚေႏြလလ်ွင္” ခ်ီရတုတြင္ ‘ေမွ်ာ္ေခ်ကလ်ွင္၊ ကာလတေလ်ွာက္၊ ပိေတာက္လွ်ံကဲ၊ ေရႊရည္စြဲက”ဆိုၿပီး ပိေတာက္ပန္းရဲ႕ အေရာင္အဆင္းကို ေရႊရည္ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီးမွ ဂုဏ္တင္ဖြဲ႕ဆိုခဲ့၏။
တဖန္ အဂၢမဟာပဏိၰတ ‘ဦးေျဖ’ ကသူ႔ရဲ႕ ေႏြရာသီဘြဲ႔ ေလးခ်ိဳးထဲမွာ“ထံုလ်ံလ်ံငယ္၊ ေရႊမလႅာဥ၊ ညွာစုရုႏွင့္ ကိုက္ႏုစီစီ၊ ဖူးတံခ်ီလို႔ ၊ ေရႊဖီလဲေပါက္ ၊ ေလအေသာက္မွာ ၊ ပိေတာက္ကယ္ပ်ံ႕ေအး၊ ဇလပ္ကယ္ေမႊးလို႔” ဆိုၿပီးဖြဲ႕ခဲ့၏။ တဖန္ကြမ္းေရေတာ္ကိုင္ ‘ဦးယာ’ကလည္း သူ႕ရဲ႕တေပါင္းလဘြဲ႔ လူးတား’ မွာ ‘ေမြ႕ေမြ႕သာယာ၊ သည္အခါ၌ ၊ ရိုးညွာျမႏု၊ ၀တ္မႈန္စု၍ ၊ ေရႊဥေရာင္ေသြး ၊ ပ်ံ႕ေမႊးစီစီ၊ သရဖီႏွင့္ သိဂၤ ီျမေညွာက္၊ ပန္းပိေတာက္ တို႔၊ ၿဖိဳးေမာက္ရႊင္လန္း၊ ထူးဆန္းလွတင့္” ဆိုၿပီးဖြဲ႕ခဲ့၏။
သည္လိုႏွင့္ ေခတ္စမ္းေခတ္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေခတ္စမ္းစာဆို ဆရာေဇာ္ဂ်ီကလည္း“ခူးပါနဲ႔ကြယ္၊ ပြင့္ဖူး မွာ အ၀ါျခယ္၍၊ မာလာအလယ္မွာ ႏႊဲခ်င္တဲ့ႏွလံုးရယ္ေၾကာင့္၊ ႏွစ္ဆံုးကုန္အတာ၀င္သို႔၊ မာန္အင္ကို ဉာဏ္ ဆင္ ေမြးကာပါ့၊ အေရးအခါသာမွ၊ ခမ်ာမွာ တပုဒ္ဆန္းရတယ္၊ ပန္းပိေတာက္မ်ား…” ဟူ၍ ပိေတာက္ပန္းဘြဲ႔ ကဗ်ာကို အသြင္ေကာအႏွစ္ပါေျပာင္းၿပီးဖြဲ႔ခဲ့၏။ ထို႕ေနာက္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ၿပိဳင္ေရာက္ျပန္သည္။
ေခတ္ၿပိဳင္ ကဗ်ာဆရာမ်ားေကာ…။ ပိေတာက္ပန္းကို ကဗ်ာဖြဲ႕ဖို႕မလစ္ဟင္းခဲ့ၾက။ ဥပမာ ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ႏိုင္သူ(ကြယ္လြန္)က သူ႔ရဲ႕ ‘ အလြမ္းပိေတာက္’ ကဗ်ာထဲမွာ ‘တန္ခူးေႏြ ေလရူးေခၽြပါလွည့္၊ ေႂကြမွာ မေၾကာက္၊ ပိေတာက္ရဲ႕အတၳဳပၸတၱိ’ ဆိုၿပီးေရး၏။
ကိုရင္ေမာင္ စားပြဲေဘးထိုင္ရာက ထရပ္လိုက္သည္။ စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ ထိုင္္ေနၾကသူအားလံုးက ကိုရင္ေမာင္ ကို ေမာ့ၾကည့္ေနၾက၏။ ကိုရင္ေမာင္ ‘ ပိေတာက္ပန္း’ ကို ဖြဲ႔သည့္စာရြက္ဖိုင္ႀကီး ရင္ခြင္တြင္ပိုက္ကာ ထရပ္ လိုက္၏။ တမနက္ခင္းလံုး လမ္းထိပ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ထိုင္ကာ ‘ပိေတာက္ပန္း’ဘြဲ႕ ကဗ်ာမ်ားကို မေမာ ႏုိင္ မပမ္းႏုိင္ဖတ္၏။ ေျပာ၏။ သူႏွင့္ ၀ါသနာတူ စာခ်စ္သူ၊ စာေရးသူ အားလံုးကလည္း ကိုရင္ေမာင္ရဲ႕ ပိေတာက္ပန္း ဂုဏ္ျမွင့္တင္ေရး စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ မေမာႏုိင္ မပမ္းႏိုင္၀င္ေျပာၾက၊ ေဆြးေႏြးၾက၊ သံုးသပ္ၾက၊ ေထာက္ခံၾက။
မနက္(၁၁)နာရီထိုးေတာ့ ကိုရင္ေမာင္ထိုင္ရာကထသည္။ စားပြဲ၀ိုင္းမွထရပ္သည္။ သူ႔အဖို႕ မေဒ၀ီႏွင့္ အတူ ဆိုင္သိမ္းရဦးမည္။ ေဇယ်၀တီ ေစ်းကေလးမွာ မနက္(၁၀)နာရီခန္႔ ရွိလ်ွင္ပင္ ေစ်းကြဲ၏။ ယခုအခ်ိန္ေလာက္ ဆိုလ်င္… သူ႔ကို မေဒ၀ီက ေမွ်ာ္ေနေရာ႔မည္။ ကိုရင္ေမာင္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အားတုံ႔အားနာႏွင့္ ေတာင္းပန္ သည္။ “ပိေတာက္ပန္းဘြဲ႕ဖိုင္” ကို သိမ္းသည္။ ေစ်းဘက္ကိုေျခဦးလွည့္သည္။
* * * *
ပန္းဆိုင္ကေလး၀ိုင္းကူသိမ္းၿပီးေသာအခါ ကိုရင္ေမာင္ႏွင့္မေဒ၀ီတို႔အိ္မ္ျပန္္လာခဲ့ၾက၏။ ေစ်းႏွင့္ အိမ္မွာ တလမ္းတည္းတြင္ရွိသျဖင့္ (၁၀)မိနစ္အတြင္းအိမ္ကိုျပန္ေရာက္လာႏုိင္ၾက၏။ ကိုရင္ေမာင္က ေယာက္ကၡမ အိမ္ေအာက္ထပ္က အိမ္ခန္းတံခါးေသာ့ကိုဖြင့္သည္။ အခန္းထဲကို၀င္သည္။ လက္ထဲကပိေတာက္ပန္းဘြဲ႕ ကဗ်ာဖိုင္ကို တယုတယ၊ ထမင္းစားပြဲခံုေပၚတင္သည္။
‘ကိုရင္ေမာင္ က်မေပးထားတဲ့ကဗ်ာေလး ဖတ္လိုက္ဦးေနာ္၊ ပိေတာက္ပန္းကို ဖြဲ႕တဲ့ကဗ်ာမို႔လို႔ က်မေပးဖတ္ တာပါ။ က်မ လမ္းထိပ္က စက္ဆိုင္ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္၊ ျပန္လာေတာ့ အဲဒီကဗ်ာေလးအေပၚ ကိုရင္ေမာင့္ သေဘာထား က်မကိုျပန္ေျပာျပေပါ့၊ က်မကေတာ့ အရမ္းကို သေဘာက်လို႔ ကိုရင္ေမာင္ကိုေပးဖတ္တာ၊ အခုပဲ က်မျပန္လာမယ္ေနာ္၊ ဖတ္ထားႏွင့္ေနာ္”ကိုရင္ေမာင္ ပီတိျဖစ္ရျပန္သည္။
ဆိုင္သိမ္းေနတုန္းက၊ မေဒ၀ီက ကိုရင္ေမာင့္လက္ထဲ စာရြက္တရြက္ေပးခဲ့၏။ အိမ္က်မွ ဖတ္ၾကည့္ဟုဆိုၿပီး ေပးထားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ကိုရင္ေမာင္က ၀မ္းသာအားရ ဆိုင္ကူသိမ္း၏။ ဆိုင္ျမန္ျမန္သိမ္း၊ အိမ္ျမန္ျမန္ေရာက္ ပါေစဟု ကိုရင္ေမာင္စိတ္ေစာေနမိ၏။ မေဒ၀ီကိုလည္း ေက်နပ္ဂုဏ္ယူေနမိ၏။ မိမိ၏ၾကင္ေဖာ္ၾကင္ဖက္က မိမိ၏၀ါသနာအထံုကို အခုလို တေလးတစား၊ အမွတ္တရ အသိအမွတ္ျပဳသည့္အတြက္ ကိုရင္ေမာင္ ပီတိ ျဖစ္လို႕မဆံုးေတာ့။
မေဒ၀ီ အိမ္အျပင္ဘက္ထြက္သြားေတာ့၊ စားပြဲခံုေလးေဘးတြင္ ကိုရင္ေမာင္ထိုင္သည္။ ဖိုင္ထဲက ကဗ်ာစာရြက္ ကိုထုတ္သည္။ ကဗ်ာစာရြက္ထိပ္ေပၚတြင္ “ပိေတာက္ပန္းခ်စ္သူ… ခ်စ္သူသို႔” ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းေလးေရးထားၿပီး မေဒ၀ီ၏ လက္မွတ္ႏွင့္ေန႔စြဲေလးကိုေတြ႕ရ၏။ ထို႕ေနာက္ ကိုရင္ေမာင္ ကဗ်ာကိုဖတ္ေလသည္။
မိန္းမသား ပိေတာက္
ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ေရာက္
ပိေတာက္အသံၾကားရုံနဲ႔
လွပ္ခနဲ ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္
ဘယ္တံုးကတည္းက ပန္းေျခာက္ေတြ
ရွင့္ဦးေႏွာက္ထဲ ၀င္ေခြေနတာလဲ…
စိတ္ကိုက
ေႏြေရာက္ရင္ ေလေလလြင့္လြင့္
အလကားေနပြင့္တဲ့ပန္းကိုပဲ
ဘယ္လိုအလြမ္းက တိုက္စားေနတာလဲ…
ရြက္ေႂကြလို ႂကြပ္ဆတ္ဆတ္ဘ၀
ဖိလိုက္ရင္ ေၾကမြသြားႏိုင္တဲ့အနာဂတ္
အမ်ားနည္းတူ စား၀တ္ေနမႈ ျပႆနာ
ဂလိုဘယ္ရြာထဲက ဒီေခါင္မိုးေအာက္မွာ
ပိေတာက္နာက်ေနရုံနဲ႔ ၿပီးမလား…
ရွင့္စိတ္ကူးယဥ္ ရင္ခုန္သံကို
က်မ သရုပ္မွန္ ျဖတ္သန္းမႈက
ပန္းေရာင္းရင္း သက္ေသျပလိုက္ၿပီ…
ခ်စ္တိုးႏြယ္
(၂၀၀၇ ခု ႏွစ္ ၊ ဧၿပီ၊ မေဟသီမဂၢဇင္း)
ကိုရင္ေမာင္… ကဗ်ာကိုဆံုးေအာင္ဖတ္လိုက္၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ရင္ထဲကရင္ခုန္သံမ်ားမွာ ရထားတစင္းလို ခုတ္ေမာင္းေနဆဲ။ အိမ္ေပါက္၀တြင္ရပ္သည္။ မေဒ၀ီျပန္လာၿပီလားဟုလွမ္းၾကည့္သည္။ လမ္းေပၚကလူ တေယာက္ေလွ်ာက္လာေနသည့္ ေျခသံကိုၾကားရသည္။ ေျခသံမွာ အိမ္ေပါက္၀ႏွင့္ နီးသထက္နီးလာေနၿပီ။ ကိုရင္ေမာင္ အိမ္ထဲျပန္၀င္ရေကာင္းႏိုးႏုိး၊ အိမ္ေပါက္၀တြင္ သည္အတိုင္းရပ္ေနရလ်င္ ေကာင္းႏုိးႏုိးႏွင့္ မေ၀ခြဲတတ္ေအာင္ျဖစ္ေန၏။ ကိုရင္ေမာင့္ရင္ထဲက ရန္ခုန္သံရထားခုတ္သံႀကီးကမူ ကိုရင္ေမာင့္ တကိုယ္ လံုးကို နင္းခ်သြားေနေလ၏။ ။
| < Prev | Next > |
|---|
