ႏို႔ဆီဘူး တလံုးသာသာ ဆန္ကိုလည္းေကာင္း၊ ယူနီဆက္ဖ္ အမွတ္တံဆိပ္ႏွင့္ ေက်ာပိုးအိတ္ အျပာေရာင္ေလးကို လည္းေကာင္း၊ “သိမ္ႀကီးေစ်း အလွဴရွင္မ်ားက လွဴဒါန္းသည္” ဟူသည့္ အမွတ္အသားပါေသာ မိုးေရကာ ပလတ္ စတစ္စ တစကိုလည္းေကာင္း၊ ပလတ္စတစ္ ေရခြက္ အနီတလံုး၊ အျပာေရာင္ ပလတ္စတစ္ ထမင္းပန္းကန္ ေလး ၂ ခ်ပ္ႏွင့္ စတီးဇြန္း တေခ်ာင္းကို လည္းေကာင္း ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ အမည္းႀကီးထဲ စုထည့္ထားကာ မုန္တိုင္း လာၿပီဆိုပါက ေဘးလြတ္ရာေျပးႏုိင္ရန္ အဆင္သင့္ျပင္ထားေၾကာင္း သူကေျပာျပသည္။“နာဂစ္မုန္တိုင္း တိုက္တုန္းက အေမက အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ။ ေျမးကေလး ႏိုးေနလို႔သာ အသက္မေသတာေပါ့။ ဒီတခါေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူးဟဲ့ ဆိုၿပီး ထိုင္ေစာင့္ေနတာပဲ။ သားနဲ႔ ေခၽြးမကေတာ့ နာဂစ္ေၾကာင့္ ေသရွာၿပီ” ဟု အသက္ ၆၂ ႏွစ္အရြယ္ ေဒၚသူဇာက မ်က္ရည္က်ရင္း ေျပာျပသည္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ေမလ ၂ ရက္ေန႔က တိုက္ခတ္ခဲ့ေသာ နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ငါးဖမ္းထြက္ေနေသာ ေဒၚသူဇာ၏ သားမွာ တျခားေသာ ေရလုပ္သားမ်ားႏွင့္အတူ ေသဆံုးခဲ့ၿပီး ေဒၚသူဇာ၏ ေခၽြးမမွာလည္း က်န္ေလွတစင္းႏွင့္
ေယာက်ာ္းျဖစ္သူကို လိုက္ေခၚရာမွ ေလွေမွာက္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္ဟု သိရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚသူဇာမွာ မုန္တိုင္းလာဦးမည္ဟု အသံၾကားကတည္းကပင္ သူ၏ တဦးတည္းေသာ ေသြးသား ေျမးျဖစ္သူကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႕ဖက္ထားရင္း ေဆာက္တည္ရာမဲ့ ေနရေၾကာင္း သူ႔အိမ္နီးခ်င္းမ်ားက ေျပာျပၾကသည္။
“ေတာ္ပုလဲ တရပ္ကြက္လံုးက မုန္တို္င္းမွာ ထိၿပီး လူမေသတဲ့ အိမ္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားေတာ့ မုန္တိုင္းဆုိရင္ ေၾကာက္ၾကတာပဲ။ က်ေနာ့္ မိန္းမဆို ေရဒီယိုကို လက္က မခ်တမ္း နားေထာင္ေနၿပီး ေၾကာက္ ေနတာ” ဟု ေတာ္ပုလဲ ရပ္ကြက္သားတဦးက ေျပာဆိုသည္။
ေတာ္ပုလဲ ရပ္ကြက္သည္ ေရလုပ္သားအမ်ားဆံုးေနထိုင္ေသာ ရပ္ကြက္ျဖစ္ၿပီး နာဂစ္မုန္တိုင္း တိုက္ခတ္စဥ္က ငါးဖမ္းစက္ေလွ ထြက္ၾကသူမ်ားအားလံုး နီးပါး ေသဆံုးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ အိမ္ေထာင္စုမ်ား၏ သံုးပံု ၁ ပံုခန္႔ ေသဆံုးခဲ့ေသာ ရပ္ကြက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ နာဂစ္မုန္တိုင္းၿပီးကတည္းက ေရဒီယိုလွဴေသာ ေစတနာ အလွဴရွင္တခ်ိဳ႕၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ လူတိုင္းနီးပါး ေရဒီယို နားေထာင္လာၾကေၾကာင္း ေျပာဆိုသည္။
ဧၿပီလ ၁၇ ရက္ေန႔က ဘစ္ဂ်လိမုန္တိုင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အစိုးရမိုးေလ၀သဌာန၏ မုန္တိုင္းသတိေပးခ်က္ ထြက္ရွိၿပီးကတည္းက နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံခဲ့ၾကရသူမ်ားမွာ ေၾကာက္လန္႔ ေနၾကရေၾကာင္း သိရသည္။
“အဲဒီသတင္းထြက္ကတည္းက နာဂစ္လာဦးမယ္တဲ့ ဆိုၿပီး ေအာ္ငိုတဲ့သူက ငို၊ ရန္ကုန္တက္မယ္၊ ရန္ကုန္ တက္မယ္ ဆိုၿပီး ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ အထုပ္ဆြဲတဲ့သူက ဆြဲေပါ့။ တေလာကလံုး ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ ျဖစ္ကုန္တာပဲ ဘုန္းဘုန္းႀကီးက ေလာ္စပီကာနဲ႔ ေအာ္ၿပီး တရားခ်တာေတာင္မွ မရဘူး၊ အားလံုး ေၾကာက္ေနၾကတာ” ဟု ရန္ကုန္တို္င္း၊ ေကာ့မႉးၿမိဳ႕နယ္၊ ေရတိမ္ေက်းရြာသူ တဦးက ေျပာဆိုသည္။
အဆိုပါ ေရတိမ္ေက်းရြာမွာ ေကာ့မႉးၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ ကြမ္းၿခံကုန္းၿမိဳ႕နယ္သြား ကားလမ္းနေဘး ေလွဆိပ္မွ စက္ေလွႏွင့္ မိနစ္ ၂၀ ေက်ာ္ၾကာေအာင္ သြားရေသာ ေက်းရြာျဖစ္သည္။ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ကို အလူးအလဲ ခံခဲ့ၾကရၿပီး ရြာရွိလူ၏ ထက္၀က္ခန္႔မွာ နာဂစ္ေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့ရေၾကာင္း သိရသည္။
ေဒၚသူဇာလိုပင္ မုန္တုိင္းလာဦးမည္ဟု သတင္းၾကားကတည္းက ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ျဖင့္ သံေသတၱာထဲ ၀င္ပုန္းေနခဲ့ေသာ အသက္ ၇ ႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္တဦးလည္း ရွိသည္။
အဆိုပါ ကေလးငယ္မွာ ေရလုပ္သားမိသားစုမွ ေမြးဖြားလာခဲ့သူျဖစ္ၿပီး နာဂစ္မုန္တိုင္းအတြင္း ေသဆံုးခဲ့ေသာ ေက်းရြာသား ၂၀၀ ေက်ာ္တြင္ ကေလး၏ မိသားစု၀င္မ်ားလည္း ပါ၀င္ခဲ့သည္ဟု သိရွိရသည္။
နာဂစ္မုန္တိုင္း တိုက္ခတ္စဥ္က သူ႔အဘိုးျဖစ္သူမွာ သူ႔ကို ေသတၱာထဲ ၀င္ခိုင္းၿပီး ေသတၱာထဲတြင္ေနမွ အသက္ရွင္မယ္ဟု ေျပာခဲ့ကာ ထိုကေလးကို ေသတၱာထဲ ထည့္ေပးခဲ့သည့္အတြက္ ကေလးမွာ မုန္တို္င္း တိုက္ခတ္ေနစဥ္ ကာလ တေလွ်ာက္လံုး ေသတၱာထဲမွ ေနၿပီး အသက္ရွင္ခြင့္ရခဲ့သည္။
သူ႔ကို ေသတၱာထဲ ထည့္ေပးခဲ့သူ အဘိုးကေတာ့ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီး ကေလးမွာ မိုးရြာသည့္ အခါႏွင့္ ယခုလို မုန္တိုင္းလာမည္ ဟု သတင္းၾကားသည့္အခါမ်ားတြင္ ေသတၱာထဲ ၀င္ေနေလ့ရွိေၾကာင္း ကေလး၏ အေဒၚေတာ္စပ္သူ တဦးက ေျပာျပခဲ့သည္။
“ေရဒီယိုက သတင္းလာၿပီးကတည္းက ၀င္ေနတာ၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မထြက္ေတာ့ဘူး။ မုန္တို္င္း မလာေတာ့ဘူးလုိ႔ သတင္းေတြထြက္တဲ့ ၁၉ ရက္ေန႔ ညေနပိုင္းမွာ သူ႔ကို မနည္းေခ်ာ့ၿပီး အျပင္ထုတ္ရတယ္။ အဲဒါေတာင္ ညက်ေတာ့ အဲဒီေသတၱာထဲ ၀င္အိပ္ေနေသးတယ္” ဟု ကေလး၏ အေဒၚက ဆိုသည္။ေမလ ၂ ရက္ေန႔ႏွင့္ ၃ ရက္ေန႕အတြင္း တိုက္ခတ္ခဲ့ေသာ နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ရန္ကုန္တိုင္းႏွင့္ ဧရာ၀တီ တိုင္းရွိ လူေပါင္း ၈၄၅၃၇ ဦးေသဆံုးခဲ့ၿပီး ၅၃၈၃၆ ဦး ေပ်ာက္ဆံုးဆဲျဖစ္ကာ အဆိုပါ ေဒသမ်ားမွ အေဆာက္ အအံုမ်ား၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ပ်က္စီးဆံုးရႈံးခဲ့သည္။
ယခုအခါ နာဂစ္ေၾကာင့္ အသက္မေသဘဲ က်န္ရစ္သူမ်ားမွာ မုန္တိုင္းလာမည္ဟု သတင္းၾကား ကတည္းက ေၾကာက္လန္႔ ေနခဲ့ၿပီး ဧၿပီလ ၁၇ ရက္ေန႔ကစ၍ မိုးသည္း၊ ေလထန္သည္ႏွင့္ပင္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ငိုသူက ငို၊ ပလတ္စတစ္ဂါလန္ပုံးဆြဲသူက ဆြဲ၊ ေသြး႐ူးေသြးတန္း ေလွေပၚတက္သူက တက္ႏွင့္ ေသြးပ်က္ခဲ့ၾကေၾကာင္း သိရွိရသည္။
ဧရာ၀တီတိုင္း၊ လပြတၱာခ႐ိုင္၊ ျပင္စလူၿမိဳ႕နယ္ခြဲ၊ ေခ်ာင္းႀကီးေက်းရြာေန အသက္ ၂၈ ႏွစ္အရြယ္ အမ်ိဳးသမီး တဦးကလည္း မိုးႀကိဳကာလျဖစ္သည့္ မုန္တိုင္းကာလအတြင္း မုန္တိုင္းအနည္းဆံုး ၆ ခုခန္႔ ၀င္ေရာက္ ႏိုင္သည္ ဆိုသည့္ သတင္းေၾကာင့္ မုန္တိုင္းကို ေၾကာက္ကာ ေခ်ာင္းႀကီးရြာတြင္ မေနရဲေတာ့ဘဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ မိတ္ေဆြ တဦးေနအိမ္တြင္ ေခတၱခဏလာေရာက္ ခိုေအာင္းေနေၾကာင္း သိရသည္။
သူ႔လိုပင္ မုန္တိုင္းေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ျပင္စလူတြင္ ေနထိုင္သူမ်ားႏွင့္ ပင္လယ္၀ႏွင့္ နီးေသာ ေက်းရြာမ်ားတြင္ ေနထိုင္ၾကသူမ်ားမွာ ကေလးမ်ား၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားကို ၎တို႔ႏွင့္ နီးစပ္ရာ လပြတၱာ၊ ေျမာင္းျမ၊ က်ိဳက္လတ္စသည့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိရာ ၿမိဳ႕မ်ားသို႔ ပို႔ထားၾကသည္။
ရြာတြင္ ေနခ့ဲသူတခ်ိဳ႕ကလည္း ပလတ္စတစ္ ဂါလန္ပုံးလြတ္မ်ားကို လိုက္လံ စုေဆာင္းထားၾကၿပီး ရာသီဥတုကို အရင္ကထက္ ပိုမို သတိထား ေစာင့္ၾကည့္လာၾကသည္ဟု အဆိုပါ အမ်ိဳးသမီးက ေျပာဆိုသည္။
“က်မတို႔ ေရဒီယိုလည္း နားေထာင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ မိုးရြာတာ ေလတိုက္တာကအစ ဘယ္လိုေနလဲ၊ မုန္တိုင္း လာႏိုင္သလား ဆိုတာ ဂရုတစ္ုိုက္ၾကည့္တယ္၊ ခုခ်ိန္မွာ မုန္တိုင္းဆိုတဲ့အသံ ဘယ္သူမွ မၾကားခ်င္ဘူး၊ မုန္းတယ္၊
ေၾကာက္တယ္၊ က်မ အကိုေတြ ေမာင္ေတြ ေသခဲ့တာလည္း မေမ့ဘူး၊ လူေတြအမ်ားႀကီး ေသခဲ့တာကိုလည္း ေမ့မရပါဘူး” ဟု သူက စကားေျပာေနရင္း ငုိသည္။
မုန္တိုင္းဆိုသည့္ အသံၾကားလွ်င္ ဦးတည္ရာမဲ့ ေျပးၾက၊ လႊားၾကႏွင့္ သူတုိ႔၏ အျဖစ္မွာ ျမင္ရသူမ်ားအဖို႔
စိတ္မေကာင္းဖြယ္ရာျဖစ္ေၾကာင္း ဧရာ၀တီတိုင္း၊ လပြတၱာေဒသအတြင္း နာဂစ္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္လ်က္ရွိေသာ
ကိုေက်ာ္ကိုကိုက ေျပာျပသည္။
“မုန္တိုင္းဆိုရင္ သူတို႔က ေျပးဖို႔ ျပင္ေတာ့တာပဲ၊ အဲလိုျဖစ္တာလည္း အျပစ္မေျပာနဲ႔ သူတို႔အျဖစ္အပ်က္ေတြက ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုးရြားခဲ့တာ။ အဲဒါေတြထဲကေန သူတို႔ နဂိုအတိုင္းျပန္ျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာ သိပ္မလြယ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဆီမွာ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြလို စိတ္ဒဏ္ရာ ကုေပးတာမ်ိဳးေတြလည္း မရွိေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့” ဟု သူက ဆိုသည္။
နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ မိသားစု၀င္မ်ား ဆံုးရႈံးခဲ့သူမ်ား၏ စိတ္ဒဏ္ရာကို လိုက္လံ ကုသေပးေသာ အဖြဲ႕အစည္းတခ်ိဳ႕ရွိသည္ဟု သိရေသာ္လည္း လူနာဦးေရႏွင့္ နႈိင္းယွဥ္ပါက အလြန္ နည္းပါးလွသည္ကို ေတြ႕ရွိရသည္။
ဧရာ၀တီတိုင္းအတြင္းရွိ တခ်ိဳ႕ေဒသမ်ားသို႔ စိတ္ဒဏ္ရာ လိုက္လံကုသေပးခဲ့ေသာ ၿငိမ္း ေဖာင္ေဒးရွင္းမွ ေစတနာ့၀န္ထမ္း လူငယ္္တဦးက ၎တို႔အဖြဲ႕အေနႏွင့္ နာဂစ္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ေက်းရြာမ်ားအထိ ကြင္းဆင္း ကုသေပးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ ရြာတရြာတြင္ ႏွစ္ပတ္မွ် ေနထိုင္၍ ေဒသခံမ်ားႏွင့္ စကားေျပာ ကုသျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာဆိုသည္။
“က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႕က ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေစတနာ့၀န္ထမ္းေတြ ဆိုေတာ့ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ကာလကလည္း အတိုင္းအတာ ရွိတာေပါ့ေနာ္။ ေတာက္ေလွ်ာက္ လိုက္ကုေပးဖို႔ က်ေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႔မွာ တျခား အခက္အခဲ ေတြ ရွိေတာ့ လုပ္ႏုိင္သမွ် အေကာင္းဆံုး လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ အေနအထားပဲ ရွိပါတယ္” ဟု သူက ဆိုသည္။
၎တို႔အဖြဲ႕အေနႏွင့္ ေနရာေဒသတခုတြင္ အခ်ိန္ ၂ ပတ္ၾကာ ေနထိုင္ၿပီး ကုသေပးခဲ့ေသာ္လည္း ထို ၂ ပတ္ ဆိုသည့္အတိုင္းအတာမွာ ကုသမႈအေနႏွင့္ မေျပာပေလာက္ေၾကာင္း၊ ကုသမႈေပးသည့္ အဖြဲ႕အစည္းမွာလည္း နာဂစ္ေၾကာင့္ ထိခိုက္ခဲ့သူ လူဦးေရႏွင့္စာပါက အလြန္ နည္းပါးသည္ကို ေတြ႕ရေၾကာင္း၊ ကုသမႈ မ်ားကိုလည္း အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တခုထိသာ ေဆာင္ရြက္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရၿပီး ယခုကဲ့သို႔ မုန္တိုင္း ကာလမ်ားတြင္ ပိုမို ကုသမႈ ေပးရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း သူက ေျပာဆိုသည္။မုန္တိုင္းဒဏ္သင့္ ေဒသမ်ားသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္း ေဆးခန္းအေနႏွင့္ လိုက္လံ ေဆးကုသေပးလွ်က္ရွိေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ဆရာ၀န္တဦးကလည္း ၎ သြားေရာက္ကုသခဲ့ေသာ ေဒသမ်ားမွ လူနာအမ်ားစုသည္ မုန္တိုင္းၿပီးစဥ္က လွဴဒါန္း ထားၾကသည့္ တာေပၚလင္မိုးေအာက္၌ မလံုမၿခံဳေနထိုင္ေနရဆဲ ျဖစ္သည့္အျပင္ အ၀တ္အထည္၊ အစား အေသာက္ စသျဖင့္ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနဆဲျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္ပူရသည့္ အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုသည္။
“စိတ္နဲ႔ ႐ုပ္ဆိုတာ တြဲေနတာပါ။ စိတ္က်န္းမာမွ လူက်န္းမာႏိုင္သလို လူက်န္းမာမွလည္း စိတ္က်န္းမာလာေအာင္ ကုသႏိုင္မယ္၊ သူတို႔ေတြမွာ က်ေနာ္ ျမင္ရသေလာက္ လိုအပ္ေနတာေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ေနထိုင္စရာ အမိုး အကာ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ၊ စားစရာ အစားအစာ၊ အ၀တ္အထည္ အားလံုး လိုအပ္ေနေသးတယ္၊ အဲဒါေတြကို ျပည့္စံု ေအာင္ မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္သေရြ႕ သူတုိ႔ေတြ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေသးဘူး” ဟု အဆိုပါ ဆရာဝန္က သံုးသပ္ေ၀ဖန္သည္။
| < Prev | Next > |
|---|
