မဲေဆာက္ တခြင္ရွိ သိုးေမြး ဆြယ္တာ စက္ရံုႀကီး၊ စက္ရံုငယ္မ်ား အနက္မွ ၿမိဳ႕ျပင္ ဘက္တြင္ ရွိေသာ သိုးေမြး စက္ရံုငယ္ တခုတြင္ အလုပ္ လုပ္ေနေသာ က်ေနာ္လည္း က်ီးလန္႔စာစား ဘဝျဖင့္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ ေနရခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ား က်ေနာ္တို႔ ေနထိုင္ရာ စက္ရံုအနီးရွိ အလုပ္သမား တန္းလ်ားသို႔ ရဲမ်ား၊ အခ်ဳပ္ကားမ်ား ေရာက္လာ မလဲေပါ့။ ရင္ထဲ ႀကိတ္မွိတ္ကာ ဆုေတာင္း ေနၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ဆုေတာင္းကား ျပည့္မလာပါ။က်ေနာ္တို႔ အလုပ္သမားမ်ား အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္ နံနက္ ၄ နာရီခန္႔ ...၊ ၿခံစည္းရိုး ကာရံထားျခင္း မရွိေသာ အလုပ္သမား တန္းလ်ား အျပင္ဘက္တြင္ ဆလိုက္မီးႀကီးမ်ား၊ ဓာတ္မီးေရာင္မ်ား၊ ဆက္သြယ္ေရးစက္ျဖင့္ စကားေျပာဆိုသံမ်ား စစ္ဖိနပ္သံမ်ားျဖင့္ ဆူညံပြက္ေလာ ရိုက္ေနေလၿပီ။
တံခါးေခါက္သံမ်ား၊ တံခါးရိုက္ခ်ဳိး ဖ်က္ဆီးသံမ်ား၊ ေအာ္ဟစ္ ႀကိမ္းေမာင္း သံမ်ားျဖင့္ ဆူညံေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေနထိုင္ရာ တန္းလ်ားေရွ႕တြင္ အမ်ဳိးသမီး၊ အမ်ဳိးသားမ်ား ကေလးငယ္မ်ားပါ မက်န္ အားလံုး တန္းစီ၍ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ခိုင္းထားသည္။ အမ်ဳိးသားမ်ားကိုေတာ့ ဇက္ပိုးေပၚ လက္ႏွစ္ဘက္ ခ်ိတ္ထားခိုင္းၿပီး ေခါင္းငံု႔ထားေစသည္။ ထိုင္းရဲ စာရင္းကိုင္မ်ားက ဖမ္းဆီးရမိသည့္ စာရင္းမ်ားကို မွတ္တမ္းတင္ကာ အခ်ဳပ္ကားႀကီးေပၚသို႔ ဆဲဆို ကန္ေၾကာက္၍ တက္ခိုင္းၾကသည္။
ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ သြားသည့္ေနရာကား နာမည္ေက်ာ္ မဲေဆာက္ရဲစခန္း။ အခ်ဳပ္ကားမ်ားေပၚမွ ဆင္းခိုင္းကာ ရဲစခန္းေရွ႕တြင္ တန္းစီခိုင္းၿပီး တဦးခ်င္းစီကို ဖိနပ္ႏွင့္ ခါးပတ္မ်ား ခၽြတ္ခိုင္းသည္။ ေဘးနားဝန္းက်င္ကို ေလ့လာ ၾကည့္ေတာ့ ျခင္းၾကားႀကီးမ်ားတြင္ ဖိနပ္ႏွင့္ ခါးပတ္ အေရာင္စံု၊ ဆိုက္စံု အျပည့္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ခၽြတ္ေပး လိုက္ရသည့္ ဖိနပ္ကို ျပန္ရမည္ အထင္ႏွင့္ ရိုရိုေသေသ ခၽြတ္ကာ ထည့္ေပးလိုက္သည့္ ျခင္းၾကားႀကီးကို အေသအခ်ာ မွတ္သား ထားလိုက္သည္။ ရဲစခန္း အတြင္းပိုင္းကိုကား မျမင္ရေသး။
ဖိနပ္ႏွင့္ ခါးပတ္မ်ား ကိစၥၿပီးေသာ္ အခ်ဳပ္ခန္းတြင္းသို႔ တန္းစီဝင္ခိုင္းေတာ့သည္။ အခ်ဳပ္ခန္း အတြင္းပိုင္းအား ျမင္ရပါၿပီ။ ကိုယ့္မ်က္လံုးကို ကုိယ္ကိုယ္တိုင္ပင္ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ အခ်ဳပ္ခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ လူေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ကို ငါးပိသိပ္၊ ငါးခ်ဥ္သိပ္ ထည့္ထားသည္။ တျခားအမႈျဖင့္ က်ေနသည့္ အခ်ဳပ္သားမ်ားကိုေတာ့ အတြင္းပိုင္းရွိ အခ်ဳပ္ခန္း ငယ္ေလးမ်ားတြင္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ထည့္ထားသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ ဘဝတူ တရားမဝင္ အလုပ္သမားမ်ားအား စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ျမင္လိုက္ရသည္။
မည္မွ် ေငးေမာသြားမိသည္ မသိ။ ဇက္ပိုးေပၚသို႔ လက္ဝါးရိုက္ခ်က္ ျပင္းျပင္း တခ်က္က က်ေရာက္လာသည္။ ေငးေမာမိေနရာမွ သတိျပန္ဝင္လာကာ ရိုက္သူထံ ဘုဆတ္ဆတ္ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ သေကာင့္သားက ဒီလို ျပန္ၾကည္ရ ေကာင္းလား ဆိုေသာ သေဘာျဖင့္ ပါးတခ်က္ ထပ္ရိုက္ျပန္သည္။ က်ေနာ္ မလႈပ္ရဲေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ေနရ သည္။
သူကား ျမန္မာတဦးျဖစ္ၿပီး တျခားေသာ ျပစ္မႈတခုျဖင့္ ဤအခ်ဳပ္ထဲတြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရာက္ေနခဲ့သည့္ အခ်ဳပ္တန္းစီးပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္မွသိရသည္။ ခံထိုးမည္ မစဥ္းစားႏွင့္ …။ သူ႔ေဘးနားတြင္ သူ႔တပည့္ ေဘာ္ဒီဂတ္ေတြက အျပည့္။ ခံထိုးမည္ ဆိုပါက ထိုေနရာတြင္ပင္ အသက္ထြက္သြားႏိုင္သည္။
အမ်ဳိးသား တေယာက္ခ်င္းအား အတြင္းအျပင္မက်န္ လွန္ေလွာ ရွာေဖြၾကသည္ (အမ်ိဳးသမီးမ်ား မပါ)။ ဖမ္းဆီး ခံရသည့္ အလုပ္သမားမ်ား ဝွက္ယူလာသည့္ ေငြမ်ား၊ ေဆးလိပ္မ်ားႏွင့္ တျခား အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားအား အႏိုင္က်င့္ကာ ယူငင္ၾကသည္။ ဒါတင္မကေသး … တခ်ဳိ႕ေယာက္်ားေလး မ်ားကိုဆိုလ်င္ လူအမ်ားၾကားတြင္ ကိုယ္တံုးလံုး ေခတၱခၽြတ္ထားေစကာ သေကာင့္သား တန္းစီးမ်ားက ဝိုင္းဟားၾကေသးသည္။ အမ်ဳိးသမီး မ်ားကေတာ့ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ ငံု႔ေနၾကသည္။
က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုက လူ ၁၀၀ ေက်ာ္ ရွိသည္ျဖစ္၍ ယခင္ရွိေသာ လူအုပ္ႏွင့္ ေပါင္းလိုက္ပါက ၃၀၀ ေက်ာ္ ၄၀၀ နီးပါး ျဖစ္ေနေလၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုဝင္လာေသာ္ ယခင္ရွိၿပီးသူမ်ားလည္း လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာကာ ေယာက္်ားမ်ားက မတ္တပ္ရပ္ကာ ေဘးထြက္ေပး၍ မိန္းမမ်ားႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားကို ဦးစားေပးကာ ေနရာထိုင္ခင္း ေပးၾကသည္။ က်န္ရွိသည့္ အမ်ဳိးသားမ်ားကေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ အခ်ဳပ္ခန္း သံတိုင္မ်ားကို မွီကာ ဆိုးရြားလွသည့္ အနံ႔အသက္ မ်ဳိးစံုၾကား တညလံုး ပင္ပင္ပန္းပန္း ေနၾကရသည္။ နံနက္မိုးလင္းေသာ္ က်ေနာ္တို႔ အခ်ဳပ္သားမ်ားအား ကန္စြန္းရြက္ ေရလံုျပဳတ္ျဖင့္ အဆာေျပေကၽြးသည္။
အဖမ္းဆီးခံရသူ အလြန္မ်ားျပားသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ လူ ၄၀၀ နီးပါး အုပ္စုအား ထိုမနက္တြင္ပင္ တရားရံုးတင္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္သို႔ ျပန္ပို႔ရန္စီစဥ္ေနေၾကာင္း ကရင္စကားျပန္ တဦးထံမွ ၾကားသိရသည္။ သူေျပာသည့္ အတိုင္းပင္ နံနက္ ၉ နာရီထိုးေသာ္ တရားရံုးသို႔သြားရန္ ရဲစခန္းအျပင္ရွိ အခ်ဳပ္ကားေပၚသို႔ တန္းစီတက္ၾကရသည္။ ရဲစခန္း အေရွ႕ ကြင္းျပင္တြင္ေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္ရန္ စိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းမ်ားမွ ဖမ္းဆီးလာဟန္တူေသာ တရားမဝင္ အလုပ္သမား ၂၀၀ နီးပါးအား ေတြ႔ျမင္လိုက္ရသည္။ ဘဝတူေတြမို႔ ျမင္ရသည္မွာ စိတ္ထဲတြင္ မေကာင္းလွ။
တရားရံုးတြင္ စကားျပန္ အကူအညီျဖင့္ တရားသူႀကီး ခ်မွတ္ေသာ အမိန္႔မ်ားအား နာခံၾကရသည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ လူအုပ္ႀကီးအား တရားရံုး အခ်ဳပ္ခန္းႀကီးတြင္ ၂ နာရီခန္႔ ေခတၱထားသည္။ ၿပီးေသာ္ ရဲအခ်ဳပ္ကားမ်ား မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အခ်ဳပ္ကားသဖြယ္ ျပဳျပင္ထားသည့္ ကုန္တင္ယာဥ္ ဟီးႏီုးေျခာက္ဘီး ကားႀကီးႏွစ္စီးေပၚသို႔ ကၽြဲႏြားမ်ားသဖြယ္ ထိုင္းရဲမ်ားက ေမာင္းတင္ၾကသည္။ ကားေပၚတြင္ အသက္ကို မနည္းလု႐ႈရသည္။
ထို႔ေနာက္ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဘက္ျခမ္းရွိ ျမဝတီ၊ ေရႊကုကၠိဳရြာသို႔ စက္ေလွႀကီးမ်ားျဖင့္ တင္ပို႔ၾကသည္ (ယခုအခါ အမ်ားအားျဖင့္ ျမဝတီတံတား၊ DKBA ဂိတ္မ်ား ဝန္းက်င္ အနီးတြင္သာ သြန္ခ်သြား တတ္သည္)။ တခ်ဳိ႕ ျမန္မာ စကားတတ္ေသာ ထိုင္းရဲမ်ားကလည္း “ဒါ မင္းတို႔ႏိုင္ငံ မဟုတ္ဘူးကြ … ဒါ ငါတို႔ႏိုင္ငံ” ဟူ၍ ျမန္မာလိုပင္ ပီပီ သသ ဆဲဆို ေအာ္ဟစ္ကာ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာဆို ရယ္ေမာေန ၾကသည္။ ခံရသူေတြကေတာ့ျဖင့္ … ။
ေရႊကုကၠိဳရြာ ကမ္းစပ္သို႔ ေရာက္ကုန္ၾကေလၿပီ။ အဖမ္းဆီးခံရဖူးေသာ အေတြ႔အႀကံဳ ရွိသူေတြကေတာ့ ကမ္းစပ္ နားတြင္ နားနားေနေန ေခတၱအပန္ေျဖကာ ျမဝတီဘက္သို႔ ခရီးဆက္ၾကသည္။ အေတြ႔အႀကံဳ မရွိသူမ်ားကေတာ့ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ၊ ေယာင္လည္လည္ျဖင့္ ဟိုလူ႔ေနာက္ လိုက္ရႏိုး၊ ဒီလူ႔ေနာက္ လိုက္ရႏိုး ျဖစ္ေနၾက သည္။ ဒါကိုသိေသာ အေတြ႔အႀကံဳ ရွိသူမ်ားက စာနာစိတ္ျဖင့္ အုပ္စုမ်ားဖြဲ႔၍ လမ္းျပေခၚေဆာင္ သြားၾကသည္။
လူ ၂၀ ခန္႔ရွိေသာ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုက ေရွ႕ဆံုးမွ ျဖစ္သည္။ လမ္းျပေခၚေဆာင္ သြားသူမ်ားက တဖြဲ႔ႏွင့္တဖြဲ႔ အတန္ငယ္ အလွမ္းေဝးေဝး ခြဲကာသြားေစသည္။ မ်က္ျခည္ေတာ့ မျပတ္ပါ။ ဖိနပ္မ်ား မပါဘဲ ၿခံဳေတာတိုးလိုက္၊ ဆူးေတာနင္းလိုက္၊ ဖုန္ပူပူေပၚေလွ်ာက္လိုက္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ျမဝတီၿမိဳ႕ အဝင္ဝကို ေမာေမာ ပန္းပန္းႏွင့္ ဆိုက္ေရာက္ လာပါေတာ့သည္။ ဖိနပ္မပါဘဲ ေတာလမ္း ေလွ်ာက္ခဲ့သည့္ ဒုကၡဒဏ္ရာကလည္း မေသးလွ။
ၿမိဳ႕အဝင္ဝနား မေရာက္မီ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ လာေနေသာ လူ ၃ ေယာက္က “ရပ္” ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔အုပ္စု ရပ္ေပးလိုက္ရသည္။ ရပ္ဆို၍သာ ရပ္လိုက္ရသည္။ ဘယ္ကလူ ဘယ္အရပ္ကမွန္းလည္း မသိ၊ ယူနီေဖာင္း တစံုတရာလည္း ဝတ္မထား၊ ရဲလား၊ စစ္သားလား၊ DKBA လား မခြဲျခားတတ္။
၎တို႔ထဲမွ မ်က္ႏွာ အဆီျပန္ျပန္ႏွင့္ လူက “မင္းတို႔ ဟိုဘက္ကမ္းက ျပန္ပို႔ခံရတဲ့ ေကာင္ေတြ မဟုတ္လား” ဟု စေမးသည္။
က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုထဲမွ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ အစ္ကိုႀကီး တဦးက “ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ” ဟု ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ဆရာတဲ့၊ ဘာဆရာလဲေတာ့ မသိ၊ ျမန္မာျပည္တြင္ ဆရာေတြက သိပ္ေပါမ်ား လြန္းလွသည္။
ထိုပုဂၢိဳလ္ကပင္ ဆက္၍ “ေအး … သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ေအာက္က် ေနာက္က် သြားလုပ္ခ်င္တဲ့ ေကာင္ေတြ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ရမွာပဲ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို မခ်စ္တတ္ၾကဘူး။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္အကိုင္ေတြက အမ်ားႀကီး ရွိေနတာ။ အထင္ႀကီးၿပီး သူမ်ားႏိုင္ငံကို သြားလုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒီမွာလည္း အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီး ရွိေနတာပဲ။ တေန႔ က်ပ္သံုးရာေပးမယ္ လုပ္ၾကမလား” ဟု ဆိုကာ ေတာတြင္း တေနရာဘက္သို႔ လက္ညိႇ္ဳး ၫႊန္ျပသည္။
ဘာအလုပ္ကို ဆိုလိုတာလဲေတာ့ မသိ။ ေတာရွင္းခိုင္းတာလား မေျပာတတ္။ က်ေနာ္တို႔အား ေဟာက္ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဖိေဟာက္ကာ သြားခြင့္ေပးသည္။ သည္ပံုစံႏွင့္ဆို အေနာက္တြင္ က်န္ေနေသးသည့္ ဘဝတူမ်ားလည္း ေဟာက္ခံထိေပဦးေတာ့မည္။
ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ၿပီျဖစ္၍ ႏႈတ္ဆက္ လမ္းခြဲၾကကာ အလွ်ဳိအလွ်ဳိ ဟိုလမ္းဝင္ ဒီလမ္းထြက္ျဖင့္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾကသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ အလုပ္တူ သူငယ္ခ်င္း တဦးသာ ငူငူႀကီး ရပ္၍က်န္ခဲ့သည္။ ျမဝတီကို တခါမွ ေရာက္ဖူးသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ လက္ထဲ၌ ေငြေၾကးလည္း တျပားမွမရွိ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုထဲတြင္ ျမဝတီၿမိဳ႕ခံ လူပ်ဳိႀကီး ဦးေလးတေယာက္ ပါလာသည္။ သူက က်ေနာ္တို႔ ၂ ဦး၏ အေျခအေနကိုၾကည့္ကာ သူ႔အိမ္တြင္ လိုက္တည္းပါရန္ ဖိတ္ေခၚေလသည္။
သို႔ႏွင့္ ထိုဦးေလး၏ အိမ္ အမည္ခံ တဲပုတ္ကေလးထဲတြင္ ၃ ေယာက္သား ဦးေလးႀကီး၏ မရွိမဲ့၊ ရွိမဲ့ ပိုက္ဆံ ကေလးမ်ားႏွင့္ ခ်က္ေကၽြးေသာ ထမင္းႏွင့္ ငါးပိ၊ တို႔စရာမ်ားကို အားပါး တရစားကာ အနားယူ အိပ္စက္ၾက ေတာ့သည္။ ထို ဦးေလးႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ပင္ပန္းေသာ ဒဏ္ေၾကာင့္ထင္သည္၊ တေခါေခါႏွင့္ေဟာက္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ သြားၾကၿပီ။
သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ကေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ပါ … ။ မနက္ျဖန္ မဲေဆာက္သို႔ မည္သို႔ မည္ပံု ျပန္လွည့္ ရမည္ကိုသာ စဥ္းစားေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာ အဆီျပန္ျပန္ႏွင့္လူႀကီး ေျပာခဲ့ေသာ “သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ေအာက္က် ေနာက္က် သြားလုပ္ခ်င္တဲ့ ေကာင္ေတြ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ရမွာပဲ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို မခ်စ္တတ္ၾကဘူး” ဟူေသာ စကားကိုလည္း အထပ္ထပ္ အခါခါ ၾကားေယာင္ေနမိပါသည္။
| < Prev | Next > |
|---|
